Winterschoon

Winter is echt veel mooier rond een klooster dan bij de weg. Kijk. Ach, álles is veel mooier rond een klooster dan bij de weg. Ik twijfel nog of ik met de trein zal gaan,  renslotte stond er gisteren 900 km file, maar om 07.06 uur sms't Vinnie dat er een wisselstoring is bij Gouda en dat de reizigers wordt aangeraden via Rotterdam te reizen. Ik ben nog net niet vertrokken en neem toch maar de bolide. In de middagpauze, neem ik me voor, ga ik voor extra winterplaatjes maar een wandelingetje maken naar Zevenkamp. Zien we nog wat wit-groen.

Broeinest

Het broeit bij Zing & Beleef Händel. De mensen zijn een beetje wild. Het zal wel van de sneeuw komen. Het is een beetje onduidelijk hoe de regels van het zitten zijn. Sommige mensen zitten elke week op dezelfde plek. Sommige mensen komen samen. Leen is altijd op het nippertje, en aan mij de eer de stoel naast mij vrij te houden. Het vrijhouden van de stoel naast je wordt gerespecteerd, maar is ook weer niet vanzelfsprekend.

Vandaag zit er als ik arriveer pas één heer tenor en wel op het hoekje van de tweede rij, precies waar ik vorige week was gaan zitten. Was/is het zijn plek? Door de macht der gewoonte? Hij heeft een plastic tasje op de stoel naast zich gelegd. Die is bezet? vraag ik. Ja, hij hoopt tenminste dat zijn vriend komt, met die sneeuw. Dus ga ik op de stoel naast de plastic tas zitten. Ik had best direct naast hem willen zitten, want hij zingt nogal luid. Daar heb je als onzekere stem fijn houvast aan. Maar goed.

Zijn vriend komt en groet mij vriendelijk. Niets aan het handje. Maar dan komt er ineens van rechts een kleine fijne grijze dame, die op onverwacht ferme toon tegen mij zegt dat ik op haar plaats zit. Hoezo, zeg ik. Wij zitten altijd naast die heren, zegt ze stellig, bijna agressief. Nou eh, zeg ik, het is toch elke week anders? Vorige week zat ik nog op zijn plek. Het is toch ongeplaceerd? (Waar gaat het over, denk ik, tegelijkertijd, ze mag op best naast die man, maar ik laat me niet wegsturen door een kaktut). Eigenlijk sta ik al half op, maar zij is intussen woedend een stoel bij mij vandaan gaan zitten. Dus blijf ik maar waar ik was. Een derde dame tenor, op de rij achter ons, die het tafereeltje heeft aanschouwd, lacht me bemoedigend toe. 

Het raakt tegen achten, Leen is er nog steeds niet. Dan komt de vriendin van de kaktut er aan. Ik zie het onmiddellijk: zij is óók teleurgesteld dat ze niet naast de heren naast mij zitten. Wat speelt hier? Zijn ze gescheiden? Weduwe? Misschien is deze cursus wel een belangrijk middel om heren te ontmoeten en nieuwe vrienden te maken. Ik durf ineens niet meer te zeggen dat de plaats naast mij bezet is voor Leen. Daar gaat de vriendin van de kaktut zitten. Als Leen eindelijk komt gaat ze maar op de achterste rij.

Leen blijkt dat overigens helemaal niet erg te vinden, in tegendeel, want nu zit zij naast De Mooiste Man van het Koor. De hunk. Hij is een van de jongere en als een van de weinige heren hier goed geproportioneerd. Hij is ook leuk en voorkomend. Ze schept in de pauze zelfs op dat ze naast hem zit. Daar ben ik dan weer bijna beledigd over.

Na de pauze verkas ik en ga ik bij Leen en de Hunk zitten. De twee dames en heren (die overigens in de pauze geen enkele belangstelling voor elkaar getoond hebben) schuiven nu naar elkaar op en wisselen papiertjes uit. De achterste rij van de tenoren heeft het akkefietje met belangstelling gevolgd. Wat broeit er allemaal waar wij geen weet van hebben, zeggen wij tegen elkaar. Want de sopranen riepen ook al 'Uitslovers' tegen de alten. Dat heb ik even gemist, maar Leen en de Hunk hebben het allebei gehoord.

Vanavond zingen we een stukje uit 'Theodora'. De dirigent weet te verhalen dat zij de allereerste martelares was.

Kerstgedachten

De werkelijkheid buiten de kloostermuren. Kerstlingerie van de Zeeman. Komt men de Schellingwouderbrug af rijden, hangt er onderaan dit! Vlak bij het stoplicht, dus als je het treft kun je er wel twee minuten van dichtbij naar kijken.

Is het setje bedoeld als Sinterklaascadeau? Als surprise? Pesterijtje? Als kerstcadeau onder de boom? Wie wordt geacht dit te kopen voor wie? Je man of vrouw zou je toch een lingerie-setje van de Zeeman cadeau doen. Voor jezelf ga je dat als vrouw (of man) toch ook niet kopen. Ga ik me speciaal met Kerst mooi maken voor mijn partner in een lingerie-setje van de Zeeman! Hebben mensen het idee dat ze met kerst maar weer eens seks moeten hebben en dat ze hopen misschien dat zo'n setje hem of haar of allebei over de streep helpt?

Als je het nu nog stiekem kon kopen, maar het hangt overal in de stad! Wie legt mij dit uit? Of gaat het niet om dit setje, maar om de klant naar de Zeeman te trekken?

Het einde der dingen

'Het lijkt wel een kunstcursus waar je op zit,' mailt Reenske. Ik heb een nieuwe techniek geoefend, die ik me nog herinner uit het Creabea-boek van Bobby. Dan ga je met wit vetkrijt over je papier, je ziet niet wat je doet, maar als je er dan met aquarel overheen gaat...

Ik heb alleen vrij goedkope wasco mee, niet mijn oliepastel, dus het effect van het vetkrijt op de aquarel valt een beetje tegen. Maar starende naar de weinig opzienbarende velletjes te krijg ik het idee om daaroverheen wat minimalistischers te maken dan ik gewend ben. En dan wordt het toch mooi! Dit is een miniatuurtje van het kapelletje te Kröv.

En dan is het weer voorbij. Tijd voor het laatste kringgesprek. Terugkijkende kan ik zeggen dat zo'n retraite zeker voor herhaling vatbaar is. Ik ben helemaal gelukkig in mijn celletje met mijn tekenspullen en mijn muziek, drie gebedsdiensten vind ik fijn op een dag, en een lange wandeling. In de kloosterwinkel heb een mooi boek gekocht over Hildegard von Bingen, door Miek Pot. Over de complexiteit en tegenstrijdigheden bij van begaafde, creatieve vrouwen. Zij noemt Hildegard haar rolmodel. Dan zet je jezelf ook neer als complex, tegenstrijdig, creatief en begaafd.

Het groepsgebeuren vind wat moeilijker. Het zijn echt heel aardige mensen, maar deze hebben allemaal van die Gods-vraagstukken en ze voeren hun gedachtenuitwisselingen veelal geabstraheerd en aan de hand van Bijbelteksten. Ik vind dat niet fijn, word daar ongemakkelijk en/of kwaad en/of ongelukkig, en in het rondje wil ik liever niets zeggen. Blij en dankbaaer dat ik mijn iPhone mee heb durven nemen, kan ik 'n beetje mailen.

Tegen de leidster (die door de week dominee is) verklaar ik: Niet om het een of ander, maar als je het goed vindt zeg ik niet zo veel meer Ze verklaart op haar beurt dat ze toch blij is dat ik mee ben, omdat ik 'vrolijkheid' en 'diepte' inbreng. Ook al is het een stilteretraite, af en toe schiet er toch wel tekst uit mijn hoofd en m'n anekdotes en grapjes zijn best leuk, al zeg ik het zelf. Fijn dat dat nu kerkelijk erkend is.

