Wat een weer vandaag. Storm en regen klettert tegen de ruiten. Er komt een liedje bovendrijven: Buiten huilt de noordenwind, Buiten huilen de wolven, buiten woedt de zee mijn kind, met hele hoge golven.... maar hier is het veilig en warm, slaap lieve kind in mijn arm...Hoogste tijd voor een boek in bed. Onlangs woonde ik de presentatie bij van weer een nieuwe uitgeverij. Tasje met aanbiedingscatalogi en twee eerste titels krijg ik mee. De uitgeverij zegt zich te richten op vrouwenpubliek van enig niveau. Leesclubs. Toegankelijke literatuur. Dat moet geschikt zijn voor zomaar een druilerige zondag.
Een van de titels is de roman Een lang weekend van ene Joyve Mayard. Hoofdpersoon is een dertienjarig jongetje, Henry, dat met zijn moeder in een slaperig Amerikaans stadje woont. Ze leven tamelijk geïsoleerd: vrienden heeft hij niet, en zijn vader ziet hij alleen op zaterdagavond als hij verplicht moet eten met diens nieuwe gezin. Henry en zijn moeder vormen een ongewoon gezin: ze leiden niet wat men een normaal leven noemt, met hun diepvries vol voedsel zodat ze nauwelijks de deur uit hoeven voor de supermarkt.
Op een dag wordt Henry in de supermarkt aangesproken door een gewonde man, die hem om hulp vraagt. Frank. Ze nemen Frank mee naar huis. Het blijkt een ontsnapte gevangene te zijn, maar Henry en zijn moeder vinden hem zo aardig dat ze het goed vinden dat hij blijft. De daaropvolgende dagen leert Henry een aantal waardevolle levenslessen: de beste manier om een honkbal te werpen, het geheim van een perfecte taartbodem, de adembenemende pijn van jaloezie, de macht van verraad en het belang om het geluk van anderen – en dan vooral van degenen die we liefhebben – boven onszelf te plaatsen.
Het is inderdaad een toegankelijk lekker leesbaar boek, je leest het in een ruk uit. Onderhoudend, goed geschreven, best interessante karakters, onverwacht plot. Het hartverscheurende is de manier waarop deze 13-jarige de wereld percipieert, waar hij zijn ideeën, oordelen en daden op baseert, toch grotendeels op zijn verlangen naar liefde. Van zijn moeder, of van een anorectisch klasgenootje. Maar toch vind ik het een beetje vlak. Toegankelijke literatuur die qua gegevens zou kunnen inslaan als een bom, maar die dat niet doet. Daar is wat meer voor nodig. Dit is een beetje Net 5. Best aangenaam als je moe bent.
Een van de titels is de roman Een lang weekend van ene Joyve Mayard. Hoofdpersoon is een dertienjarig jongetje, Henry, dat met zijn moeder in een slaperig Amerikaans stadje woont. Ze leven tamelijk geïsoleerd: vrienden heeft hij niet, en zijn vader ziet hij alleen op zaterdagavond als hij verplicht moet eten met diens nieuwe gezin. Henry en zijn moeder vormen een ongewoon gezin: ze leiden niet wat men een normaal leven noemt, met hun diepvries vol voedsel zodat ze nauwelijks de deur uit hoeven voor de supermarkt.
Op een dag wordt Henry in de supermarkt aangesproken door een gewonde man, die hem om hulp vraagt. Frank. Ze nemen Frank mee naar huis. Het blijkt een ontsnapte gevangene te zijn, maar Henry en zijn moeder vinden hem zo aardig dat ze het goed vinden dat hij blijft. De daaropvolgende dagen leert Henry een aantal waardevolle levenslessen: de beste manier om een honkbal te werpen, het geheim van een perfecte taartbodem, de adembenemende pijn van jaloezie, de macht van verraad en het belang om het geluk van anderen – en dan vooral van degenen die we liefhebben – boven onszelf te plaatsen.
Het is inderdaad een toegankelijk lekker leesbaar boek, je leest het in een ruk uit. Onderhoudend, goed geschreven, best interessante karakters, onverwacht plot. Het hartverscheurende is de manier waarop deze 13-jarige de wereld percipieert, waar hij zijn ideeën, oordelen en daden op baseert, toch grotendeels op zijn verlangen naar liefde. Van zijn moeder, of van een anorectisch klasgenootje. Maar toch vind ik het een beetje vlak. Toegankelijke literatuur die qua gegevens zou kunnen inslaan als een bom, maar die dat niet doet. Daar is wat meer voor nodig. Dit is een beetje Net 5. Best aangenaam als je moe bent.
. Sorry hoor. Aan het eind van m'n latijn. Zit met enorme rugpijn tussen de dozen. De kwestie van de kasten moet nog geconcretiseerd worden. En dat kan niet in een dag dus het wordt weken tussen de dozen. Wat is er een verleden. Al die fotoboeken. Al die diadozen. Zal ik het allemaal weggooien? Zelf kijk ik er nooit maar. Wie heeft er in godsnaam wat aan? Eigenlijk wil ik alles wel weggooien. Had je dat dan niet vóór de verhuizing kunnen bedenken, zeggen ze.
