Au-delà du silence

Ik zie het affiche hangen in Parijs en weet dat ik naar binnen wil. We doen Parijs op de taoïstische wu-wei wijze. Vanuit het idee dat de mooie dingen je dan vanzelf  toevallen. En zo raken we verzeild  in het Cloitre de Billettes, een heel oud voormalig klooster - kloosyergangen zijn altijd zulke mooie plekken - en daar hangen wonderlijke iconen. Kleine vierkante schilderijtjes in die stille gang. Portretjes van gewone mensen met een halo om hun hoofd. Gemaakt door een jonge Chinese kunstenares uit Shanghai: Moyu Zhang. Ik wil graag alles weten, maar ze heeft geen website, vertelt ze. Dan maar een gesprekje proberen.

Zoals mijn Frans 'très pauvre' is, zo kun je dat ook zeggen van haar Engels. Dus echt ver komen we niet. Ik vraag over de 'background' van de schilderijen en die vraag snapt ze werkelijk niet. Maar ze had twee jaar geleden een cursus iconen schilderen gedaan, vertelt ze, en besloot toen in plaats van die oude heiligen haar vrienden als icoon te schilderen. Waarom een halo, vraag ik. Omdat iedereen wel iets heiligs om zich heen heeft. Zoiets. En die witte doeken? Die hoorden bij de performance die ze gedaan had bij de opening. Geblinddoekt in een witte jurk. Een oude Japanse dans.

Fascinerend toch dat een jonge Chinese kunstenares door oud katholieke iconen geboeid is en dan dit maakt. En als dit haar vrienden zijn: een bijzondere vriendenkring heeft ze dan. Het maakt allemaal wel nieuwsgierig. 

Een beetje googelen levert op dat het klooster Cloitre de Billettes een heel oud en een van de laatste kloosters is van Parijs en dat die kerk sinds 1808 Luthers is. Rue des Archives. 

En een filmpje van Moyu Zhangs performance bij haar opening. 

Parijs

We lopen in Parijs ruim 20 kilometer. In de zon. Ik ben op mijn sneakers. Die zijn niet bedoeld voor 20 km. Nu strompel ik wat over station Rotterdam waar ik net de aansluiting naar Utrecht miste. Maar Leen heeft gelijk: een dagje Parijs is geweldig! 

We lopen en we lopen. Van Gare du Nord de Afrikaanse wijk in met de raarste winkels met feestkleding voor Afrikanen, Montmartre, de Marais, de Seine... mooie straatjes, parkjes, een kerk, en vooral Parijse straten en mensen kijken. Er niet genoeg van krijgen. Lekker zitten op terrasjes, koffietje, uiensoep, ijsje. Voor musea ben ik te moe.

In de Afrikaanse wijk is het genieten van de wondere winkels met glitterjurken en witte  herenkostuums, kaartjes van helderzienden die je in de hand worden gedrukt. Het is ook een wijk met armoe, rondhangende Noord-Afrikaanse jongens, zwervers. In elk geval kleurrijk. We bezoeken twee oude begraafplaatsen in Montmartre. Onder andere het overdadige graf van Dalida waar veel bloemen liggen en dat mooi wordt verzorgd door een fan. Leen haat elke maand langs het graf van Dalida.

In Montmartre is het veel luxer, beetje Amsterdam Oud-Zuid, mooi, prettig, gezellig, behaaglijk. We lunchen er in een buurtrestaurant met geweldige Simenon-types. Bezoeken een katholieke kerk waar veel mensen zitten te bidden en kracht op te doen. We lopen langs een voormalig klooster waar een expositie hangt van een Chinese kunstenares die iconen heeft geschilderd van haar Parijse vrienden. Ik klets wat met haar om achter haar drijfveren te komen. 

We gaan naar de Boulevard de Belleville waar Chinese prostituees lopen die er uit zien als nette dames. En naar een Afrikaanse haarwinkel omdat mijn haar pluist en 'product' behoeft. Kokoscreme. Leen is nog nooit in een Afrikaanse haarwinkel geweest. 

We flaneren langs de Seine waar zij bij de boekenstalletjes mooie Parijs-boeken koopt. En zigzaggend lopen we weer terug naar Gare du Nord. De Place de la Republique is vol spelende mensen. Parijs is vandaag een heel erg leuke saamhorige welkome stad, ondanks dat er ook veel zwervers en ontheemden zijn.

Nachttrein

Leen heeft wat leuks bedacht en me een dagje op-en-neer naar Parijs aangeboden. De Thalys vertrekt om 06.17 uit Amsterdam, dus het plan is dat ik met de trein van 06.03 uur uit Utrecht vertrek naar Rotterdam. Ik vind het heel opwindend maar het eerste stuk vind ik niet fijn. Utrecht CS mag dan schitterend verbouwd zijn, eromheen is een grote bouwput. Er zijn geen fijne fietsparkeerplaatsen. Er is aan de stadszijde geen ingang behalve het tunneltje bij de MediaMarkt. Maar daar mogen geen fietsen staan, die worden verwijderd. Bussen rijden nog niet om half zes. Ik kan daar enorm over malen. De donkere mistige Amsterdamsestraatweg vind ik niet erg. Dat er allemaal studenten al dan niet lallend naar huis fietsen is wel grappig. Ja dat deed ik toen ook. Jaren zeventig. Dan kwam ik thuis van de soos als de melkboer open ging.

Een poosje geleden waren er berichten dat het nieuwe Hoog Catharijne geen nachtreizigers meer wilde, dus dat de ingang via Vredenburg dicht ging. Door een nachtelijk Hoog Catherijne lopen is ook geen lolletje, maar het is er licht en schoon. Ik heb dat twee keer nagevraagd bij de informatie van Utrecht CS, maar die wisten dat niet. De vraag: hoe kom je als oud meisje om kwart voor zes veilig station Utrecht in? Niemand die zich dat ooit afgevraagd heeft. Je gaat ook niet proefoefenen zonder een trein te hoeven halen.  

Als ik nu om kwart voor zes bij het tunneltje aankom (die route had ik bedacht) hangen daar allemaal Marokkaanse jongens rond. Ik ben echt niet bang uitgevallen, maar dat voelt niet fijn. Ik kan onder de sporen door naar het Jaarbeursplein, maar dat vind ik ook eng en daar zijn ook geen fietsparkeerplaatsen. Dan fiets ik maar door naar de bouwput Moreelse park. Voor dit gedoe heb ik een kwartier extra uitgetrokken. Daar weet ik een volkomen onduidelijke ingang tussen de bouwhekken, maar die hebben we dit voorjaar toevallig ontdekt toen we 's nachts aankwamen en op zoek moesten naar een taxi. De taxistandplaats en de roltrappen waren weg. Dat gaat goed. De route is echt een entourage voor een hele enge film, maar ik verman mijzelf en zet door. Op naar Parijs. 

De enorme stationshal is vrijwel leeg, hier en daar wat zwervers, wat dronken uitgaansjongeren, wat schoonmakers en wat politie. Over een uur is het hier bomvol. Nu nog niet. Leen had nog voorgesteld dat ik bij hun kwam logeren vooraf. Ik vond dat overdreven. Maat misschien was dat wel fijner geweest. Maar ik zit  in de trein naar Rotterdam. Daar heb ik een kwartier overstaptijd. Hopelijk is daar de AKO al open.

Tijd voor jezelf

Bobby en ik hebben een beetje hetzelfde op ons werk. Het is niet goed. En we hebben niet de macht om het te veranderen. 

Bij ons allebei is de cruciale collega er niet meer. Bij mij gaat het zelfs om twéé. Met ontslag gegaan en/of ziek. Onze bazen lijken niet van zins die te vervangen. Ze praten heel vriendelijk met ons, begripvol, hoe-ga-je-dit-oplossen, we-gaan-je-helpen, goed-dat-je-aan-de-de-bel-trekt, het-laatste-wat-we-kunnen-hebben-is-dat-jij-eraan-onderdoor-gaat, Maar dat is het dan. We doen het werk van de collega er dus zolang maar bij, schaken op 10 borden tegelijk. En dan ben je ergens nog trots ook dat het lukt. 

Thuis gooien we de agenda's leeg en liggen we 's avonds voor dood op de bank. Of liever nog met onze eigen muziek op onze eigen kamers. We praten er niet meer en luisteren er liefst ook niet meer naar. Dit soort verhalen is immers niet om aan te horen. En dan weet ik ineens ook niets meer te bloggen. 

Monday Midnight

Ik heb naar de serie 'China Girl' en al twee uur niet naar de werkmail gekeken, wat best knap is dezer dagen. Dan loop ik mijn rondje om de vijver en zie ik een appje van een vreemd telefoonnummer met een link naar NRC. Het kan u niets schelen denk ik, maar voor mij is dit een enorme uitdaging. Nrc heeft weer iets dat wij hadden moeten hebben. Blijkt dat het concern mij om 20u uur een tweeregelige mail hierover heeft gestuurd. Maar ja ik keek naar China Girl.

Hanenpoten

De projectleider van ons plantsoen komt langs om het ingezaaide bloemenlint te inspecteren. Er zijn wel wat bloemen, maar het is vooral toch hoog gras en distels. Het is nog niet zo mooi als gehoopt en verwacht, laat staan dat het mooi blijft. De gemeente is bang voor de kosten. Het openbaar groen te Utrecht bestaat hier niet voor niets voornamelijk uit gras. Dat is het l die in het AD stond van een veel bloemrijker bloemenlint in Leidsche Rijn. En blije mensen daar in. Dat wil hij / willen willen wij ook wel. Nu heeft hij een idee hoe het in die richting te krijgen en te houden, maar onderdeel van dat plan is dat de gemeente hem een beetje blijft inhuren als projectleider maar dat drukt dan weer op de groenbegroting. Hij heeft donderdag bespreking en wil dan graag kunnen melden dat wij als enthousiaste buurtbewoners nog wel iets meer willen doen aan het groen. 

Ik wil dat in principe wel, maar wat dan? Mogen we concrete opdrachten. En hoe vaak? Hij wil wat meer vaste planten en stukjes extra inzaaien en of wij als buurtbewoners dan meehelpen. Ja zeggen wij, dat willen wij wel, maar wij hebben er geen verstand van dus wij hebben leiding nodig. Iemand die een plan heeft en zegt en uitlegt wat wij moeten doen.. en ook wat de afdeling Groen van de gemeente gaat doen. Het is geloof ik een getouwtrek van jewelste. Het is hier maar Zuilen, geen Bloeyendael.

Ondertussen loopt er een groepje mensen die met een groep kinderen een speurtocht lopen in ons plantsoen, langs de moestuinbakken. Met vragen over de groente. Dat vinden wij erg leuk. Kijk, zeggen we, hoe de buurt opknapt!

Wat wij kunnen doen? Hij wijst onder meer op het hoge gras, de hanenpoten, in het stuk bloemenlint waar haast geen bloemen groeien. Dat gras woekert als een gek. Dat heeft hij niet gezaaid, dat zat waarschijnlijk in de aarde. Dat gras moet er eigenlijk uit. En de distels ook. 

Op ons stukje van de moestuinen wil ik best hanenpoten trekken, zeg ik toe, en distels, maar niet de hele straat. Dus als hij weg is ga ik een kwartiertje hanepoten trekken. Ik ben benieuwd wat zijn vergadering donderdag oplevert.

Honingraat

Het is maar een verhaaltje van niks hoor, maar ik wil graag het plaatje laten zien. In het kader van nog meer verbazing over en kennis der natuur. Buurman Willem van een eindje verderop brengt een stukje honingraat op een schoteltje. Hij is beginnend imker. Het moet de heerlijkste honing zijn die zo uit de honingraat druppelt. De bijenwas kun je ook opeten, legt hij uit. Ik griezel er wel een beetje van, honing-met-bijenwas op brood. Maar het is niet vies, het is lekker.

Zing'es

Af en toe mis ik het maandelijkse 'Zin in Zingen' in de Lutherse Kerk en de 'Zing en Beleef'-series in het Concertgebouw enorm. Dat was/is in Amsterdam. In Utrecht heb ik nu echter ook weer een laagdrempelig vrijblijvend koorzingen voor amateurs met drempelvrees gevonden, eens per maand, van de Amersfoortse muzikant/dirigent Harry de Beer. Het is in cursuscentrum Parnassos, vlak achter de Stadsschouwburg, zondags om 11.30u. 

Op zaterdagavond om 22 uur vraag ik of ik nog mee mag doen en dat mag. Ik probeer nog iemand mee te krijgen, maar dat is werkelijk te kort dag.

Het is leuk. Ik ga vast weer. Máár... Nee, nog even geen maar.

The facts. Er zijn circa 60 mensen en verreweg de meeste zijn 60+. Ik zeg tegen een dame die voor mij zit en er nogal 65+ uitziet: 'Het is hier wel behoorlijk 50+!' 'Ja', zegt de 65+-plusser, 'en daar wil je dan helemaal niet bij horen. Maar', grijnst ze, 'we horen er helemaal bij.' 

Naast mij staat een dame die veel contact en steun zoekt. Onder het zingen gaat ze steeds helemaal tegen mij aan staan, om aan mij en mijn stem te leunen.

De dirigent wil graag dat wij niet zo vlak zingen, maar ons aanstellen, als operazangers. Sommige mensen gaan  gehoorzaam een beetje met een arm zwaaien.

Voor de pauze studeren we een driestemmig Indianenlied in over moeder aarde: 'De river is flowing', na de pauze doen we 'Laat Me' van Ramses Shaffy. Unisono. De intensiteit van het leven en de persoon van Ramses Shaffy steken schril af tegen de normaliteit van deze 60-plussers. Toch lijkt iedereen - hoe grijs ook - zich in de tekst te herkennen.

De dirigent is enorm geestig en opzwepend van stijl. Even googelen leert dat hij als onderwijzer en cultureel werker is begonnen. Dat voel je. 

Ik vind het wel leuk Máár...  Het muzieklokaal in Parnassos haalt het niet bij de grandeur van de Lutherse Kerk in Amsterdam, en ook niet bij de Koorzaal van het Concertgebouw. En het rendement is hier veel minder. Bij de Amsterdamse laagdrempelige koormiddagen studeerde je in twee uur tijd wel vijf of zes nummers in.

Noord-Koreaanse mensen

Gelezen: 'De aanklacht' door Bandi, een pseudoniem van een Noord-Koreaanse schrijver die daar nog steeds woont en zelfs een gewaardeerd staatsschrijver is. Het manuscript is naar Zuid-Korea gesmokkeld en daar uitgebracht en nu naar tientallen landen vertaald. De schrijver - hij is onbekend maar wordt een jij genoemd -  wordt al vergeleken met Solzjenitsyn. Nu Noord-Korea met dat gedreig tussen de presidenten Trump en Kim Jong-um zo in het nieuws is en je geen idee hebt van de mensen die daar leven, is het een confronterend inkijkje in het dagelijks leven van Noord-Koreanen, die geen geïndoctrineerde robots zijn, zoals wij voor het gemak soms maar denken, maar mensen van vlees en bloed die intens lijden onder het onderdrukkende regime dat hen dag en nacht beheerst. Geheime diensten die de mensen van dag tot dag in de gaten en in de tang houden. 

In de Noord-Koreaanse samenleving wordt je plaats in de sociale orde vooral bepaald door je familiegeschiedenis met betrekking tot loyaliteit aan de partij. Dus was je opa ooit een boer die zijn land niet zonder slag of stoot afstond ten tijde van de grote collectivisering, dan kun je het wel schudden om een beetje een positie te krijgen en dat begint als op de lagere school. Dus daar gaan verhalen over. 

Een man heeft en vrouw getrouwd die hoger in de sociale klassse staat dan hij. Ze hebben geen kinderen. Diep in een kast vindt hij anticonceptiemiddelen die ze blijkbaar slikt om te voorkomen dat zij een kind krijgt. Met een  kind zou zij en dat kind ookzakken in de sociale orde. En dan vindt hij uit dat zij onder druk van de Partij om haar positie te behouden een dagboek bijhoudt van hun leven. Zulke verhalen, die je ook uit de DDR kende. 

Veel verhalen spelen in de jaren negentig toen Kim Il-Sung aan het bewind was. Een vrouw die aan het Plein woont waar altijd de grote marsen plaats vinden, waar van die enorme portretten hangen van Karl Marx en Kim Il-sung. Haar kind is ziek en bang voor die portretten. Omdat ze op de grote mars niet komt omdat haar kind ziek is en ze overgordijnen heeft dichtgedaan (wat de eenheid in die flat verstoort, iedereen heeft alleen glasgordijnen), worden ze in de nacht met zijn drieën als landverraders afgevoerd. Zulke verhalen. Gewoon heel mooi menselijk opgeschreven. Rillingen.  

Erwtenquiche

Vandaag schaft de pot erwtenquiche. Dat komt zo. Bobby heeft een nieuw thema: hij leest deze week een voor een de gebruiksaanwijzigingen van de apparaten die we nu al tweeënhalf jaar in gebruik hebben. Het kwam er nooit van. We hebben een ordner met alle nieuwe gebruiksaanwijzigingen. Die van de oven en de ventilatie worden het vaakst geraadpleegd omdat die apparaten het meest van slag zijn na een stroomstoring. Maar laatst moesten we nodig de filters reinigen en/of vervangen van de afzuigkap. Dat moet een paar keer per jaar, naar bleek, en het zoutblok van het ontkalkingssysteem.

Nu is hij aan de gebruiksaanwijzing van de koelkast begonnen. Die moet regelmatig ontdooid worden en dat hebben we nog nooit gedaan. Wel heb ik regelmatig met een houten pollepel het ijs uit het vriesvakke gebikt, zeg ik, maar volgens de gebruiksaanwijzing is dat niet voldoende.

In het vriesvalje ligt nog anderhalf pakje bladerdeeg en een halve zak doperwten. Dus eten we vanavond doperwtenquiche. Zodat binnenkort het grote ontdooien kan beginnen.

Revival van de Rooker1

Als we nu ja zeggen kunnen ze nog net voor de kerst geleverd worden. We zijn naar de Amsterdamse showroom van de Dutch Seating Company. Het blijkt de thuisbasis van de eigenaar/ontwerper zelf te zijn: Walter Wuis. Echt een naam voor een Marten Toonder-personage. Walter Wuis vindt het natuurlijk een prachtverhaal: dat het knipsel al sinds 2002 in die ordner zit. 

De meubels worden gemaakt in Sneek. De Rooker1 is inmiddels uit productie, bekent Walter Wuis, maar voor ons gaat hij 'm toch maken en en eigenlijk vindt hij dit bezoek een goede aanleiding om de Rooker1 weer in productie terug te brengen. De revival van de Rooker1.

Bobby weet precies wat hij wil: namelijk lichtmahonie hout en een bordeauxrode ribfluwelen bekleding. Precies zoals op dat plaatje in die ordner. Als ik iets anders opper, zegt hij 'Ononderhandelbaar!' Dat mag natuurlijk, het wordt zíjn stoel voor zíjn kamer.

Als dit alles afgetimmerd is ga ik overwegen wat ik dan wil voor mijn stoel. Welke stof, welk model, welk hout, welke biesjes. Want de Rooker2 en Rooker3 zijn minder vierkant. En dan de stof. Walter Wuis heeft de meest fantastische meubelstoffen in zijn collectie. Alleen die met de pauwenogen is er niet meer. Maar wat past wel en niet naast die stoel van Bobby? 

Uiteindelijk kom ik uit op een hele mooie groene kringeltjesstof. 

De verkoper grinnikt een beetje over de karakters die die stoffen vertegenwoordigen: de rode heel traditioneel eenduidig, de groene kringelende staat voor een geest die alle kanten op waaiert. Ze vinden de combinatie leuk en gewaagd. Nooit vertoond. Nu moeten we nog ja zeggen.

Ik stuur wat foto's naar Hani501 voor advies en leg haar het dilemma uit. Passen de twee wel bij elkaar? De effengroene is veiliger zeg ik, maar die kringelgroene vind ik leuker. De effengroene is veiliger antwoordt ze, maar die kringelgroene is meer Lucie.

Zeg het maar.

Rooker1

Zullen we nu eens naar fauteuils gaan kijken voor in de Bibliotheek? stel ik voor. Want ik vind het genoegen van het zitten voor de houtkachel in onze Bibliotheek toch niet optimaal op een eetkamerstoel. Bobby heeft laatst zijn duizenden boeken geordend dus het wordt steeds mooier daar. Nu nog fijne stoelen.

Hij heeft een fauteuil in gedachten. 15 jaar geleden heeft hij een plaatje uitgeknipt uit het toenmalige Volkskrant Magazine. Dat knipsel zit in een ordner. Geen idee wat er nog meer in die ordner zit. Het is een Art Deco-fauteuil luisterend naar de naam Rooker1. Hij wil hem met donkerrood ribfluweel. Dat wil hij dus al 15 jaar. Ik wil er misschien ook wel een, zeg ik, want waar moet ik anders op zitten als we romantisch voor het knappend haardvuur zitten? Maar misschien dan met een motiefje. Die met die pauweogen vind ik mooi. En misschien wel de Rooker2 die wat ronder is dan de Rooker1. En dan een Art Deco-bibliotheek met Art Deco-lampen.

De firma die deze stoelen maakt zit in Sneek, maar heeft een showroom aan de Cruciuskade in Amsterdam-Oost. Dat is achter mijn oude huis aan de Zeeburgerdijk, vlakbij de firma waar we onze wondere blauwe glazen badkamertegeltjes gekocht hebben.

Menken

Hani501 is jarig en ik ga naar Heeg. Behalve een grote bos bloemen van de bloemenstal op de hoek hier te Zuilen had ik nog geen cadeau, maar als ik onderweg langs de Friese firma Menken-in-Groengoed rijd weet ik het wel. Tulpenbollen.

Menken is weer een heel andere winkel dan de Intratuinen, Vechtweeldes en Tuincentra Overvecht waar ik meestal kom. Ik koop een paar zakjes hysterische tulpen en hoop op lósse groenteplantjes, want bij de tuincentra bij ons in de Randstad verkopen  ze steeds per vier. Dat is te veel. Vier megakroppen sla: je krijgt het niet op. En ja: ze hebben losse plantjes andijvie en sla. €O,25 per stuk. Dus nu koop ik van alles twee. Als het hier te kop staat dan  zal het dan nog wel doen in september.

Hani501 is heel blij met de tulpen. Ze hebben een grote tuin nu, die heringericht moet. Ze hebben een hovenierster en plan laten maken dat we gaan nalopen. Het huis en huidige tuinplan zijn nogal rechthoekig en de hovenierster heeft als tegenwicht allemaal rondingen in het plan getekend. Rond? Tuin? Moet je net bij mij zijn. Labyrint! 

Hani501 kent het labyrint niet. Iedereen denkt bij het woord labyrint aan doolhoven maar nee, dat is Est anders.  Labyrinten: ziet er bijna niets van en ze is er toch. Een geheimzinnig spiritueel hoekje in de frisse Friese tuin. Dus googelen we labyrint: in kerken, kloosters, parken, heides, op stranden, langs rivieren, met allemaal verschillende materialen. Ze wordt steeds enthousiaster en gaat nu in de bodem van hun tuin naar gele steentjes speuren.

Ook weet ik bij Heerenveen de Ecokathedraal als bron van inspiratie, en bij Almere Haven een labyrint en een Museumbos het Cirkelbos, waar kunstenaars hun verbeelding loslieten op stukjes park. Was een leuk verjaardagsfeestje zo met zijn twee!

Als ik thuis de jonge groenteplantjes in het moestuintje zet roept een voorbijgangster tegen mij dat het voorbij is met het moestuinieren. Wat weet zij ervan? Helemaal niets!

Zie verder:

= Ecokathdraal

= Museumbos

Ziekenbezoek

Halverwege de werkdag ga ik ineens op ziekenbezoek. Amersfoort. Onze Office Manager gaat namelijk, en al vind ik zelf dat je dat je dat eerst met de patiënt moet overleggen, als ze dan toch gaat, zonder overleg, dan ga ik toch maar mee. Ze hebben daar een nieuw groot vriendelijk ziekenhuis. 

Mandy zit buiten in het septemberzonnetje op een terras met een vriendin. Het ziet er heel gezellig uit. Dat is het natuurlijk ook wel, maar ook niet. De dokters weten het ook niet en proberen steeds zwaardere madicijnen op haar uit.

Bij mij is de paniek van alles alleen moeten doen  een beetje geslonken. Ik heb alle grote artikelen en bezoekjes in den lande geskipt en uitbesteed. Regelen regelen regelen zal het zijn. Te Bunnik. Voorlopig. Lijstjes maken en die afwerken en afstrepen. Deze week haal ik wel. 

Stilleven

Omdat ik vanavond ineens geen logeerkamers meer hoef te prepareren en ik mijn agenda voor de hele week leeggestreept heb zijn er ineens zeeën van tijd. Ik kom er bijna in om.

En zo besluit ik nog eens voor een laatste keer naar de lestuin aan de Klopvaart te gaan, waar ik sinds de vakantie niets meer aan gedaan heb. Maar er stond nog prei, paprika, pompoen, winterwortel en boerenkool en rode kool. 

>Die laatste twee zijn niets geworden en de preitjes vind ik na een half jaar in de tuin ook wel een beetje sneu, maar het levert al met al toch een prachtig stilleven op.

Our house...

Zus4 uit MeckPom zou met drie vriendinnen langs komen fietsen en logeren. Dinsdag. Door alle dingen op het werk had ik vrijdag tegen haar gezegd dat ik er een beetje tegenop zag. 'We zien wel, ik bel maandag wel hoe de pet staat.' Met Bobby had ik in het weekend doorgenomen hoe we het zouden aanpakken. Vanavond zouden we de bedden klaarmaken en morgen met de boerinnen uit eten. Want ik vond het zo leuk! Echt wel.

Dus vanmorgen app ik: jullie zijn welkom, hoor! Maar ze heeft om mij te sparen de trip omgegooid en ze zijn naar Emmen, of all places. Deze foto stuurt ze me: dames op fietstocht langs het huis waar we vanaf 1965 woonden. Te Angelslo, het Overvecht van Emmen. 'Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets maar het is waar ik geboren ben', zong Wim Sonneveld in 'Het tuinpad van mij vader.' 

Bezong ooit iemand jaren zestig nieuwbouw? En toch was het wel een fijn huis. 'Our house, is a very very very fine house...'. We hadden een grote L-vorminge woonkamer op de eerste etage, vier slaapkamers op de tweede. Een klein tuintje, maar veel grote grasvelden. Met al dat openbare groen was het een totaal andere wijkopvatting dan nu gebruikelijk.

Thee

Ik ga extra vroeg naar het werk maar eenmaal aangekomen kan ik niet inloggen. Melding: 'Wachtwoord niet correct'. 17 x herhalen, maar steeds weer: 'Wachtwoord niet correct'. Na een half uur krijg ik van de systeembeheerder een nieuw wachtwoord. Dat doet het ook niet. 'Verkeerd wachtwoord'. Om hels van te worden. 'Heb je de CAPS LOCK aan staan?' Nee! Duh! 

Uiteindelijk komt hij langs en al snel constateert hij dat de '1' het niet doet op mijn toetsenbord. Langzaam begint me iets te dagen. Vrijdag is in alle consternatie een kop thee over mijn toetsenbord gegaan en toen deden na een tijdje de letters links op het toetsenbord het niet meer. De 'a', de 'z', de '1'... toen heb ik met allerlei trucs die letters nog even toegepast en toen ben ik naar huis gegaan. Het-zal-de-thee-wel-zijn. Het-zal-wel-drogen. Zoiets ben je op maandag natuurlijk vergeten. 

88

Dagje Maassluis, want de verjaardag van Schoonmama sla je niet over. Vroeg in de ochtend maak ik dus nog maat een tekening.  Van een onscherpe foto maar wel dichterbij.

Ook al zijn ze niet perfect, Schoonmama is er wel heel verguld mee.

We zijn een verjaarsvisite van vijf, en dat is best veel voor een pas uit het ziekenhuis ontslagen 88-jarige. Discussie over Buma, zonnepanelen, Korea, dat gaat grotendeels aan haar voorbij. Haar hoortoestel vertoont ook mankementen dus het meeste gaat aan haar voorbij. Maar we gaan weer naar 't Hoofd aan de Nieuwe Waterweg. Wij lopend en Schoonmama voor het eerst sinds maanden weer op haar scootmobiel. Dat is altijd een topuitje. 

Poging 1

Schoonmama zou ook best graag een tekening van zichzelf willen. Zei ze, toen ze vorige week de tekening met de zonnebloemen bij de post had gekregen. Ik had de drie pogingen van het portret van Marg er ook bij gedaan, Niet dat ze er direct om vroeg. Maar toch. En morgen is ze jarig, 

Ik heb pyjamadag, en hoef vandaag helemaal niets, maar dit moet toch. Middernacht. Je ziet wel dat ze het is, maar helemáál is ze het nog niet. Ik heb geen puf en tijd meer voor nog een poging. Of twee.

'Ja...', zegt Bobby aarzelend als ik hem laat zien, 'ja...'

'Wát!?'  roep ik, want ik ben nog steeds een beetje getergd. Ik zie het zelf ook heus wel, dat het gezich en het haar niet helemaal klopt, maar hij moet het zeggen. 'Kan ik deze geven of is ze dan heel teleurgesteld?'

'Ze zal er heel blij mee zijn dat je het geprobeerd hebt',  probeert hij voorzichtig, 'Maar eh... die van Zwager4, die was dichterbij, zijn trekken had je beter getroffen.'

Off day

Al een tijdje heb ik het gevoel dat ik minder goed zie en tegenwoordig zet ik mijn bril vaak af als ik fiets. Zeker in het donker, en bij het autorijden ook. Ik heb het de laatste weken= ook aan de computer. Vaak denk ik: Hé, zijn die glazen nu alweer vuil? Dan maak ik ze schoon met een beetje afwasmiddel en droog ik ze met een schone theedoek. Zo is mij dat geleerd. Veel helpt het nooit.

Vandaag heb ik pyjamadag. Ik heb mij ziekgemeld bij Bobby en blijf in en om bed. Dan krijg je ineens tijd voor zaken als je bril. Wil ik een stukje pianospelen kan ik - hoewel scherp verlicht - ook de bladmuziek niet lezen. Mijn bril lijkt wel permanent beslagen. Poetsen helpt niet. Dat is vervelend, maar ook wel weer fijn dat het slechte zicht niet aan mijn ogen lijkt te liggen. 

Sinds vorig jaar mijn vorige randloze bril gerepareerd moest worden en zoek raakte bij de brillenwinkel draag ik weer de bril met rand. De nieuwe randlozebril die ik uiteindelijk na maanden kreeg is echter  niet zo mooi als de eerste en mensen zeiden dat die mét rand toch leuker staat. Pittiger. Dus nu zak ik naar de brillenwinkel om een verklaring voor de doffe glazen te vragen (daar zullen ze mij de schuld wel van geven) en moet ik me dus een tijdje redden met de minder leuke randloze bril. Die me ouder maakt, zeggen de mensen. En dit alles, terwijl ik al een offday had.

Joke van Leeuwen

Deze maand is er op tv een aantal schrijversportretten in de documentairereeks 'Het uur van de wolf'. Afgelopen week eas het Joke van Leeuwen, en de volgende weken komen Herman Koch en Thomas Verbogt aan de beurt. Joke van Leeuwen was al vanaf vroeg (ca 1978) een heldin van mij, omdat ze toen al zo geestig en succesvol was als cabaretière die eigen teksten schreef én als kinderboekenschrijfster en tekenares. En zo hartverscheurend verlegen. Zij was een van de eerste personen die ik interviewde, toen dus voor Opzij. Met haar begon mijn journalistieke carriere. Eerlijk gezegd dacht ik toen vooral dat ik het echt niet kon, journalistiek, want ik was zelf ook heel verlegen en kreeg geen woord los uit die vrouw.

De afgelopen dagen kijk ik ook naar Arthur Japin geïnterviewd door Annemiek Schrijver in de reeks 'De verwondering' en een aantal schrijversinterviews bij VPRO Boeken. Vind het ineens een erg leuk genre. Die mensen (schrijvers) hebben jarenlang iets bedacht en afgemaakt, en kunnen daar doorgaans goed en origineel over vertellen. Ik zag Rob van Essen (10 boeken reeds, nooit van gehoord) en Maarten 't Hart (die het heilig vuur een beetjes kwijt was).

De portretten van Het Uur van de Wolf gaan veel verder dan in interviews van een kwartier. die duren een uur en zijn gemaakt door gerenommeerde documentairemakers.. Deze van Joke van Leeuwen is gemaakt door Hedy Honigman.

Het is een feest om naar te kijken. Voor heel veel volwassenen en kinderen is zij een heldin, al tientallen jaren. Mensen vertellen hoe ze 'Het huis met de zeven kamers' herlazen en herlazen en konden dromen. Dat had ik ook. Me sokke sakke so... Is ook zo'n zin van haar. Haar eerste novelle 'De tjilpmachine' heb ik ook vaak herlezen. De combinatie van spoken in je hoofd die zij raak maar toch licht kon verbeelden en beschrijven die spreekt duizenden kinderen en volwassenen aan. Leuk om te zien hoe leuk ze is met kinderen. Leuk op podia. Hoe ze werkt op papier en op de computer. 

Feest is ook de foto's te zien uit 1978, of iets later, de tijd dat ik haar interviewde over haar theaterprogramma 'hoe langer hoe zwanger'. Ik herinner me nog dat ik zelf foto's maakte en afdrukte en dat die niet scherp waren.

Instortmomentje

Ik doe altijd mijn best om altijd positief en optimistisch te zijn hier op dit blog, maar nu heb ik geloof ik even een instortmomentje. Mijn one and only collega moet opgenomen worden in het ziekenhuis en zeker wel een week. Gisteren kondigde ze al aan dat het zou kunnen gaan gebeuren, maar toen zei ik tegen Bobby dat ik eerst ging slapen. In paniek raken kon ik altijd nog.

Vanmorgen appt ze dat ze misschien wel vanaf haar ziekbed kan werken. Wat een waanzin. 

Tegen twaalven komt de definitieve mededeling dat ze opgenomen wordt. Deze en gene komt me troosten; Zeg maar wat ik voor je kan doen, waar ligt ze, wat is het adres, kunnen we alvast een fruitmand sturen, en dan krijg je neiging om wild je heen te gaan slaan en hard te gaan huilen. Let goed op jezelf, zegt ook iedereen. Zeg maar wat we kunnen doen! Ga allemaal weg! is dan mijn reactie. De ICT-jongens zijn ook van slag en maken een tosti voor me.

Natuurlijk raap ik mijzelf weer bij elkaar en ga ik oplossingen en hulp zoeken. Don't worry. 

Top of the Lake

We hebben een discussie over Netflix en series kijken, en ik breng in dat ik géén Netflix kijk omdat ik té gretig ben naar series en dan niet kan stoppen. Dan liever een dvd-serie. Die is in elk geval eindig.

Greet heeft dat ook en beperkt zich weer tot series op tv. Ze vertelt enthousiast over de Australische serie 'Top of the Lake' van regisseuse Jane Champion. Mede vanwege de leuke in-between-personages en interessante niet voor de hand liggende kwesties en psychologie. Ik ga tegenwoordig graag rond 22u naar bed en daar dan nog een beetje tv kijken. Top of Lake is beschikbaar via Uitzending Gemist, dat trouwens nu NPOPlus heet en waarvoor je moet betalen. Ik kijk via NLZiet - daar betaal ik ook voor.

Leuke actrices. Elisabeth Moss (r) speelt detective Robin. Gwendoline Christie (l) speelt agente Mirianda. Nicole Kidman speelt Julia. De inmiddels lesbisch geworden adoptiemoeder van de (naar eindelijk zal blijken) van de afgestane dochter van Robin. Die dochter is nu 17 jaar. Die is involved met een oudere man die bij een bordeel met Aziatische meisjes betrokken is. Geen idee hoe het allemaal zit. Dat komt de komende weken. Maar echt een aanrader.

'En, hoe oud ben jij?'

Drie tekeningen heb ik gemaakt. Welke moet 't worden? Ik vraag deze en gene om hun mening en nummer 1 en 2 strijden om de eerste plaats. Uiteindelijk lijst ik de middelste in. Ook ben ik dagen bezig met mijn speech. 42 jaar vriendinnen. Daar moet je wat over kunnen zeggen. Hoe zeg je daar wat over? 

Marg is nu ook zestig. Ze heeft acht vriendinnen om de tafel genood en serveert ons een heerlijk veelgangendiner. Omdat niet iedereen elkaar kent doen we eerst een kennismakingsrondje met als voornaamste vraag hoe oud iedereen is. Niet erg gebruikelijk, maar het moet maar even. Voor de zevenenvijftigjarigen klinkt zestig té erg. De leeftijden van de vriendinnen variëren van 53 tot 66. 

Ik heb ze vorige week per mail uitgenodigd ook een woordje tot Marg te spreken. Niet de liefdevolle lovende woorden pas bij het graf, maar nu, midden in het leven.  Zelf bijt ik het spits maar af, als 'oudste' vriendin.  Tijdens het voorlezen raak ik een beetje van slag van mijn eigen woorden. Ik had ze uitgeschreven, maar nog niet hardop uitgesproken. Zo belangrijk is 42 jaar vriendschap. 

En dan alle andere vriendinnen met hun verhalen. Het is leuk! Je zou iedereen beter willen leren kennen, maar dat gaat niet. Marg, volgend jaar willen wéér, zeggen we na afloop.

Zestig worden is niet zo erg, kan ik nu na 4 feestjes wel ervaringsdeskundig vertellen. Zestig worden is oogsten. Dit is mijn leven. Zie wat goed is en geniet ervan. Het kan zo voorbij zijn, het kan nog 30 jaar duren. Maak er wat moois van.

Netwerken

We hebben damesnetwerk deze keer in Utrecht! We gaan naar de Snorfabriek, een grote voormalige fabriekshal van voorheen Werkspoor, waar vorig jaar twee uitgeefsters samen een droom hebben neergezet. Het is nu een café, een winkel, een werkplaats voor zzp-ers, een festival-locatie. Maar tijdelijk, nu moeten ze er in november weer uit. Zo vlak bij huis, en nog nooit gezien.

Wat een leuke foto! Lucie Theodora en de directrices. Een van ons (linkse) maakt deze selfie voor de Voorzitster die er vanavond helaas niet bij kan zijn.

Thuis te Zuilen (2)

Er is Festival bij ons achter op het Plein. Dat houdt in dat er de hele dag allerlei muziekgroepen uit de wijk optreden, en dat sociale buurtinitiatieven zich presenteren. Nol die er vorig jaar nog optrad met zijn jazzband mocht dit jaar niet meedoen, maar hij en Ernie (wonen in de wijk Oog in Al) komen toch. Dat komt mij goed uit, want Bobby vindt het vooral herrie (het klinkt de hele dag in huis) en wil er niet naar toe. Ik probeer het wel eens, maar in mijn eentje naar een festival niets aan. We luisteren en kijken samen naar een latin band waar Ernie nog saxofoon in heeft meegespeeld.

Verderop zit de kunstenares bij wie we in juni een bijzonder muzikaal etentje thuis hadden. Zij heeft een labyrint gemaakt (met krijt op het gras) en ze nodigt actief mensen uit om - met een verhaaltje op een mp3-spelertje op hun oren - het labyrint te lopen. Ze heeft zich als een soort hogepriesteres verkleed. Ze wil graag een labyrint op Zuilen. Ik wil óók een labyrint op Zuilen.

Met die grote keien in het gras (een soort heksenkring), het labyrint en haar gewaad moet ze menig rechtdenkend persoon toch een zekere schrik aanjagen. 'Ze denken allemaal dat ik een heks ben', giechelt ze. En dan: 'Ik bén ook een heks, maar dat hoeft niemand te weten.'  

En om 19u ga ik naar het rasUtrechtse Zuilense zangduo Temming & Temming. Mee met Claudia, Marco en Liam. Temmink is een vriend van Marco met grote ambities en hij treedt al vaak op bij FC Utrecht. Hij trekt Liam mee op het podium, die de schrik van zijn leven krijgt, maar er dapper doorheen bijt.

Zoveel sferen op zo'n buurtfeest. En ik ben bij allemaal thuis. Hé, hier schreef ik eerder over. Thuis te Zuilen (1).

Dom

Katholieker dan hier kun je het in een protestantse kerk niet krijgen, zegt Bobby. We zetten alle mogelijkheden voor de zondagochtend weer eens op een rijtje.

Ik wil zo graag weer eens een majestueuze dienst, met prachtige zang en liturgie. Zoals in Amsterdam. Daar hadden we De Papegaai aan de Kalverstraat, de Krijtberg aan het Singel en de Nicolaaskerk aan de Prins Hendrikkade. Met prachtige koren en veel Roomse heisa. En aan de Prinsengracht De Duif. 

Dat heb je allemaal op Zuilen niet.  

Ik wil heel graag een grote H Mis. Maar de kathedraal van Utrecht is het terrein van Kardinaal Eijk, zegt Bobby, daar wil je echt niet naar toe.. 

En zo wordt het ineens De Dom. Daar was ik nog nooit op zondag. Wel ver fietsen met wind tegen. Halverwege zeg ik nog: het is te ver, maar achteraf vind ik dat niet meer. Wat prachtig. Alles tot in de puntjes verzorgd. Tekst klopt. De Domcantorij is schitterend. En allemaal toeschietelijke aardige mensen. We ontdekken zelfs buren uit onze straat in deze kerk, die hier de buurtbbq organiseren en die ook een moestuin hebben. Van al die dingen tezamen word ik helemaal blij.

Tussen Rijn en Lek

Sta ik met de bolide aan de Neder-rijn bij de veerpont van Amerongen naar Eck & Wiel van het uitzicht te genieten - eigenlijk hoopte ik dat er een Veerhuis was of een patatkraam met plastic stoeltjes, maar die ontbreken bij deze pont - wordt er op mijn raampje getikt. Een oudere heer in zeemanskostuum. Hij vertelt dat ze de hele middag met hun Shanty-koor op de pont hebben gezongen. Dat vind ik jammer, zeg ik, dat ik had gemist heb. Ik herinner ne nog het Shanty-koor in Travemünde op een Russische marinevijfmaster. Tientallen bonkige oude Duitse mannen die enorm hun best deden om in de maat en tegelijk te zingen. Hun lust en hun leven.

Ze treden met het koor veel op in bejaardenhuizen, vertelt de meneer van minstens 70. 'Die oudjes, die hebben helemaal niets.' Maar ze moeten als koor daar met een bus naar toe en dat kost best een flinke duit. Of ik ter ondersteuning hun cd wil kopen. 10 euro. Het is een kopietje. Maar daar ga ik nooit naar luisteren, zeg ik zwakjes maar wel hardop. 'Live vind ik shanty-muziek best leuk.' Ik wil hem wel 5 euro geven, maar ik wil geen cd. Dat durf ik niet tegen hem te zeggen. 'Het is zulke mooie muziek', zegt hij. 'Dan geeft u het toch aan iemand cadeau! Heeft u niet binnenkort een verjaardag? Gewoon! In plaats van een bosje bloemen.'

De wereld van de shantykoren. 

En zo rijd ik ineens over de dijk van Amerongen naar Wijk bij Duurstede met zeemansliederen op de speakers. Alles eenstemmig. 

Tractorbinnenband

Op de begrafenis van onze laatste oom ontmoette ik een paar nichten van Mutti's kant die ik eigenlijk niet kende. Mutti had veel zussen en broers en de meesten van hen hadden ook weer grote gezinnen. Nicht Elly en ik kenden elkaar nog niet want zij was/is drie jaar ouder. Dat is onoverkomelijk als je 10 bent.

Vorige week stuurde ze me ineens een appje dat ze komende zaterdag op de Grietmarkt in Amerongen zou staan met haar tassen en sieraden gemaakt van tractorbinnenband. 

Geen idee wat de Grietmarkt is, maar als het weer vandaag  even opknapt ga ik naar Amerongen. Het blijkt een halfjaarlijkse feestelijke buitenmarkt met biologische etenswaren en kunstenaars en live muziek. Ik ben toe aan een nieuwe danestas, maar de tassen van Nicht Elly zijn zwart (want rubber) én ze hebben slechts een binnenvak voor de telefoon. Ik wil wel viet binnenvakken. Ik kom zo! is me al rommelen en alles kwijt zijn. Will zei het jaren geleden al: je moet een tas met lichte binnenvoering.

Dan de sieraden. Een deel van zwarte binnenband en een deel van platgeslagen Nespressocupjes. Het is echt leuk wat ze maakt, maar niet zo mijn stijl. Uiteindelijk koop ik een soort bloem die blauw en goud glanst ip dat zwarte rubber. We zullen zien of ik het blijf dragen. Maar ik ben heel blij met mijn nieuwe Nicht.

De betrekkelijkheid der dingen

Gelezen: Dag leven, dag boeken. Over de betrekkelijkheid der dingen door Wil van den Bercken. Hij is nu 69, en in zijn werkend bestaan was hij slavist en theoloog. Hij had twee banen: een aan de Universiteit van Utrecht en een aan de Radboud Universiteit. Met zijn zestigste werd hij vervroegd met pensioen gestuurd. Sindsdien zorgt hij voor de kleinkinderen, fiets hij langs de Waal en maakt hij reisjes door Eurpoa. Twee jaar geleden publiceerde hij een boek 'Geloven tegen beter wetten in' dat werd onderscheiden met de prijs voor het beste theologische boek. 

Het boek werd me toegestuurd, ik kende de auteur niet. Ik nam het mee naar huis vanwege de ondertitel. Het zal wel bij de leeftijd horen dat het besef van de betrekkelijkheid dingen met de dag  groter wordt. Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren. 

Het boek begint met een grote lofzang op de kleinkinderen, op de familie, het doorgeven van het leven. De betrekkelijkheid van het werk waar je onmiddellijk vergeten bent na je vertrek en niemand (ook geen bibliothek) die je zorgvuldig verzamelde boeken nog wil. Het is voor hem en voor heel veel mensen waar, dat uiteindelijk de kleinkinderen vreugde en zin aan het leven geven, maar ook voor veel mensen geldt niet. Bijvoorbeeld mensen zonder kinderen. Of mensen die weinig contact hebben met de kinderen. Hun leven is niet minder waardevol. De man bedoelt het waarschijnlijk niet zo, het is zijn particuliere waardevolle werkelijkheid, maar als ik zoiets lees dan ervaar het toch als kwetsend. Laatst had ik dat ook bij een bijeenkomst van de kring van zzp-ers in de wijk dat een van aanwezigen  riep dat uiteindelijk haar werk er niet toe deed, maar dat haar belangrijkste identiteit was dat ze moeder was. Herkennen jullie dat? vroeg ze aan de andere aanwezigen. Ik geloof dat niemand antwoordde. Toen dacht ik: hier hoef ik niet meer heen. Niet dat voor mij het werk identiteits bepalend is. Het gaat erom dat iedereen een individu is en hoe je als individu bent. Zo zie ik dat. Maar dit terzijde.

Ik had het boek toen dicht gedaan, maar het ligt nog wel steeds bij mijn bed. Ik besluit het toch maar te gaan lezen voor ik het te geef in het buurtbiebje leg. De laatste tijd hebben we hier in huis ook best vaak conversaties over de betrekkelijkheid der dingen. Bobby eb ik hebben allebei bazen en collega's die veel jonger zijn dan wij en bij wie je - hoe prettig de samenwerking ook is - steeds vaker afstand voelt omdat ze sans gene verkondigen dat ze veertigjarigen te oud vinden om aan te nemen. De waarden die wij belangrijk vinden; tijd, aandacht, kennis, precisie, beloning, waardering, die doen er allemaal niet meer zo toe in deze tijd waarin alles snel en vooral goedkoop moet.

Enfin. De 78-jarige kijkt terug op zijn prachtige leven dat niet helemaal zijn verdienste is maar hem grotendeels ook maar toegevallen is. Beseft hij. Het ging niet allemaal van een leien dakje in het begin van de carrière en de Russische echtgenote die de Sovjet Unie niet uit mocht, maar alles kwam toch goed en zijn hele leven heeft hij een aanstelling gehad aan de universiteit en deed hij onderzoek naar onderwerpen die steeds minder mensen interessant vonden. Als je alles bekijkt in het licht van de tampen en oorlogen overal in de wereld dan kun je alleeen maar dankbaar zijn dat het nu is zoals het is. 

Hij bespiegelt over het werk, het gezin, het heden, de boeken en de vroeggestorvenen. In het licht van de eeuwigheid en het heelal is elk leven in een vloek en een zucht voorbij. En tijdens die vloek en die zucht maken we ons druk over van alles. Ik vond het wel knap hoe hij zijn leven onder woorden brengt en reflecteert, maar ik mis ook van alles. De dagelijkse aardse werkelijkheid: het eten, het lichaam, het huishouden, de liefde, de stemmingen, de geuren, de nutteloze gedachten, de aarde. 

Havermoutpizza

Omdat het almaar regent en ik een gelijkend portret moet maken ben ik vandaag aan huis gekluisterd. Dat is niet erg. Ineens krijg ik zin in een zelfgemaakte pizza. Dat lijkt me het toppunt van huiselijkheid. Ik heb nog nooit een pizza gemaakt. Het lijkt me heel moeilijk, met name het deeg lijkt me lastig. We hebben geen keukenmachine en ook hebben we geen deegrol. En toch wil ik pizza. 

Ik zoek recepten, zowel van Koopmans als nog meer basic met bloem en gist, en bekijk filmpjes. Dat moet toch te doen zijn - als ik in ons winkelcentrum tenminste een deegrol kan vinden. Maar dan vind ik bij het receptenblog Chickslovefood een prachtig recept met een bodem van havermout en zoete aardappel, waar je noch gist, noch een keukenmachine, noch een deegrol voor nodig hebt. Er staat bij dat het ontzettend lekker is. Dat lijkt me dan wel wat. De skinny variant is met hütenkäse & tomaten en daarop rucola. Maar je kan natuurlijk ook een calorierijkere variant maken met geitenkaas en walnoten. 

's Middags bij de lunch probeer ik het eerst uit, om te proeven of ik dit Bobby wel kan voorzetten en ja dat kan, het is ontzettend lekker. Pizza zou ik het niet noemen, maar wel heel hedendaags gezond. Vezelrijk, mager, vegetarisch. 

Chickslovefood hebben al diverse kookboeken gemaakt: gezond, smaakvol, snel en makkelijk. Een boek met recepten met 5 of met 6 ingrediënten. 

Einde seizoen

Tijd voor een plaatje. Ik ben een portret aan het proberen. Woensdagavond begon ik. Het werd prachtig. 'Niets meer aan doen!' bezwoer ik mijzelf toen ik het aan Bobby liet zien, en hij herhaalde dat met klem. Maar toen deed ik dat vanavond toch en toen gimg het mis. 'Niets meer aan doen! hadden we toch gezegd', zegt Bobby. Dat 'we' vind ik leuk. Nu moet het dus opnieuw. Misschien wel 4 keer! 

Ik heb weekend. De werkweek moet eerst uit mijn systeem. Slapen wil niet en dus maak ik in de nacht deze tekening. Ter ontspanning een tussendoortje. 

De herfst nadert. Niet zo erg als op St. Maarten, maar gewoon de gang der seizoenen. Nog even en het gaat stormen en stort de natuur in, wat doorgaans ook wel zijn charme heeft. Nu stralen de zonnebloemen nog net. Eigenlijk hoort er een knalblauwe lucht achter zonnebloemplaatjes. Maar ik deed dit.

Klaar

Het is weer volbracht. 44 pagina's ditmaal. Veel nippertjeswerk. Veel vraagstukken tot het einde toe. We laten de pdf 's vaak aan de geïnterviewden lezen. Om er nog fouten uit te halen, om mee te kijken naar de foto's en de koppen. 

Soms loopt die inspraak een beetje uit de klauwen. Zoals bij dit nummer. Dan bellen mensen de hele tijd weer om wissewasjes waar je hoofd niet naar staat. Ik kreet gisteravond tegen een dame: Wat ben jij lastig! En moeilijk. Laat los! Ok zei ze toen, maat vanmorgen om half acht was erg och weer een mailtje met het verzoek of we toch niet... 

Gaudeamus

Uit hoofde van zijn Functie heeft Bobby deze week alweer vrijkaarten, ditmaal voor het openingsconcert van de Gaudeamus Muziekweek,    modern klassieke muziek. Plink ploink. Zeker niet behaaglijk of harmonieus. Ik zit naast een dame die tegen haar gezelschap zegt: ik ga altijd naar Gaudeamus omdat het altijd onvoorspelbaar is. 

Gaudeamus is Latijn voor 'laten wij ons verheugen'. Op de studentenvereniging deden we ook latijn en zongen wij op de Dies Natalis  'Gaudeamus igitur, iuvenum dum sumus...'  '...zolang wij jong zijn...' De eerste keer dat ik dat meemaakte vond ik het doodeng. Je moest met alle leden al proostend de armen ineenhaken, elkaar diep in de ogen kijken, terwijl je elkaar aankeek klinken en zeggen 'Amicitiae... semper.' Ofwel: 'Vriendschap... voor altijd'. Ik vond het vooral leugenachtig. Die mensen waren helemaal niet mijn vrienden. Maar dit terzijde.

Wie zich hier enorm verheugen zijn vooral de directeur - omdat hij zoveel sponsoren heeft gevonden dat het festival weer jaren door kan. En de dirigent Bas Wiegers. Enorm blij personage dat straalt en bijna danst voor het orkest.

Ze nodigen elk jaar allemaal jonge componisten (young pioneers) uit de hele wereld uit, die uitgenodigd worden onbegrijpelijke muziek componeren. Geen idee hoe ze hun idee overbrengen, of hoe zo'n partituur eruit ziet. Na elk stuk wordt de young pioneer in kwestie op het podium geroepen en klappen wij als publiek hem toe. Soms is het een brij aan geluiden en roepen sommige mensen in de zaal toch Bravo! Bravo! 

Soms is het ook best mooi. Soms is de componist een grote dikke jongen die met zijn lichaam geen raad wist. Het laatste nummer speelt het Asko/Schönberg Ensemble samen met het koor Capella Amsterdam. Ik heb hoge verwachtingen. De zang bestaat eruit dat het koor met allerlei geluiden door wc-rollen ademt. Afgezien van de young pioneers is het meeste publiek is behoorlijk op leeftijd. Ook wonderlijk.

'Je hóeft niet mee', zegt Bobby elk jaar als ik sputter over het fenomeen, 'dan vraag ik wel iemand anders'. En dan wil ik toch mee, om het toch weer mee te beleven. En om de begeleidende teksten te lezen. Ze zijn vergelijkbaar met teksten over experimentele kunst. 

Een zaaier ging uit om te zaaien...

Ergens heb ik een tip gezien om plantjes te zaaien in eierdozen. Dat vond ik een schitterend idee. Ik houd nogal van eieren, elke ochtend bak ik een eitje, dus er gaat minstens een doosje doorheen in de week. Dat is heel overzichtelijk. Zo heb ik de laatste twee weken  savooiekool, Chinese kool, snijbiet, radijs en als laatste tuinkers gezaaid. In potaarde. Alleen al dat zaaien is heel geweldig: één piepklein zaadje per bakje. En dan afwachten.

Sommige zaadjes doen het goed, andere helemaal niet. Dat kan natuurlijk overal aan liggen. Aan de kwaliteit van de zaadjes, van de aarde, de tijd van het jaar. Ik had uit de supermarkt in Italië allemaal zakjes zaad meegenomen, maar de Italiaanse zaaikalender is natuurlijk anders dan de Nederlandse.

Nu ben ik van plan volgend jaar in de moestuinbak voor het huis het systeem van Jelles Makkelijke Moestuinen te gaan volgen. Hij is heel erg fijn voor de beginnende moestuinierder. Hij helpt je en spreekt je aan de precies de juiste toon. Nu heb ik ontdekt dat er op het bedrijventerrein van Overvecht vlakbij mijn garage een winkel in Urban Gardning is waar ze de producten van Jelle verkopen. 

Dan kan ik dat de komende winter bestuderen. Hij werkt -zo las ik - voor het zaadjes kweken met speciale 'vermiculiet'. Dat is luchtiger en zou beter werken dan potaarde die ik gebruik. Misschien is Jelle pure aanstellerij met een goed business model. Je weet het niet.

Waarom dóe je dat eigenlijk, dat moestuinieren, vroeg iemand laatst. Die vraag is geheel gerechtvaardigd vanwege dat ik er soms enorm over lamenteer. Het is de verwondering natuurlijk. Dat ik geen idee had. Dat ik steeds beetje bij beetje meer een idee krijg. 

Echt bevorderlijk voor de culinaire ontwikkeling is de hobby niet. Al dagen eet ik stamppot opgeschoten rucola. Dat geeft dan straks ruimte voor een savooiekool.

Jesse

Het is een lange werkdag en ik ben om half tien klaar met wat ik wilde doen. Dan kijk  ik op de telefoon naar Jesse de film. Via Blendle. Hij wordt ook vertoond in Carré, wat ik wel een beetje hoogmoedig vind. Ik was in de verkiezingstijd voorafgaand aan 15 maart ook onder de indruk geraakt van zijn charisma, dat hij zoveel jonge mensen had weten te begeesteren.  

Nu ben ik niet erg onder de indruk van de film. Ik heb niet de indruk dat ik Jesse Klaver heb leren kennen. Ik had m net zo goed niet kunnen zien, maar als er zoveel discussie is over een film dan wil je ook je oordeel vormen. De film doet me denken aan documentaires over popartiesten uit de jaren zeventig waar Bobby soms naar kijkt, over de helden van zijn jeugd. Dat zijn ook vaak vrij wezenloze aan elkaar geplakte film-en videofragmenten. Misschien als je heel erg idolaat bent van iemand dat elk fragment en elke glimp je boeit? 

Liever zou ik een lang confronterend diepte-interview met Klaver zien waarin hij eindelijk zichzelf laat zien. Ik geloof niet dat ik het schandalig partijdig vond. Zoveel tv is niet boeiend en dan zet je de tv uit. Nu heb ik het helemaal uitgekeken omdat ik € 4,95 had betaald.

Bergen

Terwijl Bobby beneden naar Nederland-Bulgarije kijkt lees ik boven de roman 'De acht bergen' van de Italiaanse schrijver Paolo Cognetti uit. Mijn nieuwe luie leesstoel in mijn kapelkamer is een goeie aanwinst. Ik heb hem schuin voor het raam gezet, zodat ik vergezichten het plantsoen in heb. Niet zo ver als in Noord-Groningen, maar toch.

Ik had afgelopen maandag de man horen vertellen op een podium, maar hij sprak zo slecht Engels dat ik afdwaalde. Maar de volgende dag lag het boek op mijn bureau en Frances die hem had geïnterviewd zei dat ze erg onder de indruk was. Het boek speelt in de Dolomieten. Mannen in de Domieten. Mannen en bergen. Mannen en relaties. Mannen en vriendschappen. Bergen en drama.

De hoofdpersoon is een jongen / man die opgroeit in Milaan, maar zijn ouders komen oorspronkelijk uit de bergen. Zij haten Milaan, vooral de vader. Zijn moeder huurt een huis in de bergen zodat ze daar de zomers kunnen doorbrengen, maar de vader is er nooit, die is altijd de bergen in. Uptempo bergen beklimmen. Zijn grootste wens is dat zijn zoontje met hem mee gaat.  

Mooi indrukwekkend boek, vol heftige onzegbare maar wel invoelbare ervaringen.

Zoltkamp

Op een oude elpee van the Grand Old Lady van de Groningse streektaalmuziek Lianne Abeln staat een mooi liedje: 'Zoltkamp, ik ken die nait meer, en az ik die zai dut mai 't hart zo zeer....'  ofzo. Zoutkamp ligt 13 km ten noordwesten van Garnwerd en ik weet Bobby - die na het ontbijt te Garwerd eigenlijk liefst linea recta naar huis wil - over te halen tot een beetje sightseeing. Zo paai ik hem met wat maritieme lokkertjes, zoals een garnalenvissersvloot en een B&B in een sleepbootje. 

Ik geloof dat ik een of twee keer in Zoutkamp was. We hadden ons studentencabatetgroepje Stukken Beter met Marg, Zus4, Hani501 en Anja en soms mochten we een weekend in het huis van Margs zus. Dat was (in mij herinnering) een donkerbruin jaren zeventig-rijtjeshuis. Van het oude dorp en de haven herinner me eigenlijk niets. Alleen dat we ruzie kregen in het café, waar de dorpsjongens zo'n clubje van vier vijf stadsmeiden die niet in hen geïnteresseerd waren maar knap irritant vonden. En dat was wederzijds.

Ik word een beetje weemoedig van dit Lege Land. Het enorme verschil met de volle Randstad. Waarom ging iedereen daar weg in de jaren tachtig? Het antwoord os eenvoudig. Het was crisis. Toen ook. Er was niets. Er was geen toekomst. Een beter leven zocht je in het westen en liefst in Amsterdam.

https://www.muziekweb.nl/Link/KAX7861/Lianne-Abeln/Lianne?TrackID=KAX7861-0009

Portret

Ik heb niet gespeecht voor Zwager4. Ooit schreef ik mijn blog over het gedicht 'As Boer zo op zien stuk'n staait' en over het tweekoppige poëzieclubje dat ik ooit met Zwager4 vormde, maar dat was vóór hij verkering kreeg met Zus4. Ik heb niet zo'n zin om dat verhaal over te doen, hoewel het best had gekund omdat verder niemand van de familie het kent. Ze kunnen zich Zwager4 en mijn niet goed samen poëzie lezend voorstellen. Ik doe een tekening. Hij er is een beetje verlegen mee: waar hang je dat nou op, een tekening van jezelf? Dat zien we later wel.

Garnwerd

Nu lig ik toch in Garnwerd in een bedje. Café Hammingh heeft één kamer (appartement) in het aanbod en die is toevallig niet bezet. En mocht u denken: Garnwerd? Garnwerd? Moet ik dat kennen? Garnwerd is een dorpje in Noord-Groningen aan het riviertje het Reitdiep, dat van oudsher de stad Groningen verbindt met de zee bij Zoutkamp. Nu is daar geen zee meer maar het Lauwersmeer.   

Zwager4 uit MeckPom heeft zijn roots in het Groningse platteland en viert zijn 60e verjaardag voor de Nederlandse familie en schoonfamilie hier. Zij daar in MeckPom zijn degenen  met de sterkste familieband met iedereen, omdat iedereen van alle generaties zo graag bij ze gaat logeren in hun gastvrije karakteristieke huis in dat karakteristieke land.

Vanuit onze studietijd in Groningen (Zus2, Zus4,  Zwager4,Broerlief en Zwager 5 en ik studeerden er) hebben velen van ons een sentimentele snik rond Garnwerd: het was een topbestemming voor een fietstochtje vanuit de stad. Het dorp stelt niet zoveel voor: maar het heeft een molen en een brug én het heeft Café Hammingh, dat al heel lang bestaat en vroeger een pleisterplaats was voor de scheepvaart van Groningen naar Zoutkamp. Dat café is nog steeds in oude stijl. 

We doen een vaartochtje van Café Hamming naar een Gemaal en weerom. En dan gaan we borrelen op het terras en eten in een zaal. Zwager4 heeft om veel speeches en liefst ook modern toneel gevraagd, en die krijgt hij.

Bobby en ik worden het niet eens wie van ons de Bob moet zijn en dan vraag ik maar: Heeft u misschien ook een kamer. En die hebben ze. Het was bijna tweeënhalf uur rijden van Zuilen naar Garnwerd en dus ook weerom. En het stuk van de snelweg de binnenlanden in was onbegrijpelijk. Als het niet hoeft dan doen we de terugreis net zo lief mórgen bij daglicht.

Als we driekwart van de gasten uitgezwaaid hebben doet het clubje dat ooit in Groningen studeerde for old times sake nog één afzakkertje met een glaasje beerenburg en dan gaat iedereen weer zijns weegs. Het is zo allemaal zo vertrouwd en vanzelfsprekend dat het onvergetelijk is. 

En zo doen Bobby (die zijn wortels heeft in Maassluis en nog nooit hier in deze omgeving was) en ik in de nacht een ommetje in het doodstille Garnwerd. Prachtige sterrenhemel.