Drentse zwerfkei

En dan hangt er nog een project: een contragewicht van ca 10 kilo. Ik heb namelijk een luik en dat luik gaat veel te gecompliceerd open en dicht. De bewegingen die ik bij het sluiten van het luik moet maken zijn nauwelijks te beschrijven. Dom en eerloos. En dat doe ik al jaren. Maar het luik moet wel elke dag open en dicht in de winter.

Bobby heeft er wat op bedacht met haken, ogen, catrollen en touwen. Heel knap. Hij probeerde zijn idee in de luxe ijzerwarenwinkel uit te leggen en wel zo dat we met de juiste luxe ijzerwaren weer thuis zouden komen. Ik moest kiezen, want het was mijn luik en mijn huis, terwijl ik het me allemaal niet helemaal kon voorstellen - ook weer zo onverdragelijk omdat ik toch ooit een echte bèta was.

Enfin. Alles hangt. Zelf geboord. Nu alleen nog een contragewicht. 10 kilo. Kijk maar eens op Marktplaats. Maar om je nou uit Voorburg een antiek koperen gewicht van 12 kilo te laten opsturen? Nu was ik vandaag toevallig een dagje naar het land van herkomst en daar hebben ze zwerfkeien, zou je zeggen. Daar staat Drente om bekend. Dus voor ik bij de oude moeder aanbelde schoot ik even het Noordbargerbos in. Want waar vindt men zwerfkeien? De heide ligt wellicht meer voor de hand, maar die was te ver. De bossen rond Emmen hebben op elke hoek van een bospad van betekenis een grote witte zwerfkei met een nummer. Ik neem aan dat van voor de GPS was, een manier voor boswachters om te weten waar ze waren.

Behalve die bewegwijzerde beschilderde zwerfkeien waren in het Noordbargerbos helaas alleen maar kilometers mos en natte rotte blaadjes en dood hout te vinden. En ik was ook nog eens op stadse hakjes... Geen zwerfkei te bekennen. Ja, uiteindelijk bij de buren van mijn moeder voor de garage bleken er drie te liggen. Na een kwartier voor de deur heen-en-weren heb ik ze toch maar laten liggen. Want stel je voor. Ik moet maar naar Intratuin ofzo.