De Jaren Tachtig

Net naar de OBA geweest naar een tentoonstelling met foto's over Lesbische Subcultuur in de Jaren Tachtig en Negentig. Foto's van Marian Bakker. Heel raar om mee geconfronteerd te worden. Wat zal ik ervan zeggen. Het was een beetje mijn Umfeld. Begin jaren tachtig kwam ik in Amsterdam wonen. Ik zocht mijn weg en vond dat toen maar raar, die lesbische subcultuurtjes, die anarcho-feministen en dat kraken. Het was nogal in zichzelf gekeerd en daarin zelfbevestigend. Een systeem dat niet erg open stond voor gewone mensen. Gewoon: dat was huren. Ik huurde gewoon, in Bos & Lommer. Ik had best aan een gracht willen wonen, maar ik vond niet dat we daar Récht op hadden. Je kwam de subcultuurtjes tegen in het uitgaanscircuit. Saarein. COC. Orka la Roze. Eigenlijk kreeg ik nooit contact met ze. Ze waren nogal op zichzelf gericht. Deze motorpot herinner ik me nog wel - ik vond haar wild aantrekkelijk. Een van de weinige wild aantrekkelijke vrouwen uit die scene.

Fotografe Marian Bakker was een van de kraaksters van het NRC-Gebouw. Zij fotografeerde haar huis en haar woongroep veelvuldig. En het subcultuurtje van kraakpotten daar omheen. Voor haar was dat het Nieuwe Universum. Het waren wilde tijden. Veel actievoeren. Alle maatschappelijke verhoudingen stonden op scherp. Veel confrontaties tussen mensen: mannen, vrouwen, homo's, hetero's, ook tussen alle soorten lesbo's, tussen linksen en rechtsen, aanhangers van SM en softe seks, en alle gebieden daar weer tussen. Je kunt het je nu bijna niet meer voorstellen. De foto's rakelen het allemaal op.

Het boek bij de tentoonstelling (bij de balie van de OBA wist niemand ervan. Boek? Tentoonstelling?) koop ik bij Xantippe. Hani501 vertelde gisteren door de telefoon dat ze er bij Jos tien had afgeleverd. In consignatie. Ter info: Jos is er nu al doorheen.

Zeg ik tegen Jos: 'Het is wel confronterend.' Zegt Jos: 'Ja, inderdaad. Die tijd.' Zeg ik: 'Als je niet kraakte en niet van het lesbisch separatisme was hoorde je er niet bij.' Zegt Jos: 'Ik ging bij De Bonte Was, die stonden wel open.' Zeg ik: 'Ik ging bij Homologie.' Zegt Jos: 'Het was een heel klein wereldje, dat van Marian Bakker. Jammer dat ze dat alleen maar gefotografeerd heeft.' Zeg ik: 'Nou ja, dat kán, maar ik wou dat ze iemand die tentoonstelling en dat boek hadden laten maken, die een beetje meer afstand had. Die in staat was geweest dit als Wonderlijk Fenomeen uit te vergroten. Want dat waren ze toch: een Wonderlijk Fenomeen. Die kraakpotten. Wat zou er van ze geworden zijn? Waarschijnlijk allemaal nette dames nu.' Zegt Jos: 'Hani501 had dat kunnen doen.' Zeg ik: 'Ja, Hani501 had dat kunnen doen.'