Happy New Year

'k Heb helemaal geen kerstkaarten gestuurd dit jaar. Te zeer in beslag genomen door de dingen en het bloggen over de dingen. Dan maar ter afsluiting van het jaar een registratie 'Happy New Year' van Abba. Dan weten in elk geval mijn lieve lezertjes dat ik u allen het beste wens. Hoop dat u een mooi feestje hebt en een mooie uitsmijter en mooi vuurwerk en heerlijke free hugs.

Feestprogramma

En dan staan er nog meer feestelijkheden op stapel. Wij hebben in de familie na de jaarlijjkse december-stress ook nog januari-stress. Want begin januari is de Oude Moeder jarig en dan doen we onze jaarlijkse familiedag. Vier generaties zijn er al. Héél trouwe lezertjes herinneren zich wellicht dat Broerlief en ik ons vorig jaar ook al uittentreure met het feestprogramma bezighielden. Toen werd het Emmen on Ice.

Nu brachten bevriende Emmenaren de optie spelletjes in uitspanning Onder De Hoge Dennen te Witteveen bij Beilen in. Want in Emmen is begin januari werkelijk niets te doen dan bowlen of een lege dierentuin. Beide programmaonderdelen waren uitgeprobeerd, in de reprise geweest en niet voorherhaling vatbaar. Ik was wel vóór Onder De Hoge Dennen (foto), want o zo lelijk, maar Broerlief vond het echt niets. Kijk nou hoe lelijk. Na, und?

Nu wijzen alle pijlen in de richting van Uitspanning Bussemaker te Exloo. Op de zolder, die Café de Verdieping heet. Dat ziet er toch óók niet uit op zo'n zolder, zei ik medewerkzaam. Maar het is niet goed gefotografeerd, het heeft wel degelijk ramen, en uitzicht op de parkeerplaats, aldus heeft de uitbater me verzekerd, herhaalde Broerlief enige malen. Uitzicht op een parkeerplaats, is dat een aanbeveling, vroeg ik nog. Om ervan af te zijn zegde ik toe mij 100% te zullen inzetten, want ik heb een duit extra januari-stress. Ik moest naar Zwolle voor sneeuwdecoratie.

Deco-string Sneeuw

Mijn zoektocht naar sneeuwdecoratie (maar geen kerstdecoratie) voortgezet. Af en toe denk ik nog aan Vink, die het had over de Valse Wil toen ik haar over mijn wilskracht vertelde. Was dit nu Valse Wil of Goede Wil. Ik wílde sneeuwdecoratie. En als ik iets wil dan gebeurt het ook. Alle feestartikelenwinkels in en om Amsterdam gebeld. Sneeuwdecoratie, zegt u? Nee, dat zegt ons niets.

Gebeld naar Feestartikelen.nl. 'Met Feestartikelen.nl', zeiden ze bij het opnemen. 'Is sneeuwdecoratie soms een specialisatie?' vroeg ik. Ja, één van onze specialisaties, maar ze hebben er meer: ze doen ook aan feesartikelen op de thema's Indianen, Cowboys Sixties, Seventies, Disco, Mexico.

'Bezorgen jullie binnen 24 uur,'vroeg ik, 'zoals jullie beloven op de site? Nee zeker.' 'Nee, inderdaad, zeiden ze. Even nog hoopte ik dat het netnummer 038 van Amersfoort was, maar nee, het was Zwolle. De firma Henk van Zon te Zwolle-West. Bobby probeerde me nog af te remmen, ga nu eerst eens kijken wat er kan in die ruimte. Nee, geen tijd, eerst ga ik het halen en daarna zien we wel weer verder.

Toen ik toch te Zwolle was heb ik maar 6 x de Decostring Sneeuw, 6 x serpentines, 6 x ijspegels, 6 x witte vlaggen en nog meer. Er waren in de winkel allemaal meisjes die verkleedkleren gingen kopen voor een cowboyfeestje. Vrolijke mensen, daar te Zwolle. En toen bepakt en bezakt naar de feestruimte. De schrik sloeg me om het hart. Zoals Bobby al zei: Er kan er niet zo veel, het is heel hoog, en er is geen hout en er zijn geen pilaren. Maar ik kan toch wel een spijkertje in die gestcute muren slaan, opperde ik. Nee, dat kon absolúút niet. Dat stucwerk zweeft zo ingeveer in de ruimte. Als je er alleen al naar wijst valt het al van de muren. Project Oudejaarsdag 2008: sneeuwdecoratie plaatsen.

Als ik niet zo´n wil had, dan zou ik een rustige kerstvakantie hebben.

Feestartikelen

Ik dacht: ik ga even naar de feestartikelenwinkel. Slingers koop je niet via internet. Die wil je zien. En afrekenen en in je tas stoppen. Binnen is binnen. Er wordt iemand 50 en dan moet je wel slingers, vind ik. Ook al is de jarige zelf meer van het type doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek-genoeg, ik vind: véél slingers.

Had uiteraard een beetje rondgeneusd op Feestartikelen.nl en kreeg al een idee. Maar een internetbestelling? In deze rare dagen bezorgen? Omdat ik dacht dat slingers in Amsterdam waarschijnlijk in groteren getale en met hysterischer assortiment aanwezig zijn dan in het wat nettere Utrecht ging ik naar Amsterdam. En daar met de fiets de stad in, want je hebt genoeg gegeten de laatste dagen en je doet niet alles met de bolide, Lucie Theodora.

De winkels stonden gedetailleerd op mijn netvlies. Ik dacht: er zit er een op de Rozengracht. En anders zit er een op de Raadhuisstraat. En anders in de Kinkerstraat. En er zit er een in de Utrechtsestraat. En anders in de Van Woustraat. Lijstje mee in de jaszak met de exacte adressen, want je kunt zo vergissen. Met als reserve achterin de Middenweg en Osdorp.

Enfin, uren later is dit de score. In Amsterdam is op 29 december geen feestartikelenwinkel open. Of ze zijn dicht, of ze zijn dicht-op-maandag, of ze verkopen tussen Kerst en Oud & Nieuw alleen vuurwerk. Eén winkel was een kaaswinkel geworden, één was een drogisterij, één had de feestartikelen de deur uit gedaan ten faveure van het vuurwerk, en één was gewoon dicht op maandag. Diep verkleumd ben ik. Mijn oren zijn er af gevroren. Wel fijn trouwens, dat vriezen. Was ik maar gaan schaatsen.

De vroege Sixties

Kijk, alles doet het weer. Niet dankzij Mo'tje en zijn broertjes, die me een nieuwe harde schijf aanraadden en zeiden dat alle data definitief kwijt waren maar dankzij Broerlief. Ik weet niet hoe hij het doet, maar hij heeft alles weer teruggetoverd. Helende handjes.

Gaan we door met de themalijn omgekrulde foto's. Er zat meer in de stapel dan 1977, er zaten ook een paar reproducties in van foto's uit de kindertijd. Blijkbaar ging ik met de camera van Vriendje Bert foto's maken uit het fotoboek-van-thuis en vond ik deze foto een betekenisvolle. Hij moet van begin jaren zestig zijn. Ergens achterin deze Opel Record (kenteken VK-97-15) zal ik gezeten hebben. Wijlen mijn goede vader hield erg van autorijden, een van de vele eigenschappen die ik van hem geerfd heb. Hij had graag het verzamelde kroost (zes stuks) achterin de auto.

De Opel staat op deze foto voor ons huis, het huis waar ik geboren en getogen ben en waar wij woonden tot ik een jaar of tien was. De straat waar ik opgroeide heette de Allee. Het was een koud huis met twee kolenkachels. Geen douche. Geen wc boven. Daarna verhuisden we naar een doorzonwoning in een nieuwbouwwijk, waar Emmen als groeigemeente er heel veel van had, zowel nieuwbouwwijken als doorzonwoningen.

Alberto Giacometti en de draadvormige vrouwen

Alberto Giacometti (1901-1966) was een Zwitsers surrealistisch beeldhouwer en schilder. Hij speelde een belangrijke rol in het existentialisme. Veel van zijn mens- en diersculpturen kenmerken zich door een smal, 'breekbaar' uiterlijk.

Waarom maakte hij van die slierterige beelden? Waarom van die kleine beelden? Hoe verhouden die sliertbeelden zich tot - bijvoorbeeld - die kubistische beelden? Dat waren van die vragen die zich dwingend aan mij opdrongen op deze willekeurige Tweede Kerstdag.

Vandaag deze vraagstukken doorgenomen in de catalogus die ik gisteren kocht bij de tentoonstelling in de Kunsthal te Rotterdam. Over het formaat van zijn vrouwenfiguren zegt Giacometti zelve: 'Ik vond de figuren alleen gelijkend wanneer ze lang en dun waren.' Zijn figuren zien er vanaf 1947 steeds uitgemergelder uit, zelfs zo dat ze in enkele gevallen draadvormig worden, zo lees ik op pagina 40. Hij maakte ook draadvormige dieren, by the way.

