Leuchtturm & Teepott

Heerlijk inspirerend dagje was dat aan het Ostseestrand. Dat je meteen ziet: dat gaat er weer een worden. Het Teepott-gebouw stamt uit 1968, dat was een periode dat het hyperbool-dak nogal in zwang was.

Puberdagje uit

Never a dull moment. Zus4 en ik maken een strandwandeling bij Warnemünde aan de Oostzee, waar de zon schettert en de wind waait. De altijd zo kalme oost rolt golven naar het strand waar grote hopen witzand liggen om het op te hogen. Ooit was ik eerder in Warnemünde, niet lang na de Wende denk ik, toen was er nog tamelijk DDR-sfeertje. Alleen een gebouw dat de Teepot heet herinnert nu nog aan de DDR-architectuur. Het is hier nu vooral duur en deftig.  Prachtige hotelvilla’s, dure appartementencomplexen. Veel scheepvaart ook, grote veerboten varen van Rostock naar Scandinavië en de Baltische staten. Het is vergelijkbaar met Lübeck en Travemünde, westelijk van hier.

We eten een pizza en gaan dan naar Rostock om naar de film te gaan. Rostock is ook veel weelderiger geworden. 

Ik heb de prijswinnende Koreaanse film ‘Parasite’ voorgesteld. Alle films zijn hier (Duits) nagesynchroniseerd. Ik dacht dat het een leuke film zou zijn, maar hij is nogal gewelddadig op een bepaald moment. Horror heet dat.

In de nacht halen we bij een Burger King Drive in het industriegebied een cola-light. We zijn met de Skoda van de jongste zoon des huizes. Op de snelweg gaat zijn olielampje branden. Wij van de snelweg af en in het stikdonkere MeckPom op zoek naar een lantarenpaal om de voorklep te openen en de motorolie bij te vullen. Twee zestigsters en route. Het voelt eerder als een puberdagje uit.

Germany

Het Corona-virus is - als ik onderweg ben naar MeckPom - alles wat de klok slaat. Eerst twee uur lang op de Nederlandse radio vanwege de uitbraak van het virus in Duitsland, dan urenlang op de Duitse radio. Ik ben in zeven uur over. Er is ditmaal geen enkele file onderweg en in mijn eentje houd ik maar korte pauzes met koffie uit de thermoskan en thuis gesmeerde boterhammen. 

Tegen de tijd dat we het avondeten op hebben is ook de eerste patiënt geconstateerd in Nederland. (Zwager4 weet van een Hotel Corona in Den Haag. Er is ook een Hotel Corona in Zeist. Maar dit terzijde.)

Bonusfamilie

Vandaag heb ik een beetje een offday. Ik heb geen fysio, geen koor, geen fitness, geen plannen, het regent en het is ijskoud. Verder dan de boodschappen, de was, een beetje opruimen en een beetje koor studeren kom ik vandaag niet en dan sluit ik me maar op in de torenkamer met de Zweedse Netflix-serie ‘Bonusfamililjen’. Ook weer een van de verslavende soort.

Hoe het de families vergaat die scheiden en in onverwachte nieuwe verbanden doorgaan. Niemand bedoelt het slecht, iedereen is gevoelig en gekwetst, iedereen moet met iedereen rekening houden, het zijn allemaal karakters. Erg leuk.

Bonus Family - Bonusfamiljen - Trailer from Magnolia Agency on Vimeo.

Recensie in Trouw:

https://www.trouw.nl/cultuur-media/bonusfamiljen-is-verslavend-luchtig-en-ernstig-tegelijk~b876bc3f/

Chauffeur

Ik gong naar een bedrijf dat personenvervoer doet. Oude mensen. Schoolkinderen. Rolstoelvervoer. Regiotaxi. Een grote speler. Ik wilde wel eens weten of dat misschien iets voor mij is. Ik had een mail gestuurd met wie ik was en dat ik mij wilde oriënteren. Dat woord kenden ze geloof ik niet maar ik kon op sollicitatiegesprek komen. Maar ik wil niet solliciteren, sputterde ik nog, ik wil mij informeren. Enfin. Ik op gesprek. Mariska zou er een half uur voor hebben.

Hoe gaat het als je personenvervoer doet voor een bedrijf dat adverteert dat het zulke aardige chauffeurs heeft? 

Eerst moet je als chauffeur een VOG (Verklaring Omtrent Gedrag) aanvragen en een chauffeurspas halen. Die opleiding doe je in je eigen tijd. Zij betalen dat voor je als je drie jaar voor ze gaat werken. De kosten lopen al met al op tot zo’n 1500 euro. Het uurtarief als je voor ze werkt is €11,44.  Je komt in dienst bij een uitzendbureau en krijgt een nulurencontract. De werktijden lopen van 06u tot 01 uur. Je draait diensten van 7 tot 9 uur. Twee keer per maand werk je in het weekend. Vier dagen werken kan niet. Alleen vijf. Maar dat garanderen ze niet. Het zijn geen aaneengesloten dagen. Ze houden geen rekening met dinsdagavond fitness en woensdagavond koor. Wanneer kun je beginnen? 

- Ja eh, zeg ik, zoals ik al zei, ik kom hier om me te oriënteren. Want hoe zit het bijvoorbeeld met de rijschema’s en de drukte op de weg? U zegt dat u de vriendelijkste chauffeurs heeft. Er zijn nogal vaak files. Hoe is uw visie op die drukte? Werkt u met soepele schema’s? ‘Nee, je moet wel je schema’s halen en tegen stress kunnen. De drukte is in en om Utrecht inderdaad erger dan in en om zeg een Doetinchem.’

- Kan ik misschien een keer een dagje meerijden om te kijken hoe het gaat? ‘Nee dat kan niet.’

- En ik wilde in mei een weekje weg en in juli twee of drie. Kan dat dan als ik nu begin? ‘Dat kan ik niet beloven’. 

- En kan ik dan in augustus beginnen? ‘Ik heb geen idee of we in augustus chauffeurs nodig hebben.’

‘En’, vraagt ze ter afsluiting, ‘vind je het leuk?’

Thuis eet ik eerst maar eens een tosti.

De eindevaluatie

Ineens is het Schluss met de fysiotherapie. 'Heb je de slingers uitgehangen?' vraagt het wrede meisje. 'Huh?' 'Vandaag is de eíndevaluatie!' Dat was me even ontgaan, al had ik wel gezien dat er na vandaag geen nieuwe afspraken meer ingepland staan. Maar zelf dacht ik dat alles nog open lag.

Het wrede meisje meet nog een keer alles op, voor de allerlaatste keer en zet alle getallen in het systeem, en dat is het dan. Nee, helemaal goed komt het niet meer, maar alles doet het wel weer zo'n beetje, alleen wat minder dan voor de polsbreuk.

