Genderdysforie

Of ik me wil laten interviewen door een genderstudies-studentetje over genderdysforie, over butch en femme en alles daaromheen. Ik had het studentetje naar Leen laten sturen, omdat die zo butch oogt en femme is, maar nu heeft Leen haar naar mij terug verwezen, omdat ik zo vrouwelijk zou zijn én een herenfiets rijd. Nou nou! Poeh poeh! Nu niet hoor, zeg ik afwerend, laat ze maar een mailtje sturen. Ik ben moe van het werk. En sinds mijn herenmodel beachcruiser gestolen is heb ik een damesmodel. Opgeteld heb ik nu twee herenfietsen en een damescruiser. Is dat nog interessant? Mannelijk, vrouwelijk, butch, femme, lesbisch, hetero, bi... het ís door de jaren heen een item voor me geweest, maar nu weet ik het niet meer. Hoezo ben ik trouwens vrouwelijk? Nooit zul je mij in een jurpje zien. Wel heb ik krullen en hakken ja. En grote oorbellen. Maar verder ben ik stoer, tough. Niet alleen mijn fietsen, ook mijn bolide. Ik ben meer een soort Nicht. Maar alles is zo relatief, want in de buurt van heterovrouwen ben ik weer zo stoer als wat. En nu ik met een man ben, ben ik dan een 'vrouwelijke' vrouw met een man? Wat is daar voor zo'n genderstudies-studentetje in godsnaam nog genderdysfoor aan? Behalve dan die twee herenfietsen en een damescruiser? Of zit er nog steeds iets genderdysfoors in mijn bolide? Wat moet ik met het het genderstudies-studentetje? En wat moet zij met mij? Bijgaand schilderij zag ik in Parijs. Vond ik ook enorm genderdysfoor. Een man die een vrouw wil zijn, of een vrouw die een man wil zijn. 't Is maar net wat je er in wil zien. Het werk is van ene Anton Räderscheidt.

Vati's tweede Opel

En àls je dan een zekere Koninginnedagfoto gaat zoeken vind je er weer veel meer. Deze mag uiteraard niet ontbreken in mijn reeks 'Frau und Auto'. Oudste zus Elsje ging blijkbaar niet meer mee op vakantie. Hier zien we het rijtje MuttiPeterjanNinekeHeleentjeLucieVatiBeppie. Ik wilde toen al achter het stuur, zo te zien, maar het duurde nog wel twintig jaren voor ik mijn rijbewijs had. Welk jaar is dit nu weer? 1970?

Heb net ontdekt hoe je de labels in de zijlijn van dit blog zet, dus nu ben ik niet alleen chronologisch, maar ook thematisch te volgen.

De auto's mijner jeugd. Vati begon met een donkergrijze Opel Record. Toen déze Opel Record station. Daarna als ik het wel heb een schitterende witte slee: een Opel Kaptein. Een slagschip. Toen kocht hij een witte Citroen CX, opvolger van de Snoek.

Mijn eigen rijtje is een rijtje Japanners - waar francofielen wel eens schamper over doen - maar ik hou van Japanners. Lekker ordi. M'n eerste was een Nissan Sunny (petrol), m'n tweede een Nissan Almera (groen), toen kreeg ik een Nissan 100NX (donkerrood, net open dakje) en nu dus een Toyota Celica (donkerblauw).

Oranjegerokt

De foto van het zaklopen kan ik niet vinden. Dan maar de foto van jaren eerder. Zal ca 196o zijn, of 1961. Ik kan geen babyleeftijden schatten maar Broerlief (1962) ontbreekt nog geheel! Vijf zusjes. Ik ben de tweede van rechts, 3 à 4 jaar schat ik. Echt scherp is deze scan niet zeg!

Hier zien we dus ElsjeHeleentjeNinekeLucieBeppie. De twee meisjes links in het rijtje zijn buurmeisjes. Mijn moeder knutselde elk jaar van crèpe-papier Koninginnedagrokjes voor ons. Ik heb haar daarna nooit meer op knutselen betrapt, dus het was vrees ik een jaarlijks weerkerende major klus. Eenmaal oranjegerokt woonden we plechtig het vlaghijsen door Vati bij.

Toen ik klein was woonden we in een huis in het oude dorp, vlak bij het station en het bos. Allee 19 Emmen. Er woonden daar meerdere gezinnen met zo'n 6 kinderen. Blijkbaar was dat de norm in onze gezindte. Arme Mutti's. En misschien ook wel Arme Vat'i's. Want die moesten daar maar Kost voor verdienen. Al die Brintapap die wij kostten. En crèpe-papieren rokjes!

Allemaal hadden we in elk van die gezinnen wel een leeftijdsgenootje, meestal werd dat dat je vriendinnetje of je vriendje. Sliertsgewijs liepen we naar school en naar de kerk. Toen Was Geluk Heel Gewoon.

Eerwaarde, ik ben ziek!

Reenske zit op spirituele zangles in Centrum De Roos. Ik heb die zangles wel eens bekeken, maar aangezien ik ooit een weekend op een vergelijkbare zangles ben geweest en daar - ook nog als eerste - in huilen ben uitgebarsten, dorst ik dat niet nog een keer aan. Het hoort erbij, dat je in huilen uitbarst op zo'n zangles, dat weet ik al lang, want dan springen de blokkades en daarna zing je de sterren van de hemel, maar toch.

Anyhow. Reenske heeft allemaal liedjes op haar piano liggen, waaronder Signor Abbate. Beethoven. De tekst luidt: 'Signor Abbate, io sono ammalato. Santo Padre vieni e date mi la benedizione. Hol' Sie der Teufel, wenn Sie nicht kommen, hol' Sie der Teufel!' En dat betekent: 'Eerwaarde, ik ben ziek! Heilige vader, kom en geef mij de zegen. Moge de duivel je halen als je niet komt.'

Volgens mij is het een canon. Die ken ik nog van de lagere school! Ik heb wel eens last van een haperend geheugen, maar bij dit liedje helemaal niet. Op de bladmuziek van Reenske staat niet waar je moet inzetten. Inmiddels heb ik een versie gevonden waar dat wél op staat, dus ik hoop dat gauw iemand zich aandient die met mij 'Signor Abbate' wil zingen. Het is waarlijk niet eenvoudig vanwege de syncope.

Mijn vlakke land

De cd 'Niet ik' van Cherry Wijdenbosch is gearriveerd. Dat is fijn thuiskomen. Op de bank. Liggen. Luisteren. Meelezen. Cherry heeft een kanaal op YouTube, waar dertien filmpjes op staan. Filmpjes uit de jaren negentig, zeer professioneel gemaakt, zoals bovenstaand filmpje, maar ook een paar filmpjes van vorig jaar van een optreden in Museum Oudaen, onderbelicht, onscherp, maar niet minder roerend. Gaat dat zien.

Geroezemoes

Met dank aan Fokke & Sukke. Het Koninginnedaggeroezemoes is weer in alle hevigheid losgebarsten. Van het ene café met twee nachtelijke feesten met maximale geluidsoverlast heb ik een brief in de bus gehad, dat ze geluidsoverlast zullen plegen binnen de toegestane geluidsnormen, en dat ik van harte welkom ben, waarvoor dank. Bij het andere café mag ik de overlasttijden op het raam lezen.

Om mij geestelijk voor te bereiden lees ik vast de Verordeningen van de Gemeente. Op 29 april mogen de buitenpodia vanaf 12 uur worden opgebouwd en overlast bezorgen mag van 19 uur tot 01 uur. Op 30 april zelve mag er om 12 uur worden begonnen met de herrie en die mag duren tot en met 21 uur. Dus tegen 23 uur kan ik waarschijnlijk wel weer op huis aan, wadend door de dronken provincialen en meters plastic bierbekers.

De gracht zoemt al dat het een lieve lust is. Is iedereen al vrij dan? Het begon vrijdag al en wordt met de dag luider. Vannacht dronken de mensen zich vast in en schreeuwen daar veel bij. Je ziet al heel erg leuke rare t-shirts in de Kalverstraat hangen. Als ik de Elandsgracht maar kan verlaten naar een hutje op de hei vind ik Koninginnedag best leuk. Vroeger te Emmen deden wij onschuldig vertier als zaklopen, herinner ik mij nu. Zal de foto zoeken.

Workmate

Eerder berichtte ik al over de aanschaf van divers gereedschap. De gang naar Gunther & Meuser, Praxis, Gamma, De Vijl en Hornbach. De waterpomptang herinner ik me. Een handzaag. De vijl, de rasp, de boor. Heb ik de aanschaf van de nieuwe gereedschapskisten wel beschreven? Want de aanwezige kist werd allengs te krap. Enfin. Heb je een Bahco? Een Passer? Een Lineaal? Een grotere Zaag? Binnenkort mag ik weer een nieuwe gereedschapskist, begrijp ik.

Dit weekend blijkt het behalve voor al die dingen die ik nog niet heb óók tijd voor de workmate. Naar de Praxis om mij te informeren over de workmate. Van Black & Dekker hebben ze workmates van 85 euro, 125 euro en 155 euro. Natuurlijk is die van 155 euri de beste met de meeste mogelijkheden. Maar we hoeven alleen maar een rookmelder-op-het-lichtnet (gemeenteverordening) ophangen en van een blokje resthout een rondje zagen raspen en vijlen.

Nou ja, alleen maar... ik zie ook wel dat het een heel gedoe is als het juiste gereedschap ontbreekt. Nu hebben we een workmate geleend. Waarvoor dank. Het zou me niet verbazen als Bobby me volgende week een workmate op mijn verjaardag geeft. Zijn nichtje Jeske zei toen hij mij vorig jaar een boor gegeven had: 'Oom Bobby! U weet hoe je een vrouw gelukkig maakt!'

'En heb je wel een waterpas?' vraagt Frances, die een beetje onder de vlekken zit vanwege de verbouwing. Groom is aan het stuken. Ze is heel trots op Groom, maar zelf is Groom niet helemaal tevreden. Er zit een bult in het stukwerk. Niet dat het Frances opvalt, die is voornamelijk trots en verheugd dat er wéér een werkje af is, maar Groom houdt telkens de waterpas er langs...

Kyrie

Ben weer in De Papegaai en het Ensemble Raphael zingt deze zondag (derde Paaszondag) de Missa Secunda Pontificalis van Lorenzo Perosi. O! het koor zingt zo mooi! Jammer dat er op YouTube niet een uitvoering terug te vinden in een vergelijkbare kleinschalige setting. Dit is het Heilig Hartkoor uit Boxtel. De muziek is hoe dan ook ook schitterend.

Kennemer koeien

In de Kennemerduinen lopen ontzettend veel Schotse Hooglanders. Qua mensen is het er opmerkelijk leeg, en die leegte met die beesten geven het gebied een beetje een wildwest sfeertje. Je fantaseert er zo een muziekje van Ennio Morricone onder.

Bij Parnassia eten we kibbeling met patat en knoflooksaus. Lekker vies. Met uitzicht op zee. De zee heeft geen golven en geen rimpeling, laat staan branding. Heel raar. Ik heb niet zoveel geslapen en verkeer daardoor in een wonderlijke toestand. Het is net alsof ik midden in een poster zit. 3D. Op die poster lopen al mensen in het water, dat moet ontzettend koud zijn. De zon die beloofd is, is aan het wegtrekken. Paul Witteman loopt er te rennen in zijn korte broek. En zo is alles zoals het het altijd is en hoort te zijn daar in de oude vertrouwde Kennemerduinen. Echt geruststellend.

De mal 'professionaliteit'

Nichtje is co-assistent. Ze is van slag. Het was haar laatste dag op Chirurgie en er is iemand onder haar ogen dood gegaan. Het went niet. En ze weet niet wat ze met die emoties zal. Kan. Of er ruimte is om dat met de collega's te delen of niet. Als ik haar mag geloven wisselen artsen en co-assistenten maar weinig uit over de emoties die komen kijken bij hun werk.

Ooit heeft ze wel het vak Medische Psychologie gehad, bijvoorbeeld over hoe je slecht-nieuws-gesprekken voert (niet zeggen: 'Wat denkt u zelf dat u hebt?' maar direct: 'Ik heb slecht nieuws voor u, u heeft kanker'), maar het ging/gaat nooit over hoe je omgaat met de emoties die jou zelf bevangen. De verpleegkundigen hebben daar meer vaardigheden over, maar zij heeft het idee dat je daar als arts weer verre van hoort te houden, want je staat in hiërarchie boven hen. Jij moet hen leiding geven. Dus die mogen jouw emoties niet zien, zegt Nichtje. Hebben jullie daar dan geen ondersteuning voor in de opleiding? Is er geen coach? Decaan? Ervaringsgroepje? Niet dat ze weet. Misschien is het er wel, maar als dat al zo is, dan wordt dat niet uitgevent.

Als wijze Tante heb ik gelukkig ervaringen en tips. Tips: mail de schrijfster van het boek De Co-assistent, Anne Hermans. Zelf heb ik dat boek nooit gelezen (uitgeverij Podium, 2007), maar volgens mij schrijft zij over wat haar als een jonge arts in opleiding allemaal is overkomen. Nichtje kent het. Misschien mag je met een keer haar praten. Nee heb je. Of zoek een coach. Als die al niet op je eigen opleiding te vinden is, dan misschien wel elders. Er móeten coaches op dit gebied zijn. Já gevonden: Caroline Buijs.

Het helpt geloof ik ook als ik over mijn eerste baan vertel, toen ik in mijn twenties was, hoe gewaardeerd ik werd, en hoe onzeker is was en steeds onzekerder werd, en niet in staat was daar effectief met mijn baas over te praten. Die wilde best luisteren, maar meteen oplossingen bespreken, en ik moest alleen maar huilen. Het is een heel proces om als slim gevoelig meisje psychologisch je in de mal 'professionaliteit' te voegen, die werk van je vraagt. En daar je eigen authentieke weg in te vinden. Mooi om Tante te zijn.

Martin Bril

Net naar de jongenswereld van Martin Bril en zijn vrienden gekeken in De Wereld Draait Door. Matthijs van Nieuwkerk, Bart Chabot, Joost Zwagerman, Mai Spijkers, Jan Mulder. Hij schreef mooie stukjes en hij was een flamboyante figuur. Opmerkelijk dat schrijvers zoveel kunnen betekenen, voor lezers, voor collega-auteurs. Ik las hem ook wel, niet zoveel, want geen Volkskrant, maar wel altijd verrast. Was hij een Carmiggelt? Een van de Grootste Schrijvers van Nederland?

Het grote bijna nationale treuren roept op de een of andere manier herinneringen op aan de dood van Herman Brood, Theo van Gogh en André Hazes. Toen was er ook zoveel eindeloze bewondering en waren er zoveel goede vrienden. Of wordt het alleen maar zo groot gemaakt omdat het vriendjes in de media betreft?

Moet je daarover miepen mens, denk ik, wanneer ik toch ook even vaststel dat de vrouwen in deze uitzending weer vrijwel afwezig zijn en alleen maar figureren als verzorgster, muse en fan. Alsof er niets veranderd is.

Lucie de Pusie, Hannie de Prannie en Leen Dikke Teen

Woensdagavondje Leen & Riemer. Ekfa is naar voetbal. Hani501 is ook mee, die moet bijkomen van die sessie in de Passengers Terminal. Leen heeft me alles vergeven. Ze praat weer vrijuit en ik mag alles bloggen. Ik ben misschien wel ironisch af en toe, heeft ze besloten, maar niet malicieus.

Riemer gaat binnenkort met papa Frans naar de Efteling en heeft al documentatie voor de voorpret. Kijk, daar ga ik straks met papa Frans in de Achtbaan. Hij knipt en plakt Efteling-meuk dat het een lieve lust is. Dat moet op karton geplakt en dan gaan we propjes schieten. Wat is het hier gezellig. Mogen wij hier niet wonen? vraag ik. Alleen is ook maar alleen. Leen vindt het goed.

Na het eten wordt de taakverdeling doorgenomen. Riemer mag zeggen wie wat doet. Hij kijkt de tafel een paar keer rond en deelt dan zijn besluit mede. Lucie de Pusie mag met Riemer tanden poetsen. Leen Dikke Teen mag met Riemer plassen, zelf gaat hij uitkleden en pyjama aantrekken en Hannie de Prannie mag hem voorlezen. Dat levert nog weer wat gedoe op, want du moment dat de kraan loopt moet hij plassen en kan hij niet meer tanden poetsen. Mama Leen te halen, ziet dat zij een toetje voor ons brouwt, wil hij ook... Uiteindelijk heeft hij twéé keer tanden gepoetst. De volgorde van het avondritueel verandert ook steeds.

Het is allemaal zo gezellig en geanimeerd dat ik al onze conversaties vergeet op te slaan in mijn geheugen. Er is ongetwijfeld weer veel meldenswaardigs gezegd, door ons alle drie. Ik kan het alleen niet meer navertellen. Alleen weet ik nog dat we een tijdje hebben zitten kijken op Twitter, naar wat ik allemaal gedaan had. Leen, die bij een zeker Weekblad werkt, weet nog niets van Twitter. Ze is zo enthousiast (niet zo zeer over mijn bijdragen, maar wel over schrijfster Maaike Schutten op Twitter) dat ze het morgen bij hun Redactieberaad gaat inbrengen. Wedden dat volgende week hun Weekblad ook twittert?

Pseudo

Voor het eerst actief getwitterd. Ik ben bij de afsluiting van Amsterdam WereldBoekenstad in de Passengers Terminal en het is zó erg dat ik van pure ellende ga twitteren. Om eerlijk gezegd schakel ik Vinnie in, want ik heb alleen maar mijn eenvoudige Nokia-telefoon, daar kun je niet mee twitteren. Daar heeft men internet of een iPod voor nodig. Vinnie, altijd enthousiast, zet al mijn sms-jes op Twitter. Het is héél héél héel opwindend.

Ik kom aan, word de hand geschut door de Directeur en een ander Bestuurslid, Welkom, meld mij bij de Persbalie, zegt zo'n communicatiemeisje dat ik naar het Persvak moet.
- Persvak? Het is toch geen voetbal? En mag ik mij dan niet meer bewegen.?
- Nee dan mag u zich niet meer bewegen.
- Dat is toch zeker een grap.
- Nee dat is geen grap.
Ik stap naar de Directeur en het andere Bestuurslid, waar ik Goede Vrienden mee ben, die daar niet van weten, maar die het ook niet belachelijk vinden en al helemaal niet snappen dat ik dat belachelijk vind en dat ik weer weg wil.

Nu ik er toch ben moet ik dit maar ten volle meemaken. Ik op zoek naar het Persvak. Niet te vinden. Ik vind wel Connie, vroegere directeur. Leuk om haar te zien, maar ik mag niet naast haar zitten, zij is geplaceerd naast Guus Schut. Er zijn honderden bobo's geplaceerd. Die voelen zich door dit alles ontzettend bevestigd in hun Belangrijkheid. Waar gvd is dat Persvak. Uiteindelijk vind ik het naast het podium. Zes stoelen. Ik zet mij naast een jongeman van het ANP. Daarna komen er nog twee freelancers. Dan stroomt er een stoet pensionado's binnen, niet te geloven. Bestuursleden en andere belanghebbenden. En dan de Prinses. ('Welke?' sms-t Vinnie. 'Oen! Laurentien natuurlijk'). Enfin. Er zit niets anders op dan te gaan twitteren. Heel heel heel onbeleefd van mij, maar ik kan mij niet meer inhouden. Ben ik te cynisch, sms ik naar Vinnie. Nog lang niet erg genoeg, sms-t hij terug. Schaadt mij dit? Ik denk het niet. Mijn collega-journalisten weten niet eens wat twitteren is.

Hani501 is er ook, zij maakt foto's, maar het wordt niets, want het Persvak is aan de andere kant van waar alle plichtplegingen gepleegd worden. Zij woedend. Er blijkt een Libanese prinses te zijn (de qualificatie Wereldboekenstad gaat morgen naar Beiroet) en die mag niet op de foto. Alsof iemand die prinses kent of wil fotograferen. Als die pseudobeveiliging, scheldt ze. En nog veel meer. Nog nooit zoveel pseudo bijeen gezien. Grr!!!

Op Twitter maak ik denk ik wel een paar nieuwe vrienden. Ze denken dat het fake is, maar het is echt! Leve de Republiek, twittert Enno terug.

Utrechts Nieuws

Mooi nieuws. Aan de Universiteitsweg in De Bilt heeft een zwanenkoppel een nest gebouwd in de berm van een fietspad. Nu heeft de provincie Utrecht ingegrepen om de broedende zwanen te beschermen. Hekken moeten ervoor zorgen dat fietsers en brommers op de Universiteitsweg het nest niet beschadigen. En andersom neem ik aan, want vader zwaan is nogal aanvallend. Op deze manier hoopt men dat de zwanen rustig kunnen broeden.

Een lezer uit Houten reageert: 'Wat een bijzonder mooi gebaar van de provincie. In Houten waar zwanen broeden doet men helemaal niets voor welke vogel dan ook die aan het broeden zijn. Ook nu lopen er dagelijks kinderen nesten te vernielen aan de Rietplas in Houten. De gemeent doet hier niets tegen. Vorig jaar zijn de nesten zelfs in brand gestoken. Dat is nu de gemeente Houten! Petje af voor De Bilt.'

Filmpje op RTV Utrecht

Elsevier

'Kabinet aan rand afgrond door PvdA-blokkade JSF'. Elke dag schrik ik van de berichten van de Elsevier-nieuwsbrief in de mail. Wij zijn op nogal wat nieuwsbrieven geabonneerd, want we willen niets missen, maar die van de Elsevier wordt met de dag Telegraaf-achtiger. Wat te denken van de kop 'Komt er eindelijk een eind aan de inteeltmigratie?' Echt een woord voor galgje, dat níemand zal raden.

Bien komt wat overleggen en ik reageer wat wazig: 'Sorry hoor, ik ben een beetje van slag van die Elsevier-nieuwsbrief. Het kabinet staat op vallen, zegt Elsevier. Heb ik wat gemist?' 'O!' zegt ze opgelucht, 'heb jij dat ook? Al die anti-PvdA-berichten. Ik ben elke keer wóedend Zullen we ons de-abonneren?'

We gaan met Vinnie overleggen, want die is Chef Nieuws en bovendien nogal befreundet met Elsevier. Hij heeft er zelfs gewerkt. We zijn het allemaal eens: dit moet Elsevier niet willen en niet doen. Linkse mensen willen best rechtse bladen lezen, want de Vijand moet men kennen, maar bij dit soort koppen haakt elk weldenkend mens toch af!

Een einde aan de schaduwen

Even tussen al het werkgedoe en andere dringende kwesties een mooi heilig muziekje door. De knapen zingen: 'Panis angelicus / fit panis hominum / Dat panis coelicus / figuris terminum: / O res mirabilis! / manducat Dominum / pauper, servus et humilis.' Ofwel: 'Brood van de engelen / wordt het brood van mensen / Het brood van de hemel maakt / een einde aan de schaduwen / O, groot wonder! dienaren, arm en nederig / nuttigen hun Heer.' Geen idee waar het over gaat. De eucharistieviering waarschijnlijk. Maar o wat mooi. De knapen zijn van het Philips Boys' Choir, Norbury, UK. Opgenomen in juli 1987 voor hun eerste album Sing For Ever in 1988. De solozangers heten Jaymi Bandtock en Sam Harper.

Of-of of en-en?

U kan het wellicht niets schelen, maar in mijn vak gaat het al weken over de eReader. Iedereen is overstuur. Bol.com komt in het najaar met een nieuwe versie van de Sony Reader en die moet héél sexy zijn. Die gaan ze aanbieden met een arsenaal aan e-books. En misschien komt Amazon ook wel met hun Kindle naar Europa. Veel mensen zijn gelovig, veel mensen zijn ongelovig. Kan er in de boekenbranche iets gebeuren als in de muziekindustrie is gebeurd? De hele business over de kop? Niemand kan het zich voorstellen.

Maar gisteren hoorde ik iemand die er verstand van heeft vertellen dat in Amerika zelfs 40+-vrouwen - de groep van wie men het blijkbaar het minst verwachtte - óók massaal verliefd zijn geworden op de Kindle. Hij is altijd online. Je kunt anywhere any time mooie boeken uit de lucht plukken. Je hebt maar een heel klein beetje tas- en kofferruimte nodig. In oktober 2008 te Frankfurt blogde ik er ook al opgewonden over.

Zeven Dames en een Heer

Er daveren enorme lachsalvo's door het redactielokaal. Waar gáát dat over, denk ik. Over mij???? En dan: Niet zo nieuwsgierig, Lucie Theodora! Maar ze lachen maar door. Wat is er aan de hand? De groepsfoto van vorige week komt dus binnen per mail. Gemaakt door Gerlinde.

Wie zijn dat allemaal? Sommigen van hen figureren als personage op dit blog: te weten Vinnie, Bien, RoRo7 en Nieuwe Baas. Moet u maar raden wie ik ben en wie wie is. De functies (van boven naar beneden): Chef Nieuws, Marketeer, Eventcoordinator, Eindredacteur, Redacteur, Redactie-Assistent, Hoofdredacteur, Uitgever.

Het luide lachen blijkt inderdaad over mij te gaan, en om preciezer te zijn: over de foto's van Nieuwe Baas en mij, waar wij hand in hand door het veel te koude aprilzeewater darren. Gillend. Twee meisjes. Ik plaats er één van. Als ik de mensheid daar zó vrolijk mee kan maken...

Vrienden voor het Leven

Even heb ik niet in mijn agenda gekeken, blijk ik Jaarvergadering in het Geldmuseum te Utrecht te hebben. Ben ik daarvoor op en neer naar Amsterdam gereden?

De Jaarvergadering. Die was altijd twee keer per jaar, maar nu nog maar één keer. De Voorzitter geeft een soort State of the Union af en doet wat statements. De Penningmeester doet verslag. De Werkgroepen doen verslag. Er treden wat bestuursleden aan en af. En op de voorste rij zitten de Oud-Voorzitters. Ze worden steeds ouder. Soort Muppetshow.

Vorig jaar bij de Jaarvergadering werd ik bij de State of the Union een soort van publiekelijk afgemaakt. De Voorzitter - doorgaans een héél prettige aardige man - las een gelijkhebberig Opstel voor. Ik had een column geproduceerd die zo onwelgevallig was, dat hij mijn naam wel tien keer in verwijtende zin herhaalde. Na tien keer werd ik zo ongemakkelijk dat ik maar ging zitten sms-en naar de collega's. Pff! Ik had wel wat beters te doen dan naar dat geouwehoer luisteren!

Nu - een jaar later - ben ik er weer, kijken wat ik nu weer fout gedaan heb, maar nee hoor, nu ben ik weer Beste Vrienden. Ik krijg zelfs het Jaarverslag overhandigd en hartelijk applaus toe. Op dergelijke Vriendschappen kun je ook geen peil trekken. Als ze morgen ofzo de foto van dat momentje op hun website plaatsen zal ik hem knippen en plakken. Het is het soort foto's dat ik háát. Maar des te beter om eerlijk te laten zien dat ik mij óók voor dat soort fotomomentjes laat strikken. Want de fotograaf had verzuimd dit moment vast te leggen omdat het niet in het Draaiboek stond. We doen het in de pauze gerust even over. For the time being plaats ik even een plaatje - van anderhalf jaar geleden - óók zo'n fotomomentje met de Voorzitter, toen we nog wel goede vrienden waren. Het kan vriezen, het kan dooien. (Foto Hani501)

Cuba Car

Nieuw thema nu Bobby zijn rijbewijs heeft. Het toeren in het weekend krijgt ineens een nieuwe dimensie. Eerst wilde en mocht hij steeds rijden omdat iedereen er aan hechtte dat hij zijn rijbewijs haalde. Nu wil hij nog steeds steeds rijden omdat hij ervaring wil opdoen. 'Zal ik je chaufferen?'

Chaufferen? Heb ik ooit de indruk gewekt dat ik een chauffeur wens? Ik wil zélf rijden. Was dat nog niet opgevallen? Alleen als ik in slaap dreig te vallen wil ik graag dat iemand het even overneemt. Maar goed, ik gun het hem ook wel dat hij ervaring opdoet. Als ik maar niet in de rol Als-Hij-Maar-Gelukkig-Is ga schieten, waarschuw ik, want daar wordt een mens wrokkig van.

We rijden naar Bobby's zus & zwager, Bobby rijdt. Zijn siblings verkneukelen zich al bij voorbaat om deze onverwachte nieuwe fase in onze relatie: kibbelen in de auto. Over de rijstijl, de route, het inparkeren, de bandenspanning, het oliepeil, wie mag rijden...

Over een maand gaan we deo volente naar Cuba. Dan zit ik niet in de rol van autobezitter, realiseer ik me nu, en heb ik geen veto. Wat dan? Cuba-crisis?

Cherry en Simon

Au au au! Mooi mooi mooi!

Niet ik

Bij Bol.com de cd 'Niet ik' van Cherry Wijdenbosch (zangeres) en Simon Been (pianist) besteld. Die Simon was dus aanwezig bij het avondje Guus, gisteren. Dit was de cd waardoor Guus kennis had gemaakt met de twee. Hij was zo stuk van de zang, de teksten, de arrangementen en het pianospel (hij noemde het nummer 'Het vlakke land' van Jacques Brel waarom hij Cherry en Simon per se wilde ontmoeten.

Ooit in de jaren tachtig maakten Wijdenbosch & Been deel uit van de Utrechtse popgroep Braak. Indertijd had ik hun lp 'Suite voor een hypochonder'. Ruige gevoelige nederpop, onvergelijkbaar met andere Nederlandse muziek, energiek, rauw, pijnlijk vaak ook. Niet wat je noemt zachte luistermuziek. Niet zo goed te plaatsen en daardoor zijn deze twee maar mondjesmaat op radiozenders en in muziekzalen te horen geweest. Het is hen in hun carriere dan ook niet voorspoedig gegaan, zoals met heel veel muzikanten gebeurt en gebeurd is. Inmiddels zijn ze in de zestig.

Het leven is bitter, dat straalt hij nu uit. Hij straalt ook de hele tijd uit dat hij wel aanwezig is bij dit miniconcertje van Guus, maar dat hij any moment kan vertrekken. Maar hij blijft toch. Guus wil graag dat Simon ook wat speelt, maar die houdt dat af, op een minuutje quatre mains na. Cherry had ook wel willen komen, zegt hij, maar die moet de komende dag optreden. Hij doet niet meer aan optredens. Hij geeft pianoles, vooral aan ouderen. Hij vertelt er mooi over, wat hij eraan beleeft. Mensen het genoegen laten leren kennen van de trilling van een enkele noot/toon. Ik ga naar huis met zijn visitekaartje in mijn zak. Hij geeft ook 's avonds les. Het is een bijzonder mens, men zou ervoor op een neer naar Utrecht gaan.

Simon beweert dat hun cd's niet meer te krijgen zijn. Maar het Nederlands Popinstituut dan, vraag ik, met hun Fonos, het Nederlands Muziek Archief. Nee, die hebben nooit iets met ons gedaan. Dat blijkt niet helemaal waar. Bij Fonos kun je hun muziek wel degelijk bestellen en bij Bol.com tref ik de laatste cd 'Niet ik' wel aan. Flaptekt: Na een stilte van vijftien jaar hebben Cherry en haar vriend Simon Been besloten ons eindelijk weer te verblijden met een nieuwe cd. De combinatie van het fantastische, bijna 'jazzy' stemgeluid van Cherry met de prachtige teksten en arrangementen van o.a. Simon roepen herinneringen op aan de klassiekers uit de jaren zestig. Deze cd staat ver verheven boven alle nederlandstalige middelmatigheid die de afgelopen tijd de hitparades overspoelt. En nu maar hopen dat ook haar twee voorgaande lp's spoedig op cd worden uitgebracht.

Heb de cd nu dus besteld. Als die inderdaad geleverd wordt zal ik er kond van doen.

When I'm 64

Dit is Guus, pianoverhuizer, pianostemmer, pianoleraar, pianist. Hij heeft een uitvinding gedaan met een pianoheffer, daarmee dingt hij mee in het programma Beste Idee van Nederland, maar dit terzijde. Hij geeft een informeel concertje in een klaslokaal op een piano die hij net afgeleverd heeft. Er zijn zo'n tien mensen opgetrommeld. Het is een verhaal van niets, maar tegelijk zo mooi.

Er is een piano, een Tjech, die staat onderin een ruimte in een oude kerk. Naar die benedenruimte gaat alleen een wenteltrap. Die piano moet naar boven. Maar hoe? Langs die wenteltrap. Ooit is hij naar beneden gegaan via die trap, dus hij moet ook weer naar boven kunnen. Maar niemand ziet hoe. Diverse pianoverhuizers hebben de klus geweigerd. En dan komt Guus Tel Pianovervoer uit Asten. Die zegt: 'Ik zal het doen. Zorg voor vijf sterke mannen die niet eigenwijs zijn en zonder discussie mijn aanwijzingen opvolgen.' Met veel sjorren en trekken en duwen komt de piano uiteindelijk boven, maar de kast is wel een beetje beschadigd. Dat is Guus' eer te na. Hij neemt de piano mee Brabant in.

