'Journalistiek hoogstaand en snedig'

"Boekblad: Referentiesite voor het Nederlandse boekenvak. Helaas slechts toegankelijk voor abonnees, maar de headlines van het nieuws zijn dagelijks goed te volgen en worden in journalistiek hoogstaande en snedige artikelen gebracht."

RoRo7 vindt deze zin vanmiddag om kwart voor vier. Op 'Dirk Leymans favoriete boekenwebsites' op de site van NRC. Dat is nog eens andere koek dan vórige week vrijdag, toen we de hele week allerhande kritiek over ons heen gekregen hadden. En toen was ik ook nog eens - als klap op de vuurpijl - op vrijdagavond om kwart over zes op het Leidseplein Ari tegen het lijf gelopen die mij toevoegde dat het hem allemaal geen klap interesseerde. Geen klap. Of geen snars, daar wil ik van af zijn. En dat drie keer herhaalde. Au au. Waar doe je het allemaal voor, denk je dan. Of het ligt niet aan ons, maar moet Ari nodig weer met sabbatical. Toen hij met sabbatical was had hij dromen. Droomde hij dat uitgevers en boekverkopers elkaar eens echt aankeken en echt zagen.

Nee, dit wordt een beter weekend. 'Journalistiek hoogstaand en snedig'. Thanx! Raar woord eigenlijk, 'snedig'.

Dirk Leymans Blog: De Papieren Man

Knoflookkarmo

We doen een lunchwandelingetje naar Sloterdijk voor wat lekkers. RoRo7 heeft net een nieuw nichtje gekregen (Noa Louise) en wil tracteren, en ik heb gewoon zin in iets. Er is daar een nieuwe formule, genaamd Cup 'n Go waar ze masino's, karmo's en mixo's verkopen. Huh? Dat laat ik me graag uitleggen door aardige meisjes in het geel.

De masino is mais, maar dan helemaal anders. 'Masino voegt een nieuwe dimensie toe aan de bekende maiskorrel en laat u op een andere manier genieten van suikermais, uit een beker. De karmo is een aardappelbeleving in zes smaakvariaties. 'De ultieme verbetering van de smaak van aardappelen'. 'Een smaakexplosie met crème, knoflook, augurk, rozemarijn, spinazie of champignons.' De mixo is een mengeling van de karmo en de masino.

Terwijl zij mijn knoflookkarmo bereidt vertelt een van de meisjes in het geel communicatievaardig: 'Cup 'n Go is een Duitse 'formule' die daar een jaar geleden bedacht is en nu in Nederland uitgerold gaat worden. Te beginnen op Amsterdam Sloterdijk.' Voor wie graag wonderlijke Duitse teksten leest: zie de Duitse website. 'Cup 'n Go bietet Ihnen ein vollkommen neues Geschmacks-Erlebnis. Entdecken Sie die ältesten Kulturpflanzen der Menschheit neu.'

RoRo7 wil dit niet en loopt door. Haar vind ik terug in de broodjeszaak náást Cup 'n Go. Loop ik daar te pruttelen: 'Een kartonnetje geprakte aardappel voor 3 euro.' Alle medewerkers van de broodjeszaak hinniken luid. Alsof zij zelf ook niet eenvoudige broodjes kaas voor 3,75 euri verkopen. Dat is een slordige 8 gulden! Daar lever je nou jezelf aan over als je 's morgens te lui bent om bammetjes te smeren.

Pia Beck: 'That's Life...'

Nu ik zo prachtig het nummer 'Ain't She Sweet' kan spelen krijg ik dringend behoefte aan een rolmodel. By the way: RoRo7 die ik een kopie had gegeven van de bladmuziek meldt vandaag dat haar lover R. er ook helemaal gelukkig van is geworden - voor zover ze dat al niet was. Dus heb ik bij Bol een dvd besteld met/van/over Pia Beck. Urlesbe bij uitstek. Ze was als zodanig een beetje om van te griezelen, maar toch. Die dvd lag vandaag in de brievenbus en werpt je met je neus in de boter, want hij start namelijk met een ónverkórte aflevering van 'In De Hoofdrol' met Mies Bouman, uit 1985. Terwijl je ernaar snakt om een pianospelende liefst jongere Pia Beck te zien word je lastiggevallen met inmiddels bejaarde jeugdvrienden en -vriendinnen, zussen, zwagers. Maar als je je innerlijk verzet staakt is dit ook heerlijk. En uiteindelijk kom je toch ook aan de weet dat Pia Beck in de jaren veertig nog halflang haar had en en de jaren vijftig cocktailjurkjes droeg. En rookte als een ketter. Kom daar nog eens om. Dat stijlicoon met gesteven kort wit haar, tandpastaglimlach en glittercolbertjes werd ze pas later. En in sluwe sportauto's rijden deed ze ook. Te Toromolinos en in Scheveningen. RoRo7, als je denkt dat R. van de dvd óók gelukkig wordt, mag je haar lenen!

Calvijntaart

Gisteren zoals gezegd urenlang de uitgeefster van de Calvijn!-glossy geinterviewd. Was erg leuk. Op een gegeven moment vraag ik: Van welke geloofsrichting ben jij eigenlijk? Ze antwoordt: Van de Gereformeerde Bond. Dat iemand van de richting van de Gereformeerde Bond zo kan lachen! Klaterend. Dat is een eye-opener. (Ik maak ook wel erg leuke grapjes, al zeg ik het zelf).

De uitgeefster heeft binnen de uitgeverij het Calvijn-project in eerste instantie te vuur en te zwaard moeten bevechten. Niemand in had dit succes verwacht. Om de tweede druk te vieren krijgt ze nu Taart. Een Taart met Calvijn erop. Allemaal eten ze feestelijk van de taart, staande in het gangetje en het keukentje. En nu de glossy zo'n succes is willen ineens al haar auteurs van modernchristelijke streek- en familieromans een omslag à la Calvijn!

Nog even over de Gereformeerde Bond: daar heb jeugdherinneringen aan. Geen fijne. Wijlen mijn goede vader had een wonderlijke voorliefde voor de Gereformeerde Bond en nam ons met enige regelmaat met zijn allen mee naar Rijssen (Overijssel), waar je meerdere Gereformeerde Bond kerken had, ook wel Zwarte Kousen-kerken of Hoedjeskerken genoemd. Die waren daar enorm groot, de diensten duurde er minstens twee uur en men zong er op lange tonen. De dominees hoorden zichzelf bijzonder graag galmen. Vrouwen en meisjes moesten er hoedjes op. Wij waren ook van een tamelijke strenge richting, maar wel zónder hoedjes. Mijn moeder en wij dochters hadden geen hoedjes en zaten daar met sjaals om ons hoofd peentjes te zweten. Een keer heeft zo'n dominee er wat van gezegd en moesten we de kerk uit. Wat een schande & schaamte. Toen. En later verontwaardiging en woede. Over die Bonders die ons zo vernederden!
Nu maken diezelfde Bonders de blitz met een glossy over Calvijn. De prent van Calvijn (zie taart) stond in eerste instantie niet op het omslag, zag ik bij bestudering van de aanbiedingsfolder, de cover had eerst een foto van een devote vrouw met een sjaal om haar hoofd. Au Au. Dit was beter, had ook de uitgeefster meteen gezien. Dit beeld van Calvijn is een icoon, zegt ze. Een universeel beeld. Hij lijkt op Obama, zei ze. Obama? Ja, Obama. Gevonden!

Wat is toch dat urban calvisnism, vraag ik. Het klinkt hip en hedendaags, maar Nichtje en mijn Neven zegt het niets. 'Het calvinisme is een cel', zegt ze, 'een klein stukje van de samenleving. Urban calvinism is een combinatie van calvinisme en postmodernisme, niet langer gericht op het uitdragen van de boodschap. Iets van jezelf laten zien, zonder de maatschappij te willen veranderen. Je draagt bij door te produceren, door te doen. Accepteren dat je niet te hoog van de toren moet blazen.'

De dag dat ons Vakblad 175 jaar bestond, zo'n half jaar geleden, kregen wij ook zo'n taart van Oude en Nieuwe Baas.

Naar bed, naar bed

Slapen gaan

‘Er speelt nog een witte gedachte
tussen de bladeren en de maan.
Ik lig nog op iemand te wachten
om samen een droom aan te gaan.
In dromen staan dingen geschreven
en andere dingen gedrukt,
die in het eenvoudige leven
mij nooit zijn gelukt’...

Pierre Kemp

Helemaal geen zin om te gaan slapen. Liever lekker muziek draaien (afgelopen zaterdag behalve de Fins-Noorse Sinikka Langeland ook een cd van Lena Horne gekocht) en pianospelen (ik oefen nu 'Ain't she sweet') en schilderen. Hani501 zei zondag dat ze mijn tekeningen véél leuker vond dan die mandala's en dat dat mandala's inkleuren ook alleen maar inkleuren was. 'Ja dat weet ik ook wel, maar het is iets ánders, bij dat mandala's kleuren gaat het erom dat het zo rustgevend is om te doen. Dat doe ik in plaats van kijken naar oude afleveringen van Will & Grace en Friends. Ze zegt het natuurlijk niet met zoveel woorden, daarvoor is ze veel te beleefd, maar ze vindt die mandala's waarschijnlijk ontzettend STOM. Zo'n opmerking prikkelt natuurlijk enorm om nieuwe 'meesterwerken' te proberen. Bij voorkeurs 's nachts.

Kussenslopen van Plint. Ze doen ook aan poëziekaarten, poëzie-agenda's, poëzieposters en visitekaartjes. De poëzie-agenda heb ik al. Nu heb ik diep in de nacht zomaar 250 visitekaartjes besteld. Type 3.

Contragewicht

Ooit haalde ik tienen voor wiskunde. Wat is er met me gebeurd sindsdien? Contragewicht is al een tijdje een thema. Ik heb namelijk een luik naar de zolder. En als het winter is moet dat luik dicht om de warmte beneden te houden. Maar dat luik ging moeilijk open en dicht. Nu gaat het soepel dankzij een katrol en een contragewicht van ca 12 kilo. Misschien herinnert u zich het niet, maar over deze kwestie heb ik al een keer eerder geschreven.

Intussen hebben we voor een tussenoplossing gekozen bestaande uit een vijftal bakstenen in een boodschappentas. 12 kilo. Ik moet er wel om lachen, en zeg steeds geruststellend tegen mijzelf: het ís een tussenoplossing. Natuurlijk wil ik een MOOI contragewicht.

In december vond ik op Marktplaats.nl een mooi antiek contragewicht. De verkoopster ervan schreef mij in Leidschendam te wonen. Waar dat precies lag wist ik niet, maar het leek me een beetje ver weg voor een ritje op en neer voor één contragewicht.

Maar vandaag moest ik naar Zoetermeer en ik dacht: dat is ook Zuid-Holland, dat móet in de buurt liggen van Leidschendam. Dus ik de eigenares gemaild, of het contragewicht er nog was. Jazeker. Dus ik vanmiddag op zoek naar Leidschendam. Wijk De Tol. Dat viel niet mede, want Leidschendam ligt niet bij Leiden, zoals ik dacht, maar bij Den Haag. dat duurde dus even. Maar enfin. Na veel omzwervingen bel ik aan in een jaren zestig flat, doet een aardige dame open die me het prachtige antieke contragewicht in de handen duwt. Ik reageer: 'Wat is ie licht.' Zegt ze: 'Licht? Zoals ik in de advertentie al schreef: hij weegt 1250 gram. Er kan zand in om 'm wat zwaarder te maken.'

Zoals ik al zei: wat is er gebeurd sinds ik tienen haalde voor wiskunde? Ik doe me ineens denken aan de transseksueel Priscilla, ooit dokwerker Ronny, die beweerde dat zij sinds zij vrouw is niet meer achteruit kon inparkeren.

Te Zoetermeer ging ik op interview bij een bijzonder leuke redacteur/uitgeefster. Slim. Creatief en calculerend. Die van dat blad Calvijn! Waarvan er in twee weken tijd al 15 duizend verkocht zijn. Bij het verhaal hoort een cv met de onderdelen Geboren, Getogen, Diploma's, Werkkringen, Jaartallen. Ik begon in 1986, zei ze en heb zes jaar gestudeerd. Toen pakte ze haar calculator!

Vissoep met kaneel

Het hele weekend heb ik keukenprinsesje gespeeld. Heerlijk! Gisteren ovenschotels uitgeprobeerd (ik ben een onzekere leek op dit gebied) en vandaag heb ik me gewaagd aan de Turkse cuisine. Ik wil namelijk graag vriendinnen worden met de eigenares van mijn eigenste Turkse restaurant Divan. Ik geloof dat ik vorderingen maak. Of Turks koken daarbij een pré zal zijn weet ik nog niet, maar het zóu kunnen. Alleen al daarom de moeite van het proberen waard.

Drie gangen deed ik vandaag. Te beginnen met vissoep met kaneel. Met kanéél? Ja met kaneel. Echt héél lekker. Klik op het recept en u kunt het lezen. Daarna bulgurpilav met kip, en Turkse snijbonen op Egyptische wijze, tomaten/komkommersla, en toe: compote van gedroogd fruit. Het is allemaal niet moeilijk, maar je moet wel de tijd hebben. En dat allemaal uit zo'n goedkoop kookboekje.

- Bron: Turkse keuken. Simpelweg lekker, uitgeverij Paragon. 3,99 euro ofzo. Slechts.

Moeilijke vragen

We hebben ineens een wonderlijk dispuut, waar we niet uitkomen. Al niet op vraag-niveau, laat staan op antwoord-niveau. Bobby, die voor zijn rij-examen zit, wil graag een antwoord op de vraag: 'Mag je een tram rechts inhalen?' Een tram rechts inhalen? Natuurlijk. Is dat een vraag? 'Of links?' Links? Een tram haal je toch niet links in? Dat is levensgevaarlijk! Dan zit je op de verkeerde baan.

Ik vind het onzinnige vragen, die volgens mij geen antwoord behoeven. Want: Of de verkeersstromen zijn gescheiden, dan heb je een aparte trambaan waar je als automobilist niet op kan (bijvoorbeeld Overtoom) en op je eigen laantje gelden eigen regels die niet met de tram van doen hebben, of de straat is zo smal (bijvoorbeeld Utrechtsestraat) dat er van inhalen - links danwel rechts - geen sprake is.

Nog een keer. Ik snap de vraag niet. Kan me geen verkeerssituaties voor de geest halen dat je een tram níet rechts zou mogen inhalen, noch situaties dat je een tram links zou inhalen. Bobby snapt niet dat ik de vraag niet op THEORETISCH niveau kan / wil beantwoorden. En ik ook niet. Want, ik kan me geen verkeerssituaties voor de geest halen, etcetera. Misschien ben ik Amsterdamcentristisch en is de situatie in andere steden anders, maar wie haalt het nu in zijn hoofd om een tram LINKS in te halen? Dat wordt toch je dood??? zeg ik. Ja maar theorétisch, zegt Bobby. Teken dan eens een situatie waar de vraag zich voordoet! Dat kan / wil hij niet. Je kan toch wel ABSTRAHEREN? zegt hij.

Steken we net de Nieuwezijds over. Kijk, zeg ik, aparte trambaan, daarnaast een rijbaan, daarnaast een fietsbaan. Die vraag is toch helemaal niet aan de orde??? Ja, zegt hij weer, maar theoretisch! Hoezo theoretisch? Het is niet aan de orde. We houden er maar over op.

Net de kwestie gegoogeld. En inderdaad is de vraag is in de theorievorming naar het rij-examen toe inderdaad een kwestie. De theorie is als volgt: 1. Inhalen (ik neem aan van auto's) doe je links. Bij uitzondering haal je rechts in. Namelijk als je een tram inhaalt, voor een rotonde en in een file. 2. Er staat letterlijk: een tram MAG je rechts inhalen. 3. Maar: als rechts inhalen niet mogelijk is, bijvoorbeeld wegens een hindernis op de rijbaan, of een geparkeerd of stilstaand voertuig, of omdat de doorgang te smal is, dan mag de tram links ingehaald worden. De tegenliggers mogen hierbij echter niet gehinderd worden.

Het antwoord op beide vragen is dus JA. Voor wie ook niet kan abstraheren en zich bij de vraag of je een tram LINKS zou mogen inhalen ook geen voorstelling kan maken: hier een plaatje.

Onaards poëtisch

'Cd's van het label ECM kun je blind kopen,' zegt Mieke M. Ik loop haar tegen het lijf in de mooiste muziekwinkel te Amsterdam (en wrsch ook ter wereld) Concerto, die ik Bobby altijd nog zou laten zien. Vanmiddag is het er eindelijk van gekomen. Concerto heeft zeer goeie afdelingen jazz, wereldmuziek, klassiek en pop. Mieke M. heb ik twintig jaar niet gezien. Ongehinderd door die afstand gaan we ons hartstochtelijk met elkaars aankopen bemoeien. In cd-zaken zoek ik graag naar opvallend mooie hoesjes en dan luisteren. Bij deze zegt Mieke M. dus: 'Van ECM kun je de cd's blind kopen.' Dat die ik dan maar. Mooie muziek!

De jongen achter de luisterbalie zegt nog als ik hem het hoesje aanreik om er even naar te kunnen luisteren: 'Daar ben je snel klaar mee', wat niet echt aanmoedigend klinkt, en ik vind het eigenlijk best mooi. Sferisch. Is het nu esoterisch? Maar dat verkopen ze toch niet bij Concerto? (Luister! zeg ik tegen Mieke M., ik vind het best mooi. Zij zet mijn koptelefoon even op haar hoofd en vindt het óók mooi. En zo weersta ik manhaftig het oordeel van de muziekverkoper .

Het heet Scandinavische jazz te zijn. Zangeres Sinikka Langeland laat op een bijzondere manier jazz en volksmuziek versmelten. Het zijn tijdloze liedjes, haast onaards poëtisch, zowel vluchtig als nuchter. Een opmerkelijke combinatie die een verklanking vindt in de ijle, naar winter en wind neigende blaaspartijen van Henriksen en Seim én in de warme bastonen van Jormin die voor een stevig fundament zorgen waarop de zweverigheid zich met geen mogelijkheid hechten kan.

Er lijkt een bijzondere verwantschap te zijn tussen Noorse- en Arabische muziek. 'Starflowers' klinkt het ene moment Scandinavisch en het andere ogenblik exotisch. Waarschijnlijk is dat de paradox die goede muziek aankleeft; die slaat een brug tussen verschillende muziekstijlen, juist door niets anders te beogen dan volledig zichzelf te zijn.

Sinikka Langeland (1961) heeft een Noorse vader en een Finse moeder uit Karelië — een streek die we ook tegenkomen in de muziek van Jean Sibelius. Sinikka is een Finse voornaam, maar ze voelt zich 'afkomstig' uit twee culturen, en dat is aan haar compositiestijl en de uitwerking van de gedichten in muziek goed te horen.

Een zwik leefgruis

In HP/De Tijd van deze week staat onder de titel 'Oei het basischakra draait te snel' een stuk over een 'Orakeldag' in Amersfoort. Zo'n flauw voorspelbaar verhaal dat HP/De Tijd elk jaar wel een paar keer doet. Maar toch geniet ik er erg van, vooral uiteraard van de onzintekst die op dergelijke bijeenkomsten gebezidg wordt.

De verslaggever schuift aan bij damestasjeslezeres Yoeke Nagel. Zij zou auteur zijn van het boek De magie van het huishouden - Plezierig poetsen en boenen in huis, geest en wereld. Omdat hij geen damestasje heeft verzoekt Yoeke hem zijn broekzakken te legen.'Leg alles even op dit servetje, niet op de kale tafel. Want als je je tas of zakken leeghaalt komt er altijd een enorme zwik leefgruis mee.' Leefgruis: schitterend woord!

Ik moet hem nageven, deze Yoeke is ook wel weer een fenomeen. Even googelen levert een website op die opent met de afbeelding van een Delftsblauw tegeltje met de sprekende tekst 'Dus!'

Naar aanleiding van dat stuk gisteravond met Wilma herinneringen opgehaald aan een tarotcursus die wij ooit volgden. Acht, negen jaar geleden. Ik zat op yogales aan de Bloemgracht, en de yogalerares haar echtgenoot gaf tarotcursussen. Leek ons wel eens een aardige vrijgavondvulling. 5 vrijdagavonden voor 50 euro. Vooruit te betalen.

De echtgenoot zwatelde per avond drie uur lang onbegrijpelijke zinnen. Er was geen enkele lijn in zijn betoog te ontdekken. We konden er sowieso geen touw aan vastknopen. Maar er zat allemaal vrouwvolk aan zijn voeten in aanbidding naar hem te luisteren. En wij, toch ook niet de stomsten, zouden dat toch moeten kunnen volgen. En we hadden 50 euro betaald. Wij probeerden echt welwillend te zijn, maar zoals wij daar rechtop op de keukenstoelen die man priemend aan zaten te staren om zijn zwatelteksten te doorgronden... Misschien droomt hij er nog wel eens van.

Twee avonden hebben we de cursus volgehouden. Het is in de wereld van de esoterie altijd kiezen of je je laat meeslepen door mogelijk een mooie ervaring, of dat je volle verstand de overhand neemt. In dat laatste geval mis je wel wat.

Without You (Easy Hits for Kids)

Het is weer tijd voor een nieuw pianostuk. Dit komt uit het boek Easy Hits for Kids. Leicht spielbare Arrangements für Kinder, weer zo'n wonderschone mengeling van Duits en Engels. Wie niet begrijpt waarom ik die hier neerzet, het is natuurlijk bedoeld als je reinste evangelisatie voor muziek-als-hobby, speciaal voor mensen met faalangst. Kijk, als ik dit kan, echt, dan kan jij dat ook.

Ik heb wel altijd commentaar op de OBA, dat je er niets kan vinden en dat de automatisering snert is, en de apparaten stuk, en te weinig personeel dat iets weet. Maar goed, als je er desalniettemin af en toe een uurtje doorbrengt, vind je toch wel weer een nieuw boek met nieuwe leicht spielbare stukken. En mooi dramatische melodieën en teksten.

Ook Vespa is geinspireerd. Terwijl ik zit te bloggen loopt zij over de pianotoetsen. Jazeker, ze is back home.

Klik op de afbeelding en dan is die hopelijk leesbaar/printbaar.

Bidden in de cyberkapel

Na cybersex en virtueel sporten bestaat er nu ook een digitale versie van bidden, zo lees ik op de nieuwssite WaarMaarRaar. Deze primeur is voor West-Vlaams nonnenklooster (afbeelding), dat op haar website uitpakt met een virtuele gebedsruimte. 'Van achter hun computer kunnen de mensen in onze cyberkapel tot rust komen', zegt Zuster Overste, aldus het bericht. Wist niet dat er Susters Oversten bestonden, dacht dat zij Moeder Overste heetten, maar dit terzijde.

Met de cyberkapel willen de Zusters rust bieden in jachtige tijden. In de digitale gebedsruimte kan de bezoeker een keuze maken uit 150 video's met klassieke en religieuze muziek. 'Die moeten de bezoeker in de gewenste gebedssfeer onderdompelen', aldus de Zuster Rolande. De webpagina beschikt ook over een jukebox met een lijst van stemmige muziekfragmenten, waar men volgens zuster overste stil van wordt. Zelf surft Zuster Rolande dagelijks naar de cyberkapel. 'Als ik op mijn computer aan het werk ben, dan maakt die muziek mij heel rustig.'

Bezoekers kunnen er ook kaarsjes aansteken. Die blijven 48 uur branden op de computer. Je kunt er ook een gebedsintentie achterlaten.

Nens & Toni

We werden weer eens beticht van vermenging van belangen. Ofzo. Onze berichtgeving was te positief.

We hadden een bijlage gemaakt, een special. Over die beurs in de Jaarbeurs. De eerste week van januari hadden we ons er het leplazarus aan gewerkt. Daar ter plekke bevroegen wij de standhouders en bezoekers wat ze vonden. Die mopperden dat de electriciteit het niet deed en dat de broodjes zo duur waren. Maar verder was de sfeer goed, in elk geval een stuk opgewekter dan de jaren hiervoor. Dat schreven wij allemaal op. Daar kwam vandaag kritiek op van een onzer vaste criticasters. Notoir.

Iedereen moet kunnen zeggen wat hij vindt. Dat vind ik echt. Maar ik baalde toch. Het is niet waar. 'Mediapartners?' Ze hadden ons niet eens bedankt, onze vrinden!

Na het champagnemomentje maandag vroeg ik: Mag ik wat vragen? Waarom hebben jullie niet gereageerd toen onze special in de bus viel? Een bedankje! Of: Wat een shit! Whatever. Ik snáp het wel, dat kwam natuurlijk omdat ze zelf stijf van de stress stonden. Inderdaad. Ze hadden gejuicht toen het vakblad binnenkwam! Zo mooi vonden ze het. Hm, zei ik. Wij zijn ook maar mensen hoor.

Nens & Toni (foto HvH, zonder toestemming door mijzelve 'bewerkt'). Hem noem ik graag Toni Macaroni. Mij noemt hij sindsdien Luci Vermicelli. Je hebt een aanbidster, zei RoRo7. Om het goed te maken bezorgde Nens ons een hele grote bos bloemen. Prachtig. Paars en wit. Nens en ik huggen. Alles weer goed. Mag ik je ook zoenen? vroeg Toni. Altijd, zei ik welwillend.

Misschien stond de notoire criticaster toen wel om het hoekje te kijken.

I could have danced all night

'Hij is echt blij, hij straalt, hij geniet ervan, het is geen show', constateerde Jeroen Pauw gisteravond tegen twaalven. Ik was na een uur inauguratie maar afgehaakt. Het was mooi, indrukwekkend, Obama straalde, en het hele Amerikaanse volk leek met hem mee te stralen. Natuurlijk hoop je terwijl je kijkt op een rimpeling. Die was er even, klein, toen Obama de lange zinnen van de eed niet in één keer kon nazeggen. Niet dat je hoopt dat er iemand doodgeschoten wordt, maar als alleen maar vrolijke mensen in beeld zijn gaat het na verloopvan tijd een beetje vervelen.

Om 00.00 uur stond hij nog op zijn bordes te stralen, zo zag ik bij CNN, terwijl hij het ene muziekcorps na het andere voorbij zag trekken. En daarna zou hij nog naar tien feesten gaan om een dansje te wagen. Dus ik vanochtend op zoek naar een filmpje over dat dansen - ik vroeg me af of hij klassiek danst of modern. Of hij swing heeft. Vond alleen iets op RTL: Michele in een baljurk. Wel aardig. Maar het anderhalf jaar oude filmpje van Obama dansend bij Ellen DeGeneres is veel en veel leuker.

Tantedom

Wat lees ik nu in Het Parool van afgelopen zaterdag? Hani501 te eten bij haar Tante Katja. De maaltijd, de afwas, de detectives... Zo'n 25 jaar geleden was T. Katja ook een beetje míjn T. Katja. Ze was/is een geweldige tante. Lief, trouw, beetje vals, hard kunnende lachen, eigengereid, zeker eigenzinnig. Zo iemand van wie er geen tweede bestaat en die je zeer moet koesteren.

Ik wou dat ìk zo'n Tante had gehad maar bij ontstentenis besloot ik toen maar zelf zo'n Tante te worden. Want eigengereide adolescentes hebben veel baat bij eigengereide Tantes. Toen ik afgelopen zaterdag bij Zusje 3 te eten was en wij het onderwerp kinderwens bespraken(nu niet meer aan de orde, maar van vróeger) vroeg ik lichtelijk bedremmeld of zij geen last had van de mate waarin Nichtje en ik Nichtje en Tante zijn. Want Nichtje en ik zijn allebei nogal heftige types, met beiden bescheiden moeders. De moeder-dochter-relatie is van een geheel andere orde. Wie weet hoe dat voelt als er zo'n Tante steeds in het vaarwater loopt...

Nu ik dit portret in Het Parool lees realiseer me dat het voor een Tante minstens zo fijn is om een Nichtje te hebben als andersom. Elke week komen eten! Tot Tante 91 is en wellicht nog veel langer! Nichtje, maak de borst maar nat. Dat is nog véértig jaar!

Als je op het knipsel klikt wordt het uitvergroot.

Plaatje voor het bloemeneiland

Nog even voor ik weer naar de Jaarbeurs vertrek een plaatje voor Reenske in haar paradijselijke Jardim do Mar. Die zit daar geloof ik als zij geen steile vulkaanpaden bekautert ook mandala's te kleuren. Het dorp schijnt wireless internet te hebben, dus kan ze dit lezen in Verweggistan!

Dit is de eerste mandala die ik helemaal zelf gemaakt heb - ik ben geloof ik een beetje verslaafd geraakt. Voor deze afbeelding heb ik een sjabloon geknipt van niet al te ingewikkelde vorm, en dat heb ik op diverse wijzen in een cirkel geplaatst en almaar herhaald.

Wat wordt het raar en lelijk en vormeloos en grof dacht ik nog zelfkritisch, maar toen herinnerde ik me net op tijd dat het hier gaat om 'intuitief' 'meditatief' tekenen, zonder te oordelen, dus ben ik toch maar dapper doorgegaan. Het is best een beetje aardig geworden, niet zo subtiel maar wel weer krachtiger van vorm, kleur en uitdrukking dan de gebruikelijke patronen.

Twéé lijkjes

Ondertussen doet Vespa haar werk. A cat 's got to do what a cat 's got to do. Muizen vangen. 'Muizennachtmerrie', kopte Hani501 vorige week al op haar blog, waar ze deze foto bij geplaatst had. 'Je komt je holletje uit, klaar voor een broodkruimel of een stukje kaas. Je kijkt links. Je kijkt rechts. Dit is wat je ziet.'

'Het stinkt een beetje in huis', meldt ze nu. Zij op zoek naar de oorzaak van de stank. Vindt ze achter de wasmand een muizenlijkje in ontbinding. En toen ze 's avonds thuis kwam stonk het nog. Heel lang zoeken en toen nog ergens in huis wéér een lijkje in ontbinding.' Nu stinkt het niet meer.

Ik geloof dat Vespa klaar is en wel weer thuis mag komen. De Burmeesjes laten nog slechts een paar weken op zich wachten.

'Enorm rela'

Een dag mij onledig gehouden in de Jaarbeurs te Utrecht. Hal 5, eerste etage. Tussen onze eigen lieve lezers rondgewandeld. Handen geschud, aangesproken, hoe vindt u het hier, wat zijn de ervaringen? Wat is goed, wat kan beter? De stroom deed het niet, dus de stands waren niet verlicht en gedurende vele uren had niemand internet, en de broodjes waren veel te duur. Twee broodjes en een glas jus voor 17 euro.

De lezers kennen me allemaal van de foto. Ik op mijn beurt ben de meeste namen vergeten. En mijn ogen zijn nu zodanig, dat spieken op het naambordjes niet meer lukt. Niet zònder leesbril, want daarvoor staan de mensen te dichtbij, maar ook niet mèt de leesbril, want daarvoor staan ze te ver weg. Maar goed, je doet wat je kan.

Dit was het champagnemomentje (foto Hannie van Herk). Mevrouw de Voorzitter sprak het Welkom en zei dat het Goed was. De broodjes en de stroom vond zij minor problems. Daarna ging ik nog een lezer interviewen. Dat was zeer vertrouwd en genoeglijk, maar hij kon net als ik na het glaasje champagne niet meer goed rechtdoor denken en praten. Op zich kunnen gesprekken met veel zijpaden erg leuk en verrassend zijn, maar als je er daarna er een stukje over wilt tikken valt dat niet mede. Ik las mijn aantekeningen nog even door. Op een gegeven moment stond er: 'Ik vind het rela'. Wat zou je beweerd hebben, vroeg ik hem. Hij wist het ook niet meer. Maar in de kop 'Ik vind het allemaal enorm rela' kon hij zich wel vinden.

Tot half elf zaten Vinnie en ik (elk aan onze eigen pc) nog berichtgeving te tikken. We nemen het wel serieus.

Madeira my dear!

Reenske is afgelopen woensdag verkast naar Madeira, naar een dorpje geheten Jardim do Mar. Nu vraagt ze of ik ook kom. Ze rept van prachtige bloemen, veel klimmen, steile wegen, tunnels, hoge golven en surfers. Ik word verscheurd door enerzijds / anderzijds.

De reissite Eliza Was Here die altijd van die leuke appartentjes heeft beschrijft de plek als volgt: Jardim do Mar staat niet alleen te boek als ' surfer's paradise', maar is ook als het meest romantische dorpje van Madeira. Je vindt er prachtige uitzichten, duizenden bloemen waar het eiland zo beroemd om is en een aantal typisch Madeirese restaurantjes.

Aquarelpotloden

Grappig om bij die mandala's met diverse materialen te experimenteren. Na de vrolijke Hema-toverviltstiften van 2 januari was ik afgelopen week te Schiphol in de Sissy Boy winkel op knetterdure viltstiften gestuit van het merk Faber Castell. Daar had ik een paar setjes van gekocht in de kleurstellingen 'landscape' en 'terra' en was ik mee gaan kleuren, maar dat werd niet mooi. Viltstift is te plat.

Dit weekend ben ik met aquarelkleurpotloden aan de gang gegaan. Die heb ik ooit gekocht toen ik een tekencursus in de Hortus deed. Die juffrouw was erg van de kleurpotloden. Zoals de naam al zegt kun je daar met een nat kwastje doorheen met de mooiste resultaten. Bij mandala's werkt het goed.

De volgende stap is natuurlijk niet meer bestaande mandala's in te kleuren maar ze zelf te gaan tekenen. Zo ver ben ik nog niet.

Gisteren bij Zus 3 en Zwager mandala's gepredikt. Behalve misschien voor zichzelf vonden ze het ook een idee om in hun werk te gebruiken. De een werkt met mensen met psychische problemen, de ander met gedetineerden. En zo dringt het mandala-evangelie door tot binnen de gevangenismuren! Stelt u zich voor: kleurende boeven.

'Katholicisme past je beter'

Dat 2009 het Calvijnjaar is was al ingeluid door de glossy Calvijn! waar ik eerder over schreef. Trouw heeft nu een test om je calvinisme te testen. Tienduizend mensen deden de test al. Ik nu ook. Graag deel ik de uitslag met u. In getallen is mijn C-factor 28. En in woorden: 'Calvinistisch ben je zeker niet, eerder katholiek. Je levensinstelling verschilt in alle opzichten van die van een calvinist. Je tijd nuttig besteden, voorzichtig zijn met geld uitgeven, de ander hoger achten dan je zelf: het is aan jou niet besteed. Je bent een hedonist.

Soberheid 17% calvinistisch: 'Voor een leven als calvinist ben je niet in de wieg gelegd. Katholicisme past je beter - een tikje hedonistisch, los en emotioneel.'
Relaties 0% calvinistisch: 'In je relaties ben je weinig gereserveerd. Zeg maar: oncalvinistisch. Daarvoor laat je je te gemakkelijk gaan.'
Rechtlijnigheid 20% calvinistisch: 'Jij weet hoe je moet genieten. Je tijd besteed je niet altijd even nuttig. Hou de balans in de gaten!'
Geloof 0% calvinistisch: 'Je bent een onbezorgde gelovige, die zich niet al te druk maakt. '
Arbeid 71% calvinistisch: 'Jij hebt het calvinistische arbeidsethos. Je werkt nooit hard genoeg; het is voor jou een dure plicht. Je bent gewild op de arbeidsmarkt, maar het evenwicht tussen werk en privé kan zoekraken.'

- Dossier Calvijn - Doe ook de test

Terug naar 1973

Bobby had op zijn verjaardag een dvd-box gekregen van zijn vriend de regisseur. Dvd-boxen zijn in, ze zijn geloof ik het best verkopende product in de entertainment-winkels. Deze heet Life on Mars, het is een BBC-serie waarvan ook al twee seizienen op de Nederlandse tv zijn geweest. Dit is het eerste seizien. Aflevering 1 was zo leuk, dat we er meteen twee achteraan gezien hebben. En toen was het drie uur. Deze serie wordt geloof ik bij de NPS uitgezonden. Nooit gezien, maar zeer de moeite waard.

Na een auto-ongeluk dat hem bijna fataal wordt, vindt inspecteur Sam Tyler zichzelf terug in de tijd geworpen, in het jaar 1973 om precies te zijn. Hij doet er alles aan om terug te keren naar zijn eigen tijd, maar vergeefs. Zijn nieuwe en tegelijk ouderwetse omgeving irriteert en beangstigt hem.

Het is mooi gegeven, iemand uit 2006 in 1973 te laten rondlopen. Die kleren, de huizen, de kwesties, de winkels, de auto's, de woninginrichting, de omgangsvormen... Wat is de wereld sindsdien veranderd! De binnensteden zijn schoongepoetst, de meeste industrie is weg... De politie is veel beleefder geworden, mannen zijn uberhaupt veel beleefder geworden.

De misdrijven in 1973 en die in het nu vertonen mysterieuze overeenkomsten. Zal Sam in staat zijn om de collega’s van vroeger met al hun gebrek aan forensische technologie te helpen de zaak op te lossen? Is Sam gek geworden? Ligt hij in coma? Of heeft hij echt een reis door de tijd gemaakt?

Deze serie is net zo verslavend als indertijd The X-Files met Scully en Mulder. Het heeft iets te maken met die verwarrende onmogelijke gegevenheden van het mixen van het bewustzijn in 2006 en dat van 1973, van de omgangsvormen toen en nu. Wat een horkerige kerels, maar binnen hun eigen systeem en zo met milde afstand gefilmd ook wel weer grappig. Als je daar naar kijkt realiseer je je weer waarom er toendertijd zulk fel feminisme was.

What 's AGE got to do with it

Kom je thuis na een lange volle werkweek, hèhè, wat een opwinding weer, even liggen hoor, oude lappen aan, niets meer hoeven ophouden. Ga je op de bank liggen zappen, kom je terecht in Dr. Phil. Ik geniet doorgaans erg van Dr. Phil. Hij weet zo directief oplossingen voor ieders vraagstukken. Dr. Phil weet wat goed en fout is, hij weet wat mensen moeten doen en wat ze moeten laten en schroomt niet ze dat recht in hun gezicht te zeggen. Unverfroren. Trouw zijn, voor elkaar zorgen, respect tonen, verantwoordelijk gedragen, niet teveel genotmiddelen gebruiken, etcetera.

Nu heeft hij in zijn show een nieuwe rubriek. Hij heeft zijn vrouw Robin ingezet. Robin McGraw. Zij was altijd al als trouwe zwijgende glimlachende metgezellin aanwezig bij zijn opkomen en afdraven op en af de set. Nu heeft zij een uitgebreidere rol. Zij vertelt nu andere vrouwen van in de vijftig de opdracht dat ze er als 40 uit moeten zien. Daarnaast mag zij aan het publiek artikelen uitdelen, zoals haarontkrullers, nagellakken, cremes. Dat publiek juicht haar toe.

Willen vrouwen van vijftig er als willen veertig uitzien, dan vallen ze minstens vijf kilo af, dan dragen ze geen sweaters maar glanzende colbertjes, knippen ze hun haar af, dragen ze geen gympen maar pumpen. Hun mannen en dochters barsten na de make over van pure emotie in tranen uit. En daar lig je dan naar te kijken op de bank. 51 jaar. In je oude sweater. Op pantoffels.

Voor wie zich ook graag door deze Robin wil laten troosten en inspireren: er is ook een boek van. Titel: What 's AGE got to do with it.

Nogmaals: As Time Goes By

As Time Goes By

Voor de pianospe(e)l(st)ers onder mijn lieve lezertjes. Lekker nummer, niet moeilijk. Klik op de afbeeldingen en ze worden groter. En als ze als printjes nog niet leesbaar zijn, mail me.

You must remember this
A kiss is just a kiss,
a sigh is just a sigh.
The fundamental things apply
As time goes by.

And when two lovers woo
They still say, "I love you."
On that you can rely
No matter what the future brings
As time goes by.

Moonlight and love songs
Never out of date.
Hearts full of passion
Jealousy and hate.
Woman needs man
And man must have his mate
That no one can deny.

It's still the same old story
A fight for love and glory
A case of do or die.
The world will always welcome lovers
As time goes by.

Oh yes, the world will always welcome lovers
As time goes by.

Burmeesjes

Nog één week mag Vespa bij Hani501 blijven, daarna wil ik haar terug, anders vervreemden wij van elkaar. Hani501 gaat ondertussen een nieuwe oplossing zoeken tégen de muizen en vóór de huiselijke gezelligheid. Ze gaat voor twee Burmeesjes. Chick & Chucky gaan ze heten. Ze heeft al een fokster in St Michelsgestel gevonden met een prachtig nest.

Ik gun haar haar Burmeesjes, maar diep in mijn hart ben ik natuurlijk toch gekwetst. Waarom moet zij een raspoes? Wat is er mis met mijn huis-, tuin- en keukencyper? De fokster schrijft op haar site: 'Burmezen zijn zeer sociale, intelligente, lieve en opvallend aanhankelijke katten. Ze zoeken graag menselijk gezelschap. De Burmees lijkt als doelstelling te hebben een ieder om z'n pootjes te winden. Toch weten ze heel goed wie hun baas is en zijn ze meestal ook sterk aan hem of haar gehecht. Een Burmees hecht zich meer aan de mensen dan aan een huis, alhoewel een Burmees die in een nieuwe omgeving terecht komt, deze toch eerst tot in de kleinste hoekjes moet verkennen.'

'Een Burmees in huis halen betekent dat er een volledig gezinslid bij komt. Hij/zij hoort bij het gezin, doet met alles mee, helpt met alles mee en is aanwezig bij alles wat hun "baas" doet. Zoals boven op de krant gaan zitten of het toetsenbord van de computer bedienen. Ook gaat hij/zij 's nachts, als het even kan, mee naar bed.'

'Burmezen stralen een innerlijke rust en harmonie uit en zijn naast ontzettend nieuwsgierig, ook zeer ondeugend en speels en blijven dit meestal tot op hoge leeftijd. Zelfs castraten verliezen die speelsheid niet. Ook perioden van enorme luiheid behoren tot het arsenaal van de Burmees.'

About a boy

Al avonden breng ik in stille eenzaamheid door. Beetje pianospelen, tekenen, lezen, tv kijken. En kopjes thee. Héérlijk. Elke keer als de aandrang voel opkomen om iemand uit te nodigen, te bellen of bij iemand langs te gaan, negeer ik die. En het wordt steeds kalmer. Langzaamaan kom ik na de volle kerstvakantie met daarop volgens de verjaardagsfeestjes van diverse Steenbokken nu in een staat van klaarheid. De zo gewenste helderheid.

Naar de film About a boy gekeken. Was op tv. Hartverscheurende romcom. Dat is wel vaker het geval in films met Hugh Grant. De hoofdpersonen zijn een 36-jarige vrijgezel (Will) en een wat excentrieke gepeste jongen (Marcus) van twaalf met een moeder met zelfmoordneigingen. Will heeft veel vrije tijd, zijn tijd brengt hij door met roken, tv kijken, naar platen luisteren en het zoeken van tijdelijke vriendinnen. Hij gaat naar een praatgroep voor alleenstaande ouders om alleenstaande moeders te leren kennen, die willen namelijk geen relatie, maar zijn zeer gretig in bed. Op een van die bijeenkomsten leert hij Marcus kennen, met wie hij na een stroef begin toch bevriend raakt. De band tussen Will en Marcus wordt steeds hechter. Will krijgt een verhouding met een moeder van een jongen die ongeveer even oud is als Marcus. Aan het einde van het boek heeft Marcus zich ontwikkeld tot een voor zijn leeftijd 'normale' jongen.

Het is wel een beetje schizofreen om zo in je eentje op je hoekbank te liggen kijken naar iemand die het liefst in zijn eentje op de bank tv kijkt en niemand toelaat in zijn leven. De strekking van de film is toch echt dat men niet zo geisoleerd moet leven, dat men anderen moet toelaten in je leven. En liefst veel. Nou, deze week maar even niet.

By the way: de film is gemaakt naar een roman van de Britse schrijver Nick Hornby. Van hem heb ik nooit een roman gelezen, wel een essaybundel, in Valencia kocht ik die, herinner ik me nog, die mij toen gelijk inspireerde tot een nieuwe rubriek.

Momenten van grote Klaarheid

Naar aanleiding van mijn vorige blog over 'hen die streven naar helderheid' reageerde Luigi met een citaat van Gertrud Stein. Een tekst om in te verdwalen. Stukje: 'Helderheid is onbelangrijk omdat niemand luistert en niemand weet wat je bedoelt wat je ook bedoelt, nog hoe helder je bedoelt wat je bedoelt.'

Doe ik er weer eentje terug, en wel een gedicht van Martin Bril. Die staat voor op mijn Agenda 2009. Ik heb dit jaar voor de poezie-agenda van Plint gekozen. Er zitten acht poeziekaarten in en je kunt kiezen welke je als cover gebruikt. Ik koos dus voor Bril, hoewel er meer goeie levensmotto's bij zitten. 'Wat we willen: momenten van helderheid. Of beter nog: van grote Klaarheid.' 'De kunst is zo te leven dat het je overkomt.'

De zaligheid van hen die streven naar helderheid

Wonderlijk boekwerk gelezen: Het oog van de meester van Marlene van Niekerk. Zij is een Zuid-Afrikaanse schrijfster, van wie in Nederland drie titels verschenen: Agaat, Triomf, en Memorandum. In het seizoen 2007-2008, toen dit boekje verscheen, bekleedde zij de Afrika-chair van de Universiteit Utrecht. Ik ging het lezen omdat wij de afgelopen weken ter redactie diverse prachtige uitgaven als nieuwsjaarsgeschenk in de bus kregen en ik me realiseerde dat een aantal ongelezen boeken naast mijn bed tot die categorie behoren. Van vorig jaar.

Het oog van de meester is een uitwerking van de geschiedenis en de persoon van Bileam, volgens de Bijbel een 'waarzegger', in dit boek een 'helderziende'. Het is geen realistische roman, dus ik heb eerst maar eens die geschiedenis nagezocht. Het verhaal staat in het bijbelboek Numeri. Bileam had van Balak, de koning van Moab, het verzoek gekregen om het volk Israel te vervloeken, dat zijn tenten had opgezet op een vlakte bij de Dode Zee, tegen de grens van Moab aan - een deel van het huidige Jordanie.

Het verhaal luidt dat het Bileam niet lukte die vloek uit te spreken, omdat God Israel nu eenmaal gezegend had. Op alle manieren probeerde God hem te stoppen. De ezel waarop hij rijdt werd tegengehouden door een engel, en de ezel praatte tegen hem, maar Bileam zette doort Er kwamen uiteindelijk alleen maar zegeningen uit zijn mond. Onverrichterzake en onbetaald keerde Bileam met zijn ezel huiswaarts.

Het verhaal dat Van Niekerk vertelt is hoe het afloopt met een helderziende die géén succes heeft. Bileam probeert - eenmaal weer thuis - met deze geschiedenis in het reine te komen door ook als een engel aan zijn ezel te willen verschijnen. Hij draait helemaal door. Het is een fascinerende tekst, ik heb hem nu twee keer gelezen, hallucinerend bij tijd en wijle, maar ik begrijp het niet als nieuwjaarsgeschenk. Gaat het over de kunstenaar als 'helderhorende' die gek wordt van alles wat hij wel en niet hoort? Van de krachten in hem en buiten hem die hij niet beheerst? Of gaat het over de helderziende en de ezel, de meester en de drager, die elkaar wederzijds nodig hebben?

'Ezel, sla acht. Het oog van je meester is verduisterd, maar jij ziet van aangezicht tot aangezicht. Het hart van je meester is bros als kalksteen, maar jij bent zacht van binnen, zijnde vol haver en radijzen. Het geloof van je meester is klein, maar jij hoeft niet te geloven want jij bezit de kennis van mensen en engelen. Zuiver zoals alleen de kennis van ezels kan zijn, met ogen vochtig en zacht en zonder vooroordeel waarin we weerkaatst worden als we verschijnen, en oren diep en donzig die onze voetstappen opvangen terwijl we nog aarzelen op de drempel.

Gezegend zijt gij onder de ezels want jij kunt hem verlossen, zijn ogen en zijn oren verblijven in de verraderlijke moerassen van influisteringen en heilige vermoedens. Jij bent hem dat verschuldigd. Want is het niet het oog van de meester dat de ezel vet maakt?

De zaligheid van hen die streven naar helderheid is een vreselijke opgave. Ze moeten haar verwerven op kunstige wijze door aan te dikken wat zij denken dat het geval is - behalve hij die een ezel heeft zoals jij.'

Cheek 2 cheek

Oh, I love to go out skating
On a lake or on a creek.
But I don't enjoy it half as much
As dancing cheek to cheek.

Heaven... I'm in heaven...
And my heart beats so that I can hardly speak...
And I seem to find the happiness I seek...
When we're out together dancing cheek 2 cheek...

Het was gisteren een bijzonder druk heen-en-weren tussen de Geschwister met foto's. Mag ik die van jou dan krijg jij die van mij. Graag grote bestanden. Ik ga fotoboekjes maken. Ik wil de groepsfoto op mijn bureaublad. En zo meer. Dit vind ik mijn beste foto van afgelopen zaterdag. Het is altijd leuk om op feestjes mensen toe te roepen dat ze cheek to cheek op de foto mogen. Het is een hele kunst. Sommigen kunnen dat heel goed. Deze foto vind ik mooi en lief. Wat een sweeties!

Volgende rijtjesfoto

Zoals beloofd op zoek gegaan naar foto's waar we alle zes op staan. ElsjeNinekeBeppieLucieHeleentjePeterjan revisted. Deze is van 1965 of daaromtrent. We waren op vakantie in Zeeland. We gingen toen vaak op vakantie naar Zeeland, alwaar mijn Goede Vader een grote hang naar had.

Er waren daar te Zeeland veel kerken, waar hij dan - voor zover ik mij herinner - de kosterswoning bij opzocht en aan de koster in kwestie vroeg of hij even mocht orgelspelen. Dat mocht bijna altijd. Dat 'even' duurde doorgaans nogal lang. En wij met zijn allen maar wachten, of in die kerk, of buiten bij de Oude Opel. Het zou kunnen dat mijn ongeduld toen is geboren.

Mijn Goede Vader. Vandaag zou hij 85 geworden zijn. Ik was het vergeten, maar blijkbaar bouwde hij ook zandauto's voor ons op het strand.

Waar is Spoor 10???

NS-Station Amsterdam Sloterdijk werkt al maanden aan een nieuwe dependance. Een nieuwe lijn. Hij komt uit het zuiden en gaat naar het westen, en vice versa natuurlijk. Maand na maand hebben we de werkzaamheden zien vorderen. Vandaag moest ik naar Schiphol en ik dacht: Kom, ik neem de trein.

De nieuwe lijn blijkt inmiddels in gebruik genomen. Daarmee is er een nieuwe doolhof in het leven ontstaan. De ingang van de nieuwe spoorlijn is namelijk elders dan in het gewone station Sloterdijk. Maar dat weet bijna niemand. Dus je loopt naar het vertrouwde station, je zoekt op de informatieborden de eerste treinen richting Schiphol ('kippe-eindje', denk je, dus je neemt krappe tijd), verwijzen ze je naar Spoor 10. Spoor 10? Er is hier helemaal geen Spoor 10. Het loopt hier maar tot Spoor 8.

Dan maar een trein later. Maar wat raar! álle treinen naar Schiphol gaan vanaf Spoor 10. Waar is gvd Spoor 10??? De juffrouw van de informatiebalie is zoals te doen gebruikelijk in gevecht met de telefoon en de computer, dus daar heb je op korte termijn weinig aan. Zelf zoeken, Lucie Theodora. Rustig. De eerste trein heb je gemist, maar wat is dat nou op een mensenleven. Niet kwaad maken. Rustig kijken.

Enfin, uiteindelijk zag ik wat A4-tjes hangen, met de mededelingen dat men voor Spoor 10 eerst naar buiten moet en dan 150 m naar links. Dat er een nieuwe spoorlijn in gebruik is genomen staat nergens. (Bij nazoeken is dat op 15 december 2008 gebeurd, en wel door minister Eurlings.) Nu, bijna een maand later, is de bewegwijzering nog niet op orde. Je komt de nieuwe hal binnen en botst meteen op een hekwerk van 20 smalle OV-chip-toegangspoortjes. Hartelijk welkom. Daarna weet je niet waar je naar toe moet behalve dan naar boven. Op A4-tjes staat op diverse plekken met de hand geschreven: 'Richting Hoorn' en: 'Richting Hoofddorp'. Moet je je topokennis wel paraat hebben.

Ach, uiteindelijk kom je er wel.

Vespa op Bed bij een Ander!

Hoe zou het intussen met Vespa zijn? Ik mis haar. Ze ligt op bed bij een Ander. Ik ben jaloers.

Hani501 blogt: 'Vespa logeert hier, want ik heb muizen. Ondanks de twijfels van de wettige eigenaar of Vespa mentaal en fysiek wel in staat is om muizen te vangen, zijn de eerste resultaten bemoedigend. Vespa ging kort na aankomst oplettend in een verre hoek op het aanrecht zitten.'

'Nu, na twee dagen, heb ik nog geen muizenlijkje gevonden, noch een kopje, staartje, galblaas of enig ander muizendeel. Maar ik sinds haar komst ben ik 's nachts niet meer wakker geworden van geritsel en geschuifel in de slaapkamer. Geen muis meer gezien die zich langs het electriciteitssnoer van de televisie naar boven tijgert.'

'Kortom: Vespa rules. En ze ligt nu waakzaam doch gezellig naast me in bed en doet haar naam eer aan. Ze snort als een brommertje.'

Het Jaar 2602

Het was Indische Middag in Tuschinski. Premiere van de film Het Jaar 2602. Regisseur is Bobby's jeugdvriend André. Ik was dodelijk moe van het familie-uitje, maar ging toch mee, want ik kan niet zo goed nee zeggen. Bovendien zijn de films van André verrassend en zeer de moeite waard. En Bobby had me Indische rijsttafel in het vooruitzicht gesteld.

In deze film vertellen mensen die de internering in de Jappenkampen als kind hebben meegemaakt hun verhaal. Over de hemel op aarde die Nederlands Indie was, en toen de oorlog met de Jappen, en de vaders die weg moesten naar Birma, en de vrouwen en kinderen die jaren in de kampen hebben gezeten. Ook nadat de oorlog afgelopen was, omdat het toen niet veilig meer was. De Japanse bezetting begon in 1942, toen moest Indonesie de Japanse jaartelling aannemen. Dat was het jaar 2602.

De film (plus website, plus tentoonstelling, plus een boek, plus een lespakket) is een inititief van Stichting Verfilming Japanse Burgerkampen 1942-1945. De financiering is grotendeels afkomstig van Stichting Het Gebaar, die ervoor zorg mocht dragen dat de geschiedenis van de Indische Nederlanders bekender wordt in Nederland, omdat die zo lang doodgezwegen is.

Het was heel heel heel mooi en evenwichtig gedaan. De vertellers, nu mensen op leeftijd, hadden voor de camera heel heftige ervaringen opgehaal en vertelden die mooi en rustig, maar je voelde de trauma's zinderen. Ingehouden verteld, maar ze blijven (daardoor) lang hangen. De meesten van de vertellers zaten in de zaal. Er was prosecco, maar Indische rijsstafel was er niet, alleen een dame en een heer met blad met satéstokjes. Nu wil ik naar mijn eigen Indonesische restaurant Cilubang.

Voor meer vertoningen zie cinemadelicatessen.nl

Nieuwe rijtjesfoto

Het was hoog tijd voor een nieuwe Rijtjesfoto. ElsjeNinekeBeppieLucieHeleentjePeterjan Anno 2009. Misschien zoek ik binnenkort nog een oude Rijtjesfoto. Eerder heb ik één Rijtjesfoto geplaatst. Er zijn er echter tientallen van. En als je ze tot kunst verheft zijn ze geweldig.

Sommige van de Geschwister hebben liever dat ik niet meer over ons blog. Omdat ik mist en smog opwerp in de onderlinge contacten. Ik begrijp het, ik voel me ook best heel schuldig, maar ik vind het tegelijkertijd zo leuk! Ik zal mijn best doen alle grenzen te bewaken!

Anderen genieten gelukkig van mijn blog. De foto van de Oude Opel had veel succes. 'Daar zaten we met zijn zessen achterin', vertelde Zusje 3 aan haar dochter die tevens mijn Nichtje is. Herinneringen kwamen boven. Hoe vaak die Opel het niet deed. En hoe geroutineerd wij er met zijn allen in en uit konden. Eruit om snel de auto aan te duwen en als de motor liep als een hazewind zo gezwind er met zijn zessen weer achterin.

Ja, gelukkig genieten sommige wel van mijn gekleurde, eenzijdige en niet altijd even waarheidsgetrouwe weergave van de dingen. Ik hoor er veel van terug. Hoe verslaafd ik aan de computer ben bleek hen wel uit het feit dat ik in de Kerstvakantie die van Ex was gaan lenen! En ze moesten allemaal aan Ex denken en haar schaatskunsten. En de pyamafoto uit 1977 riep de reactie op van zwager Piet: 'Zullen we een reunie organiseren met die mensen?' De tuinfoto die zo vals getuigt van een blijde jeugd: Zus 3: 'Dat was trouwens niet 1977, maar was 1978! Want ik was zwanger van Matthijs.' Zus 1 had met mijn blog kennis gemaakt toen ze IJsbaan Exloo had ingetikt. Enzovoort.

Verplicht krabben

Soms is het fijn om naar SBS6 te kijken. Daar weten ze wat de mensen bezighoudt. Iedereen met klein menselijk leed kan bellen. Zoals de bewoners van Pampus die door hun water en hondenvoer heen waren, maar met dit ijs niet van hun eiland af kunnen. Met hun boot kunnen ze niet door het ijs heen, maar het IJsselmeerijs is te dun om op te lopen. Op verzoek van Hart van Nederland heeft de luchtmacht uit Gilzerijen ze water en hondenbrokken gebracht.

En, weet ik nu, er zijn ook mensen die niet de ruiten van de auto krabben, of maar zo'n klein kijkgaatje zoals op de foto. Zo had Hart van Nederland ook een moeder (80) en dochter (50), die op een zebrapad aangereden waren door een automobiliste die haar bevroren autoruiten niet gekrabt had. Die moeder had heel veel gebroken. De presentatrice waarschuwde dat níet-krabben strafbaar is en dat er een boete van 260 euro op staat. Dat is toch veel te weinig!

'Reformatorische meisjes dragen rok, koud of niet'

'Ondanks de bittere kou mogen meisjes van sommige reformatorische scholen geen broek aan, zelfs niet op de fiets', zo schrijft de Volkskrant. Ik knip en plak wat. 'Maar de Kamper Pieter Zandtschool knijpt een oogje dicht. Daar gelden de kledingvoorschriften pas vanaf het schoolplein.'

'Er zijn speciale kleedhokjes in het fietsenhok waar de vrouwelijke leerlingen hun broek kunnen verwisselen voor een rok. De helft van de 1.700 leerlingen van de middelbare school komt op de fiets, de andere helft met het openbaar vervoer. Hoe de meiden er op de fiets uitzien, is voor de school geen onderwerp.'

'De Jacobus Fruytier Scholengemeenschap in Apeldoorn is strenger. Op deze school geldt dat vrouwen zich met hun kleding moeten onderscheiden van mannen – zowel in de school als langs Gods wegen. Leerlingen klaagden gisterochtend voor de poort van de school tegen een verslaggeefster van Omroep Gelderland over de ijskou en dunne panty’s. Hun protest had tot dan toe niets uitgehaald. Op deze school is alleen een regenbroek toegestaan, als onderdeel van regenkleding. De meiden meldden dat ze – ongemerkt – ook met een dikke skibroek of legging op school komen of naar huis gaan. Zij trekken deze beenwarmhouders stiekem onder hun rok of regenbroek aan of uit in het fietsenhok.' (Bron: de Volkskrant)

Over de afbeelding: als je 'Reformatorische Meisjes' googelt (normaal zou je niet op het idee komen) komen er geen plaatjes. De foto bij dit bericht is afkomstig van een boekomslag van het boek Ongebonden over reformatorische singles. Er is ook een boek over reformatorische meisjes: De onschuld voorbij, waarop ook al een springend zwartgerokt meisje afgebeeld staat. Ook GeenStijl.nl is voor dit bericht op zoek gegaan naar plaatjes van Reformatorische Meisjes. Zij kwamen uit op YouTube.

Vespa gevraagd als jager

Hani501 belt. Of Vespa mag komen logeren. Want er zijn muizen in haar huis. Veel muizen. Ze ritselen langs de wanden, onder het bed door, in de kasten. Gif helpt niet, muizenvallen niet, en hoge frequenties ook niet. Haar laatste hoop is dat Vespa uitkomst kan bieden.

Natuurlijk is dat goed, Vespa heeft het altijd goed bij haar, maar ik heb Vespa nog noooit een muis zien vangen. Bovendien zit ze de laatste dagen alsmaar op een eetkamerstoel met die grote ogen van haar naar me te staren. Ze beweegt niet meer. Klopt haar hartje nog wel dan, vraagt Hani501.

Ze is pips, ze eet niet, komt niet op de bank zitten, ze komt niet op bed liggen. Misschien is ze misselijk. Kan een kat in zo'n staat van zijn muizen vangen? Nou ja, ik gun iedereen alle goeds en Hani501 gun ik uiteraard een muisloos huis. We gaan het gewoon proberen.

Schaatsen in het bos

Ik heb dan wel gezegd dat ik vierkant achter Broerliefs feestplannen voor Oude Moeder's verjaardagspartijtje sta, om niet te zeggen PAL, maar dat had ik gezegd toen ik nog niet wist dat het zou gaan en blijven vriezen. Als het aan mij ligt gooien we het hele feestprogramma om.

'Zeg dat resturant met die bovenzaal te Exloo met uitzicht op de parkeerplaats maar af', grap ik. 'In Exloo is alleen maar heide, daar is geen water. We verkassen gewoon naar een locatie aan het Oranjekanaal.' Ik weet het: het is op het randje! 'Wil je me gék hebben?' antwoordt hij dan ook. Want hij is nogal van het Draagvlak. En dan moet hij iedereen wéér bellen.

Vandaag dus naar de VVV Exloo gebeld. 'Jazeker hebben wij een ijsbaan', zegt de employee trots. 'Een hele mooie, midden in het bos. 'Ik zie geen ijsbaan op Google Maps', zeg ik, maar hij legt het als volgt uit: 'Als je vanuit Emmen de N34 neemt, dan neem je de afslag Exloo/Musselkanaal dan kom je via de Hoofdstraat Exloo binnen. Als je Exloo binnenrijdt ga je direct na het eerste huis linksaf het bos in, eerst asfalt, later bospad. Dat is de manier om er met de auto te komen.'

Ik heb eigenlijk geen idee wie van de familie wel of geen schaatsen heeft. Ik heb ze allemaal de Zandstra Easy Glider aangeraden.

Annie MG

Uit: Weer of geen weer (1954) en meer

Frau und Hobby

Er is een gedicht van Annie MG Schmidt waarin ze haar diverse literaire interesses langsloopt - en dat kronkelpad loopt parallel aan haar verschillende liefdes. He, shit, dat ik dat vers nu niet uit mijn hoofd ken. Ik moet eraan denken nu het zo vriest.

Er is al zo lang geen ijs geweest, dus de tafereeltjes waren diep in het geheugen weggezakt. Maar nu komen ze weer vrijelijk boven drijven. Ex was erg van het ijs en de schaatsen. Niet gewoon erg, zoals de meeste Nederlanders, maar ERG erg. Ze schaatste heel goed en mooi. Ze lééfde voor het ijs. Zodra het begon te vriezen trok zij de hoge noren aan. Zo zat ze avonden met de schaatsen aan de voeten gespannen op de bank tv te kijken. En zodra het eerste weiland in Friesland ook maar een beetje bevroren was (een veldje ten oosten van Leeuwarden) lieten we alles uit de handen vallen en reisden we af naar het hoge noorden. De Afsluitdijk met kruiend ijs, ook niet te versmaden...

Zelf schaatste ik nauwelijks - kreeg uit angst voor scheuren en wakken altijd enorme zwabber-enkels en heftige krampen in de middenvoet. Pas na het kopen van schaatsen met skischoenen ging het beter en deed ik ook tochten. In de jaren negentig woonden we in een huis-aan-vrij-water (voor wie de link niet weet: dat is vrij naar een verhalenbundel van Harriet Freezer) en konden we uit de keuken wegschaatsen. Toen was het elke winter raak. Dat gaf een grote thrill. Alle vriendinnen gingen bij ons vandaan schaatsen. Ook Oude Moeders' verjaardag vierden we vanuit ons huis, we liepen een jaar over het bevroren water naar Landsmeer.

Nu Ex verschwunden is heb ik weer andere hobbies ontwikkeld. Iets van de thrill van het ijs en het schaatsen heb ik me in mijn vorige leven toch eigen gemaakt en blijkt gebleven. Het is bijzonder nu met iemand te zijn, die níet op schaatsen is.

IJsclub Centrum

Ik had de schaatsen mee naar het werk en RoRo7 ook, maar Bien moest nog zoveel werk verzetten, zij verdroeg niet dat RoRo7 en ik een uurtje zouden gaan schaatsen. Wij begrepen dat. Er waren meer argumenten om niet te gaan schaatsen: zo lag er nog heel veel werk dat we eind december uit onze handen hadden laten vallen en was er aan het van de middag ook nog Nieuwjaarsborrel beneden, waar we ons gezicht moesten laten zien.

Na de Nieuwjaarsborrel zag ik alleen maar schaatsbeelden op het Journaal. Ik sms-te Reenske: 'Ga je mee schaatsen? En wel nú? Ik weet een ijsbaan in Oostzaan? Met lampen.' Maar Reenske had al de hele dag rond Jisp geschaatst en was tot op het bot verkleumd.

Toen sms-te ik Nichtje. 'Ga je mee schaatsen? En wel nú? Ik weet een ijsbaan met lampen.' Die wilde wel, maar zij had geen schaatsen. 'Gaan we om de beurt op mijn schaatsen', beloofde ik. Dus wij naar Oostzaan naar 'IJsclub Centrum'. Ik werd voor 6 euro lid voor het leven en dan mocht mijn hele familie gratis mee. 'Is zij uw dochter?' 'Ja, zij is mijn dochter' ('Ich schaff mich keine kleine Kinder an...). 'Ben je nog geen zestien?' Nichtje kan niet liegen, maar zij is 26. De dame die mij inschreef had haar bril niet op.

De dame had ook nog oude roestige noren maat 39 liggen, waar Nichtje wel op mocht. Ik had geen camera mee, maar er is nog een foto van Nichtje en mij in de aflevering Emmen on Ice