Zeven maanden ben ik hier over de vloer geweest. Eerst maandenlang drie keer per week, toen een tijdje twee keer, en de laatste maand nog maar één keer. Er zit niet heel veel progressie meer in, it is what it is. Veel pijn heb ik niet meer aan mijn pols, hij is nog wel steeds stijf en niet meer zo mobiel / beweeglijk, en ik voel hem altijd, maar echt pijn is het niet en ik kan bijna alles weer doen. Ik ga ze wel missen.

Rode boerenkool

Er staat nog twee stuks rode boerenkool in mijn moestuinbak. Ze zijn niet erg groot geworden. Als als Bobby voorstelt boerenkool te gaan koken stel ik deze zelfgekweekte rode boerenkool ter beschikking. Dat vindt hij goed als ik het dan zelf voorbereid. Ook ik werk honderd keer liever met voorgesneden boerenkool dan dat ik zelf de boerenkool snijd. Maar deze doet het zo mooi de tuin dat het zonde is haar niet op te eten. 

Snijd u wel eens zelf boerenkool? Het kost bijna een half uur. De steeltjes en de nerven moeten eraf en klein. Ergens lees ik dat rode boerenkool groen wordt als-ie gaar is. Nou ja!

P.S. De rode boerenkool blijft paars. Het is net stamppot rode kool. Maar erg lekker. Met een winnende worst van onze lokale slager.

Europa

Ben begonnen in de roman Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer. Het is nog groots van opzet. Ambitieus. Omvangrijk. Cultureel. Politiek. Historisch. Geopolitiek. Ironisch. Imponerend. Erudiet. Geëngageerd. Breedsprakig. Soms bombastisch. En ook Relativerend. 550 pagina’s. Ik ben halverwege en weet niet of ik door wil gaan. Ik ben onder de indruk, maar weet niet of ik hier behoefte aan heb. Lees geloof liever iets kleiners. Petites histories. De wereld is zo overweldigend in beweging dat je je het liefst terugtrekt op een overzichtelijke postzegel. Van Genua via Venetië en Malta en Giethoorn en Pakistan.

Hierbij een echte lovende recensie: https://www.trouw.nl/cultuur-media/grand-hotel-europa-is-met-meeslepende-verbeelding-van-onderwerpen-van-onze-tijd-een-echt-meesterwerk-briljant-en-rijk~b7a61f1e/

Feb Mood

Het is in zijn algemeenheid veel te warm voor de tijd van het jaar, dus de bloei begint ook veel te vroeg, en echt vrolijke bloei is het niet. Want het stormt en regent maar door en door, en bij deze bloemen hoort een schetterend lentezonnetje. Maar zo is het ook wel weer mooi. Het navolging van mijn postertje over ons optreden getiteld 'April Mood' moet deze dan maar 'February Mood' heten.

'Én, wat zegt dit over jóu?' zou de juf van de training 'Succesvol naar Werk' vragen.

Shashuka

Tunesisch zou het gerecht zijn, of van Malta. Shakshuka. Een groentenstoof met gepocheerd ei erop en evt met gerookte makreel. Ik haal het recept uit Het Albert Heijn Viskookboek (door Bart van Olphen) dat we in de kookboekenkast hebben staan, en Bobby heeft het - blijkt - ook in een kookboek staan dat hij ooit cadeau kreeg: Koken Voor Een Goed Gevoel. Erg lekker.

In de groentenprut gaan ui, knoflook, komijn, cayennepeper en thijm. En dan een blikje tomaten, een paprika, een aubergine, en een paar echte tomaten. Eieren erop, en dan in de oven. En tot slot kan er ook gerookte makreel over. Houd ik zelf erg van. En uiteindelijk over alles heen gaat verse koriander. Erg makkelijk en erg lekker. Ciabattabrood erbij. Mmm.

https://www.foodandfriends.nl/recepten/shakshuka-met-gerookte-makreel.html

APK

Het moest maar weer eens, een geruststelling van een student-aan-huis. Is mijn computer nog goed beveiligd, wat betekent dat hacken van Spotify, hoe komt 't dat Chrome zo traag is? Zijn er virussen? Staat de firewall aan, en meer van die kwesties van klokken en klepels. Als dan zo’n jongmens is langs geweest (deze heet Lennart) en zegt dat alles goed is dan ben ik weer een poosje gerustgesteld. Hij doet alles opschonen en checken en vervangt een adblocker. Heel snel. Misschien doet hij wel niets. Alles is goed volgens hem. Zijn Spotify was laatst ook gehackt, nieuw wachtwoord, geen zorgen.

Willekeur

Het gaat op het koor ook over de sjaals voor het aanstaande optreden. Linda heeft voorgesteld dat we allemaal effen zwarte kleren dragen en daarop een kleurige sjaal. En niet te duur.  Al googelend op 'goedkope shawls' kom ik op diverse moslim-sites terecht.

Natuurlijk zijn er mensen die zeggen dat je ook een lap op de lapjesmarkt kan kopen en dan zelf naaien, maar niemand die dat gaat doen. Ook zijn er koorleden die op tilt slaan bij het woord 'geel'.

En dan gaat het in het café ineens over de begrippen 'willekeurig' en 'at random'. Want Linda had eerst voorgesteld 3 kleuren te nemen en dan die te verdelen over de sopranen, de mezzo's en de alten. Ik denk meer aan 8 kleuren en die at random te verdelen. Uit te strooien.

De dames hebben het wel tien minuten lang over hoe je de sjaals 'willekeurig' verdeelt. Ik zeg: iedereen pakt gewoon een kleur die zij mooi vindt en dan zien we wel. En dan mogen ze ook nog onderling uitruilen. Briljant! vindt de rest. Dat het dan ook niet geeft als er ineens drie blauwen bij elkaar staan. Want dat is willekeur.

Lucht

Er zijn ineens zorgen om ons ‘taxi’-bedrijf. De gemeente die het initiatief drie jaar hartelijk heeft ondersteund (gesubsidieerd) en goede sier gemaakt en gestimuleerd om verder in de stad uit te breiden wil nu ineens niet meer betalen. Gelukkig weet de leiding de pers te bereiken en staan er ondersteunende alarmerende stukken in de krant.

Over twee weken hebben onze twee directeuren een afspraak met de gemeente. We hebben allemaal sponsors aangetrokken, zeggen ze, dus we draaien echt niet louter op subsidie.  

Ondertussen maken onze klanten zich grote zorgen. Een meneer die ik vandaag voor het eerst rijd, hij is bijna blind maar verder erg gezellig, en kan nu ineens met ons naar de Jumbo. Hij blij, wil zich al hard maken dat de Jumbo ons gaat sponsoren.

