Koninginnedag (slot)

Koninginnenacht was heel gezellig, stond vanmorgen in Het Parool. En: er waren maar 500.000 mensen naar Amsterdam gekomen, 100.000 minder dan verwacht.

Ik was er niet bij. Ik kuierde van Utrecht naar Maarssen. 'n Groot deel langs de Vecht. Zo kan Koninginnedag dus ook. Nederlandse idylle ten top: een schitterend bloeiend laantje en alle boerderettes een vlag. En elke vijf minuten passeerde een fietser.

Me net op Amsterdam CS door enkele duizenden oranjegepruikte vrolijke dronken lieden heen geduwd. Niet ergeren, Lucie Theodora! Op straat door de plastic bekertjes gebaggerd. Niet ergeren, Lucie Theodora. Op het 8 uur Journaal hoorde ik dat plastic nu ook ecologisch kan en dan kan die rotzooi zo in de biobak. Nu is het allemaal weer helemaal voorbij. De eigen verjaardag kan beginnen.

Gedrenkt in raki

Terwijl buiten Koninginnedag woedt lees ik binnen Het land waar je nooit sterft, debuut van de Albanees-Franse schrijfster Ornela Vorpsi. Uitgegeven door Van Oorschot. Het boek kwam van de week op de redactie binnen samen met de nieuwe Vikram Seth. Maar Vikram Seth telt 1300 pagina's, die kan ik nog even niet aan - misschien is dat wat voor de vakantie.

De tekst zuigt je onmiddellijk het boek in. ‘Albanie is het land waar niemand ooit sterft. Gesterkt door uren durende maaltijden, gedrenkt in raki en ontsmet door de pepertjes in de onvermijdelijke, van de olie druipende olijven, bouwen lichamen hier zoveel weerstand op dat ze alle beproevingen kunnen doorstaan.' Albanie ken ik nauwelijks. Eigenlijk alleen als beeld, hoog, ongenaakbaar, dor, gesloten, vanaf de weelderigheid van Corfu dat er vlak tegenover ligt. Ik heb wat van Ismael Kadare gelezen. Maar dit komt veel dichterbij, zit veel dichter op de huid.

Ornela Vorpsi is 39 jaar, behalve schrijver ook fotograaf en videokunstenaar. Beeldschoon. Ze is geboren in 1968 in Tirana, in 1989 vertrokken naar Milaan en al vele jaren woonachtig in Parijs. Haar debuut doet een beetje denken aan Persepolis van Marjane Satrapi, Iraans tekenaar en filmmaker, ook woonachtig in Parijs, die ook een politiek en sociaal bizar systeem beschrijft vanuit de beleving van een intelligent nieuwsgierig klein meisje.

Hier is de verteller een opgewekt meisje dat een bizarre wereld ontdekt, waarin mannen of politieke gevangene zijn, zoals haar vader, of de hele dag in het café zitten. Vrouwen keuren hen geen blik waardig, maar lopen toch de hele dag te flaneren. Juwelen worden geruild voor de sprookjes van Grimm, partizanen worden als heiligen vereerd, en de willekeur van de partij wordt alleen nog overtroffen door het obsessieve denkbeeld van de volwassenen dat een mooi meisje een hoer is en een lelijk meisje geen.

Het land waar je nooit sterft is een schitterend, ontregelend boek. De opgewektheid van het meisje dat het allemaal niet begrijpt maar toch wel scherp aanvoelt staat in schril contrast met de werkelijkheid die je er als politiek enigszins bewuste volwassene achter vermoedt. Eerst dacht ik: een keuze van Chr. Hardy die sinds een paar maanden bij Van Oorschot werkt, maar dat is waarschijnlijk hogere invulkunde van me, want daarvoor werkt ze er nog te kort. Het boek is uit het Italiaans vertaald. Het is voor het eerst in Frankrijk verschenen. Daar is Vorpsi een bestseller en het is in tien landen vertaald.

Interview met Ornela Vorpsi

Koninginnedag (2)

In de fotoboeken bij Moeders zaten bovenmatig veel Koninginnedagfoto's. Het Oranjegevoel is er blijkbaar al jong in gehamerd. 's Morgens kregen wij oranje rokjes aan en werd plechtig de vlag gehesen. Wij hadden een vlag met de plechtige oude kleuren: oranje-blanje-bleu.

Toen wij heel klein waren hadden we andere rokjes: rood-wit-blauw van crepepapier. Deze oranje waren van stof. Ik herinner me dat ik het heel genant vond, niemand anders droeg oranje rokjes, maar toch liep ik er blijkbaar in. En als je op de middelbare school zat hoefde je blijkbaar niet meer.

We woonden gezien de foto net in Angelslo, een nieuwe moderne woonwijk met honderden rijtjes en duizenden huizen met louter platte daken. Schuine daken waren toen taboe. Ons nieuwe huis was saaier dan het oude huis in het centrum, maar wel groter. Het heette 'herenhuis', in tegenstelling tot de andere woningen die voor 'arbeiders' waren. Aan die titel van het huis ontleende ik veel klassebewustzijn. De andere rijtjeswoningen waren veel kleiner. Ons rijtje had drie verdiepingen en er waren er maar drie van die rijtjes.

Emmen was in de jaren zestig een van Neerlands eerste groeikernen. Angelslo was een hypermoderne wijk, voorbeeld voor heel Nederland, met alleen huizen met platte daken, en met voor alle burgers een klein tuintje en grote openbare grasvelden. Ik denk dat dat heel idealistisch van opzet was. Ik vond het niet zo fijn om tussen de 'arbeiders' te wonen. Iedereen at er groente uit de reclame. Op woensdag rook de hele wijk naar rode kool. Wij aten dan ook rode kool.

Ook op de foto: onze eerste auto, een Opel Record, met nummerbord VK-97-15. Het Frau-und-Auto gevoel is toen al begonnen. Hani501 vindt dat ik de jeugdfoto's moet scannen. Ik weet het. Toch vind ik ze leuk, ook onscherp.

Koninginnedag (1)

Wie dit verhaal al kent mag weg. Ga maar gauw!

Het is bijna zover. Het gonst als de ziekte op de straat en ik sta nu alweer tamelijk op scherp. De mensen zijn er helemaal klaar voor.

Als iemand tegen mij zegt: 'Ik heb niets met Koninginnedag' dan schiet het me onmiddellijk tussen de schouders. Hoezo niets met Koninginnedag. Weet je wel wat voor luxe het is om zo'n zin te kunnen zeggen? En wat volstrekt ongevoelig om dat juist tegen míj te zeggen. Dacht je dat ik er iets mee wílde hebben??? Kortom, ik sla er snel van op tilt.

Ik ben een gezegend mens, daar niet van. Ik woon prachtig in de Jordaan, het is er gezellig en er is doorgaans heel weinig lawaai. Alleen: dat ik vijf dagen per jaar weg móet stoort mij enorm. Slechts straatgenoten begrijpen de diepe frustratie. De vriendinnen onderdrukken vermoeid hun zuchten als het K-woord valt. Ze erkennen dat het echt erg is en dat ik niet zeur, maar ze weten het nu echt wel.

Koninginnedag op de Elandsgracht. Net zo erg als het Jordaanfestival. Het podium staat pal onder mijn raam. Onvervalste Jordanese muziek dendert uit megageluidsboxen op megadecibellenniveau. Dit jaar is het van 29 april 19 uur tot en met 30 april 22 uur. Het staat nu aangeplakt, zodat de buurtgenoten weten wanneer ze weg moeten zijn en wanneer ze weer terug kunnen keren.

Duizenden onvervalste Jordanezen uit Almere, Lelystad, Purmerend en Enkhuizen komen hier hun roots uitleven. Ze vinden dat leuk, dat leed van ons. 'Schijt aan de buren en daar gaan we nog een keer...' Zij zijn namelijk de ras-Jordanezen, wij zijn de yuppen. Wij moeten dus niet zeuren als de ruiten in de sponningen trillen, als er minstens twintig biertaps op de hoek van de straat staan en te weinig pisbakken. Als je voordeur en je fiets veelvuldig ondergezeken worden. Dat is feest.

De foto die Nederland niet mag zien

Nederland mag niet zien dat prinses Máxima een bril draagt, vindt de Rijksvoorlichtingsdienst. De RVD geeft geen toestemming voor publicatie van opnamen die eerder in deze week in Argentinië werden gemaakt.

Er zijn allemaal meningen en commentaren ineens over de foto van Maxima met bril en de RVD. De meeste journalisten vinden het van de zotte dat we de bril niet mogen zien, maar de RVD is machtig: de foto wordt bijna nergens getoond. Dat is natuurlijk de manier om mensen als ik bloednieuwsgierig te maken. De foto staat wel in de Gelderlander.

Prinses Máxima bracht vorige week een werkbezoek aan haar geboorteland Argentinie voor de Verenigde Naties. De gewraakte foto's zijn gemaakt toen ze, met een bril op, arriveerde bij een privéafspraak in Buenos Aires. Ze lacht uitbundig naar het wachtende publiek. De foto's zijn in Argentijnse media deze foto's ook gepubliceerd.

De foto heeft enige uren op de website van het ANP gestaan, maar is op verzoek van de RVD verwijderd. Dat de prinses op deze foto voor het eerst in het openbaar een bril – en geen zonnebril – draagt, was het ANP trouwens ontgaan.

Carla Joosten in Elsevier over de bril

Vroeger

Nogmaals het Zandmeertje. Ik heb gisteren uit de hand foto's uit mijn moeders fotoboeken zitten fotograferen. Dat verklaart de kwaliteit ervan. Ik zou natuurlijk mijn moeders fotoboek moeten stelen en alle foto's gaan scannen.

Er zijn in moeders fotoalbums diverse foto's bij het Zandmeertje. Deze dus van ons als bloedjes van dochtertjes, maar ook een van mijn oudste zus die haar gymnasiumdiploma uit handen van mijn vader krijgt. En een met haar verloofde. Het ziet er uit dat ze zich mocht verloven op het moment dat ze haar diploma had. En een foto van oma in de rolstoel, die ik met zusje Heleen en ons buurmeisje Annet voortduw over het fietspad daar.

De foto's noden tot umdenken. Nooit geweten dat ik zo'n gelukkige jeugd had. De ene foto is nog idyllischer dan de andere. Misschien wás het ook best gezellig. De kleine dikke met blonde krullen ben ik. Babykenners kunnen wel zien of ik hier één of twee was. Toen waren we nog maar met vier.

Jong groen

Ik kan u natuurlijk wijsmaken dat ik een weekendje naar Zweden was, maar het was maar het Zandmeertje in de Emmerdennen. Wel mijn lievelingsmeertje.

In mijn herinnering lag het midden in het bos en was het moeilijk te vinden, maar nu ligt het op een kruispunt van regionale wegen, vlak tegen de wijk Emmerhout aan, die midden in het bos gebouwd werd. Daardoor komen er bij het meertje nu relatief veel mensen met honden. Nou ja veel... Voor wie het Vondelpark gewend is is het natuurlijk niets. Nada. Maar toen ik klein was bestond Emmerhout nog niet.

De oude moeder kan geen dagmarsen meer maken, maar om het Zandmeertje komen we nog wel heen. Dat doen we dan ook elk bezoek. En elke keer is het er weer anders, maar wat blijft is dat het water in het Zandmeertje zwart en mysterieus is. Het zal wel een venige bodem hebben, en helemaal geen zand, zoals de naam doet vermoeden. Prachtig is ditmaal het prille jonge groen.

Sinds afgelopen najaar heeft een groep middelbare Polen, bouwvakkers neem ik aan, de oprit naar het Zandmeertje gevonden om hun weekend stuk te slaan: jeu de boulend, met goedkope pilsjes en goedkope shag. Ze veegden het pad helemaal schoon met takken en gingen toen hartstochtelijk spelen. Ze hadden veel lol. Dat was leuk. Polen hebben trouwens andere jeu de boule-ballen dan de Fransen: groter, en niet van metaal.

Vorig jaar reden ze allemaal nog in Poolse auto's, nu kwamen ze allemaal in een nieuwere wagen met een Nederlands kenteken. De zaken gaan zeker goed.

Over het Zandmeertje

Kedgeree

Nichtje kwam eten en ook al was het vrijdag, ik wilde haar in alle rust en kalmte en innerlijke evenwicht ontvangen. Een rolmodel, een voorbeeldtante. Dus het huis gestofzuigd, doorgewasemd met frisse lucht, verse rozen, kaarsjes aan, wierrook aan (sandalwood), en een kruidige Indiase schotel genaamd zalm kedgeree bereid. Muziek van Anouar Brahem uit de boksen.

Men kan blijkbaar ook overdrijven, want ze giegelde dat het er nog maar aan mankeerde dat ik in een India-gewaad de trap af kwam schrijden. Maar ze vond het erg mooi en vredig in mijn huis. Ze had prachtige tulpen mee, want ik had ooit belerend tegen haar en haar huisgenoten gezegd: 'Voor een meisje neem je bloemen mee!' Dat had ze in haar oren geknoopt en sindsdien nam ze voor al haar vriendinnen altijd bloemen mee. En inderdaad, elk meisje werd daar gelukkig van. (Dus ik hoef niet zo mijn best te doen, ik bén al voorbeeldtante.)

Lekker recept, trouwens. Klik op het plaatje en u ziet het groot. Kunt u het lezen en desgewenst printen. Het proberen waard. De naam kedgeree of kitcheri komt van ‘khichri’, van oorsprong een Indiase rijst- en linzenschotel, door de Engelsen tijdens hun heerschappij aangepast door de linzen te vervangen door schelvis. Hier met zalm. Wel weer vreselijk dat het een koloniáál recept is. Is dat politiek incorrect? Ik lees ergens dat het in Engeland gegeten wordt als ontbijt. Rare jongens, die Britten!

De kunst van het liggen

Liggen kan natuurlijk ook anders dan met opengesperde ogen van de stress - al dan niet onder de mogelijk heilzame werking van magnesium.

Het is alweer jaren geleden dat ik deze liggende Boeddha kocht. In een esoterische winkel te IJmuiden of all places, op grond van dit plaatje. Ik weet dat de Boeddha mannelijk is, maar ik vind mijn liggende Boeddha meer vrouwelijk dan mannelijk. Ik noem hem lekker 'zij'. Mijn liggende Boeddha is ca 35 cm lang.

Voor de liggende Boeddha bestaan verschillende interpretaties. De meest gebruikelijke is dat Boeddha is afgebeeld op het moment dat zij het Nirvana binnengaat. Een tweede interpretatie is dat het om de rustende Boeddha gaat. Het verschil zit 'm in details, bijvoorbeeld of zij haar ogen open (rustend) of gesloten (Nirvana) heeft. Bij mijn Boeddha ligt dat geloof ik een beetje in het midden.

Toen ik haar pas had vond ik haar nogal een entity in mijn woning, maar langzaamaan ben ik aan haar gehecht geraakt. Zij is werkelijk een voorbeeld. Méér liggen in het leven. En het hoeft niet altijd op de zij. Het kan ook op de bank, in de hangmat, in het gras, op het strand... Maar dat er meer gelegen moet worden, dat is dan maar de boodschap van de week.

Blokje informatief: beelden van de liggende Boeddha komen in Zuidoost-Azië veel voor. De Boeddha ligt op haar rechterzij, met haar hoofd steunend op zijn rechterhand. Beroemd is de 46 meter lange liggende Boeddha in de Wat Pho-tempel in Bangkok.

Insomnia

Fantastische plaatjes vind je als je 'Insomnia' intikt bij Google Afbeeldingen. Het is een thema dat veel kunstenaars geinspireerd heeft. Onder de titel 'Insomnia' dichtte Bloem de onsterfelijke regels 'Denkend aan de dood kan ik niet slapen / Niet slapend denk ik aan de dood / Het leven vliedt gelijk het vlood / En elk zijn is tot niet zijn geschapen.'

Als je het navraagt blijken schrikbarend veel mensen last van slapeloosheid te hebben. Vorige week stond er ik meen in NRC Next een artikel over het fenomeen. 4 miljoen Nederlanders zouden er af en toe aan lijden. Of overdrijf ik dat aantal? En dat het bedrijfsleven en de gezondheidszorg er zo weinig aandacht voor hebben, terwijl het toch een belangrijke oorzaak is van heel veel stress, gebrek aan concentratie, fouten, depressies, verkeersongelukken en wat al niet.

Via Marg haar kapster haar man kreeg ik ooit de tip om magnesium te gaan slikken. En ook al geloofde ik er niets van, ik kocht het toch. Baat het niet het schaadt ook niet. En het hielp. Of het nu placebo is of niet... Maar ik ben er alweer maanden geleden mee gestopt want er was weinig meer aan de hand. Maar vannacht was ineens weer zo'n nacht. Lig je te tobben dan, vragen collega's. Nou, vooral over het feit dat ik dan echt niet kan slapen. En dat je dan om zes uur in slaap valt en dat je dan stuk bent als om zeven uur de wekker gaat.

Ik denk dat ik maar vroeg naar bed ga. En nu hoop ik natuurlijk dat al mijn lieve lezers de intertextuele associatie hebben met het boekje van Peter van Straaten getiteld Ik denk dat ik maar vroeg naar bed ga. Allemaal geweldig treurige tekeningen met allemaal eenzame lieden en allemaal de zelfde tekst...

Carpe Diem

Weeronline had al aangekondigd dat er vandaag wolkjes voor de zon gingen schuiven, dus gistermiddag laat hebben we onszelf nog snel een lentepiknik beloofd. Want het is heus niet allemaal beton en spoorrails wat de klok slaat daar te Sloterdyke. Er zijn ook voetbalvelden en als wij werken zijn die zeeen van leegte en groen. Het is bíjna natuur.

Het was best druk op het werk, maar we deden het gewoon. En al het andere werkvolk in de straat begon spontaan te stralen toen ze ons met onze etenswaren het pand zagen verlaten. Misschien setten wij wel een trend!

Roro7 had heerlijk brood van het Vlaamsch Broodhuys, Iris had diverse verse sapjes, Bien had een fruitsalade met druiven en aardbeiden. En ik had vanochtend - om 07 uur reeds - tabouleh gemaakt. Uitslover die ik ben. En ik had een tafelkleed met lentebloemen bij de Blokker gescoord. En Roro7 dan weer vuilniszakken om op te zitten, want helemaal droog was het er nog niet. Vinnie, jij ligt ergens op een exotisch palmenstrand... Nou, kijk maar, wij genieten ook best zonder jou!

Ik weet het nu al: dit piknikken wordt een traditie.

Modern fort

Vanavond hadden we recepten zullen gaan proeven uit het nieuwe kookboek Moro London in het Foam, maar Marianna is ziek geworden, en ze heeft afgezegd. Temidden van 90 mensen proeven kan wat veel van het goede zijn. Dus of ik eenvoudig doch smakelijk bij haar kwam eten.

Marianna woont sinds enige maanden in een modern fort in Amsterdam-Oost. Science Park heet het stukje stad. Het complex ligt tegen allemaal rangeersporen aan en is daarom met veel glas geisoleerd. Zie foto.

Het is echt groots wonen daar. Heel hoog, heel veilig. In alle opzichten geisoleerd. Groots, maar is het ook meeslepend? Je kan er al je ramen en deuren wijd open zetten en er kan nooit niemand bij. Aan de voet van het fort, aan de overkant van het water, ligt de wijk Zeeburg, een vrijwel geheel 'zwarte' buurt. Sociale woningbouw. Is dit het upgraden van een wijk?

Het is wel fijn dat het lente is, want nu kan ik eindelijk het fort eens van buiten fotograferen. Het is een wonderlijk vlechtwerk van glas rond hoogwaardige appartementen. Marianna woont op 10 hoog met veel ramen en uitzicht naar drie kanten. Dat is fenomenaal. Aan de oostzijde De Valentijnkade, het Flevopark, de A10-oost, IJburg. Aan de zuidzijde eerst al die sporen en af en toe een trein naar Amersfoort, en dan de geheel 'witte' wijk Watergraafsmeer, aan de noordzijde eerst Zeeburg en in de verre verte de torens van het centrum. Thuis.

Niet om het een of ander, maar zo'n uitje des avonds betekent mooi ruim 2 uur fietsen op een dag. Naar Sloterdyke is het al 35 minuten heen en 30 minuten terug, maar naar de Valentijnkade is ook weer zo'n 40 minuten heen en 30 minuten terug. Met zulke vriendinnen hoef je niet meer naar de sportschool.

Je danst zoals je in bed bent

We hadden een telefoongesprek over een huisje met een schildering erop van Jimi Hendrix. Bobby was op verjaarsvisite geweest waar een artiest had gezongen over dit huisje, dat je uit de trein kunt zien, ergens ter hoogte van Zaltbommel. Als je links zit. Toen hij dit vertelde, zei ik: 'Ik heb een enorm déjà vu. Dit heb je me eerder verteld...' Nee dat had hij niet. En ik wist het toch zeker. Letterlijk. Kortom: een raadsel. We kwamen er achter dat het ging om Leon Giesen, ofwel Mondo Leone, zoals zijn artiestennaam luidt. Die heb ik vorig jaar op een NBb- bijeenkomst in Rotterdam zien optreden. Erg leuk. Dat filmpje over het Jimi Hendrix-huisje staat ook op YouTube, zoek het maar, maar deze 'Je danst zoals je in bed bent' vond ik leuker...

Flevopolderlente

Vandaag naar Harderwijk gereden. Routenet wees me door de Flevopolder: de A6 op en dan bij S103 de N305 op richting Zeewolde. Heerlijk frisse tweebaansroutes zijn er toch door de Nederlandse polders te rijden. Rechte wegen, nieuwe bomen, alles keurig in het gelid, maar toch opgewekt. Heel conceptueel, maar nooit te streng.

Een paar bossen zag ik met bomen die niet in rechte rijen maar kriskras aangeplant waren. En er was zelfs één rommelig weitje zonder enige geometrie met zowel koeien als paarden. Dwars door elkaar!

En ik reed ook langs bollenvelden. Ik had wel eens gelezen dat een deel van de Zuidhollandse bollenvelden verplaatst is naar de Flevopolder, maar had dat nog nooit gezien. Ze moeten wel uitkijken, straks wordt het daar nog wild aantrekkelijk!

Volgens mij reed ik ook langs de beroemde Groene Kathedraal van kunstenaar Marinus Boezem, maar ik reed denk ik te hard en de kathedraal was nog niet helemaal groen, dus dan weet je dat weer niet zeker. Wel was ik vast van plan om 'm de terugweg alsnog te bezoeken om er nog enige natuurervaring plus moderne devotie te betrachten, maar helaas zag ik 'm toen helemaal niet meer. Dat wordt binnenkort een zondagje polder by bike met zon en onverwacht harde wind.

De Groene Kathedraal

Weer bij Favié

De lente is aangebroken. Eindelijk. Met Wilma een fietstochtje gemaakt door het Amsterdamse Bos, de pont over het Nieuwe Meer genomen en geland bij Chez Favié, waar ik sinds Kerst niet meer geweest was.

Favié is een van mijn favoriete locaties. Het is zo'n plek met eigenzinnige karakters onder het bedienend personeel en een volstrekt eigen sfeer. Net zoals de cafés Eijlders en De Pieper, en de restaurants Divan (Turks) en Cilubang (Indonesisch) bij ons in de buurt. Er komen mensen van alle sociale klassen. 'Dat heb je niet in Utrecht,' zegt Wilma bezwerend, 'Amsterdam is the one and only.'

Vandaag is het bij Favié een drukte van jewelste. Zowel de honden als de gasten als de eigenaren is de lente in het hoofd geslagen. We genieten alles wat er te genieten valt: koffie, appeltaart, kippensoep, broodjes kroket en glazen droge witte wijn. En de drukte met de honden en de mensen.

Meneer Favié zegt wanneer ik kippensoep bestel: 'Ik zal The Who weer voor u opzetten. En ik beloof u: hoe later het wordt, hoe luider...'

'Weet u dan nog dat ik hier de dag voor kerst was, toen u die dvd van The Who draaide?' vraag ik ongelovig. 'Dat is bijna vier maanden geleden!'

'Jazeker,' zegt hij. 'Dat was een prachtige middag. En u hebt er daarna toch een stukje over geschreven op internet?'

Wauw, ik heb een lezer! In het wild! In het Amsterdamse Bos!

The Who bij Chez Favíe

Het décolleté van de Bundeskanzler

De foto is al enkele dagen oud, maar ik had ´m gemist. Intussen is/ie een soort van wereldnieuws. Zelfs Trouw heeft een analyse over het décolleté van de Bundeskanzler. Angela Merkel droeg zondag bij de opening van de Nationale Opera in Oslo een avondjurk met een opvallend diep décolleté.

Merkel was ooit beroemd vanwege haar bloempotkapsel. Zelf zei ze ooit over haar verschijning: “Mode ist nich so mein Ding.”

Ik word een beetje naar van de foto, maar dat kan komen omdat ik meer op plat ben dan op rondingen. Natuurlijk was ze ten tijde van de verkiezingen enige jaren geleden nog een onvervalste grijze muis. Wie vindt dit aantrekkelijk, zoveel weelderige boezem bij een Bundeskanzler?

Of is dit décolleté de nieuwe norm voor ambitieuze vrouwen, oud danwel jong? Onze eigen Rita Verdonk kan zich ook steeds koninklijker presenteren en als je afbeedlingen van háár googelt zie je haar ook steeds wulpser worden. Moeten we het als een winstpuntje zien dat vrouwen van boven de vijftig niet meer als aseksueel worden afgeschreven?

Greetje aan het spinnewiel

Er zijn er met liefdesverdriet. Groot liefdesverdriet. Vandaag lig ik de hele dag op de grond, luister ik Schubertlieder gezongen door Elly Ameling en denk aan hen met liefdesverdriet. Hen kan ik deze muziek met klem aanraden. Dan ga je vanzelf een beetje huilen. Of heel hard. En dat lucht misschien een beetje op.

'Grethchen am Spinnrade' van Johann Wolfgang von Goethe uit het eerste deel van Faust.

Grethchen am Spinnrade

Meine Ruh' ist hin / Mein Herz ist schwer / Ich finde sie nimmer / Und nimmermehr.

Wo ich ihn nicht hab' / Ist mir das Grab / Die ganze Welt / Ist mir vergällt.

Mein armer Kopf / Ist mir verrückt / Mein armer Sinn / Ist mir zerstückt.

Meine Ruh' ist hin / Mein Herz ist schwer / Ich finde sie nimmer / Und nimmermehr.

Enzovoort.

Curriculum

Vaak vraag ik me af hoe het leven aan elkaar te denken. De jeugd onder een streng protestants regime op het grensvlak van Hondsrug en veenkoloniën, de letterenstudie in het hoge noorden in de hoogtijdagen van het feminisme, de werkloze jaren tachtig vervolgens, wat treuriger klinkt dan het was, en daarna de journalistieke carrière. En dan de significante omgevingen, de huizen, de werkkringen, de collegae, de vrienden die bleven, de vrienden die verdwenen, de liefdes, de reizen, de wendingen...

Vorig voorjaar ontmoette ik in de zeehaven van IJmuiden een vrouw die daar op een rijnaak woonde. Zij zei van beroep biograaf te zijn. Later bleek dat ze psychotherapeut was, maar dat ze dat liever niet mededeelde omdat mensen daar raar op reageren. Ik hunkerde van de weeromstuit naar een grondige biografische behandeling, als zij mijn leven voor mij oorzakelijk aan elkaar kon bedenken. Maar ja, haar werk was in Rotterdam.

Vanochtend heb ik een prachtige dichtbundel tot mij genomen: Koerikoeloem van Tjitske Jansen. Het boek zat al maanden in de tas met boeken die meegedongen hadden naar de titel Mooiste Boekomslag 2007. De tas van de prijsuitreiking. Dichteres Tjitske Jansen is van 1971, geboren in Barneveld of all places, werkte als marktkoopvrouw, serveerster, administratief medewerkster en kokshulp en volgde een beeldende kunst- en theateropleiding. Ze schrijft theaterteksten en poëzie.

De vraag hoe dat leven aan elkaar te schrijven moet ook haar bezig gehouden hebben. Dit is een prachtige weerslag. Bijzonder inspirerend. De uitgever noemt het een 'mozaiek vol herinneringen'. Ze laat het verleden botsen op het heden, schakelt moeiteloos tussen anti-aanbakpan en God. Elke zin is raak. Ik wil alles wel citeren.

Er was iemand die zei: 'Het gaat er niet om dat je alle filosofen kent, het gaat erom uit je impasse te raken en als je niet in een impasse zit, om dat zo te houden.'

Er was iemand die zei: 'Ja, net als vliegen, heel gemakkelijk, je hoeft er alleen maar voor te zorgen dat je de grond niet raakt.'

Er was mijn oma, de moeder van mijn moeder, die niet lang meer zou leven. Wij spraken elkaar aan de telefoon, wisten niet goed was ze tegen elkaar zouden zeggen. 'Ik moet ophangen,'zei ze na een tijdje. 'Lingo begint.'

En dat was bladzijde 1.

Er was de zwarte kanten bh en mijn nieuwsgierigheid wat ermee zou gebeuren als ik hem te heet streek. De bh maakte een knetterend geluid en bleef aan de onderkant van het strijkijzer plakken.

Er was, nadat ik boodschappen had gedaan, mijn vraag of ik een Mars mocht. Ik had vijf Marsen zien liggen in de kelderkast. Mijn tante zei dat er geen Marsen waren. En inderdaad lagen er geen Marsen meer in de kelderkast. In de korte tijd dat ik boodschappen had gedaan moet mijn tante ze alle vijf hebben opgegeten.

Dat was bladzijde 14.

Bajesconcert

Zondagavond laat komt op de NCRV-radio 2 bij het programma Volgspot het Bajesconcert. Het programma is vandaag opgenomen in het Drentse Veenhuizen. 15 km ten westen van Assen. En ik was erbij. Ben er nog helemaal van onder de indruk.

In januari maakte ik in mijn blog Een man een man een droom een droom al melding van een liedjeswedstrijd van ex-gedetineerden die in Exodushuizen wonen. Dat Mario en Otto meedongen. Dat ze in Rasa de hoofdprijs hadden gewonnen had ik nog niet gemeld. Ja dus. De hoofdprijs was een optreden was in de penitentiaire inrichting Norgerhaven in Veenhuizen. Dat was vandaag. En ik mocht mee.

Eerste dag in mijn leven in een busje met ex-gedetineerden, mannen en vrouwen. Aardige mensen, wat zouden ze uitgevreten hebben? Mijn eerste keer in een bajes. Eerste keer door de poorten van een gevangenis: gescreend, gescand. Eerste keer op zo'n binnenplaats met honderden rondhangende gedetineerde mannen. Norgerhaven heeft een lommerrijke binnenplaats. De ex-gedetineerden vonden het er ontspannen, vergeleken met wat zij gewend waren geweest.

Het hoofdoptreden was van de zangeres Esther Hart met band, zij hoogzwanger. Simon Vinkenoog reikte de prijs uit voor het beste gedicht uit de bajes (aan een jongen die al 17 jaar in TBS zit en in de loop der jaren zijn dromen zag vervliegen). 'The only way out is the way in!' predikte Vinkenoog. Ik kan met niet voorstellen dat er veel bewoners daar waren die van het fenomeen Vinkenoog op de hoogte waren. Wonderlijke oude man, maar zo levendig: hij sprak volgens mij een aantal van die gasten heel erg aan.

En Otto en Mario traden op, ondersteund door de band van Exodus Utrecht, voor de gelegenheid omgedoopt tot Run 51. Geweldig veel meer schwung hadden ze nu dan bij het oefenen in januari. Ik was erg trots op ze. En er was een band van een aantal jongens ìn de gevangenis. Die bestonden nu drie dagen. Ze hadden een nummer over de popup-girls op hun kamer. Speelden echt goed.

Eerste keer Chinees gegeten in een huiskamer met ex-gedetineerden. Ze hadden het achteraf behalve 'ontspannen' allemaal ook tamelijk benauwend gevonden, weer door die hekken, weer naar binnen. Stel je voor dat justitie uitvond dat ze nog wat op hun kerfstok hadden en dat ze daar vasthouden zouden! Die angst hadden ze allemaal gehad. Waar ik normaal niet zo'n last van heb: vandaag voelde ik me héél middle class en keurig.

Zondagavond is het programma Volgspot op Radio 2. Alsof het life is.

Lesbian Speed Dating

In aansluiting op een gesprek over de liefde - over vrouwen, mannen, lesbisch, hetero en alles daar tussenin - ik begrijp er ook allemaal niet zoveel van, kreeg ik bijgaand filmpje toegestuurd. Wat het zou moeten verduidelijken weet ik niet precies, maar ik denk toch dat het antwoord op de vraagstukken in dit filmpje ligt. Geniet ervan. En/of huiver.

Persepolis

In Rialto draait deze week Persepolis, de animatiefilm van de Iraanse stripauteur Marjane Satrapi, van wie ik een paar weken geleden al het boek las, haar autobiografische strip over haar jeugd in Iran. Eigenlijk had ik vanavond beter op de bank kunnen gaan liggen, maar de rest van de week komt het niet meer van de film, Hani501 had 'm met klem aangeraden, dus ik gong.

Het is zo hartverscheurend prachtig, de drama's van de wereldgeschiedenis te zien door de ogen van een meisje, getekend door een jonge vrouw. Het meisje is zo herkenbaar als meisje, ze is gelovig, zoekt de waarheid en zoekt rechtvaardigheid, plaatst alles wat ze ziet en hoort in haar eigen beperkte en zeer dwingende perspectief.

De geschiedenis van Iran is allesbehalve vrolijk en lichtvoetig, maar de manier waarop Satrapi de islamitische revolutie door de ogen van de kleine Marjane brengt, is dat op een wonderlijke wijze weer wel. Dat maakt strip en film ondanks de loodzware thematiek zeer aangenaam te ondergaan. Persepolis vertelt over Satrapi's jeugd in Teheran, de revolutie en de gevolgen, haar ervaringen als middelbare scholier in Wenen, haar terugkeer naar Iran, en haar uiteindelijke verrek naar Parijs. Strips zijn een bijzondere vorm om je te informeren over historische en politieke kwesties. Persepolis is daar een heel geslaagd voorbeeld van. Zeer aanbevelenswaardig!

Blijf bij mij

En dan het weekend ook nog een boek uitgelezen: Blijf bij mij van Andrew O’Hagan, Schots schrijver, van 1968. Uitgegeven door De Geus, vertaling van Be Near Me. Zo'n boek dat ik in de winkel denk ik niet zou kopen, maar dat in de kast met recensie-exemplaren op vrijdagmiddag ineens nieuwsgierigheid oproept. De titel, de foto.

Hoofdpersoon is Father David, een Engelse priester van in de vijftig. Hij heeft een Schotse parochie overgenomen in een klein dorp vol rauwe arbeidereske types. Het eerste deel van de roman focust sterk op de conversaties met zijn huishoudster en zijn vriendschap met twee jongeren uit het dorp. Deze jongen en het meisje roken, drinken, gebruiken drugs en pillen, en stelen bij het leven. Het is een wereld die David fascineert en die met zijn emotionaliteit en directheid mijlenver van hem afstaat. Het boek gaat niet over religie en/of geloof.

De focus op de huishoudster en de twee jongeren roepen wel vragen op over de rest van zijn tijd, tenslotte moet hij - zou je zeggen - toch ook missen opdienen en zieken bezoeken. Daar schrijft hij gewoon niet over. Maar dat wordt hem later dan ook verweten.

