Maandagavond is mannenhumor-avond. Eerst 'Van Roosmalen en Groenteman', dan 'De Avondshow' met Arjan Lubach. En tussendoor kijk ik terug naar het nieuwe programma van 'Van Roosmalen op Reportage', dat op de vrijdagavond geprogrammeerd staat. Hij is op reportage bij de Vakantiebeurs en bij de persconferentie van het Tata Steel Schaaktoernooi, beide veel eerder dit jaar. Zijn boodschap is de zielloosheid en lulligheid van dit soort evenementen te laten zien als ook van de weg ernaar toe. Hij reist met de trein vanaf station Wormer, even niets en doods als station Zuilen.
Zijn (mini)reportages raken een snaar. Als (hoofd)redacteur van het vakblad werd indertijd mijn aanwezigheid bij Ledenvergaderingen en Congressen zeer op prijs gesteld, vooral ook vanwege een artikel na afloop over het belang ervan, maar doorgaans was het eindeloos geestdodend met zouteloze powerpointlezingen. De meeste aanwezigen durfden niet met je te praten, omdat je de pers was, en naar de collega's en de lezers moest je er iets van maken en bewijzen dat je dag het-veld-in zinnig was. In de redactie hadden we de afspraak dat je weg mocht als je twee leuke ontmoetingen had gehad. Als stukjesschrijver moest je dan 's avonds nog aan de bak. Van niets iets maken.
Aan die gruwel raakt dit. Die congrescentra. De angstige employees bij de entree. Angst voor 'de pers'. De persvoorlichter die ook maar doet wat hij doet. De voorzitter / spreekstalmeester die het allemaal probeerde op te kloppen tot iets. Deelnemers hadden vaak honderden euro's betaald voor deelname want het was een verdienmodel. Ik vind Van Roosmalen heel geestig, want raak. Zo is het.
Ik heb er een discussie over met Hani501 omdat zij indertijd onze hoffotograaf was die wekelijks naar een borrel ging na afloop van zo'n bijeenkomst en daar een geestige reportage maakte. Zij deed dat onnavolgbaar leuk en was een zeer belangrijke factor van de titel. Vakblad-Was-Erbij. Zij realiseerde zich niet dat ik/wij tegen de tijd dat zij kwam een tergend saaie zeg maar meestal totaal zinloze dag achter de rug hadden, maar net als iedereen moesten spelen dat het belangrijk was. Wij moesten tekst maken, zij plaatjes. Voor haar waren ze niet bang. Hani501 was charming, licht spottend en ongevaarlijk.
Zij had leuke ontmoetingen, daagde de mensen uit en kreeg ze geweldig op de foto. Een soort 'Glamourland' van wijlen Gert Jan Dröge. Geen van de andere fotografen kon dat en wilde dat. Het leuke van ons vakblad toen was dat we de illusie creëerden dat het allemaal heel belangrijk en leuk was. Dat kan, als je de lulligheid ontkent of negeert.
Waar nu Van Roosmalen een programma over maakt. Ja hij heeft gelijk en ik vind het héérlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten