maandag 31 maart 2014

Wij en de afwas

Vinnie vindt het wel een verhaallijn waard: wij en de afwas. Bij ons op het werk wordt er elk jaar bezuinigd. Als er iemand vertrekt wordt die vaak niet vervangen en worden haar/zijn taken over meerdere personen verdeeld. 

Zo is een half jaar geleden de office manager vertrokken, de secretaresse met oneindig veel ondersteunende en huishoudelijke taken. Wij als teampje kregen de keuken als taak, waaronder de afwas.  Zo ben ik verantwoordelijk voor het afwasmiddel en de zeep voor de afwasmachine. RoRo7 voor schone handdoeken. Als redactie zorgen wij er samen voor dat 's avonds de kopjes en borden van alle collegae in de afwasmachine staan en dat die aangaat. En voor het uitruimen 's morgens. Omdat ik vroeger begin (en ophoud) dan de rest doe ik 's morgen de afwasmachine uitruimen. na een eerste verzet (ben ik daarvoor hoofdredacteur geworden?) beschouw ik dit maar als mijn ochtendgymnastiek.

Het klinkt eenvoudig.

Maar niet iedereen heeft dezelfde opvattingen over opruimen. En ook niet over soorten zeep. Of over wanneer je de machine wel of niet aanzet. RoRo7 is van het milieubewustzijn. Zij is daar heel streng in, een beetje eng. Zij vindt dat de machine niet aan mag als die niet helemaal vol is. Ik vind dat we elke nieuwe dag met schone kopjes en bordjes mogen beginnen. Dus kom ik regelmatig  's morgens bij het ochtendkrieken aan, tref ik een vuile afwasmachine in plaats van een schone. Dan zet ik 'm alsnog aan. Tijdens mijns vakantie kon RoRo7 het nieuwe pak afwasblokjes niet vinden en heeft zij milieuvriendelijke zeepblokjes gekocht. Die zitten in plastic dat niet oplost. Die blokjes moet je dus voor gebruik uit het plastic peuteren, anders doen ze niets. Dus ik kom 's morgens aan, is de afwas wel gedaan, maar zonder zeep. Thee-aanslag niet weg. Vinnie geeft toe dat hij daar ook pas vorige week achter is gekomen. Wij en de afwas, het is inderdaad een dagelijks thema.

Suikerzakjes

In de vakantietas vind ik nog wat souvenirtjes: twee suikerzakjes. Het is een mooi cadeautje voor Vinnie. Geen idee wat deze mannen doen, ik denk dat het worstelen heet. Hij moet erg lachen. Een vriend van hem spaart suikerzakjes. Die zal erg erg blij mee zijn.

zondag 30 maart 2014

Romige visschotel

Het is voor mijn gevoel al wéken geleden dat ik uitgebreid kookte. Dat is een echt gemis. Dat gekeutel in de keuken. Die boodschappen, de kruiden, de geuren. Vandaag wordt het een romige visschotel met paddenstoelen. Heel eenvoudig, duurt al met al wel ca anderhalf uur, maar dan heb je ook wat. Champignons, kabeljauw, beetje ui&bleekselderij en aardappelen. Een kind kan de was doen. Omdat ik zo van boontjes houd serveren we er boontjes bij.

Voor wie ook wil: het plaatje is vrij groot, dus volgens mij uit te printen.

zaterdag 29 maart 2014

Klas

In de boekhandel in Groningen eet ik taart en voer ik vrolijke luidruchtige gesprekken. Al die winkels die weer opengaan: het is er een dolle boel. Dan hoor ik de al jaren niet gehoorde maar onvergetelijke luide schorre stem van Klas, die roept: Lucie Theodora! Zij was mijn baas, lang lang geleden, toen ik in Maarssen werkte. We zijn nog eens samen op vrouwen auto klus cursus geweest. Zij werkt nu in Groningen. 

Ik moet naar Ten Post, zeg ik. Mijn dorp ligt náást Ten Post, zegt zij. En zo verzeil ik zomaar in het beeldschone Woltersum.

Repko

Kuierend door de Herestraat in Groningen stuit ik op herinnering na herinnering. Wat ben ik lang niet in Groningen geweest. Wat zijn die herinneringen diep weggezakt. Hier heb ik gestudeerd. Hier had ik mijn jaren des onderscheids. Hier had ik mijn eerste twee verkeringen. 

Bij de firma Repko (foto) kocht ik met mijn tweede verkering mijn eerste (en laatste) verlovingsringen. Toen nog vriendschapsringen geheten. 

Ik sms naar mijn tweede verkering: 'Repko! Weet je nog?' 'Nee', smst ze terug, 'zegt me niets'. Au au! Het is ook al heel lang geleden.

Naar Ten Post

De redactrice en ik komen er niet uit. Ik word niet blij van de pdf van het boekje, zeg ik, en straal daarbij uit: voor mij hoeft het eigenlijk niet meer. 

Ik vind de kleuren om de tekeningen te duister en te vet, het is me allemaal te bont, het ging toch over stilte? Je kan niet per mail over kleuren overleggen. Helemaal niet met een redactrice die tussen jou en de vormgever heen en weer mailt.. Kan ik niet even bij die vormgever langs en samen aan zijn scherm? Nou nee, dat doen we nooit. En bovendien: hij woont in Ten Post! 

Waar ligt Ten Post? Ten oosten van Ten Boer! Waar ligt Ten Boer? Ten oosten van Groningen. Richting Delfzijl. Dan ga ik wel even naar Ten Post op en neer, zeg ik. Zaterdag. Wanneer hij wil. Mag dat?

We krijgen van haar toestemming voor twee uur om het op te lossen. 

Dat wordt een uitje van een hele dag. Ruim twee uur heen, ruim twee uur terug. Het zijn wondere uren bij de vormgever. Begrijpt hij mij? Is het met mij eens? Doet hij wat ik vraag om er vanaf te zijn? Hoe dan ook. Na anderhalf uur zijn we er uit. Als het helemaal af is stuurt hij de laatste pdf, belooft hij. Hú!

Women at work

De hele week weer in werk ondergedompeld. En omdat ik over werk niet blog blijft er weinig te melden over. Of toch? Ik ga naar Tilburg, naar de opening van de voormalige Polare-winkel, nu Gianotten Mutsaers. Het is allemaal even fantastisch, een waarlijk wonder, de wederopstanding van die winkels.

Ik probeer erbij te zijn en het geluk van die mensen, echt intens groot geluk is het, een beetje mee te beleven en te ondersteunen. Ik kan er zelf ook nauwelijks bij, bij wat er bij die winkels gebeurt. En bij die mensen. Zij die doorgaan barsten open van geluk Het geeft inkijk in veerkracht, herwinnen van zelfbewustzijn, geloof in idealen, saamhorigheid, ondersteuning...

Op deze foto peuteren drie medewerksters van de winkel de laatste restjes Polare van het raam. De pay off zoals dat heet 'world of stories'.

woensdag 26 maart 2014

maandag 24 maart 2014

De terugweg

De terugweg van het strand naar het huisje boven, drie kwartier rijden, is een wonder van kleurbeleving. Het blauw van de hemel boven het strand, en de donkergrijze wolken tegen de steile zwarte heuvels waar wij wonen aangeplakt, en daarboven weer een dreigende roze en lichtblauwe hemel. Terwijl we in de auto nog zitten na te stomen van het strandbezoek voelen we ook alweer de ijzige kou van het landschap boven optrekken. En onderwijl doet zich dan ook nog eens rechts van ons een traumhafte lichtgele zonsondergang voor.  La Palma: niet voor één gat te vangen.

zondag 23 maart 2014

Laatste dag

Na de tekening gaan we toch maar wel naar een strand, en naar wel zo'n strand dat in de boekjes beschreven staat als een van de meest toeristische stranden: Puerto Naos. Waar Henk ons uit logeren heeft gestuurd, hoog boven de zee in Las Caletas, daar giert de wind en is het gewoon te koud.

En inderdaad is het aan dit strand volop lente. De mensen liggen te blakeren op het zwarte zand. Ik koop een mooie paarszwarte badhanddoek met twee hagedissen, zoeen die echt bij dít strand hoort. Niet bij Nederland. De zee kun je hier niet in vanwege een overkill aan kwallen, maar soit. De zon is verrukkelijk en zo kunnen we toch met kleur op de wangen thuis komen.

De laatste lunch - met dit uitzicht -bestaat uit een kruidige linzensoep en garnalensla

Puntagorda

Laatste dag. We mogen uitslapen. Bobby  wil graag zwemmen, maar ik wil nog liever tekenen. Dat moet dan wel binnen, in het koude huisje, want buiten op het zonovergoten terras waait die ijskoude straalwind. Het plaatje kies ik van ons eerste verblijf in Puntagorda. Het lijkt wel Mexico!

Nothomb

Ook op de iPad staat de roman 'Nostalgie van het geluk' door de Belgische schrijfster Amélie Nothomb. Franstalig, dus het is in het Nederlands vertaald. Het boek is een pdf, een ongecorrigeerde proef, helaas zonder omslag. Hoe ik hier nu weer aan gekomen ben? Dat is merkwaardig aan mijn bonte verzameling e-boeken, die ik steeds meer ga waarderen voor achter de hand. Waarschijnlijk heb ik het als recensie-exemplaar aangevraagd. 

Het is een raar fenomeen: kennis in deze gedigitaliseerde kennismaatschappij. Ik heb tamelijk weinig kennis paraat omdat ik voortdurend alles opzoek. Van Amélie Nothomb heb ik meerdere boeken in de kast staan - maar welke? Ze spreekt me aan, ze schrijft voor zover ik weet veel over Japan, is er als kind opgegroeid omdat haar vader er ambassadeur was. Ze is extreem, in haar waarnemingen, haar geldachtenexperimenten, voor mij. Ze onderzoekt de extremiteiten van de Japanse samenleving en mensen. De extreme arbeidsmoraal. Dat trekt mij dan weer in haar. 

Maar veel meer dan deze vage noties komen er nu even niet boven. Het is hét moment om alles even op te zoeken en wijsneuzig over te schrijven. Nothomb schijnt redelijk populair te zijn en in veel landen vertaald. Zelf heb ik de meeste van haar boeken in de ramsj gekocht.

In dit boek beschrijft ze hoe ze met een Franse cameraploeg teruggaat naar Japan, naar het land van haar jeugd, naar haar eerste gouvernante die inmiddels tachtig is en haar eerste verloofde die nu 44 is. Ze ontmoet er de Japanse uitgeefster en vertaalster van haar werk. Ze gaan naar Fukushima, van de tsunami en de kernramp. 

zaterdag 22 maart 2014

Te Santa Cruz

Dagje stadse genoegens in Santa Cruz. Ooit was het dé uitvalshaven van de Spanjaarden naar en van De West. Men móest hier aanleggen, laden en lossen en belasting betalen. Columbus vertrok van hier en daarom staat er een replica van zijn boot. Veel kleiner dan het VOC-schip dat in Amsterdam ligt. Santa Cruz had daardoor zijn eigen gouden eeuw, die weer ophield toen die rechten overgingen naar Tenerife.  

We doen twee uur vrij lopen, winkeltjes, musea en haven bezoeken. Al naar gelang de behoeften. Het is zaterdag en lekker druk. Het Museum voor Moderne Kunst is dichtgetimmerd, wel is er een Inselmuseum in een voormalig Franciscaner klooster, waar astrofysische foto's, opgezette dieren (te land, ter zee en in de lucht), archeologische vondsten, historische werktuigen, oude prenten en moderne kunst tentoongesteld worden. 

We lunchen op een bijzonder pittoresk pleintje: met een tortilla en een heerlijk Venezueels hapje met witte rijst, zwarte bonen, draadjesvlees en een gebakken ei on top.

Dansen op de vulkaan

Vandaag doen we de stoerste wandeling van de week; naar twee vulkanen: de Volcán de San Antonio (uit 1677) en de Volcán de Teneguia (uit 1971).

Het is hier wel een soort van zonnig, maar een groot deel van de dag toch ook echt koud. Er waait volcontinu een straffe wind. Die hoort bij dit deel van het eiland. Gewoon thuis kun je nog denken: hè wat een wind, maar op een smalle kraterrand waar je bijkans vanaf waait is dat andere koek. Ik probeer op de kraters de hoogtevrees te negeren, maar een paar honderd meter voor het uiterste puntje van de Teneguia slaat-ie ongenadig toe: ik plak verstijfd tegen een gesteente en durf niet meer voor- of achteruit. De afgronden zijn honderden meter diep en steil. En het is zo eerloos, want langs mij tippelen oude en jonge mensen als hinden. Moeiteloos. Klipgeiten.

Volgens het boekje duurt de wandeling drie uur en wij doen er vier uur over. Hij is geweldig om gedaan te hebben en om zulk landschap te zien, waar op het lava nu weer wijngaarden geplant zijn. Maar het is niet wat je noemt een gezellig landschap. De tocht is zwaar en hoog. Ik vis naar een complimentje. Bobby zegt dat hij Omroep Max zal bellen. 

vrijdag 21 maart 2014

Tandeloze tijd

Behalve het hartverscheurende relaas over de dood van zijn zoon Tonio heb ik nooit iets van A.F.Th. Van der Heijden gelezen, hoewel hij een veelgeroemd schrijver is. Ach, men kan ook niet alles van alle veelgeroemde schrijvers lezen. De bewonderende relazen over zijn bijzondere werkwijze met een zolder vol gestapelde documentatie irriteerden me altijd een beetje. Hoe hij dit De helleveeg heeft kunnen maken in die tijd van rouw: ik heb er over gelezen, het is mij alleen niet bijgebleven. 

Hoe dan ook: dit De helleveeg is ongemeen scherp en geestig. Het is het levensverhaal over een intens gemene tante Tiny, zusje van de moeder van hoofdpersoon Egbert, een vrouw met smetvrees en een ongemeen scherpe tong. Brabants familiedrama. Enorm lang en breed uitgemeten. Duistere verhoudingen, geheimen, wreedheden, broeierigheden, verkleefdheid aan elkaar, onverkwikkelijke toestanden op familiefeesten. En het speelt levenslang door, tot het einde van het leven van de moeder en de tante. 

Doet me een beetje denken aan Kessels the novel van PF Thomese. Voor krankzinnige familieverhalen moet je geloof ik echt in Brabant zijn. Ik heb dit bij me omdat ik het blijkbaar vorig jaar voor de vakantie naar Macedonië gedownload heb en ik nu vertier zoek in een vakantiehuisje met te weinig licht om een papieren boek bij te lezen. 

Er staan nog veel meer romans op mijn iPad. Dat belooft wat!

Toeristische route

Ik heb er wat op bedacht. Wat andere mensen altijd al doen en ik doorgaans zo weinig mogelijk: ik ga een gidsje lezen om wat tips ter harte te nemen over deze omgeving. Normaal laat ik 'm graag aan mij ontrollen, vanzelf, maar hier kan het wel een zetje gebruiken. 

Eerst gaan we naar de vuurtoren en de zoutpannen van Faro de Fuencaliente. Het landschap is hier gitzwart van de gestolde lava. Ik ken het fenomeen van eerdere bezoeken aan vulkanische plekken, zoals de Etna op Sicilië en op het eiland Faial op de Azoren. Hier heb je dan die grote zoutpannen bij. Echt prachtig. Je kan van Fuencaliente naar hier lopen via twee grote vulkanen.

Daarna gaan we lunchen in een onooglijk kioskje hoog boven de oceaan, waar het uitzicht adembenemend is en de visjes verrukkelijk. Weer tuna. Aanbeveling van het gidsje. Dat is wel een geluk voor de uitbater, als je in een gidsje staat, want het zit er behoorlijk vol. 

Dan gaan we naar Las Manchas, waar een prachtig kleurig betegeld pleintje is, à la Gaudí, en een wijnmuseum. Een enorm leuk uitje. In het wijnmuseum zit een bus Fransen wijn te proeven en vierstemmige liederen te zingen, en boven krijgen vier kleine inwoners van Las Manchas gitaar- en ukelele-les. Vakantie is helemaal niet erg.

donderdag 20 maart 2014

Nogmaals: huisje

Ik vind bijna altijd alle vakantiehuisjes stom. Maar soms zijn huisjes zo stom dat ze me tot razernij drijven. Het is ook niet echt handig om in de schemer aan te komen. Dit huisje ligt in the middle of nowhere en heeft om te beginnen alleen spaarlampen met te weinig wattage. Eerst komen ze heel langzaam op gang en dan blíjft het te weinig licht. De lichtknopjes zitten op totaal onlogische plaatsen. De wind giert om het huisje, het is ijskoud en er is geen verwarming. Er is maar één slaapkamer met een lits jumeaux met twee roze bloemetjesspreien. Daar moeten we de komende dagen uit twee koffers leven.

De keukenkastjes voor zover aanwezig zijn onbegrijpelijk ingericht. Uiteindelijk vind ik de borden en kopjes achter een gordijntje op de grond. Er is geen afwasteiltje, en geen stop voor de gootsteen. Er zit geen rand om het aanrechtblad waardoor al het water op de grond valt. Er zijn geen vaatdoekjes. Er is geen plekje voor lege flessen. Er zit een gat op het rooster in de koelkast. En dit alles in het halfduister. Er is in geen velden of wegen een dorpspleintje of bar met boerenkinkels voor de afleiding. We schijnen tussen de wijngaarden te zitten, maar van wijnranken is niets te zien. Alleen maar korte dode stammetjes, die ongetwijfeld later dit jaar tot wasdom zullen komen, maar nu nog even niet. En keffende hondjes. En alle kanten uitzicht op de onmetelijke oceaan. Als het helder is moet je Tenerife, El Hierro en La Gomera kunnen zien. 

Buurman had al gezegd dat Puntagorda waar we záten het meest ideale stukje La Palma is/was. Ik lees Henks aanwijzingen na over de charme van dit gedeelte van het eiland. Het is een echte must see, volgens hem. Een hoogtepunt. Voor rustzoekers. Er zijn vulkanen. Er is veel lava, de laatste uitbarsting was nog in 1971, er zijn zoutpannen, er is een vuurtoren en een snackkar. 
>Het is duidelijk: ik moet nog van Fuencaliente gaan houden.

Bobby zegt dat Duitsers en Nederlanders zo van de Mediterrane landen houden, omdat bij ons thuis alles moet kloppen, en hier niets. Dat vinden wij leuk. 

Morgen eerst maar eens de keukenkastjes herindelen.

Sterrenwacht

Omdat de lucht hier op 2400 m hoogte zo zuiver als bijna nergens ter wereld is heb je hier op 2400 m een gigantische internationale sterrenwacht, een Observatoire met onder meer heel speciale spiegeltelescopen. Bobby wil er graag naar toe.

We stuiten er op een nerd van het zuiverste water en wel een uit Dortmund. Hij zit hier met drie andere nerds in een bouwkeet. Ze moeten een kapotte camera repareren en hij is zichtbaar blij met elk bezoek. Het heeft de afgelopen week 's nachts flink gevroren, vertelt hij, en toen zijn er spiegels van de telescope afgebroken. Het is een heel aardige best sociale jongen. De mannen met wie hij nu werkt willen niet boven in het Observatorium wonen  in het dorp beneden. Dat betekent elke dag een uur de berg op en af. Liever blijft hij met de mannen boven, voor elkaar koken en beetje kletsen. Het gesprekje geeft te denken over nerds, die ook zo hun menselijke behoeften hebben, zoals elkaar en een vrouw.

Ik denk wel even: wat zal dit alles vele miljoenen zo niet miljarden kosten. Moet dat nou, als er zoveel crisis in de wereld is - om te beginnen in Spanje. Maar het is geloof ik kortzichtig om zulke vragen bij de Wetenschap te stellen.

woensdag 19 maart 2014

Nieuw huisje

Het is even wennen, een nieuw huisje. We zijn verhuisd naar het zuiden van La Palma, naar een vlek Las Caletas onder Fuencaliente. We zitten in een eenzaam huisje 4,2 km buiten de bebouwde kom, ver van de koffie, de supermarkt, de restaurantjes en de WiFi. In het dorpshuis, waar oude mannen per viertal luid ruziënd Domino spelen heb ik WiFi gevonden. Morgen meer. 

dinsdag 18 maart 2014

Hoogte 2400 meter

We gaan wandelen in het hoge Noorden, bij de Caldera de Taburiente. Beginnen bij Mirador de los Andenes en dan naar Roque de los Muchachos. Het ligt allemaal op 2400 meter en Henk van Stapwaarschuwt  voor zowel hoogteziekte als hoogtevrees. Het landschap is adembenemend. Ruige vulkaankraters. Smalle paadjes soms langs hele steile wanden.

Daar ik sinds een paar jaar hoogtevrees heb ontwikkeld is het aftasten wanneer de grens bereikt is. Die grens is onmiskenbaar en gaat gepaard met duizelen en zweethanden, en ik loop dan gewoon niet meer verder. Argumenten helpen niet. Dus na een uur moeten we terug.

Maar het is práchtig. En bij de Roque de los Muchachos is een wandelpad voor bussen toeristen, die paden zijn minstens een halve neter breed, dus dat durf ik dan maar wel.

Pleintje

Los Llanos de Ariadne is echt fijn. Het heet de tweede hoofdstad van La Palma te zijn, ná Santa Cruz. Het pleintje bij de kerk is net het pleintje op La Gomera, zo relaxed en van de mensen zelf.

Er zijn hier veel Duitsers (emigrationades, pensionados, hippy's, toeristas en zakenlieden), maar de Canarios overheersen gelukkig echt nog wel.

We willen shoppen, onder meer wandelstokken scoren. Dat is best handig met al die rotsige paadjes. Maar de winkels zijn op zijn Spaans dicht van 14 tot 17 uur, net als wij aankomen natuurlijk. We slaan de tijd maar stuk met een verrukkelijke lunch met respectievelijk vers gevangen tonijnfilets en vers gevangen dorade. Mmm!

Dan is er on de tijd te doden u  Los Llanes de Ariadne ook nog een archeologisch museum, vol tekeningen van holbewoners en potscherven, maar daar houd ik het maar vijf minuten vol. Maar je kan hier altijd mensen kijken op het pleintje. Dat is het mooiste wat er is.

maandag 17 maart 2014

Koude dag

We zouden een heftige wandeling gaan maken, bovenin hoog bij de Cumbre de La Caldera en de Roque de los Muchachos, een diepe vulkaankrater op 2400 m hoog... is het ineens bewolkt en ijzig koud. We besluiten tot een ander uitje: naar de tweede hoofdplaats van La Palma Los Llanos de Ariadne en het havenplaatsje Puerto de Tazacorte. We doen alle kleren aan die we hebben.

Daar aan het strand van Tazacorte schijnt ineens de zon weldadig en zwemmen de mensen. Het kan verkeren. Je wilt onmiddellijk een zomerjurpje en teenslippers.

Zwembad der emoties


De tekening die ik aan het zwembad maak mislukt een beetje, vind ik zelf, en dat valt voorwaar niet mee als je voortdurend meesterwerken wilt maken, maar met mijn telefonisch fotobewerkingsprogramma krijgt hij een Sturm und Drang die het geheel lekker zwaarbeladen maakt. Zwembad te Puntagorda...  De lezer mag het helemaal zelf hineininterpretieren.

zondag 16 maart 2014

Eerste wandeling

Ik heb het nabijgelegen dorpje Las Tricias met drakenbloedbomen en prehistorische grottekeningen uitgezocht als uitstapje van de dag. Het is een wandeling van 2,5 uur diep een kloof in, halverwege is er een hippy-café en dan weer terug. Het is hier prachtig, elk huisje een paradijs, een wolk van geuren en kleuren en vormen, bloemen, hagedissen, vogels, katten, honden, bedoeninkjes, allemaal au naturelcadeautjes van moeder natuur. En als je het soort rotstige paden loopt dat wij lopen dan kijk je vooral naar je voeten. Zet ik mijn volgende stap wel solide? Want je zou toch zwikken.

zaterdag 15 maart 2014

Short people

Het ziet er allemaal enorm Johannes Vermeer uit in onze casella. De doorkijkjes, ramen, deuren, hoekjes. Echt heel pittoresk. Alleen zijn de afmetingen van dit huisje wat smaller, lager en korter dan wij gewend zijn. Zo zijn de deurposten slechts ca 1.75 hoog. Dat betekent dat ik er wel moeiteloos onderdoor kan, maar dat Bobby om de zoveel tijd keihard zijn hoofd stoot. Au!

Het matrimonial bed is schat ik in 1.20m bij 1.70m, ongeveer de helft van mijn bed thuis. Ook dit vergt enige aanpassing aan de situatie. We passen er allebei niet gestrekt in kunnen ons alleen precies tegelijk omdraaien. Nu! Maar omdat het buiten het bed zo ijzig koud is dat niet erg.

Op de Mercadillo

Elk weekend is hier de Mercadillo, zowel de zaterdagen als de zondagen. Dat is een plaatselijke overdekte markt waar zowel lokalen hun waren verkopen als Duitse hippies. De lokalen verkopen vlees, brood, groente en plaatselijke lekkernijen als calebas-jam, en de hippies  verkopen kunstnijverheid. Daar krijg OK behoorlijk kooplusten van. Mooie handgemaakte leren tassen, sieraden, aardewerk, ökologische liköre, kaarsen, kunstwerkjes van stukjes drijfhout, alles even bijzonder. Soms enorm kitsch, maar soms ook echt mooi. 

Een Zwitserse kunstenares is gespecialiseerd in gekleide draken. Ze heeft er ook een fonteintje van. O, wat wil ik dat graag. Maar dat kan toch niet mee?!? Draak en pomp kosten 120 euro. Dan moet ik de waterschaal maar bij het plaatselijke tuincentrum kopen, adviseert ze.

Spazieren

Eerste wandeling: naar een kerkje 2 kilometer buiten het dorp. We moeten meteen een kloof in en uit, dus debeginnersnonchalance om op gewone schoenen te gaan lopen in plaats van op de solide bergschoenen wordt meteen afgestraft.

Het is prachtig lopen hier, alleen gewoon al rond Puntagorda, overal staan bordjes met duidelijke aanwijzingen, alleen zijn de wandelspieren nog niet helemaal op sterkte. 

Eten

Onder het eten dat OK maar niet zo bijzonder is proberen we ons de maaltijden op La Gomera en de Azoren voor de geest te halen. Dat valt niet mee. Zo bijzonder is het eten hier niet.

La Gomera ligt hier vlakbij. De aan de buitenkant gezouten in de schil gekookte aardappelen met rode en groene saus liggen het scherpst in het geheugen. Inderdaad staan die hier ook op het menu. Verder is het allemaal weinig geraffineerd. Grof gesneden andijvie-achtige sla. 

We kunnen geit krijgen en konijn, maar daar moeten we nog even naartoe groeien. Eerst maar gegrilde kippenborstjes. De wijn en het brood zijn erg lekker en het likeurtje toe ook.

Klein beginnen

Na het boekenweekgeschenk van Tommy Wieringa begin ik in het boekenweekessay Arctisch dagboek van Jelle Brandt Corstius. Het is zo populair, begreep ik nog in Nederland, dat het bijgedrukt moet worden. 

Hij beschrijft een cruisereis met veel bejaarden, waarschijnlijk een NRC-teis waar hij als Rusland-kenner een aantal lezingen mag houden. Het gehoor vindt dat hij te weinig diepgang heeft en te weinig Dostojewski citeert, en steekt de kritiek niet onder stoelen of banken. En anders willen ze wel hun levensverhaal aan hem kwijt. Jelle verstopt zich al snel in zijn hut zonder ramen. Liever dat dan onder die mensen.

Het is ook echt goed en leuk en geestig en smaakt naar meer. Wat een boel meer nederigheid en zelfrelativering dan de zelfingenomenheid Tommy Wieringa. Of de laatste werkelijk zo zelfingenomen is weet natuurlijk niemand, maar dat is wel wat hij uitstraalt. Jelle Brandt Corstius daarentegen is verlegen, duikt liefst onder, roept de dingen over zich af, geniet van kleinigheden, onbenulligheden, en ergert zich (mede daardoor?) ook enorm aan andermans onbenulligheden. Ja lekker boekje, veel te dun, smaakt naar veel meer.

Wennen

Het is nog wel even wennen. We hebben een huis met een enorme tuin, een zwembad en heel veel kamertjes, en overdag knetterende zon waar je in kan gaan liggen zonnebaden, maar 's avonds als de zon weg is is het ijzig koud. In alle kamertjes staat een elektrische radiator en er is een kast vol dekens. We kijken er een beettje verbaasd naar als de landlady het laat zien, maar 's avonds blijkt het inderdaad erg nodig. De zitbank staat in een klein kamertje dat gedomineerd wordt door een grote kabinetkast met daarin een giga tv, en daar zitten we 's dan tegenover met grote dekens om ons heen gedrapeerd te lezen. 

Op vrijdagavond zijn we de enigen in het best in de gidsjes aanbevolen restaurant. Ik zeg steeds, dit is Spanje, hier eten de mensen  laat, maar om half tien als wij het etablissement verlaten is er nog geen andere gast. Het is gewoon je reinste laagseizoen. 

vrijdag 14 maart 2014

Als een droom

Het is alsof ik in een droom verkeer. Zo onwerkelijk. Ik zit op een terrasje te Puntagorda op La Palma.

De droom. We staan om drie uur op, om half vier komt de taxi, met onze vaste taxichauffeur Johan Steijn (aanrader), het is stikmistig, om half zes gaat het vliegtuig, vijf uur later arriveren we op La Palma. Ik heb het boekenweekgeschenk uit. Weer wat geleerd: het is een heel gedoe: oudere mannen met jonge vrouwen. Het is voorwaar geen pretje. Voor die man. 

Op La Palma is het een uur eerder en dus 9.15u. We huren een witte Volkswagen Polo en zoeven in anderhalf uur (heel veel bochten) naar Puntagorda in het noordwesten. Spectaculair eiland.

We hebben een casella met een privézwembad. Ik moet wel even wennen. Eerst alsnog een slaapje doen. De zon is ontzettend schel. Ik heb allemaal verkeerde kleren mee. Ga maar foto's maken en kijken of ik ergens WiFi kan vinden.

donderdag 13 maart 2014

Park

Het park wordt opgehoogd. Het is te drassig. Er zijn in het ochtendgloren allemaal mannen op tractors  aan het werk. 

Als je uit pure ellendigheid met de auto naar het werk gaat, dan is dat heel begrijpelijk, en dan mis je dit. Dit is de beloning. Het is zó mooi in het park nu. Vooral 's morgens in de vroegte. 

woensdag 12 maart 2014

Marvin Gaye

Wat houd ik toch van die life muziek bij DWDD, vooral van de zangers die over hun lievelingsmuziek praten en unplugged aan tafel zingen. Vandaag zijn dat Giovanca en Bo Saris over Marvin Gayle. Momenteel kunnen muziekliefhebbers stemmen op hun favoriete soul & jazz-platen op de website van Radio 6. Vanaf 21 maart zal een door luisteraars samengestelde Zwarte Lijst worden uitgezonden.  Een week lang wordt er afgeteld naar de nummer 1, met de beste nummers van Aretha Franklin, Stevie Wonder en Otis Redding. Wie waarschijnlijk hoog in de lijst terechtkomt is Marvin Gaye, die dertig jaar geleden overleed.



dinsdag 11 maart 2014

Lente

Het begint een beetje de spuigaten uit te lopen met die lentetafereeltjes. Dit is om de hoek bij mijn werk waar het allemaal echt spuuglelijk is.  Het gebouw links is het Meertens Instituut, dat eruit ziet als een gevangenis. En iemand heeft ooitbesloten  hier roze bloesemboompjes neer te zetten. Je moet gewoon de mooie dingen wel willen zien.

Kwijt

Het is al een eind na elven als ik besluit dat het gezellige avondje uit voorbij is. Buiten blijken mijn fietssleutels zoek. Cas rent nog gedienstig Studio/K terug in, komt dan terug en zegt nee. Of hij alleen gekeken heeft waar wij zaten of dat hij ook iets gevraagd heeft: ik weet het eigenlijk niet. Ik ga maar lopend naar huis. Het is twintig minuten, dus dat gaat. 

Maar als ik wakker word ben ik er niet gerust op dat mijn mooie mountainbike daar maar buiten staat te staan. Los. Met twee zware sloten, dan dan weer wel. Maar toch. Dus ben ik om half acht wéér bij Studio/K en zeul ik de fiets op mijn schouder naar huis. Het is een troost dat er nog maar weinig mensen bij de weg zijn. Niemand vraagt: wat loopt u daar met een fiets met sloten? Bent u een fietsendief?!?

Einde middag besluit ik toch nog even om te rijden langs Studio/K. Nee heb je, tenslotte. Want hoe krijg je zulke solide sloten ooit stuk? Betekent dat ijzerzaag kopen en vele uren zagen? En dan ligt bij het café mijn setje sleutels gewoon in het laatje achter de bar. Is dit het? Ja dat is het. Wat een gedoe weer. En allemaal totaal onzinnig en voor niets. Bobby is blij voor mij, maar zelf een beetje teleurgesteld dat niet weer een mooi nieuw stuk gereedschap kan kopen.

zondag 9 maart 2014

Te Durgerdam

In Durgerdam staat een prachtig oud kerkje, vooral prachtig van binnen. We zijn er vorig jaar eens binnen geweest, in de zomer, toen er een tentoonstelling was.

Als je hun website bekijkt is het een vrijzinnige groep. Er is maar eens in de twee weken een dienst, en vandaag is dat zo. We hoeven alleen maar tijdig op te staan en op de fiets te stappen.

Er zitten heel weinig en allemaal behoorlijk oude mensen in deze kerk. Een Chinese jonge dominee (v)  gaat voor met een onverwachte oerouderwetse Nederlands hervormde liturgie. Een stokoude organist/pianist speelt lange stukken uit vergeelde oude boeken. Het ontroert me. Doet me denken aan Vati en ooit zijn passie voor het kerkorgel. Je ziet en hoort dat het ook de levensvervulling van deze man is.

Na afloop bij de koffie worden we door deze en gene aangesproken. De mevrouw met wie ik in gesprek raak is Drentse van geboorte, getrouwd met een echte Durgerdammer. Kom maar weer terug, zegt ze. 

Insomnia

Om 02 uur word ik klaarwakker en is het met het slapen echt gedaan. In mijn eigen logeerbed ga ik oude tv-uitzendingen  liggen bekijken. Eerst kijk ik twee afleveringen van de kloosterserie van de RKK, een met de Franciscanen in Amsterdam West met hun klooster/spiritieel centrum La Verna direct aan de A10, en een over het klooster / opleidingscentrum van de Blauwe Zusters in Rome dat onder leiding staat van een Nederlandse vrouw. Haar ondervraagt interviewer  Leo Feijen over leiderschap en dienstbaarheid. 

Deze mensen vervullen wel een speciale rol in de hedendaagse maatschappij. Ze hebben - waarschijnlijk - de laatste twintig jaar denk ik een hele transformatie doorgemaakt van naar binnen gekeerdheid richting de samenleving. En toch blijven ze ook zichzelf met hun strakke leefritme met veel gebed. 

Er komen veel mensen die burn out zijn geraakt naar hen toe, vertelt de broeder van La Verna. Die zijn echt door het ijs gezakt, die zoeken weer een zin in het leven, zichzelf, in gesprekken en in de stilte. De moeder-overste uit Rome is al vijftien jaar het hoofd van de congregatie en vindt dat best zwaar. Maar ze is gekozen en ze beschouwt het als de wil van God. Feijen ondervraagt haar of ze die positie wel weer zou kunnen opgeven, maar ze lijkt er helemaal niet zo blij mee. Omdat het zoveel van je vraagt.

Dan zie ik ook nog College Tour met Derk Sauer, die veel wetenswaardige vertelt  over Rusland, Oekraïne en De Krim. En dan is het tegen zessen en val ik ze eindelijk in slaap.

zaterdag 8 maart 2014

Eerste Lentedag

Je kunt het je eerst niet goed voorstellen, zo'n weersvoorspelling van 17 graden, maar het is inderdaad goddelijk warm en zonnig op het balkon. Dat schrééuwt om een ritje naar de Praxis voor wat bloemetjes. De keuze bij de Praxis hier is altijd beperkt, maar met deze viooltjes valt te leven. Wat zijn ze teer en subtiel en parmantig en opgewekt en lief.

vrijdag 7 maart 2014

Gently

Jij kijkt nooit tv he, zegt Buurman die vroeg in de avond even een biertje komt halen. Ik ben thuis, hoewel ik op het Boekenbal had kunnen zijn. Maar ik heb de hele middag in bed gelegen wegens keelpijn en een koortsig gevoel. Nu gaat Debora in mijn plaats. Zij helemaal blij. 

En zo haast Buurman zich om half negen plots weer naar zijn eigen woning. Er komt een leuke Engelse politieserie op de Belg. Ik ben helemaal relaxed door de middagslaap en ga ook maar kijken. En inderdaad: hij is erg leuk. Inspector Gently, speelt in de vroege jaren zestig op het Engelse platteland. Erg leuk. Welbespraakt. Slim. Veel understatements en hart op de goede plaats. Prachtige auto's. Politiek, ouderwetse werkverhoudingen, liefde. 

Ten Post

Op naar de redactrice om de proeven van mijn boekje door te nemen. Het boekje wordt opgemaakt door een  vormgever uit Ten Post. Dat is niet naast de deur. Liefst reed ik even naar Ten Post om het samen met hem af te maken.

Nu moeten we het aan het scherm doen. Ik ben niet helemaal tevreden en kan niet goed benoemen waar het aan ligt. Het straalt niet. Het licht niet op. De papierkleur is niet helder, en de kleuren die hij om de tekenen gekozen heeft laten de tekeningen voor mijn gevoel niet stralen. Waar ligt het aan. Het is wel een uitdaging om te proberen te benoemen waar het aan ligt.

Torontobrug

Klein tijdloos plaatje van het genre dat je op een vakantiemaakt als je door een vreemde stad slentert en alles om je heen echt binnenkomt. Ik fiets in de ochtend uptempo over de brug over de Amstel, die de Stadhouderskader en Mauritskade met elkaar verbindt, zie vanuit een ooghoek dit plaatje, ben al op de Mauritskade als ik denk: Even terug! Kijk! Mooi! 

De Amstel heeft meerdere mooie en beroemde bruggen zoals de Blauwbrug, de Magere Brug, de Berlagebrug, de Utrechtsebrug. De brug waar ik deze foto van af neem is zeker niet voor het mooi gebouwd, alleen voor snelverkeer. Het kost even moeite de naam te vinden. De brug blijkt de Torontobrug te heten en ook wel Brug 350.

donderdag 6 maart 2014

Islas Canarias

In de hal van ons appartementencomplex staat ineens een heel bankstel. Een benedenbuurvrouw gaat verbouwen, schrijft ze op een papier op de voordeur: ze heeft vrijwel alle huisraad opgeslagen in schuurtjes, op zolders, bij familie en vrienden, maar dit bankstel kon ze nergens kwijt. Dus of het een paar weken in ons halletje kan staan. 

Nu liggen de cadeautjes die wij als buren aan elkander uitdelen  - overbodige zooi van de een daar kan een ander ineens heel gelukkig van worden -  ineens niet langer op de grond maar op een mooi grijs bankstel. Dat maakt de zooi veel aantrekkelijker. Ik kies een boekje  'Fauna de las Islas Canarias'. Wat heb ik daar een enorme zin in!

Klaar af

Weer een magazine klaar. We hebben alle kleurtjes, koppen, intro's, bijschriften, streamers, foto's, volgorde, rubrieken, etcetera uit en te na herkauwd en veranderd. Zo moet het maar wezen. We zijn knock out maar tevreden, zeggen we om vier uur tegen elkaar. 

Vinnie neemt vandaag de foto. Van achteren. Dan moet dan maar.

Volgende vrijdag ligt-ie pas bij de mensen in de bus. Als het dan maar niet allemaal weer enorm achterhaald is...

De Krim

En tussen alle dagelijkse dingetjes door is daarin eens de crisis in De Krim. Het gevoel dat er een Derde Wereldoorlog kan uitbreken. Deskundigen die dat níet tegenspreken. Het ontregelt het levensgevoel ineens. de urgentie van de eigen dingen. Want dat gaat allemaal maar door en door en door. Het knaagt aan iedereen, hoor ik om me heen.

En dan zijn er ook nog mensen die er grappen over kunnen maken, zoals Lucky TV.


woensdag 5 maart 2014

Ochtendstond

Vanmorgen om 07.35u weersta ik met veel moeite de aanvechting om met de auto te gaan. Nee, Lucie Theodora, nee, jij gaat vandaag met de fiets! En meteen is er de beloning. Ochtendlicht in het Flevopark. Wauw.

Als je een week niet gefietst hebt krijg je kauwgombenen. Als je een uur per dag fietst groeit per dag de spierkracht en wilskracht. Deze ochtendfietstocht maakt de hele werkdag licht en luchtig.

dinsdag 4 maart 2014

Crime

Om af te kicken van alles ga ik in mijn eentje naar de buurtbioscoop Studio K, naar de film van half acht, ik ben net te laat voor die van kwart over zeven: Philomena en kom zo terecht in een wondere Franstalige film: L'amour est un crime parfait. Speelt in Zwitserland, in Lausanne. De film is een adaptatie van een thriller Incidences (2010) van Philippe Djian. 

De film gaat over een vrouwenversierder wiens laatste verovering plotsklaps verdwijnt. Hij geeft literatuurlessen aan de universiteit, aan prachtige studentes die allemaal graag met hem naar bed willen, en hij woont in een chalet hoog in de bergen in de sneeuw samen met zijn zuster met wie hij ook een soort van verhouding had en heeft. 

Beeldschone opnames van de Alpen, soms spooky, al is het scenario niet van hetzelfde niveau. Toch heb ik een leuke avond daar. Misschien ga ik maar weer een Cineville-pas kopen.

maandag 3 maart 2014

Maandag wasdag

Het is nog maar maandag en het werk vliegt me alweer om de oren. Weer zo'n dag van 08u tot 18u. Het gaat allemaal over de boekhandel en de doorstart van Polare, dus je wilt ook niks laten liggen, maar my god!

Ik heb dan ook het gevoel dat ik doordeweeks hier helemaal niets meer te melden heb, behalve dan over die ondernemers die de Polare-winkels hopen over te kunnen nemen, die ik allemaal aan de lijn probeer te krijgen. Soms lukt dat, maar vaak lukt dat ook niet, of niet meteen, of pas 's avonds als je echt niet meer wilt.

Het is geen klacht, want het is ook erg leuk en spannend. Waar ik op zo'n dag bijvoorbeeld enorm van geniet is van de dochters van een van de boekverkopers van de Rotterdamse winkel Donner, die de Facebookpagina DonnerMoetBlijven maken. Zij kunnen dat gewoon, het zit ze in de genen, en ze doen het zó leuk, dat ik ze graag een complimentje wil maken. 

Ze hebben ook al onvoorstelbaar veel likes verrworven in een twee weken tijd. Ze zetten erg geestige foto's op de tijdlijn. Zoals deze. Die blijkt van een Amerikaanse bibliothecaressensite te komen. En daar heb ik dan weer leuk en snel contact met ze over. Ze kunnen gewoon per omgaande een high res foto sturen als je daarom vraagt. Niet van deze foto helaas.

zondag 2 maart 2014

Buurman

Buurman vindt het maar niks dat ik ga verhuizen. Hoe kan ik dít nu achterlaten? Dit paradijselijke straatje met bloeiende sleedoorn? En Amsterdam? En hem?

We drinken Westmalles en nemen het leven door. Bobby kijkt op de bank Ajax Feijenoord en deelt mede dat hij enorme zin in patat heeft, waarop Buurman thuis patat gaat bakken en dan naast Bobby op de bank samen voetbal gaat zitten kijken. Met hele goeie patat.

En onderwijl kook ik een potje stamppot Chinese kool met kip voor ons drieën. Is dit nou ongeëmancipeerd? Ik vind het enorm gezellig.

De Zondagse wandeling

De zon knettert je tegemoet. Het is werkelijk fantastisch weer. Tijd voor het loopje om het Flevopark en voor de bijbehorende droomfoto. De energie knalt uit de mensen. Ze wandelen, rennen, fietsen, racen, skeeleren, en wat al niet.

Natuurlijk wil ik ook graag zo eendrachtig samen lopen, zoals alle romantische mensen op dit plaatje, maar dat gaat even niet, want Bobby slaapt nog zijn slaap der onschuldigen.