Trillingvrij?

De buren werken sinds enige weken aan funderingsherstel. Dat is nogal een issue in Amsterdam. Amsterdam - die oude stad - is gebouwd op palen. Als die stad een ommeviel, wie zou dat betalen... Voor wie het fenomeen niet kent: de houten heipalen rotten wegens zakken van het grondwaterpeil en moeten vervangen worden door betonnen palen die een zandlaag dieper gaan dan de houten palen. Dat is een bijzonder arbeidsintensieve en dure kwestie. Een ware kwelling voor huiseigenaren.

Funderingsherstelspecialisten prijzen zichzelf aan met trillingvrij heien. Maar vanmorgen zo rond om half acht stuiter ik zo omhoog in mijn bed. Mijn hele huis schudt op zijn grondvesten. Help, de voordeur klemt! Help ik ben een paar milimeter verzakt! Zijn er al scheuren? Ik moet monitoren. Kale muren fotograferen. Bewijsmateriaal verzamelen. Op welk moment kun je de buren stoppen? Of kan dat niet?

Het is ineens allemaal bijzonder boeiend. Lees er meer over bij bijvoorbeeld Jurriens.

Behandelplannen

Fysio vindt dat ik een nieuwe hobby moet zoeken en moet stoppen met bloggen. Dat advies zat er wel aan te komen. Bezien vanuit de toestand van de spieren kan ik volgens haar 's avonds beter wandelen, fietsen, badderen, en vooral de armen en de nek ontspannen.

We hebben steeds een half uurtje, en tijdens dat halve uurtje moet ze ook met me praten, testen doen, behandelplannen opstellen, mij enquêtes laten invullen, en verwachtingen laten uitspreken. Dat is allemaal om de verzekering ervan te overtuigen dat ze verantwoord aan het werk is. Ze heeft daar veel moeite mee en steekt dat niet onder stoelen of banken. Daardoor heeft ze uiteindelijk maar een stief kwartiertje om me te kneden en me oefeningen voor te doen en mijn oefeningendrang te temperen. En mij van het bloggen af te helpen.

Ik vind het heel naar voor Fysio, die beter verdient, maar misschien moet ik toch maar naar de Chinees op de hoek die ook een half uur masseert voor 35 euro ofzo. Die wordt niet vergoed, maar dan heb ik al die gesprekken over de verzekering er ook niet bij.

Heus wel weer goed

Als je midden op het woeste water in een lekke roeiboot zit.
En een riem is afgebroken en de schuimkoppen zijn wit.
En het is koud en bijna donker en het wordt zwaar in je gemoed.
Dan moet je toch gewoon maar denken: Het komt allemaal wel weer goed.

Als je mee bent op safari, en je bent ineens je groepje kwijt.
Want je was even gaan plassen, ergens in de openheid.
En een kudde waterbuffels draaft je plotseling tegemoet.
Dan moet je rustig blijven zitten: Het komt allemaal wel weer goed.

Het komt allemaal allemaal allemaal allemaal allemaal allemaal,
heus wel weer goed.

Ehwaz

Het is weer tijd voor wat coachende ondersteunende en licht richtinggevende tekst, een beetje peptalk. Ik weet geen schrijver en trek maar weer eens een Rune. Uit het roodfluwelen zakje pak ik de M die geen M is, maar de Ehwaz. Deze steen staat voor vertrouwen en loyaliteit, voor doorgang, overgang en beweging, voor veranderingen, nieuwe woonplaatsen, nieuwe standpunten of een nieuw leven. Zeg nou zelf: daar heb je wat aan!

Mijn eigen boek Orakel der Runen (Ralph Blum) voegt eraan toe: 'Bij deze rune hoort een gevoel van geleidelijke ontwikkeling, en gelijkmatige vooruitgang, samengaand met het begrip langzame groei door talrijke veranderingen en wisselingen. Persoonlijke morele inspanningen en standvastig volhouden worden van u verlangd als u Ehwaz trekt. Als u goed voor uw eigen wezen zorgt, volgt al het andere vanzelf.'

'Het is tijd u weer om te keren en de toekomst met nieuwe zekerheid tegemoet te zien, voorbereid om het komende geluk te delen.' In feite luidt de boodschap: Het komt allemaal, allemaal, allemaal, allemaal, allemaal, allemaal... heus wel weer goed', om met Brigitte Kaandorp te spreken.

Mist op de Waterweg

Als we Amsterdam om een uur of vijf verlaten is het nog 34 graden en niet te harden van de hitte. Een paar uur later eten we in visrestaurant De Zeemeeuw in de haven van Stellendam in een mysterieuze mist. Het restaurant is niet alleen niet vanwege de mist niet te vinden, er zijn ook geen borden, uithangborden, logo's of wat dan ook. 't Is dat er meer dan tien personenauto's staan daar op zaterdagavond in the middle of nowhere. Wat je noemt weer een Geheimtip. Restaurant De Zeemeeuw bevindt zich op de bovenverdieping van de visafslag. Het zit vol.

Stellendam ligt op het eiland Goeree Overflakkee. Dat is geen Zeeland, maar Zuid-Holland. Stellendam is nog de grootste en enige serieuze vissershaven van Nederland, weet Bobby te vertellen. Aan de voet van de Haringvliet-dam. We zijn daar omdat Bobby's pa het behalen van het Rijbewijs met ons wil vieren en mede door Slovenië was het er nog niet van gekomen. Pa en ma vinden het geweldig om bij hun zoon in de auto te zitten. 'Het is bijzonder maar voelt eigenlijk ook heel gewoon.'

De terugweg van Stellendam naar Maassluis geschiedt in duistere mist over Voorne-Putten, het doolhof van de Europoort en tenslotte de veerpont over de Nieuwe Waterweg van Rozenburg naar Maassluis. Er rijdt een jonge vrouw de pont op: 'Is dit de route naar Den Haag? Onze TomTom stuurt ons de pont op! Maar de heenweg zijn we heel anders gereden. Hoeveel kost een pont?' 'U kunt ook via de Benelux-tunnel', zegt de kapitein van de pont. Maar de vrouw heeft geen kaart bij zich en kan de Benelux-tunnel niet vinden.

Het lijkt ineens wel diep herfst met die mist en duisternis. Van al die gradaties in weersomstandigheden maakt men in de Amsterdamse binnenstad toch ongeveer niets mee. De pont maakt zich los van de kant, maar moet een hele tijd inhouden. We zien niet waarom. Tot er na verloop van tijd een grote zwarte schim van een tanker opdoemt. Helaas is er geen foto te vinden van een zeewaardig schip in mist en duisternis op de Waterweg.

VVV Zuid-Hollandse Eilanden

Event aan Zee (2)

Ben met de bolide naar ons Event aan Zee gegaan, en niet met de trein, omdat negen van mijn tekeningen meedoen aan de expositie. En die moeten na afloop ook weer mee naar huis. Ik wil niet dat die een weekend in een vreemde kofferbak zouden moeten achterblijven. Het voordeel van met de auto gaan is dat je zo'n dag maar twee glaasjes wijn mag. En dat je dan ook nog mag goeddoen en de hele wereld naar huis mag rijden. Een jongmens wil graag afgezet worden bij Amsterdam Amstel en Vinnie op het beruchte kruispunt op de Marnixstraat.

De hele dag was het trouwens mooi weer, overdag licht bewolkt, wat ook goed is want anders zou er niemend naar het Programma gaan, maar 's avonds is er toch weer volop avondzon. En lekker zoel! Het Jongmens op de terugweg achterin mijn auto zit steeds te bellen en te sms-en en meldt dat er in Amsterdam een enorme stortbui aan het vallen is. Die krijgen wij te Halfweg op ons hoofd.

Vinnie stuurt zodra hij thuis is foto's van zijn iPhone voor mijn blog. De foto links zijn Bien en ik. Wat zijn we blij. Het leuke is dat niet alleen Bien en ik, maar al die driehonderd mensen op ons Event zo gelukkig zijn. Iedereen straalt en doet mee en komt ons na afloop expliciet bedanken hoe leuk het was en geweldig en volgend jaar weer. Ik vind het niet eens meer erg dat Oude Baas ons een Event had opgedragen. Want dit hebben we toch maar neergezet.

