Op de grote stille heide

Vandaag doen we een fietstocht over zoveel mogelijk heide. Je bent als toevallige fietser een beetje afhankelijk van de knooppunten routes, niets mis mee, alleen fietsen er ontzettend veel bejaarde echtparen op. Nu kun je zeggen: je bent zelf ook al bijna een bejaard echtpaar, maar de categorie waar ik het over heb ik zeker nog tien jaar ouder dan wij. Echtparen met fietshelmpjes op en achteruitkijkspiegels. En ze zijn dik ingepakt voor je weet maar nooit.

Epe is een toeristisch centrum met ook iweer veel winkels en horeca en ijssalons. En mensen. We gaan er eten bij de Chinees, 'China'. Onze hobby. Een echte ouderwetse dorps Chinees. De uitbaatster wil ons eerst niet hebben, want ze is maar in haar eentje en dan kan ze net de afhaalbalie aan, maar dan strijkt ze met de hand over haar hart en krijgen we heerlijk eten.

Nog wat orchideeën

Het is een wonderbaarlijke bloem, de orchidee. Als ik ze achter ramen in vensterbanken zie staan lijken ze net van plastic. Maar woensdag in het tuincentrum raakten ze me. Wonderlijke kleuren. Is dat nu ingespoten met verf?

 

https://www.nieuweoogst.nl/nieuws/2019/08/14/orchideeen-krijgen-kleurtje-bij-joflor

Rond Heerde

Bobby en ik verkeren een paar dagen in Heerde in het droomhuis van Schoonzusje. Zelf zijn zij op vakantie in de bergen onder Genève. 

We hebben de fietsen mee. Heerde ligt op de grens van de Veluwe en het IJsseldal, en vandaag fietsen we een stukje door allebei de landdchappen. Niet zo ver: 31 km.

Vooraf gaan we langs de apotheek omdat we medicijnen zijn vergeten en langs de fietsenmaker om pasfoto's te maken voor mijn nieuw aan te vragen paspoort. Dan zal ik altijd denken als ik naar mijn paspoort kijk: die foto heb ik laten maken bij de fietsenmaker in Heerde. Afrekenen moet bij het pompstation. Heerde heeft best wat winkels.

Lunchen doen we in Wapenveld bij een snackbar die ook glutenvrije bamischijven verkoopt. Zo leren we de omgeving aardig kennen. 

Orchideeën

Het kantoortje van de Buurt Taxi zit in een tuincentrum, vlak naast de kamerplanten. Ontzettend veel kamerplanten. Wie koopt al die kamerplanten, vraag je je af. Orchideeën hebben ze nu ook in alle kleuren. Ik geloof dat die blauwpaarse met kleurstof ingespoten zijn.

Wat we wilden

Gekeken naar de film 'Was wir wollten' (2022) op Netflix. Een stel (m/v) van een eind in de dertig lukt het maar niet om op zwanger te worden, ook niet na een aantal ivf-behandelingen, en de gynaecoloog adviseert ze even pauze te nemen en op hun toekomstbeeld te reflecteren. Ze gaan naar Sardinië, naar een appartement in een tamelijk luxe complex. Ooit toen ze elkaar pas hadden leren  kennen waren ze hier op een camping geweest. 

Hun buren zijn een luidruchtig gezin. Het dochtertje is onbevangen en komt steeds binnen kletsen. De puberzoon is afzijdig en onhandelbaar. De ouders zijn sexy en sportief. Barbecue enzo. Het contrast kan niet groter, dus veel plezier hebben ze niet. De mannen gaan steeds meer samen optrekken: tennissen, bergklimmen. Grote ruzie. Soort van verzoening. Met de buren gaat het ook niet goed, vooral de zwijgende zoon. Mooie film. Subtiel. 

Rara

Ik durf de pastinaak bijna niet te oogsten. Je weet niet wat je aantreft en laat 'm dan maar in de grond. Vorig jaar was de pastinaak ook al zo'n rare. Als je hem vergelijkt met de mooie gladde schone exemplaren in de supermarkt dan denk je toch dat deze mislukt is. Een soort Quasimodo. De bieten zijn op één na ook allemaal piepklein.

De vierde werkdag

Het is alweer mijn de vierde werkdag als maaltijdbezorger. Ik heb niet zo goed geslapen. De klanten, adressen, voordeuren, videobellen, liftschachten, tassen, dozen, bestellijsten en rolluiken tollen langs mijn  geestesoog. Ik kan het niet stop zetten. Twee maanden doe ik het, besluit ik, en als het dan nog niet allemaal vanzelf en ontspannen gaat mag ik stoppen.

Kijk je moet alle situaties een keer langs krijgen. Dan raak je vanzelf ervaren. Het lastigst zijn de situaties als er niemand open doet. Je mag het niet op de stoep zetten, want de maaltijd moet meteen in de koelkast. Een buur moet het aannemen. En als er dan geen buur is...

Vandaag kan ik bij het vertrek niet in de app. Je route en alle info zit in de bezorgers-app. Je iPhone slaat dat wachtwoord op, zou je zeggen, maar ineens niet meer. Ik bel Bobby of hij mijn wachtwoord wil opzoeken, maar dat blijkt niet meer te werken. Raar, want 's morgens op de computer werkte het nog wel. Dus moet ik een  nieuw wachtwoord aanvragen. Nou ja, als dat gebeurd is en alles doet het weer, dan weet ik waar ik naar toe moet. Pff. 

Deze middag heb ik 23 adressen, ik rijd kalm en zonder haast, en ben om 17.15u klaar. De eerdere dagen deed ik er een uur langer over. Zo is het de bedoeling. De gammele roldeur van het depot gaat ook probleemloos open en dicht, dus ik ben om 17.30u thuis.

Bobby vertelt aan iedereen over mijn nieuwe carrière. Hij is er trots op. Zelf vind ik het ook wel lollig.

Vijgenjam

Als wij in een buitenland op vakantie zijn, meestal Duitsland of Frankrijk, kijken we in de supermarkt altijd even naar de exotische jammetjes. Vijgenjam valt dan regelmatig in de prijzen. In mijn volkstuin heb ik een enorme vijgenboom met heel veel vijgen, maar die vrichten blijven klein en groen en hard. Dus nu ik bij de Lidl op een bak vijgen (uit Turkije) stuit neem ik die mee.

Vandaag werk ik eerst aan mijn artikel over de baadsters-tentoonstelling in Museum MORE waar we vorige week waren. Het is pittig, want er is niet zulke goeie achtergrondinformatie. Dus na enkele uren moet ik nodig de zinnen verzetten, en hoe kan dat beter dan met een jam?

500 gr vijgen, 250 gr geleisuiker, 3 eetlepels citroensap, 2 appels.

Vijgen gebruik je met schil en al, tenzij die schil niet meer zacht is. De appel (van eigen boom) doe ik erdoor om het extra creatief te maken. 

https://www.eefkooktzo.nl/vijgenjam/

Of:

https://www.leukerecepten.nl/recepten/vijgenjam/

Man en Schuur

Hani501 heeft een expositie in Woudsend in het kader van het event Woudsend Kunstmoment. Vijf zondagen was er een kunstroute in Woudsend. 

Ze heeft een schattig klein pakhuis toebedeeld gekregen. Op de onderste verdieping projecteert ze een serie foto's van Friese mannen en hun schuren, op het zoldertje haar serie over Betty Boop. Vooraf heb ik me een beetje tegen de flyer aan bemoeid en ik voel me dus heel betrokken. Ook natuurlijk omdat in ons huis Bobby een man cave heeft, nogal klein maar wel een echte. Ik heb nog geprobeerd of ze hem er niet tussen wilde zetten, maar ze was resoluut: nee, want Bobby is geen Fries. 

Mijn Bildtstars

Laatst las ik in NRC een artikel van de schrijfster Mariette Meester over haar 96-jarige vader die nog altijd in zijn eentje in een bus rond toert en op campings bivakkeert. Alleen nog in Nederland. Toen hij nog thuis woonde was hij heel voorzichtig met zijn energie. In zijn tuin werkte hij elke dag tien minuten. Ook al ben ik nog ver verwijderd van de 96, dat doseren spreekt me wel aan. 

Ik heb tenslotte vier tuinprojecten: de voortuinbak, moestuinbakken, de achtertuin en de volkstuin. Ze moeten allemaal een béétje netjes zijn en een beetje bloeien. Het moet er hoopvol uitzien, niet eindeloos verwaarloosd en overwoekerd. 

De voortuinbak tiert nu weer welig met tussen de bloemetjes tuinkruiden. In de volkstuin houd ik het gras een beetje bij en af en toe plant ik iets bloeiends. Voor de fleur. Daar moet ik de borders waar ik groenten in geprobeerd heb en die mislukt zijn omspitten. Dat is zwaar, dat moet echt gedoseerd.. 

Maar vandaag zijn eerst de moestuinbakken in de straat aan de beurt. Daar woekeren de oostindische kers, de aardappelen, de rucola, de munt. En eromheen de herfstasters. Als de bakken opgeschoond zijn komen daar nog jonge sla, snijbiet, paksoy, andijvie en boerenkool in. Of het nog wAt gaan doen? We gaan het zien.

Toen we drie weken geleden terugkwamen van vakantie heb ik de Opperdoezers geoogst, de helft van mijn aardappelteelt. Die zijn nu bijna op, de laatste drie weken best veel aardappelsalade gemaakt, en vandaag ga ik de Bildtstars oogsten. Rode aardappelen. Die zijn nu heel wat groter. 

https://www.nrc.nl/nieuws/2024/08/09/de-man-die-geen-tijd-heeft-zijn-96ste-verjaardag-te-vieren-2-a4862010

Naar de tuin

Ineens is de storm weer voorbij. Het leek wel eind september. Er is weer zon. Ik besluit even naar de kwekerij in Harmelen te gaan voor wat groenten- en perkplantjes. Vorige week was ik er ook maar toen was er nog zomerstop. Ik ga op hoop van zegen, want het is vrijdagmiddag en er zijn drama's op de snelwegen rond Utrecht, vanwege grootscheepse reparaties aan de A2. 

De grootste problemen zijn bij Nieuwegein. Vorige week vrijdag en nu weer. De hele dag gaat het erover op de radio. Ik heb 's morgens in de Buurt Taxi gereden en luister dan altijd naar de regionale zender Radio M. Maar het probleem zit vooral op de A27 en de A12. Voor Harmelen hoef ik alleen maar de A2 bij Maarssen over te steken. 

Blijkt dat de weg naar Vleuten ook afgesloten is. De hele maand, ook wegens reparaties. Dus ook hier moet al het autoverkeer naar de nieuwbouwwijken Leidsche Rijn en Vleuten/de Meern zich tussen de beide Haarrijnse Plassen doorwurmen, en door Vleuten-dorp dat daar niet op berekend is. Enfin, uiteindelijk bereik ik de kweker en koop ik wat  boerenkool, andijvie en viooltjes.

En dan naar de volkstuin. De zon schijnt gelukkig weer. Ik trek de bloembak leeg die ik in juni volgestrooid had met eetbare-bloemen-zaden. Niets van opgekomen. Alleen maar onkruid. Ik trek wat materie uit de compostbak, wat ik nog nooit gedaan heb. Dat wordt mijn volgende leercurve: bodemverbeteren en verhogen, want de aarde is schraal en het was dit jaar heel erg met al het water. Vooralsnog ziet het ee met de nieuwe bloemetjes (gele meisjesogen en rode zonnehoed en nu dus 12 viooltjes) al weer heel wat fleuriger uit.

Good Girl's Guide

We kijken deze week naar de Netflix-serie 'A Good Girl's Guide to Murder'. Speelt op het Engelse platteland. Ik kan nooit een serie vinden die ik geschikt acht voor ons allebei, maar Bobby kijkt gewoon in zijn VPRO-gids waar elke week wat aanbevelingen in staan. 

Nu dus deze, zes afleveringen. Hoofdpersoon een heel leuk meisje, Pip, ze ziet er uit als veertien maar ze rijdt al in een enorme rode Volvo.ze moet al kiezen naar welke universiteit ze wil, dus ze zal wel zestien zeventien zijn. Er is vijf jaar geleden een blond mooi meisje Andie verdwenen uit het dorp, en haar Pakistaanse vriendje Sal zou het gedaan hebben. Deze heeft de moord bekend en daarna zelfmoord gepleegd. Dat is de officiële versie. Pip kende beiden een beetje en gelooft niet dat de aardige Sal Andie vermoord heeft. Zij begint een onderzoek. De hele wand van haar slaapkamer hangt vol met haar bevindingen, zoals je dat ook bij politieseries op tc ziet.

Ik ben erg dol op het personage Pip, gespeeld door de Amerikaanse actrice Emma Myers. Lastig wel al die vriendengroepen van pubermeisjes en -jongens. Ik vind ze allemaal op elkaar lijken en moeilijk te onthouden wie wie is. 

Rondje Vecht

Met Elly maak ik een pittige tocht op de fiets: we gaan langs de Vecht naar Muiderberg. 

Práchtige route. 35km heen en 35 km terug. Net zoiets als laatst de tocht naar Spakenburg. We rijden langs de westkant van de Vecht via Oud-Zuilen, Maarssen, Breukelen, Loenen, Vreeland, Nederhorst den Berg, en dan een stukje Naardermeer (aanvliegroute Schiphol), óver de A1 heen en dan dat laatste stukje Muiderberg. Alwaar we heerlijk lunchen bij een mooi hotel-restaurant

Dan doen we dezelfde weg terug. Het waait nogal, nu wind tégen, wat zorgt voor luidwuivend riet en luidruisende wilgen. Ik vrees voor de accu en rijd voor de zekerheid maar met minimale ondersteuning. Just when I needed it most. Pff. 

Elly noemt mij een meester in het maken van mooie routes, een compliment dat ik dankbaar in ontvangst neem.

Naar de Chinees

Onze favoriete Chinees aan de Straatweg was altijd Man Far, maar die is in 2022 door de politie gesloten wegens illegale gokpraktijken. Daarvoor gingen we meestal naar Paradijs op het Vredenburg, die was fantastisch, maar die is ook al jaren dicht. Sindsdien missen we een wijk-Chinees. Er zijn er in Utrecht niet veel meer en vaak zijn ze alleen nog afhaal/ bezorgen.   

Zo'n gezellig uitje als naar Gorssel moet eigenlijk wel afgesloten worden met een bezoek aan de Chinees, maar welke? Bobby stelt voor die in Hoevelaken waar we een keer verzeild zijn geraakt toen er een enorme file op de A1 stond, maar die was behoorlijk saai met grijs lila en roze interieur. Een goeie Chinees moet wel een beetje buitenissig ingericht zijn. Ik heb al een optie op het oog 'Nieuw China' aan de Biltstraat, maar met de auto willen we daar niet naar toe. 

Zo komen we terecht bij Soen Lie in het Groot Winkelcentrum in Overvecht. Ik ken het vanuit een ooghoek als ik de klanten van de Buurt Taxi naar de kapper aan de Zamenhofdreef breng. Het is heel groot en aardige mensen en aardig eten.

 

De Chinezen waar ik kom (kwam) zijn opmerkelijk vaak artikeltjes waard in de regionale kranten.

Over Man Far:

https://www.ad.nl/utrecht/de-oudste-chinees-van-utrecht-blijkt-plots-een-restaurant-waar-flink-gegokt-wordt~a43ecc3f/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F

Over Paradijs:

https://www.ad.nl/utrecht/bekendste-chinees-van-utrecht-houdt-ermee-op-einde-van-het-paradijs~acceed15/

Over Nieuw China:

https://denuk.nl/even-langs-bij-new-china-het-oudste-chinees-indisch-restaurant-van-utrecht-onze-jongste-kok-loopt-ook-al-tegen-de-zestig/

Over Fook Sing aan de Molukkenstraat in Amsterdam:

https://www.parool.nl/ps/voor-en-achter-het-doorgeefluik-van-chin-ind-rest-fook-sing-mijn-generatie-is-de-laatste-die-echt-hard-kan-werken~b1ffc684/

Licked by the waves (2)

Het kost even voor ik de foto daadwerkelijk gevonden heb, want ik ben de link naar ons digitale familie-fotoarchief kwijt, maar deze wil ik toch in mijn blog plakken. Vlieland 1967, staat erbij, maar volgens mij was het Zeeland 1966. Geweldige foto. Ik was tien. Nog voor de puberteit. Er is nog zo'n foto van Zus3, in hetzelfde zwempak, maar dan in het rood.

Licked by the waves (1)

We gaan naar Gorssel naar Museum MORE naar de tentoonstelling 'Licked by the waves' over nieuwe baders in de kunst. Een paar maanden geleden was ik ook nog in Gorssel bij de tentoonstelling 'Aan 't water'. Die hangt er ook nog. Bobby gaat mee. Dat is een aangename verrassing.

Ik heb iets met het thema 'baden'. Zwemmen. Ik ben er niet dol op. Ik vind het koud en nat en naar en tenzij het bloedheet is vind ik het niet prettig. In badpak voel ik me ook niet zo jofel, tussen mensen met prachtige jonge lijven. Maar ik ken natuurlijk ook de aangename sensatie van door het water omsloten te zijn, te dobberen, te drijven. Het kijken. De (zelf-) erotiek. Kortom: mixed feelings. Je hebt het er niet over.

Daar hoop ik wat van te zien in die tentoonstelling. En daar zie ik wat van. Baden is een heerlijke ervaring en op zoveel verschillende manieren verbeeld. Het zijn maar weinig bekende kunstenaars. Normaal hangen daar juist bekende kunstenaars. Geen idee wie en wat er hangt. Het ziet er uit alsof ze een oproep naar galeries hebben gedaan wie wat in wilde sturen.

Maar het is wel leuk om naar te kijken. Het is veel breder dan de klassieke schilderijen van baadsters die toch vooral een uiting ware van de male gaze op het vrouwenlichaam. 

Ik heb duidelijke voorkeuren. Die heb ik in de collage geplakt.

https://www.museummore.nl/tentoonstelling/nieuwe-baders-in-de-kunst/

Zomergasten

Ik probeer altijd 'Zomergasten' (VPRO) te kijken, maar dit jaar ging het tot nu toe niet zo goed. Bij China-correspondent  Garrie van Pinxteren in gesprek met Janine Abbring ben ik twee maal in slaap gevallen. En toen las ik een artikel dat er dit jaar veel minder mensen kijken dan voorheen, dat misschien het format zichzelf overleefd heeft, en toen kwam advocate Liesbeth Zegveld in gesprek met Margriet van der Linden. Geboeid van begin tot het eind. Verrast. Zij is bekend van haar processen tegen de Staat. Zij staat oorlogsslachtoffers bij en slachtoffers van mensenrechtenschendingen. Srebrenica. Afghanistan. Indonesië. Molukkers.

De helft van de uitzending ging over die politieke zaken die diep in de levens van de mensen ingrepen. De slachtoffers en de nabestaanden. Waar de Staat aantoonbaar fouten maakte begint zij strafzaken.

Maar het ging ook over privé zaken. Man-vrouw kwesties. Meisjes die eronder gehouden werden. Seksisme op de werkvloer. Me#too zaken. Vrouwelijke solidariteit. Seks. Orgasmes. Fascinerend. Zegveld praat nogal zoekend, maakt zinnen niet af, kijkt er veelbetekenend bij maar je snapt niet helemaal wat ze bedoelt. Maar dat went, want het is allemaal wel onverwacht en spannend.

De galerie

Ik heb al een tijd niets aan mijn tekeningen-website gedaan. De laatste keer was na onze Normandië-voorjaarsvakantie in 2023. Toen was ik zo trots op mijn tekeningen van de krijtkusten. Er komt ook helemaal niemand op die site. Het is een beetje een dure hobby. Kost wel honderd euro per jaar. Geloof Maar toch ben ik er trots op.

Elke keer  als ik eraan werk (hoogstens een keer per jaar) ben ik vergeten hoe deze website werkt. Pff.

Nu zet ik de brug van Kappeln erop. En zet ik er nog wat sporthelden en kamerplanten op. Weet niet of het werkt zo. Misschien de cyclaampjes?

Neem ook eens een kijkje? https://www.lucietheodora.com

Working Class Hero

Vandaag doe ik mijn 'uniformpje' erbij aan: een zwart poloshirt met daarop het logo van de firma. Het voelt raar, ik doe het werk liever in een bloemetjesbloeze. Op het laatste moment steek ik mijn haar ook nog op want het is erg warm. Bobby vindt mij geweldig als working class hero.

Bij het depot staan om 13.15u al drie collega-bezorgers de tassen in de auto's in te laden. Oudere heren. Slechts één van stelt zich voor. De andere twee staan als gekken te roken. Ik heb niet zo'n zin om met ze te bonden. 

De rit gaat in eerste instantie voorspoedig. Wel zijn er nog een paar nieuwe niet eenvoudig te vinden adressen, maar driekwart is nu bekend. De klanten beginnen me ook te herkennen en geven glimlachjes. Bent u er weer? Dat vinden ze fijn.

Tot ik bij een nieuw zo te zien peperduur seniorencomplex kom, waar zo te merken nog niemand niemand kent. Er zijn ook geen recepties meer met een dame die eventuele vragen beantwoordt. Meneer Bennie op nummer 65 ken ik inmiddels, maar meneer Scheffer van nr 81 nog niet. Ha Ik ga naar buiten om zijn doos te halen en dan kom ik de flat niet meer in. De klant doet niet open, neemt geen telefoon op, en ik heb ook geen instructies wat te doen bij geen gehoor. Dat gaat duren en ik wil verder. Ik bel met de centrale en die vindt dat ik bij de buren moet aanbellen. Niemand doet open. Of ik dan aan het eind van de rit nog een keer langs wil gaan. Het kost me al met al al gauw een uur extra en het bezorgtarief is niet meer dan €2,20 per adres. Ben ineens enorm geïrriteerd.

Uiteindelijk krijg ik de meneer aan de lijn. Ik ben inmiddels bij mijn laatste adres in Maartensdijk. Hij is gevallen, vertelr hij. Hij kon de deur niet open doen en niet de telefoon opnemen. Of ik het eten nog had. En of het nog gekoeld was. Of ik het nog kom brengen. Dan breekt toch je hart. Natuurlijk breng ik  het. Maar mijn  bereidwilligheid is als ik vrijwilliger ben een stuk groter dan in mijn rol als minimaal betaalde working class hero.

Eenmaal thuis kom stuur ik een mailtje naar de manager met wie ik gesproken heb, dat service en klantgerichtheid een mooi goed is, maar niet als het over de ruggen gaat van de bezorgers. Moet denken aan de film Sorry We Missed You. Of er een compensatie is (geregeld kan worden) voor zulke gevallen. Na veel geheen-en-weer betalen ze me een extra adres.

Pieterskerk

Als ik op het Pieterskerkhof zelf zou gaan zitten dan zou het een heel andere tekening worden dan wat ik nu heb gemaakt thuis vanaf een foto. Dit genre heb ik wel vaker gemaakt op reis, op vakanties. 

Urban Sketching

K. meldt dat ze vandaag voor het eerst naar Utrecht Urban Sketching geweest is, op het Pieterskerkhof. Ik kon niet mee vanwege mijn Pyjama Party. 

Dat 'urban sketching' vind ik toch zo leuk, het is laagdrempelig en gratis, er wordt gecommuniceerd via Facebook. Daar vind je de aankondiging en achteraf foto's. Ik heb wat schroom, en het is goed te zien dat K. die helemaal niet heeft, terwijl ze nog maar net tekent. 

Urban sketching is een wereldwijde beweging van tekenaars, zowel zeer ervaren als beginnelingen. Zoals bekend ben ik niet zo fan van Utrecht, ik vind Urban Sketching in bijvoorbeeld Rotterdam en Zaandam veel leuker. Maar misschien is Utrecht urban sketching wel een manier om meer van Utrecht te gaan houden. 

Er waren ca 30 deelnemers. Als ik zo naar de verzameling tekeningen kijk dan denk ik dat ik niet het hele plein of de hele kerk te tekenen, maar dat ik ook een detail zou kunnen kiezen.

Pyjama party

We proberen de avond zo lang mogelijk te rekken, om maar niet alleen elk in ons afzonderlijke tuinhuisje te hoeven gaan slapen. Durven we te gaan slapen, is de vraag. We vinden het best een beetje eng. Maar het buitenhek van het complex is op slot, er zijn in principe geen andere mensen.  

Eerst eten en drinken we langdurig aan Karins lange tafels, daarna wordt het te koud en gaan we bij haar binnen. Ook al zijn de tuinhuisje tamelijk primitief, zonder water en elektriciteit, eventueel met butagas, momenteel is het binnen in de huisjes nog lekker warm. 

Vervolgens maken we nog een nachtwandeling over gans het complex. In één huisje brandt licht, daar is dus nog iemand. En dan is het zover. Op onszelf in ons huisje. 

Als er iets engs is mag je bellen. De andere twee zouden geloof ik liever met zijn drieën in één huisje willen, maar dat zie ik niet zitten. Meisjesdroom van drie zestig plus-vrouwen.

Kruiden

De betonnen plantenbak voor ons huis ga ik omvormen naar een kruidentuin. Tenslotte is de keuken ook aan deze kant van het huis. Tussen de lobelia, anjertjes en viooltjes groeit nu peterselie, bieslook, koriander, basilicum, dille en oregano. Bij de supermarkt zijn nog maar weinig soorten kruiden te koop, dus dat is weer een tochtje naar de zaterdagse plantjesmarkt op het Jansplein. Ik zet er gele naamkaartjes bij voor de educatieve waarde voor de buurt en ook om onszelf niet te vergissen.

Sleep over-voorpret

Vanavond heb ik met twee tuinbuurvrouwen een sleep-over-party op de tuin. Er gaat veel app-gedoe aan vooraf. Zullen-we-zaterdagavond-doen-in-plaats-van-vrijdag? Ik-zit-helaas-dan-nog net-in-Normandië, wie-maakt-wat en oeps-ik-heb-me-vergist-in-de-datum-sorry-sorry-sorry dus uiteindelijk zijn we straks maar met drie. Van de vijf.

Ik had aangeboden dat ik wel koude soep wilde maken, want zelf ben ik dol op koude soep, maar ze wilden geen koude soep. Wel salade. Toen had ik de aardappel-paprika-chorizo uitgekozen - pas nadat ik begreep dat iedereen 'alles' at, desgevraagd hè - bleek één toch geen aardappel te eten. Ook niet mijn opperdoezers. Vegetarisch, glutenvrij, koolhydraatarm, geen garnalen... misschien krijgen we vanavond nog lactose-vrij erbij. Dan kan de dille-mosterdsaus niet.

Degene die niet komt omdat ze het verkeerd in haar agenda had staan heeft wel een quiche gemaakt. Ik ben een beetje gepikeerd dat degene die bij nader inzien mijn salade niet wilde, gewoon maar een andere salade heeft opgegeven. Ik maak ze allebéi. Al met al wordt het vast veel te veel eten voor slechts drie dames. 

Het is ook wel weer grappig, al dat gedoe, want een wil morgen ook nog samen ontbijten en de ander niet. Of desnoods lunch. Ik wil liever niets, maar weet niet of ik dan spijt krijg.

Dus ik ben de hele dag al bezig een heel overnachtingspakket met salades en witte wijn en pyjama en toilettas. En handdoeken en afwasmiddel. En iedereen appt de hele dag al foto's van haar brouwsels.

Evening Rise

'Zullen we vanavond op de tuin eten?' stel ik Bobby voor. En zo hebben we ineens een geweldige donderdagavond op de volkstuin. Een eenvoudige aardappelsalade (met opperdoezers, paprika, tomaat en chorizo) en een restje witte wijn in de koeltas. Het is er een verrukkelijk sfeertje. We liggen elk op een bankje van de picknicktafel naar de luchten en de bomen te kijken. Heel anders dan ons straf ommuurde stadstuintje. En maar zeven minuten fietsen van huis. Luchten, wolken, hoge bomen, vogels, stilte.

Recept:

https://www.boodschappen.nl/recept/aardappelsalade-met-chorizo-en-paprika/

De ochtendstond

Vroeg in de ochtend (voor mijn doen dan) het grasveld in de volkstuin gemaaid. Met die zon en regen groeien gras en onkruid als een gek. Als het weer te doen is ga ik het akkertje omspitten. Misschien kan ik wat planten en oogsten.

 Mooi stil is het hier in de ochtend, behalve dan natuurlijk het geluid van mijn eigen grastrimmer. Ik geloof niet dat een van de tuinburen er al is. Espresso in de percolator. Mmm. Leuk ook dat souvenir uit Kappeln.

Naar het strand

Dagje naar Zus2 in Den Helder. Al die dagen hadden we moordende hitte en nu miezert het. Heerlijk!. 

We gaan ook naar het strand bij Huisduinen. Lopen naar de strandovergang bij Julianadorp. Er is daar bijna niemand. Wel veel jonge meeuwen, kwallen, en heel veel mosselen

Met de (doorgaande) trein is De Helder van huis naar huis ruim 2,5 uur heen en 2,5 uur terug, met de auto is het 1 uur en veertig minuten. Toch is het wel relaxed zo. Onderweg veel herinneringen aan mijn Amsterdamse periode toen ik veel meer op Noord-Holland en de Noordzee gericht was. Toen was Den Helder maar een uur.

Onweer

Een van de tuinbuurvrouwen zit in Normandië en ze smeekt of een van de thuisblijvers haar potplanten en groentes wil gieteren. Ik ben al twee dagen ongans van de warmte en ga steeds onder de koude douche staan om af te koelen. Slapen wil ook niet, mijn lichaam is letterlijk oververhit. Boodschappen halen, een koude soep en een maaltijdsalade bereiden, een wasje draaien... veel verder kom ik niet. Het gieteren rondom ons huis lukt me maar net. Maar ja, de tuinbuurvrouw.  

tegen tienen 's avonds ga ik nog zes gieters bij haar gieteren en zes bij mijzelf. En als ik naar huis fiets is het ineens zwaar bewolkt.

Dus deze tweede hittedag eindigt in een bevrijdende onweersbui. En voor mijn panoramaraam in het donker geniet ik van de oplichtende lucht, de donderslagen en de regen.

Met de bus

Morgenochtend wil ik met de trein en omdat de beroemde mega-fietsenstalling bij Utrecht CS meestal zo bomvol is dat het zoeken van een plekje voor je fiets al gauw tien minuten kost ga ik liever met de bus. 

Als ik de trein van 09.39u wil halen kan ik het beste om 09u van huis, schat ik in. Toch even checken. En tot mijn verbazing geven noch Google Maps noch OV9292 waar ik normaliter blind op vaar rond die tijd een bus. Volgens hen gaat er géén bus. Terwijl hier minstens 12 x per uur een bus naar Utrecht CS rijdt. Er valt er wel eens een uit wegens personeelsgebrek, maar dat hier bussen rijden lijdt geen twijfel. Maar het zijn vaak kluitjes en dan weer 10 minuten niets. Dus als je een bepaalde trein wilt halen wil je graag weten waar je aan toe bent. 

Dus loop ik maar om 22u naar de bushalte voor uitsluitsel. Daar hangt de dienstregeling includief de vakantie-dienstregeling. Nu weet ik het zeker: als ik er om 09u sta komt het goed.

Maaltijden

Mijn tweede dag als maaltijdbezorger. Omdat het zo heet is zie ik er toch weer wat tegenop. Wat er allemaal mis kan gaan. Dat alle koelelementen smelten en de maaltijden bederven. Dat mijn telefoon het begeeft - dat doet-ie wel vaker als die te heet wordt. Dus de airco in de auto blaast maximaal. De temperatuur buiten de auto is regelmatig boven de 40 graden.

Omdat het de eerste werkdag in juli met 23 adressen nogal uitgelopen was had ik voor deze week om max 20 adressen gevraagd, maar het blijken er toch 25 te zijn. In Bilthoven, Bosch & Duin, Den Dolder, Maartensdijk. Doorzonwoningen, serviceflats, ouderenflats, villa's, nog veel grotere en duurdere villa's, zorgcomplexen, you name it. Wel heel bijzonder om daar allemaal aan de deur en soms ook over de drempel te komen.