Weer een afscheid

Laatste dag in Maassluis. Schoonmama’s huis is verkocht, en als laatste taakje moeten we nog sleutels verzamelen bij de drie buren die zo zorgzaam waren tijdens Schoonmama’s laatste jaren. Ze zijn de afgelopen weken allemaal getuige geweest van de hausse aspirant-kopers op de kijkdag, en nu zijn ze natuurlijk erg nieuwsgierig naar hun nieuwe buurtjes. Maar die heeft Bobby ook nog niet gezien.

Voor het laatst bij de buren op de koffie. Voor het laatst naar de pizzeria in Vlaardingen. 

Margreet heeft de groep verlaten

Ik had Hani501 voor haar verjaardag afgelopen september een kaartje bedacht voor de lunchvoorstelling ‘Margreet heeft de groep verlaten’ door Mug met de Gouden Tand. Vandaag is het zover. Theater Bellevue. De zaal bestaat voor 98% uit 60+-dames. Het gaat over app-groepen, welbeschouwd een zeer recent fenomeen. De smartphone-verslaving (en de haat-liefde-verhouding tot het ding) heeft ook met de app-groepen te maken. Mensen die er veel en ook veel irrelevants op posten. Aaf Brandt Corstius heeft het stuk geschreven. Het is heel geestig. Best geestig. Kon wat wranger wellicht. 

In het publiek ontwaar ik Ex. Ze heeft een oranje parka aan en lijkt heel blij me te zien. Geeft toch een schokje. ‘We moeten gauw eens afspreken!’ ‘Ja!’  We checken de wederzijdse contactgegevens en alles klopt nog. Tot gauw! Dag! Dag! 

Het is heel Amsterdams publiek. Ons soort mensen, zeg ik. Maar is dat wel zo? Hani501 woont te Heeg en ik te Utrecht. Daar zijn de dames anders. Zeker niet Amsterdams. Zijn of worden wij wellicht Amsterdams-àf?

Keuzedag

Begin februari heb ik mij telefonisch aangemeld voor de NS-Keuzedagen. Misschien herinnert u zich dat nog. Ik wel. Het kon niet online en het kon niet aan de servicebalie. Het was zo’n karikatuur telefoontje dat het goed doet op verjaardagspartijtjes als het gesprek zich richt op telefonische helpdesks. Mijn keuzedagen zouden in maart ingaan. Maar de helpdesk had nog een leuke aanbieding in de aanbieding: voor 7 euro een extra keuzedag in februari. Ja maar eh, zei ik nog, ik ga in februari helemaal niet meer met de trein. Maar het was zo’n koopje, ik was een dief van mijn eigen portemonnee, zei ze. Nou goed dan.

Ik wou graag even oefenen met die Keuzedag, want ik heb beelden over die NS-kaartjesautomaat. In den beginne van de OV-Chip (hoe lang is dat alweer geleden?) was die automaat  heel lastig en toen heb ik automatisch opladen genomen om nooit meer naar die automaat te hoeven. Als je de Keuzedag uploadt wordt-ie gebruikt voor je eerstvolgende treinrit. Je kan dus niet even uitproberen. Voor mijn geestesoog zie ik mijzelf alweer klungelen aan de automaat met een sliert ongeduldige haastige mensen achter mij. De mens lijdt het meest door het lijden dat zij vreest. 

Vandaag heb ik een afspraakje in Amsterdam. Dat moet dan maar de eerste Keuzedag worden, ook al levert zo’n kort ritje financieel nauwelijks tot geen voordeel op. En ik moet ook nog opletten dat ik op tijd terug ga, want de Keuzedag geldt geloof ik niet in de spits.

Aan de Jaarbeurszijde van Utrecht Centraal staan wel 4 automaten. Daar sta ik niemand in de weg. En weet u... Het is in een vloek en een zucht gebeurd. Geen centje pijn. De Keuzedag staat op mijn chipkaart voor ik het doorheb. Ik heb niet eens kunnen oefenen met opwaarderen naar Eerste Klas. 

Zodden

Ik moet me wegens buikgriep afmelden bij de Training, waar we vandaag tot slot de ‘Elevator Pitch’ zouden gaan oefenen. In een lift in een halve minuut tijd reclame voor jezelf maken.

Na de kleumwandeling vorige week in het park op zoek naar metaforen voor onszelf en ons werk heb ik het wel zo’n beetje gehad met de training. Nu moet ik alleen nog een evaluatie schrijven. De juf is duidelijk uit op positieve feedback. ‘Wat vond je leuk?’ ‘Wat heeft je verder geholpen?’ Max 100 woorden. Ik moet hard nadenken.

Het is weer zulk mooi weer dat ik om theetijd besluit tot de Westbroekse Zodden. Zo mooi leeg en ruim. Er lopen nog twee eenlingen. U ook hier? Een van hen is fotograaf en fotografeert het hier immer veranderende fabelhafte licht. Heen - richting Hilversum - hebben we wind en licht mee. Terug dus beide tegen.

Gehackt?

Er komen de laatste dagen mailtjes binnen van Spotify. 'We hebben een nieuwe login bij je account vastgesteld. Dit zijn de details: Locatie/stad/provincie: Verenigde Staten. Tijd: 18 feb. 2020 04:05:33 CET'. Zoals mij dat betaamt probeer ik dat eerst een beetje te negeren, want bah help.  Maar als ik nu dan ga kijken staan er rare playlists in, met mij wezensvreemde rap-muziek. Zucht. Wachtwoord wijzigen lukt eerst niet wat hij kent mij inloggegevens niet. Blijkbaar gebeurt dit vaker, want er is een hele omweg-procedure om tóch mijn inlog te wijzigen. Het voelt best een beetje unheimisch.

Gouden regen

Ze zouden de dagen met uitzonderlijk mooi licht Ook wel een naam mogen geven, nu de stormen ook een naam krijgen. Nu weet iedereen het nog wel, maar over een paar weken zijn we ze vergeten: onze eerste stormen met namen Ciara en Dennis. Ik vind het allemaal een beetje overdreven als je het vergelijkt met de orkanen in de Cariben het het zuid-oosten van de USA. Maar goed, zoals ik eerder al zei: na regen komt zonneschijn en vandaag scheen die zo’n on-waar-schijn-lijk prachtig in ons park. De treurwilgen lijken wel gouden regen.

Spruitjes

Met al die storm en regen ('Dennis') is niets zo troostrijk als een lekkere ouderwetse ovenschotel. Spekjes, spruitjes, paprika en daarop aardappelpuree. Je kunt het allemaal heel best een stuk minder  'romig' maken dan het recept aangeeft. Minder room (bijvoorbeeld 'zuivelspread light'), minder kaas (30+), minder spekjes (of vegetarische 'speckjes'). . Knolselderij door de aardappelpuree. Lekker!

https://www.leukerecepten.nl/recepten/ovenschotel-met-romige-spruitjes/

Doctor Forster

Goeie serie weer op Netflix: 'Doctor Foster'. Een BBC-serie. Zij is huisarts (Gemma), hij architect (Simon). Ze wonen mooi, hebben een leuke zoon (Tom), vrijen lekker, niks mis mee zou je denken. Maar dan blijkt hij vreemd te gaan, al járen, met een jong meisje (Kate). En keihard te liegen. En ook nog financiële malversaties. Zwendel. Het meisje raakt zwanger en komt bij de vrouw van haar minnaar in de artsenpraktijk een zwangerschapstest doen. Het verhaal is de zoektocht van deze Gemma naar de waarheid en haar gevecht om er waardig uit te komen. Het is geen feel good-movie, in tegendeel. Je vertrouwt niemand meer.

Zo kan het ook

Nadat ik gisteren uren heb zitten knutselen aan mijn concept-postertje stuurt medekoorlid Ydra - die me het programma Canva had aangeraden - me dit. Heeft ze in slechts twee minuten gefabriekt, zegt ze. Geeft me natuurlijk een schokje, want het is veel lichter en evenwichtiger (?) dan mijn drukke ontwerpje (dat ik natuurlijk stiekem toch veel leuker vind).

Bobby meent dat je bij mijn ontwerpje beter ziet dat het om een kooroptreden gaat. Als ik Ydra vraag me alsjeblieft een lesje van ca een uur te gunnen houdt ze dat af. Een kwartiertje even vóór de repetitie aan zal volgens haar genoeg zijn. Dus knutsel ik maar weer een uurtje door. Lastig is dit. Het is een kwestie van smaak. De gustibus non disputandum est.

Plaattaart

Na de traybake - waar ik nog steeds erg fan van ben - heb ik nu een nieuwe kookhobby: de plaattaart. Een bodem van 6 plakjes bladerdeeg (hartige taart-deeg kan ook) op bakpapier, daar een laagje creme fraiche op (in dit recept vermengd met groene pesto), daar rode ui, courgette en tomaatjes op en tenslotte geraspte (Parmezaanse) kaas. Half uurtje in de oven. Mmm. En weinig afwas.

https://www.leukerecepten.nl/recepten/italiaanse-plaattaart/

Postertje

Opeens ben ik poster-ontwerper geworden. We moeten voor ons optreden in april nodig pr gaan doen. Linda werpt zich op voor de outfit en ik voor de postertjes. De dirigente mailt het volledige programma. De komende weken moeten we thuis goed gaan oefenen thuis.

De titel ‘April Mood’ heb ik zo bedacht. En daar dan een tekening bij van een koor en wat bloembollen. De dames van het Bestuur en de Optreedcommissie  vinden mijn tekeningen leuk. 

Mij is het programma Canva aangeraden om een postertje te maken. Ik ben alleen niet zo goed om via de Help-functie een programma te leren kennen dus ik zit úren te klooien, de wanhoop nabij. En de aanhouder wint. Zover ben ik nu. Niet ontevreden. Nu de tekst nog wat leuker maken. 

Komt u ook 5 april?

Billen in de kunst

Er is een perspreview in het Centraal Museum van de tentoonstelling van/óver/rond de surrealistische schilder Jopie Moesman. Omdat je bij perspreviews de catalogus vanzelf krijgt, niet zo hoeft aan te dringen, en het dichtbij is ga ik maar. Ik ben niet erg enthousiast over Jopie Moesman vanwege al die blote billen en verwrongen seksualiteit. Niet dat ik tegen seksualiteit ben, maar deze werken spreken mij niet zo aan. Het gaat niet over contact maar over mannelijke lust, ofzo. Bobby vindt het werk trouwens heel mooi. Ik weet het niet. Moesman was overdag NS-employee en schilderde ‘s avonds en in de weekends billen. Wel knap, maar toch. ‘Gun een man zijn hobby’, vindt Bobby. 

Bij de perspresentatie wordt de kwestie meteen benoemd. ’Hoe verhoudt zich dit tot de #metoo-discussie’, heet dat nu. Dat vind ik nogal verhullend taalgebruik. De #metoo-discussie gaat over machtsmisbruik en seksueel misbruik. Gaat het bij Moesman over seksueel misbruik? Of over de mannelijke lust en de mannelijke blik en de mannelijke suprematie in de kunstwereld? De witte mannen op de vingers getikt.

Wat ze hier en nu bij deze tentoonstelling gedaan hebben is a. Jopie Moesman plaatsen in internationale context. Alle surrealisten deden dit, het thematiseren van de lust. In die zin is hij geen eenling. De mannen vonden zichzelf en elkaar geweldig en de vrouwen waren lustobject en/of muze. Musea moeten zich verhouden met de kritiek dat de kunstgeschiedenis nogal eenzijdig is en dat de inbreng van vrouwen en niet-westerse kunstenaars ontbreekt. Dus hier hebben ze b. ook een hele zaal met vrouwelijke surrealisten gemaakt en dat is ontzettend verrassend en leuk. Dat is heel ander werk. Veel dromeriger, fantasierijker. Daar zit ook seksualiteit in, maar niet zo geobsedeerd. Het grappige is dat zowel de curator als de pr-dame zeggen dat ze díe zaal zónder Jopie Moesman de mooiste zaal van de Moesman-tentoonstelling vinden. Ze hebben c. ook een zaal aan sado-masochisme gewijd. Want dat was een belangrijke grote drive van Jopie Moesman. 

Er schande van spreken, zoals in de jaren tig gebeurde, dat lijkt me niet nodig. Maar echt boeien doet het mij ook niet. Wel die zaal van surrealistische vrouwelijke kunstenaars.

Land van Maas en Waal

Ik heb zin in een eindje rijden en ga het schilderij van de Maas naar de Maas aan de Maas bezorgen.  Normaal rijd ik langs de A2 naar Den Bosch en dan de A59 naar Oss om te Oijen te geraken, maar nu neem ik de route over Tiel die hemelsbreed korter is - maar in tijd iets langer. Want met ponten. Wat is dat rivierenlandschap toch prachtig!

Help!

Heb laatst bij Broekmans & Van Poppel een pianoboek (Really Easy Piano) met 23 hits van de Beatles gekocht. Ik speelde al te lang uit hetzelfde boek. Echt leuk. Ik speel nooit als er anderen bij zijn, want dan raak ik zo van slag, maar vandaag is onze Hulp er en besluit ik dat ik het toch maar ga doen, het is inderdaad really easy en ze zingt gezellig mee. ‘Help!’

https://www.broekmans.com/nl/catalogsearch/result/index/?q=Really+Easy+Piano+Beatles

‘Je hóeft je kopje niet te laten hangen’

Het is net een aflevering van Koot & Bie, zo karikaturaal. Het Park Oog in Al, waar deze zevende (buiten)aflevering van de cursus ‘Succesvol naar Werk’ plaatsvindt is prachtig, daar niet van. Er zíjn nog acht van de twaalf cursisten, en er staat een snijdende ijzige wind. Gelukkig (tel uw zegeningen) regent het niet.

 Vóór zij deze cursussen gaf voor het UWV was de juf zelf ook werkloos én wandelcoach. Misschien is ze nog steeds wandelcoach, naast haar baan. Ze mag zo te zien één les van de cursus vullen met haar eigen expertise als wandelcoach.

Ze vraagt wie van ons wel eens buiten komt en wat dat met ons dóet. En wat dat over ons zégt. ‘Als je graag naar open terreinen gaat (dat had ik onthuld), wat zégt dat dan over jóu? je hebt rúimte nodig? Geldt dat ook voor je wérk?’ Dan moeten we een paar honderd meter lopen en proberen uít ons hoofd en ín het park te zijn. ‘Mijn man zegt vaak: Marjon, je zit nog in je hóófd, ben je wel in het hier-en-nu in het park?’ 

‘Misschien vallen je dingen op die wat over jou zeggen. Zoals die stapel takken. Dat valt mij dan op, en dan denk ik: Wat zégt dat over míj?’ Misschien is die een metafoor voor chaos in mijn hoofd.’ Ze wijst op sneeuwklokjes. ‘Ik vind sneeuwklokjes heel mooi, maar ik denk wel: waarom laten jullie je kopje hangen? Je hóeft je kopje niet te laten hangen.’

Dan nodigt ze ons uit een top drie bedenken van negatieve gedachten in ons hoofd. Gelukkig hoeven we die niet met elkaar te delen. Vervolgens mogen we ons voorstellen wat een goede vriend(in) zou zeggen als we die nare gedachten hardop zouden zeggen. En tenslotte mogen we een ritueeltje bedenken om ons te ontdoen van de nare gedachten. Over een brug lopen en de nare gedachte daar achterlaten. Of ze in een prullenbak gooien. Ik verzin het niet. 

Ze debiteert al die dingen met een wat snerpende meisjesachtige stem. Ze is ver in de vijftig, schat ik. Er komt deze middag niet zoveel respons, zeker niet van mij, dus ze gaat steeds beter haar best doen. Tenslotte moeten we een kwartier rondlopen en een beeld bedenken / fotograferen van iets in het park in de natuur dat heel veel over ons zegt. Een metafoor. 

Op een grasveldje naast een heel leuk café-restaurant enorm te kleumen bij het uitwisselen van metaforen. zó koud. Ik heb wel foto’s, maar geen metafoor. Ik maak foto’s van wat ik mooi vind. Mooie foto’s van wat ik mooi vind. Vaak spel met licht. Maar of dat een verbeelding is van iets in mijn innerlijk? Na regen komt zonneschijn? Achter de wolken schijnt te zon?

Kunnen we niet in het café een glas thee drinken om weer een beetje warm te worden, stel ik voor. De juf wil dat niet, misschien mág ze niet?, maar wij mogen wel. Zij gaat terug naar kantoor, naar haar UWV. Volgende week haar laatste aflevering, over social media. Daar weet ze óók niet veel van af, dan gaan we ervaringen uitwisselen. En dan mogen we ook een elevator pitch doen. Het zou zo maar eens kunnen dat ik dan ziek ben.

Overtuigingen en belemmeringen

Vandaag gaat de UWV-cursus over 'overtuigingen en belemmeringen'.  Het is nog vooraf nu en ik sta nogal in het standje weerstand. Alsof het aan mijn overtuigingen en belemmeringen ligt dat ik als 62-jarige geen werk vind. Je hoort het ook van 50-jarigen, die menen dat ze nog wel een kans maken op de arbeidsmarkt.

Maar nu ik de film 'Sorry We Missed You' heb gezien over die eind-veertiger die dan maar koerier gaat worden en gemangeld wordt door het maatschappelijk systeem en de scanner denk ik: het ligt niet aan mij. Hoezo overtuigingen en belemmeringen.

En dan toch maar weer proberen open te staan voor hetgeen de juf me wil leren. De juf die tot voor kort zelf ook werkloos was en wandelcoach, en nu dan voor het UWV dit soort cursussen mag geven aan moeilijk bemiddelbaren zoals ik. Zij blij. We gaan naar Park Oog In Al.

Even weer een kleine bloemlezing uit de laatste reacties.

'Onlangs heb je bij ons gesolliciteerd. We hebben jouw sollicitatiebrief en CV met interesse gelezen en inmiddels is er een eerste selectie gemaakt van kandidaten die ons het meest geschikt lijken. We vinden het spijtig je te moeten melden dat je niet tot onze selectie behoort. We wensen je veel succes toe in je verdere zoektocht naar een mooie, nieuwe uitdaging en misschien kruisen onze paden zich nog eens.'

'En daar lagen ze dan: 61 mooie sollicitatiebrieven. De selectie van kandidaten stelde ons voor een lastige keuze, want er zaten ontzettend veel geschikte, creatieve en oprecht gemotiveerde sollicitaties tussen. Uiteindelijk hebben we zes sollicitanten uitgenodigd waarmee we in gesprek gaan. Helaas is onze keuze daarbij niet op jou gevallen.'

'Hartelijk dank voor uw interesse in de vacature. Helaas moet ik u mededelen dat wij u vooralsnog niet uitnodigen voor een oriënterend kennismakingsgesprek. De reden is dat wij veel reacties hebben mogen ontvangen en dat wij daar een eerste selectie uit hebben gemaakt. Wij wensen u veel succes met uw verdere sollicitaties.'

'Dank voor je sollicitatie. Helaas moet ik je melden dat we een aantal sollicitanten hebben die net iets beter op de functie passen. We zoeken namelijk het liefst ook iemand met ervaring aan bureauzijde (naast journalistieke ervaring). En enkele andere kandidaten voldoen aan dat profiel, vandaar. Rest me te zeggen: veel succes met het vinden van een andere leuke baan.'

‘Hartelijk dank voor je sollicitatie. Wij hebben een eerste selectie gemaakt uit de vele ontvangen reacties. Helaas behoorde jouw profiel niet tot de beste matches en hebben we jou daarom niet geselecteerd. Naar verwachting zullen wij met een van de kandidaten uit deze selectie tot een gezamenlijke match komen.'

Voetbalplaatjes

Het seizoen van de voetbalplaatjes is bijna voorbij. In de bonus-mail van AH van deze week staat dat we a.s. woensdag plaatjes kunnen ruilen in onze AH, maar ik zie me daar al. Dus vraag ik of Liam mijn buurjongen nog veel over heeft. Doe maar even een lijstje, zegt zijn moeder. Dit is mijn lijstje. En op twee na heeft Liam ze allemaal! Nu heb ik een vrijwel volledig voetbalplaatjesboek. Trots op! Heb je ze direct ingeplakt? vraagt Liams moeder. Ja natuurlijk. Hét bewijs dat ik er heel serieus mee bezig ben geweest.

Bébé

De tekeningen van de achternichtjes scoren altijd hoog bij de dames van  de Facebookgroep IedereDagEenTekening. Volgens mij zijn de meeste van hen oma. De meisjes worden eigenlijk wat te groot om ze nog Bébé te noemen. 

Taxi!

Vandaag is het bloedprikdag. Alle dames die ik rijd vandaag moeten naar Saltro. Hele kleine eindjes lopen is het, maar dat is al te ver voor ze. En dan die wind... Hú! De situatie voor auto’s is bij Saltro Overvecht onmogelijk. Het is een af en aan rijden van regiotaxi’s en geen plek om te staan of te keren. De eerste keren werd ik heel zenuwachtig van. Dat is gelukkig niet meer zo. Het gaat zoals het gaat. 

Ik heb een mevrouw die vlakbij de Amsterdamsestraatweg woont, die uit de buurt van Arnhem komt, maar haar dochters zijn hier na hun studie blijven steken. Nu woont ze niet zo mooi maar in de buurt van haar dochters. En een mevrouw die de taxi soms afzegt omdat ze te slecht is om de deur uit te gaan. Dat heeft ze vrijdag ook gedaan en daarom moet ik haar nu 5 strippen rekenen. Moeilijk hoor voor die 500 meter.

All that jazz

K. nodigde me uit voor een concert op zondagmiddag van het Poolse Marcin Wasilewski Trio, instrumentale  jazz met piano, bas en drum. De drie mannen vieren hun 25-jarig jubileum met een wereldtournee. Ze waren ook al in het Bimhuis in Amsterdam en in Lantaren/Venster in Rotterdam, en nu dus in Cloud Nine bovenin TivoliVredenburg. 

Woorden schieten me bij dit soort muziek tekort, dus ik knip-en-plak maar een beetje van de site van Lantaren/Venster. Ze begonnen als begeleidingsband van de Poolse trompettist Tomasz Stanko, die in 2018 overleed. Tien jaar geleden verschenen bij ECM de eerste albums onder de naam Marcin Wasilewski Trio. Op hun meest recente live-album is de relaxte en organische sfeer die zo kenmerkend is voor het trio, perfect gevangen.

Het trio wordt beschouwd als een van de beste hedendaagse jazz-ensembles. 'Marcin Wasilewski Trio is geen ‘groep’ meer, maar een organische entiteit, aangedreven door het bezielde pianospel van Wasilewski.'

Ik zal een filmpje zoeken. Dat zegt waarschijnlijk meer dan woorden.

Griffel

Zaterdagavond schrijf ik èn een sollicitatiebrief met mijn nieuwe cv en mijn stuk over Breitner en Isaac Israels. Moet dat nu op zaterdagavond, zult u zeggen? Maar Bobby is uit eten met de volleybalclub. Ik heb deze week zoveel genetflixt, dat andere activiteiten er een beetje bij in schoten. Ik heb twee jaargangen gezien van de Zweedse serie ‘The restaurant’, en kijk ernaar uit dat de derde jaargang komt. Maar tezamen met alle andere dingen schieten ineens deze activiteiten die echte aandacht en concentratie vereisen erbij in. En dan strekt zich ineens een hele lege avond voor je uit. Om 23u stuur ik het stuk naar Zwaze, die het vanochtend publiceert. ‘Een tien met een griffel’, schrijft ze. Dat doet me toch goed. Misschien wilt u het even lezen en/of aanklikken? Dit ook voor mijn bezoekersaantallen.

https://www.museumkijker.nl/george-hendrik-breitner-en-isaac-israels-in-kunstmuseum-den-haag-vrienden-en-rivalen/

Plaattaart

Ik heb een nieuwe kook-inspirator opgeduikeld met weer lekkere/eenvoudige recepten: Kookidee.nl. Je kunt je via Facebook of een nieuwsbrief laten updaten. Vandaag had hij een ‘plaattaart’. Ik weet niet of het een hij of een zij is, maar in mijn hoofd heb ik er een hij van gemaakt. Brenda-kookt en Chicks-love-food zijn al zo vrouwelijk. 

De bodem van deze plaattaart is van bladerdeeg, maar deeg voor hartige taart kan ook. Daar smeer je wat crème fraiche op, dan strooi je er ui, prei, paprika, tomaatjes, pancetta en geraspte Gruyere-kaas over. 10 minuten voorbereiden, 25 minuten in de oven. Mmmmm. Net zoiets als Flammkuchen. Er staan veel varianten op de site.

(Het klopt dat het een kooksite van een man is. De maker heet Rick en is een Utrechtse internetondernemer.)

Kookidee.nl

Buurtsupermens

Gelezen: Buurtsupermens door de Japanse schrijfster Sayaka Murata. Ik had er lovende recensies over gelezen. De hoofdpersoon is een jonge vrouw Keiko Furukura, 36 jaar, die al achttien jaar in een buurtsuper werkt, zo snelle moderne die 24 uur per etmaal open is, waar hardwerkende buurtgenoten en voorbijgangers snel hun natje en droogje halen. Als kind was Keiko al wonderlijk, anders dan anderen, en op een gegeven moment leerde ze zwijgen en zin aan te passen aan de omgeving. In de buurtsuper voelt ze zich als een vis in het water. De medewerkers zijn helemaal geprogrammeerd in wat ze zeggen en hoe ze het zeggen. Ze voelt zich wonderlijk thuis in die rol. Het schijnt heel Japans te zijn, hoewel je er ook wel veel van herkent hier. Het lastige punt in haar leven is dat iedereen haar bekritiseert dat ze geen man heeft en geen vaste baan. uiteindelijk haalt ze dan maar een man in huis, een onbekwame ex-medewerker van de buurtsuper, waar de omgeving zeer positief op reageert. Want zo voldoet ze aan de normen. 

De schrijfster heeft diverse literaire prijzen met dit boek gewonnen. In Japan zijn er 600.000 van verkocht. Het raakt een snaar daar. En hier ook. De recensies zijn lovend. Het schijnt tamelijk autobiografisch te zijn. Zij zou nog bij haar ouders thuis wonen en in een buurtsuper te werken. Ik snap niet zo goed wat er mis is met in een buurtsuper te werken. Ik lees een recensie van een medewerkster van de Linnaeusboekhandel in Amsterdam Oost en die vrouw zegt dat ze er veel in herkent. 

Koeriers

Gezien: de verpletterend hartbrekende film Sorry we missed you van Ken Loach. Samen met Peeq in het Louis Hartlooper. Zij wou eigenlijk naar de nieuwe Little Women, maar ik wilde liever iets hedendaags, geen 19e eeuws Amerikaans kostuumdrama. Dat hebben we geweten. Wat een goede maar nare film. Telkens hoop je dat er ergens toch iets goed afloopt, maar dat doet het niet. Genadeloos scherp over de uitwassen van de kapitalistische wereld, vanuit de ervaringen van de pakketbezorgers.

Lego

Eindelijk weer op de Bébé’s gepast. Met de gebroken pols en de almaar durende naweeën ging dat zeven maanden niet. Maar nu is alles voldoende hersteld on het aan te durven en bovendien zijn ze zo groot gegroeid dat ze zelf de trap op en af hopsen, en nauwelijks meer luiers doen. Alles is anders. Ze zijn gelukkig nog even enthousiast dat ik kom, en even betoverend, maar ze hebben veel meer een uitgesproken eigen wil en steken die niet onder stoelen of banken. Dat is even wennen. Dus: ‘Nee ik wil niets drinken’. ‘Nee ik wil niet naar bed’. ‘We willen films kijken’. ‘Je moet wel op de goeie knopjes drukken!’

Het lukt me uiteindelijk om met Bébé1 Lego te gaan spelen. Ook al heet het Lego Classic, het is heel anders dan ons Lego van vroeger. Vgoegeg. Bébé2 mag niet meedoen hè, dwingt ze af. 

Het is heel leuk, leerzaam en heilzaam ook. Je werkt heel erg via de gebruiksaanwijzing, stap na stap, want anders gaat het mis, en het vraagt veel van mijn fingerspitzen, rechts, wel te verstaan. Bébé1 werkt op haar herinnering en waar ze het niet kan mag ik het oplossen. Dat doe ik dan ook natuurlijk.

Ook willen ze allebei van de trap getild worden, wat ik dan ook maar doe. En alles gaat voorspoedig en leuk.

Blingbling

Opeens was het embleem van de bumper van de auto af, een paar weken geleden. Huh? In plaats van glim een lijmrest in de vorm van het embleem. Dat staat echt niet. Dus vraag ik Dirk van de garage om een nieuw embleem. Ik had ze wel op Marktplaats gespot, maar dan moet je precies het goeie aantal millimeters hebben. Dirk voert in zijn systeem het chassisnummer van de auto in en heeft dan meteen de goeie maat. Ik had nog bij de autowasstraat gevraagd of-ie daar misschien gevonden was maar nee. Wat kan dat zijn. Dirk had ook net een klant die het embleem van zijn BMW kwijt was. Misschien is het een nieuwe jongenshobby: auto-emblemen sparen...

Barbershop Blues

We gaan vanavond weer een nieuw nummer instuderen, nu iets moderners, een rag. Gecomponeerd door Saundra Jeanne Berry Musser, geboren in 1937, verder weinig over te vinden. Leuk om te zien hoe deze dirigente wat schwung in de kindertjes brengt. Hoe gaat ónze dirigente dit aanpakken?

Het instuderen heeft nog wel wat voeten in de aarde. Voor dit stukken hebben we 9 geluidsbestandjes in de appgroep, en waarschijnlijk in de haast waarmee de dirigente ingezongen heeft zijn er wat fouten bij het benoemen van de bestandjes gemaakt. En ook staat ergens dat de alten vanaf maat I het middensysteem gaan zingen, wat normaal de balk can de mezzo’s is. Maar ik had net alle nieuwe alt-partijen geel gehighlight. Het is al zo pittig allemaal, dan moet je niet verkeerde regels gaan highlighten. 

Dat levert weer een half uurtje zoeken naar ‘verwijderen markeerstift’ op. Je hebt geen idee waar men allemaal markeerstift van kan verwijderen: kleren, behang, leren banken... maar papier? Uiteindelijk vind ik dé tip: een wattenstaafje met citroensap en vrijwel wég is de markeerstift.

Kleurtjes

Op de cursus moeten we elkaars cv's bekijken. Snel. 30 seconden krijgen we voor elk cv. En de juf weet te vertellen dat er gemiddeld 6 seconden naar je cv wordt gekeken. Of de cv's worden door robots gescand. En dan kijken ze vooral naar de foto en naar je laatste werkgever, hoe lang je bij werkgevers zit en blijft. Wat valt je op. Wat blijft je bij. En dat er sjablonen zijn om cv's op te fluffen.

Je kan er wel over pruttelen, dat die 62 jaar een groter probleem is dan de opmaak van het cv, en daar heb ik vast gelijk in, maar dat hoeft natuurlijk niet uit te sluiten dat je kan ook zorgen dat je cv iets opvallender is. Ik een uur naar sjablonen kijken. er blijkt een hele handel in cv-sjablonen. Je moet ze ook online invullen, al je hebben-en-houwen, en dan betalen voor je opgemaakte pagina. Dat ga ik niet doen.

Dus dan maar in Word gaan knutselen. Het kost me drie uur, waarvan een uur voor het verwijderen van de lijntjes van de kolommen. Zus2 heeft ook een cv-cursus gehad en ik vraag het cv dat ze samen met haar gemaakt hadden en dat is bijna net zo opgemaakt als die van mij. 

Vrienden

Ik vind het wel een mooi gegeven: twee schilders die vrienden en rivalen waren. George Breitner (1857-1923, links) en Isaac Israels (1865-1934, rechts). Ze zaten tegelijk op de kunstacademies in Den Haag en verhuisden later naar Amsterdam waar ze enige jaren in hetzelfde huis een atelier hadden. Isaac Israels had van huis uit alles mee, als begaafde zoon van de befaamde Jozef Israëls. Breitner was van eenvoudiger komaf en toonde niet voldoende precisie voor de academie en verliet die voortijdig. Ze waren allebei erg ambitieus en jaloers op elkaars kwaliteiten. 

In het Kunstmuseum in Den Haag is nu een tentoonstelling over de twee vrienden. Er zijn veel schilderijen met vergelijkbare thematiek. Eerst militaire schilderijen, taferelen met dienstmeisjes (want dure modellen of deftige dames konden ze zich niet permitteren), stadsgezichten. De schilderijen van Breitner waren wilder, expressiever. Israels probeerde dat ook, maar had eerst die zeggingskracht niet. 

Breitner heeft soms tijden van afwezigheid omdat hij dan geholpen wordt aan venerische ziekten.

Uiteindelijk waren ze allebei beroemd en gewild en gingen ze hun eigen weg en herstelde de vriendschap zich weer. Breitner maakte havengezichten aan de randen van Amsterdam, Israels emigreerde naar het zonnige Frankrijk.  

Vorige week was de perspreview waar ik voor uitgenodigd was, maar toen moest net de bolide naar de garage en sprak ik met de persdame af dat ik de persmap later zou krijgen. De catalogus zit helaas niet in het tasje. Ik dring aan, want ik wil meer lezen dan de teksten in de zalen, en omdat ik een recensie over de tentoonstelling schrijf vind ik dat ik die best verdien. De aanhouder wint: ik krijg hem uiteindelijk ook. 

Keuzedagen

Zus2 is jarig en samen met Zus1 gaan we het vieren. We gaan met de trein. Zus1 gebruikt hiervoor de gratis ‘Keuzedag’, vroeger Vrij Reizen-dag geheten, voor senioren, en of ik dat ook al heb. Want ze wil upgraden naar de Eerste Klas. Nee, dat heb ik nog niet, want ik ben toch niet senior! Wel ben ik huiverig voor abonnementen die ik niet opmaak.

Maar een dagje Den Helder-met-korting kost al €25, dus dat geld van die Keuzedagen (26 euro) is er dan al uit. Maar Keuzedagen kan ik niet online bestellen, en ook niet gemakkelijk aan het serviceloket op het station, dat moet telefonisch, zegt de dame aan het serviceloket. Tenminste niet snel. Dan maar een andere keer.

En weinig gaat makkelijk aan die Keuzedagen, waarschuwen de zussen. Hoe het werkt? Je krijgt elke twee maanden een mail dat er weer een ‘Keuzedag’ voor je ‘klaar’ staat en die moet je dan ’ophalen’ via de kaartjesautomaat op het station. Daar moet je wel 10 minuten voor uittrekken, zeggen zij, want het is allemaal best omslachtig en onlogisch.

Vanwege mijn aandoening ‘apparatenstress‘ mijd ik die kaartjesautomaten vakkundig door automatisch uploaden van het saldo van mijn OV chipkaart.

Vandaag voor ik de deur uitga wil ik het afgerond hebben. Beurd is beurd. Dus bel ik het 030-nummer, zwoeg ik me door het keuzemenu heen waar geen ‘Keuzedag’ in voorkomt of iets wat er op lijkt, en dan gaat een telefoniste me helpen. Eerst moet ik meerdere malen mijn voorletters, adres, geboortedatum en e-mail adres doorgeven. Volgens haar heb ik alleen een OV-fiets als abonnement, mijn Dalurenabonnement staat niet in haar systeem. Maar die heb ik toch echt wel, zeg ik. maar dan komt ze erachter dat ik twéé accounts heb, dat van mijn Dalurenkaart staat nog op mijn vorige adres in Amsterdam. Huh? want daar heb ik ooit wel post over gehad in Utrecht.

Enfin, ze past alles aan, maakt nieuwe tabbladen aan waar je bij staat, waarbij ik nog een paar keer mijn voorletters, adres, geboortedatum en e-mailadres mag herhalen, maar daar doe ik natuurlijk niet moeilijk over. En dan leest ze een stuk of tien voorwaarden voor waar ik mee akkoord moet gaan. Doe maar.

Nu ik ze toch aan de lijn heb: er staat een pasfoto van ca 25à 30 jaar geleden op mijn OV-chipkaart. Kan die ook aangepast? Dat moet via ov-chipkaart.nl/ zegt ze. Dat u dat weet. In 2021 kan dat gratis, zegt ze, want dan krijg ik weer een nieuwe kaart.

Groot Mededogen

Het zondagmiddagwandelingetje voert langs de Chinese boeddhistische tempel in onze wijk: de Longquan Great Compassion Monastery. Die blijkt tot nader order gesloten vanwege de toenemende hysterie rond het Corona-virus in China. Op de deur een A4-tje waarop ze in het Chinees en het Engels vragen om gebed en compassie. Gisteren was ook al op het Journaal dat Chinese Nederlanders angstig en scheef worden aangekeken.

Piet Groen

Bobby's neef Dré en zijn vrouw, allebei ver in de 70, zijn zeer verrukt over ons stulpje. Zij hebben lange tijd in een ruime villa in het groen in een dorpje nabij Parijs gewoond en zijn na hun pensionering neergestreken in een chique flat aan de Amstel bij het Amstel Station. Vanwege de kinderen en kleinkinderen in Amsterdam. Hun dochter is ook al weer 50. 

We doen natuurlijk een rondleiding door het huis. Het Och en O! is niet van de lucht. In Bobby's bibliotheek staan enige schilderijen uit de nalatenschap van zijn ouders, waar neef Dré veel van blijkt te weten. Het bosgezicht is door zijn opa geschilderd - ik ben even kwijt of dat ook Bobby's opa was - die les had gehad van de Rotterdamse kunstschilder Piet Groen, schilder van stadsgezichten, havengezichten, landschappen en stillevens met bloemen. En al snel herkent hij het stilleven-met-bloemetjes als van deze Piet Groen (1886-1964). O help.

Het is heel gezellig. Ze praten graag en veel en uitvoerig. Het kan komen doordat ze allebei tamelijk doof zijn dat je het gevoel hebt dat ze niet zo goed luisteren. Maar ze glunderen van jewelste vanwege de ontvangst en het lekkers. Dat is leuk.

Te Schalkwijk

Geïnspireerd op vorige week zondag te Schalkwijk. Op het Eiland van Schalkwijk. Het was het slotakkoord van de klompenwandeling. Van dit pad naar de kerk wist ik direct: dat ga ik tekenen. Toen we rond 16u bij de kerk kwamen stroomde hij net leeg. Erg veel mensen. Huh? Er bleek net een concert geweest te zijn.

Ik weet niet of dit een officieel kerkpad is/was, maar als je het woord googelt op afbeeldingen krijg je vergelijkbare foto’s. Grote gezinnen op het platteland die via zo’n op zondagochtend naar de kerk liepen. Soms wel een uur. Als je veel wandelt kom je ze tegen. Zoals tussen ‘s Graveland en Kortenhoef.

Het was grijs weer, toen ik er liep, aan het eind van de dag. En dan is het de kunst om dat op papier te krijgen. Grijs,en toch plezant.

Over het fenomeen kerkpad (met plaatjes)

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Kerkpad

Máximapark

Op het programma van vandaag staan èn een begrafenis van iemand die ik zelf nauwelijks gekend heb en ‘s middags familiebezoek van Bobby’s kant, met eten. En ik heb een traybake beloofd. In de Trouw van vandaag een stuk over hoe ìn traybakes zijn. Het zij zo.

Ik besluit dat het programma te vol is en in plaats van naar de begrafenis ga ik naar het Máximapark om te kijken of er al bolletjes uit de grond komen. Ik blaas geloof ik wel vaker de loftrompet over het Máximapark, en ook nu overtreft het bezoekje alle verwachting. Veel bloembollen zijn er nog niet open, maar het is ook nog maar 1 februari, maar toch wel enkele. Maar er zijn prachtige luchten en vergezichten en spiegelingen. 

Domweg gelukkig in het Máximapark.