De lifter

Bij het bezinestation te Breukelen namen we een cola en een lifter mee. Een aardige jongeman met donkere fluwelen ogen. Hij sprak gebroken Engels en moest richting Brussel. Als je niet gaat klagen dat je klem achterin de bolide zit, mag je mee, zeiden wij. Want wij gingen naar Antwerpen.

Hij bleek Israeli, woonachtig in Frankrijk, vroeger danser-acteur geweest en tegenwoordig trainer in non violent communication. Marshall Rosenberg? vroeg ik. Ja inderdaad, Marshall Rosenberg. Wat is het toch fijn om van alle markten thuis te zijn, al zeg ik het zelf. Ik had diens boek Geweldloze communicatie cadeau gekregen, alweer een tijd geleden, nadat ik een avond gepraat had over de kunst van het converseren en het wezenlijk contact krijgen. Eerst was ik te beledigd om het te gaan lezen, want ik vond het impliceren dat ik mét geweld zou communiceren, maar na anderhalf jaar zette ik me over die gedachte heen en ben ik er alsnog in begonnen.

De strekking vat ik maar zo samen: als iemand naar doet of je onheus bejegent, dan zou je niet naar terug moeten doen, maar proberen uit te vinden wat de behóefte van die persoon is die onder dat nare gedrag zit. Het is de kunst niet te oordelen, maar te observeren. Ik probeer dat nu te doen en het is waar: je kunt woedes van medemensen tamelijk gemakkelijk temperen door te vragen wat ze zouden willen.

Onze lifter had net twee dagen een woongroep in een biologische boerderij in de buurt van Nijmegen getraind. De eigenaren van de boerderij haatten elkaar en verpestten de hele sfeer in de woongroep. Het was heel mooi geweest en nu ging hij per Skype met ze verder.

Kortom: anderhalf uur praatten we met de lifter over liefdevol communiceren, over niet oordelen. We begrepen elkaar en hem helemaal. Toen we hem bij een benzinestation net voor Antwerpen uit de auto gelaten hadden, bekenden we elkaar we dat het ons na een half uur al enorm de keel was gaan uithangen. En dat we de rest van de dag maar eens lekker gingen oordelen.