Het gaat me al veel beter af dan de eerste keer. Ik ben niet meer zenuwachtig, ik doe gewoon mijn ding. Een keer toets ik iets verkeerds in in de app en stuurt hij mij een onbegrijpelijke kant op. Daarmee verlies ik zeker een kwartier.

Het opruimen en afsluiten in het depot gaat goed. Het is een slabberdewatski roldeur die niet goed sluit met een krakkemikkig cijferhangslot. Je moet een boel wiebelen voor alles op zijn plek valt. Maar ook dat lukt.

Het administratieve gedeelte via de website tenslotte kost even wat hersenkraken, ook daar ben ik niet op ingewerkt. Ik moet de menu's die de mensen hebben meegegeven invoeren. En mijn kilometers. Het geeft een goed gevoel dat het allemaal lukt. Over een paar weken is alles ingesleten en weet ik niet beter.

Maar ik vind het merk ik leuk om weer een baantje te hebben. En wat geld bij te verdienen om mijn geneugten te kunnen bekostigen. Mo komt eten. Zij is ook net met (vervroegd) pensioen en het houdt niet over dus op terrasjes zitten zit er bij haar niet meer in. Zij vindt mijn baantje ook een goed idee.

Naar de bossen

Het is zondagmiddag en nadat we bekomen zijn van de Parijse Olympische marathon met de monsterzege van Sifan Hassan gaan we een rondje fietsen. Het was me toch wel een aflevering met al die winnaressen. 

We fietsen naar de bossen, want in de zon is het veel te heet. Groenekan, Ridderoordse Bossen, Lage Vuursche, Hollands he Rading, Maartensdijk, Groenekan, Blauwkapel en dan weer naar huis, waar volop gegieterd moet worden.

Maria

Op Facebook komt een foto voorbij van een Mariabeeld in een fietstas. Een schokje gaat door mijn lijf. Ooit (ergens in de jaren tachtig) was dat beeld van mij. Het stond te koop in de etalage van een bric-à-brac-winkel aan de Jan van Galenstraat in Amsterdam West. Dat was om de hoek bij de Joos Banckersweg waar ik toen met Hani501 woonde. Vier hoog. Ik ervoer een diepe snik bij het zien van dat beeld. Het was het begin van mijn hang naar katholieke parafernalia. En Hani501 kocht het voor me. Mooi cadeau.

Een paar jaar later woonde ik aan de Twee Koningskinderenstraat, ook Bos & Lommer, een paar straten verderop. Eerst alleen, later kwam Ex daarbij. Die was uitgesproken antireligieus en zei versjes als 'Heilige Maria bid voor de kippen, dat ze niet van hun stokje wippen'. Maria paste zeg maar niet zo in ons huishouden. Toen we van daar verhuisden naar het Twiske en vriendinnen ons hielpen verhuizen vroeg ik of iemand interesse had in dat beeld, want ik wilde het niet meer. Er viel een diepe stilte, want niemand wilde het. Maar ook omdat Hani501 erbij was en ik blijkbaar vergeten was dat zij mij dat beeld gegeven had. Het was best duur geweest. Echt pijnlijk. Zij nam het toen mee naar huis. Ik putte mij uit in excuses. 

Het beeld heeft sindsdien in al haar Amsterdamse etages gestaan. Toen zij naar Friesland verhuisde hield zij haar Amsterdamse woning aan, waar het beeld bleef staan. Ze heeft het me nog een paar keer aangeboden maar ondanks mijn katholieke snik (die nu weer veel minder is) wilde ik het écht niet meer. Ik heb nog overwogen of ik het in de tuin zou willen of in het tuinhuisje, maar nee. 

Onlangs heeft Hani501 de Amsterdamse etage opgezegd en dus moest die leeg. Weer was ik mij vaak bewust van het Mariabeeld. En nu duikt het op in de fietstas van Ginni. Au.

Bij Fort Vechten

Met Nichtje maak ik een wandeling bij Fort Vechten, bij Bunnik. Daar ben ik nog nooit geweest, vanwege dat het direct aan de A12 en diverse spoorlijnen ligt. 

Maar er blijkt daar ook een 'klompenpad' te lopen en 'klompenpaden' zijn de beste wandelroutes. Deze heet het Slagmaatpad en het loopt tussen het Fort en Houten. 

We praten over het leven tijdens en na het verlies van je beste vriendin(nen). Het belang van de beste vriendin. Of je ooit beste vriendin. Over de golven in de vriendschap wanneer zaken als carrière en liefde en kinderen of huisdieren je tijdsbesteding gaan veranderen. Of verhuizingen. Of nieuwe vriendschappen. Nieuwe interesses. Je hoopt op tijden dat er weer ruimte zal zijn voor de oude vriendschap. Nooit was je bedacht op dat het zomaar op kan houden. 

Wie is jouw bestie nou? vraagt ze. Ja wie is nu mijn bestie?

Het Slagmaatpad: https://klompenpaden.nl/klompenpad/slagmaatpad-2/

Jaimy

'n Heerlijke oosterse salade van de site Jaimy's Kitchen. Rijstnoedels, paksoi, paprika, mango, avocado, garnalen. Andere noedels mag natuurlijk ook. Evenals iets anders dan garnalen: kip ofzo, of noten. En een dressing van sojasaus en sweet chili saus. Een salade met eeuwigheidswaarde. 

https://jaimyskitchen.nl/recepten/rijstnoedel-salade-met-mango-en-garnalen

Taxi

Eindelijk weer een buurttaxi-dienst. Dat is wel vier of vijf weken geleden. Ik heb het echt gemist. Ook wel goed om te ervaren. 

Mevrouw A. die elke vrijdag naar de kapper gaat breng ik naar de kapper. Ze wordt steeds meer in de war en laat nu de kapster de afspraak met de buurt taxi maken. 'Mijn kleinzoon zegt: Oma gaat u elke wéék naar de kapper?? En dan zeg ik: jullie gaan elke week naar de kroeg, ik ga elke week naar de kapper.' 

Mevrouw B. breng ik naar het winkelcentrum voor haar wekelijkse boodschappen. Zij heeft iets aan haar longen en ademt heel problematisch. De taxi in en uit gaat al heel problematisch en het lopen met de rollator voetje voor voetje. Ze hád iemand die boodschappen voor haar deed, vertelt ze, maar die is al weken uit de running. Nu moet ze het zelf weer doen. 

Mevrouw C. die twee keer per week naar een soort dagopvang voor GGZ-patiënten gaat, waar ze knutselen en koken en eten is zo vrolijk als nooit tevoren. De eerste keer dat ik haar reed was de dag voor Kerst

vorig jaar, toen ze diep diep diep depressief was. 

Een mevrouw D. die ook heel slecht ter been is moet naar de apotheek om de rekening te betalen en dan naar het winkelcentrum. Of ik even op haar wacht. Ze is heel ontwikkeld, dat merk je, maar ze ruikt onfris en haar kleren en rollator zitten onder de vlekken. 

Dan heb ik nog de oude heer E., die elke middag zijn vrouw bezoekt in het verzorgingshuis voor dementen. Hij gaat om 15.30u, en kan dan niet meer met ons terug, want onze laatste rit is om 16.15u. Ik heb hem gesuggereerd iets eerder op bezoek te gaan, maar hij wil de dagorde van zijn vrouw niet verstoren. 

Dan heb ik nog een leuke oude mevrouw F. met een hele zere rug en een heel zwaar boodschappenkarretje. Maar ze hebben tegenwoordig een lift in de flat, vertelt ze, zodat mensen zoals zij nog langer zelfstandig kunnen wonen.

Troost

Och hemeltje, de hele week leeft heel/half Nederland mee met de finale van de hordenloop 400 meter dames in Parijs, de race met als hoofdrolspelers onze Femke Bol en de Amerikaanse Sydney McLaughlin, met alle hooggespannen verwachtingen over Femke van dien, en dan lukt het haar niet. Nou ja niet... ze haalt gelukkig nog brons. En dan dat intense verdriet. Wat ik wel begrijpelijk maar toch  erg vind bij al die 'verliezers' is dat ze zichzelf zo negatief beoordelen. 'Ik heb heel slecht gelopen'. Terwijl ze nog steeds onvoorstelbaar geweldig hebben gelopen. 

Bij de Spelen zijn behalve de winnaars zoveel meer deelnemers die het niet lukt, die er jaren voor getraind hebben, alles aan de kant gezet. Die prestaties neerzetten waar wij allen lui op de bank niet aan kunnen tippen. Diep diep diep teleurgesteld. 

Wat zeg je als ouders op zo'n moment? We houden niet minder van je. Je was / bent hoe dan ook geweldig. Je hebt gedaan wat je kon. Volgende keer beter? 

Femke vindt troost bij haar ouders. 

Meisjesogen

Op naar de Hornbach om te kijken of de lijstenmaker er is, om het portret van Nichtje en haar verloren Bestie in te lijsten. Helaas voor mij: hij is nog op vakantie. 

Ter troost ga ik maar even langs bij hun plantenafdeling en ik scoor drie stuks 'meisjesogen'. Er staat momenteel behalve heel veel niet altijd te duiden groen wat weinig kleur in de tuin. Dus dit geel fleurt enorm op.

Toen ik met de tuin begon wilde ik er vooral wit roze en blauw als bloemen, voor een spiritueel sfeertje, maar hier en daar wat geel pept enorm op.

Kwintelooijen

Met Zus3 wandelen bij het natuurgebied Kwintelooijen tussen Veenendaal en Rhenen. Daar zou een nieuwe dependence zijn van 'House of Bird', dat we kennen uit het Diemerbos.

Kwintelooijen is een zandafgraving uit de jaren 70. Bij het afgraven van het zand kwam men, door de samenstelling van de diverse grondlagen en de in die lagen gevonden botten en werktuigen, veel te weten over de ijstijden en zelfs de tijden daarvóór. Er groeien meer dan 300 plantensoorten en er zijn speciale poelen aangelegd voor de rugstreeppad. 

De trap is beroemd en bestaat uit 169 treden en vanaf de rand van het terrein heb je een uitzicht over  de Gelderse Vallei. De uitgezette wandeling is wat kort, maar dat vinden we niet zo erg.

Wandeling:

https://visitrhenen.com/wandelroutes-rhenen/wandelroute-dikkenberg/

Olympisch

Sinds we terug zijn van weggeweest kijken we elke avond naar de Olympische Spelen. Heel gezellig. Natuurlijk benieuwd naar de prestaties van de atletes Femke Bol en Sifan Hassan, maar ook de andere sporten en sporters zijn niet te versmaden. Polsstok hoogspringen met de Zweed Armand Duplantis is adembenemend, het verspringen, de hink-stap-sprong, basketbal met drie spelers. Maar absoluut favoriet is kogelslingeren. Enorme vleesbomen van mannen en vrouwen. Wat een types. En wat een onbegrijpelijke techniek. Dit is de Canadees Ethan Katzberg, een nieuwkomer die iedereen verraste met zijn ongekende prestaties. 

De eigen oogst

De oogst is een beetje teleurstellend, maar toch lukt het om een heerlijk maaltje te maken met de eigen aardappelen, bietjes, appels, rucola. Walnoten, uitjes, mosterd en augurkjes heb ik nog staan. Ik moet alleen nog zalm, geitenkaas en creme fraiche kopen. Mmm.

https://jaimyskitchen.nl/recepten/aardappel-salade-met-biet-en-zalm

Besties

In mijn vakantie is Nichtje's 'Bestie' van de middelbare school en de studietijd overleden. Een zeldzame en desastreuze kanker. Ze laat een man en twee kindjes na. En andere familie en vriend(inn)en. Nichtje en ik appen erover. Omdat ik ook twee besties ben verloren. Ook aan kanker. Ook heel snel. 

Nichtje stuurt me foto's. Of ik een tekening wil maken. Bij dezen.

Maandag tuindag

Het is even diep ademhalen, maar dan ga ik toch maar naar de volkstuin. Vóór de vakantie was het er een natte bende en deed niets het. Hoe zou het er allemaal bij staan? Grasmaaien is opgave 1. Dat gaat bij hoog gras nooit op één accu, dus ik moet ook nog heen en weer. Opgave 2:  een plekje zoeken voor mijn  souvenir uit Kappeln. En dan wvttk.

Van de weinig gewassen die nog iets beloofden zijn alleen de cherrytomaten en de venkel wat geworden. Eén courgette. Er zijn haast geen bramen.

Dan blijkt dat de Surinaamse buurman heel veel braamstruik die blijkbaar tussen onze tuinen woekert afgeknipt te hebben en over mijn struikjes gestort. Naar dat stukje kijk ik eigenlijk nooit, er is genoeg andere wanorde om me mee bezig te houden. Maar het ziet eruit alsof hij een enorme woede-aanval heeft gehad. Ik ben er minstens anderhalf uur me bezig die bramentakken (dik, met veel harde stekels) uit die struikjes te verwijderen en de boel wat te fatsoeneren. 

De ijverige tuinbuurvrouw heeft gisteren haar verjaardag op haar tuin gevierd. Ze had mij ook uitgenodigd maar ik ben niet gegaan want ik was nog niet toe aan een tuin vol vreemde mensen. Ze had mijn kuipstoeltjes geleend en toen was dat nog niet zo, meent ze. Ze bekent dat ik heel veel bramen had, en dat ze die geplukt heeft.

Mijn aardappeloogst

Wat doe je dan zo'n eerste dag terug thuis? Een wasje draaien. En nog een. De auto leeghalen. Kletspraatjes met de buren. Boodschappen halen. En maar eens naar de moestuinbakken. Naar de aardappels. Ze zijn niet gestolen. Het is een behoorlijke oogst. Eerst oogst ik de opperdoesers. Ze zijn heel verschillend van formaat, van krieltjes tot enorme joekels. Ik ben er behoorlijk trots op. En als deze op zijn dan oogst ik mijn bildtstars. Jammer dat Schoonmama er niet meer is. Die had toch zo'n weet van aardappelen. Als ik Bobby mag geloven dan praatten zijn ouders en ooms en tantes vroeger op verjaardagen vooral over aardappelen.

Over de Opperdoezer: https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Opperdoezer_Ronde

Back home

We weten dat Femke Bol zaterdagavond gaat lopen,  de gemengde estafette, maar het is een beetje zwarte zaterdag op de Duitse autoweg, er staat een file van meer dan een uur voor de Elbtunnel, dus rond 21u als ze gaat lopen zijn we nog maar bij Deventer. Vanaf Rheine kunnen de weer Nederlandse radio ontvangen en luisteren. 

Bij deze wedstrijd gaat de verslaggever helemaal uit zijn dak over de manier waarop Femke de laatste 100 meter iedereen inhaalt. Dus bij thuiskomst geen auto uitladen, maar Olympischs Spelen kijken. Eerst Femke zien en horen. Prachtig. Heerlijk. Ik zal later een filmpje zoeken voor wie het gemist heeft. Ook al geef je niet om de Olympische Spelen: dit wil je wel zien.

Het is altijd weer een (wils)krachttoer om de tent af te breken en de auto in te pakken. Eigenlijk wíl je niet. Eerst de koffers vol- en dichtproppen, dan ontbijten en afwassen en dan alles oprollen. Het duurt circa twee uur. Tegen half twaalf kunnen we rijden.

 

Route: Kappeln, Eckernförde, Rendsburg, Hamburg, Bremen, Osnabrück, Hengelo, Deventer, Amersfoort, Utrecht. Behalve die ene oneindige file bij Hamburg zijn er eigenlijk geen files. Soms valt het mee.

De snelwegrestaurants worden steeds erger. We nemen er meestal een saladebowl en een grote koffie, om energiek te blijven. Maar de wegrestaurants hebben het denk ik moeilijk. Elk jaar zie je de volgende efficiency-slag en is er nog minder personeel. Nu kun je niet meer aan een balie bestellen en betalen, maar moet ook dat op een beeldscherm.

Einde kamperen

Ineens heb ik het helemaal gehad met het kamperen. Het buiten leven is heerlijk, het was/is fantastisch aan de Oostzee, we hebben prachtig gefietst en lekker gegeten en elke avond dat loopje naar de dijk en de zee, maar ineens ben ik het verkeren tussen de campers en het campervolk helemaal zat. Het ongemak. Die loopjes met het teiltje naar het toiletgebouw. De toegangpasjes voor de toiletten die je steeds vergeet. Het tig keer per nacht buiten plassen in het natte gras een eindje van de tent. Het halflekke slaapmatje dat steeds weer opgeblazen moet worden. De voortdurend haperende of trage wifi. De oerlelijke caravan achter ons. Kampeerders met een gitaar of kampeerders die karaoke doen. Het is geloof ik tijd om terug naar huis te gaan.

Flensburg

Laten we nog naar een stad gaan, een uur of wat. Schleswig Holstein, wat is dat voor een land als je geen grote stad gezien hebt? Nou ja dat is niet helemaal waar. Ooit zagen we Lübeck en Travemünde.

De keuze tussen Schleswig en Flensburg valt op Flensburg, als noordelijkste stad van Duitsland. Ligt ook aan een fjord, de grens tussen Duitsland en Denemarken ligt vlak boven Flensburg en midden in dat fjord. Dat fjord ligt midden in de stad. Er is een openlucht museum met oude schepen. Er is een oude werf waar ze de oude scheepsambachten in ere houden. Er zijn smalle straatjes met Deense huisjes vanaf de haven. 

Eerst lopen we een eind langs het water en dan weer terug door een tamelijk aftandse winkelstraat, hemeltje is het hier zó arm? Later wordt het wat meer Kalverstraat en Hoog Catharijne en middenklassepubliek. Maar toch: veel arme mensen. Er is zelfs een ouderwetse linkse boekhandel. 

We lunchen bij een Chinees 'China Bai', dit in het kader van alle Chinese restaurants waar we al gegeten hebben. Volgens ons is de eigenaar weer een Vietnamees.

Eerst dacht ik bedacht dat Flensburg leuk zou zijn voor een driedaags vakantietje, zoals eerder dit jaar naar Bremen, maar de armoede op straat tempert dat idee. De ligging van de stad is geweldig, maar dan moet er wel een mooie tentoonstelling zijn en een mooi concert. Je kunt ook een dagje met de boot op en neer naar Denemarken.

Rondje Schlei

We zijn benieuwd hoe zo'n fjord er nou uitziet en besluiten tot een fietsrondje Schlei. Omdat er diverse veerboten en bruggen buiten gebruik zijn wordt het een veel langere tocht dan verwacht, maar prachtig!

We beginnen in Arnis, een pittoresk oud dorpje dat een stadje blijkt te zijn, mooi aanbevelenswaardig toeristisch, maar waar de veerpont dus niet vaart. Dan fietsen we maar weer naar Kappeln om de Brücke te gebruiken om naar de overkant te gaan. Van dorpje naar dorpje maar Alt Sieseby is wel het mooiste met allemaal oude boerderijen met prachtige rieten daken. Gerenoveerd en bewoond door nieuwe rijken, dat dan weer wel. 

Bij Missunde is het fjord heel smal en kunnen we met een oud pontje over. Heel mooi. Een Syrische jongen verkoopt kaartjes op het pontje. Heen en weer, heen en weer. Hoe zou dat zijn? Blij dat hij een baan heeft?