Dit plaatje is van Piran. De laatste week van de vakantie gaan we spenderen aan de Adriatische kust. We keren weer een veilige haven de rug toe en gaan opnieuw onbekende verten tegemoet. Het enige doel vandaag is goed onderkomen vinden, spreken we af. We gaan geen steden bezoeken. Dat zou de goden verzoeken zijn. Maar: we komen toevallig wel langs Triest, misschien toch een kopje Italiaanse koffie proberen...? Dat doen we bij Muggia, vlak voven de Sloveense grens.De kust van Slovenie telt slechts enkele tientallen kilometers en ligt ingeklemd tussen Italie en Kroatie. Voor WO II hoorde dit stuk Italie. Voor WO I bij het Habsburgse Rijk. In mei 1945 hadden de partizanen van Tito dit alles veroverd, inclusief Triest, maar de Geallieerden veroverden het weer op de partizanen. En zo zijn die grensen in 1946 uitonderhandeld. Anders was Triest ook Sloveens geweest en had het Trst geheten.
Er liggen aan het kleine stukje Sloveense kunst diverse steden en rotspartijen. Weinig kans op idyllische strandjes, zoals men zich zou wensen. We koersen aan op Piran, het mooiste stadje van allemaal, Veneziaans van sfeer. In de luwte liggen hotels, kuuroorden, bungalowparken... Het aanbod van hotels is niet wat wij wensen aan eenvoud en ruimte en zullen we maar doorrijden naar Istrie, tot we een bordje Pension Dino zien. Bij een berg richting kust en the middle of nowhere. Dat kan niet waar zijn. Voor wie mijn verleden niet kent: ooit had ik een hond en die heette Dino. Piran is beeld- en beeldschoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten