Drama op de Marnixstraat

Vanmorgen fiets ik langs een drama en dat op de nuchtere maag: jongen van 12 doodgereden op de Marnixstraat ter hoogte van het Marnixbad door vrachtwagen. O! Anderhalf jaar geleden is A. ook op dat kruispunt aangereden. Zij had ongeveer alles gebroken wat een mens maar kan breken, maar zij heeft het ongeluk op wondere wijze overleefd. En loopt weer.

Het gebeurt steeds vaker in Amsterdam! Vrachtwagens die jonge mensen aanrijden. Protesten tegen grote vrachtwagens in het centrum helpen niet. Bloemen op de plek des onheils zijn wekenlang stille getuigen van de drama's. Heb eens een stuk gelezen over waarom het zo vaak jonge vrouwen zijn die aangereden worden, maar ben de clou vergeten. Was het niet de dochter van schrijfster Anna Enquist die op de Dam was doodgereden?

Ik fiets er nota bene met een ochtendhumeur langs, geïrriteerd omdat ik door alle politiewagens en ambulances niet door kan rijden en onder linten door moet kruipen. Bij het eerstvolgende stoplicht vragen ik aan de medefietsers: 'Wat was er eigenlijk aan de hand?' Een mevrouw grauwt tegen mij: 'Ik wil het niet weten! Ik wil het niet weten! Je durft toch je kind de straat niet op laten gaan?' Heb de neiging om terug te snibben: 'Snauw niet zo tegen me, mens', tot ik me realiseer wat de oerangst van elke ouder is.

Dan word ik uren in beslag genomen door wat op het werk gebeurt. Pas om twaalf uur herinner ik me het drama en zoek ik op internet wat er aan de hand was. O! Je zou toch zo je zoon of dochter verliezen!

Bericht in AD
Bericht 'Vrouwen vaker slachtoffer dode hoek' 2008