Aardappelsalade met chorizo en paprika

Nu het eindelijk echt zomer is geworden is het de kunst dagelijks te verrassen met nieuwe salades. Deze is ook weer eenvoudig en heerlijk. Ik lees eerst niet zo goed en heb niet door dat ik de chorizo en de paprika's even aan moet bakken. Maar dan gooi ik maar alles nog even in de hapjespan en komt het toch nog goed. Natuurlijk doe ik er nog sperziebonen naast.

https://www.boodschappen.nl/recept/aardappelsalade-met-chorizo-en-paprika/

Fuente

Het is Gluren-bij-de-Buren vandaag, en Doritha speelt en zingt met haar compaan Peter in Stadstuin Oog-in-Al. Ze spelen allebei akoestische gitaar en Doritha zingt Spaanstalige Wereldmuziek, heel heel mooi. Recht het hart in.

Gluren-bij-de-buren is heel leuk concept: kleine muzikanten treden op in vele tientallen huiskamers en tuinen bij de mensen thuis, die hun deuren open zetten. In heel Nederlsnd Ook volkstuincomplexen zetten de deuren open. Deze Stadstuin Oog-in-Al is een tuin van Utrecht Natuurlijk, een gezellig rommelig complex. 

https://glurenbijdeburen.nl/nl

Zondagochtend

Zondagmorgen. Voor op mijn terrasje voor het huis hebben we bij de Blokker een nieuw bloemig parasolletje gekocht. Ik zit er graag op zondagochtend, zo een half uurtje, dus we vinden het een beetje onzin om daarvoor in dure zonnewering te investeren. Maar zonnig dat het hier kan zijn! 

Toen we hier kwamen wonen  was ik wat geobsedeerd door de grote en succesvolle vrijgemaakte kerk tegenover ons huis. Zondags rond 10.15u komen er tientallen gezinsauto's voorrijden waar dan kinderrijke gezinnen uit rollen.  In de coronatijd hield dat op, goddank, toen hadden ze geloof ik geloofskringen bij de mensen thuis, en sindsdien is het niet vaak meer  meer zo vol in de straat. Of helemaal niet.

Maar vandaag is het weer erg raak. Ik probeer vredig op mijn erf(je) te genieten, maar ze zingen al meer dan een uur, en heel luid. Meerstemmig. Alsof het Groot Omroepkoor meezingt. Misschien staat de deur open vanwege de warmte? Het is alsof ze een nieuw liedboek hebben en dat van a tot z doornemen. Uit volle borst. Nederland Zingt van de EO schalt door de straat. Al anderhalf uur. Heb ik weer.

Na afloop ga ik het maar even vragen. Contact maken verzacht. Het was het 10-jarig jubileum van het koor, vertellen de mensen blijmoedig, geheel gewijd aan gezang. 'Vond u het mooi?' vragen ze stralend. 'Nee', zeg ik eerlijk. 'Ik vond het nogal luid. En langdurig.' Bleek dat alle koorleden een eigen microfoon in de hand hadden gehad.

De tuinbuurtjes

Ik heb weer een etentje met de tuinbuurtjes. Vijf dames, allemaal in de categorie bijzonder volk. We hebben meegenome: koude soep, huzarensalade, groene salade, en tiramisu toe. En natuurlijk sapjes en wijntjes. Het is veel ouwehoeren, onder andere over ongedierte en onkruid, en hard lachen, heerlijk is dat.

Einde verhaal

Het is een mooie uitvaart van tante Mies. We zijn met wel met 15 mensen. In het meest pessimistische scenario zouden we met maar vijf zijn. Behalve ons neven en nichten zijn er ook twee verzorgenden uit het woonzorgcentrum, twee mensen uit de kerk waar ze altijd bij hoorde, en twee verre familieleden. En de geestelijk verzorger en de uitvaartonderneemster. Een dienst van drie kwartier en een nazit van een half uur. Het is qua tijd allemaal iets te krap bemeten, maar inhoudelijk liefdevol en respectvol. Het einde van weer een mensenleven.

Feel the heat

Pff, wat een hitte ineens. In de Trouw staat een foto van een recreatief grasveld aan de Amstel, vol mensen, zonder enige boom. Bomen zijn het enige wat helpt tegen de verhitte stad. Ik blijf vandaag maar binnen, want buiten is het niet te harden.

Toen we hier in 2015 kwamen wonen stonden er allemaal grote zware iepen in de straat. Alsof we in een bos woonden. Prachtig! Als die er nog stonden zouden we nooit zoveel zon op ons huis gehad hebben. Maar die iepen kregen allemaal een voor een de iepziekte en dus werden ze een voor een geveld. Nu hebben we wel nieuwe bomen, maar die geven die schaduw nog niet.

Het artikel: https://www.trouw.nl/duurzaamheid-economie/europese-steden-moeten-meer-doen-tegen-hitte-we-bouwen-nog-voor-koude-winters~b878a0be/

Mijn boekwinkeltje

Eindelijk  krijg ik weer eens een bestelling op Boekwinkeltjes, van een antiquariaat uit Noordwijk. Eigenlijk verkoop ik daar alleen tamelijk obscure catalogi van tentoonstellingen die ik bezocht heb. Die boeken wil ik hebben als ik een stuk schrijf, maar of ik ze daarna ooit weer bekijk... Nu gaat het om het boek Op scherp, fotorealisme nader bekeken, bij de  gelijknamige tentoonstelling vorig jaar in het Centraal Museum.

Een jaar geleden  kreeg ik van E. een stuk of twintig literaire boeken om te verkopen, maar dat waren titels van Nederlandse auteurs die al veel zijn verkocht en worden aangeboden én ook nog eens onder de 5 euro. Ik kies dan lager dan de laagste prijs, maar daar komt toch nog weer € 3,85 bij voor brievenbuspakje. Daar heb ik niets van verkocht. Die breng ik nu maar naar de kringloop.

https://www.boekwinkeltjes.nl/v/huistezuylen/

Gieteren

'n Tropische dag. Tegen zeven uur 's avonds kan ik aan de voorkant van het huis beginnen met gieteren. Vier gieters in de voortuin en vijf in de inmiddels vijf moestuinbakken. Eigenlijk zou ik daar het dubbele aantal moeten gieteren, maar er zijn grenzen. Daarna doe ik de achtertuin, daar hebben we gelukkig een tuinslang. In de piepkleine vijver is het water verdampt. Dus die bijvullen. 

Daarna naar de volkstuin, waar gelukkig de regentonnen nog vol water zitten, dus hoef ik niets steeds naar de sloot. Pff. Nog twee dagen en dan is het ergste tropische weer voorbij.

Mexicaanse salade met zwarte en kidneybonen

Het is weer tijd voor koele maaltijdsalades. Ik heb dit recept ooit bewaard als heel lekker,  maar ik was de details vergeten. Zwarte bonen, kidneybonen en mais. Paprika, komkommer, tomaat en bosuitje. Een dressing van zure room, limoensap en Mexicaanse kruiden. Die ik niet in huis heb maar ik heb wel cajun-kruiden en dat is ook lekker. En natuurlijk verse koriander erop. Mmm.

Recept:
https://duurzamekeuzes.com/mexicaanse-salade-met-zwarte-en-kidneybonen/

De zanggroep

Afgelopen zaterdag was het optreden van ons 'koor', door de dirigente consequent 'zanggroep' genoemd. Omdat ik een dubbele afspraak had gemaakt (het logeren in Gent was al tig keer verzet, en ik had gezegd dat ik de 22e kon) en toen heb ik maar bedacht dat ik het optreden oversloeg.  Wel jammer, als ik het zo beluister en bekijk. een ijverige echtgenoot heeft de compilatie gemaakt. Veel gevoel voor spelling heeft hij niet. 'Woudkappel' mioet  natuurlijk 'Woudkapel' zijn.

Erg leuk om het effect te zien van alles wat de dirigente ons geleerd heeft. Vooral bewegen bij het zingen. Als bleue zanger vind je dat altijd wat overdreven, maar de klank  wordt veel beter en het is erg aanstekelijk. 

Ik stuur het naar Zus4 die ook in een koor zingt en die momenteel met haar schoonzussen een weekje Mallorca doet. 'Mooi!!!' reageert ze. 'Het plezier spat er vanaf. De gezamenlijke schoonzussen vinden het allemaal heel leuk,' En: 'Je kunt op het filmpje zien dat dat bewegen echt niet overdreven is.'

De gesprekken

Er komen veel onderwerpen langs tijdens ons bezoek aan Gent. In de tuin of op de enorme comfortabele hoekbank waar ook voetbal gekeken wordt. 

Het gaat over de studies en de banen, de gezinsdynamiek en de politiek. Zo stemmen de leden van het gezin van extreem links tot extreem rechts. En oefenen zij - volgens de mama - het elkaar respecteren en naar elkaar luisteren. De oudste zoon gaat het leger in en ziet daar zijn carrière. De mama die altijd links heeft gestemd heeft nu op de NVA van Bart de Wever gestemd, strategisch, als tegenwicht tegen het Vlaams Belang. 'Mama, DeWever is wel racistisch!' 

De mama heeft verhalen over moslimmeisjes die op de middelbare school de hartsvriendinnen waren geweest van de jongste dochter, onder wie Tjetjeense meisjes die intussen terug getrokken waren in hun Tjetjeense stam. Gestopt met de studie en getrouwd met een Tjetjeen. Verhalen over de gevolgen van corona op de jongste twee die toen op de middelbare school zaten. Online lessen volgen was niet verplicht, de kinderen lagen tot drie uur in bed. Nu gaat een zoon 's nachts van 12 tot 03u naar de sportschool. 

Wij zestigers luisteren. En deze kinderen zijn heel beleefd en stellen ook het bezoek van hun mama vragen.

Uit logeren

We logeren in Gent, of eigenlijk in de Gentse deelgemeente Zwijnaarde. Het heeft jaren geduurd voor we deze afspraak maakten. Altijd kwam er op het laatste moment weer wat tussen. Een sterfgeval of zo. Nu zouden we vrijdag komen en stierf Tante Mies. We zijn zaterdagochtend gegaan.

We logeren bij een oude vriendin van Bobby: theologe filosofe, docent aan de hogeschool, yogadocente en coach. Ze heeft vier volwassen kinderen waarvan er drie nog / weer thuis wonen. Bobby kent haar al veertig jaar. Ik heb haar een paar keer ontmoet. Altijd leuk en hartelijk en intens. Nu voor het eerst in haar huis met haar kinderen. Allemaal prachtig en goed gebekt en eigenzinnig. Binnenkort komt haar oude moeder hier ook wonen. De kinderen zijn van twee vaders.

Ze is de ideale gastvrouw. Totaal toegewijd verwennerig. Heerlijk eten en drinken. Een grote tuin met luie stoelen en een hangmat. Een soundscape met kippen, buren, kindjes.

 

Ze gaat met mij Gent in, Bobby blijft in de hangmat, en 's avonds kijken we met de kinderen op de enorme leefbank de EK-wedstrijd België-Roemenië.

In Memoriam

Schoonzusje stuurt een mooie foto van tante Mies. Voor op de kist. Dan ga ik haar toch maar tekenen. Op de een of andere manier maak ik mensen die ik schilder net iets mooier en liever. We hebben nog een discussie over de woorden op de rouwkaart. 'Bijzonder en eigenzinnig' wordt het.

Meisjes van de Goede Herder

Gezien de VPRO-documentaire 'Meisjes van de Goede Herder'. Verpletterend. Na de eerste aflevering heb ik meteen de volgende drie ook bekeken, ik kon niet stoppen. Van 1860 tot 1978 werden meisjes uit moeilijke gezinnen in katholieke internaten geplaatst, waar zij jarenlang een soort slavenarbeid verrichtten, in naaiateliers en wasserettes. Grootschalig en industrieel. Ze kenden geen privacy, mochten niet praten, geen vriendschappen sluiten, in de isoleer gestopt. Dat duurde jaren. Het waren tieners uit arbeidersmilieus, ze kregen geen onderwijs.

Dit gebeurde in vijf kloosters in Nederland, maar ook in Ierland, Canada, Australië, bij dezelfde orde. In al die landen zijn bij die orde van de Goede Herder meer dan eeuw dezelfde dingen gebeurd. In Ierland heeft de regering er inmiddels excuses voor aangeboden. Want het ws overheidsbeleid om meisjes die bescherming nodig hadden in die internaten te plaatsen. Signalen van wat er allemaal mis was werden genegeerd. Hier in Nederland is nog helemaal geen  sprake van excuses, noch vanuit de ode,  noch vanuit de overheid..

De documentaire volgt drie vrouwen (mijn leeftijd), die samen met advocaat Liesbeth Zegveld een rechtszaak aanspannen tegen de orde, waar nog maar een paar stokoude nonnen van in leven zijn. En steeds minder. We volgen de vrouwen en de advocaten langere tijd, en hun onderzoek naar getuigen en feiten. Héél indrukwekkend.

Einde tante Mies

Tante Mies is overleden, terwijl ik de prachtige fietstocht naar Spakenburg maakte. Ze woonde de laatste jaren in een woonzorgcentrum in Loosduinen en lag al meer dan een een half jaar alleen nog maar in bed. Schoonzusje was de laatste jaren nog de enige die haar bezocht. Eens per twee weken. Als zij echt niet kon gingen wij. Bobby had jaren voor Auntie in Rotterdam gezorgd, en dir kon hij niet meer opbrengen. 

Vandaag is het exact een jaar geleden dat Auntie overleed. Precies dezelfde datum. Net die dag was Bobby onderweg naar Zweden. Nu is Schoonzusje net - met caravan - op reis en net gearriveerd in Zuid-Frankrijk. Wij hadden beloofd een keer op bezoek te zullen gaan in Loosduinen. Maar dat hoeft nu dus niet meer. En Schoonzusje kan meteen rechtsomkeert maken. Om de uitvaart te regelen.

Ze was een moeilijke vrouw met een moeilijke jeugd en een moeizaam levensverhaal. Meestal kritisch op alles en iedereen. Nogal eenzaam. Zelfs een betaalde gezelschapsdame bleef weg, na haar een paar keer bezocht te hebben. Diverse kerstdagen en verjaardagen hebben Bobby en ik de laatste jaren bij haar gegeten. Ze is vrees ik alleen gestorven.

Van oude mensen de dingen die voorbij gaan.

Spakenburg

Bij het opstaan denk ik: Spakenburg! En Spakenburg wordt het. Op de fiets. Het is best een eindje: 35 km heen en 35 km terug. Groenekan - Maartensdijk - Lage Vuursche - Baarn - Eempolder - Eemdijk - Spakenburg. Heel afwisselend: polderlandschap, bos en pittoreske plaatsen. En een broodje nieuwe haring als beloning.

Spakenburg is behoorlijk toeristisch, maar met voornamelijk oer-Nederlandse bezoekers: collega's, groepen vriendinnen, patiënten/cliënten. De Oude Haven ligt vol met Oude Botters en mensen kunnen een vaartochtje van een uur maken. Naar de Ramdmeren en weerom. Elly en ik zitten precies bij de opstapplek van die botters ons broodje nieuwe haring te verorberen. Er is veel te genieten.

Als een monnik

In Amstelveen ga ik ook even naar boekhandel Venstra. Mijn oog valt op dit boek, nooit van gehoord, uitgegeven door super commerciële uitgeverij. Die man (Jay Shetty) is veel te knap voor een monnik. Toch niet katholiek? Boeddhistisch? De flaptekst laat het in het midden.

Het is gelukkig te leen in de e-bibliotheek. Hoef ik er geen geld aan uit te geven. Er staan allemaal wijsheden in die me aanspreken. Tegen het gemiezemuis in je hoofd, de negatieve gedachten. Het zijn de wijsheden van  hindoeïstische monniken, Indiaas. Deze Jay vertelt hoe hij tijdens zijn business-studie gegrepen werd door de lezing van een Indiase goeroe en toen drie jaar als monnik in een ashram heeft geleefd. En dat hij toen de opdracht kreeg de leer in de wereld te verspreiden. Wat hij op seculiere wijze doet.

Als Bobby naar bed komt vertel ik wat ik heb gelezen, ik doe zelfs de telefoon nog even aan om de foto te laten zien. Je voelt aan je water dat er iets niet klopt.

Als ik hem vervolgens maar eens ga googelen blijkt er in maart een groot artikel in The Guardian gestaan te hebben, waarin ze deze bijzonder succesvolle influencer met miljoenen volgers, te plaatsen. Hij komt uit Londen, maar is nu actief in de USA. Hij is helemaal niet 3 jaar in een ashram gezeten, als je alles wat hij over zijn spirituele ontwaking vertelt naast elkaar legt spreekt dat mekaar behoorlijk tegen. Zijn jeugd was zijn familie verbonden aan de Hare Krishna-beweging, wat hij nergens noemt.

- Interview in de Volkskrant: https://www.volkskrant.nl/beter-leven/goeroe-jay-shetty-zoekt-graag-parallellen-tussen-de-oeroude-bhagavad-gita-en-steve-jobs~ba97611d/

- Kritisch artikel in The Guardian: https://www.theguardian.com/lifeandstyle/ng-interactive/2024/feb/29/jay-shetty-self-help-empire

Diana Blok

Ik ga weer eens naar het Cobra Museum in Amstelveen dat een tumultueus jaar achter de rug heeft, een bijna-faillissement, maar er heeft een wederopstanding plaatsgevonden en nu heet het Museum Cobra. Minder Cobra, meer moderne kunst, geloof ik. Ik vind het een fijn museum en Amstelveen is maar een half uur met de auto. Er hangt een tentoonstelling van fotograaf/beeldend kunstenaar Diana Blok. 'I challenge you to love me' heet die.

Diana Blok was erg opkomend en beroemd in de jaren tachtig en negentig. In mijn kringen toen. Ze deed veel met gender-issues, al heette dat toen nog niet zo. Toen spraken we over homo-lesbisch. Zij fotografeerde veel de grensgebieden van het mannelijke en vrouwelijke. 

Maar ze zette ook hele families naakt op de foto. En die kwamen in de krant. 

Ze is geboren en opgegroeid in Zuid-Amerika, Nederlandse vader en Argentijnse moeder. En op een gegeven moment naar Amsterdam verhuisd. Ik ben benieuwd wat er daarna van haar geworden is.ze zit wel een beetje in de hoek van Erwin Olaf met grootse verkleedpartijen (cross-acting). 

Die foto van haar ouders met het lange witte haar vind ik mooi. Haar laatste project is dat ze oude herfstbladeren fogografeert. Als beeldhouwwerken. 

Over het museum:

https://nos.nl/l/2524202

Over de tentoonstelling:

https://cobra-museum.nl/tentoonstelling/diana-blok-i-challenge-you-to-love-me/

Eén dag zon

Een dag een beetje zon en het leven lacht je weer toe. De Bayerische Freundin komt lunchen op de tuin, hoewel ze maar één croissantje wil. Ik kan soms enorm opzien tegen het gedoe, maar eigenlijk is een lunch op de tuin heel gemakkelijk. Je stopt alles in een tas en je fietst er naar toe. Ik doe croissantjes met kaas, een bakje gebakken paprika's, en nectarines. En die leuke blauwe bordjes van de Xenos geven meteen een feestelijke mediterrane sfeer. Morgen regent het weer.

The perfect candidate

Mooie Saoedische film uit 2019 (terug)gezien op NPO Plus: The Perfect Candidate. Gemaakt door een vrouwelijke Saoedische regisseur. Een Saoedische jonge vrouw en haar twee zusjes staan centraal. 

De hoofdpersoon Maryam is arts op een eerste hulp post, waar zij helemaal gehuld in zwarte doeken werkt. Thuis zijn de meisjes gewoon hip gekleed. Op vrouwenfeesten ook. In het openbaar mogen ze niets. Hun vader is muzikant en is vooral daarmee bezig. Dat hij behalve op bruiloften ook concerten mag spelen. Zijn vrouw, de moeder van de meisjes, was zangeres op bruiloften maar is overleden. 

Er is geen normale weg naar het ziekenhuis, die er ligt is vaak een modderpoel, dus patiënten kunnen er soms haast niet komen, en Maryam stelt zich kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen om dat probleem op te lossen. 

https://www.vprogids.nl/cinema/films/film~13260660~the-perfect-candidate~.html

Zondag 16

Toen we 16 juni afspraken voor de volgende Stille Wandeling had ik geen idee dat het de EK-openingswedstrijd van Oranje tegen Polen zou zijn. Het regent. We zijn maar met vier. Maar alle vier zijn we blij en dankbaar dat we het weer opgepakt hebben. Met maar vier is ook goed. Je komt in zo'n andere dimensie. Het is wel een beetje nat.

Vanwege het EK hebben we wel de wandeling twee uur naar voren geschoven, zodat ik om drie uur sharp weer thuis kan zijn. Normaal kijken we met Nol en Ernie, maar die zitten in Normanië. Nu kijken we met Peeq en Joost. Ik krijg diverse appjes van mensen hoe ze erbij zitten. Het EK: het is een heel ding. Gelukkig winnen we.

Maarnse Berg en Kaapse Bossen

K. heeft ter wandelinspiratie een boekje met 4 wandelingen vanaf station Maarn gekocht en daar gaan we er één van lopen. Het boekje is bedacht door ijverige Maarners, als je het (online) koopt krijg je er meteen een medaille bij. 

Het is geen paaltjesroute, helaas. De beschrijvingen vragen veel aandacht. De makers hebben er duidelijk goed hun best op gedaan, maar het is in een bos toch niet altijd duidelijk. Een discussie hebben we bij een slagboom. Er staat: 'Bij een klaphek rechtdoor.' Dit is geen klaphek, zeg ik. K. vindt dat gejeuzel. Ik zet door en een paar honderd meter verderop vinden we inderdaad wel een klaphek. Kijk, zeg ik toch even gelijkhebberig, dit is een klaphek. Het gaat mis als we bij een toren vijftig meter verderop linksaf een lang recht pad in moeten. We gaan niet goed, zeg ik, dit is geen lang recht pad. Maar K. vindt dat je dat wel zo zou kunnen zien. Aan het eind van het pad zouden we op rododendrons moeten stuiten, maar dat gebeurt natuurlijk niet. 

Gelukkig biedt mijn Routiq-app met alles bospaadjes erop een uitweg. De wandeling van 10km wordt 12,6km 

Meloenplant

Al eerder heb ik verteld dat we met de buurt taxi ons kantoor tegenwoordig hebben in het tuincentrum, naast de kamerplanten. Heel inspirerend ineens. Het is een heel gedoe wat te doen met de 'witte' bladeren. Ik vind ze te wit en maak ze zacht lichtgroen, maar dat is dan weer te groen dus dan toch maar weer wit.

Ambrosiaans

Tot een paar jaar geleden gingen Bobby en ik regelmatig op vrijdagavond naar de stiltemeditatie in de Nikola, met aansluitend een maaltijd, maar die communiteit is er niet meer. Er is wel een nieuwe communiteit met een vergelijkbare stiltemeditatie, maar geen maaltijd. En om nu voor alleen een half uurtje samen stilzetten helemaal naar de Maliesingel te fietsen, dat gaat ons allebei te ver. 

Sinds een tijd gaat Bobby op vrijdagavond naar de Oranjekapel bij ons in de wijk. Daar zitten van 19.30-20u vier tot tien mensen bijeen voor het Avondgebed, inhoudende bijbellezen, psalmzingen en bidden. Ik ben een aantal keren mee geweest, maar ik vind het daar veel te protestants en veel te veel tekst. Als de dominee zelf voorgaat is het nog wel te pruimen, maar vaak gaat er een leek voor. En die bedoelt het goed, neem ik aan, maar hij heeft geen gevoel voor stilte, traagheid, inkeer. En hij draait vaak bombastische orgelmuziek op een klein geluidsboxje. Eric-de-Peric noemen we hem. Ik ga niet meer mee. Bobby is het met mij eens, maar hij gaat wel.  

Nu lees ik in de Nieuwsbrief van de katholieken dat er vrijdags om 18u in de pas heropende Augustinuskerk een Latijnse Vesper gezongen wordt door de Schola Ambrosiana. Daar ga ik naar toe, meld ik, ga je mee? Hij houdt érg van Gregoriaans. Ambrosiaans is net iets anders, maar komt in de richting. Bobby volhardt helaas in zijn eigen  kerkje. Dat is dichterbij.

Dus ik in mijn eentje naar de Augustinus. Ik zou koken en ben daardoor tien minuten te laat, maar bij de katholieken geeft dat niet. Tot mijn verbazing ben ik de enige toehoorder. Ze zingen prachtig, goddelijk. Net zo'n sfeer als in een klooster.

Diemerpark

Ik heb nog meer Nichtjes dan Nichtje en Jongste Nichtje en vandaag ga ik wandelen met het Nichtje uit IJburg. Haar park, het Diemerpark, ligt tussen Diemen en IJburg. Gescheiden van het Amsterdamse door het AmsterdamRijnkanaal. Ik wandelde er regelmatig toen ik aan de Zeeburgerdijk woonde. IJburg is ook best Amsterdam, want er rijdt een tingelende tram. Tram 26. Dat was ook de tram die ik nam naar Will, de maanden dat zij verhuisd was naar haar prachtappartement aan de IJhaven. Amsterdamse sentimenten. Het is heel fijn en gezellig, we hebben elkaar lang niet gezien of gesproken.

Mary Michon

Gelezen: Van die damesdingen. Over de kunst van het ouder worden door Mary Michon. Gevonden in de e-bibliotheek. Michon is een bekende naam in mijn leven. Ze was actrice en programmamaakster voor de IKON. Ze leefde van 1939 tot 2011. De verhalen die ze in dit boek vertelt zijn van 2007, ze is dan 65 jaar. Ze begint met te dik en diabetes, maar dan komt er van alles bij, te beginnen met gynaecologische kanker. Op Wikipedia staat dat ze is overleden na een kort ziekbed aan de complicaties van een operatie. Nou dat was in 2007 toch ook allemaal al aan de gang. Ze was dik bevriend met Jos Brink en Frank Sanders. Jos Brink ging dood aan kanker in 2007. Ik had geen idee dat het zo'n boek was toen ik er aan begon.

Veel ziekenhuisgang, doktersbezoek, huisarts en specialisten, laboranten, verpleegkundigen.

Het stelt niet erg gerust.

Ik associeer haar met een generatie dames Cisca Dresselhuys van Opzij: behalve Mary Michon ook Else-Marie van den Eerenbeemt. Op andere namen kan ik nu even niet komen. Ik herinner me er een met altijd waaiers tegen de vapeurs, misschien was dat Michon wel.

De slakken

Tot nu toe viel het wel mee met de slakken bij mij, maar de afgelopen week zijn ze begonnen aan mijn kropjes sla. Maandag haalde ik bij Vechtweelde dus maar zes nieuwe minikropjes, die ik om aan te sterken altijd een weekje thuis laat opkomen. Nu wordt er elke nacht één opgegeten. Het is wel heel sneu. De nieuwe paprikaplanr is er ook al aan, en de koriander. Het is erg demotiverend.

Femke

Het is weer zo ver, ze verdient het, Femke, en dan de mooiste foto van haar zoeken. Want meestal staat ze er wel uitbundig op, maar niet op haar voordeligst. En dat verdient ze, op haar voordeligst.

Atletiek

Het komt in eerste instantie door Femke Bol dat ik naar het EK Atletiek wil kijken, maar ik ga steeds meer sporten leuk vinden. Femke glorieert weer geweldig in de 400 meter hordenloop, en nam in haar kielzog ook de Nederlandse Cathelijn Peeters mee die brons won. Het grootste genoegen zijn de interviewtjes met Bol net na afloop van haar prestatie, vanwege haar merkwaardig hoge stemgeluid en giecheltjes. En we hadden nóg een winnares: Diane van Es op de 10 km haalde geheel onverwacht zilver.

Hoogspringen vind ik ook heel leuk, en discuswerpen, en speerwerpen, en hink-stap-sprong.

Hosta Sieboldiana

Deze hosta spotte ik op het volkstuinenpark. Grappig dat ik ineens groene planten als onderwerp kies. Misschien mag er nog wat meer wit in.

Ik zet m'n tekeningen meestal op Facebook en Instagram, en tel de hartjes. Connie, ooit mijn baas van 2003 tot 2005 of daaromtrent, reageert: 'Alweer zo’n mooie. Waarom, vraag ik me af.. gewoon mijn smaak? Er zijn geen nadrukkelijke lijnen. Daardoor wordt het op een of andere manier geheimzinniger, onbepaalder en kan ik wegzwerven naar de diepte achter de concrete bladeren, zoiets...'

Molenbosch

We doen het zondagmiddagwandelingetje op Landgoed Molenbosch tussen Zeist en Driebergen, ook weet een gebiedje van Utrechts Landschap. De familie woont nog in het landhuis, maar dd grond eromheen is park, ontworpen door Zocher. Er staat ook een hrote flat in het park, ik neem aan dat de familie om alles te bekostigen steeds meer stukken van de hand heeft gedaan. 

De ledenvergadering

Er is ALV (ledenvergadering) van de volkstuinen. Ik ben daar nog nooit bij geweest en besluit dat nu maar eens te doen  Ik heb grote bewondering en respect voor de mensen die zo'n vereniging draaiende houden, want wat komt daar bij kijken. Wat mij intrigeert is dat er nogal weinig commotie is over de toekomst van de tuinen en de plannen om hier in de toekomst mogelijk sportvelden aan te leggen. Niet dat ze niets doen, maar toch. 

Het gaat er helemaal niet over. Het gaat over de begroting, de resultaten, de commissies, het bestuur, al die mensen die oneindig goede werken doen. Een zinnetje lees ik in de stukken dat de radiostilte verklaart:

Blijkbaar werken de verschillende afdelingen van de gemeente niet erg goed samen. De toekomstplannenmakers van Overvechr weten niet dat de grond waarop wij tuinieren onlangs weer voor 10 jaar verhuurd is. En hier wil men bepaald geen rumoer over, schat ik zo in.

Spontaan een blauwe vinger

Ik heb iets merkwaardigs: sinds vanochtend heb ik een paarse linker-ringvinger. Op deze foto is het de binnenkant van de hand, maar bij mij is het meer aan de buitenkant. Vanochtend was ineens het middelste vingerkootje wat dik en stijf, dat is nu weer over, maar nu is de vinger paars. Ik voel er niets van. Geen pijn of stress, geen gebeurtenis. Zomaar een paarse vinger.

Dan ga je maar googelen: op 'paarse vinger', want dat is het. En verdomd: het is een echt fenomeen. Spontaneous acute blue finger syndrome. Je moet er maar op komen. Er wordt een mevrouw beschreven die ermee bij de Eerste Hulp kwam. Het gaat weer over. Je hoeft er niet mee naar de huisarts. Na vijf dagen trekt het weer weg.

Medisch Contact:

https://www.medischcontact.nl/kennis/wat-ziet-u/wat-ziet-u-gezien/spontaan-een-blauwe-vinger

Krieltjes en kikkererwten

Weer een heerlijk vegetarisch maaltje. Als het maar goed gekruid is. Krieltjes en kikkererwten uit de oven. De oven heel heet: 220 tot 240 graden. Eerst een kwartier de in vieren gesneden krieltjes en de kikkererwten, en dan de broccoli erbij. Nog een kwartiertje. De kruiden zijn vooral harissa-kruiden (komijn, koriander, chili) en citroenrasp. 

Het lastige van de Marley-Spoon recepten is dat het recepten zijn bij maaltijdboxen, dus er staan geen duidelijke hoeveelheden bij. Maar als je gewend bent om te koken en een beetje logisch nadenkt kom je er wel uit. 

Recept: https://marleyspoon.nl/menu/348904-krieltjes-en-kikkererwten-uit-de-oven-met-pittige-yoghurt-en-tomatensalsa

Energie

Soms denk je: moeten we nog zuiniger met energie doen? Niet dat we er erg ons best op doen, want we hebben een uitstekend geïsoleerd huis en we zijn van onszelf al zuinig, maar je wordt getriggerd door de aangekondigde kosten voor het terugleveren van stroom. En dat we ooit van het gas af moeten. Ik heb niet zo'n idee om welke bedragen het gaat. Van de week sprak ik iemand zónder eigen dak en dus zonder zonnepanelen die ineens nogal fel was op de mensen mét zonnepanelen. Dat zij daaraan meebetaalde. We gaan het wel zien, denk ik dan.

Vandaag krijg ik in de mail zo'n staatje en concludeer ik: Het zit wel goed.

Diemerbos

Dia was jarig en Hani501 en ik hebben haar uitgenodigd voor een lunch in het Diemerpark. Ik ben dol op het Diemerpark, zeker als de zon schijnt en het waait. Er komen fietsclubjes uit heel Amsterdam, bewoners van IJburg en de Bijlmer, denk ik, veel mensen met honden want die mogen er los, en mensen van buiten de regio zoals wij. De eerste keer dat ik er was was met Will. In maart herdachten we hier haar overlijden.. 

Dia en ik bespreken de volgende wedstrijd van de Oranje-Leeuwinnen. Afgelopen vrijdag in het Kasteel toen ze tegen de Finsen speelden zijn we niet geweest, dat was rampzalig. Onze volgende kans is de wedstrijd tegen Italië in het stadion van Fortuna Sittard. Half juli. Is het een idee als we er overnachten? stel ik voor. Want die wedstrijden beginnen om 20.45 en zijn rond 23u afgelopen. Dan moet je dat stadion nog uit, naar de auto, in de file van voetbalfans. En Sittard is 7 kwartier rijden. En Dia moet dan nog door naar Amsterdam.

Het is meteen een hele planmenmakerij. Een hotel. We gaan met de trein op onze Keuzedag. We huren daar een OV-fiets. Is er een Museum voor Hedendaagse Kunst? Ja dat is er. En Dia wil ook naar het Toon Hermans Museum. En Mexicaans eten. De voorpret van weer een Topuitje.

Festival

Met Peeq lunchen in de Noordertuin. Dat is een groot rommelig natuurvriendelijk horecading in het nieuwe hippe tuincentrum. Een concept dat waarschijnlijk circulair heet, met 'vintage'  meubeltjes in een chaotische weelderige tuinomgeving. Echt wel gezellig. En steeds populairder. Het is dat de lunches allemaal zo knetterduur zijn dat ik wat sceptisch ben. Maar Peeq en ik nemen gewoon samen één twaalfuurtje. Thaise aspergesoep, desembrood met oesterzwamkroketten met een omeletje erop en wat sla. De '(on)kruidenthee' komt uit een pakje.

Dan wandelen we in het Noorderpark Ruigenhoek. Daar is vorig weekend het jaarlijkse Soenda-festival (techno) geweest met ca 18.000 bezoekers, heel grootschalig. Peeq weet daar niet van en is alleen maar verbijsterd hoe haar lievelingspark geheel verragd is. Een schánde vindt ze het. Ik zeg: schrijf aan de gemeente! Al denk ik dat dat weinig zin heeft want zo lang als ik hier woon, en dat is alweer negen jaar, is dat festival er al.

Eenmaal thuis ben ga ik toch even googelen. Als ik Noorderpark Ruigenhoek zoek valt het onder de gemeente Utrecht, maar de toestemming voor dit festival valt onder gemeente De Bilt. Het park ten noorden van Overvecht is blijkbaar de verantwoordelijkheid van meerdere gemeenten. En de Provincie. En Staatsbosbeheer. En het Recreatieschap. Vandaar het rommelige karakter en steeds meer foeilelijke sportfaciliteiten. 

Hier denk je: geen burger van de deftige gemeente De Bilt, kilometers ten oosten van de A27, heeft last van dit festival, zoiets staan ze heus niet toe in de Biltse natuurgebieden Houdringe of Beerschoten. Hier lijden alleen de inwoners van de flattenwijk Overvecht onder.

Er is denk ik in het verleden veel over geklaagd, en de Gemeente De Bilt verdedigt zich nu dat dit het énige festival per jaar is dat ze toestaan, met strenge regels. Van 12-20 uur en dan Schluss. Maar als je de ravage ziet die zo'n festival achterlaat... Over een paar weken maar eens kijken of zich de natuur zich al een beetje hersteld heeft.

De beoogd premier op mediatraining

Een nieuw satirisch programma ontdekt: Plakshot. Heel geestig. Hier krijgt onze beoogd premier Dick Schoof mediatraining, met presentator Roel Maalderink als Dick Schoof. Het programma is te zien op NPO 3, waar ik bijna nooit naar kijk. Het geestigste stukje - de mediatrainig - begint  op 2:56.

Pauwenplant

Het kantoor van de Buurt Taxi zit tegenwoordig in bijgebouwtje van een tuincentrum. Wij chauffeurs moeten altijd achterom door de personeelsingang en dan via de kamerplanten. Al vaak bekijk ik die kamerplanten uit een ooghoek, zo mooi.. 

Herstel

Bijkomdag. Bobby ligt in ons achtertuintje thuis in de hangmat te lezen, ik vertrek naar de volkstuin. De zonnebloemetjes die Zus4 voor op de feesttafels meegenomen had gaan in de tuin. Het fleurt enorm op. Het is hier lekker wild. Ik kan er beter van genieten. Dit is mijn biodiverse paradijs.

Qua vogels hoor ik alleen de tjiftjaf.

De Familiedag

Vrijdag is het goddank droog, maar als Bobby en ik vrijdagavond alvast naar Heerde afreizen regent het weer behoorlijk. Schoonzusje appte al dat ze de hele dag bezig zijn geweest hun tuin en oprijlaan droog te pompen. 

Maar aan Heerde zijn die vrijdagavondbuien voorbijgewaaid en zo is de Familie Tuindag bijna weer droog. Diep diep diepdankbaar ben ik als Nichtje en haar familie zaterdagochtend kwart voor tien met die enorme partytent van hen aan komen rijden en in drie kwartier opzetten. Daar zetten we de biertafels in. Er zijn balonnen mee, tafelkleedjes. Twee buffettafels, twee statafels, koffie en thee-apparaten, bakken met kopjes, glazen, borden en bestek van de Party Verhuur Zwolle. Diverse familieleden komen met zelfgebakken taarten aan. Het is geweldig. 

Na de lunch (met 75 mooie minibroodjes) wandelen we met zijn allen de zandafgraving van Heerde rond (Heerderstrand) en spelen we Midgetgolf. En dan allemaal een grote ijsco en weer terug naar de tuin van Schoonzusje. 

Om zes uur wordt het diner bezorgd door een hippe catering uit Elburg. En aan het eind helpt iedereen alles weer op te ruimen en mogen we huiswaarts. Wat een geweldige dag. Daar mag ik trots op zijn, want ik had het allemaal bedacht en georganiseerd, en ook op Zus4 die vanuit MeckPom steeds meedacht met de keuzes en me ondersteunde, en op Nichtje die toch maar mooi met die enorme partytent uit Oosterbeek kwam, en op Schoonzusje & Zwager die het allemaal welkom heetten op hun terrein. Pff. 

Zo'n Familiedag organiseren is best enerverend en soms zenuwslopend, maar zoals altijd komt alles goed. Uiteindelijk is het allemaal een grote bom liefde.

Het idool

Ik had natuurlijk naar Rotterdam gezuld, naar de kwalificatiewedstrijd voor het EK Nederland-Finland in Het Kasteel, maar dan is niet te combineren met de Familiedag. Wij gaan vrijdagavond al en kijken de wedstrijd bij Schoonzus en Zwager op de bank. Het is geen bijzonder boeiende wedstrijd, maar ze winnen. Het grootse moment is het afscheid van Lieke Martens. 

's Middags was ik er al aan begonnen. Ik vind 'm nog niet af, de kleuren zijn tè, en de ogen ook, maar ik kan pas morgen verder.