Terug in de Jordaan is het weer droog en zoel. Nog uren, tot diep, diep in de nacht zitten Nieuwe Baas en ik na te stamelen op het terras bij Van Puffelen. We willen niet gaan slapen. Wat was het leuk. En dat al die lieve lezertjes mensen ons maar bléven bedanken. Niet een paar, maar zoveel. En dat ze zo straalden. Allemaal. We kunnen er niet over uit. Wat was het wat wij gedaan hebben? En we neuriën schaamteloos: 'Is Moeilijk bescheiden Te Blijven...

(De foto rechtsonder is nagezonden door Hani501)

Breder staan

Het Groot Slovenië Fotoboek is klaar. Gisteren heb ik het om twee minuten voor zes bij Kruidvat aan de Bilderdijkstraat opgehaald. Bijna ging dat nog mis ook, omdat er een nieuwe kassahulpje stond dat niets, naar dan ook helemaal niets wist, en zeker niet van e-mails, en klantnummers en ordernummers en bakken met foto's, boeken en vergrotingen, laat staan van prijsscanners. Maar ik bleef haar Zegenen en toen kwam alles goed.

Ik heb het boek in de stijl gehouden van vorig jaar. Niet dat iemand dat ziet, maar zelf vind ik het wel mooi. Spannend moment als je de foto's gaat laten zien. Vinden ze het mooi? Vinden ze het saai? Moet ik het voor zichzelf laten spreken. Zal ik erbij vertellen? Vinnie en Anneke bladerden het aandachtig door. 'Mooi', zeggen ze. 'Mooi. Was het veel werk?' 'Willen jullie nu ook naar Slovenië', vraag ik, 'of nooit?' 'Jawel, best wel', zegt Vinnie geruststellend.

De meeste discussie hebben we over de foto's met de bolide. Bobby staat er steeds op alsof de auto van hem is, op de een of andere manier kijk ik niet zo. En hij is toch van míj. 'Je staat er een beetje onzeker op', meent Vinnie. 'Daar moet je nog wat op oefenen.' 'Wat moet ik anders doen?' 'Breder staan', zeggen ze, 'meer ruimte innemen'. Hmm. Dat is weer een andere boodschap dan eerder deze week.

Overigens zat ik afgelopen maandag aan tafel schuin tegenover ene Igor met een ingewikkelde achternaam, zoiets als Zlatorog, waar ik een Poolse oorsprong bij bedacht had. Maar hij bleek van geboorte Sloveen te zijn: op zijn elfde eind jaren zestig met zijn ouders naar Nederland verhuisd. Categorie Joegoslavische gastarbeiders van toen dus. 'Waarom ging je naar Slovenië', vroeg hij verbaasd. 'níemand gaat naar Slovenië. Niemand ként Slovenië.' Hij kende alle plaatsen waar wij gezeten hadden.

Event aan Zee (1)

Vrijdag hebben we Event aan Zee. Behalve de vraag wat doen we aan vragen we ons ook af of de sprekers wel op tijd komen vanwege mogelijke files naar het strand. En of we ze trein & bus in moeten jagen. Wat we aan doen: Vinnie gaat in korte broek, maar wel met overhemd. Bien gaat nog een jurpje zoeken. Nieuwe Baas heeft een wijde witte rok. Ik ga in witte linnen broek met linnen bloesje ofzo. RoRo7 zegt dat ze in badpak gaat met een handdoek om de heupen. Ik kan er bijna niet van slapen. Kan ik zeggen dat ik dat maar niets vind? Of moet ik dat loslaten?

Het weer. Er is geen peil op te trekken. Google Weerbericht meldt dat het vrijdag stralend is. Geen vuiltje aan de lucht. De Weather Channel voorspelt echter light rain. Volgens de WereldReisgids is het vrijdag bewolkt met 20 procent kans op regen. Weer.net voorspelt een temperatuur van 23 graden en een wind van 20 km/u. Weeraanzee.nl zegt 'halfbewolkt' en 'max 22 graden'.

Midvoor

'Lucie Theodora, waarom ga jij steeds op het midden van de foto?' vraag Bien. 'Lisa is toch de Voorzitter? Maar Lisa staat steeds aan het randje van de foto.' 'Laat zien!' (ik heb de foto's nooit gezien). Maar inderdaad. Midvoor, in beide opstellingen. Oei. Hoe was dat ook al weer gegaan? Er kwam een vreemde fotograaf, een der Juryleden moest accuut weg, dus het moest héél snel. Ik zei nog tegen Lisa: jij moet in het midden, maar dat deed zij niet.

Het is wel een ding. Er zijn - herinner ik mij ineens - ook een paar grootfamiliefoto's waar ik midvoor op sta en waar dan geheid een Geschwister over mailt: 'Lucie Theodora je staat wel weer erg midvoor.' De kwestie is echt niet dat ik zo graag midvoor wil, zeg ik zwakjes, de kwestie is dat de meeste mensen zo weg kruipen.

Die meneer achter mij vond het heel spannend zoals wij daar zaten met zijn vijven op een driepersoons-Chesterfield. Lepeltje zitten, zei ik. Toen wou hij meteen man-vrouw-man-vrouw. Nee, zei ik, Lepeltje Zitten doen wij in alle mogelijke varianten. Hij suggereerde nog iets van een triootje, en ik reageerde met: Dacht het niet, en toen moesten we cheese zeggen tegen de fotograaf. Zoals die dingen gaan.

Laat ik Vinnie maar de schuld geven. Vinnie, het is jouw schuld. Jíj bent projectleider. Jíj had mij weg moeten sturen en Lisa naar voren duwen. Hoe dan ook, het is best een leuke foto.

De Marnixstraat op dinsdag

Buurtbewoners hebben een 'eigen' zebrapad in de Marnixstraat gemaakt, nadat daar afgelopen vrijdag een jongetje is doodgereden. De verkeerssituatie is hier al tientallen jaren ontzettend gevaarlijk, maar de gemeente heeft tot nu toe geen maatregelen getroffen. Het kruispunt gaat volgend jaar maart op de schop. Maar dat duurt de buurtbewoners veel te lang en ze doen het nu zelf maar.

De zebra is hier nog gemaakt met stoepkrijt, daarna werd deze overschilderd met latex. Op deze foto is het nog heel rustig, maar gaandeweg haakten steeds meer mensen aan. Ouders die hun kinderen naar school gebracht hadden kwamen mee schilderen en ook toevallige voorbijgangers vroegen of ze mee mochten doen.

Sinds gisterochtend staan er verkeersregelaars op het Marnixplein. Stadsdeel Centrum komt daarmee alsnog tegemoet aan de eis van buurtbewoners acute maatregelen te treffen om het gevaarlijke kruispunt veiliger te maken. De verkeersregelaars staan op het plein rond de tijd dat de scholen 's ochtends beginnen en 's middags weer uitgaan. Ze zullen in elk geval tot de zomervakantie, die over twee weken begint, elke werkdag op het kruispunt aanwezig zijn.

Jong & Soepel (1)

Fysio vindt dat ik veel te hard van stapel loop met al die oefeningen. Langzaamaan opbouwen. 'Die oefeningen die jij doet die zijn goed als je Jong & Soepel bent, maar dat kan helemaal uit de klauwen lopen met die ingekorte en verknoopte spieren van jou.' Dus naar het zwembad: ok, maar niet hard banen gaan zwemmen, beetje ontspannen, dat is beter. Ontspannen is altijd goed. 'Wacht nu eerst maar even tot we je weer Jong & Soepel hebben gekregen.' In haar termen heet dat stressmanagement.

Dus laat ik haar mijn nek kneden. 'Doet het zeer?' vraagt ze. 'Je moet zeggen als het zeer doet hoor.' 'Ja', brom ik na een tijdje, 'het doet inderdaad zeer, maar dat zal wel ergens goed voor zijn.' 'Dat is een ouderwetse opvatting', wijst ze me terecht, 'dan doe ik het gewoon een beetje zachter.' De verkorte spier in de bovenarmen kan ik zelf - overdwars - masseren.

Hoofd Schouders Knie en Teen

Tijdens de vakantie kreeg ik op een dag pijntjes. Niet erg, maar wel manifest en zeurderig. In de bovenarmen en in de schouderbladen. Ze gaan niet over, maar ze lijken mij typisch een geval van Vage Klachten, dus in een afspraak met de huisarts heb ik helemaal geen zin. Die zegt dan: Ga eerst maar eens naar een fysiotherapeut. Zou ik RSI hebben? Of zit dat in de polsen? Van RSI hoor je nooit meer wat.

Ik dus direct naar Fysio - dat kán tegenwoordig. Zij knijpt wat in mijn nek, bovenarmen en schouderbladen en en constateert dat sommige spieren kabels zijn en andere onderontwikkeld - met name die in het schouderblad en de bovenarm, die pijntjes veroorzaken. Dat ik een laag lichaamsbesef heb. En dat veel mensen dat hebben, en dat dat van deze tijd komt waarbij de mensen helemaal in de computer kruipen.

Zelf denk ik schuldbewust: dat hardlopen doe ik ook niet meer, en aerobics, en ik moet gewoon weer elke dag met de fiets. Fysio heeft er alle begrip voor dat ik dat niet op kan brengen, dat hardlopen na het werk. En ook niet vóór het werk. Ga dan 's avonds een rondje Vondelpark wándelen in plaats van hollen, adviseert ze, of muziek maken. Maar níet aan de computer, en niet naar soaps kijken, dat is nergens goed voor. Hm. Net mijn lievelingsbezigheden...

Drie oefeningen krijg ik mee. Heel eenvoudig. Vind ik natuurlijk veel te weinig. Ga dan Nederland in Beweging doen, met Olga Commandeur, van Omroep Max, adviseert Wilma. Dat is om 06.45 uur. Ik zie me al! Voorlopig doe ik maar een eigen variatie op Hoofd-Schouders-Knie-en-Teen-Knie-en-Teen, gebaseerd op wat ik me herinner van alle cursussen die ik ooit gevolgd heb.

En ik weet ook wel dat ik andere, lichtere leesbrillen moet kopen voor de computer. Meerdere, voor de diverse computers in den lande waar ik aan werk. En stickertjes voor alle leesbrillen en alle sterktes. De brillen vastbinden aan de computers in kwestie. Lekker ingewikkeld, maar waarschijnlijk wel effectief tegen deze Vage Klachten.

Jemimah

Er is weer een nieuw achternichtje geboren. Ditmaal te Houten. Ze heet Jemimah. Hoe? Jemimah! Uitgesproken als Djemima. Hoe? Djemima! O! Hoe zal zij afgekort gaan worden? Jemi? Djemi? Mima? En wie is Jemimah? Naar wie is dit nichtje genoemd?

De naam Jemima is Hebreeuws en komt uit de Bijbel. Het betekent zoveel als 'duifje'. Job noemt de eerste dochter die hij na zijn zware beproevingen ontvangt, Jemima. De naam betekent: warmte, tederheid. 'Zeven zonen kreeg hij nog en drie dochters. De eerste noemde hij Jemima, de tweede Kesia, de derde Keren-Happuk. Van de vrouwen in het hele land waren de dochters van Job de mooiste. Zij kregen van hun vader, net als hun broers, grond in bezit.' (zo lezen wij in Job 42).

Van Jemimah's oma (mijn Zus 3, die ook de moeder is van Nichtje en Jongste Nichtje) begrijp ik dat haar kleindochter vernoemd is naar een Indiase vriendin van de ouders. Van Jemimahs overgrootmoeder (dat is mijn Mutti) begrijp ik dat Mutti's jongste zus ook de naam Jemima in de doopnaam heeft. Nog even en ik mag geloof ik een stamboom gaan plaatsen.

Ook veel honden en konijnen heten Jemimah.

Siblings

Broer en zus. 1968 en 2009. Veertig jaar zit ertussen. Kijk, de boom is óók gegroeid. Wat zal ik erover vertellen? Ze zijn bezig het ouderlijk huis te ontmantelen. De ouders zijn verhuisd naar het verzorgingshuis. Vandaag zijn ze bezig de boekenkasten leeg te halen. Zo'n honderd schaakboeken op de eetkamertafel. Of ik Oom Jan Leert Zijn Neefje Schaken wil hebben. Nee, dat heb ik al. Of een boek met openingszetten. Daar zijn er ook enige tientallen van. Nee, heb ik ook al. Geef ze allemaal maar aan de schaakclub.

Drama op de Marnixstraat

Vanmorgen fiets ik langs een drama en dat op de nuchtere maag: jongen van 12 doodgereden op de Marnixstraat ter hoogte van het Marnixbad door vrachtwagen. O! Anderhalf jaar geleden is A. ook op dat kruispunt aangereden. Zij had ongeveer alles gebroken wat een mens maar kan breken, maar zij heeft het ongeluk op wondere wijze overleefd. En loopt weer.

Het gebeurt steeds vaker in Amsterdam! Vrachtwagens die jonge mensen aanrijden. Protesten tegen grote vrachtwagens in het centrum helpen niet. Bloemen op de plek des onheils zijn wekenlang stille getuigen van de drama's. Heb eens een stuk gelezen over waarom het zo vaak jonge vrouwen zijn die aangereden worden, maar ben de clou vergeten. Was het niet de dochter van schrijfster Anna Enquist die op de Dam was doodgereden?

Ik fiets er nota bene met een ochtendhumeur langs, geïrriteerd omdat ik door alle politiewagens en ambulances niet door kan rijden en onder linten door moet kruipen. Bij het eerstvolgende stoplicht vragen ik aan de medefietsers: 'Wat was er eigenlijk aan de hand?' Een mevrouw grauwt tegen mij: 'Ik wil het niet weten! Ik wil het niet weten! Je durft toch je kind de straat niet op laten gaan?' Heb de neiging om terug te snibben: 'Snauw niet zo tegen me, mens', tot ik me realiseer wat de oerangst van elke ouder is.

Dan word ik uren in beslag genomen door wat op het werk gebeurt. Pas om twaalf uur herinner ik me het drama en zoek ik op internet wat er aan de hand was. O! Je zou toch zo je zoon of dochter verliezen!

Bericht in AD
Bericht 'Vrouwen vaker slachtoffer dode hoek' 2008

Volgers

Ik heb een Neef die momenteel in Rwanda verblijft. Hij doet daar serieus onderzoek, en blogt in zijn vrije tijd ook over minder serieuze zaken. In Rwanda zijn is een enorme cultuurshock en Neef schrijft er geweldig geestig over. Ik weet niet of hij het op prijs stelt als ik zijn blog openbaar maak. Zal het hem vragen. Zodra zijn toestemming daar is zal ik hem linken. Hij schrijft bijvoorbeeld eindeloze 'Wist-je-datjes'. Hieronder een kort stukje daaruit.

Wist je dat:
- De tweedehands kleren uit Europa hier op de markt verkocht worden?
- Heel veel mensen hier in met name Duitse shirtjes rondlopen
- Er in Duitsland dus veel Humanebakken staan?
- Deze shirtjes echt tot op het bot afgesleten gedragen worden?
- Door de zon en het stof alle kleur verdwijnt uit deze shirtjes?
- Naast van Persie, inmiddels ook Overmars, Frank de Boer, van Nistelrooy, Kluivert (2x), Makaay, Davids, Bergkamp (2x) en van Hooydonk gesignaleerd zijn?
- De blikken noodvoedsel van de USAid hier in de supermarkt te koop zijn?
- De meeste vrouwen hier een paraplu bij zich hebben; voor als de zon schijnt?
- Er ontzettend veel mensen hier langs de autoweg lopen?
- Dit de gewoonste zaak van de wereld is?
- Omar daarom bij zijn verblijf in Nederland ook langs de snelweg liep?
- Ze ook op de fiets van alles verslepen?
- Er rijdende constructies gemaakt worden die bij ‘fiets ‘m d’r in’ van Te land, ter zee en in de lucht niet zouden misstaan?
- Hier bijvoorbeeld 50 jerrycans aan zo’n fiets gebonden worden?
- Dit gevaarte rustig 3 meter breed is?
Etcetera, etcetera.

Wat ook leuk is aan Neefs blog is dat je 'volgers' ziet. Hoewel het aantal volgers per week groeit, vind ik dat hij nog meer volgers verdient. Zelf heb ik momenteel als zodanig slechts één officiële volger - al heb ik die al wel een paar maanden. Hoe heeft hij dat gedaan, dacht ik, dat volgen? Ik heb dat helemaal niet ingesteld? Eerst vond ik het een beetje op stalken lijken, zo'n volger zonder foto. Maar deze is niet eng, want het is Bart. Bart, kan er geen foto bij? Maar hoezo 'volgers', dacht ik ook. Men is toch geen goeroe! Of wel een beetje? Toch ben ik verrast en vereerd dat iemand mij volgt. En dan is slechts één volger wel weer heel weinig. Misschien wil nog iemand volger worden? Ik nodig u allen uit.

Moeie dieren

Nu ik vóór ik naar bed mag een half uur moet wachten tot alle foto's voor Het Grote Slovenië Fotoboek verzonden zijn, kan ik wel even mijn mail lezen. Er zit een berichtje tussen van StumbleUpon. Ik was het fenomeen kwijt, het was van ver voor het bloggen en iTunes. Daar ben ik tijden aan verslaafd geweest.

Je kunt er daar steekwoorden opgeven met jouw interesses, en ze leiden je dan langs allemaal sites die je leuk zou kunnen vinden. Elke keer moet je aangeven of je de site waar je op terecht kwam wel of niet leuk vond, zodat de selectie steeds passender wordt. Het beloofde verrassing na verrassing. Die bestaan dus nog steeds!

Nee, niet doen, denk ik nog, maar daar ga ik alweer. Ze sturen me naar een site met foto's van Tired Animals onder de titel 'Have you ever been so tired?' De ene foto is nog prachtiger dan de andere. Om allemaal in je slaapkamer te hangen. Of op het werk.

Roze! Prinsessen!

'Stuur mij die foto nou!' mail ik vandaag aan Leen. 'Ik heb geen onderwerp meer voor het blog.' Al avonden ben ik bezig mijn Grote Slovenië Fotoboek samen te stellen. Daarbij bloggen is teveel gevraagd. Over mijn Grote Kroatië Fotoboek van vorig jaar deed ik geloof ik 12 uur, op een zaterdag van 10 tot 22 uur, maar toen werd ik de hele dag verzorgd.

Leen sms't: 'Ik wil nú de foto sturen, maar nu ben mijn camera kwijt!' Gelukkig heeft ze hem twee uur later gevonden.

Omdat Vespa weer bij hen had gelogeerd nam ik cadeaus mee terug: een fles Sloveense walnotenlikeur voor de moeders en een roze Walt-Disney-prinsessen-kleuter-kegelspel voor Riemer. Jammer genoeg was hij al naar bed toen ik kwam. Voor achten kwam ik, terwijl ik niet beter weet dan dat hij om 20 uur naar bed gaat. Maar Riemer is tijdens de vakantie vier geworden en gaat nu naar School. Daarom moet hij nu eerder in bed. Ik was wel een beetje teleurgesteld, want had zijn reactie graag willen zien. Daarom beloofde Ekfa dat ik de volgende ochtend een foto van het uitpakken van het cadeau zou krijgen.

Ik vond het kegelspel in een Italiaans benzinestation. Ik wist het meteen: roze! prinsessen! Dit is Riemer. Want de voetbal-outfit die ik vorig jaar meenam uit Kroatië was niet helemaal raak. Toch was ik niet helemaal zeker van dit cadeau. Zouden deze twee steekwoorden nog steeds gelden? Of heeft hij zich inmiddels in een andere richting ontwikkeld? Hoe snel gaat dat bij een peuter?

Wat vind je ervan? vroeg ik Bobby in dat benzinestation. Tja, zei hij. Hij is nogal diplomatiek. Er was ook nog een ander Walt Disney-kleuter-kegelspel, voor jongens neem ik aan, met oranje en bruin en enge dieren. Die vond hij leuker. Ja, ik ook. Maar Riemer heeft zijn eigen wetten. Ekfa was in elk geval blij en dankbaar dat het speelgoed behalve Roze en Prinsessen ook Sportief is.

Van je Hela Hola

Nieuwe Baas wil dat ik een plant neem. Mijn werkkamer is wat saai geworden. Zullen we samen naar Gerda's Bloemen voor een mooie bloeiende plant? vraagt ze. Nee, pruttel ik, want dan zorg ik er niet goed voor en dat stort hij langzaam in en dan wordt het steeds treuriger en treuriger. Ik heb het al eens geprobeerd met een varen. Ach, die varen...

Vlak voor mijn vakantie hadden we onze vergadertafels omgeruild. Mijn vergadertafel vond ik te veel Directietafel en zij vond die van haar teveel Ikea. Mijn nieuwe set is een beetje beige. Licht hout. Er mist pit. Er moet wat op die tafel. Maar verse bloemen elke week is wel duur. Bij Tuincentrum Osdorp zag ik afgelopen weekdend een hele afdeling kunstbloemen. Dat wil ik. Hysterische kunstbloemen. Te groot, te veel, te kleurig. te nep. Op de ramen hebben we immers ook al plastic bloemen, die had ik medegenomen uit Wenen. En ik heb nog een wens: ik ga proberen bij de Blokker plastic grasmatjes met madeliefjes erin te scoren. Voor op de vensterbank.

Zo'n droom staat vast ergens voor. Voor de recessie. Volgend jaar deze tijd hebben we weer 700.000 werklozen, was gister op het nieuws. Het staat waarschijnlijk voor Van-Je-Hela-Hola-Houd-Er-De-Moed-Maar-In.

Tuin Centrum Osdorp

Omdat ik net terug ben van vakantie en de zon uitbundig schijnt is een van de eerste opdrachten voor het leven back home om de tuin (het balkon) weer tot bloei te krijgen. De tulpen, blauwe druifjes, krokussen, narcissen, cyclaampjes en hortensia's hebben de lente en mijn afwezigheid niet overleefd. Hun seizoen is het ook niet meer. Bovendien ook tijd voor nieuwe strandstoelen, dus gaan we naar Tuin Centrum Osdorp.

Tuin Centrum Osdorp is - dit voor niet-Amsterdammers - een echte Geheimtip. Het is eigenzinnig Amsterdams. Géén Praxis of Intratuin, maar van zelfstandig ondernemers die keien zijn in krankzinnige reclamespotjes op de lokale tv. De naam zou de indruk kunnen wekken dat het een kleinschalige onderneming betreft, maar ze zijn wel degelijk een soort Ikea. Er is veel buitennissigs te vinden, zoals haaitjes in de aquaria. En veel fonteintjes. Tuin Centrum Osdorp is geliefd bij alle lagen van de Amsterdamse bevolking. Zwager onthulde laatst dat hij de plantjes voor zijn Parijse balkon ook bij Tuin Centrum Osdorp betrekt en die met de Thalys naar Parijs vervoert.

Ik haal eenjarigen in wit, roze en lila. Beautiful. Het is een hele klus, werkelijk vele uren werk, en daar zie je dan als alles klaar is helemaal niets van. In tegendeel: het ziet er allemaal heel vanzelfsprekend en evenwichtig uit: een bloeiend balkon straalt je tegemoet en tegen de tijd dat je vijf vuilniszakken naar de straat gezeuld hebt ben je gelukkig al het werk alweer bijna vergeten...

PS 1. Ter geruststelling: deze etagère is niet van mij, maar een plaatje van de Gamma.
PS 2. Commercials van Tuin Centrum Osdorp (TCO) op YouTube

Ave Maria (2)

Deze 'Ave Maria' van Angela Gheorghui is het geworden. Moeders kreeg haar laatste eer in de kapel van RK Begraafplaats Buitenveldert. Tegenover de Rietveld Academie. In een Latijnse mis met een allervriendelijkste priester die niet gewend was Latijnse missen te brengen. Hij was gewijd in 1974, toen de Latijnse mis al tien jaar afgeschaft was. Er waren nog enkele gelovigen bij het afscheid, maar toch meer niet-gelovigen.

Ik stond een beetje aan de zijlijn, maar het was toch mooi. 'Ik tel alleen de zonnige uren' was het thema van deze Moeders' leven en daarom ook van haar uitvaart. Ja, waarom zou je alleen de laatste onbehaaglijke jaren van de ouderdom herinneren. Maar toch ook licht bevreemdend, omdat er de laatste jaren zoveel andere verhalen dan over zonnige uren hadden geklonken.

Een uiting van het hedendaagse volle leven was de uitvaart ook. Het moderne leven van seriële relaties kan uitvaarten met veel exen opleveren. Thema tijdens het natafelen: wie had de meeste exen van de broers en zusters? En dan waren ze er nog niet eens allemaal.

Categorie Klein Leed (2)

Reenske en Jon zeggen trouwens dat ik mij bewonderenswaardig kalm gedraag als ik de kwestie van mijn fiets op het Centraal Station uiteenzet. Zij zouden al láng in stampvoeten en huilen zijn uitgebarsten. Ja? vraag ik gretig, omdat zo graag bewonderenswaardig kalm zou willen zijn maar mijzelf niet altijd zo ervaar. Ja! zeggen ze.

Gisteren ben ik drie keer naar het CS geweest. De fiets stond nog steeds vast. Die remkabel zou met een imbussleutel los moeten, dat zie ik, al zie ik niet op welke plek precies. Er zijn meerdere plekken waar men met imbussleutels de boel zou kunnen demonteren, maar dat blijft mij bespaard, want ik heb de imbussleutels niet bij mij. Vinnie adviseert mij naar de 'toezichthouders' op de fietsflat te gaan. Nu heb ik daar niet al te hoge verwachtingen van, maar je weet het niet. Nooit geschoten is altijd mis.

Dus ik voor ik bij Reenske ga eten bij de toezichthouder langs. Het is een beetje een seupele jongeman (seupel is een schitterend Drents woord waar een Nederlandse equivalent van ontbreekt), maar nu ik afhankelijk van hem ben moet mijn kritische zin even uit. Wat heeft u gestudeerd, vraag ik, bent u fietsenmaker? Nee, voor dit beroep hoef je echt niets te kunnen, zegt hij. Hij ziet het probleem onmiddellijk en maakt er een Heel Leuk Grapje over, namelijk dat de eigenaar van de fiets die aan de mijne geklonken is op Wereldreis is gegaan. Hij wil mij wel helpen, maar bij de imbussleuteltelset kan hij even niet, want hij is zijn sleutels van het gereedschapskluisje vergeten. Maar over een half uur komt zijn collega hem aflossen. Als ik een half uurtje heb?

Na dat halve uur sloopt hij mijn remkabel vakkundig en is de fiets los van de buurman. Of ik mijn eigen sloten er nu even afhaal, dan kan hij de kabel weer vastmaken. Blijk ik zelf de verkeerde sleutelbos bij mij te hebben! Ik word een beetje nerveus, want Reenske's nasi staat inmiddels al wel erg lang te pruttelen. Hij zegt: 'Gaat u maar naar uw afspraak, ik maak hem zo wel vast.'

Enfin. Vannacht van Reenske lopend naar huis gegaan en vanmorgen wéér naar het CS. De remkabels wapperen vrolijk in de rondte. Hij heeft het helemaal niet meer vastgemaakt. De toezichthouder van hedenochtend is zo mogelijk nog seupeler dan de vorige. Nee hoor, zegt deze, dat doen wij niet. Gaat u maar naar de Bewaakte Stalling. Maar de medewerker van de bewaakte stalling zegt ook: 'Nee mevrouw, dat doen wij niet. Nee, echt niet, dat doen wij niet. Nee! U moet naar een echte fietsenmaker. Kijk, die remkabel is helemaal kapot.'

Nu ben ik weer thuis. Lopend langs de grachten met de fiets aan de hand. Want zonder rem kan men niet fietsen. Ik huil en stampvoet nog steeds niet. Maar wel bijna. Eerst maar eens een kopje koffie.

Abhyanga

Het is weekend. Alweer een week terug in het oude leven. Ik mag van mezelf de nieuwe Happinez. Die gaat ditmaal over de liefde. Ik ben een beetje terughoudend over de Happinez sinds het blad een nieuwe hoofdredacteur heeft. Naar mijn smaak deed Inez van Oord het veel beter, maar ja, zij heeft besloten een tijdje niet te werken en het stokje door te geven. Haar opvolger heeft het nog niet zo in de vingers. Vaste auteurs zijn nu Susan Smit, Lisette 't Hooft en Tijn Touber. Tijn schrijft over Instant Verlichting, Susan over tantra-seks (beetje theoretisch, maar dat kan kloppen, want elders in het nummer schrijft in haar column dat haar verkering uit is) en Lisette over Leven-Vanuit-Liefde. Lisette vind ik de beste van de drie. Zij schrijft over het loslaten van het angst, haat & twijfel uit je eigen ziel. Het 'ongelukslichaam' te lijf gaan. Dat is een term van ene Barry Long. Eckhart Tolle noemt het het 'pijnlichaam'. Het is een 'energetische bal van onvrede' die in je lichaam zit. Die moet je wegmediteren.

Enfin. Natuurlijk lees ik alles. Wie wil niet de liefde als belangrijkste kracht in haar leven? Het gaat er natuurlijk om dat je veel van jezelf houdt. Het makkelijkst toepasbaar is een artikel over Abhyanga massage: het raadt aan om jezelf 's morgens een massage te geven. Gedurende een kwartiertje je lijf en je hele huid met olie insmeren. Het is goed voor de doorbloeding, voor de huid, voor je energiedoorstroming en je algehele gevoelen. En als je dat kwartiertje niet haalt alleen je hoofd en je voeten.

Spaanse Pertini's

Het schoeisel is al een paar maanden - zo niet jaren - een vraagstuk. Vanwege de trotse houding loop ik het liefst op een lichte hak, beetje stoer, beetje sierlijk. Gekleurde cowboylaarsjes, liefst met een beetje een achteruitleunende hak. Maar vanwege pijn aan de voeten is het beter voor me om op platte schoenen lopen. Ik herken me echter absoluut niet in de damesschoenen anno 2009. Wil je platte schoenen dan krijg je sneakers, gympen, Birkenstocks of ballerina's.

Nee, dan in die eerder deze week gememoreerde genoemde jaren tachtig! Toen werden ons tenminste ook een beetje stoere platte schoenen gegund. Dat androgyne is er helemaal uit. Voor vrouwen met schoenmaat 40 of meer is dat dan weer geen probleem, zij kunnen desgewenst op de herenmodellen overstappen, maar ik heb maar maat 39. En mannenschoenen beginnen met maat 40.

Vandaag heb ik Jury. Om een beetje serieus over te komen heb ik mijn paarse streepjespak aangetrokken - en omdat ik ineens het leven lopend moet afleggen en vanwege de pijn aan de voeten: mijn gympen. Het is een statement, gympen onder een streepjespak. Maar het is eigenlijk niet het statement dat ik wil maken. Ik loop de Taft-schoenenwinkel binnen. Geile schoenen hebben die. Veel Sendra's. Herenschoenen maat 39? Nee, die zijn er niet. Of toch... Eén paar heeft ze: slangenleren Pertini's. Spaans. Wel een beetje duur en donker voor de tijd van het jaar, maar soit. Men moet ook eens een knoop doorhakken. Ze lopen verrukkelijk.

Nieuwe Baas komt bij de Jury in een lichtgeel jurpje en sierlijke witte zomerhakjes. Kijk, zeg ik, wijzend op mijn nieuwe slangenleren Pertini's: 'Ik heb nieuwe schoenen.' Ze trekt haar gezicht in een hartelijke grimas als ze reageert: 'Leuk!' Ook Reenske en Jon, bij wie ik 's avonds ga eten, die allebei op kekke dameslaarsjes lopen, kijken me verbijsterd aan. Ik moet maar gauw weer bonden met Leen, die ook altijd herenschoenen draagt. Dat studentetje dat mij over genderdysforie had zullen interviewen vanwege mijn James-Bond-auto en mijn herenfietsenpark zou ook hier weer een aanknopingspunt gehad hebben.

Categorie Klein Leed (1)

Wat ik nu weer heb. Categorie Klein Leed. Vanmorgen ga ik met de trein naar Haarlem. Mijn fiets parkeer ik in/aan de fietsflat bij Amsterdam CS. Daar zijn rekken geconstrueerd waar iedereen de fiets kan vastklinken met een goeie ketting. Maar kijk: mijn fiets - leuk modelletje, nietwaar? - heeft ook nogal exuberante remkabels.

Bij terugkomst blijk ik een buurman in de fietsflat opgedaan te hebben die - ik neem aan per ongeluk - zijn ketting door mijn remkabel gehaald heeft. Ik draai nog wat aan schroeven en moeren maar die remkabel zit natuurlijk goed vast en ik besluit dan maar de tram te nemen. Zou mijn Victorinox hier uitkomst kunnen bieden? Doorzagen is ook zo wat. Of het nu mijn remkabel is of zijn ketting.

Wat voor Typ zou de eigenaar van die fiets zijn? Iemand die een dagje weg is? Een lang weekend? Een maand? Om 23 uur besluit ik de gok te wagen. Tripje op en neer naar het station. Hij-is-los-hij-is-los-hij-is-los, denk ik bezwerend. Maar neen. De buurman is nog niet terug. Zucht. Dat wordt lopen en trammen, en vooral de tijd voor de dingen nemen. Hoe vaak zal ik de komende dagen op en neer naar het station gaan?

Back home

Dit boek kreeg ik op mijn verjaardag van Zus 3. Heb ik fijn van genoten op vakantie. Korte verhalen over katten, deels door goede, deels door matige schrijvers. Schrijvers werken vaak thuis en hebben vaak katten. Het huisdier is een geliefd onderwerp, hebben we de afgelopen Boekenweek met het dier als thema veel over kunnen horen en lezen.

Graag heb ik het even over de foto op het omslag. Ik keek er eerst met enige afweer naar, maar kon dat gevoel niet plaatsen: wat is er toch mee? Wat maakt 'm zo ongemakkelijk? Waarom hebben ze deze foto gekozen? Er zijn toch zoveel mooiere kattenfoto's?

Maar ineens wist ik het. Deze kat/kater? is gefotografeerd alsof zij/hij als een geliefde naast je in bed ligt. Die ogen! Heel vanzelfsprekend aanwezig, totaal, zonder enige terughoudendheid, alle aandacht opeisend. Daar gaan die verhalen ook allemaal over, over katten die het gezag in huis overnemen. Hoe dienstbaar je als 'baasje' bent aan je kat. Als er iemand de baas in huis is dan is het de kat.

Mijn vaste lezertjes begrijpen het al: dit leidt onmiskenbaar naar Vespa. Na drie weken scheiding zijn Vespa en ik weer tezamen. Helemaal. En ze is nu zo aanwezig en opdringerig! Vooral in bed! Lag ze tot voor kort nog op het voeteneind of op mijn haar, sinds ze terug is werpt ze zich voortdurend tegen me aan, tikt ze me aan op mijn armen of in mijn gezicht met haar zachte voetzooltjes en - als ik niet naar wens reageer - zachtjes maar aanhoudend met haar scherpe nagels. Vespa wenst geaaid te worden. En wel nú! Met zo'n dier is er geen ruimte meer voor een geliefde!

Ave Maria (1)

Gisternacht is er een moeder heengegaan. Of ik voor de Uitvaart misschien een mooie versie weet van het Ave Maria. Deze Aafje Heynis is mooi. Tragisch. Maar ook een beetje historisch. Ik hoorde ook een versie van de Koreaanse Sumi Jo. Die is lichter. Maar die kan ik zo een twee drie niet op cd vinden. Barbara Bonney, ook schitterend.

Familienfreude

Ik stoor Zuslief in orgelspel (op het keyboard) als ik bel om bij te praten. Ze oefent 'Nun danket alle Gott'. Haar buren zijn aanstaande weekend een stuk of veertig jaar getrouwd en de dominee heeft gevraagd of zij wil begeleiden. Eerst zou het om drie psalmen gaan, maar nu ze heeft toegezegd wil hij eigenlijk ook een Voorspel, een Tussenspel en een Naspel. 'O!' roep ik enthousiast, 'Dank Dank Nu Allen God! Wil ik óók! Mag ik een kopie?' 'Nee', zegt ze, 'want ik heb een versie met drie mollen. Ik heb net de eerste regel gespeeld en van de vijf akkoorden speel ik er vier fout.' Ze bedoelt: 'Als ik het al niet kan, dan kun jij het helemáál niet.' 'Kun je dan niet op een andere toonhoogte spelen', vraag ik, 'met één mol, of één kruis?' 'Nee', legt ze uit, 'dan is het niet zingbaar.'

Gelukkig wil ze wel even bij het orgel weg en nemen we het leven door. Zij vertelt ramp na ramp. Zo hebben ze een maand geleden een jonge labrador genomen. Mika, leuk voor de zonen. Het idee is dat de hond overdag binnen is en 's nachts buiten in een hok slaapt. Dat is op zich heel gewoon voor Duitsers in hun contreien, maar dat weet die hond natuurlijk niet. Die wil dat niet. Hij maakt ook ruzie met Jopie, de kat. De labradorpup is door hun nogal ruime huis ook niet zindelijk te krijgen: ze hebben gewoon niet door wanneer hij ergens zijn behoeften heeft gedaan. Kortom: het hele gezin is inmiddels getergd. En de pup is nog te jong voor op cursus. En de zonen zijn helemaal niet zo dol op de hond als verwacht. En zijzelf ook niet. Wat nu? 'Martin Gaus', adviseer ik. Maar ze heeft al vijf boeken.

Nu krijgen ze de komende drie weekends ook nog kinderen uit Tsjernobyl te logeren. Die zijn op kamp gehaald door de kerk en de dominee (tegen wie ze blijkbaar geen Nee kan zeggen) had gevraagd of zij gedurende drie weekenden twee van die kinderen willen hebben logeren. Haar zonen bleken er geen trek in te hebben: Oekraïense logés. Daar was Zuslief zo door ontzet ('Hebben wij zulke verwende kinderen? Blijkbaar doen we iets niet goed!'), dat ze van de weeromstuit Ja gezegd heeft tegen de dominee. Hoe oud die logés zijn en of ze überhaupt een woordje over de grens spreken, ze heeft géén idee. Dat wordt nog wat. Drie weekenden lang. En die zonen die geen Oekraïense logés willen. En die labradorpup erbij.

Nadat we vijf minuten de slappe lach hebben gehad om hun Leven-Zelf moet ze weer orgel oefenen. Het zeer toepasselijke lied 'Nun danket alle Gott'.

De Jaren Tachtig

Net naar de OBA geweest naar een tentoonstelling met foto's over Lesbische Subcultuur in de Jaren Tachtig en Negentig. Foto's van Marian Bakker. Heel raar om mee geconfronteerd te worden. Wat zal ik ervan zeggen. Het was een beetje mijn Umfeld. Begin jaren tachtig kwam ik in Amsterdam wonen. Ik zocht mijn weg en vond dat toen maar raar, die lesbische subcultuurtjes, die anarcho-feministen en dat kraken. Het was nogal in zichzelf gekeerd en daarin zelfbevestigend. Een systeem dat niet erg open stond voor gewone mensen. Gewoon: dat was huren. Ik huurde gewoon, in Bos & Lommer. Ik had best aan een gracht willen wonen, maar ik vond niet dat we daar Récht op hadden. Je kwam de subcultuurtjes tegen in het uitgaanscircuit. Saarein. COC. Orka la Roze. Eigenlijk kreeg ik nooit contact met ze. Ze waren nogal op zichzelf gericht. Deze motorpot herinner ik me nog wel - ik vond haar wild aantrekkelijk. Een van de weinige wild aantrekkelijke vrouwen uit die scene.

Fotografe Marian Bakker was een van de kraaksters van het NRC-Gebouw. Zij fotografeerde haar huis en haar woongroep veelvuldig. En het subcultuurtje van kraakpotten daar omheen. Voor haar was dat het Nieuwe Universum. Het waren wilde tijden. Veel actievoeren. Alle maatschappelijke verhoudingen stonden op scherp. Veel confrontaties tussen mensen: mannen, vrouwen, homo's, hetero's, ook tussen alle soorten lesbo's, tussen linksen en rechtsen, aanhangers van SM en softe seks, en alle gebieden daar weer tussen. Je kunt het je nu bijna niet meer voorstellen. De foto's rakelen het allemaal op.

Het boek bij de tentoonstelling (bij de balie van de OBA wist niemand ervan. Boek? Tentoonstelling?) koop ik bij Xantippe. Hani501 vertelde gisteren door de telefoon dat ze er bij Jos tien had afgeleverd. In consignatie. Ter info: Jos is er nu al doorheen.

Zeg ik tegen Jos: 'Het is wel confronterend.' Zegt Jos: 'Ja, inderdaad. Die tijd.' Zeg ik: 'Als je niet kraakte en niet van het lesbisch separatisme was hoorde je er niet bij.' Zegt Jos: 'Ik ging bij De Bonte Was, die stonden wel open.' Zeg ik: 'Ik ging bij Homologie.' Zegt Jos: 'Het was een heel klein wereldje, dat van Marian Bakker. Jammer dat ze dat alleen maar gefotografeerd heeft.' Zeg ik: 'Nou ja, dat kán, maar ik wou dat ze iemand die tentoonstelling en dat boek hadden laten maken, die een beetje meer afstand had. Die in staat was geweest dit als Wonderlijk Fenomeen uit te vergroten. Want dat waren ze toch: een Wonderlijk Fenomeen. Die kraakpotten. Wat zou er van ze geworden zijn? Waarschijnlijk allemaal nette dames nu.' Zegt Jos: 'Hani501 had dat kunnen doen.' Zeg ik: 'Ja, Hani501 had dat kunnen doen.'

That Rainy Day

Dat is waar ook, ik heb een piano, bedenk ik zondagavond als ik thuis kom en een beetje onwennig mijn eigen thuis onderzoek. Wat een boel spullen. Men kan toch met veel minder toe, merkt men wanneer men een paar weken vanuit een koffer leeft.

Op de piano staat het pianoboek I Can Play That! opengeslagen op dit nummer Here's that Rainy Day. Frank Sinatra zong het. En Judy Garland. Van de laatste staat een versie op YouTube. Zou ik het nog kunnen? vraag ik me af. En ik kan het nog.

MAYBE I should have saved
Those leftover dreams
Funny
But here's that rainy day
Here's that rainy day
They told me about
And I laughed at the thought
That it might turn out this way
Where is that worn out wish
That I threw aside
After it brought my love so near
Funny how love becomes
A cold rainy day
Funny
That rainy day is here
It's funny
How love becomes
A cold rainy day
Funny
That rainy day is here

Psychedelica

Tijdens de vakantie heb ik niet alleen schetsjes gemaakt, die natuurlijk veel leuker zijn dan de mandala's, maar heb ik mij ook verder bekwaamd in de kunst van de mandala's. Ben meer hallucinerende mandala's gaan maken. Psychedelisch. 'n Sixties-sfeer. Men zou zo stofjesontwerper kunnen worden.

Psychedelische kunst, zo valt te lezen op een architectensite, verwijst naar de culturele beweging en de kunst uit de tweede helft van de jaren zestig. Deze stroming floreerde vooral aan de Amerikaanse Westkust. De beweging propageerde onderzoek van het onderbewuste door middel van drugs, zintuiglijke begoocheling, en volledige onderdompeling van de zintuigen in muziek en lichtshows. In de beeldende kunst kenmerkt deze stijl zich door obsessief gedetailleerde afbeeldingen, dubbelzinnige voorstellingen van de ruimte en felle kleuren.

Het blijft leuk, dat mandala's kleuren. Maar nu ik de schetskunst met viltstiften opnieuw heb leren kennen (de eerste keer was in Parijs), lijkt het me ook wel leuk om een dagboekje in schetsen te gaan maken. Naast het bloggen is dat echter allemaal veel en veel te veel.

Arbeidsvreugd

In een van de vele wegrestaurants die we dezer dagen aandeden hadden we een conversatie over arbeidsvreugd. In dat betreffende restaurant droegen de medewerksters witte plastic schorten over hun paarse uniform en hadden ze witte kartonnen driehoekjes op het hoofd. Allemaal hadden strakke bleke afgetrokken gezichtjes. Dus behandelden we de vraag: Is arbeidsvreugde mogelijk in een wegrestaurant? Ik dacht van wel, maar dan is wel de voorwaarde dat het management inziet dat het fiks moet investeren in de collegialiteit.

Er is een goed voorbeeld van bij de vuilnismannen van Amsterdam. Niet een beroep om een-twee-drie enorme trots aan te ontlenen. Maar de Dienst Reiniging Amsterdam is erin geslaagd om er een beroep met trots van te maken. De vuilnismannen hebben een sterke onderlinge band en samen zijn ze er trots op dat de stad schoon is dankzij hen. Dat is heel knap gedaan. Dat is bij mijn weten nog nooit in een wegrestaurant vertoond.

In de kranten van de afgelopen weken staan toevalligerwijze stukken over arbeidsvreugd. Er is een Leerstoel Arbeidsvreugd opgericht aan de Erasmus Universiteit van Rotterdam - nou ja: het vak heet Organisatiepsychologie. De kersverse hoogleraar heet Arnold Bakker. Concurrerende bedrijven, zo is zijn stelligste overtuiging, kunnen alleen overleven in de Westerse wereld als ze bevlogen werknemers in dienst hebben. Juist bedrijven die zijn getroffen door de kredietcrisis moeten investeren in de bevlogenheid van hun werknemers, vindt hij. 'Mensen maken het verschil. Ik wil werknemers tot volle wasdom laten komen, optimaal laten functioneren. Hun enthousiasme slaat over op collega’s. Zo kun je samen tot een goede prestatie komen. Bevlogen werknemers zijn fysiek en mentaal gezonder en presteren beter.' In Trouw noemt hij ook het voorbeeld van de vuilnismannen met arbeidsvreugd. Die man moet in Amsterdam wonen. Strelend dat ik op een achternamiddag bedenk waar zo'n hoogleraar een Oratie over houdt.

Het lijkt me een hele uitdaging om medewerk(st)ers van wegrestaurants arbeidsvreugd te bieden. En een beetje levensvreugde. En nu weer aan het werk. Zorgen voor arbeidsvreugd in mijn eigen leven. Er zijn 1100 mailtjes. Plus 5300 spams. Tezamen maakt dat ruim 6400 mailtjes. In Wat Voor Wereld Leven Wij?

Filmpje 130 jaar Reiniging Amsterdam

Uit het schetsboek

Vršič

Piran

Skopo

Basel

Dan doen we tijdens onze grand tour d' Europe ineens Basel aan. Bobby heeft er een oude vriendin wonen en belt haar op of ze het leuk vindt als we langs komen. En of we misschien kunnen blijven slapen. Vanwege die 3 uur file voor de Gottthard-tunnel komen we pas tegen 22 uur opdagen, maar ze heeft heerlijk Indiaas eten bereid. En ermee gewacht.

En zo zitten we ineens vorstelijk te dineren op een Basels balkon vlak bij de Rijn. De Rijn stroomt trouwens met een grote snelheid door Basel. We doen een nachtwandeling langs de rivier, wiens kades volgestroomd zijn met hangjongeren. Saturdaynight fever in Basel.

Bijzondere ontmoeting. Margit woont en werkt al heel lang in Basel, maar ze is afkomstig uit Potsdam. Haar Freund Wolfgang is geboren en getogen in West-Berlijn. En al is de Berlijnse Muur alweer bijna twintig jaar geleden gevallen, hun beider jeugdherinneringen zijn geworteld aan verschillende kanten van de muur. Ossi's en wessi's. Beiden gevangen in het eigen systeem. Toen. En nu in de jeugdherinneringen nog steeds een beetje.

En nu is het dan zondagavond. Na nog een dag autostrada's (via Noord-Frankrijk, Luxemburg, Wallonië, Limburg, Brabant, Utrecht...) eindelijk weer te Amsterdam. Totaal aantal kilometers van de afgelopen twee dagen was 1536 km. Nu hier weer thuis te geraken. Post stapelen. Tas uitpakken. Wasjes draaien. Souvenirs tentoonstellen. Het avontuur Slovenië is geschiedenis. Das war einmal. Wat is wijsheid? Morgen weer aan het werk? Drieduizend mailtjes deleten? Of nog een dagje wachten?

De Gotthard-pas

Thuis zou je even op de routeplanner kijken hoe je het best kunt rijden. Nu moeten we ouderwets kaarten openslaan en argumenten verzinnen voor Route A (door Oostenrijk) of route B (door Zwitserland). En dan: is hemelsbreed de kortste weg het handigst of gaan we louter via de autostrada's? Het wordt dus de autostrada Triëst, Venetië, Milaan, Como en dan omhoog Zwitserland in naar de Gotthard-tunnel.

De Gotthard-tunnel is 17 km lang en tweebaans. Er wordt doorgaans niet harder dan 30 km per uur in gereden. Je zit er zo drie kwartier in. Ik heb het ooit al eens gedaan. Een keer of twee. Het is er heel warm en vol uitlaatgassen. Echt claustrofobisch. Vooraf krijg je een folder wat je moet doen bij panne of brand. Voorwaar geen pretje, maar wel weer een ervaring.

Nieuwe ervaring: drei Stunden Stau voor de Gotthard-tunnel. Centimeter voor centimeter kruipen we vooruit. De Gotthard-pas is open, herhalen om de kilometer de borden. Het duurt helaas ook drie uur file voor we bij de afslag van de pas zijn. Die we dan van ganser harte nemen. Geweldig! Wat een belevenis. Mooi ruim! Ongelofelijke vergezichten. Er ligt nog veel sneeuw, maar niet meer op de weg.

Later laten we ons vertellen we dat die Gotthard-tunnel altijd een probleem is, maar dat ze hem hoe dan ook niet gaan verbreden (daar is daar te Zwitserland zelfs een wet over) omdat een bredere tunnel de Zwitsers miljarden Zwitserse franken kost en alleen maar meer verkeer aantrekt. En dat willen ze niet. De pas blijkt pas een week open, vanwege vorige week Pinksteren (en het bijbehorende Pinksterverkeer) is er enorm veel werk verricht om die sneeuw te ruimen. De weg moet uit die sneeuw gefreesd worden. Vier meter hoog is de sneeuw soms nog.

Seča

De laatste dag (vrijdag) doen we eigenlijk helemaal niets. Hadden we een eerder weg moeten gaan? Is het juist goed om helemaal niets meer te doen? We lezen en tekenen wat en drinken onze zelfbereide Turkse koffie. Tegen vieren zeggen we: misschien moeten we nog even naar een supermarkt, voor souvenirs. Een paar flessen Sloveense wijn, een likeurtje, een jammetje, een olijf-olietje... Was best lekker tenslotte, die Sloveense witte wijn.

En als we dan toch op pad gaan, doen we toch nog maar even de zoutpannen van Seča. Die liggen in het niemandsland tussen Slovenië en Kroatië. We moeten de grens over, Slovenië uit, en dan een grindweg in, vóór je de Kroatische grens overgaat. In het Museum, dat je na ongeveer een half uur lopen bereikt is, zijn foto's te zien van hoe er indertijd zout gewonnen werd. Een fotograaf heeft een familie gevolgd: heel mooi om te zien, soort filmpje.

Deze zoutpannen waren al vanaf de Middeleeuwen een middel van bestaan voor een groot aantal families die in de huizen ertussenin woonden. Sinds een jaar of veertig zijn de pannen en de huizen verlaten, omdat andere zoutwinningstechnieken profijtelijker zijn geworden. Het gebied is nu een natuurreservaat vanwege de watervogels die er voorkomen. In het museum is ook een ingerichte woning van een zoutwinner te zien. Op de bovenverdieping werd gewoond, beneden werd zout opgeslagen. Het ging er aan de ene kant in, via de deur aan de andere kant kon het op zoutschepen in het kanaal overgeladen worden.

Aan de rand van de zoutpannen op het vasteland is een mooi restaurant Ribič, met een heerlijke tuin, waar we ons afscheidseten doen.

Izola

Terwijl Bobby bij pension Dino tussen de kabouters een beetje in zijn sop gaat gaarkoken, ben ik op stap. Naar Izola, want dat zag er gisteravond vanaf de klif zo lekker uit. Izola is zo op het eerste gezicht leuker dan Piran. Gewoner. Meer van de mensen zelf. Bijzonder dat alles hier Istrie heet. De grens met het Kroatische Istrie ligt 10 km verderop. Het fascineert allemaal wel, die gevolgen van de wereldgeschiedenis op dit hele kleine stukje aarde. De steden in dit stukje Slovenie hebben twee namen, ook een Italiaanse. De stad Koper heet bijvoorbeeld in het Italiaans Capodistria - en in het Duits Gafers.

In Izola wordt voornamelijk Sloveens gesproken, maar een minderheid van circa 5% spreekt ook Italiaans. De Sloveense wetgeving zorgt voor onderwijs in het Italiaans, Italiaanstalige radio en televisie, tweetaligheid van ambtelijke instellingen, alle officiële documenten, alsook de verplichting tot tweetalige commerciële mededelingen voor bedrijven. Deze ongeëvenaarde rechtspositie van deze kleine Italiaanse minderheid in Slovenië heeft onder andere tot doel de Italiaanse staat te bewegen tot het respecteren van aangegane verdragsrechtelijke verplichtingen jegens de ca 100.000 etnische autochtone Slovenen in Italië.

Zoals dat gaat op vakantie: hoe langer je hier bent, hoe meer je wilt weten over de achtergronden. Over waarom Slovenië zo graag bij Europa wil horen en niet bij de Balkan. Ze horen nu bij de EU en bij de Schengen-landen, maar het gevolg is dat de grens gesloten is voor de bewoners van hun voormalige landgenoten zoals Serven. Dat kost hen nogal wat toerisme en andere economisch verkeer. En dat daarom in de Bohinj de mensen zo kloegen over dat niemand Slovenië kent. Vroeger hadden ze een welvarende toeristenindustrie. Die is nu helemaal naar god. Wat het er voor natuur-, cultuur- en rust genieters erg prettig verkeren maakt.

Strunjan (2)

Omdat dit het voorlopig eindpunt van de reis is en we ons net als de eerste week vermaken met lezen, tekenen en wandelingetjes, komen er nu wellicht een paar dagen alleen maar foto s van Strunjan.

Eindelijk schijnt de zon. Men wil toch niet naar de Mediterranea geweest zijn en wit terugkomen? Terwijl in Nederland iedereen bruingeblakerd is van het mooie weer? Ja. Het onweerde voortdurend, zal ik zwakjes zeggen. Wie gelooft dat nou. Nou ja, wie weerkaartjes bestudeert zal zien dat het waar is. Het onweert hier voortdurend. Iemand sms-t me dat ze gezien had dat het zo onweert in de Baltische staten. Baltische staten? Hallo! We zijn in Slovenie! Aan de Adriatische kust!

Het is onmiddellijk niet een beetje zonnig, maar het schettert voluit. We brengen een dag door op het gras van het Gemeentestrand. Bloedjeheet. Het zeewater is onmiddellijk heerlijk. Afkoelend. Dus een dag louter lezen en naar muziek luisteren. Af en toe een slokje water en een Snickers. Boek van de dag: Love van Toni Morrison. Muziek van de dag: het Hilliard Ensemble met de saxofonist Jan Garbarek.

Na het eten gaan we een wandelingetje maken. Om Strunjan heen. Behalve zoutpannen heeft Strunjan nog veel meer te bieden, zoals bijvoorbeeld witte kliffen. En een uitzicht op het volgende plaatsje Izola. Aan het eind van de dag veel smeren met after sun. Beetje roze geworden. En als we dan eindelijk vredig op ons terras zitten tussen de kabouters breekt gewoontegetrouw het onweer weer los.

Love

Lezen doe ik trouwens ook nog. Nu is aan de beurt Love van Toni Morrison. Roman uit 2003. Net als Ali Smith een roman die op de flap wordt aangeprezen als een roman die overrompelend is en die je twee keer moet lezen. Dat klopt, het is helemaal niet duidelijk wie wie is en hoe al die vele personages zich tot elkaar verhouden.

De plot draait om de vrouwen rond een inmiddels overleden hoteleigenaar: Bill Cosey. Zijn kokkin, zijn eerste vrouw, zijn schoondochter en kleindochter Christine, Christines beste vriendinnetje Heed, die hij op 11-jarige leeftijd huwde, zijn minnares, zijn receptioniste en zijn vrouwelijke hotelgasten.

Cosey's Hotel en Resort in het zuiden van de USA was ooit een beroemde plek. Bill Cosey was tijdens zijn leven om verschillende redenen belangrijk voor deze vrouwen die nog steeds in het hotel verblijven. Zij halen herinneringen op en schetsen zo het portret van een vriend, vreemdeling, weldoener, geliefde, beschermer en vader, en van een man met een duister geheim. Uiteindelijk eindigt het als een thriller met onverwachte ontknoping. Inderdaad werd ik weer helemaal meegesleept, maar om de plot helemaal te vatten zal ik het boek vrees ik inderdaad nog een keer moeten lezen.