Vrijdagavond komt hij hem terugbrengen. En hij wil graag een concertje geven. Ooit in een ver verleden heeft hij conservatorium gedaan. Er zijn uiteindelijk tien dames opgetrommeld en ook wat heren: Bobby en zijn collega, en Simon Been, ook pianist. Een van de dames is de vroegere eigenares van de piano. Zij heeft hem ooit aan de kerk geschonken. Een andere dame is de uitvaartonderneemster die ik eerder dit jaar de witte vlaggetjes had geschonken die ik gebruikte bij het decoreren van Bobby's verjaardagspartijtje. Zij biedt mij nu klussen aan als decorateur bij haar uitvaarten. Maar dit ook alweer terzijde.

Guus speelt nummers die hij mooi vindt, maar doet ook quizjes. Hij speelt wat en dan moeten wij raden. Zo raad ik Jules de Corte, waar Guus - die behalve pianist ook rasverteller blijkt te zijn - enorm adept van blijkt te zijn. Verzoeknummers mogen ook. De oud-eigenares van de piano vraagt het nummer aan 'When I'm Sixty Four' van de Beatles. En met zijn allen zingen we: 'Will You Still Need Me, Will You Still Feed Me, When I 'm Sixty Four?' O! Het is zo mooi!

Om half elf is het meeste-dames-bedtijd, en ik blijf met één dame en vier heren achter. We spreken en luisteren tot diep in de nacht over muziek, over dromen, over desillusies, over nederig zijn en worden. Het is een ongelofelijk breekbare avond. En de foto's zijn gemaakt door Hani501... zegt Hani501

Pleisterwerk

Een verhaallijn die speelt heb ik nog helemaal niet ingebracht, namelijk het onderwerp pleisterwerk (er zijn nog veel meer, verhaallijnen die ik niet heb ingebracht, maar die blijven vooralsnog onder de pet). De Gemeente vindt dat een zekere muur van deze woning gepleisterd moet worden en heeft daartoe een Aanschrijving gestuurd. Dwingend. Aangetekend.

Sinds twee jaar heb ik nieuwe buren, die een aannemersbedrijf zijn. Die lijken als doelstelling te hebben zoveel mogelijk panden opkopen in de buurt, en die geheel vernieuwen. Bij het renoveren creëren ze zoveel mogelijk ruimte in de diepte en de hoogte zodat ze de panden met veel winst kunnen vermarkten. Op zich best slim.

Maar ja. Nu ben ik Buur. Een paar weken geleden rijst er ineens vlak achter mijn balkon een nieuw stuk buurwoning op. Mijn vrije uitzicht nogal bedorven. Er heeft vast ooit een Kennisgeving over in Het Parool gestaan, waar je dan eventueel tegen had kunnen protesteren, maar ja, wie leest die nu. Zou je wel moeten doen, met zulke buren.

Sinds enige weken zie ik enige Polen daken bedekken en - op steigers - (nieuwe) muren stuken. Dus heb ik maar van de nood een deugd gemaakt en ze verzocht ook onze muur te doen. Want hoe krijg je anders daar een steiger? Dus nu ben ik gezegend met een steiger tegen mijn achterwand plus balkon. Met soms Polen daarop. De gordijnen maar veel dicht houden.

Word ik net aangeklampt door een buurman ('Bob') die vertelt dat hij nog meer slechte muur heeft geconstateerd, die ik niet kan zien, en of hij die ook zal stuken. Want anders gaat die steiger morgen weg. Samen beklimmen we de steiger - wat een wankele! Maar het is niet het moment voor gelamenteer daarover. Wat een avontuur weer, zo op de donderdagmiddag. Wat kost dat, vraag ik met mijn zorgelijkste gezicht. Nu stuurt hij een offerte.

Britain's Got Talent 2009

Filmpje toegestuurd gekregen, waarvoor dank, ook namens mijn lieve lezertjes. De Engelse 47-jarige Susan Boyle zingt 'I dreamed a dream' uit Les Miserables in het programma Britains Got Talent. Je ziet iedereen denken (en je denkt het zelf ook): Wat is dit voor een idioot? Je lacht haar bij voorbaat uit. En dan zingt ze de sterren van de hemel. Dit lijkt wel een flaptekst. Maar ga maar kijken.

I dreamed a dream / in time gone by / When hope was high / And life worth living / I dreamed that love would never die / I dreamed that God would be forgiving.

Op de Groepsfoto

Voor Boekblad aan Zee, ons eerste event. Eind juni gaat dat plaatsgrijpen en er komen hopelijk zo'n 300 mensen op af. Onder de bezielende leiding en aanvoering van Nieuwe Baas. Om ons meer betrokken te laten voelen gaan we vandaag vergaderen op de locatie zelve. De locatie: Beachclub Vroeger te Bloemendaal aan Zee. En Gerlinde maakt van ons een groepsfoto voor bij eventuele artikelen. Deze foto is overigens niet van Gerlinde, maar van Vinnie, die bovenaan de trap staat.

Boekblad aan Zee, het gaat wat worden. We hebben sprekers, sponsors, een band, een deejay, reeds tientallen aanmeldingen. We adverteren als een gek en sturen e-cards rond.

Het gaat ervan gonzen. Het is iets nieuws. Laatst sta ik met de bolide op de Stadhouderskade stil voor een stoplicht, stopt er links naast mij een Volvo stationcar. Ik kijk opzij en zie een oud-collega, inmiddels ergens adjunct-directeur. Tegelijk zoemen onze raampjes naar beneden. 'Ha! Hoe is het met jou? Mooie auto!' En dan roept hij: 'Dat Boekblad Aan Zee, wat is dat? Moeten we daar naar toe?' 'JA!' schal ik natuurlijk.

Ik breng het tafereeltje in in het Titeloverleg. Valt altijd goed. Is grappig en toont bovendien mijn Inzet en Betrokkenheid. Nu gaan we het ook redactioneel promoten. En de marketing gaat iets bedenken met dit tafereeltje. Het is trouwens niet eenvoudig om geconcentreerd te vergaderen in deze entourage tussen de wiebelende borsten en billen.

Bien belt haar gezin dat ze met zijn allen naar Bloemendaal komen. Vinden ze een goed idee.

Vondelpark

Heb je net je avondmaaltijd achter de kiezen, gaat de telefoon. Steen: 'Lucie Theodora, wat dacht je ervan: het is de hoogste tijd om het leven door te nemen en wijn te drinken.' 'Goed dat je belt', antwoord ik, 'ik was net alleszins toe aan een Feestje. Bobby heeft zijn Rijbewijs, maar het Water is veel te Diep. Ik vertel je er graag álles over.'

We spreken af aan het begin van het Vondelpark. Steen moet nog eten en komt aanfietsen met een AH-tasje van vol minuscule modehapjes. Op de foto rechts eet Steen een haring. We zetten ons aan de nieuwe 'vijverette', naar later blijkt tussen de junks, die ons waarnemen als hapklare brokken. 'Bent u beleidsmakers? Of journalisten? Ik dacht al!'

'Hoe vind jij dat', vraag ik Steen, 'om door zo'n junk als Beleidsmaker aangemerkt te worden? Terwijl we zo Bijzonder zijn?' 'Ja', geeft hij toe, 'dat is confronterend.' Dus liever dan te luisteren naar de diverse detenties van de praatgrage junk in allerlei landen over de hele wereld, praten Steen en ik over de zaken van onze eigen ziel. Thanks for sharing, zeg ik dus maar na een kwartier tegen de praatgrage junk, maar wilt u nu weer een eindje verderop gaan zitten?

En dan komt alles aan bod: het werk, de bazen, de crisis, de plannen, de aanpak, de vrijetijd, de familie, de therapeutes, de verandering, de oplossing. De weekends, het werk, de vakanties... Zijn therapeute is paranormaal begaafd. Zij doorziet je, ze weet alles. Ze is ook tamelijk directief en schroomt niet je te vertellen wat je volgens haar het beste kunt doen en laten. Ze masseert ook. Wil haar behandeling werken moet je wel willen leren. Mensen die niet willen leren neemt ze niet. Op de een of andere manier klinkt het naar iemand die ik wel aan een paar personen wil adviseren. Van welke school en welk geloof is ze dan, vraag ik, heb je ook zákelijke informatie? Wat is haar vak? Ik moet haar maar bellen.

Bobby Heeft Zijn Rijbewijs...

Voor wie de klassiekers niet paraat heeft: onderstaande tekst is vrij naar 'Mammie heeft haar Rijbewijs' van Louis Davids. Vanmorgen was het Examen en de blijde boodschap kwam om 10.35u per sms. Ik rende zo de vergadering uit om te feliciteren. Na de vergadering ben ik van Pure Vreugde naar de Autowasstraat gereden. Zodat de bolide - met Pasen schaamteloos ondergescheten - nu weer op en top glimt. Dat moet voorlopig dan maar het feestje zijn.

Weet u het nieuwtje al?
Bobby heeft zijn rijbewijs!

Bobby heeft een nieuwe manie
Hij zit aan het stuur vol branie
Aan zijn kleine kar
Lucie zit ervoor in zorgen
Speculeert, vandaag of morgen
Loopt het in de war
Bobby moet zijn stand ophouden
Tegenover andere vrouwen
Hij chauffeert charmant
Luus neemt nog een overstapje
Op de tram en eet een hapje
In een restaurant

Bob chauffeert, 't is net een plaatje
Vreemde mensen blijven staan
Als ze Bobby in zijn mooie
Blauwe two-seater zien gaan
Lucie tobt om haar belasting
En de crisis maakt haar grijs
Maar een auto moest er komen
Bobby heeft zijn rijbewijs (bis)

Bob chauffeert en saboteert haast
Alle regels van het verkeer
Luus berekent hoeveel boete
Of het nu zal kosten weer
Maar neefjes die genieten
Vinden Luus een oude lijs
Bobby die is veel sportiever
Bobby heeft zijn rijbewijs (bis)

Veerpont Nieuwe Meer

Kom laten we gaan fietsen naar/in het Amsterdamse Bos. Welk doel, welke route? Je hebt Chez Favié, of de Geitenboerderij. We zien wel. We gaan eerst door het Vondelpark, waar het idioot krap en vol is omdat het hele middengedeelte wegens wederom herindeling met hekken is afgesloten, langs de Schinkelkade, de Oeverlanden en tenslotte met het pontje over. Dat pontje is een klein bootje dat in de zomer alleen in het weekends vaart, maar des te leuker. Veerpont Nieuwe Meer, heet het officieel. Het waait er altijd op het Nieuwe Meer, het is een beetje Friesland. Helaas, vandaag vaart het nog niet, ook al is het Pasen en schijnt de zon. Men start op 15 april.

De kade zit vol met mensen die tevergeefs naar de pont zijn gefietst. Het wordt daar bij die Oeverlanden elk jaar weer leuker. Onnadrukkelijk gezelliger. We nemen even de kredietcrisis door, waar we allebei op het werk best veel van merken, vooral mensen / leveranciers die afgeknepen worden, klanten die jou afknijpen, mensen die getergd zijn, medewerkers die bang zijn voor hun hachje... Een kwartier doen we dit onderwerp, hoor! Niet langer. Toch lucht dat op voor iemand die vooral ambtenaren in de kennissenkring heeft - die hebben (nog) nergens last van.

Amsterdammers schijnen minder last van / angst voor de crisis dan de rest van Nederland, zo beweert althans Het Parool dit weekend. In de rest van Nederland zou 80% van de bevolking de crisis te vrezen, maar in Amsterdam schijnt dat percentage slechts 40% te zijn. Hoe dat komt? Is men hier pragmatischer? Anoniemer? Als je kijkt hoe de Amsterdammer omgaat met het ontbreken van een pontje daar waar je een pontje zou verwachten is dat ook heel pragmatisch. We zetten de tering naar de nering en gaan van de zon genieten.

Will weet nog een mooi plekje, eindje verderop, er volgens haar een Motel aan het Nieuwe Meer waar allemaal schorum komt, Amsterdamse Onderwereld, patjepeeërs. Zwart Geld. Dat lijkt ons wel fijn exotisch. Maar daar is alles dicht, en zo te zien al heel wat langer dan sinds de credietcrisis. Als we tot het puntje doorfietsen blijkt er alleen nog een soort patattent met oude-frituur-geuren. De kaart bestaat uit klef broodje bal, klef broodje frikadel, kaassouflé en portie bitterballen. En bier, witte chardonnay en sinas. Er staan wat scheve tafeltjes en scheve stoelen in het gras gesmeten en daar zit een handvol 'volkse' Amsterdammers. Een nieuwe toplocatie dus voor de avonduren. Heel wat exclusiever dan propvolle Vondelpark! Op het kaartje mid-onder.

Frau und Kaetze

Het lijkt wel een omgekeerde kraamvisite. Mohammed en de berg. Het jonge gezinnetje kwam op bezoek bij de oude poes. Vespa is niet gewend aan andere poezen, Vespa is eigenlijk nergens aan gewend, en kijkt bij elke verandering ontstemd. Hier pogen we haar kennis te laten maken met Chick & Chucky, maar ik ben toch bang dat er een logeeradres verloren gegaan is.

Het was een Paasontbijt met veel poezenvrouwtjes. Hoe lang kunnen mensen over hun poezen praten? Urenlang. Detail na detail. En als de huidige poezen helemaal behandeld zijn dan komen zonder problemen de vroegere poezen aan bod.

