Het schoeisel is al een paar maanden - zo niet jaren - een vraagstuk. Vanwege de trotse houding loop ik het liefst op een lichte hak, beetje stoer, beetje sierlijk. Gekleurde cowboylaarsjes, liefst met een beetje een achteruitleunende hak. Maar vanwege pijn aan de voeten is het beter voor me om op platte schoenen lopen. Ik herken me echter absoluut niet in de damesschoenen anno 2009. Wil je platte schoenen dan krijg je sneakers, gympen, Birkenstocks of ballerina's.Nee, dan in die eerder deze week gememoreerde genoemde jaren tachtig! Toen werden ons tenminste ook een beetje stoere platte schoenen gegund. Dat androgyne is er helemaal uit. Voor vrouwen met schoenmaat 40 of meer is dat dan weer geen probleem, zij kunnen desgewenst op de herenmodellen overstappen, maar ik heb maar maat 39. En mannenschoenen beginnen met maat 40.
Vandaag heb ik Jury. Om een beetje serieus over te komen heb ik mijn paarse streepjespak aangetrokken - en omdat ik ineens het leven lopend moet afleggen en vanwege de pijn aan de voeten: mijn gympen. Het is een statement, gympen onder een streepjespak. Maar het is eigenlijk niet het statement dat ik wil maken. Ik loop de Taft-schoenenwinkel binnen. Geile schoenen hebben die. Veel Sendra's. Herenschoenen maat 39? Nee, die zijn er niet. Of toch... Eén paar heeft ze: slangenleren Pertini's. Spaans. Wel een beetje duur en donker voor de tijd van het jaar, maar soit. Men moet ook eens een knoop doorhakken. Ze lopen verrukkelijk.
Nieuwe Baas komt bij de Jury in een lichtgeel jurpje en sierlijke witte zomerhakjes. Kijk, zeg ik, wijzend op mijn nieuwe slangenleren Pertini's: 'Ik heb nieuwe schoenen.' Ze trekt haar gezicht in een hartelijke grimas als ze reageert: 'Leuk!' Ook Reenske en Jon, bij wie ik 's avonds ga eten, die allebei op kekke dameslaarsjes lopen, kijken me verbijsterd aan. Ik moet maar gauw weer bonden met Leen, die ook altijd herenschoenen draagt. Dat studentetje dat mij over genderdysforie had zullen interviewen vanwege mijn James-Bond-auto en mijn herenfietsenpark zou ook hier weer een aanknopingspunt gehad hebben.
Vandaag heb ik Jury. Om een beetje serieus over te komen heb ik mijn paarse streepjespak aangetrokken - en omdat ik ineens het leven lopend moet afleggen en vanwege de pijn aan de voeten: mijn gympen. Het is een statement, gympen onder een streepjespak. Maar het is eigenlijk niet het statement dat ik wil maken. Ik loop de Taft-schoenenwinkel binnen. Geile schoenen hebben die. Veel Sendra's. Herenschoenen maat 39? Nee, die zijn er niet. Of toch... Eén paar heeft ze: slangenleren Pertini's. Spaans. Wel een beetje duur en donker voor de tijd van het jaar, maar soit. Men moet ook eens een knoop doorhakken. Ze lopen verrukkelijk.
Nieuwe Baas komt bij de Jury in een lichtgeel jurpje en sierlijke witte zomerhakjes. Kijk, zeg ik, wijzend op mijn nieuwe slangenleren Pertini's: 'Ik heb nieuwe schoenen.' Ze trekt haar gezicht in een hartelijke grimas als ze reageert: 'Leuk!' Ook Reenske en Jon, bij wie ik 's avonds ga eten, die allebei op kekke dameslaarsjes lopen, kijken me verbijsterd aan. Ik moet maar gauw weer bonden met Leen, die ook altijd herenschoenen draagt. Dat studentetje dat mij over genderdysforie had zullen interviewen vanwege mijn James-Bond-auto en mijn herenfietsenpark zou ook hier weer een aanknopingspunt gehad hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten