Ik zei: Laten we eens naar de film gaan. Dat doen we veel te weinig. In mijn onvolprezen Parool keek ik bij de premières en de keuze viel op Cargo 200 van de Russische regisseur Aleksej Balabanov. Het zou een film zijn over de nadagen van het Sovjetregime, die meerdere prijzen in de wacht gesleept had. zoals de KNF-prijs 2008 (Kring Nederlandse Filmjournalisten) van het International Film Festival Rotterdam. Het Parool gaf vier sterren, hij draaide in het Filmmuseum. Dat moest kwaliteit zijn.
Misschien was het wel kwaliteit, maar het was niet fijn. In tegendeel. De film is een rauwe thriller over de Sovjet-Unie in 1984. Plaats van handeling is een fictief stadje, waar een rechercheur z’n eigen hardhandige interpretatie van de wet hanteert. Net buiten het plaatsje komt een aantal mensen bijeen in een illegale destilleerderij: de dochter van de plaatselijke partijvoorzitter met haar date, een professor in het wetenschappelijk atheïsme, een Vietnamese automonteur en de rechercheur. De wodka stroomt en het gezelschap ontspoort volledig. De film is een en al wreedheid en desillusie. Mocht je denken dat het meisje op de foto gezellig in de zijspan zit: vergeet het maar. Ze is geketend, ze wordt mishandeld en verkracht. De film is gebaseerd op een krantenberichtje over de spoorloze verdwijning van een dochter van een communistische apparatsjik. Cargo 200 is aangekocht door het Filmmuseum in het kader van hun collectie Sovjet- en Russische films.
Misschien was het wel kwaliteit, maar het was niet fijn. In tegendeel. De film is een rauwe thriller over de Sovjet-Unie in 1984. Plaats van handeling is een fictief stadje, waar een rechercheur z’n eigen hardhandige interpretatie van de wet hanteert. Net buiten het plaatsje komt een aantal mensen bijeen in een illegale destilleerderij: de dochter van de plaatselijke partijvoorzitter met haar date, een professor in het wetenschappelijk atheïsme, een Vietnamese automonteur en de rechercheur. De wodka stroomt en het gezelschap ontspoort volledig. De film is een en al wreedheid en desillusie. Mocht je denken dat het meisje op de foto gezellig in de zijspan zit: vergeet het maar. Ze is geketend, ze wordt mishandeld en verkracht. De film is gebaseerd op een krantenberichtje over de spoorloze verdwijning van een dochter van een communistische apparatsjik. Cargo 200 is aangekocht door het Filmmuseum in het kader van hun collectie Sovjet- en Russische films.
Er zaten op deze zaterdagavond slechts vijftien mannen en drie vrouwen in de zaal. Na afloop was iedereen verbijsterd en zocht steun bij elkaar. Het meisje van de kassa zei dat mensen hadden gezegd dat je maar beter geen feministen bij die film moest toelaten. De mannen zeiden: Die film is voor mannen even onverdragelijk als voor vrouwen. 'Fijne feel good movie heb je uitgezocht', vatte Bobby de avond op de terugweg naar huis dan ook samen. In het nachtelijk Vondelpark bediscussieerden wij de vraag of die rechercheur nu 'gewoon' een psychopaat was zoals je die in Amerika ook hebt, en of het terecht is zijn daden aan het Sovjet-systeem te hangen. Ik weet niet of dat terecht is, ik ken dat systeem ook niet, maar ik geloofde het wel terwijl ik ernaar keek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten