Meisjes van de Goede Herder

Gezien de VPRO-documentaire 'Meisjes van de Goede Herder'. Verpletterend. Na de eerste aflevering heb ik meteen de volgende drie ook bekeken, ik kon niet stoppen. Van 1860 tot 1978 werden meisjes uit moeilijke gezinnen in katholieke internaten geplaatst, waar zij jarenlang een soort slavenarbeid verrichtten, in naaiateliers en wasserettes. Grootschalig en industrieel. Ze kenden geen privacy, mochten niet praten, geen vriendschappen sluiten, in de isoleer gestopt. Dat duurde jaren. Het waren tieners uit arbeidersmilieus, ze kregen geen onderwijs.

Dit gebeurde in vijf kloosters in Nederland, maar ook in Ierland, Canada, Australië, bij dezelfde orde. In al die landen zijn bij die orde van de Goede Herder meer dan eeuw dezelfde dingen gebeurd. In Ierland heeft de regering er inmiddels excuses voor aangeboden. Want het ws overheidsbeleid om meisjes die bescherming nodig hadden in die internaten te plaatsen. Signalen van wat er allemaal mis was werden genegeerd. Hier in Nederland is nog helemaal geen  sprake van excuses, noch vanuit de ode,  noch vanuit de overheid..

De documentaire volgt drie vrouwen (mijn leeftijd), die samen met advocaat Liesbeth Zegveld een rechtszaak aanspannen tegen de orde, waar nog maar een paar stokoude nonnen van in leven zijn. En steeds minder. We volgen de vrouwen en de advocaten langere tijd, en hun onderzoek naar getuigen en feiten. Héél indrukwekkend.