Heilige liefjes

Het gaat niet om presteren, Lucie Theodora, het gaat er niet om wie de mooiste tekening maakt. Ja maar ik kan er niks aan doen, ik vind 'm leuk, ik wil 'm laten zien.

Gemaakt vanaf een Griekse icoon die in dat Kloster aan de Moezel hing. Bijna altijd staan er eenlingen op een icoon, baardapen, gesluierde vrouwen, of Maria met haar bebie. Maar nooit twee heilige liefjes te paard. En als ik dan ooit op een cursus iconen-op-glas-schilderen geweest ben, dan gaan vrees ik al mijn ramen er zo uitzien.

Plaatje

Zo ziet het er uit vanuit de tuin. Het complex met parkachtige tuin is helemaal ommuurd en met de voordeursleutel kun je ook Gods vrije natuur in. Die bestaat voornamelijk uit akkers, die schitterend hun voren tonen met dat dunne laagje sneeuw, maar er is ook een mooi ven. Een postzegel oer temidden van al dat gecultiveerde.

De lauden

De lauden is de tweede dienst, half zeven tot zeven. Het is aardedonker en stervenskoud. In de bogen ver boven ons hoofd hangen grote gaskachels. Maar die warmte haalt de vloer nauwelijks.

De broeders zingen psalm na psalm en af en toe bij het Eer-aan-de-Vader-en-de Zoon-en-de-Heilige- Geest staat iedereen op en buigt. Er zijn grote multomappen waarin alle teksten staan om mee te lezen en desgewenst mee te zingen. Als ik al behoefte had - ik begrijp niets van de melodie en de muzikale notatie.

Dan gaan we door die donkere gangen terug naar onze kamer. Ik voel wel de kracht van de herhaling, de betekenis van altijd altijd de dingen te doen zoals ze gedaan worden en werden.

Het is mooi dat dit er is en dat hier mensen mogen komen. Het is heel bijzonder, ongeacht de gedachten die in mijn hoofd opkomen en daarna weer verdwijnen.

De eerste dag

Ik moet nodig gaan slapen, want de tweede gebedsdienst morgen is om half zeven. Half acht is het ontbijt. Acht uur de derde gebedsdienst en om 09 uit komen wij alweer bijeen voor de tweede thema-bijeenkomst. Wel druk hoor, zo'n geleide stilteretraite. Maar ik treed het voor zover het in mijn vermogen ligt allemaal tegemoet met open geest. Ik heb er zelf voor gekozen, tenslotte. Niemand heeft me gedwongen.

De abdij en omgeving heb ik nog niet verkend, het moet hier prachtig zijn. Tot nu toe beperk ik het tot mijn celletje. Met mijn eigen vrolijke dekbedovertrek, mijn eigen handdoeken en toiletspullen, mijn tekenspullen en mijn ochtendjas is het best een beetje van mijzelf al.

Het overlevingsmechanisme is hetzelfde als thuis: tekenen en kleuren. Daar word ik erg rustig en gelukkig van. Alleen het christelijke vind ik wat moeilijk. Er zijn zoveel teksten. Zelfs een stliteretraite bouwen ze vol teksten. Morgenvroeg krijgen we 'overhoring' van 1 Petrus. We hebben een tekst meegekregen waar we morgenvroeg van moeten inbrengen waar je je mee wilt verbinden of niet. Aan mij nu de kunst een béétje mee te doen zonder in de contramine te schieten,

De stilte

Tas pakken voor het klooster. Ik ga een weekend naar Abdij Koningshoeven te Berkel Enschot. Drie dagen op retraite. Ben heel benieuwd hoe dat zal zijn. En wat ik in mijn tas zal stoppen. Ga ik voor De Stilte? Ga ik voor de cel? Ga ik uit interesse? Nieuwsgierigheid? 

De site van het klooster toont eenvoudige gastenkamers. Daar ga ik dus drie dagen en nachten doorbrengen. Ik zit niet almaar daar, er zijn tussendoor kleine gebedsdiensten. Ik ga met een groepje met zes personages die elkaar niet kennen.

De leidster belt me en zegt dat ik het beste niets mee kan nemen, alleen een Bijbel. Nee, geen Bijbel zeg ik, dat is niet mijn boek. Ik heb niet eens een Bijbel, lieg ik, want natuurlijk heb ik de Bijbel nog van toen ik tiener was.

Doorgaans neem ik nogal veel mee op vakantie, al gauw drie hutkoffers, en dan gebruik ik de helft niet. Nu word ik geplaagd door gedachten over wat moet en hoort, en niet mag en niet hoort, als men naar een klooster gaat.  Of mijn iPhone mee mag (Néé!). Of ik mag fotograferen (Néé!), bloggen (Néé), mijn iPod, om mooie religieuze muziek te luisteren (Néé). Een roman (Néé!) of een spiriboek (Lao Tse) (Ja). Of ik mijn eigen tekenspullen mee zal nemen (Néé!). Of dat ik beter niets meeneem (Néé!). Of ik een pyjama mee zal, en een duster (Já!).

Boeiend: zo'n hoofd vol sterke oordelen. Conclusie: ik prop gewoon maar alles in de tas en onderin die kast. Aan de leidster vraag ik of nieuwe deelnemers wel eens gillend gek worden van de stilte. Dat hoor je wel eens van langdurige boeddhistische meditatiedagen. Nee, dat doet zich in die kloosters niet voor. Een hele geruststelling.

Thanksgiving

Op bezoek bij ABC, de American Book Center te Amsterdam. De eigenares Lynn (links) heeft een bijzonder staaltje van vernieuwing neergezet, een pod-machine, printing on demand. Het is heel interessant maar het voert werkelijk te ver om het helemaal uit te leggen hier. Lees het maar in de Knack. De bedenker van deze Espresso Book Machine  is de meer dan  tachtigjarige oud-uitgever Jason Epstein (rechts). 

In haar speech haalt Lynn op dat ik Jason en haar circa acht jaar geleden met elkaar in contact heb gebracht. 'Thanks Lucie Theodora,' zegt ze, 'de ontmoeting met Jason was life-changing. Amerikanen kunnen zo gul zijn. Daarvoor hebben ze ook Thanksgiving. Het is groot feest, er zijn  veel mensen, en het is duidelijk een hoogtepunt in het leven en de carrière van Lynn.

Lynn zat zo'n twaalf-dertien jaar geleden bij mij op een wekelijkse gymklasje in Landsmeer.  Daar ging in naar toe toen ik in Noord woonde. Ze zei nooit veel, maar ik vond haar OK. Ze zegt dat het vak - in elk geval voor haar als Amerikaans ondernemer - echt veranderd is door mij. Door mijn open houding. Men krijgt er een brok van in de keel. Bloos bloos. Dus dáár had je ook al een vinger in de pap, zegt Hani501, die foto's maakt. Niet deze trouwens.

Qua personages uit mijn blog: Feico de koorzanger is er ook. Hij  ziet me twitteren en noemt me bewonderenswaardig modern in mijn aandacht voor de nieuwe media. Zelf kan hij het echt niet opbrengen. Hij is er al rond zijn dertigste mee gestopt, zegt hij. Toen ben je maar op een koortje gegaan, zeg ik. Hij is de oprichter en leider van het koor dat ik zo indrukwekkend Arvo Part en Philip Glass hoorde zingen.

Snow Is In The Air

Het ene moment is het nog licht, en ineens is het aardedonker. Hier rijd ik filegewijs op de A10 de brug over het IJ over. Hèhè, bijna thuis. Het rijdt zó langzaam dat ik ook wel even een foto kan schieten. Het beeld heeft iets apocalyptisch. Heel mooi.

Helpdesk

Wat er ten gevolge van het nieuwe telefoonnummer ook aan de hand is, is dat ik ineens geen betalingen meer kan doen. Sinds jaar en dag internetbankier ik.  Voor wie niet internetbankiert: dat doe je met een tan-code die je via je sms krijgt toegestuurd. Je denkt: ik verander even mijn mobiele nummer op [mijn ING]. Dat dénk je. Nou, mooi niet. Je kunt er alleen je nummer blokkeren. Dat eenmaal gedaan hebbende blijkt er een hele procedure in werking te gaan van blokkeren en deblokkeren en activeren. Tenminste, dat hóóp je. Dat gaat allemaal via de post en per papier. En TNT staakt.

Bel ik de ING-helpdesk. Wie doet dat nou, zult u zeggen, een helpdesk bellen. Want het is bekend dat die helemaal geen mensen te woord willen staan, laat staan helpen. Maar ik heb geen zin om 25 internetpagina's te bestuderen. Iemand moet het gewoon even vertéllen. Als het al geen mens, is dan toch graag een stém. Een échte stem.

En als ik nu urgent iets moet overmaken, vraag ik, bijvoorbeeld omdat ik afgesloten word? Tenslotte maak ik er administratief wel eens een puinbak van. Als internetbankierder kun je bij dreiging altijd stante pede betalen.

Heeft u geen overschrijvingskaarten meer, vraagt de ING-helpdesk. Nee, zeg ik, dat heeft u zelf enorm tegengewerkt. Ik internetbankier ik al minstens tien jaar.  Ooit had ik overschrijfboekjes van de Postbank, maar die bank is niet meer. Die kaarten heb ik bij de verhuizing weggegooid. Van de ING heb ik ze nooit ontvangen.

Dan kunt u in geval van urgentie naar een ING-kantoor, zegt de helpdesk. Waar vind ik een ING-kantoor, vraag ik. In Amsterdam-Oost. De helpdesk noemt allemaal straten in Osdorp en Amsterdam-Zuid. Amsterdam-Oost graag, zeg ik. Hij blijft straatnamen noemen en uiteindelijk klinkt mij de Oostelijke Handelskade het meest dichtbij in de oren.

'Bij de ING regelt u zonder gedoe op een slimme en professionele manier al uw dagelijkse bankzaken.' Staat te lezen op hun site.

O Lord! we trust alone in thee

Zoals beloofd: de link naar 'O Lord! we trust alone in thee'. Zie maandag. Het moeilijkste stukje was zo tussen de 45e en de 51e seconde. 'O Lord' - lange pauze - 'we trust alone in thee'. Na die lange pauze de goeie toon vinden voor die 'we'. En de rest daarop volgend.

'Spraak' en 'data'

We dáchten dat het klaar was met die iPhone, dat alles het weer deed. Maar dat is niet zo. Dat kwam omdat ik thuis was. En thuis is er wifi. Op het werk is geen wifi. Ik kan met de Iphone wel bellen, maar waar geen wifi is krijg je steeds de mededeling dat er geen datanetwerk beschikbaar is. Dan kan je niet op internet. Dat is op zich niet erg, maar eenmaal gewend aan de iPhone is het onderweg behoorlijk wennen zónder.

Ik weer naar die geplaagde ict-afdeling. Hallo! Daar ben ik weer! Inderdaad heeft het nieuwe bedrijf ons alleen een telefoonabonnement gegeven, niet een internet-abonnement. Wordt nu weer aan gewerkt.

Wat een kromspraak komt er per dag toch over je heen. Melding van Vodafone aan onze ict: 'Op alle aangegeven aansluiting is data geactiveerd. Dit is direct met spraak geactiveerd. Ik raad u aan de instellingen in de toestellen te dubbel checken. Verder is er vanmorgen vroeg officieel een melding afgegeven door Vodafone dat zij op het moment een landelijke netwerkstoring hebben op het gebied van data. Wat ook een reden kan zijn dat data niet functioneert. Dit kan al een tijdje sluimeren eer dat officieel gemaakt wordt. Netwerk technisch staat alles goed. Helaas hebben wij geen inzage in wanneer dit opgelost is. Onze excuses daarvoor.'

Zal wel weer een weekje duren.

Winterklaar

Ik zie uit naar de naderende winter en breng mijn middagpauze bijna opgewonden door in de Megapraxis van Capelle. Nee, ik ga niet mee, zegt RoRo7, ik word altijd zo onrustig van de Praxis. Wat daar allemaal wel niet te koop is!

Ik ga gefocust, neem ik mijzelf voor. Voor een extra voorraadje motorolie, 5 liter antivries ruitensproeier en een middeltje om de ruiten te ontdooien. Dat is wel een beetje goor, denk ik, maar om nu om kwart voor zeven des ochtends je ruiten te staan krabben, daar wordt een mens echt tamelijk ongelukkig van. Dan voel ik bovendien ineens enorm mijn RSI weer. En vanochtend was het nog maar min één graad. Dat wordt nog wat.

Natuurlijk raak ik verstrikt in het immense aanbod kerst-artikelen. Kunstkerstbomen. Hertjes. Arrensleeën. Allemaal verlicht op het balkon.

Tel uw zegeningen

De iPhone doet het weer. Achteraf kun je zeggen: ach, het duurde maar een week. Zo'n week bestaat eruit dat je wonderapparaat het ineens niet meer doet en dat je elke dag mailtjes van de ICT-afdeling krijgt dat het einde dag zal werken, wat steeds niet het geval is. Zij krijgen er ook een punthoofd van dus je durft er niet meer langs. Uiteindelijk heb ik net gisteren het moede hoofd in de schoot gelegd en de nieuwe simkaart in een stokoude Nokia gestoken. Dat belde en sms'te probleemloos.

Voor wie meende dat ík onhandig bezig was... Nee hoor. Ik lijd dan wel aan apparatenstress, maar dan haal ik diep adem en dan red  ik  me er  altijd wel weer uit. Wat was er aan de hand? De oude eigenaar zat bij T-Mobile, en de nieuwe bij Vodaphone. Wil je binnen een jaar  overstappen van de ene naar de andere carrier dan moet je boete betalen. (Heb ik die iPhone nog geen jaar dan? Het voelt alsof we al járen samen zijn).  Maar wie gaat die boete betalen? Dat doet de nieuwe eigenaar niet. Die vindt dat dat hoort bij het faillissement. En de oude eigenaar bestaat niet meer, dus die betaalt ook niet. De curator zal het worst wezen. 

'Voor het opheffen van het simlock van de iPhone 3G vraag T-Mobile een gestaffelde vergoeding van maximaal € 120,-. De staffel is als volgt: 0 tot 3 maanden: €120,-; 3 tot 6 maanden: €90,-; 6 tot 9 maanden: €70,-; 9 tot 12 maanden: €50,-;  na 12 maanden: gratis. Gezien de nog openstaande posten van van dce oude werkgever bij T-Mobile is het onwaarschijnlijk dat dit kosteloos zal gebeuren.'

De afgelopen week heeft de ICT-afdeling met man en macht geprobeerd om het voor elkaar te krijgen via persoonlijke contacten. Want ook op ICT-afdelingen werken mensen met contacten. Mensen die elkaar wat gunnen. Het zijn helaas geen mensen die vervolgens gaan mededelen via welke weg het gelukt is. Wie betaald heeft of via wiens contact het opgelost is. Ach, wat doet het er ook toe. Tel uw zegeningen. Iedereen is opgelucht.

Het na de mededeing dat de simlock unlocked is het toestel weer aan de praat krijgen gaat op mysterieuze wijze, net als alles van Apple. Je hangt je iPhone aan de computer en dan moet je wachten. Ik krijg allerlei alarmerende mededelingen op mijn iPhone, alles kapot, Mededeling 'Bel de hulpdienst in het Spaans en het Chinees' (Help! Wat nu weer, maar eens een kopje koffie zetten), maar ineens na een minuut of twintig werkte het weer. Voer voor Apple-haters.

Zout der aarde

Als je thuiswerkt mag je om half acht opstaan. Dat scheelt toch een uur en een kwartier. Het voelt als gigantisch uitslapen. Héérlijk. Het weer baart Nederland zorgen. Het gaat namelijk sneeuwen. 

Zout is er nu genoeg, zie ik net op Ochtendspits., in tegenstelling tot vorig jaar toen et zout op was. Behalve dat Rijkswaterstaat miljoenen tonnen heeft ingeslagen zijn er dit jaar ook particuliere bedrijven die zout  aanbieden. Die hebben ook miljoenen tonnen zout opgeslagen. Winkeliers, bejaardenhuizen particulieren kunnen daar een zakje zout bestelen en dan wordt dat gratis thuisbezorgd. Jed kan het ook gratis halen bij een gemeentelijk of provinciaal depot, maar het voordeel van dit particuliere initieatief is is dat je niet naar een depot hoeft te rijden en zakken zout zeulen. Hij heeft al (getal kwijt) heel erg veel verkocht.

Het plan was komend weekend in retraite te gaan in een abdij te Tilburg. Het verhaal over mij en deze abdij heb ik nog nooit gedaan. Maar het lukt mij niet er te geraken. De eerste keer in januari zou ik er op cursus  en toen was de verhuizing van Amsterdam naar Capelle. Vorige maand afgelopen oktober zou ik in de herkansing en toen was precies die dag de voorlichtingsbijeenkomst van het UWV en de kennismaking met de nieuwe eigenaar. Toen kwam de retraite op mijn pad. Een weekend in een cel.

Ben heel benieuwd of het organiserend comité de retraite in verband met de sneeuw afgelast of doorzet. Dan wordt het vrijdag waarschijnlijk naar Tilburg kruipen.

Joseph and his Brethern

Met de tram naar het Concertgebouw. Het Händel-klasje is nogal duur (275 euro voor 10 keer, plus een concert), máár: het is heel fijn en niet dat dat de doorslag geeft, maar het is wel een fijn gebaar: je mag gratis met het GVB maar het Concertgebouw. Heen en terug. Dat scheelt dan 2,60. 

Laat nu de trambestuurder zeggen als ik dat kaartje laat zien: 'Dus dat zijn die zwaar gesubsidieerde kaartjes'.  Ik weet niet of hij het gekscherend zegt of dat hij besmet is door het rechtse virus dus ik ga maar niet in discussie.

Leen en ik zitten nu definitief bij de tenoren. En we zingen heel  heel heel erg prachtig: 'O Lord we trust alone in thee' uit 'Joseph and his Brethren'.  Ik kan het niet op YouTube vinden, maar morgen of overmorgen stuurt de Zing & Beleef-assistent  de YouTube-linkjes vast en zeker door en dan kan ik het er alsnog onder plaatsen.

Maak me nu al weer druk over de volgende cursus Zing & Beleef Brahms. Vanaf 17 januari. 2011 Leen houdt erg van Brahms, maar ze vindt die vaste maandagavond wat vast. Aàààh, zeg ik, àààà. Schaamteloos. Haar vriend Peet die voor ons ingevallen is terwijl wij op respectievelijke afwezigheden waren, is helemaal WEG van Zing & Beleef-concept. Dus ik heb al gevraagd of hij meegaat naar Brahms, maar HOUDT hij niet van Brahms! Aààà, herhaal ik, en ik krabbel zachtjes aan haar mouw, net als Vespa altijd zo onweerstaanbaar doet. 

En verdomd, het werkt. OK, zegt Leen, doen we volgend jaar Brahms.

Tip: kip

Het is zondagmiddag. Ik houd mij onledig met het uitvoeren van een instructie van de ICT afdeling van de zaak. Doel is de iPhone weer aan de praat te krijgen. Dus hangt het apparaat nu aan iTunes, teneinde de 'simlock' op te heffen. Ik geloof er helemaal niet in, maar goed, toch maar proberen. De iPhone moet een half uur aan de computer hangen. En dan er weer uit.  En dan er weer aan.

Bij iTunes verschijnt alleen de mededeling 'De simkaart in deze iPhone wordt niet ondersteund. Alleen compatible simkaarten van een bevoegde leverancier kunnen worden gebruikt.' Verder gebeurt er niets. Er zijn in Javastraat talloze Turkse telefoonzaken die beweren simlocks op te heffen. Maar is het wijsheid daar naartoe te gaan met een iPhone van de baas? Een iPhone van de baas heeft echt nadelen.

Kan ik net zo goed tussendoor een receptje plaatsen dat ik gisteren gemaakt heb en waar ik goed succes mee scoorde. Uit het kookboekje De allerlekkerste Indiase gerechten. Makkelijke overheerlijke recepten, stap-voor-stap beschreven (Parragon 2004).

En nee hoor, ook na de instructies woord voor woord gevolgd te hebben - na een half uur iPhone loskoppelen en weer aankoppelen - verschijnt niet - zoals door de instructie voorspeld - dat er een nieuwe provider / carrier is gevonden. Ik blijf onbelbaar. Maar u bent weer een lekker receptje rijker.

Voor wie niet dansen kan...

...en toch graag dansen wil. Met dank aan Vinnie. Leuk om in te studeren als men binnenkort een bruiloft heeft!

Paraskewa van Iconium

H. Paraskewa is zij, het is een van de vele prachtige iconen in dat Kloster Machern, van de Kräuterlikör, deze icoon kwam uit Roemenië. Lekker zitten kleuren. Wie deze Paraskewa was? Dit is wat ik vind op de site heiligen.net: 'Parasceva van Iconium, Klein-Azië; martelares; † ca 300. Volgens de legende werd zij tijdens de christenvervolgingen onder keizer Diocletianus (284-305) gearresteerd en aan de plaatselijke rechter voorgeleid. Toen deze vroeg naar haar naam, antwoordde zij dat zij "christin" was. Daarop werd de rechter boos en vroeg naar haar ware naam. Parascewa zei: "Dat is mijn ware naam, de naam die ik draag voor het eeuwig leven. Maar als u dat liever hebt, wil ik u ook wel de naam zeggen die ik draag in dit tijdelijke leven".'

'Toen de rechter zag, dat zij onbuigzaam bleef, liet hij haar geselen en in de gevangenis werpen. Daar verscheen haar een engel van God die haar wonden verzorgde en genas. Door haar voortdurende gebed zorgde zij ervoor, dat alle afgodsbeelden in de tempel aan gruzelementen vielen. Na een lange reeks van martelingen werd zij uiteindelijk met het zwaard onthoofd. Ze wordt afgebeeld als martelares. In de oosters-orthodoxe kerk geeft men zulke heiligen een kruis in de rechterhand.'

Meer afbeeldingen van Paraskewa

Crea Bea

Al doende ontdekt men zo maar weer nieuwe speeltjes. Zoals de optie Collage Maken in het beeldprogramma Picasa. Vooral erg leuk voor mensen die niet kunnen kiezen. Kan men zo een leuke vakantieposter maken / als er canvassen bestaan van het formaat 5000x4000pixels. En ook zo handig voor verjaars- of afscheidscadeaus!

Kronkelig

Om de eerste werkweek na het weekje Moezel te verwerken drinken we na het eten de Kräuterlikör van het Kloster Machern. Smaakt een beetje als Jägermeister, maar dan bijzonderder. Eindelijk een moment om de Moezelfoto's van de camera af  in te laden in de computer.

Als ik nou iemand zou willen aanraden: Gaat vooral eens naar Kröv, of naar Bernkastel-Kues, of naar Traben-Trarbach, welke foto zou ik dan laten zien om haar of hem te overtuigen? En als ik een tekening hierop geïnspireerd zou willen maken, welke zou ik dan kiezen? De hele reeks natuurlijk. Maar welke foto wordt de icoon van de vakantie? Ik neig tot deze. Die vlakken wijnranken in het landschap, die vanaf sommige plekken heel wiskundig kaarsrechtrecht waren, maar vanaf andere plekken weer zo kronkelig als de pieten. Beide perspectieven zijn fascinerend. Mag eentje poster worden? Hoe, hoe, hoe te kiezen?

Meedogenloos

Bij Pauw & Witteman één vrouwelijke gast tussen zes over politiek sprekende heren: Naima El Bezaz.  De andere gasten zijn Peter R. de Vries, Paul van Vliet, en Pieter Klein (Van RTL Nieuws). Zij is te gast vanwege haar nieuwe roman 'Vinexvrouwen', waarin ze met humor schrijft over haar Marokkaanse gezin in een Nederlandse nieuwbouwwijk. De gewoontes van haar Hollandse buren neemt zij meedogenloos onder de loep. Eerder schreef zij taboedoorbrekende boeken over de islam, vrouwenrechten en seks en als gevolg daarvan werd zij met de dood bedreigd. Ze durfde niet meer over straat en belandde in een depressie. Haar nieuwe boek heeft zij geschreven om weer te kunnen lachen.

In september 2008 was Naima El Bezaz ook te gast bij Pauw & Witteman. Toen vertelde zij over het boek Het Gelukssyndroom, waarin zij confronterend schreef over de zoektocht naar geluk, verlies en de gevolgen van haar depressie. Nu zegt ze dat ze tijdens die uitzending zo klein en kwetsbaar voelde.

Het is raar om een vrouw zo over haar wereld te horen te vertellen tussen die heren die alleen maar over de Haagse politiek spreken en eigenlijk enorm op de inbreng van deze dame neerkijken, ook al zijn ze ook wel weer vertederd. El Bezaz zegt: 'Houd toch eens op te praten over Wilders. Dat is niet DE werkelijkheid. Als jullie het niet alsmaar over hem hebben dat is hij ook niet langer de dagelijkse werkelijkheid.' Dat kunnen die heren niet geloven. Net als die Israëlisch-Palestijnse ud-speler die ik een paar maanden geleden ontmoette.

Ik ben een ongeleid projectiel, zegt ze met grote zelfkennis. Ze is hartverscheurend.

Gemist: lieve sms-jes

Vanochtend bij het ochtendprogramma 'Ochtendspits' (de opvolger van Ontbijt-tv) stuit ik op etiquette-deskundige Reinildis van Ditzhuyzen die mag vertellen hoe wij met zijn allen moeten omgaan met de zegeningen van de smartphones. Ik had het er laatst ook al over met Leen. Waarom is krant lezen gezéllig als je samen ontbijt en iPhone of iPad-lezen asociaal? Het zijn van die vraagstukken. 

Maar het is wel aan de hand. Je moet gezinsgenoten / kinderen verbieden tussen 18 en 20 uur te smartphonen, zegt Reinildis. Bijvoorbeeld. Dan merken mensen ineens dat ze ook weer eens met elkaar praten. Zelf ben ik niet zo van het afkeuren van nieuwe ontwikkelingen, ik onderzoek ze liever en beweeg mee met de uitkomsten van mijn eigen onderzoek. Maar ik heb niet te maken met  smartphonende partner of kroost.

Nu ik al ruim anderhalve week zonder werkmail op mijn smartphone leef, en  sinds maandag ook niet meer kan sms-en merk ik het verschil wel. Het is echt een stuk rustiger zónder al die input, maar  er is ook een nadeel: wie weet hoeveel lieve sms-jes men mist.

Meditatie met Vespa

Graag wil ik weer eens de loftrompet over Vespa afsteken. Bij wie ze ook logeert, die personen delen met mij de verrukking van het diertje. Ze  heef allemaal bijzondere eigenschappen. Zo drinkt ze water alleen van de badkamervloer of uit een vervuild plantenbakje op het balkon, en niet uit het waterbakje, dat je als toegewijd baasje toch trouw elke dag weer ververst.

's Nachts slaapt ze liefst op je hoofdkussen en als het even kan op je hoofd, en anders aan het uiterste eind van het bed  of op het voeteneind. Gezellig náást je, dat concept kent ze niet. 's Morgens maakt ze je om een uur of zes wakker door met haar voetkussentjes op je wang te tikken. Als ze ongeduldig wordt gebruikt ze daarbij haar nageltjes. Maar altijd héél subtiel. Als er een koffer of weekendtas in huis is ligt ze op die koffer of weekendtas, van wie ook, van welk materiaal ook. Ze ligt het liefst op schone was. Die kun je dus niet op bed laten liggen, want die komt dan onder de kreukels en de haren.

Zolang ik door het huis draaf van hot naar haar om dingen te doen, dan is ze uit de buurt. Onder het bed ofzo. Of op het balkon. Daar heeft ze niets mee, met die drukte. Maar ga je rustig op de bank zitten lezen of tv kijken, dan vlijt ze zich aanminnig tegen je aan. Kroelen. En als ze even genoeg van je heeft gaat ze verderop op de bank zitten met haar hoofd naar de muur. Dan is ze uren afwezig. 'Muurmeditatie', noemt Bobby het.

Ze is echt meditatief. Echt. Soms denk ik: ik ga een half uur naar mijn kapelletje, zitten of liggen. Met muziek, of zonder. Vanavond ga ik met die meditatie-app op het meditatiekussen. Een kwartier stilzitten en dat kwartier is met die app ineens gemarkeerd door een gongetje. En onmiddellijk voegt Vespa, die daarvoor nog onder het bed lag, zich dan bij mij. Zij gaat net op of net voor het meditatiekussen liggen. Liefst wil ze beetje geaaid worden, maar ze is niet al te dwingend hier: het hoeft niet per se.

Aretha Franklin in Concertgebouw 1968

Bij DWDD zie ik dat er een geweldige dvd is uitgebracht met unieke opnamen van een concert van Aretha Franklin in 1968 in een bomvol Concertgebouw. Blijkbaar waren daar toen op zaterdagavonden 's nachts jazz-concerten. De jonge Aretha was nog niet eerder in het buitenland geweest en werd bij aankomst in de kleedkamer kort geïnterviewd door toenmalig radiopresentator Joost Den Draaier (Willem van Kooten).Ze zijn allemaal razend enthousiast. 'Zet je tv even keihard!' moedigt Matthijs van Nieuwkerk de kijkers aan. 'Was jij daarbij?' vraagt Joost Den Draaier aan Matthijs. 'Nee man, ik zès toen!' antwoordt deze. Tafelheer van de dag A. Boomsma begrijpt niets van de opwinding over de opnamen.

Toon mij uw apps...

Vergadering. Wout heeft een leuke kerstquiz bedacht: 'Toon mij uw apps en ik zeg u wie u bent'. Hij gaat mensen benaderen met de vraag ons een afbeelding te sturen van hun iPhone en een foto'tje van zichzelf. Onze lieve lezertjes mogen dan raden welke apps bij welke persoon horen.Wat is jouw meest speciale app, bevragen wij elkaar.

Als ik hen de app Equanimity onthul - een app ten behoeve van meditatie - er gaat een gong af voor het begin en het einde van een meditatie - ik kreeg hem gesuggereerd door Gijs - barsten Vinnie en Wout in homerisch gelach uit. Ik zal nog eens wat onthullen! 

Mijn in onbruik geraakte iPhone die ik opnieuw moest formatteren was ineens al mijn apps kwijt. Help! Ben ik nu een niemand?

Waar ben ik?

Eerder dan 17 uur vertrekken lukt niet. Shit. Ik zie het al uit het raam, de A20 staat mudjevol. Het is stikmistig. 400 km file staat er om 17 uur, waarvan - na enige tijd blijkt - 21 km tussen Capelle en Woerden. En de mist trekt op naar het noorden, naar Amsterdam, zeggen ze.

Het is raar rijden in de dichte mist in de avondfile. Je ziet niets. Je hebt geen oriëntatie. Je ziet geen omgeving, zelfs de verkeersborden zie je niet. Je weet dat alle medeweggebruikers ook niets zien. En moe zijn. En naar huis willen. Het raarste is dat op de A12 waar je af moet slaan naar Amsterdam. rechtdoor is naar Almere/Arnhem, rechtsaf naar Amsterdam/'s-Hertogenbosch. Waar is de afslag? Straks zit ik in Arnhem!

Meer dan twee uur duurt deze nachtmerrie, maar dan is daar gelukkig Nichtje met  een bord eerlijke boerenkool voor mij. En Vespa, die zich onmiddellijk verstopt als zij mij hoort omdat ze weet dat ze straks weer in de kattenbak moet. Wat zal zij Vespa missen. Maar eenmaal in het bakje is alles weer goed en thuis helemaal. Als ik weer eens wegga, Vespa mag altijd komen. Zal ik je een poes geven? stel ik dankbaar en gul voor. Gaan we naar het asiel?

Businessdepusiness

Tijdens de herfstvakantie is er van alles gebeurd. Diverse dingen zijn geklaard (zo heeft het UWV het septembersalaris overgemaakt en ligt er een nieuw contract is de bus), maar er is ook van alles ònklaar gemaakt.  Zo ligt nu de hele communicatie overhoop. De e-mailadressen zijn veranderd, ik ben nu lucietheodora at businessdepusiness punt com.

De mail werkt überhaupt niet goed, en het allerergste: mijn iPhone is afgesloten. Er komt een nieuw nummer, en een nieuwe sim-kaart, maar men is overgestapt van T-Mobile naar Vodaphone, dus dat levert weer nieuwe vraagstukken op. Intussen ben ik geheel onbereikbaar geworden. Wel werken de werktelefoon, de huistelefoon  alsmede de privémail nog steeds, dus eigenlijk valt het best mee.

Maar zich met deze dingen te verzoenen is dan weer een heel proces. Een spirituele zoektocht. Bobby vindt nog steeds dat ik een dagboek moet bijhouden. Maar in het nieuwe arbeidscontract staan veel alinea's over Geheimhouding. Op straffe van. Moet ik nog eens goed gaan lezen.

Tijdens mijn afwezigheid is er ook een optimistische foto gemaakt. Zucht. Waren we nog maar aan de Moezel!

Tief im Wald

Wat is een terugreis altijd veel langer dan een heenreis. En  als je dan eindelijk in Limburg bent, wat is Utrecht - Amsterdam dan nog een eind. Eerst ben ik nog van plan naar het Concertgebouw te vliegen voor les 6 van Zing & Beleef Händel. Maar het is beter een beetje thuis rond te keutelen. Lekker rijst met kipchampionsaus maken en op de achtergrond  eindelijk dan de Comedian Harmonists, zoals het nummer 'Wochenend und Sonnenschein': Tief im Wald nur ich und du, der Herrgott drückt ein Auge zu, denn er schenkt uns ja zum Glücklichsein, Wochenend und Sonnenschein...

Vroeger gingen ze nog wel eens dood

Laatste avond Kröv. We nemen Wildteller für Zwei, met hert, haas en everzwijn. Gratis daarbij: Moezel fruitvliegjes. We proberen ze te vangen in ons kir-glas, maar ook al oefenen die een grote aantrekkingskracht uit op de vliegjes, het helpt niet. Ze zijn overstelpend. We hadden er al mee te maken in het huisje, maar hier in de Bistro is het onvergelijkelijk. Nadat we het wild genuttigd hebben (waarbij je voortdurend vliegjes om het hoofd wegslaat) vraag ik de uitbaatster of ze alsjeblieft wat over  de vliegjes wil vertellen. Dat wil ze graag.

De fruitvliegjes blijken ook voor haar een grote kwelling. Het is warm, het is de opwarming van de aarde, en het is de wijn. De druiven die net geoogst zijn en overal staat te rijpen. Vroeger gingen ze nog wel eens dood, die fruitvliegjes, maar kom daar nu nog eens om. Ze zijn een gigantische kwelling voor de uitbaatster, want iedereen denkt dat ze het niet goed schoonmaakt. Als alle gasten weg zijn gaat ze met de insecticide rond en 's morgens nog een keer, maar dat helpt maar even.

Panorama Kröv

De laatste wandeling van de novembervakantie 2010: Panorama Kröv. 9 km. Heel mooi. Met mooie gesprekken onderweg met authentieke  Krövenaren. Een oud echtpaar met diverse neven en nichten in Nederland, te weten in Naarden en in Tholen, maar dat zelf nog nooit de Moezelstreek heeft verlaten. De man (oud-wijnbouwer)  is al jaren met pensioen, maar loopt wel met een snoeischaar in zijn jaszak.

Dubbelklik op het plaatje voor meer Moezel-beleving!

Bengel

Zondag slotdag. Wakker worden onder een strakblauwe hemel. Dat is even Umdenken! We hadden toch een vakantie van louter mist en regen?

Mijn internet-via-de-telefoon is weer aan zijn limiet. Bij de 'bistro' van het huisjespark kun je echter wifi vangen, met het wachtwoord 'einkaffeebitte'. Daar zoek ik info over de aanvangstijden van de plaatselijke Gottesdienste in de buurt. Er is niet veel te vinden. Zo modern zijn ze hier nog niet. Ik heb ineens een grote hekel aan dat-zoek-ik-wel-even-op-internet, want nu zit ik in het stikkedonker op een koud nat bankje met die rottige iPhone te klooien en niets te vinden.

Dan herinner ik me ineens een wandeling naar een Karmelietenklooster bij het dorpje Bengel, waar dat ook moge liggen, maar als dat te lopen is is het niet ver. En dat blijkt wel een website te hebben, een prachtig aanbod, een H. Mis en een aanvangstijd. Daar gaan we op zondagmorgen naar toe.

Het is een schitterend kerkje, roze van buiten en bont beschilderd van binnen. En heel veel glimmende beelden. Even kom ik weer in de papenhaat mijner jeugd terecht, opgevoed als ik ben met de zegeningen van de Beeldenstorm (want wat een geld ging er naar de kerken en kloosters en al die arme katholieken die bang gemaakt werden met verhalen van hel en verdoemenis, en die  voor hun laatste centjes Aflaten moesten kopen ter Vergeving van hun Zonden), maar gelukkig lukt het die gedachtenstroom weer te laten gaan.

De priester preekt over eekhoorntjes die in de akelige natte koude novembermaand waarin alles afsterft instinctief etensvoorraden opslaan om de winter door te komen. Daar moeten we geloof ik een voorbeeld aan nemen.

Staketsel

Nu ik de afgelopen maand onthuld heb dat ik in mijn studententijd en werkster ben geweest en aspiraties voor het cabaret had, kan er nog wel een jeugddroom bij. Dit blog wordt steeds meer een autobiografie.

Wandelend door de Duitse wouden stuit je regelmatig op zetels voor jagers, van waaruit zij op zwijnen en herten schieten. Voor het kerstmaaltje. De hoge zetels zijn zelfgefabriekte modelletjes. Als ik deze zie denk ik het woord 'staketsel'.

Toen ik 18 was en het gymnasium ten einde liep wilde ik verder met tekenen. Hoe de gesprekken thuis over de toekomstplannen gingen herinner ik me niet meer, wel dat ik niet naar de Kunstacademie mocht, en wel naar de lerarenopleiding. In het noorden had je Ubbo Emmius, met een dependance in Groningen en een in Leeuwarden.

Ik werd uitgenodigd door Leeuwarden en moest voor de toelating een paar opdrachten maken. Een daarvan was 'staketsel'. Ik wist niet wat dat was en werd daar vreselijk onzeker en in paniek van, beducht dat ik iets zou maken dat helemaal de plank mis sloeg. Woordenboeken en encyclopedieën, definities vond ik er wel, maar geen plaatjes. Tegenwoordig zou je even afbeeldingen googelen en zo ideeën opdoen.

Ik maakte een soort drie-kleine-kleutertjes-die-zaten-op-een-hek (maar zonder kleutertjes). Het was knullig, want dat ik niet goed van timmeren wist was overduidelijk. En ook niet van staketsels, zie ik nu ik alsnog het woord 'staketsel' google. Toch mocht ik komen.

Maar ik wilde niet naar Leeuwarden, ik wilde naar Groningen. En zo werd het een Studie Nederlands

Rondje Mont Royal

Vandaag doen we Wanderweg 10, ofwel een Rondje Mont Royal. Het is alweer de eennalaatste dag! We moeten nu wel volop genieten wat er te genieten valt! Het Rondje Mont Royal betekent dat je zo halverwege de berg de berg rond loopt. Zo'n 13 km.

De wandeling begint heel stormachtig, de wind in de wilgen geeft het wandelen een heel avontuurlijk smaakje. Verder is het vooral mot, mist en blubber. Maar toch mooi verstild ook. Er gebeurt niets spectaculairs, het is ontzettend november en nu gaan alle blaadjes dood.

Sommige wijngaarden worden gesnoeid, andere helemaal niet. Sommigen snoeien met een gewone snoeischaar, anderen hebben een snoeischaar met luchtdruk. Dan hoor je na elke knip een diepe zucht.

Waar zijn de Riesling-Harmonists?

Omdat een avondje uit in den vreemde altijd een groot genoegen is besluiten we tot een avondje Comedian Harmonists in het Kurgastzentrum van Bernkastel-Kues. Tenminste, we dénken dat we naar een avondje Comedian Harmonists gaan. Ik weet ook wel dat de Comedian Harmonists dood zijn. Op mijn iPod zijn ze  met de King's Singers en de Swingle Singers wel de meest afgespeelde artiesten. Van close harmony word ik blij.

Wat ik mij niet ten volle gerealiseerd heb is dat zo'n kuurhotel vooral een bejaardenoord is. Om kort te gaan: er blijken voor een zaal bejaarden slechts twéé heren op te treden. Een zanger en een pianist. Bobby en ik trekken met onze 52 jaar (gemiddeld) de gemiddelde leeftijd behoorlijk naar beneden. Ewald Schu zingt schalkse liedjes van Otto Reutter, van zo een eeuw oud. De bejaarden vinden het allemaal vreselijk leuk, al die grappen over schoonmoeders en schoonzonen. Hoe zijn wij hier verzeild geraakt?

In de pauze passen we close reading toe op de tekst uit het programmaboekje: hoe zit dat eigenlijk met Otto Reutter en de Comedian Harmonists, hebben die iets met elkaar van dien of juist niet? Op de foto staan inderdaad deze twee heren, maar komen de Comedian Harmonists ná de pauze? Het staat er toch echt: 'Die Riesling-Harmonists präsentieren in vorzüglicher Weise eine excellente Auswahl.'

Intenties

Op de overigens prachtige begraafplaats van Bernkastel kom ik dit beeld tegen van de gekweld biddende monnik. Hij zit op zijn knieën voor een vaas. Ik heb de foto een beetje bewerkt voor het dramatisch effect. Als je flauw bent kun je zeggen dat hij op zijn knieën voor de wc-pot gehurkt zit. Maar de kwellingen van deze monnik zijn groter dan die van een overspannen maag. Het gaat om een groot lijden. Ik vraag me af waarom dit beeld op de begraafplaats staat. Doorgaans staan daar toch vooral troostrijke beelden, Christus- of Maria-beelden in zalvende houding. Maar misschien is een gekwelde monnik even zo troostrijk voor de ontredderde mensen die net een geliefde verloren zijn.

Het beeld raakt wat bij mij omdat ik zo'n aversie heb opgebouwd tegen de gebeden in mijn jeugd in de Tale Kanaäns, dat ik mij afkeer van alle bidden, maar mij ook de troost herinner van het bidden dat ik als kind in bed lag te doen. Lieve Herejezus, maak dat ik mij niet zo ongelukkig voel...

Ik geloof dat ik hier al eerder over geblogd heb en wel te Madeira. Enfin, mijn shiatsu-masseuse raadde mij een tijdje terug een boek aan over Intenties. Ik heb het niet gekocht, want ik vond het een beetje vaag, maar afgelopen maandag bij het Händel-klasje duwde een van de sopranen mij datzelfde boek in de handen. Ongevraagd. Ik ken haar niet, zij kent mij niet. We dronken kopje koffie aan dezelfde tafel. 'Zó mooi!' zei ze, 'zó mooi!' ik geloof dat dit onderwerp nog niet af is.

Het is een heel andere opvatting van bidden dat dat van dit beeld hierboven.

En ondertussen in de Konditorei

Het is hier je reinste Anton Pieck. Het is nog net te vroeg voor de Weihnachtsmarkt, maar men kan zich er alles bij voorstellen. We gaan terug naar Bernkastel-Kues, omdat ik een winterjas ontbeer en Koblenz (waar waarschijnlijk de mooiste winterjassen te kop zijn) te ver weg is. Een winterjas vind ik inderdaad niet in Bernkastel-Kues, maar wel handschoenen en een sjaal. Dat helpt ook al een beetje tegen de natte novemberkilte. Wel scoort ik twee boeken bij Engel Buchhandlung: Die goldene Berge, een Moezel-roman uit de jaren twintig van Clara Viebig (1860-1952), en Heimatkunde Mosel van Tom Goeller.

Bobby op zijn beurt heeft zijn drang naar de ijzerwarenwinkel. Die blijkt ver uit het centrum te liggen. Na uren komt hij terug met een tas vol Beilagscheiben-Sortiment (900 stuks), een Mutternsprenger, een ratelbit-multitool en een bitsetje. En nog veel meer. Om het goed te maken krijg ik een roze speeltje: een roze ligstoeltje voor de mobiele telefoon.

Zo zijn hier de rollen verdeeld. We nemen maar een grote taart in de Konditorei.

Wijnwijsheden

Nog meer wijnwijsheden. Het hele weekje-weg ben ik op zoek naar wijsheid. En de wijsheid vindt men hier eenvoudigweg op straat.

Over wijnwijsheid gesproken: Ergens lees ik van Adriaan van Dis en zijn hang naar het katholicisme na één fles wijn en de neiging zich onmiddellijk als lid aan te melden na twee flessen wijn. Omdat hij zich weet te beperken tot één fles is het er nog niet van gekomen.

Erotische Kunst

Wat is dat nou weer, Lucie Theodora. Ben je eindelijk aan het basteln geslagen en dan krijg je dit. Het aardige van het bevijlen van die stukjes speksteen is dat ik maar wat doe zonder plan en dat er dan wat komt. Nu komt er dit. Natuurlijk denk ik enigszins gegeneerd: het lijkt wel een piemel, maar, denk ik daar snel achteraan, misschien denkt niet iedereen dat. Dus als het af is leg ik het op de koffietafel. 'Kijk', zeg ik. 'Leuk', zegt Bobby. Verder zegt hij niets. Het zal wel aan mij liggen, concludeer ik.

Maar na een uur zegt hij ineens: 'Eh, ligt het aan mij? Of eh...'

Op de bank

Dit is wel de beste feel good movie tot nu toe. Nu dit vakantietje tot een feel good thema-week is bestempeld is het ook fijn om zo tegen negenen gestrekt op de bank te gaan kijken. De derde film is 'Le Hérisson' van Josiane Balasko, heeft een award gewonnen bij Film by The Sea 2009. Gebaseerd op boek Elegant als een egel van Muriel Barbery.

Heel lief, verrassend, ontroerend. Hoofdpersoon is Paloma, heel slim meisje van 11, woont in duur appartementencomplex in Parijs. Ze wil zelfmoord plegen op haar twaalfde verjaardag maar gaat tot dan alles filmen. Vader is politicus, moeder al 10 jaar in analyse en aan de antidepressiva en de champagne.

Er is een dikke lelijke conciërge Renée, die achter haar kale keuken een rijk gevulde bibliotheek heeft staan, en er komt in het complex een oude dure Japanner wonen, die Renée op waarde schat en haar uitnodigt. Paloma raakt ook met Renée bevriend. Het is geestig en onderhoudend en mooi en het loopt heel droef af.

Ikonenmuseum

Er zijn hier aan de Moezel diverse ikonenmusea. Daar ik nogal dol ben op ikonen en ik ooit ikonenschilder wil worden bezoeken het voormalig Kloster Machern bij Ürzig, vlakbij, waarin een poppen- en ikonenmuseum en diverse bier- en wijn-uitbaterijen gevestigd zijn, alsmede ook een restaurant en een Conferentie-oord. Wat men al niet met een klooster vermag.

De iconenverzameling is door een echtpaar (naam kwijt) aan het klooster geschonken. Het is echt geweldig. Ik kan niet goed benoemen wat ik zo mooi vind aan iconen, de urenlange arbeid, de speciale materialen en kleurende herhaling van motieven...

Hier stuit ik op een verzameling Ethiopische iconen, die net stripjes zijn. Daar heb ik diepe herkenning mee, enerzijds vanwege de door mijzelf verstrikte icoon van de heilige Drieënheid, anderzijds door de tekenstijl van vele eeuwen her, die me sterk doen denken aan de tekenstijl van de Iraanse Marianne Satrapi, als de naam wel heb, die haar jeugd in en vlucht uit Iran en het leven in Parijs zo prachtig verstript heeft.

Ze maakten er te Ethiopië ook hele wonderlijke altaarkastjes van. We bezoeken ook nog de bierbrouwerij en de likeurstokerij en gaan dan weer gauw huiswaarts. Want het is koud en het regent.

Wijn

Wandelend door de wijngaarden word je aandacht steeds heen en weer geslingerd tussen de 'vergezichten' over de Moezel en de strakke wijnakkertjes en de details van de wijnrank, de kleur van de bladeren, steeds bleker naarmate de herfst vordert, de smaak van de druiven die achtergebleven zijn, of van de krenten die ze inmiddels zijn geworden.

Zoveel mensen hebben een droom een wijnboerderij te beginnen. Hier op de stijle hellingen zie je de zakelijke aanpak, strakke rechthoekige veldjes, allemaal even groot, maar bij iedereen is het toch weer anders.

Er zijn ook veldjes geheel verwilderd. Blijkbaar kon iemand het niet meer aan, maar dat veldje verkopen of verpachten is ook geen optie. Zou daar veel opwinding over bestaan in zo'n dorp? Is men geïnteresseerd in elkaars aanpak? Of kijkt men het van een afstandje aan en bekritiseert men het binnenskamers?

In de wijngaarden zie je mannen snoeien, knip knip, de een snoeit meer dan de ander, ligt dat verschil aan de familietraditie of aan de druif? Van één veld kwamen ineens tientallen arbeiders tussen de ranken naar beneden tevoorschijn. Lunchtijd in het Mercedes-busje. Italiaans plaatje. Blijkbaar is dat een wijngaard van een grootgrondbezitter. Zijn het lokalen? Of Polen? Bulgaren? De interesse is gewekt. Het is de hoogste tijd voor een educatief bezoek aan een wijnboerderij. Gisteren was er zo'n excursie georganiseerd door het park, rondleiding, wijnproeven en diner, toen waren we nog in Bernkastel-Kues. En of het er vandaag van komt? Vandaag mag Bobby uitslapen, en dat kan de hele dag duren.

The Voice

Eerst vertellen over de dvd-speler. Gisteren keken we 'Pane e Tulipa' in geel en blauw. Rood ontbrak. Lag het aan de dvd? Lag het aan de dvd-speler? Aan de tv lag het niet, want die zendt beelden over het huisjespark in alle kleuren van de regenboog.

Vanavond heb ik geen zin in creativiteit en ook niet in een boek. Het is tijd voor de tweede film: Julie & Julia. Ik meende ergens opgepikt te hebben dat het een leuke film is. Ook deze film verschijnt in blauw-geel. Dat probleem moet eerst de wereld uit. De instellingen wijzigen: geen PAL, geen NTSC, maar S-Video levert kleur. Vervolgens zijn er geen subtitels in beeld en als we die eindelijk tevoorschijn hebben getoverd verschijnen er subtitels die niets met de gesproken tekst van doen hebben. Nogal verwarrend en na twintig minuten durf ik te bekennen: ik begrijp niets van de film. Bobby blijkt niet mee te kijken maar verdiept in 'Twee vrouwen' van H. Mulis. Ook deze kwestie blijkt een instellingskwestie.

Enfin, het is helemaal niet zo'n leuke film en vooral Meryl Streep is onverdraaglijk met haar overgeven gilstem. Je hebt mensen die van haar houden en mensen die allergisch voor haar zijn, stellen we in de nabespreking vast. Bobby vindt het best gezellig als ik film kijk terwijl hij leest, maar liever niet met zo'n stem als die van Streep.

Bernkastel

Wandeling van Traben-Trarbach naar Bernkastel Kues. Niet langs de Moezel maar over de berg. In de wandelbeschrijving staat dat het onmiddellijk stijgen is vanaf Trarbach, en dat is ook zo. Zodat we twee uur later in Bernkastel aan de Herbstsalat en de Moezelwijn ontzettend de kuiten voelen. Maar hier is me het toch een partij Moezel-pittoresk! Zowel in Traben-Trarbach als in Bernkastel. Allemaal vakwerkhuizen in de stadjes, poortjes, pleintjes, winkeltjes, Weinstübchen, Konditoreien, en Jugendstil villa's en hotels langs de Moezel.

In het Bastel-Paradis koop ik nieuwe Specksteine, in de boekhandel Engel koop ik bijna een boek van de inmiddels 93-jarige psycho-analytica Margarethe Mitscherlich die over de rijkdom van de ouderdom schrijft. Maar het boek is mede geschreven door Alice Schwarzer, de Duitse Cisca Dresselhuis, en gaat heel erg over de Duitse geschiedenis. Ooit hen ik een boek van Mitscherlich gelezen en heel goed gevonden, maar dat ga ik thuis eerst opzoeken voor ik het boek meeneem.

Tenslotte koop ik ook nog nieuwe laarzen, leuke, witte, gezonde. Met geitewollen halzen. In een winkeltje met twee krasse oude dames. Overal staan overigens krasse oude dames achter de kassa, ook in de jagerswinkel waar Bobby een sommeliersmes koopt.

En dan slingeren we in het donker met bus 333 40 minuten lang langs alle bochten en bruggen van de Moezel naar Traben-Trarbach, alwaar de bolide geduldig op ons wacht.

Feel Good

We krijgen bij de receptie een nieuw aardappelmesje en ze sturen de monteur langs om een nieuwe kabeltje aan te leggen tussen de dvd-speler en de tv. Die hebben de vorige huurders blijkbaar meegenomen, evenals het aardappelschilmesje. Het is toch wel een desillusie als je zes feel good movies hebt uitgezocht om in den vreemde van te genieten en er ontbreekt een kabel.

De eerste film is 'Pane e Tulipane' van Silvio Soldini, volgens de hoes in de categorie Award Winning Cinema. Italiaanse huisvrouw wordt op een dagje uit achtergelaten bij een wegrestaurant, gaat liften, komt in Venetië terecht, vindt kamer, werk, vriendin, en zichzelf.

Ik kijk nooit feel good movies in gezelschap, dat is een geheime hobby voor avondjes alleen op de bank. Bobby, die eigenlijk alleen nieuws, voetbal en documentaires kijkt, kijkt nu mee en vindt het wel vertederend geloof ik.