Kleuters

Calligraferen moet je leren. Ik ben er nog niet over uit of ik het echt zou willen leren, in klassieke zin des woords, of op mijn eigen wijze. Al jaren heb ik in de tekendoos een Japanse calligrafeerpenseel, ooit gekocht in Het Japanse Winkeltje aan de Nieuwezijds, waarvan de houder een reservoir bevat met dunne Oostindische inkt.

In het prachtige boek The most Beautiful Bibles (Taschen) dat ik te Lochem kocht is de het middeleeuwse handschrift een lust voor het oog, dat zeker, maar het is ook heel erg in het gareel. Gedisciplineerd. Zoals het hoort.

Ik voel ook wel voor een eigenzinniger 'calligrafie' en wel mijn eigen spijkerschrift dat plotseling tevoorschijn komt als ik met deze Japanse penseel probeer te schrijven. Het overschrijven van een tekst kan alleen maar heel traag, anders komen er helemaal geen letters.

De gewenste lectio divina zou daar aan toe kunnen toevoegen wat de keuze voor dit gedicht bepaalde, waar deze tekst mij raakt. Ik weet niet of ik daar veel voor voel. Doet me denken aan mijn tentamen close reading tijdens mijn studie, waar wij gedichten moesten verklaren, wat ik heel erg leuk vond, en waar ik mij geheel te buiten ging, en waar ik daardoor pas na acht keer voor slaagde. Ik was nogal vrij in het interpreteren van gedichten. Tegenwoordig menen de tekstexegeten dat de betekenis van een tekst vooral in de ontvanger ligt. Dat was toen nog niet zo.