In het kader van het vraagstuk Wat Doen We Met Onszelf Met De Feestdagen kom ik op mijn levensthema kerkorgel. Hiernaast ziet u een kerkorganiste. Ik ken haar niet maar ze staat stralend op de foto en ze heeft een naam voor in een roman van Renate Dorrestein: Everarda Slabbekoorn. Voor mijn verhaal doet ze er eigenlijk ook niet zo toe, ware het niet dat zij de lokroep van het orgel verbeeldt.Dat zit zo. Mijn vader was kerkorganist, autodidact. Om ons te geven wat hij gemist had móesten al zijn zes kinderen op orgelles. Ik had niet echt talent, maar dat werd pas na járen erkend. Toen ik op een voorspeelavond van de muziekschool heel langzaam het Ave Verum van Mozart tot een einde had gebracht, en wel na klasgenoot Simon Wienke die iets virtuoos op de vleugel gedaan had, kreeg ik ook nog eens geen applaus. Ik voelde me intens vernederd, en mocht toen eindelijk van orgelles af.
Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik heb een zus in voormalig Oost-Duitsland, die daar onder meer in het plaatselijke middeleeuwse kerkje tijdens Heiligabend het Krippenspiel verzorgt. Er is daar hoegenaamd geen kerkelijke traditie, maar omdat alle kinderen aan het Krippenspiel meedoen zit de kerk dan toch vol. Er waren een oude organist en een oude voorganger, die opmerkelijk luid kon voorzingen. Ik deed altijd mijn best hem in volume te evenaren. Vorig jaar was echter ineens de oude organist dood en de oude voorganger met pensioen. Een jonge dominee had haar benaderd met de vraag of zij niet iemand wist die orgel wilde spelen. Zij had geantwoord: 'Mijn zus uit Holland komt logeren, die doet het wel.' 'Nee, Heleen', riep ik, 'nee, nee, nee!'
Om een lang verhaal kort te maken: we hadden een fantastische Heiligabend, Heleen op het orgel, ik op de blokfluit ('Nee, Heleen, nee, nee, nee!') en de beeldschone jonge dominee op de Geige. Avond van mijn leven. Kort daarop schafte ik een (elektrische) piano aan - met orgelgeluid - en ik speel inmiddels best aardig, zeker voor iemand met een faalangst en orgeltrauma als ik. Stiekem ben ik vorige maand al in het grote Duitse Weihnachtsliederbuch begonnen.
Maar ja, in het kader van Wat Doen We Met Onszelf Met De Feestdagen... Weer acht uur rijden naar Duitsland? Ik ben net terug van novembervakantie! 'Nee, dat is te veel, ik ga niet.' 'Nee Heleen, ik kom niet.' 'Ik heb je toch gezegd dat ik niet kom?' Maar Heleen en haar drie zonen hebben sinds een week Skype, en steeds popt het Skype-icoontje op en roepen ze gevieren door mijn scherm: 'Tot met Kerst!'
Meer over Everarda Slabbekorn