Voor wie Hannies blog over haar Chucky's niet volgt - dat kán - Chuck is vrijdag gewond geraakt en onder narcose. Hij heeft nu een ruim verbonden achterpoot én een plastic kapje over het kopje. Deze ongemakken moeten maar liefst tien dagen blijven zitten.

Bij het Paasontbijt zingen we we eerst even Daar Juicht Een Toon. Dan hebben we dat ook maar weer gehad. Mijn organisme móet soms dingen. Paasliederen zingen is daar een van. De tweede stem van Daar Juicht Een Toon ken ik nog steeds. En Hani501 kent de tekst ook nog uit haar hoofd. Dat is nog eens een fijne vriendin. Daar heb je wat aan!

Een nieuwe lente

Naar de Hema afgereisd om ideeen op te doen voor het Paasontbijt. Niet alleen ik, maar vrijwel iederéén was bij de Hema om ideeen op te doen voor het Paasontbijt. Paasontbijt is commerciele onzin, maar toch leuk. Eieren, chocolaatjes, paasbrood en smoothies danwel gewone sinaasappelsap. Kom je Paasontbijt bij ons vieren en een beetje kouten? En misschien als we allemaal zin hebben naar de lammetjes?

Het is al vele, vele jaren geleden dat ik voor het eerst werd uitgenodigd voor een Paasontbijt. Ik denk ca 1996. Het was bij Bernie, vriendin van vriendin van vriendin. Zo'n tien damesdames om tafel, vanaf een uur of elf. Ik snapte er niets van, niet wat de bedoeling was, er was geen leiding, geen programma, ik wist niet goed wie was, en waarom, maar ik had niets te doen en had zo een fijn Paasprogramma. Het Paasontbijt bestond eruit dat we aten en kletsten. Op een gegeven moment gingen we met een deel van het gezelschap wandelen in Het Twiske, en toen kwamen we weer terug, en we aten en dronken champagne-achigen en langzaam werden we een beetje kachel. En om een een uur of zeven wankelde je zonder avondeten naar huis. Bij gebrek aan geloof en dus van betekenis met Pasen vond ik het zo'n goed idee dat ik sindsdien bijna elk jaar zelf een Paasontbijt organiseer.

Het wordt vanwege de kleine eettafel wel minder groots. Ik ben met algemene stemmen benoemd tot Chef Decoratie - ik mag dus voor de aankleding zorgen. De Paaskleuren van dit jaar zijn behalve geel en groen ook roze en lichtblauw. Als het maar schettert. De seculiere vorm van het Paasfeest, zeg maar. Wij seculieren hebben immers geen Wederomstanding des Vlezes te vieren en vieren het nieuwe leven dus maar zo.

Via Dolorosa

Wil ik uit de Zangen Mijner Jeugd gezangen als Mijn Verlosser hangt aan 't Kruis en Is Dat Is Dat Mijn Koning zingen, dan moet ik waarschijnlijk vanavond naar een beetje een ouderwetse protestantse kerk. Maar daar ik tegenwoordig meer Katholisch angehaucht ben wil ik toch liever naar een Mis. Bij alle kerkdiensten staat dat ze om 15 uur Kruisweg hebben. Geen idee wat dat is. Maar er is niks om 20 uur, dus ga ik dit avontuur maar eens aan. Voor het eerst in mijn eentje naar de kerk.

Om 14.30 uur reeds verlaat ik het werk. Terwijl ik om 14.55 in haast mijn straat uit fiets, tussen de toegestroomde toeristen door, twijfel ik nog of ik naar De Krijtberg of De Papegaai zal gaan. Maar in de hoop op veel roomse heisa kies ik ter hoogte van de Heidesteeg voor de Krijtberg. Dat is een dramatischer kerk.

Het is er inderdaad bomvol, weer mensen van alle soorten, maten en kleuren. Vanwege de felle lentezon is de kerk weer ook schitterend verlicht. Die 'oosterse' mandala-motieven zitten ook allemaal in deze wand- en plafondschilderingen. Ik wist niets van de goede Vrijdag bij de katholieken. Wat een toestand. In een uur tijd worden alle veertien plaatjes van de kruisweg afgelegd. Met het kruis en met onze aandacht.

De heren Jezuieten zijn er vandaag niet. De priester wordt geassisteerd door leken, allemaal grijze dames. Zij dragen het kruis langs de Kruisweg. De priester heeft bij elke afbeelding van de kruisweg een meditatie. Eigenlijk best mooi. Wij moeten alsmaar staan en knielen (op één knie: de rechter) en het Onze Vader zeggen en Wees Gegroet Maria. Veertien keer. Alleen op de twaalfde afbeelding is Jezus overleden en daar aangekomen is men enige minuten muisstil. Bijna iedereen doet vol overgave mee met het knielen en staan en bidden. Ik ben stil, want wij deden het Onze Vader anders en dat zit er te veel in gesleten om er ooit nog uit te gaan.

Daarna mogen de gelovigen bloemen leggen. Het kruisbeeld ligt voor de gelegenheid op de grond. De mensen hebben witte en/of gele bloemen mee: vooral rozen en chrysanten, maar ook wel tulpen. Omdat al die bloemen uit het plastic moeten is het een geknisper van jewelste. Onderwijl zingen twee solistes Stabat Mater van Pergolesi: mijn lievelingstreurmuziek. Er was dan wel geen Mijn Verlosser hangt aan 't Kruis en Is Dat Is Dat Mijn Koning, maar mijn Pasen kan niet meer stuk.

Herinner me ineens weer dat ik vorige jaar met Oude Moeder mee was naar haar Goede Vrijdag en hoe afgrijselijk ik die Drentse gereformeerden weer vond. Om mijn Grote Goedheid te overleven zat ik er te sms-en.

Lente-mandala

Weer tot half één aan het kleuren geweest. Eenmaal begonnen kon ik niet meer stoppen. De vorige mandala had ik met mijn setje van zes terrakleurige-stiften gedaan. Mooi, maar heel gedragen van sfeer. Zo'n tekening zou totaal anders worden als je met bijvoorbeeld gele en groene paaskleuren zou werken. Dus heb ik mijn doosje 'toverviltstiften' van de Hema uit de kast gehaald. Dan krijg je iets veel opgewekters. Misschien is het wat erg bont geworden, maar dat mag ook wel op een lentedag als deze.

De afbeelding is afkomstig van een arabesk uit Iran uit 15e eeuw. Wikipedia: 'Een arabesk is een sleutelbegrip binnen de beeldende kunst. Het wordt in de architectuur en de beeldende kunst gebruikt voor doorlopende en repeterende (denkbeeldige) bewegingslijn(en) in schilderijen en beelden in de ruimte. In de islamitische kunst worden vaak hele oppervlakten zoals de muren van moskeeën en paleizen met arabesken bedekt. