Narcissus

De zon schijnt nauwelijks, het is nog januari, maar onderweg in Overvecht (vooral aan de Carnegiedreef) waar ik buurt taxi rijd staan al een paar narcissen in bloei (er komt daar heel vroeg een narcissenzee) en in de middenberm van de Norbruislaan zie je ook al sneeuwklokjes. Yes!

Bij de supermarkt verkopen ze sinds deze week ook alweer wat bloembolletjes in bloei, dus elke dag neem ik er een paar mee... narcisjes, witte druifje, crocusjes. Eerst in de bloembak voor het huis, en dan wat in het tuintje achter. En wat dode planten verwijderen en achter het mos. Ik weet dat er achter sneeuwklokjes staan, en tulpen, maar geen idee waar. 

Elke dag een half uurtje wat groen doen, een beginnetje, zodat het veelbelovend wordt, dat het ooit weer lente wordt.

Ajax!

Dia had gevraagd of ik meeging naar de Women's Champions League: Ajax tegen AS Roma in de Johan Cruyff Arena. Vanavond was dat. Toeb dat ze dat vroeg was het begin januari en ongeveer het dieptepunt van mijn laatste griep-met-nasleep. Ik ken bijna niemand van de Ajax vrouwen, alleen Sherida Spitse, dat wordt niets. ik wacht wel tot de volgende wedstrijd van de Oranjevrouwen in Heerenveen op 25 februari.

Nu blijkt de hele Ajax-wedstrijd op NPO3 integraal uitgezonden te worden. En het is weer spannend! Net als toen in Tilburg. Nu draait het om meespelen in de kwartfinale. De volgende keer wil ik mee.

Ondertussen kijk ik wel naar de wedstrijd, maar op de bank op de iPad met oortjes in, Bobby leest namelijk (nog steeds) in Sara Burgerhart. Het lijkt wel de omgekeerde wereld, zeg ik. Maar als fanatiek Feijenoordfan houdt hij niet van Ajax. 

Nu het voorbij is ben ik dolenthousiast op dat team met al die jonge speelsters, zoals Lily Yohannes, 16 jaar nog maar. Eritrees-Amerikaans, maar al een paar jaar in Nederland. En Kay-Lee de Sanders, 21 jaar, een volstrekt jongensmeisje. 

Aanvoerder Sherida Spitse (33) is zo gelukkig met de 2-1 overwinning, waardoor ze groepswinnaar zijn en door mogen, dat ze een beetje 'breekt' voor de camera bij Rivka. Volgende keer ga ik mee.

https://www.nu.nl/voetbal/6299708/ajax-vrouwen-van-underdog-naar-gevreesde-kwartfinalist-onderschat-jezelf-nooit.html

Kun Je Nog Zingen

De dirigente te Bilthoven heeft ineens een nieuwe aanpak. Ze zegt dat wij geen Koor zijn (en zij geen dirigente), maar een Zanggroep. Dus dat wij het zelf moeten doen. Ik heb een nieuwe buurvrouw bij de alten, die even door de bomen het bos niet meer ziet en een nieuwe alfabetische lijst van de zangstukken heeft aangemaakt. Ze doet enorm haar best om overzicht te krijgen.

Tonia

Ook zag ik vorige week in het Singer in de gang een tentoonstelling over Tonia: 'Tonia model en activiste'. Zij was schildersmodel voor de schilder Jan Sluijters (rechtsboven en linksonder), én ze werkte voor de dienstboden/vakbond. Want veel beroepen waren er in haar tijd niet voor meisjes en vrouwen. Dienstbode kon je worden. Dienstboden zijn veel geschilderd, onder andere door Breitner en Israels. Op straat. Zwierig. Maar zo mooi was dat dienstbodenbestaan niet. Enfin. Tonia was de dochter van een bevrijde slaaf uit Suriname en een Amsterdamse roodharige vrouw. Ik moet me nog verdiepen. Maar Tonia kwam te werken bij de Wibauts die haar opleidden en zo werd ze een zeer inspirerende vakbondsvoorzitster die vlammend kon betogen. Maar we kennen haar als sensueel schildersmodel.

Deze tentoonstelling is een samenwerking tussen de Surinaams-Nederlandse schilders Iris Kensmil (linksboven) en Brian Elstak (rechtsonder). In een filmpje haast Iris zich te zeggen dat zij het (bijna naakt) portret van Sluijters prachtig vindt, maar dat hij focus legt op haar borsten en Iris zelf liever de focus legt op Tonia's ogen. 

Soms vind ik in musea de nadruk op zwarte kunstenaars wat opgelegd. Natuurlijk is het belangrijk dat er een inhaalslag is, net als bij vrouwelijke kunstenaars, maar liefst als het werk ook overtuigend is. Maar ik realiseer me ook dat herhaling goed werkt. Dat ik het eigen handschrift van Kensmil en Elstak herken. Dat gebeurt als je ze vaker ziet.

Dus in dit museum waar Tonia veel gezien is geweest wordt dat werk van Sluijters geconfronteerd met haar levensverhaal als vakbondbobo, kind van een voormalige slaaf, levensgenieter. Intellectueel. Vrouw van wie Mondriaan zei dat alleen zij hem echt begreep. Er is een uitgebreide biografie over haar verschenen. Die heb ik besteld. En twee Surinaamse kunstenaars schilderen haar nu ook. 

Digi Grr

Voor de meeste van mijn vriendinnen en zussen ben ik een digi-expert, maar zelf voel ik mij steeds meer een digibeet worden. Volgens mij ligt het helemaal niet aan mij, maar grotendeels aan de klantonvriendelijkse digi-services.

Ik háát het als ik niet even kunt bellen. En als wel, dat je dan zo'n bandje krijgt met de mededeling dat het ook online kan, alvorens je een medewerker aan de lijn krijgt die ook eest zegt dat het via de site kan of via de app.  Ik  krijg er enorm uitstelgedrag van. Want alles kan ook best nog volgende week. Terwijl het veel beter is het meteen te doen, dan is het opgelost, over en uit. Dan is bet uit je hoofd.

Vandaag maak ik een lijstje Things-To-Do-Today. Dat deed ik vroeger op het werk ook. Dat werkt goed. En een krul als het klaar is. En klusje voor klusje: niet alles tegelijk en door elkaar gaan doen want uiteindelijk werkt dat averechts. Zo heb ik de HOVO waar ik een cursus ga doen, die begint volgende week en ik heb nog steeds geen bericht over waar het plaatsvindt. Zij mailen terug dat ik binnenkort een mail krijg waar het is. Waarom niet meteen even zeggen waar het is?

Dan heb ik het Dans Centrum waar ik eerst maar eens een maand (nog steeds op proef) wil, maar je kunt je daar alleen ínschrijven met een account en een machtiging voor eindeloos maar doorbetalen. Dat wil ik niet. Ik zou me dan meteen weer kunnen uitschrijven via MijnDCU, schrijft een medewerkster behulpzaam. Maar ik heb nog geen wachtwoord voor 'Mijn'DCU', dat maken ze geloof ik handmatig aan. Dat komt. Vasthouden dit lijntje.

Het is ook omdat ik wat vergeetachtiger word dat ik de dingen graag meteen wil afronden. En dat lukt vaak niet. En dan kun je bijna nooit even iemand bellen. Alleen mailen. En dan krijg je een standaardmail terug dat ze binnen drie dagen zullen antwoorden. Dan moet je alles steeds onthouden. Maar op maandagochtend gaan er vast medewerkers vol goede zin aan het werk.

En dan hebben we de pensioenen. Ik ben zo iemand die haar leven lang de pensioenpapieren in een ordner heeft gepleurd en verder weinig  idee. Diverse pensioenfondsen. Zie door de bomen het bos niet. Ik krijg voortdurend mails en brieven en dan moet ik via DiGiD inloggen en dan kan ik documenten niet vinden. Ik kan de ene pensioenverzekeraar niet van de andere onderscheiden. Achmea is geloof ik  ook Interpolis. Enfin. Vorige week had ik alle formulieren dacht ik per mail én per PostNL gestuurd, omdat ik reden had om te twijfelen dat de mail niet aangekomen was. Die zat namelijk niet in mijn mapje Verzonden Items. Nu krijg ik weer een mailtje dat er één bladzijde ontbreekt, namelijk op welke datum het pensioen moet ingaan. Volgens mij heb ik dat al tien keer doorgegeven aan alle fondsen. Moet ik weer die site in en op, die anders is ingericht dan ze in de mail beschrijven.

|

Maar ik  houd vol. Ik loop niet weg. Ik ga door tot ik alle Things To Do Today heb gedaan. En ik ben ervan overtuigd dat de oorzaak van deze onrust is dat overal balies en medewerkers zijn wegbezuinigd en veel sites heel klantonvriendelijk zijn opgezet.

Tante Mies

We zijn al een tijd niet naar Tante Mies geweest. Zij ligt in een Zorghuis in Loosduinen, Den Haag. Schoonzusje gaat eens in de twee weken naar haar toe: twee uur heen, twee uur terug. Bobby die vier jaar voor Auntie te Ommoord gezorgd heeft, kon na haar overlijden even niet meer. Tante Mies  is ook alweer ver in de negentig en aan het einde van haar leven. Schoonzusje is nu een weekje naar de sneeuw en heeft gevraagd of wij een keer willen gaan.

We volgen de veertiendaagse verslagen maar weten toch niet goed wat we kunnen verwachten. Ze is nog maar 36 kilo, komt niet meer uit bed, praat niet meer, of nauwelijks, maar ze eet nog graag zacht fruit en cakejes, wat ze in het dagelijks regime daar niet krijgt, dus dat nemen we mee, alsook hyacintjes. Zou ze ons nog kennen?

Ik denk het wel. Ze heeft een schrikkerige blik: wat is dit, wie is dat, maar als je heel rustig zit kalmeert ze wel. Bobby voert haar kleine stukjes watermeloen en die vindt ze heerlijk. Mond wijd open. Na de watermeloen geven we haar kleine stukjes cake. Twee keer vraagt ze met ongekend heldere stem: 'Hoe gaat het met jullie?' Maar een antwoord ('Goed hoor') hoort ze niet.

Ik zeg tegen Bobby, misschien kun je een poosje haar hand vasthouden, maar ik denk dat dat ongemakkelijk voelt. Dan ga ik maar zelf op de rand van haar bed zitten en leg mijn hand op de deken. Er ontstaat wat gerommel onder de dekens, ze probeert haar hand bovendeks te krijgen en legt 'm in de mijne. Niet zo lang, dan trekt ze hem weer terug. Ze glimlacht wel. Bijzonder moment.

Connie P.

Vanwege de publiciteit rond de nieuwe biografie over Ischa Meijer en die rond Connie Palmens nieuwe boek Voornamelijk vrouwen heb ik haar boek gereserveerd bij de bieb. Connie was de laatste vier jaar van zijn leven de geliefde van Ischa en door haar memoires I.M. over hun overwhelming relatie zou je kunnen denken dat zij the one-and-only voor hem was. Maar Annet Mooy, Ischa's tweede biograaf, schaaft dat beeld nogal bij. Ischa kón charmant zijn, maar vooral was hij een enorme hork, met name voor de vrouwen in zijn leven. Dat waren er heel heel veel, en Connie was (slechts) de laatste. En toen ging Connie in een podcast van Gijs Groenteman nogal tekeer over de biografe die een Judasbiografie geschreven zou hebben. Dat die lelijk en lesbisch was en niets snapte van heteroseksuele relaties en geiligheid. En dat alles met die bekakte stem. Allerlei columnistes noemen Palmen nu 'zielig'. 

Dit weekend staat er een groot interview met Gijs Groenteman in NRC, waar hij ook over deze podcast bevraagd wordt. Hij had Connie wel wat tegengas kunnen geven, geeft hij toe. En ook dat hij niet tegen kritiek kan.

Enfin. Dat nieuwe boek van Connie ligt voor mij klaar bij de bieb dus ik dat halen nog net voor sluitingstijd. Het is wonderbaarlijk dat ze nu een reeks over vrouwelijke auteurs schrijft, terwijl ze zo'n mannenvrouw lijkt. Haar debuut ooit (De wetten) ging over de mannen van wie ze zoveel leerde. Ik ben benieuwd of ze dat thematiseert.

Niet echt. Het eerste essay over Virginia Woolf gaat nauwelijks over Woolf, maar vooral over Connie. Over hoe belangrijk het is om je eigen kamer te hebben die ook nog eens op slot kan, en je geheimen te hebben en te houden. Rare opvatting over schrijversportretten of essayistiek, denk je dan. Tegen Gijs betoogt ze in die podcast dat 'zelfonderzoek' haar handelsmerk is en haar geschenk aan de wereld. Maar er zitten ook heel traditionele en informatieve schrijversportretten bij zoals over Marguerite Duras, en ook een verhaal over Marilyn Monroe die dan weer geen schrijfster is. Maar als ik mij over die inconsistenties heen zet is het een bundel die nieuwsgierig maakt om die schrijvers te gaan lezen.

Vind de paaltjes

Misschien is het saai, maar ik vind hoort toch bij het beeld van het  huidige leven. Zus3 appt of ik mee ga wandelen en ik heb gewoon weer zin. Niet te ver, maar toch. Het geeft zoveel licht en lucht in je hoofd. 

We gaan naar 's Graveland, naar de reeks landgoederen daar. Ik had wel zin in de Kaapse Bossen bij Doorn, want die ken ik eigenlijk niet, maar daar zijn we volgens haar een paar keer verdwaald en er is geen horeca. 

Bij 's Graveland valt het ook niet mee om de gele pijlen te vinden. Maar we hebben wandelaars in het vizier die ook de gele wandeling lopen en dan volgen we hen maar. Zus3 vertelt hoe ze laatst met hun jongste kleinzoontje van drie waren gaan wandelen en dat ze hem de opdracht hadden gegeven de paaltjes te vinden. Eén groot avontuur was het.

 

Vegetarisch

Waarover praten zij? 'We willen meer vegetarisch eten, en misschien wel 100% van het vlees af', zegt K. 'Maar het is zo moeilijk want vlees is zo lekker.' Ik vind vleesloos eten ook een mooi streven, maar zit met hetzelfde. Mijn oplossing is: niet te streng zijn, lekkere vegetarische recepten vinden en maken, en niet expliciet benoemen dat het vegetarisch is. De lekkerste vegetarische recepten komen in het mapje 'Nol & Erni', want die eten wel 100% vegetarisch. 

Dit recept is weer zo'n lekkere: bieten, aardappelschijfjes, prei, geitenkaas, dadels, hazelnoten en paneermeel. 25 minuten in de oven. Mmm! Helaas had ik voorgekookte bieten gekocht, voor het gemak, maar die zijn niet zo lekker. Ik gebruikte meer dan in het recept staat, dat vond ik wat karig. En de aardappelschijfjes had ik wèl zelf voorgekookt.

Recept: 

https://eatertainment.nl/recept/aardappelgratin-met-prei-biet-en-geitenkaas

Troost voor dames

Ode an die Freundschaft. Eerst een wandeling met K. Ze heeft last van een en ander, dus ze kan niet zo ver. We doen de  prachtige Dirk A. Lambertszkade door het water van Vreeland naar Loosdrecht en weerom, en halverwege een lunchje in het plaatselijk eetcafé. 

We hebben elkaar alweer een tijdje niet gesproken. Zij is sinds een half jaar met pensioen. De volgende in de vriendinnenkring. Ik weet nog goed hoe ze er naar uitkeek, opeens was het genoeg geweest met het werk. Ze kon het niet meer opbrengen. Dat fenomeen zie ik meer. Ik denk dan toch: Poe, zou je dat wel doen, stoppen? Maar het gaat bij iedereen zoals het gaat. 

Tot nu toe vindt ze het nog niet zo fijn: gepensioneerd zijn. Geen werkomgeving meer. Geen verhalen meer over hoe het gaat op de zaak. Geen gewicht meer in gesprekken vanwege je vak en je vakkennis. Meer in jezelf gekeerd. Wie wil er nog met mij? Voor je nog werkende vrienden is het proces onbegrijpelijk. Je sluit je af en wordt stil.

Ik vind haar ook stil. Vraag hoe het is. Het is niet goed. Ik luister. En zeg dan: 'Het komt wel goed. Het duurt misschien even, maar het komt goed.' Aan het eind straalt ze van de mooie wandeling, de mosterdsoep, de heldere luchten. 

Dit was mijn troostwandeling, vertel ik, het eerste jaar nadat ik mijn werk kwijt was. Ik deed 'm regelmatig met Will, maar je kunt 'm ook goed in je eentje doen. En dat op slechts 20 minuten rijden van huis. Ook al valt het allemaal niet mee, deze wandeling is altijd mooi. 

Als ik thuis kom ligt er een verzoek van E. of ik kom. E. is ook alweer 70. Klinkt oud, maar ze is een leuke levendige vrouw. Grafisch ontwerper, illustrator, beeldend kunstenaar. Haar vriend die nogal wat ouder is dan zij ligt alwéér in het ziekenhuis. Hij lag daar vorige week ook al, vanwege corona. Alzheimer, corona, delier. Ze mantelzorgt al jaren voor hem en kan niet meer. 

Alle tekorten in de zorg passeren de revue. Afgelopen vrijdag had het ziekenhuis haar opgebeld: u kunt hem komen halen. Dat ze het niet meer trok was hun zorg niet, zeiden ze. Maandag was hij vanwege een delier met de ambulance gehaald en nu ligt hij in Zeist. Hoe nu verder? Het is al maanden geleden dat het CIZ (indicatiestelling) is langs geweest, maar daar is nog steeds niets gebeurd. Nu zegt Zeist: 'Als ze een plek voor hem vinden dan is het te hopen dat hij nog een papier kan/wil ondertekenen dat hij vrijwillig naar een gesloten afdeling gaat.' Anders moet het via de rechter.

Het is 20 minuten fietsen naar E.. Zij vindt het veelgevraagd, want zelf gaat ze al jaren 's avonds niet meer de deur uit. Ik vind het juist leuk om 's avonds de deur uit te gaan, zeg ik. Het gebeurt alleen weinig meer. Vertel eens wat leuks, vraagt ze, en ik vertel over 'Dansconditie 60+'. Ook dat is troost. Ik moet wel even appen dat ik veilig thuis ben.. 

Drempelvrees

Ik vind het altijd een beetje eng om aan iets nieuws te beginnen. Stel je voor dat het tegenvalt. Dat het fout gaat. Dat ik niet binnen kom. Ik kan echt de raarste dingen bedenken. Deuren die in het slot vallen. 

Ergens vorig jaar heb ik bedacht dat ik dingen wat anders moest gaan doen. Gewoon, omdat het anders is. Genieten van gewoonten, maar er niet in vastroesten. De eerste verandering was de zanggroep in Bilthoven in plaats van het koor op woensdagavond. Zeer geslaagd. Toen de schrijfcursus 'Maak je eigen zin'  in Amersfoort was  een volgende activiteit, waar ik ook heel blij over was. Die krijgt binnenkort een vervolg bij een cursus 'Autobiografisch schrijven' van de HOVO. Gewoon on mijzelf te verrassen.

Nu ben ik niet gelukkig met de nieuwe gym in Overvecht, en dat is vooral omdat de nieuwe juf geen muzikaal gevoel heeft en ze veel te luid onzinnige muziek draait. En ze heeft geen fijne stem. Ze doet haar best en bedoelt het goed, daar niet van. Dat de muziek zo luid is komt door de gettoblaster, zegt ze, dat gaat vanzelf. Dus ik vraag wel een paar keer per les of het wat zachter mag. Maar het ergste is dat ze de passen helemaal niet op de maat doet. Niet. De oude juf deed nog muziek uit de sixties en seventies, daar moest je om glimlachen of je zong mee. 

Dus heb ik besloten een andere vooral muzikalere gym te gaan zoeken. 'Dansconditie 60+' ga ik nu onderzoeken. Als dat niets is ga ik misschien volksdansen proberen. Het idee is dat je er meer plezier aan beleeft als je dánst. Maar ja, dansen heb ik niet meer gedaan sinds mijn 60e verjaardag, dus dat is ook geen comfortzone. Beetje eng. Nooit leren dansen. Geen dansles, geen jazzballet, geen salsa... Eigenlijk heb ik vooral in mijn Groningse jaren gedanst, eerst in jongerencentrum Vera, daarna in vrouwencafé Dikke Trui en toen de homodisco McDonald. Dat deed ik met Marg, die een geweldig expressieve danser was. Altijd free style, nooit pasjes. Later was het vooral op  personeelsfeestjes.

Voor de proefles moet je 'danskleding' aan. Maar wat is danskleding? Ik ga maar eens YouTube-filmpjes kijken op 'Dansconditie senioren' en zie dat de meeste dames  een legging met t-shirt dragen. Dat ik niet in uitzinnige lange wijde hippiebloezen kom. Ik had al allemaal wilde tunieken gezocht. Nee dus.

Drempelvrees. En straks ben ik daar en ga ik gewoon genieten.

De Wereld in Ter Apel

Gekeken naar aflevering 1 van de BNNVara-documentaireserie 'De Wereld in Ter Apel', die sinds 10 januari op woensdagavond wordt uitgezonden. Ter Apel. Het ligt vlak bij Emmen maar ik ben er nooit geweest.. En nu is het dorp al zo lang bijna dagelijks in het nieuws..

Niet alleen beelden van de buitenkant van het aanmeldcentrum voor asielzoekerd, en de hekken, maar ook binnen in de verblijfsruimten en de interviewruimtes waar vluchtelingen hun verhaal mogen doen tegen een IND-ambtenaar. Ook zie je waar de mensen vandaag komen, de vluchtroutes over zee, de vluchtelingenkampen, de bossen op de grens van Belarus en Polen. Afschuwelijk allemaal, die individuele verhalen, de afhankelijkheid van politiek em ambtenarij, het lange wachten, teruggestuurd worden... Mooi gemaakt. Ga ik volgen.

Naar Singer Laren

In de garderobe van Singer stuit ik op Linda (van het woensdagavondkoor waar ik af ben) en haar man. Ze zijn haar jas kwijt. Ik ben met Bobby. Linda en ik grijnzen allebei, want we gaan doorgaans vooral zónder onze mannen de hort op. 

Het is inderdaad al een tijdje terug dat Bobby en ik (in elk geval hier te lande) samen naar een museum waren dus het voelt bijzonder feestelijk. We gaan naar de tentoonstelling 'Frisse Wind. Impressionisme van het Noorden' met werk van Nederlandse, Duitse en Deense impressionisten. Het is een samenwerking met twee Duitse musea: het Landesmuseum in Hannover en een Museum Kunst der Westküste in het dorpje Alkersum op het Duitse waddeneiland Föhr. Bijna de Deense grens. Ik hoop natuurlijk op flink wat (voor mij nieuwe) Scandinavische kunstenaars, zoals de Zweed Henry Mayne die ik in 2018 in Ystad ontdekte.

Enfin. Vooraf was ik een beetje gereserveerd, net als toen ik naar hun tentoonstelling over de Mediterranée ging. Nu dacht ik: ze zullen al hun eeuwige highlights wel weer laten zien, ditmaal wat verdund met Deense en Duitse kunstenaars, maar dat vooroordeel was ik al genietende al snel kwijt. In de eerste zaal  'Licht' onmiddellijk diverse lievelingsschilders: de niet zo algemeen bekende Co Breman en Jo Koster, en de Denen Peder Severin Kroyer en Anna Ancher. Zij horen tot de Skagen-schilders. Skagen is landtong van Jutland/Denemarken ter hoogte van Göteborg. Het is wel een tentoonstelling om een atlas naast te gebruiken. Maar dan heb je zo weer mooie vakantiebestemmingen. Jo Koster zag ik ooit in Meppel bij een tentoonstelling over Staphorst. Zij heeft hier een schilderij van een meisje dat Bobby erg op een jeugdfoto van mij vindt lijken, qua intensiteit. Er is een zaal over zee&strand, over platteland, over tuinen, over winters. Echt mooi weer.

De Römertopf

De Römertopf maar weer eens tevoorschijn gehaald. Met Kerst was hij tijdens de pubquiz over Boomers aan de orde geweest. Het is al jaren geleden dat in erin kookte. Er zijn niet zoveel leuke recepten beschikbaar. Maar nu vind ik er een in de AH-receptenapp. Kip met appel en room - en er zitten ook champignons en prei in. Aardappelpuree ernaast.

De terracotta schaal moet eerst een half uur in het water. Water opnemen. Daarna moet hij koud (maar met ingrediënten) in de oven, dus de oven niet voorverwarmen. En dan stooft het eten in een uur à anderhalf uur gaar. Terwijl ik op bank lig te bellen begint het eten rijk te geuren. Het is heerlijk. 

Je kunt denk ik ook goed recepten gebruiken voor de Marokkaanse tajine.

Recept:

Kip met appel en room, uit de römertopf https://www.ah.nl/r/591796

De Oosterparkwijk

Gelezen: Als je ze kent van de Groningse schrijfster Fieke Gosselaar. Het is haar vierde boek, vrij recent. De hoofdpersoon is een dertigster, Nora die woont in de Groningse wijk Oosterparkbuurt, beetje arme wijk, iemand die in de schulden is geraakt buiten haar schuld om, pure pech, een ex die met de noorderzon is vertrokken en haar met de schulden achterliet, een arbeidscontract dat niet verlengd werd, en dan niet meer uit de shit komen, in de schuldhulpverlening, naar de voedselbank, sociale contacten kalven af. Het boek begint met een scene in de supermarkt, dat ze niet meer dan 10 euro kan uitgeven en enorm loopt te dubben wat ze zal kopen, terwijl om gaar heen de mensen hun karretjes volstouwen.

Ik kwam het boek tegen in de e-bibliotheek. Dat het in de stad Groningen speelt sprak me wel aan. Tenslotte heb ik daar van mijn 18e tot mijn 23e gewoond. Plaats van handeling is de Oosterparkwijk, een arme wijk. Het voetbalstadion was daar ook. Op zondag de supporters. Je had wel meer arme wijken toen - en nu dus nog steeds. Fieke Gosselaar heeft zelf in die wijk gewoond, en door haar werk in de sociale advocatuur komt ze veel arme mensen tegen. De hoofdpersoon is heel geïsoleerd, eenzaam, gefrustreerd, naar binnen gekeerd. Door de dood van een buurman komt ze meer in contact met buren en wordt ze intiatiefrijker.

Ze is nog niet zo doorgebroken. In een interview met de schrijver Peter Middendorp (oorspronkelijk uit Emmen) zegt hij dat hij Fieke Gosselaar net ontdekt heeft en dat hij haar een doorbraak gunt.

Te Ommoord

We hebben een 'afscheidsavondje' bij Brasserie Lef in Ommoord met het mantelzorggroepje rond Bobby's oudtante, die afgelopen juni op 99-jarige leeftijd overleed. Hier heette ze Auntie. We hebben toch enige jaren haar zo om de week bezocht. Het valt allemaal na te zoeken op dit blog: de eerste keer was 21 mei 2020. Wij: dat zijn Aunties hartsvriendin Riet, neef Dré, nicht Jacqueline, wijkvrijwilliger Hugo, en Bobby & ik. Eerst zouden we naar een ander restaurant, maar die belden op we alleen een hoge tafel met barkrukken konden krijgen. Wij nog protesteren omdat sommigen van ons hoogbejaard zijn,  maar dat mocht niet baten. Nou, dan maar een ander restaurant. Lef.

Raar hoor, eerst een paar jaar steeds op bezoek naar haar flat in Schiebroek, toen het revalidatiecentrum in Vlaardingen, en toen het verpleegoord in Ommoord. En toen ineens was het over en uit. Het was een mooi trouw kluppie. Elke keer als iemand geweest was schreef die een verslagje van het bezoek, wat de onderlinge band enorm versterkte.

De vrijwilliger Hugo intrigeert. Een heel aardige man van een eind in de zeventig. Hij was al vóór ons Aumtie's steun en toeverlaat. Hij kwam bij haar schoonmaken en deed haar administratie. En toen wij op de proppen kwamen bleef ook hij zijn dienst draaien. Toen zij in het verpleeghuis woonde zei ze: 'Hugo, ik weet niet wie hij is maar hij is een hele goede vriend van me.' Nu heeft hij weer een nieuwe 'cliënt', vertelt hij, een man van ver in de negentig. Hij is ook leraar in Tibetaanse yoga. 

Caroline

Het tweede portret is af. In Wilders en Omtzigt heb ik helemaal geen zin, dus eerst maar Caroline. En dan wat peinzen over het waarom van dit reeksje (in)formeeeders. Wat gaat er de komende jaren met onze samenleving gebeuren als deze types de dienst gaan uitmaken? Stop buitenlanders, stop asielzoekers, stop klimaatmaatregelen, stop cultuur, stop links. En zoals ik van ze gruw (of van hun denkbeelden) zo zijn ze helden voor zoveel mensen.

Vraag ik aan Bobby: 'Zou Yesilgöz wel eens op de bank liggen huilen: Ik kán niet meer, ik wíl niet meer!' Maar hij denkt dat ze erg van zichzelf overtuigd is, wat er ook fout gaat. Over Caroline is een documentaire gemaakt waarin ze zich maanden heeft laten volgen door ren cameraploeg. Die huilt wel. Maar die is dan bij een commerciele streaming te zien.

Door mijn manier van tekenen maak ik de mensen mooier en sympathieker dan ze in eerste instantie overkomen. Menselijker. Vestig ik extra aandacht op ze. Zie je ze zoals hun familie en vrienden ze zien. Best aardige mensen. Maar wil ik dat?

Misschien kan ik toch beter een good guy als staatssecretaris Eric van der Burg gaan tekenen, die de spreidingswet er door gesleept heeft.

Podcasts

Ik moet bekennen dat ik een beetje verslaafd geraakt ben aan Van Roosmalen & Groenteman. Het begon toen ze vorige zomer zes weken op 'stage' gingen bij SBS6. Een vakantiebaantje. Er was zoveel rumoer omheen dat ik maar eens ging kijken. De eerste aflevering vond ik het nog niks, slap geouwehoer, maar de tweede keer moest ik al lachen en daarna was ik verkocht. Sindsdien kijk ik naar hun wekelijkse show en luister ik regelmatig naar hun dagelijke podcasts. Het is de combinatie van slap ouwehoeren en overal goed van op de hoogte zijn. De hogere en de regionale journalistiek. En filmpjes uit de vleesindustrie. En dooremmeren over politici en BN-ers. En het lachje (giecheltje) van Gijs doet ook wonderen. Het klinkt alsof ze er écht plezier in hebben en ik tegen wil en dank ook.

Vanavond ging ik een podcast luisteren van de Volkskrant, 'De kamer van Klok', die ook alweer gepresenteerd werd door Gijs Groenteman. Dat kwam omdat-ie over Yesilgöz ging. En toen luisterde ik ook maar de dagelijkse podcast van NRC. Ineens vind ik de podcast, waar ik eerst weinig van moest hebben, een mooie vorm van journalistiek. Tenminste de podcasts van de dagbladen. Heel wat avonden lees ik laat al de NRC van de volgende dag, maar de gesprekken die journalisten (collega's) elkaar vertellen over hoe hun verhalen tot stand komen zijn heel interessant. Misschien omdat het mijn vak was? Maar er zijn veel meer die daar naar luisteren.

Yesilgöz

Al weken kan ik niets verzinnen om te tekenen dan de vier onderhandelende politici, want die tronies staan op dit moment het diepst in mijn bewustzijn gegrift. En ik gun ze dat eigenlijk niet. Teveel eer. Ik beweerde altijd dat de portretten een soort liefdesverklaring zijn, maar bij dezen is dat zeker niet het geval. Toen ze nog lijsttrekker was kon ik haar naam almaar niet onthouden, maar inmiddels is die er wel in gekerfd. Komt er een nieuwe reeks aan met rechtse politieke leiders, in Nederland, Europa en de hele wereld?

En ik zet mijn tekeningen altijd zonder commentaar op Instagram. O twijfel! Zullen mijn Instagram-vrinden nu denken dat ik fan van haar ben? En nu ben ik ook al met Caroline van der Plas beginnen. Misschien moet ik die voorlopig maar binnenskamers houden.

In de reeks vrouwelijke politici deed ik eerder Angela Merkel, Sigrid Kaag, Marianne Thieme, Theresa May. Altijd met gemengde gevoelens, blijkbaar. En wat koninginnen en prinsessen. 

En inderdaad, ik krijg nauwelijks likes voor mijn Yesilgöz, niet omdat de tekening niet goed is maar omdat de mensen haar niet mogen en ze niet snappen dat ik die tekening gemaakt heb. Misschien moet ik wachten met publiceren tot ik ze alle vier gedaan heb (dilan Yesilgöz, Caroline van det Plas. Geert Wilders, Pieter Omtzigt) of alle vijf: want Ronald Plasterk is ook een portret. Of alles zes: ook Mona Keijzer.

Naar de Zodden

Het is ineens zo mooi licht dat ik naar Westbroek rijd voor een wandeling in/door de Westbroekse Zodden. Fantastisch leeg en licht. Vanwege de conditie doe ik maar de helft. Er lopen in totaal maar zo'n vier mensen. Allemaal alleen, maar stralend. Aan het eind zie ik een gezin met twee kleine kinderen en een tekkel dat het ijs op gaat. Eerst de kindjes en de tekkel, en dan ook de vader met slee. Hu!

Lets dance!

Ik overweeg om van de seniorengym in Overvecht af te gaan en over te stappen op lessen 'Dansconditie 60+' bij een dansschool in de stad. Vandaag zou ik een proefles bijwonen, maar ik voel me nog steeds niet fit genoeg, dus ik heb afgezegd en gevraagd of het een week later kan. Dat kon niet telefonisch. Alleen per mail, of in het Systeem.

Bij de bevestiging van de proefles zaten drie bijlagen van de huisregels en algemene voorwaarden etcetera. Heel veel. Ik denk dat ze veel met wanbetalers en absentie te maken hebben en dat allemaal voor willen zijn. Voor de betaling moet je ze machtigen, als je niet komt om wat voor reden dan ook heb je geen recht op een andere les, etcetera. Ik snap het wel, maar het is niet erg verwelkomend. Dus nu ik afgezegd heb weet ik niet of ik wel 'recht' heb op een twééde proefles. We zullen zien.

Ook was er een paragraaf over kledingvoorschriften. 'Als je nog geen danskleding hebt doe dan makkelijke kleding aan. En trek schoenen aan die je alleen binnen en niet op straat draagt.' Pff, wat kan ik aantrekken? Een legging en lang t-shirt? Een wijde broek en een vestje? Een wijde lange bloeze? Een wijde lange jurk?

En wat voor schoenen? Als je googelt op 'dansschoenen' kom je vele soorten en maten tegen. En ik ga natuurlijk niet salsa dansen, of klaasiek. Help!

Vorig jaar mei had ik op internet orthopedische sneakers tegen hielspoor gekocht vanwege het optreden van het koor en de kledingcode zwart. De website leek Amsterdams maar de schoenen kwamen uit China. Ik vond ze wel aardig, en met extra orthopedische zooltjes erin kon ik er goed op lopen, alleen de blinkend witte zolen verkleurden al ras in goor oud geel. Jif mocht niet baten. Kortom: die schoenen heb ik vorige week weggegooid, zo erg vond ik het. En nu denk ik: doe waren goed geweest voor de proefles Dansconditie.

O, ik zit weer Voll im Trend!

https://www.volkskrant.nl/wetenschap/dansen-voor-je-plezier-en-tegen-overtollige-kilo-s~bfd0ffda/

Kiemvaasje

Laatst kocht ik bij Lidl twee eetrijpe avocado's (die daar ook echt eetrijp zijn, in tegenstelling tot die van de AH, die altijd keihard zijn) en ineens had ik zin om een avocado te gaan kweken. Ik vind dat een mooi gezicht. Leek me ingewikkeld, ik had beelden van cocktailprikkers, maar ik vond een site van een dame die haarfijn alle bezwaren wegneemt: Mama Botanica. 

Volgens haar is het allemaal héél gemakkelijk. Fase 1 is 48 uur de pitten in een bakje water. Fase 2 is de pitten van de bruine schil ontdoen, in een stukje keukenpapier rollen, dat nat maken en dan in een plastic zakje. Dan wachten tot-ie gaat ontkiemen. Wel opletten dat het keukenpapier vochtig blijft. Als er een wortelscheut uit komt (erg wisselend hoe lang dat duurt) leg je de pit op een kiemschaaltje of kiemvaasje. Fase 1 en Fase 2 heb ik gehad. Nu moet ik op zoek naar een 'kiemvaasje' . Die zouden bij Dille&Kamille te koop zijn.

 https://www.mamabotanica.nl/blog/avocado-ontkiemen?format=amp

Nieuws

Bobby en ik kijken niet veel tv, tenminste niet samen. We kijken samen naar het Journaal en naar de Eredivisie. Op de iPad volg ik diverse series. Als Bobby tegen half elf van volleybal komt kijken we meestal samen naar het 8 uur Journaal.  Maar nu met het gedoe in de VVD rond de spreidingswet willen we graag zien wat er gebeurt bij de VVD en de kabinetsbesprekingen. Hoe het VVD-leider dilan Yesilgöz zal vergaan. Ik heb een soort van afkeer van Yesilgöz. Ze is zó ambitieus, ze zegt steeds dezelfde nietszeggende oneliners met een stralend gezicht, ook als er niets te stralen valt. Dat zij zelf als hartelijk ontvangen vluchtelingenkind zulke straffe standpunten inneemt, onbegrijpelijk. En dat nu onder meer Edith Schippers in de Eerste Kamer haar afvalt. Goed zo. Het is allemaal aan de orde bij het Journaal, bij Nieuwsuur en bij Op1. Dus ineens zitten we rond middernacht gretig naar mogelijke heibel bij de rechtse partijen het hele rijtje programma's af te kijken. We nemen ook nog een blokje 'datingfraude' mee, vaak oudere mensen die op zoek naar een nieuwe liefde enorm opgelicht worden. En een kijkje in het Westland waar ze echt geen AZC willen. En nog fanatieker PVV zullen atemmen.

Dat ik niet vaker naar Nieuwsuur kijk. Dat is het soort kritische journalistiek waar je behoefte aan hebt. Ik ken die twee nog van vroeger, van de lokale Amsterdamse zender AT5, waar ze hun journalistieke carrière begonnen. Samen.

Ex Libris

Vroeger had ik een ex libris-stempel. Vanaf begin jaren tachtig tot eind jaren negentig verzamelde ik boeken. En daar zette ik dan dit stempel in. Hani501 stuurt met net een boekomslag en dit stempel. 

Herinnering. Ik weet nog goed dat ik eind jaren 90 van Amsterdam-Noord naar de Jordaan verhuisde. In Noord hadden we veel wanden en in de woonkamer een prachtige blauwe boekenwand, die Ex voor mij had gebouwd en geverfd. True love was dat. Het huis in de de Jordaan was een pijpenla van 3,5 m breed en geen plek voor een boekenkast. Ik geloof dat er toen 20 meter boeken weg moest. Dat was ook true love. Al die meters stonden op enig moment opgetast bij de voordeur. Maar eerst nodigde ik toen Hani501 uit om er van haar gading uit te halen. Ze nam bijna alle fotoboeken mee. Van ca 1983 tot ca 1994 had ik vrouwelijke fotografen verzameld. Daarna kwam antiquariaat Kok de rest halen. €2000 kreeg ik ervoor. Of hadden we toen nog guldens?

Nu is zij aan het ontspullen geslagen. Gaan nu mijn oude boeken naar hun tweedehands boekenschuur? Met dat stempel erin? Ik vind het een leuke stempel. Ik weet nog waar ik hem kocht. Een hele mooie stempel-winkel in hartje Amsterdam. De firma Posthumus.

De tuin

Ik heb een achterbuurvrouw in de straat achter ons en die gaat nu ook voor een volkstuin bij ons op het complex. Tot nu toe is ze nog niet in de prijzen gevallen, maar binnenkort mag ze weer meeloten. Drie huisjes/tuinen gaan er verkocht worden. Of ze mijn sleutel van de poort even mag lenen om alvast een beetje een idee te krijgen. Van de tuin en van het huisje. 

'O!' roep ik. 'mag ik mee?' en dat mag. Ik ben er al heel wat weken (maanden?) niet geweest vanwege het vele water, dus dit is mijn kans. De tuinen zijn natuurlijk niets in de winter. Maar toch moet ze kiezen. 

Emojis

U wilt vast nog wel meer avonturen horen met mijn nieuwe tweedehandse Vietnamese iPhone. Ik heb nu de Vietnamese toetsenborden eraf, ook de Engels-Vietnamese, en het toestel lijkt steeds beter de Nederlandse autocorrect te kunnen, maar ik ben er nog niet. 

Zo kon ik de emoji's niet vinden. En je kunt eigenlijk niet meer appen zonder emoji's. Smileys, hartjes etcetera. Maar waar staan die? Zus4 in MeckPom vindt het weer een geestige kwestie. Maar zij heeft een zoon in Berlijn die al haar kwesties met de iPhone oplost. In ruil daarvoor heeft ze altijd de nieuwe mac, iPhone en Apple tv. Bel hem maar, zegt ze, hij is altijd heel behulpzaam.

Dat doe ik natuurlijk niet. Ik leer altijd bij van het zelf oplossen. Blijkt dat de emoji's op een iPhone niet te downloaden zijn, het gebruik gaat via een omweg. Die ben ik nu op het spoor, maar mijn enmoji's worden gedomineerd door twee vlaggen. 'Veel gebruikt'. De rode vlag - u raadt het al - is de Vietnamese. Die post ik per ongeluk in de appgroep van de gymnastiek. Ze zullen wel denken.

Dus de vorige gebruiker zette bij alle berichten een rode vlag. En die andere vlag... Blauw wit met een zonnetje. Weet u het? Uruguay!

Maestro

Ik kijk graag naar het programma 'Maestro' op zondagavond.  Een wedstrijd over welke BN-er in  ca acht weken zich kan  ontwikkelen tot de beste dirigent. Ik geloof dat er met mij 2 miljoen mensen kijken. In het begin vind ik het altijd lastig om er in komen omdat ik zeker de helft van de BN-ers helemaal niet ken. Maar nu zijn er nog maar drie over: rockzangeres Frederique Spigt, actrice Tjitske Reinga en zanger/presentator Chris Zegers. Die laatste is geloof ik de beste. Hij is héél ambitieus. Tjitske wil heel graag, maar heeft niet genoeg talent. Frederique Spigt gaat soms goed en soms helemaal niet. Nu heb ik net een heel kritisch stuk gelezen in Trouw uit 2019, hoe vreselijk dit format is, dat ze  de indruk wekken dat elke amateur dit complexe vak in vijf weken kan leren. Dat het allemaal opgeklopte lol is en dat mensen alleen maar kijken om de deelnemers te zien afgaan, dat het nauwelijks over de muziek gaat.

Artikel in Trouw:
https://www.trouw.nl/cultuur-media/de-misleidende-boodschap-van-maestro-dirigeren-dat-is-een-koud-kunstje~bd988008/

Modern communiceren

Ik ben overgestapt van zorgverzekeraar. In december bedacht ik dat ik dat eindelijk maar eens moest onderzoeken, maar ja, gedoe, en Univé is toch mooi saamhorig en idealistisch zou je denken. Ik zit er al dertig jaar bij. Maar het was wel een erg hoog maandbedrag. Enfin nu zit ik bij Zilveren Kruis voor € 30 euro per maand minder en volgens mij dezelfde aanvullende verzekering  In hun welkomstmail stond dat binnenkort een zorgpasje in de app zou staan. Inmiddels is hat half januari, er komt een mailtje van Univé dat ze  een factuur van me gaan afschrijven ('Zie de factuur  in de  app') , staat er geen factuur in de app. Kortom, ik moest maar eens gaan bellen. Die zorgverzekeraars willen echt niet dat je gaat bellen. De Zilveren Kruis-app gedownload en geïnstalleerd, en inderdaad staat ergens in de krochten een zorgpas, maar ik wil gewoon een pasje in de portemonnee. Als je bij een zorgverlener komt dat je dan je pasje kunt overhandigen. Ik moest ik die dingen maar eens gaan doen. De mens lijst het meest...

Zilveren Kruis gebeld. Liever willen ze dat je appt of chat, maar volgens mij gaat telefonisch sneller. Bovendien zegt dat iemand dat alles goed komt. Als je wilt bellen moet je door een woud aan vragen gesteld door een digitale stem heen maar uiteindelijk komt er dan een dame, die die vragen nog een keer stelt, maar uiteindelijk vraagt het voor me aan en zegt ze dat ik het pasje ook visa de app had kunnen bestellen. Over 10 dagen komt het. Pff.

Dan Univé gebeld. Op hun app en site staat dat er geen factuur meer open staat staat. Zelfde procedé. Eerst vragen van een digitale stem, dan een medewerkster. Ik had  voor automatische incasso gekozen, zegt ze, en er wordt nog iets van de apotheek afgeschreven. Dat mailtje was om mij daarover te informeren, dat ze niet zomaar wat afschrijven. Wel een beetje een onzinnig mailtje, zeg ik, dat u voor de duidelijkheid verwijst naar een factuur die er niet staat. Ze legt het me drie keer uit, maar dat hun systeem onzinnige mailtje verstuurt dat snapt ze niet. Het systeem is heilig.

Daarna meteen twee evaluatiemailtjes, hoe ik hun communicatie vind. Grr.

Saartje Burgerhart

Bobby heeft een totaal andere smaak voor boeken dan ik. Hij leest veel klassieken en met name oude Russen. En tot mijn verbazing is hij nu begonnen in Sara Burgerhart (1782) van Betje Wolff en Aagje Deken. Hij vindt het héél geestig. Ik moet dat boek ooit wel gelezen hebben voor mijn studie, maar daar heb ik geen actieve herinnering meer aan. Ik ga er maar even wat omheen lezen.

Even ter vergelijking: Pride and Predudice van Jane Austen is van 1813. Jane Eyre van Charlotte Bronte is van 1847. Dus onze Nederlandse  schrijfsters zijn van duidelijk daarvóór.

In de jaren tachtig schreef de Nijmeegse professor Neerlandistiek Piet Buijnsters een biografie over Wolff en Deken. Nu wil de Amsterdamse professor Marita Mathijssen die over doen. Een 'emobiografie' over Elisabeth Bekkers, zoals de meisjesnaam van Betje Wolff luidde, vóór ze met de 30 jaar oudere dominee Wolff uit de Beemster trouwde.

Ook lees ik dat er nog niet zo lang geleden een hertaling van het boek verschenen is, hertaald door de dichter Tonnus Oosterhoff. Dat heb ik nu maar bij de bibliotheek besteld. Het zou zo maar kunnen dat ik het ook ga lezen.

Dolende zielen

Zondag leesdag. Gelezen: Dolende zielen van Cecile Pin, een Vietnamees-Franse jonge schrijfster die dit verhaal over drie jonge Vietnamese bootvluchtelingen schreef, gebaseerd op de geschiedenis van haar moeder. Ze vluchtten per boot naar Hongkong, apart van hun ouders en broertjes en zusjes, die de boottocht niet overleefden. Ik vond het in de e-bibliotheek.  

Indrukwekkend verhaal. Tienermeisje Anh moet voor zichzelf en haar twee broertjes zorgen, onderweg op de boot, dan in het vluchtelingenkamp in Hongkong, dan in het vluchtelingenkamp in Engeland, en dan in een flatje te Londen waar ze met zijn drieën komen te wonen. Zij werkt er in een textielfabriek en verzorgt haar broertjes, die zich steeds minder voegen.

Het verhaal van de Vietnamese moeder, inmiddels vijftiger, ingevuld door haar dochter. Pin is zelf opgegroeid in Parijs maar woont alweer tien jaar in Londen.

Le Pot-Au-Feu

Met de Bayerische Freundin ga ik naar de film. We proberen het weer eens. In het verleden konden we een paar keer elkaars filmkeuzes niet zo waarderen. Nu gaan we naar de Franse film  Le Pot-au-Feu, een ode aan de Franse gastronomie. Twee uur kijken naar het bereiden van de mooiste copieuze maaltijden. 19e eeuwse sfeer. Plaats van handeling: een Franse landheer die lekker eten als hobby en levensvulling heeft. Hij heeft een kokkin Eugenie in dienst, gespeeld door Juliette Binoche, die alle dagen verrukkelijke dingen bereidt. Hij eet ze met een clubje mannelijke vrienden op. Eten als kunstvorm. Het is allemaal van een grote schoonheid en hoffelijkheid. Heel bijzonder om te ondergaan. 

Koppelstukje

Ik heb in huis maar liefst drie setjes oortelefoons: een bij de bank, een bij de laptop en een bij het bed. Als ik Spotify, een podcast of tv wil luisteren, en ik wil niet storen, dan heb ik die meteen bij de hand. Maar nu heeft mijn 'nieuwe'  iPhone SE geen ingang meer voor een mini jack, zoals het stekkertje van de koptelefoon heet. Het verdienmodel. Hani501 zegt dat de oortelefoontjes nu met een  lightning stekkeringang  gaan en dat die zo'n €17 euro kosten. Ja dat zal wel, maar ik heb al drie oortelefoontjes. Enfin, op Bol.com zie ik dat er koppelstukjes à €5 te koop zijn, maar die worden pas na 16 januari geleverd.

Dus ik weer naar Hassan Smoeilijk op de Straatweg. Hij heeft de juiste koptelefoontjes voor me, à €20, maar die wil ik niet, ik wil zo'n koppelstukje. Die heeft hij niet. Dan halveert hij de prijs en krijg ik een setje voor €10. En de koppelstukjes bestel ik maar bij Bol.

New Bestie

In Huize Zeldenrust te Heeg is een nieuw element toegevoegd om eventuele rust te vermijden: hond Spikkel. Hij komt van een bovenhuis te Groningen (stad) waar hij niet te handhaven was. Hij is heel lief, maar...  Hij is bang voor mannen (dan gaat hij hysterisch blaffen of anderszins tekeer) en hij jaagt op vogels. Geheel over de kling. Ik heb het idee dat Hani501 en haar partner almaar tegen het dier lopen te commanderen (schreeuwen) om hem onder de duim te krijgen. Maar zo is het niet. Ik ga in de woonkamer zitten en dan laat ze hem binnen. Ik moet hem negeren terwijl hij mij besnuffelt. Binnen een minuut is alles koek en ei tussen Spikkel en mij. En zijn we besties.

Made in Saigon

Ineens doet mijn iPhone het niet meer. Ik moet buurt taxi rijden. Dat kan niet zonder telefoon. 

Snel naar de Marokkaanse telefoonwinkel op de Straatweg. Eerst meent hij dat het glas kapot is, maar als hij dat na 20 minuten vervangen heeft doet de telefoon nog niets. De batterij? Nee ook niet. 'Het moederbord kapot', concludeert hij, 'ies oude telefoon. Ik nieuwe telefoon voor jou.' Ik moet meteen weer denken aan Hassan Smoeilijk. 

Hij heeft wel een nieuwe telefoon voor me. Een wat ouder model. Zowel een nieuwe als een tweedehandse. Mijn laatste was een refurbished iPhone 6. Drie jaar heb ik ermee gedaan. Dit is een iPhone SE uit 2020. Ik vind het best.

Ik had het er laatst nog met Bobby over, dat steeds meer milieubewuste jongeren voor refurbished telefoons kiezen, of tweedehands. Wat een onzin al die dure nieuwe apparaten. Dat ik blij ben dat meer mensen dat vinden.

Ik ben er verder de hele dag mee bezig. Tot 23u in de avond. Heel confronterend. Het apparaat dat ook ik uren per dag in mijn handen heb. Waar ik alles mee doe. Maar dat alles moet wel werken. Al die functies zijn weg en moeten er weer op. De verkoper zet mijn simkaart over, maar dan? Het eerste rare wat mij opvalt is dat de tijd op Saigon staat. Vietnam.

En dan. Waar heb ik alle codes? Het digitale leven hangt van codes aan elkaar. De wifi. De bank. Whatsapp. Facebook. De televisie. De krant. De mail lukt me niet, maar gelukkig is de helpdesk van xs4all.nl zo goed me er doorheen te helpen.

Het is echt een Vietnamese telefoon. Allerlei instellingen en toetsenborden staan op zijn Vietnamees. En wat ook een schok is: ik kan mijn oorteletoontjes niet meer gebruiken. Er zit in dit model geen ingang meer voor oortelefoontjes met microfoon. Dus nu moet ik gedwongen aan de bluetooth. Grr.

To paracetamol or not?

Zus4 vindt dat ik paracetamol moet slikken, zij zegt dat zij bij het minste of geringste paracetamol slikt. Ik slik het alleen bij hoofdpijn of kiespijn, verder eigenlijk niet. Bijna nooit dus. 

Bobby vond dat ik dat niet zo aardig tegen haar gezegd had. 

Nu had ik gisteravond weer ijskoude handen en een gloeihoofd, dus toen slikte ik het toch maar. 

Nu heb ik tijd om het uit te zoeken. Er zijn twee soorten mensen: zij die paracetamol slikken en zij die onder de wol kruipen. Ik hoor tot de laatste groep. Daar is veel voor te zeggen, begrijp ik uit bovenstaand artikel.

Koninklijke Harmonie

Nichtje speelt sinds een paar jaar altsaxofoon en is lid van de Koninklijke Harmonie Oosterbeek. Die houden hun jaarlijkse nieuwjaarsconcert. Een Harmonie bestaat grotendeels uit blazers en slagwerk. Wat is het verschil tussen een Harmonie en een Fanfare, vraag ik. Volgens haar lóópt een fanfare en zit een Harmonie.

Eerst speelt een piepjong beginnersgroepje, blazertjes die net op les zijn. Dan treedt op het opleidingsorkest DaCapo, waar Nichtje dus in speelt, en ten slotte de hele Harmonie. Ik denk: een uurtje met de auto naar Oosterbeek, het Zalencentrum in, twee uur op een stoel, een uur terug en dan weer op de bank: hoe schadelijk kan dat zijn. 

Het is echt leuk. Het dorpsleven, het Verenigingsleven.  De orkesten, de voorzitter, de muzikanten, de dirigenten, de vrijwilligers, de trotse opa’s en oma’s, vaders, moeders, ooms, tantes. De fotograaf. De nichtjes die ik ooit Bébé noemde zijn ook mee. Twee uur zitten is wel heel moeilijk voor hen. Aan het slot worden en oorkondes uitgedeeld aan de jubilarissen. Twee zitten al vijftig jaar bij de Harmonie Oosterbeek.

Het is een pracht middag en daarna gauw weer naar de bank.

Dance

Dit schilderij zie ik op Facebook. Ik bewaar het plaatje voor dit blog en ben meteen het bericht weer kwijt, dus de naam van de kunstenaar moet ik schuldig blijven. Bulgaars geloof ik.  

De Bayrische Freundin vroeg een tijdje geleden of ik misschien meeging naar Grieks rijdansen. Er woont een grote Griekse gemeenschap in Utrecht en op zondagmiddag doen ze volksdansen. Griekse dansgroep Pigasos. Maar elke zondag wil ik niet. Toch houdt het me bezig. Want de nieuwe gym op dinsdagavond vind ik niet zo leuk, en ik zou wel wat anders willen. Misschien is volksdans wel wat. 

Als kind volksdansten we in de lange zomervakanties op camping Stortemelk op Vlieland. Ik genoot daar erg van. Zo democratisch is het. Iedereen mag meedoen. De Syriërs doen het ook. Die dansen ‘dabke’, sns op straat. Daar doen vooral jongeren aan mee. Mijn Buurman in Zeeburg had een tweede huis in Frankrijk en hij volksdanste daar veel. 

Dus terwijl ik nog altijd uitziek op de bank doe ik onderzoek. In Utrecht zijn er drie mogelijkheden voor volksdansen. Op woensdagavond in Lunetten, op maandagavond in Oost, en op donderdagochtend in Overvecht. Er is ook nog een dansschool aan de Hereweg waar je al dansend aan ’Dansconditie 60+’ kunt doen, maar daar is een wachtlijst. Ik moest maar eens wat gaan proefdraaien.

Je hebt ook het fenomeen ‘sacred dance’, dat is meer spiritueel dansen. Dat doen ze in de remonstrantse kerk en ook waar ik zing in Bilthoven. Dat lijkt me ook fijn, maar ik griezel er ook een beetje van. 

Nieuwe rijtjesfoto

We nuttigen eerst koffie met appeltaart en doen dan een rondje Amsterdamse Bos zuidzijde. En dit alles ter ere van Mutti’s 100e geboortedag. We zijn met vijf zussen en één zwager. Een hardloper die voor de triatlon traint vragen we een rijtjesfoto te maken. Hij baalt als een stekker, maar hij doet het toch. Morgen gaat de zon schijnen, maar het is toch een mooie wandeling. Na afloop neemt iedereen lekker twéé kroketten.

Als gezusters tellen we nu 64-71 jaren. We zijn alle vijf nog behoorlijk actief en levendig in de wereld, iedereen op hare wijs. De meest actieve is Zus4 die helemaal uit MeckPom is overgekomen om erbij te zijn en die bij mij logeert. Vrijdag deden we shoppen in de Utrechtse binnenstad. Vestje. Schoenen. Hema. Dunschiller. Trekzalf. Dingen die ze in Duitsland niet verkopen. 

Na de wandeling die rond 15u wel klaar is wil ze nog wel in Utrecht naar een concert ofzo. Nee, zeg ik, sorry, maar ik moet weer op de bank. Dan rijdt ze terug naar MeckPom. Waar het al sneeuwt. Oost west thuis best.

Uitzieken

Telkens denk ik: nu gaat het wel weer, qua griep, en dan ga ik lekker naar buiten maar dan blijkt het toch een daad van overmoed. Dan moet ik weer een dag bijkomen. Uitzieken.

Vandaag een tekening bij het uitzieken. Dezer dagen is buiten alles loodgrijs, maar soms is het toch even spectaculair. Wat lijken luchten en spiegelingen soms eenvoudig en wat zijn ze toch moeilijk.

Linzencurry

Weer een verrassend lekker hapje gekookt: linzencurry met kip en spinazie. Voor mijn gevoel zou er ook rode  parika en/of  champignons bij kunnen. Het recept heeft een Thaise touch met groene curry-boemboe en kokosroom, en erop voor de finishing touch verse koriander. Ik serveer er een beetje rijst bij, dat staat niet in het recept, maar anders vind ik het te nat.

Recept: https://www.ah.nl/allerhande/recept/R-R704326/linzencurry-met-kip

Blubber?

De Geschwister willen graag weten of het erg blubberig is daar waar ik de wandeling van zaterdag heb bedacht. Vanwege die plas (De Poel) en het hoge water overal. Ik dénk dat het wel meevalt, dat er vooral verharde paden liggen, maar helemaal zeker weet ik het niet meer, dus ik ga maar proeflopen. En een fotoverslag maken van de paden en de plassen.

Terwijl ik daar loop maak ik me trouwens meer zorgen over hun mogelijke commentaar over de geluiden van Schiphol en de snelweg A9. Oef.