Boeiend vind ik het echt worden als hij wat gaat reflecteren op het verschil tussen het contemplatieve en pastorale leven van de religieuzen, en de rauwe werkelijkheid van de mensen uit het dorp. De huishoudster en de jongeren mogen hem graag, maar vallen hem ook rechtstreeks aan, en stellen dat hij het echte leven uit de weg gaat. Zelf meent hij ook dat al die dat katholieke harmonie, beleefdheid en cultuur eigenlijk een vorm van vlakheid is. Er ligt aan het innerlijk conflict een heftige jeugd ten grondslag. Vader vroeg gestorven, moeder die geexalteerde damesromans is gaan schrijven, op kostschool, studententijd in Oxford in de jaren de zestig, en een grote liefde voor een man. En na diens dood naar de veiligheid van het klooster. Het loopt allemaal enorm uit de hand en de afloop is noodlottig.

Het drama blijkt tenslotte over verborgen homoseksualiteit te gaan. Eerst dacht ik: wat een clichee, dat het daarover gaat, maar ik heb er nog nooit eerder een roman over gelezen dus hoezo cliché, Lucie? Het is eigenlijk wel sterk sterk dat een gevoelige kwestie als 'seksueel misbruik door pastoors' wat genuanceerd wordt. Want vanwege slechts één kus wordt David aan de schandpaal genageld. Niemand is bereid te luisteren naar wat er volgens hem echt gebeurd is.

Poptreden te Leusden

Ik heb een nieuwe neef: Jelle. Hij is geweldig. Hij woont in Leusden en houdt van skaten en gitaarspelen. Gisteren had hij zijn eerste uitvoering in jongerencentrum De IJsbreker, te Leusden. De Muziekschool van Leusden pakte uit met zijn beste leerlingen. Jelle had het optreden al lang geleden aangekondigd, dus 12 april was al maanden geblokt in de agenda.

Het was een hele goeie avond. Al die jongens en meisjes uit Leusden met hun dromen van popster worden verzameld in een Nederlands jeugdhonk. Soms waande je je op het Amerikaanse platteland. Dit gegeven verdient een speelfilm of een documentaire.

Jelle deed het heel goed. Ik was erg trots. En in mijn streven om als nieuwe tante onsterfelijk in zijn leven te worden door een sterrenfoto van hem te scoren ben ik helemaal vergeten te noteren hoe de nummers heetten die ze speelden. En omdat ik zo dicht op het podium stond kreeg ik niet de hele band in beeld. Maar ik vind de missie toch gelukt: ik hoop dat een van mijn foto's op posterformaat op zijn jongenskamerdeur komt.

Het was even spannend omdat de drummer was in de opwinding vergeten was dat Jelle een solo zou spelen. Maar de gitaarleraar Victor speelde reddende engel.

Mijn eerste waterpomptang

Na de steeksleutelset een maand geleden ben ik klaar voor de waterpomptang. Dat betekent een tochtje over de Prinsengracht naar de firma Gunthers & Meuser, walhallah voor ijzerwarengenieters. Maar Gunthers & Meuser gaat op zaterdag om 12.30 uur dicht. U begrijpt: het is 12.35 uur als we arriveren. Mevrouw Gunthers & Meuser, rossig, doet net de deur dicht en legt uit dat zij vooral open zijn voor de bouwbedrijven, van half acht 's morgens tot vijf uur 's middags. En op zaterdagmorgen zelfs extra, omdat die bedrijven wel eens klussen moeten afmaken. En dat ze blij is dat ze naar huis mag. Het spijt haar zeer, maar dan moeten we maar naar de firma Meijer op de Rozengracht.

Daar staan twee broers. Ik denk dat het leven hen niet gemakkelijk valt, want zij zijn altijd bars. Heeft u ook een waterpomptang? Ja ze hebben dé waterpomptang. Een rooie. Vind ik niet zo mooi, want de rest van mijn gereedschap is blauw, maar dat is weer zo'n typisch meisjesachtige benadering, die vraag slik ik in. Heeft u ook een van de firma Knipex, vraagt Bobby. 'Meneer weet - hoor ik al - héél weinig van waterpomptangen', zei de oudste Meijer. 'Als je het over waterpomptangen hebt dan heb je het over VBW. Net als de baco van de firma Bahco.' Ofzo. Hij heeft toch geen andere en dus kopen we de VBW.

Voor de liefhebbers van ronkend Duits staat op de site Ja zu Deutschland onder Freier Text: 'VBW hat Hersteller-Tradition seit 1828. Die rote Wasserpumpenzange Nr. 188 begründete 1954 die Ära der Wasserpumpenzangen mit durchgestecktem Gewerbe und ist heute Uhrahn und Mythos dieser Werkzeuggattung.'

Enfin. De gootsteenafvoer moet los, maar omdat die al zeven jaar niet los is geweest, zit die muur- en muurvast. Daar helpt geen VBW waterpomptang aan! Het is een partij wrikken van jewelste, straks schieten alle buizen los! Ik ga maar bloggen. Even later komt Bobby trots vertellen: 'Met de waterpomptang lukte niet. Ik draai hem zo met de hand los.'

VBW Die Welt der Zange

Frau und Kuh

Mijn zus uit Mecklenburg Vorpommern, die eerder figureerde in Frau und Orgel, mailt deze foto. Zij en haar man hebben een groot landbouwbedrijf met 900 koeien en vele vierkante kilometers land.

Ze schrijft: 'We hadden vandaag een feestje. Een koe (Ulme heet ze, in de stal staat ze bekend als "630", 14 jaar bijna) heeft in haar leven 100.000 liter melk gegeven. Dat is in het leven van een boer een bijzondere belevenis.'

'We hadden een ontbijt met alle medewerkers, de burgemeester, de veehandelaar van wie we de vaars ooit kochten, nog een paar mensen uit de koeie-wereld hier en niet te vergeten de plaatselijke pers. Er werden wat aardige woorden gewisseld, een foto geknipt, en verder kofiie met belegde broodjes genuttigd. Het was eigenlijk erg leuk.'

(Klik op de foto om 'm beter te zien)

Dress up your window

Uit Wenen had ik uit Museum Leopold bloemen voor op de ramen meegenomen. Voor alle redacteuren een bloemetje. Want wij hebben zulk treurig uitzicht op dak en sporen. Met sneeuw is het wel een soort van mooi, maar nu het lente wordt wordt het steeds erger: we krijgen overdag werkelijk niets van mee van de loop der seizoenen.

Toen ik de raambloemen te Wenen kocht voor de collega's was ik - o schande - de andere collega's op de verdieping helemaal vergeten. Nu heeft Anne Marie ze ook voor haar afdeling gescoord. Het Weense cadeau blijkt een puur Nederlands product. Van de firma Flat Flowers. Geweldig! Het hele kantoor is nu opgefluft, en verdorren is er niet bij!

Graag wil ik dit product aanbevelen bij alle kantoorklerken van Nederland. Als blogger mag ik ongebreideld sluikreclame maken. Als ik slim was liet ik ze ervoor betalen, maar dat is me teveel gedoe.

By the way: Vinnie wil graag vliegtuigen op de raam plakken, voor een mannelijk tegenwicht tegen al die bloemen. En we willen ook gras. Weet iemand waar dat te koop is?

Flat Flowers

Kloof

De Volkskrant heeft sinds twee dagen een aardige lijn op haar site: mensen kunnen er hun ervaringen met de mooiste kloven uitwisselen. De Samariakloof op Kreta (foto) geldt als een der hoogtepunten op dit gebied, en de Gorges du Verdon in midden Frankrijk ook.