We hebben ook nog ´draadvormige vrouwen´ in groepsvorm, met als hoogtepunt de Grote Draadvormige Vrouwen uit de jaren zestig, zijn latere werk. Die vrouwen hebben de voeten stevig in de grond staan. Staande figuren als boomstammen, bustes als bergen en hoofden als rotsen. En daar lopen dan allemaal mannen wat tussendoor te dwalen.

PS. Met vriendin K. neem ik vierde kerstdag de tijdens Kerst bezochte tentoonstellingen door. Zij had ooit ook een expositie over Giacometti bezocht in het Gemeentemuseum van Den Haag en was toen erg kwaad geworden om de anorexia-norm die ze eruit vond spreken. Dan neem je dat slierterige te letterlijk, denk ik. Maar over de vraag waarom hij de mens in essentie als een kubus of als een sliert beziet ben ik eerlijk gezegd in de catalogus nog geen goeie zin tegengekomen.

- Giacometti in de Kunsthal
- Enige impressies van het werk van Alberto Giacometti.

Charley T.

Maar als Lucie Theodora naar De Kunsthal was, waar was Bobby dan ineens gebleven? Of was die vast vooruit gespoed naar zijn Moedertje? Bobby wilde naar het Boijmans van Beuningen, zijn lievelingsmuseum, waar momenteel een overzichtstentoonstelling te zien is van Charley Toorop. Daar ben ik ook nog een half uurtje geweest - ja, inderdaad, veel te kort. Dat is wel fijn van Kerstvakantie: tentoonstellingen kijken.

Toorop (1891-1955) geldt als de krachtigste vrouw in de Nederlandse schilderkunst van de twintigste eeuw. Haar oeuvre geldt als eigenzinnig, zelfbewust en sociaal bewogen. De (zelf)portretten zijn het meest bekend, maar ze maakte ook hele andere dingen als stillevens en tuinbeelden. Haar schilderijen van appel- en perenbomen vond ik erg mooi, maar daar staan geen plaatjes van op internet.

Ik ben erg voor 'krachtige vrouwen', maar niet van het cliché. Ik wil graag invulling van het beeld. Hoe leefde ze? Hoe deed ze dat: een bohemienleven leiden, veel vriendschappen onderhouden? En een gezin erop nahouden? Later was ze geloof ik met Arthur Lehning. In de tekst bij de schilderijen kom je eigenlijk er maar weinig over te weten. Drie kinderen had ze: twee zonen en een dochter. De site van Boijmans geeft toch wel enige uitsluitsel. Ze begon in Amsterdam, maar na een mislukt huwelijk - met Henk Fernhout - waaruit drie kinderen werden geboren, vestigde ze zich in Bergen. Haar huis ‘De Vlerken’ was de ontmoetingsplaats voor een bijzondere kring van kunstenaarsvrienden. Piet Mondriaan, Adriaan Roland Holst en Gerrit Rietveld maakten er deel van uit. Maar van Arthur Lehning is daar geen sprake.

Nu zie ik dat bij uitgeverij Bas Lubberhuizen een antwoord op mijn vraag verschenen is. Het boek Zelfportret van een liefde. Charley Toorop en Arthur Lehning door Toke van Helmond-Lehning. Flaptekst: 'Charley Toorop en Arthur Lehning. Van naam kenden zij elkaar al langer maar pas toen zij in 1928 elkaar bij toeval in de trein van Den Haag naar Amsterdam ontmoetten, sloeg er een vonk over. Het werd het begin van een gepassioneerde verhouding. In veel opzichten vormden ze het ideale paar: zij schilderes en hij schrijver, actief in politiek en cultuur – beiden mooie mensen, beiden actief deelnemend aan het leven van hun tijd – het interbellum, beiden met een gedeelde belangstelling voor literatuur, kunst en cultuur. Toch voorvoelde Charley Toorop al snel de moeilijkheden die hun liefde bedreigden: ik heb één heer en meester, dat is ’t ongelukkige: m’n werk. Zelfportret van een liefde is de geschiedenis van een hartstocht en van het ontstaan van het zelfportret dat Charley Toorop in 1928 voor Arthur Lehning schilderde, het blijvende bewijs van hun liefde.'

Arjan Peters bespreekt het boek in de Volkskrant en spreekt daar de wens uit dat al Toorops brieven gepubliceerd worden. Ik moet geloof ik maar even naar het Spui.

Bureaucratia

Omdat we toch richting Rotterdam reden ging ik ervóór naar De Kunsthal. Daar waren een paar tentoonstellingen die ik graag wilde zien. Een daarvan was die van Herlinde Koelbl over 'haar', waar ik al eerder over schreef. Er er was er een over de Zwitserse beelhouwer Alberto Giacometti. En er was de tentoonstelling Bureaucratia van fotograaf Jan Banning. Die laatste was voor mij wel de top van de dag, hoewel ik ook geintrigeerd werd door Giacometti's slierterige beelden, maar daar kan ik niet zoveel mee, daar wil ik eerst het boek over lezen.

Eg goeie reeks foto's, die van Banning. Omdat ze zich ergerden aan de Nederlandse bureaucratie reisden hij en publicist Will Tinnemans tussen 2003 en 2007 naar Bolivia, China, Frankrijk, India, Jemen, Liberia, Rusland en de Verenigde Staten om ambtenaren achter hun bureau te portretteren. Conclusie: we mogen ons gelukkig prijzen dat we in Nederland wonen. Hier is de ambtenarij in principe dienstbaar aan de burger. Dat kun je maar van weinig landen zeggen.

De bureaus van ambtenaren worden gekenmerkt door stapels dossiers en meterslange archieven. Banning legt hen steeds op min of meer eenzelfde manier vast, vanuit het oogpunt van de bezoeker. Het bureau, of het nu een eenvoudig tafeltje of een glanzend kantoormeubel is, scheidt het individu van de regel. Een portret van president Poetin aan de muur, de Russische vlag in de hoek van het kantoor en behaalde diploma's aan de muur. Een eenvoudige tafel met een geblokt tafelkleed, een fruitmand en een poster met een politieke leus achter het bureau. Een foto van Gandhi scheef aan een spijker met een gammele ventilator ernaast.

De burelen tonen ook pogingen van individuele ambtenaren om een eigen stempel op de omgeving te drukken. Staatssymbolen moeten de soms armoedige kantoren een air van gezag geven. De computers in Frankrijk ontbreken op de bureaus in Liberia, net als telefoons en faxapparaten. In het islamitische Jemen zijn de vrouwelijke beambten gesluierd, zoals op bijgevoegde foto. Deze ambtenares, een academisch opgeleide vrouw, met neem ik aan ooit dromen en idealen, noteert aan wat voor opleidingen vrouwen behoefte hebben. Hoewel er geen geld is voor opleidingen voor vrouwen.

Geweldig, dat er mensen zijn die zo'n project bedenken en ook afmaken. Het boek erbij van Banning en Tinnemans, getiteld Alledaagse macht. Ontdekkingsreis langs ambtelijke werelden (uitgegeven door Nieuw Amsterdam, isbn 978 90 468 0488 9, € 14,95) is zeer de moeite waard.

Website Jan Banning

Blote billetjes in het gras

Ik had er al veel over gehoord en dus maar het verzoek ingediend of we dat niet konden eten met Kerst. Volgens de familietraditie van Bobby's familie heet het gerecht 'grûne méé witte', maar op internet vind ik het als ‘wit méé grûn’. Een kniesoor!

Het gerecht (van moederskant) komt van het Brabantse platteland (regio Werkendam) en de Brabo's zijn er dol op. Ze noemen het ook wel ondeugend 'blote billetjes in het gras', 'nakende kindertjes in het groen' of 'juffertjes in het veld'. Het is een mengsel van witte bonen en zoute gewekte snijbonen. In veel vocht gekookt.

Men eet de 'blote billetjes' op een bed van goed drooggekookte aardappelen. Eigenheimers. Uit de tuin van Piet. Daarnaast twee soorten worst en casselerib. Je verzint het niet, maar nu kan ik er over meepraten. Erg lekker.

Magnolia

De film is al van 1999, zo'n negen jaar oud dus, nooit gezien. Ik ging er indertijd niet heen (volgens mij draaide hij wel een jaar in Rialto) omdat-ie drie uur duurde. Nu had ik al een tijdje een kopie op een dvd-tje staan, op mijn verjaardag gehad van Frips.

Het was weer zo'n film waar het niet eenvoudig inkomen was, zoveel onsympathieke personages en verhaallijnen die niet bij elkaar komen. Door de naam en de afbeelding op het affiche had ik altijd gedacht dat het een romantische film was. Maar de bloem verwijst naar de structuur van de film: zoals elk bloemblaadje een zelfstandig leven leidt maar via de knop van de bloem ook met andere bloemblaadjes verbonden is, zo zijn de levens van de personages in Magnolia met elkaar verknoopt.

De film is een lange moralistische vertelling met als hoofdthema's schuld, boete, zonde en vergeving. Het hart ervan wordt gevormd door het verhaal over twee mannen die aan kanker lijden. De ene is een steenrijke, oude mediatycoon, die in zijn leven niet op een huwelijk meer of minder heeft gekeken. De tweede is een televisiepresentator, die een volledig verstoorde relatie heeft met zijn aan cocaïne verslaafde volwassen dochter. Tom Cruise speelt ook een rol als goeroe van een mannenbeweging, die onder het mom van 'meer respect voor mannen' vrouwenhaat predikt. Met slogans als 'respect the cock, tame the cunt roept hij volle zalen op tot agressie tegen vrouwen.

Hoe het zou moeten in het leven, tonen twee bijfiguren met zorgzaam gedrag. De ene is een verpleger die de oude mediatycoon in zijn laatste dagen verzorgt, de andere een politieagent die bij burenruzies en overlast in een goed gesprek gelooft.

De muziek van Magnolia is van Aimee Mann. De liedjes omgeven de personages met de juiste sfeer van eenzaamheid. Het is een ongemakkelijke film, gemakkelijker te volgen als je er een kader bij hebt. Rare avond zo. Maar wel mooi om gezien te hebbben.

Niets ligt vast

Vandaag doen we een lange lege dag. Het kan geen toeval zijn dat ik gisteren bij het Kerstdiner de rune van de Leegte trok. Nummer 25. Odin. Ik was een beetje teleurgesteld, maar de uitleg was mooi. Iedereen wilde ineens wel de rune van de leegte. 'Je moet afwachten en vertrouwen hebben in alles wat je in deze periode op je pad tegenkomt. Je kan nog alle kanten op. Niets ligt al vast.'

Andere mensen die ik uithoor doen bijna allemaal twéé familiekerstdagen. Lijkt me zo veel. Maar wie ben ik; iedereen probeert er iets moois van te maken zonder zichzelf of een ander geweld aan te doen. Maar het is raar dat het almaar weekend is.

Vandaag doe ik een stoofschotel. Lekker sudderen, terwijl men ligt te dutten. Vinnie zou bij zijn schoonmoeder bruine bonensoep krijgen. Reenske ging vandaag kwartel bereiden. Ik weet niets van kwartels, maar het lijkt me toch een beetje eng. Kijk mam, wat ik voor je gemaakt heb. Dood vogeltje.

X-mas

Als men dan naar de H. Mis wil dan heeft men de keuze uit: 10.30 u de Nicolaas, 11 u en 12.30 u de Krijtberg, 11.15 u de Begijnhof, 11.30 de Onze Lieve Vrouwe, en 12.15 De Papegaai. Het is elke keer weer serieus overwegen en de keuze valt altijd weer op De Papegaai, vanwege het christelijke tijdstip en het prachtige koor, het Ensemble Vocal Raphael.

De Papegaai is een voormalige schuilkerk van rond 1700. De kerk staat midden in de drukke Kalverstraat, naast De Slegte, met een haast onzichtbare ingang. Een handgeschilderd bord met de tekst 'Een kwartier voor God' nodigt het winkelend publiek uit om binnen te komen kijken.

Er is daar een aardige priester, met een Surinaamse hulpbroeder, die zo krom loopt dat hij bijna voorover kiept. Als hij voorleest is hij niet te volgen omdat hij voor je gevoel alle klemtonen verkeerd legt.

Er was ook een prachtige kerststal. Als ongelovige heb ik nauwelijks weet - laat staan verstand - van kerststallen, want immers Gij-Zult-U-Geen-Gesneden-Beeld-Etcetera - maar deze kerststal was wel heel mooi. Wil ik volgend jaar misschien ook wel. Vooral de Ezelf vond ik lief, maar ook de Wijzen uit het Oosten.

Sinds kort heeft het Ensemble, waarvan de beige-grijze dames altijd in erwtensoepgroene soepjurken optraden, een ware metamorfose ondergaan. Ze exprimenteren met andere gewaden en met de plek waar ze optreden. Laatst waren ze achterin de kerk gaan staan, bovein bij het grote orgel. Toen heb ik gevraagd of ze weer beneden voorin wilden komen zingen, want dat ik speciaal voor hen kom.

Dat deden ze vandaag gelukkig weer. Ze zingen zo hemels dat ik er zo wel bij zou willen, maar elke zondag twee keer optreden, dat is niet te doen. Ik heb meegezongen met 'De Herdertjes' en 'Nu sijt wellecome'. Katholieken zingen het wel een beetje anders dan wij vroeger, maar ik kom mee. Ik ben nog steeds zo schor dat ik maar tenor zong.

Kerstavond 2008

En het was avond geweest en het was ochtend geweest: de eerste dag. Of is die zin andersom. However: het eerste kerstavondje is voorbij. Het was allemaal mooi en prachtig. We kunnen terugkijken op een evenverende 24e december. Helaas heb ik geen een foto gemaakt. Terwijl daar alle reden toe was.

Zo was ik om negen uur al bij Albert Heijn en hadden ze geen spinazie. Alsof dat gewoon is op 24 december des ochtends. 'Nee, spinazie hebben we niet.' Enfin, niettemin had ik om half elf de spinazie-dal soep af. Dal is linzen. Een stevige soep dus. Leuk is dat: kruiderijen roosteren en dan prakken. Ruikt verrukkelijk.

Toen ging ik naar de Mo'tje voor de computer. Heb ik al over Mo'tje en zijn broertjes geblogd? Het was inmiddels al de vierde keer dat ik naar Mo'tje en de broertjes toe ging. Ze zeiden wel bezig te zijn met mijn Dell, maar ze belden maar niet dat Dell klaar was. Intussen was Broerlief ook weer terug uit Duitsland, dus die wou wel mee naar Mo'tje en de broertjes. Een van de broertjes zei dat hij probeerde mijn e-mail te redden, maar dat dat niet lukte. Zwager leefde met me mee: al vijf dagen zonder computer en een computerloze Kerst in het verschiet. Wat erg! zei hij meelevend. Terwijl ik kookte belde broertje van Mo'tje dat ik maar een nieuwe harde schijf moest. 160 gig had hij op voorraad.

Maar eerst weer naar AH, voor nog een laatste rest. Daar liep ik een employee van Ex tegen het lijf. Hoe gaat het. Het gaat, zei ik, ik bereid een etentje voor, maar mijn computer is al vijf dagen stuk. O wat erg zei hij. Waarom leen de je laptop van Ex niet? De laptop van Ex? Maar ja, je bent internetverslaafd of je bent het niet, dus ik naar binnen: Ex, mag ik je laptop lenen? Dat mocht, maar als ik dan ook op hun kerstborrel kwam. Dus ik aan de prosecco met Ex, haar medewerkers en nog war leverancviers. Ik werd voorgesteld als de buurvrouw. Ex' Nieuwe Lief, gaf mij een stijve hand en zei: Ik geloof niet dat wij elkaar ooit de hand geschud hebben. Waar is je Man, riepen ze allemaal na twee glaasjes prosecco. Wij willen je Man zien. Na drie glaasjes zei ik zwakjes: Ik moet koken, ik krijg over een half uur bezoek.

Ook al stond ik zoals u wellicht begrijpt een beetje op mijn kop, het was mooi. Etentje met vijf dames en een heer. Amsterdam-Utrecht gelijkelijk verdeeld. We aten naan-brood met komkommer, spinazie-dal-soep, zalm-kedgeree, sperziebonen met fenegriek, en zelfgemaakt mango-roomijs na. Zie foto. En toen dessertwijn en toen koffie met likeur van Van Wees. Een van de gasten ging uit Huub Oosterhuis voorlezen, maar dat sloeg niet zo aan. Toen zijn we maar runenstenen gaan trekken om het leven te beschouwen. Het werd zo gezellig dat het zomaar zou kunnen dat we over een maand met zijn allen naar Madeira gaan.

Fenegriek en curryblaadjes

Vandaag mij alvast en beetje met de kerstboodschappen onledig gehouden. Ik ga Indiaas koken en was dacht ik al een heel eind op weg met mijn voorraad de Indiase kruiden.

Eens zat ik in de auto van Brussel naar Amersfoort met Elise de B. die een Hindoe-man en daardoor een Hindoe-schoonmoeder heeft, met niet veel vertrouwen in haar Hindoe-kookkunsten. De curry's. Elise deed er echter zo luchtig over dat ik ook wel eens durfde. En ik moet zeggen: het is echt lekker, Indiaas koken. En ik weet niet hoe de schoonmoeder vindt dat de kruidenmengsels moeten smaken, en er zijn vast vele variaties mogelijk die ik niet beheers, maar het is toch lekker. Ook al is het misschien niet helemaal volgens de regelen der kunst.

Nu had ik enige recepten uitgezocht met weer waslijsten aan kruiden, en ook een paar die ik nog niet heb. AH en de biowinkel hadden ze ook niet. Maar vandaag was ik te Den Helder en ging ik naar de toko aldaar, op zoek naar 'fenegriek' en 'curryblaadjes'. De fenegriek moet door de spinaziesoep en door de sperziebonen. De curryblaadjes weet ik even niet. De jonge Chinese zoon des huizes kende noch fenegriek noch curryblaadjes, maar vaders wel.

De fenegriek bestaat uit gele zaden - nu ontbeer ik weer een vijzel, realiseer ik mij. De curryblaadjes lagen in de diepvries. Ik kreeg een grote bos mee. Mag het niet een beetje minder, vroeg ik nog aan de vader, maar dat mocht niet. Kleine bosjes gaven maar gedoe en troep in zijn diepvries. Graag of niet, deze bos.

Zuster Hildegard

Deze zondag ging ik naar De Rode Hoed, waar een interreligieuze dienst plaatsvond, georganiseerd door de Soefi Beweging van Amsterdam. Dat bezoek was geinspireerd door het soefi-boek van vorige week. Om de soefi's te leren kennen kan men ook naar hun tempel in de duinen bij Katwijk, maar dat gaat gelijk weer zo ver. Dus eerst maar eens dit interreligieuze.

In de dienst ontstaken vertegenwoordigers van de grote religies elk een kaars voor hun religie, ze lazen een stuk uit hun Geschrift en voegden daar een eigen woordje aan toe. De sprekers waren hindoe Bikram Lalabahadoer Singh, boeddhistische non Jotika Hermsen, rabbijn Tamarah Benima, oud-priorin Zr. Hildegard en imam Abdulwahid van Bommel. Namens de soefi's sprak Walia van Lohuizen.

Het was mooi en respectvol. Bijzonder om al die voorgangers te zien, hun taal en hun muziek te horen, hun idealen, hun geloof. De meesten waren tamelijk op leeftijd. Ze waren niet allemaal even toegankelijk. Het meest toegankelijk vond ik zuster Hildegard, een oude non in een rolstoel met een verrassend heldere inspirerende tekst. Ik heb alleen geen aantekeningen gemaakt, ik kan er helaas geen woord van reproduceren. Opmerkelijk vond ik dat de bijdrage van oud-journaliste Tamarah Benima voor buitenstaanders nauwelijks toegankelijk was.

Soefi-aanhangers zijn vind ik wel bijzonder volk. Ze zijn niet de jongsten, en lijken naast Liefde ook Schoonheid hoog in het vaandel te hebben staan. Dat zou ermee te maken kunnen hebben dat vele dames en heren (maar vooral de dames) hele bijzondere gewaden droegen.

Interview met Zuster Hildegard

Internetcafé

Mijn Dell is weer down. Windows start niet meer op. Verschrikkelijk. Broerlief zit in Berlijn en komt voorlopig niet meer terug. Hij gaat logeren bij de Duitse neefjes Kwik, Kwek en Kwak, en nu ik toch aan de lijn ben: of ik weet wat hun favoriete voetbalclub is. Dat weet ik sinds ons avontuur naar de AmsterdamArena en De Kuip afgelopen herfstvakantie dan weer wel. Kwik en Kwak zijn voor Hansa Rostock, en Kwak is fan van Borussia Dortmund. Nu kan hij scoren met een mooi voetbalcadeau. Superonkel.

Die Dell moet ik ditmaal zelf oplossen. Ik ga maar met mijn Dell naar Mootje, de Marokkaan bij Broerlief om de hoek, die alles kon. Zelf zou ik niet gauw mijn computer naar zo'n winkel brengen, maar als Broerlief hem vertrouwt... Mo'tje is er niet. Zijn broertje staat er. Het kost 55 euro, zegt Mo's broertje. En staat er wat op de computer wat u per se wilt behouden? Ja! Alles!

In afwachtig van de goede afloop zit ik nu maar in een internetcafé om de hoek. Ben ik pathologisch? Ik vind het wel leuk. Ik versta hier niemand. Het lijkt wel klein Istanbul. Het is een geheel Turks café, wat ik niet verwacht in de Jordaan. Internetten kost 2 euro per uur, geen toeristentarief.

Rendieren

Een tip voor wie zich verveelt in deze donkere decemberdagen: je zou een ritje kunnen maken om het Twiske heen. Oostzaan, Purmerland, Den Ilp, Landsmeer. Het is maar een steenworp afstand van Amsterdam, maar het is er totaal anders. Vooral het dorp Den Ilp (heeft by the way ook een goede sauna, met heerlijke baden buiten - die kan goed bij dit uitstapje gecombineerd worden) blinkt er in uit. Het dorp schijnt zelfs landelijke bekendheid te hebben vanwege tuinverlichting rond de Kerst. Ongelofelijk veel rendieren en kerstmannen.

Op het werk hebben wij ook rendieren. Nieuwe Baas vroeg vorige week op het Personeelsoverleg of wij een Kerstboom wilden. Nee, zeiden wij. Doe maar niet. Maar dat klonk ook niet aardig. Doe maar een rendier, zei ik toen toeschietelijk. Die zijn te koop bij de Gamma voor 39 euri. Maar toen de volgende ochtend haar vriend met een Gammadoos langskwam en daar een lampjesrendier uit tevoorschijn toverde en die in onze hal neerzette riep ik verbijsterd: Wat ben je toch een type. Wie verzint er nu zoiets! Jijzelf, zei zij. Oeps.

Het heeft het ook wel weer wat. Bien bracht gisteren zelfs haar dochtertje mee om naar onze rendieren te kijken. Ze zijn geloof ik een rage. Ik kan nu vertellen dat Den Ilp er in elk geval vol mee staat. Er reed een lange sliert auto's voetstaps over de smalle weg door de dorpen.

Voor wie logees heeft en niet weet wat zij moet: Cafe De Drie Zwanen te Den Ilp organiseert er een Lichttour-arrangement met koets / paardentram en echte Friese paarden langs de uitbundige kerstverlichting in de tuinen van Den Ilp en na afloop koffie / thee met appelgebak.

Voor meer foto's van Den Ilp

Testament

Bij thuiskomst straalt de stapel uitgebeten en omgekrulde foto's op de keukenvloer me toe. Wat moet ik ermee? Bovendien schrééuwt hij om een voortzetting de nieuwe verhaallijn '1977'. Maar welke foto dan? En waarom? En voor wie?

Bij deze foto komt de regel 'de foto's die zo vals getuigen van een blijde jeugd' uit het liedje 'Testament' van Boudewijn de Groot bovendrijven. Ik kan er haast niet naar kijken, want ik herinner me dat jaar heel anders. Bovendien heb ik een haarspeldje in mijn hoofd. Een 'knipje'. Ik! Een haarknipje! Was ik helemaal van de geiten besnuffeld? Kwam natuurlijk omdat ik voor het eerst met Vriendje was. Helemaal meisjesachtig. Schaapachtig.

Mijn vader had het niet zo op (aanstaande) schoonzoons. En dat is wat voor een man met vijf dochters! Dus als er een jongen meekwam werd deze streng getoetst op politieke kennis en inzichten (mijn vader was van het toenmalige GPV), bèta-vaardigheden (wiskunde was het enige vak dat ertoe deed), discussievaardigheid op het gebied van de orthodox gereformeerde kerkleer Werd zeer op prijs gesteld, maar die had natuurlijk geen a.s. schoonzoon in huis), en op schaakvaardigheid (ze konden nooit tegen hem op). Kortom: hij vermorzelde ze waar je bij stond. Sommige aanstaande schoonzoons waren 'maar' HBO-er. Of ze waren Hervormd, wat ook niet goed was. Dit was de enige keer dat Vriendje mee was, in mijn herinnering stond ik stijf van de spanning en wilde ik hem nooit meer mee hebben. Maar de foto ziet er heel anders uit.

De reeks '1977' schreeuwt om een serie '1978/1979'. Want toen! Maar om de spanning op te bouwen gaan we eerst mondjesmaat door met 1977.

Koffie

Een interessant fenomeen: hoofdpijn en koffie. Al enige dagen leed ik aan heftige hoofdpijn, en paracetamol hielp niet. Niet één, niet twee en niet drie tabletten.

Ineens realiseerde ik me dat ik al dagen geen koffie heb gehad en herinnerde ik me tijden dat ik wel eens aan sapvasten deed en dan de eerste twee, drie dagen gekweld door hevige koppijn door het leven ging. Dat kwam door de 'ontgifting', zo heette dat verschijnsel. En het afkicken van de koffie. De aanhangers van het sapvasten stellen dat dat goed is. Heilzaam. Dat geloof je dan. Met Broerlief, wetenschapper, had ik daar heftige discussies over, want hoezo is dat goed als je zo hoofdpijn krijgt, vroeg hij dan kritisch. Ja, eh, weet ik het, dat zeggen ze.

Enfin, die hoofdpijnen herinnerde ik me ineens vanochtend toen ik naar het werk reed vanwege sollicitatiegesprekken. Die ondanks mijn hoofdpijn wel door moesten gaan. 'Kóffie!', bedacht ik in de autowasstraat, 'dagen heb ik alleen maar thee gedronken!'

Het eerste wat ik op de zaak deed was drie koppen koffie naar binnen werken. 'Niet doen', riep Vinnie, 'nog één dag hoofdpijn, even doorzetten, en je bent van je koffieverslaving af!' Maar hij was te laat. Binnen het kwartier was de hoofdpijn weg.

Er wordt veel over gediscussieerd. Google maar 'koffie en hoofdpijn'. Er is geen hard bewijs voor het verschijnsel, maar het komt wel veel voor, dat mensen in het weekend hoofdpijn krijgen omdat ze thuis beduidend minder koffie drinken dan op het werk.

De peerdekeutel in de maneschijn

Alvorens ik weer naar het werk ging reed ik langs de autowasstraat. Nu glanst de bolide weer als een 'peerdekeutel in maneschijn', om wijlen mijn goede vader te citeren. Mijn vader had stijl, maar soms gebruikte hij wonderlijke daarmee in tegenspraak zijnde uitdrukkingen.

De bolide was al weken tè vies voor woorden. Wat maakt het uit, maar toch. Een vieze auto, teveel oude kranten en lege flessen, het zijn net als te hoge stapels boeken, te hoge stapels onverwerkte rekeningen en brieven van instanties: gewoon afwerken. In mijn lijfboek Symplify your life, Einfacher und Gluecklucher leben, dat ik al twee jaar te pas en te onpas aan deze en gene aanbeveel, staat het helder geschreven: al die klusjes die je op je ziel zitten, de lijst things to do, die je almaar uitstelt: doe ze nú en ze houden je niet meer bezig.

Die administratie had ik gisteren al gehalveerd. Als je stekende hoofdpijn hebt kun je in bed gaan liggen lezen, maar je kunt net zo goed een uur of wat een kutklus gaan doen. Het ruimt zo lekker op. Opruimen, weggooien, stofzuigen, afwassen, wasjes draaien, het is allemaal goed voor een eenvoudiger en gelukkiger leven. Echt. Ik kan er een spiri-denkkader aan hangen, hoor, de zenboeddhisten zijn er ook erg van, maar zonder spirikader kan het ook.

Bovendien: in een glimmende bolide rijden is puur genieten en naar de autowasstraat gaan is feest! Het kost maar 8 euro 50 inclusief Hot Wax en maar tien minuten. Waarom doe ik dat niet vaker? Ik ken maar weinig mensen die er zo van genieten als ik, maar het is echt leuk. Door die kleurige wapperende stroken geschoven worden, door allerlei apparaten en vloeistoffen besproeid worden, het is een beetje een spookhuis. Soms als ik de oude moeder bezoek gaan we als programmaonderdeel gezellig door de autowasstraat. Zij denkt dat zij mij er gelukkig mee maakt, ik denk dat ik haar er gelukkig mee maak, en dan zijn wij allebei op onze manier een soort van gelukkig.

In de Menschen een Welbehagen

Het KerstUitje. Normaal zou ik hoogstens een selectie van één foto maken, maar omdat ik er niet bij kan zijn plaats ik uit Pure Liefde (en Schuldgevoel en Zelfkwelling) alle foto's die Vinnie me de hele dag door stuurt. Bien en Iris met de trein naar Rotterdam Alexander. En toen de bus al weg bleek door naar Delft.

De laatste foto die Vinnie stuurde is hier alles eerste geplaatst. Daarop staat Oude Baas een toespraak te houden. Ik denk dat ze zegt dat we een geweldig jaar achter de rug hadden en dat we trots op onszelf kunnen zijn, maar dat we nu - met een recessie in het vooruitzicht - de broekriem vast gaan aantrekken. Minder minder minder. Het dagje chocola maken was waarschijnlijk de laatste luxe.

Bien meldt: 'Het viel erg mee. Kerstmannetjes maken van marsepein enzo. Oude Baas heeft ons nog speciaal genoemd in haar speech en als voorbeeld gesteld voor het hele bedrijf. Vinnie en ik hebben heel trots en zelfverzekerd gekeken.'

Gorgeldranken

Ik blijf aan keel-, oor- en hoofdpijn lijden en word steeds snipverkoudener. Héél irritant.

De Huisartsenbrief: 'Keelpijn komt meestal door een ontsteking van het keelslijmvlies. De pijn kan ook naar uw hals en oren trekken. (Ja) De een heeft last van een licht branderig gevoel, de ander heeft heftige pijn in de keel.' (Ja) 'Door de keelpijn of door zwelling van het slijmvlies in de keel ontstaan slikklachten.' (Ja) 'Het keelslijmvlies en uw keelamandelen kunnen rood worden en opzwellen. Vaak zijn de klieren in uw hals opgezet en gevoelig.' (Ja) 'Bij keelpijn kunt u ook koorts hebben.' (Koorts...? Verhóging)

Op de site Heksen en zo staat: 'Keelpijn is een veelvoorkomend symptoom van winterse virusinfecties. Gorgelen met ontsmettende kruiden is een effectieve behandeling. Men neme 10 gr gedroogde paarse salie, 10 gr gedroogde rozemarijn, 5 gr gedroogde vrouwenmantel, 350 ml water. Doe de ingredienten in een theepot. Voeg kokend water toe. Laat de kruiden 15 minuten wellen. Zeef de kruiden eruit en laat de vloeistof afkoelen. Gorgel om de 2 a 3 uur. Je kunt het mengsel in een afgesloten kan een week lang bewaren in de koelkast.'

Maar de huisartsensite adviseert: 'U kunt zelf uitproberen welke huismiddelen uw keelklachten verzachten. Bij de één helpt het drinken van koud water of een waterijsje. (Nee) Bij de ander helpt kamillethee of drop. Zuigtabletten en speciale gorgeldranken helpen niet beter dan deze huismiddelen. Er is geen bewijs dat deze middelen helpen, maar sommige mensen vinden dat ze toch wat verlichting geven. Rust kan van belang zijn.' (Ja)

Nichtje (arts in opleiding) adviseert: 'Thee drinken is fijn. Heel veel thee, alle soorten kruidenthee. Bijvoorbeeld venkel. En honing om de keel te smeren. En soep. Pompoensoep bijvoorbeeld. Of heldere groentesoep. Vers geperst sinaasappelsap. Glaasje kruidenbitter. Verse muntthee of salade met munt. Wasacrackers met kaas en komkommer. Ik ben zelf ook aan de proest. En slikken is zo lastig. Daarom mijn aanbevelingsdieet.'

Ik denk dat ik maar weer naar bed ga. 'k Lijd ook nog eens aan schuldgevoel en zelfkwelling. Oók héél irritant. Vandaag is het KerstUitje van de holding. Ze balen HEEL ERG dat ik niet meega. Vinnie belooft dat hij mij met zijn iPhone foto's zal doormailen, zonder commentaar, en vraagt of ik er op mijn blog wild over weg wil fantaseren.

Versplinterde ego's

Van het weekend gelezen in Het wetende hart, de weg van de soefi van Kabir Helminski. Hoe kwam je daar nu weer bij, Lucie Theodora? Ik was ziekig, mijn boek was uit, Bobby was werken en dit lag in zijn vensterbank. Het kan best dat ik door de omstandigheden van slag en overgevoelig was/ben, maar ik vond het verrassend. Raak.

Helminski betoogt dat de moderne mens versplinterd leeft. Dat we, op zoek naar geluk en genot, pijn en lijden proberen te vermijden en zo muren om ons heen bouwen. In plaats van het leven direct te ervaren, filteren we onze ervaringen door allerlei emotionele en mentale conditioneringen. We leven we zonder te weten wie we werkelijk zijn.

In het hoofdstuk over de psychologie geeft Helminski aan hoe men het versplinterde ego kan transformeren. Het is al Hart en Liefde wat de klok slaat: en dan gaat het over eros, philos en agapè. Het Hart speelt in de soefi-leer een centrale rol, want dat hart is behept met het vermogen tot het diepste weten. (Dat zei Sonja ook al, bij het Communiceren met Dieren). 'Vanuit het hart zijn we verbonden met de eenheid van het bestaan en ontdekken we de waarheid, de goedheid en de schoonheid.' Het is mooi en diep. Ik kan er maar een béétje bij.

Dus ben ik maar een whirlende derwisj gaan zoeken en tekenen. Als je plaatjes zoekt zie je trouwens alleen maar whirlende mannen. Geen idee of er ook vrouwen whirlen en soefi zijn. Vast wel. De Nederlandse schrijfster Elisabeth Keesing was in elk geval ook van de soefi's - zij schreef een biografie over de grote Indiase soefi Inayat Khan. Die heb ik nu maar van de OBA gehaald.

Grappig genoeg doet deze tekening van een whirlende derwisj een beetje aan een mandala denken. En zo valt alles weer samen. Wat gebruik ik toch een boel wonderlijke woorden. Newspeak. Ik vermoed dat vele van mijn lieve lezertjes het niet helemaal kunnen volgen. Ik moet maar niet te lang ziek blijven.

Door de meditatiecursus eerder dit jaar kwam ik al eens in aanraking met het whirlen.

Panta Rhei

Zoals beloofd: de seventies revisited. Dit zijn Margreet B., Gerrit en ik. Heleen en Hani501, willen jullie even helpen? Ik kende hen van Hendrik de Cock. Daar deed men anno 1977 aan newspeak. Dus in plaats van 'disputen' had je 'schappen'. Margreet en ik waren lid van Schap 1, dat heette Panta Rhei ofwel 'alles is in beweging'. De meeste van mijn vrienden waren echter lid van Schap 4, ik kan nu even niet op de naam komen, dat was het meest wereldse schap. Maar ik was te laat, de boot was vol, en moest toen bij Schap 1. Allemaal vrome puistekoppen. Margreet B. en Gerrit zaten ook in het barcommissie, die schapoverstijgend was en ook weer een speciale naam had. Omdat wij veel aan de bar zaten werden zij mijn vrienden.

We staan hier met een hazelaar in het huis van Margreet B., die hier samenwoonde met Kees Wielewaal. Die was ook van Panta Rhei, evenals Kees' beste vriend Menno, evenals hij afkomstig uit Harlingen en medicijnenstudent. Later ging Margreet met Menno samenwonen - dat was een heel drama. Zij gingen op een gegeven moment alle drie van Hendrik de Cock af om lid te worden van een linksige PPR-PSP-achtige studentenvereniging. Naam kwijt. Zij waren antroposofisch angehaucht en later weer bij de Baghwan.

Gerrit was net als Kees en Menno medicijnenstudent, en kwam van een evangelische familie van de Veluwe. Rond 1977 was hij mijn beste vriend, en wij zeiden altijd dat wij samen zouden trouwen en een pannenkoekrestaurant beginnen, maar op enig moment bekende hij mij in tranen dat hij homo was. Ik wist niet precies wat dat was, homo, maar zei toch maar dat dat goed was en dat hij er niet minder om was. Anno 1977. Later bleek dat Gerrit allemaal therapieen had gevolgd bij een christenhond, die hem er weer van af zou helpen. Uiteindelijk sprong hij met gevoel voor drama de avond voor kerst van de hoogste flat te Vinkhuizen. Met gevolg. Het was 1982 of daaromtrent. Niet dan nadat hij jaren in therapie was. Ik was al naar Amsterdam geemigreerd. Is het sindsdien dat ik op kerstavond kerstsetentjes organiseer?

'Chant - Music for paradise'

De muziek die ik vorige week van de Sint heb gekregen, 'Chant - Music for paradise' van de Cistercienzer orde Stift Heiligenkreuz uit het Wiener Wald is erg mooi. Wonderlijk dat zo'n cd ineens zo'n topper wordt.

Pyamaparty 2008

De klachten keelpijn, misselijk en duizelig houden aan, dus ik heb mijzelf officieel ziek verklaard en houd nu pyamaparty in eigen huis. In de kamerjas op de pantoffels beetje rondhangen, lezen, tv kijken, theedrinken, verwend worden, zeuren, klagen en klooien.

Op een gegeven moment ben je dat ook wel weer zat. Ik wilde tekenen, lekker aan de keukentafel. Een Kunstwerk zag ik er in deze staat van zijn niet van komen, dus toen ben ik mandala's gaan zoeken. Mandala's heb ik altijd tamelijk stom gevonden, partijtje inkleuren voor volwassenen met spiritueel tintje, 'meditatief-tekenen-zonder-oordeel'.

Toen ik echter laatst in een katholieke kerk te Goor (te Twente) in de zijkanten van de kerkbanken mandala's zag uitgesneden vond ik die wel heel mooi. En in andere culturen zie je ook mandala's van zand of van andere materialen. Die vind ik ook mooi. Misschien vind ik alleen kleurpotloden maar stom.

Over een mandala als deze doe je ongeveer anderhalf uur. Je bent geheel op de kleuren en het betekenis geven door de kleuren bezig. Er is geen andere werkelijkheid dan die tekening, alle kopzorgen zijn weg. Dat is denk ik het meditatieve karakter ervan. Je weet niet waar je aan begint, waarom je welke keuze maakt, en je zou het nog dertig keer op een andere manier kunnen doen en dan zou het heel anders worden. En het is altijd goed. Het mooiste is natuurlijk als je niet alleen maar inkleurt maar de motieven zelf maakt.

Vriendin K. belde net om onze afspraak voor de derde keer te verzetten - ('Ja is goed') - en ik vertel over mandala's. Bleek zij dat ook net gedaan te hebben. Zij had óók gedacht: dat is stom, maar had er ook zo van genoten. Hè fijn, bevestiging en erkenning. Ik denk wel dat het met goeie viltstiften mooier wordt dan met harde kleurpotloden. Of met aquarelkleurpotloden, en dan de boel nog een beetje bewateren en bekwasten na afloop.

Mandala's: www.schoolplaten.com

Saving Face

Geen idee wanneer en waar ik deze film Saving Face gekocht heb, maar het is altijd fijn een stapeltje onbekeken films in huis te hebben voor als je ziek dreigt te worden. Vooral als het feelgood movies zijn.

Hoofdpersoon van deze feelgood movie is een jonge ambitieuze Chinees-Amerikaanse, die in twee werelden leeft. Enerzijds is ze een jonge chirurg en modern en lesbisch, anderzijds zit ze nog muurvast aan haar familie en oude waarden en normen gebakken. Haar moeder zit haar constant op de huid. Deze trekt wegens omstandigheden ook nog bij haar in.

Moeders, 48 jaar, blijkt zwanger te zijn, en de vader is onbekend. De titel Saving face moge duidelijk zijn: het is een explosieve cocktail voor gezichtsverlies waarmee moeder en dochter zich door de film heen worstelen. Ik kan 'm aanbevelen. Het feelgood-gehalte komt van de wat karikaturale nevenpersonages – de roddeltantes in de kapsalon, de koppige en stoïcijnse pater familias, de hippe zwarte buurman.

Belofte

Niet verwonderlijk en erg dankbaar dat juist Heleen en Hani501 op de vorige blog reageren. 1977 was het jaar dat jullie allebei je debute maakten in Groningen en op Hendrik de Cock. Ik was daar al twee jaar en geheel ingeburgerd. Jullie willen natuurlijk al die foto's zien. Maar ik lig nu even ingestort te bedde, keelpijn, duizelig en misselijk om precies te zijn, dus het vervolg laat nog even op zich wachten. Deze overzichtsfoto even om vast een belofte te creeren.

Heleen, jij staat onder andere met Anneke S. op de foto. Je hebt heel veel haar, een soort rooie pluiskroesneger ben je. En er zit ook een respectabele reeks gelukkige familiekiekjes tussen, en dat in 1977! Onder andere een in de achtertuin van de Wendeling. Piet staat daar ook al op. Hij ook al met krulhaar. Hani501, in dit album kom jij nog niet voor, jij moet in mijn leven nog verschijnen.

Het is leuk om je al die mensen weer in de herinnering te roepen. En de betekenis van die tijd te bezien en wellicht te herzien. Soms belt er een voor een afspraakje, want hoewel ik nooit betaal blijf ik op de lijst met reunisten staan. Doorgaans heb ik helaas geen tijd. Laatst stond Henk H. op de voicemail, toen in 1977 een zoekende ziel, inmiddels een respectabel, aimabel en huiasarts te Friesland met mooi grijs aan de slapen, en gescheiden, althans van horen zeggen.

Pyamaparty 1977

Alsof het allemaal nog niet genoeg is heeft Vespa een nieuwe pisplek ontwikkeld. Ik vrees dat ik door de werkdruk de lessen van Sonja een beetje uit het oog verloren ben. En God straft onmiddellijk.

De nieuwe pisplek is in de kast waar mijn fotoboeken des levens staan. Die staan op de grond. Het onderste boek van de stapel van papier/karton met foto's uit mijn studententijd is helemaal, maar dan ook HELEMAAL doorweekt van de kattepis. Ik heb ze net allemaal uitgespoeld.

Deze foto is uit 1977, het jaar van mijn eerste echte verkering, met Bert. Natuurkundestudent uit Assen. Bert leerde mij zwartwitfoto's afdrukken. Daar zat het bepiste album dus vol mee. Nu heb ik allemaal zwartwitfoto's die geelbruin uitgebeten zijn. Ik heb ze in een teiltje gegooid en nu liggen ze te drogen op oude kranten.

Wel weer leuk dit, die periode van mijn leven was een beetje weg. Ik studeerde Nederlands te Groningen en de eerste jaren was ik lid van de christelijke studentenvereniging Hendrik de Cock. Hier waren we met een commissie een weekendje weg naar Ameland. Geweldig lelijke foto. Echt seventies. Was het een stacaravan? Of een huisje? Ik weet nog dat mijn vader erg boos was om deze foto, omdat ik in pyama in een kamer was met jongens. Ja, dat waren nog eens tijden. Dat die bruine pyamabenen links van mijn vriendje Bert waren had ik niet eens verteld. Ik herken de benen onmiddellijk. Het meisje met het lange blonde haar was mijn vriendin Margreet B., ze studeerde eerst Engels en later Sociale Academie. Ik had ook een vriendin Margreet A.

Vriendje Bert woonde in een kamer met een schrootjeswand. Ik was best dol op hem, maar ik dacht wel steeds: Als ik met hem trouw dan krijg ik kinderen en word ik huisvrouw in een huis met een schrootjeswand. Angstaanjagend beeld was dat.

Ik vrees dat deze verhaallijn een vervolg krijgt. Dat ik ga vertellen hoe het studentenleven was. Toen. Daar. Vespa: bedankt!

Therapie op staatskosten

Het Nederlands Dagblad meldt dat Minister André Rouvoet (ChristenUnie) zo graag wil dat Nederlandse echtparen met kinderen bij elkaar blijven, dat zonodig de staat moet opdraaien voor de kosten van relatietherapie. Rouvoet vindt dat in de hoofden van vaders en werkgevers de knop om moet, zodat een meer gezinsvriendelijk klimaat ontstaat.' Relatietherapie ligt volgens Rouvoet hypergevoelig in Nederland, maar hij vindt dat Nederlanders krampachtig reageren op zijn ideeën.

De minister deed zijn uitspraken na afloop van zijn werkbezoek aan Zweden, waar relatietherapie 'volstrekt normaal' zou zijn. Zweden zouden het 'de normaalste zaak van de wereld' vinden, dat de staat relatiecursussen aanbiedt.

Van mij mag Rouvoet ook best massages, massagecursussen, cursussen timemanagement en cursussen nee zeggen tegen de baas aanbieden. En niet alleen voor gezinnen, maar voor ons allemaal.

P.C.Hooft

Dichter Hans Verhagen was gisteren op Nova. Heerlijk, daar zo'n ongeregeld personage te zien en eens geen pakkemans. Rode sweater met gele vlammen. Hij heeft de P.C. Hooftprijs toegekend gekregen. Hij was niet alleen in Nova, maar ook paginagroot in NRC. Blijkbaar is hij heel bekend bij het journaillle, maar eerlijk gezegd ken ik zijn werk niet.

Verhagen is van 1939, en debuteerde in 1961. Hij werkte als redacteur bij HP en begon in de tweede helft van de jaren zestig voor de televisie, VPRO. Was een van de makers van het roemruchte jongerenprogramma Hoepla. In de jaren zeventig trad hij op als interviewer in Het Gat van Nederland. Halverwege de jaren tachtig begon hij te schilderen. De dichtbundels lieten toen negen jaar op zich wachten, maar sinds 2002 publiceert hij weer.

Op de website De Contrabas is vannacht tot diep, diep in de nacht gediscussieerd tussen dichters (o.a. Ingmar Heytze, Hanz Mirck, en Chrétien Breukers) over de keuze voor Verhagen en de samenstelling van de jury. Leuk om te volgen.

- VPRO-radioprogramma met Hans Verhagen voorjaar 2008.

Moderne techniek

Misschien herkent u de man nog van een paar weken geleden, de levende legende die ik mocht bevragen, waarna ik drie paar oorbellen ging kopen. Het leuke van mijn vak is dat er op een gegeven moment een neerslag van zo'n ontmoeting komt. Dit interview staat in ons Kerstnummer. Het nummer is nog niet klaar, vooral Bien is nog niet klaar, poor she, ze moet nog duizend dingen corrigeren.

Zulke pagina's in wording kunnen we tegenwoordig zelf uit ons nieuwe CMS trekken. CMS staat voor content management systeem. Dat zegt u niets, en ik leg het ook maar niet uit. De papieren versie van het blad ligt pas over een week bij de lezers in de bus. Eerst moet het nog van de opmaak naar de drukker, naar de binder en naar de post. TNT.

Gisteren was ik bij een conferentie over e-books, ook een van mijn stokpaardjes, en toen heb ik met de e-bookspecialist aldaar afgesproken dat we ons blad ook op e-bookformaat gaan maken. Zodat onze lezers met een Iliad, een Sony, een BeBook of een iPhone ons ook op hun apparaat kunnen lezen. Vind ik opwindend. Want dit is natuurlijk niets, die jpg-jes die u hier ziet en niet kunt lezen.

Op die conferentie zei men dat er in de USA het afgelopen jaar minstens 600.000 eReaders verkocht zijn en dat elke koper van zo'n reader gemiddeld 10 e-books heeft gekocht. Zodra de goede hardware er is willen de mensen de software. En al die uitgevers denken: Het zal zo'n vaart niet lopen. Eerst maar eens zien... Iemand zei ook dat het meeste verkocht werden als e-book waren studieboeken, en daarna pulpromannetjes. Dus het staat de 'echte' boeken niet eens in de weg. Mensen lezen op het ding boeken die ze niet per se in de kast hoeven hebben staan.

Postbank-leeuw verdwijnt

De Postbank gaat volgend jaar definitief op in ING Bank, meldt het ANP. Volgens de ING-directeur past de blauwe leeuw niet meer bij de ambitie die ING heeft, ondanks de bekende naam en daarbij horende blauwe leeuw. Ik zal hem missen. Het was me al opgevallen dat de afgelopen maanden de blauwe Postbank geldautomaten oranje gekleurd zijn. best onwennig. En, lees ik nu, in 2009 krijgen we oranje bankpassen! Om alle passen te vervangen, maakt de bank dagelijks 51.000 nieuwe passen.

Raar hoor, al die vernieuwing. Is dat nou allemaal nodig? Of sla ik nu bejaardentaal uit? Je herkent allemaal diensten niet meer. Zoals de TNT die de post bezorgt. Moet ik al weten hoe ING Bank zich straks tot TNT verhoudt? Houden ze samen nog Postkantoor? In het postkantoor kun je je weg ook nooit meer vinden. Het is volstrekt onduidelijk wat ze nog wel en niet voor je doen, ondanks de kleurige vormgeving, de nieuwe routing en de straffe uniformen. 'Postzegels? Nee hoor, hier niet! Dat doet mijn collega'. 'Maar dat loket is dicht'. 'Daar kan ik ook niets aan doen'.

En de actrice van de Postbank-spotjes, die met die blauwe ogen, wat gaat die nu doen? Of krijgt ze oranje lenzen in?

Te Tilburg

En toen was ik vanavond ineens met Frances te Tilburg. Ik weet ook wel dat we beter met de trein hadden kunnen gaan, maar de droom van optimale vrijheid in je eigenste bolide is funest... Héén deden we er drie uur en een kwartier over - terug één uur en een kwartier. We hadden er voor de zekerheid drie uur voor uitgetrokken en onszelf een uurtje shoppen en nieuwe schoenen in het vooruitzicht gesteld, maar mooi niet! We dreigden zelfs te laat te komen.

Het voordeel van het fileleed was dat we elkaar uitvoerig op de hoogte konden stellen van de nieuwste wederwaardigheden. Wat heb jij op Sinterklaas gekregen en wie heb jij waarmee gepest? En hoe is het met het huis? Frances heeft - na de verwarmde spiegel in haar badkamer - inmiddels ook een droomkeuken. Verder is het allemaal nog steeds enorm casco. Groom en zij overwegen nu de spullen die in de opslag staan (à 250 euri per maand) op te halen en aan de sensatie van het casco wonen toe te voegen.

Met steeds meer vliegende haast kropen we door een steeds donker wordend landschap langs vele naamborden die we niet kenden. Waar zijn we? Gaan we goed? Op knooppunt Hooipolder (richting Efteling) zag ik het allemaal even niet meer en reed ik èn door rood èn door een geul èn over een vluchtheuvel. Bijna was ik spookrijder.

Tilburg heeft bovenmatig veel lelijke flats. Maar de Nieuwlandstraat (foto) was heel erg aardig. En de dames in ons lezerspanel waren hartverscheurend lief en goed. 'Ik dacht dat ìk lief was', zei Frances na afloop, 'maar deze vrouwen!'

Ze had ook nog een goeie over meneer Hoogstins van de door mij twee maal aangeraden winkel Hoogstins 2, die vorige week tegen mij wat zorgen uitte of hij zijn gedroomde Sinterklaasomzet wel zou halen. Frances wist te vertellen dat het hem gelukt is. Alle Sinterklaas-aankopen waren pas op Sinterklaas zelf gedaan. Hij had dat als volgt verklaard: 'Amsterdammers kopen pas wc-papier als ze moeten poepen.'

Te Aalsmeer

Ben ik nu al in het door Happinez beloofde Oogsten en Groeien beland? Opeens was ik te Aalsmeer, in het Evenementencentrum ECA, want Nieuwe Baas wilde me graag het TijdschriftenGala laten zien. Kon ik kijken wat ik er van vond. Want wij gaan volgend jaar ook een Gala doen. Er waren wel duizend mensen. Ongeveer vijfhonderd mannen in zwarte pakken en vijfhonderd meisjes in veel te blote galajurpjes, al dan niet van H&M. Ik stond wat knorrig in een hoekje. Ik kende niemand en vond het stóm.

Het was een avond met Hoogtepunt na Hoogtepunt. Libelle werd uitgeroepen tot Tijdschrift van het Jaar. De oeuvreprijs werd toegekend aan Cisca Dresselhuys. Arno Kantelberg van Esquire werd uitgeroepen tot Hoofdredacteur van het Jaar. Onze Wereld won ook een prijs, met een fotoreportage uit China. Er werden heel veel prijzen uitgereikt. Met elk hun eigen sponsor met bijbehorende bobo. Het uitreiken ervan duurde uren en tussendoor traden Jan Smit en Danny de Munck op, met elk een Levenslied. En de meisjes in de veel te blote galajurkjes wuifden met de armen.

Helaas was ik niet met de eigen bolide. Sta je dan om middernacht te Aalsmeer tussen vijfhonderd galajurpjes, niet gegeten en je kent niemand. Ik neem maar een taxi, zei ik elk kwartier tegen Nieuwe Baas. En dan bestelde ze nog een wijntje voor me. Uiteindelijk reed een bejaarde hotshot uit de tijdschriftenbranche - ik geloof dat hij Dick Suèr heette en ooit van VNU was - ons terug naar onze eigen Jordaan. Hij was de eerste die sponsored magazines maakte. Hoofdredacteuren vond hij maar lastig volk, vertrouwde hij Nieuwe Baas toe. Dat ben ik niet met je eens, zei zij. Sommige hoofdredacteuren zijn helemaal niet lastig, zei zij.

Op de foto (met dank aan Hani501) Nieuwe Baas, Oude Baas en ikzelve. Hier nog eerder die dag te Krasnapolsky te Amsterdam, alwaar de branchebazen hun Jaarlijkse Jaarvergadering hadden. Daarna gingen zij beiden een galajurpje aandoen voor het TijdschriftenGala. Ze hebben geaccepteerd dat ik dat niet doe.

Kosmische gerechtigheid

Tijd voor een rustdag, tijd voor de nieuwe Happinez. Er zit een notitieboekje bij waarin je mag schrijven wat je allemaal níet meer wilt doen. En de Jaarhoroscoop 2009! Wat staat mij te wachten? Een schitterend jaar. Onder het kopje 'Relaties' staat: 'Grazige weiden', onder 'Werk': 'Oogsten en groeien'. Alleen aan de 'Gezondheid' moet ik werken, want die 'Kan beter'.

Astrologe Nan Luursema (dezelfde als vorig jaar) heeft dit denk ik zo een maand geleden geschreven, toen de gevolgen van de kredietcrisis in beeld begonnen te komen, dus haar hele inleiding gaat daarover. Het is allemaal de schuld van Pluto. 'Als je ziet dat planeet Pluto op het punt staat het teken Steenbok in te klimmen, weet je dat er een soort atoombom zal ontploffen onder de systemen die te maken hebben met materialisme en kapitalisme, voedsel, olie en energie. Steenbok is het opperhoofd van de aardetekens.'

De rest van de teksten had ze waarschijnlijk al af en daar heeft ze steeds een economisch tij-zinnetje aan toegevoegd. 'O Stiertje, wat zeil jij hier weer verrukkelijk doorheen. Het land staat op zijn kop en de wereld in brand, maar jij ligt in een zomerwei en telt de boterbloemen. Daar zit een element van kosmische gerechtigheid in, want het lijkt mij dat het degelijke en licht conservatieve teken Stier niet verantwoordelijk is voor de toestand waarin wij ons bevinden.'

Maar goed, de Liefde dus. Dat belooft wat. 'Jouw liefdesleven is fantastisch dit jaar. Het is er allemaal: de romantische liefde, de sensuele liefde en de onbaatzuchtige liefde, die op enig moment van jou zal worden gevraagd - misschien moet je een tij dlang voor iemand zorgen (waarschijnlijk voor een vrouw of voor een kind).'

En het Werk, ik verzin het niet, het staat er echt: 'Jouw integriteit en betrouwbaarheid zijn in 2008 niet onopgemerkt gebleven. Je zult daarvoor worden beloond. Die beloning is eenmalig, maar je zult in gezag blijven groeien, zeker als je consequent blijft kiezen voor en moeilijke, hgewetensvolle weg.'

Bij Steenbok, blijkbaar mede-oorzaak van de economische malaise, heeft ze de tekst zoveel willen aanpassen dat er helemaal een verkeerde tekst teruggeplakt heeft. Gaat helemaal niet over Relaties, Werk en Gezondheid. De eindredacteur van Happinez heeft dit helemaal over het hoofd gezien. Bobby is teleurgesteld, maar ik stel hem gerust dat hij wel op mijn goede jaar mag meeliften.

Met de Maagd, die vorig jaar nog enige rampzalige jaren in het vooruitzicht werden gesteld, gaat het komend jaar goed, voorspelt Nan. 'Het is afgelopen met de kritiek en de zelfkritiek, het is de hoogste tijd voor champagne. Je kunt op oudjaar meteen beginnen met het ontvangen van veel vriendschap, liefde en welwillendheid. Je moet het ijzer smeden als het heet is, je mag en moet weer domweg vertrouwen. En wel vanaf nu.'

Sinterklaasavond

Het is volbracht. De rust is weergekeerd. Sinterklaasavond 2008 was weer een hoogtepunt. Iedereen had geweldig zijn best gedaan en was schattig zenuwachtig of surprise en gedicht wel in de smaak zouden vallen. Maar er heerste veel love & peace. De kritische zin viel alleszins mee.

Zelf kreeg ik onder meer de cd Chant, Music for Paradise van de Cisterciënzer monniken van de Heilige-Kruisabdij in Oostenrijk, en een flesje trappistenbier met bij dit alles een gedicht over Sint zijn verrassing over mijn voorkeur voor enerzijds James Bond-auto's en anderzijds gregoriaanse zang. En ik kreeg een mooi zwart horloge, eau de toilette, chocoladeletters, kaarsen... Lekker om zo verwend te worden.

De hele tijd hoopte ik vurig dat de avond ook een therapeutische onderstroom zou krijgen en ja hoor! Een vruchtbare basis daarvoor was al gelegd door de kille wand die nog een beetje tussen Nichtje en mij in stond vanwege mijn blog van vorige week over Zacheus. Maar we moesten zo vaak lachen, dat die in alle hitte geloof ik wel oploste.

Bijzondere momenten: Zwager kreeg het parfum 'Obsession' (voor Men), wat bij Nichtje en mij associaties opriep met 'Dr. McSteamy'. Nichtje is namelijk arts in opleiding en momenteel co-assistent. Alle amoureuze belevenissen van co-assistenten die men in de tv-serie Grey Anatomy ziet vinden ook in de Amsterdamse ziekenhuizen plaats. Ook daar zijn onweerstaanbare artsen of zichzelf als zodanig beschouwend. Nichtje had een verpleegstershorloge gevraagd, die zij kreeg en pontificaal op haar linkertiet speldde. Zij kreeg opmerkelijk veel rode kaarsjes en lampjes, wat de vraag oproept wat mensen in godsnaam associeren met het leven van een vrouw in Amsterdam.

Om nog even terug te komen op mijn resultaat van een knutselweek, Mijn surprise (zie foto: een loodzware blauwe kijkdoos vol met vissen, schelpen, zeepaardjes, zand, koraal en een amfoor waarin een gevráágd cadeau over Griekse mythologie, plus óngevraagd aanvullend educatief het boek Godinnen in elke vrouw van Jean Bolen) viel geloof ik wel de smaak. Uiteraard kon ik niet nalaten te onthullen dat niet alle geleverde gedichten van eigen hand waren geweest en dat ik onder meer Nieuwe Baas voor mijn karretje had gespannen als Gedichtengenerator. Wat weer leidde tot een therapeutisch rondje steekwoorden raden die ik haar gegeven had.

Knutselen

De Sinterklaasweek heeft onze interesse in elkaars vrijetijdsbestedingen enorm verdiept. Omdat ik deze week mijn debute in het knutselwezen heb gemaakt, vraag ik nu aan iedereen of hij/zij wel eens knutselt en zo ja, waarom niet. En graag wil ik de vraag beantwoord hebben waarom mensen ophouden met knutselen als zij volwassen zijn. Want het is zo ontzettend leuk en gezellig. Vooral sámen knutselen. Je wordt er gewoon gelúkkig van. Als je knutselding niet mislukt.

Vinnie vermoedt dat dat komt, omdat je al knutselend allerhande voorwerpen maakt die je niet in je huis wilt hebben staan en die je ook niet cadeau kunt doen. Hij bekent dat hij vorig weekend een cursus Mariabeeld Schilderen heeft gedaan. Verjaardagscadeautje van een vriendin. Verschrikkelijk, had hij vooraf nog gedacht, maar het was hartstikke leuk geweest. Er waren inclusief hijzelf vier deelnemers geweest, onder wie een moeder & dochter, die er al voor de derde keer waren.

Geweldige resultaten, waaronder één Mariabeeld met een hermelijnen mantel. Ik dacht dat Vinnie's beeld nog niet af was, maar dat had ik fout. Hij had zijn Mariabeeld wit geverfd en blauwe accenten gegeven. Het beeld staat nu bij zijn man, die het inderdaad niet wil hebben.

Cursus Mariabeeld Schilderen