De afgelopen jaren heb ik zowel de Samariakloof als de Gorges du Verdon belopen. Spectaculair. Schitterend. Maar druk! Bussen mensen gingen er naar toe. En dan was het helemaal geen hoogseizoen. Op een of andere manier hadden al die honderden zo niet duizenden mensen altijd haast zodat ze elkaar voorbij liepen te draven en helemaal niet naar de bloemetjes en de vogeltjes keken. Dat draven was wel te begrijpen, want er enorm gewaarschuwd dat het een Heel Eind lopen was en vooral niet Onderschat moest worden.

Het bizarre op Kreta was dat vanaf de zee allemaal toeristes op gehakte sandaaltjes de kloof kwamen inlopen en tegen de berugzakte wandelaars botsten, die er net 8 uur sjouwen op hadden zitten. Die twee stromen wandelaars botsten en haatten elkaar enorm.

Daarna zijn we minder spectaculaire kloven gaan belopen. Daar was je de hele dag vrijwel alleen met de bloemen en de beekjes. O! als ik de beschrijvingen van de meest spectaculaire kloven lees, dan wil ik zo wel op pad! En wel nu!

De mooiste wandelkloof

Mmm...

Dat gun je toch iedereen? Vespa, jezelf...

Centimeter voor centimeter

Amsterdam CS. Er bleken vanmorgen geen metro's te rijden. Iets met een ontsporing. Vinnie en ik zouden juist vanochtend met de metro naar Amsterdam Zuid-Oost voor een evaluatief momentje en we hadden om kwart over negen afgesproken op het platform van lijn 53. Maar daar konden we niet naar toe. Hoe elkaar te vinden?

Dat was dus tientallen keren tevergeefs bellen en sms-en, want de een staat onder de douche, zit op de fiets, is net een kaartje aan het kopen... Dan weer voicemail afluisteren, gestoord worden door omroepsters, etcetera. Het was een wonder dat we elkaar gewoon vonden in de trein naar station Bijlmer. We waren we niet eens te laat op de afspraak. Het was een evaluatie waarover je als journalist maar niet gaat bloggen en we maakten vervolgens met een nette nieuwe metro 54 een ommelandse tocht langs Amsterdams lelijkste flattenwijken naar Sloterdyke.

Het Parool staat bol van de ontsporing. Gisteren is er blijkbaar een metrowagon ontspoord, die terug moet op de rails. Dat het metroverkeer zo lang is gestremd, komt volgens de woordvoerder van het GVB omdat het ontspoorde metrostel met-een-krik centimeter-voor-centimeter terug op de rails moet worden gezet.

‘Metro Amsterdam is tot op de draad versleten’, kopt de Volkskrant. Reizigersorganisatie Rover zegt elke maand ‘tientallen klachten’ binnen te krijgen over de metro. ‘Reizigers zeggen dat ze in de spits als haringen in een ton vervoerd worden. Ze moeten, wachtend op het perron, metro’s voorbij laten gaan, omdat die te vol zitten’. Rover wijt de incidenten en vertragingen aan verouderd materieel. ‘Eenderde van de oude metrostellen staat werkeloos langs de kant. Onderdelen die nodig zijn voor een reparatie zijn niet meer te krijgen. Metro’s in de spits moeten dan met vier in plaats van met zes wagons rijden’.

Hoofdkranen

'Ja, maar je bent toch een méisje. Dat snapt zo'n man toch ook wel. Bel hem nog maar een keer op en zeg maar dat je niet weet waar de hoofdkraan zit. Dat vindt hij heel gewoon.'

Waternet was langs geweest. Ze hadden een paar weken geleden een brief door de bus gegooid dat ze ín huis werkzaamheden moesten verrichten en of ik de hele dag thuis op ze zou willen wachten. Nee dat wilde ik niet, dus ik had de buren gevraagd de deur open te doen. De brief had ik weggegooid, dus waar die over ging was ik kwijt.

Thuisgekomen bleek ik wel koud water in de keuken te hebben, maar geen warm water, en boven in de badkamer helemaal geen water. De Storingsdienst van Waternet gebeld, maar als ik in de keuken wel water had dan was er water in huis en was hun klus geklaard. Dat er misschien wat gruis in de leiding zat en dat ik aan een pilalletje (ofzo) moest draaien. Hun zaak was het niet, ze moesten alles zo goedkoop mogelijk doen en er kwam niemand. Bijna riep ik: 'Ja, maar ik ben een méisje...' Omdat hij door geen toon te vermurwen was gooide ik uiteindelijk geagiteerd de hoorn op de haak.

O wat háát ik mezelf dan. Dat ik niet bij zo'n klus aanwezig ben. Dat ik de brief heb weggegooid. Dat ik niet weet wat ze kwamen doen en waar de hoofdkraan zit. Dat ik na een half uur zoeken de hoofdkraan nog steeds niet kan vinden. Dat ik een meisje ben. Dat meisjes moesten leren breien. Dat dat gelul en geen excuus is. Na een half uur dacht ik: dit kan weken gaan duren, laat ik Bobby maar bellen. Beschaamd, uiteraard. Behulpzaam liep hij alle opties met mij na en toen we er echt niet uitkwamen zei hij: 'Bel die man dan nog een keer op, schreeuw, huil, zeg dat je een meisje bent,' maar dat was natuurlijk weer mijn eer te na. Liever wéken - máánden - zonder water dan die man nog een keer te bellen.

Uiteindelijk heeft Bobby hem gebeld. Rapportage: 'We begrepen elkaar heel goed. Hij herinnerde zich het telefoontje met jou nog goed. Ze hebben in hun systeem staan waar de hoofdkraan zit.' Dus toen heb ik wat matten en luiken omhoog getrokken, en inderdaad: een van de twee hoofdkranen was niet opengedraaid. Dus het was een kort maar hevig avontuur: en nu heb ik weer warm water, ook in de badkamer...

Voor de Aha-Erlebnis: De verwarmingsmonteur

Blog Till You Drop

Bloggen is gevaarlijk. In New York Times stond gisteren een verhaal over bloggers die er aan onderdoor gaan. Letterlijk het loodje leggen. Ze kunnen niet stoppen en moeten almaar door. Stress valt hen ten deel.

Het zijn vooral de beroepsmatige bloggers die eraan onderdoor gaan, niet de 'recreatieve'. Ze kunnen niet stoppen, werken dag en nacht door. Maar ook voor de recreatieve blogger is het verslavend. Daar kan ik over meepraten.

Gisteren met Broerlief en Zwager gediscussieerd over bloggende journalisten. In levenden lijve. Want behalve dat het bloggen dus levensgevaarlijk kan zijn, is het ook confronterend. Het confronteert je ermee hoezeer de journalist zijn/haar berichten in een vast format giet. Joris Luyendijk beschreef het in zijn boek Het zijn net mensen over zijn vak als correspondent in het Midden-Oosten. Wat hij noteert geldt niet alleen voor die regio, het geldt voor bijna elk journalistiek verhaal. Je hoort en ziet vaak andere dingen dan je opschrijft.

Wat voegt het toe als een journalist ergens zijn bericht maakt en elders gaat noteren wat hij er werkelijk van denkt? Is dat ethisch? Onethisch? Is de lezer erbij gediend? Kan hij dat bloggen in de virtuele omgeving van zijn eigen krant doen of moet hij dat elders op een privéblog doen? Tot nu toe was ik erop tegen om het op de site van de eigen krant te doen. Omdat het op de een of andere manier je berichtgeving onderuit zou halen. Of is dat laf? Kop in het zand steken?

Writers Blog Till They Drop

Lampen

Lampen, echt een visie heb ik er niet op. Je moet er lekker bij kunnen lezen, het moet licht genoeg zijn, maar toch niet zo dat allemaal te wit is. Maar ook niet al te 'gezellig', dat je er niet bij kan lezen. De sfeer komt bij mij eigenlijk van de meubels en de kaarsen. Niet van de lampen zelve. Want welk modelletje?

Af en toe steekt het issue lampen de kop weer op. Toen ik vijf, zes, zeven jaar geleden uit elkaar ging werden ook de lampen gescheiden. Sindsdien had ik - om van dàt issue even af te zijn - een paar staande leeslampjes gekocht bij Ikea, 10 euro per stuk, met als idee dat ik er - du moment dat ik er wel aan toe was - op zou terugkomen. Dat moment is tot nu toe nooit gekomen. Maar echt tevreden met de huidige stand van zaken ben ik niet.

De lampen die ik kwijt was waren lampen van een firma aan de Bloemgracht, die er nu niet meer is. Het was eind jaren tachtig. Wel wist ik dat die firma in Utrecht ook een filiaal had, tegenwoordig Queens Gallery. Dus ik, dit weekend te Utrecht, naar Queens Gallery. Maar waar de lampen van deze exclusieve firma vroeger sober maar toch kleurig geemailleerde metalen kappen hadden, waren ze nu van tamelijk wild gekleurd glas. Niet echt mijn ding. Shit. Voor old times sake stond er in de zaak nog een showmodel van metaal, 300 euro. En als je een had met twéé kappen, één die omhoog schijnt voor de algehele beschijning en één naar beneden voor het lezen, modelletje Odeon Double, dan zat je al op 600 euro. Hmm.

Bobby leidde me langs zijn lievelinsgwinkel met oosterse en Noordafrikaanse lampen, sfeervol maar erg schemerig en niet goed voor mijn blinde ogen. Bleek dat de eigenaren uit zuinigheid overal 5 watts-lampjes in gedraaid hadden, begrijpelijk, want anders lopen de kosten zo uit de hand. Maar ook al wist ik dit: mijn algehele indruk bleef: ze geven niet genoeg licht.

Toen liepen we langs lampenwinkel De Duif, waar een erg mooi lampje stond, 'n staande leeslamp, die zowel omhoog als naar beneden schijnt. Strak metalen modelletje van het merk Occhio. Deed precies wat ik van een lamp bij de bank hoop en verwacht. Bobby sprak het model helemaal niet aan. Dus ik me in de winkel voor laten lichten. Fantastische lamp, meneer, ik wil er zo wel dríe. Het werkt-ie. Wat is het geheim? Enne, wat kost-ie eigenlijk? 900 euro, mevrouw. En de verkopers zag zo dat mevrouw zeer geporteerd was van deze lamp, maar meneer niet. Neemt u een folder mee. Occhio lampen. Steh- und Leseleuchte. Modelletje Puro Lettura.

U begrijpt: de beslissing laat nog even op zich wachten. Als u een mening heeft: daar sta ik open voor.

Queens Gallery Utrecht

Marokkaanse lederen lampen
Occhio Lettura

Dat is nog eens genderbending!

Zwangere man bij de gynaecoloog, kopt de Volkskrant.

Bomen die niet gehugd willen worden

Ik zag een geweldige poster in de stad hangen. Man hangt in boom. Er staat de tekst bij: 'Is it rape if a tree doesn't want to be hugged?' Wat het affiche verder moet uitdragen: géén idee. Een tentoonstelling? Een voorstelling? Zodra ik met de camera onderweg ben en de prent weer tegenkom, zal ik 'm fotograferen.

Als ik zou gaan taggen zou huggen een tag kunnen worden. Zie eerdere blog over huggen.

I Wish I Knew How It Would Feel To Be Free

Hardlopen, pianospelen, of naar Rita Verdonk kijken, dat is nu even de vraag. Ik heb een nieuw pianoboek. Nieuwe liedjes in de aanbieding dus. In dit boek ontbreken de lyrics, maar gelukkig valt bijna alles op internet vinden.

I wish I knew how
It would feel to be free
I wish that I could break
All the chains holding me
I wish I could say
All the things that I'd like to say
Say 'em loud say 'em clear
For the whole round world to hear

I wish I could share
All the love thats in my heart
Remove every doubts
It keeps us apart
And I wish you could know
What it means to be me
Then you'd see and agree
Everyone should be free

I wish I could live
Like I'm longin to live
I wish I could give
What I'm longin to give
And I wish I could do
All the things I'd like to do
You know I'll still miss part of you
And I'm way way over due

I wish I could be
Like a bird up in the sky
How sweet it would be
If I found out I could fly
So long to the song
And look down upon the sea
And I sing because I know
I sing because I know
And I sing because I know
How it feels to be free... yeah...

(o.a. gezongen door Nina Simone)
Klik op het plaatje en het stuk is printable en zeer eenvoudig playable!

Hardlopers

Net dacht ik nog: de zon schijnt. Ik kan weer naar het Vondelpark gaan. Maar toen begon het te motregenen en dan zou het - zeg nou zelf - een tikje overdreven zijn.

Twee jaar geleden was ik veel stoerder. Toen liep ik drie maal in de week 's morgens om zeven uur een rondje Vondelpark. Douchen, en dan naar het werk. Zomer en winter. Ik deed dat samen met een jong atletisch hardloopmaatje. Het samen lopen was de sublimatie van van alles. Toen dat sublimeren en dat van-alles over was, was het ook gedaan met het hardlopen. Maar de sportschool vind ik niets. En de winter is voorbij en over anderhalve maand ga ik op vakantie.

Afgelopen weekend heb ik eerst maar eens nieuwe hardloopschoenen gekocht. Asics. Dat was stap 1. Maar nu moet ik helemaal mezelf motiveren. Wat zal het worden? 's Morgens of 's avonds? 's Morgens is bioritmisch mijn beste moment, maar dan moet ik ook al naar de Naritaweg fietsen... En moet ik er uberhaupt wel aan beginnen? Een jaar geleden ben ik ook vol goede moed weer begonnen, en liep ik zonder oefenen zo weer het Vondelpark rond. Makkie! dacht ik toen. Maar het bleef mooi bij één keer, want toen kon ik drie dagen niet meer de trap op en af. Spierpijn! Dat heb ik toen wel geleerd: voorzichtig aan beginnen...

Gisteravond - zomertijd - na het uitbuiken na het eten dus mijn eerste loopje gelopen. It's now or never... Het was echt mooi in het park. Alle groen bloeit op. Contact met de natuur voor een grotestadsbewoner. Zij die nu minister van Landbouw is (even naam kwijt) deed het ook zo. Zij was een boerendochter en beleeft nu de natuur ook via haar loopje.

Behalve dat erveel jong groen te genieten was, viel het echter nog niet mee. En dat terwijl ik nog maar het loopschema van Week 1 liep! Voor wie dat niet kent: dat is: 2 minuten hardlopen, 2 minuten wandelen, 2 minuten hardlopen, 2 minuten wandelen. En dan nog twee keer. In totaal gaat het om 16 minuten, waarvan 8 minuten hardlopen en 8 minuten wandelen. Wish me luck!

Nog niet echt gemotiveerd...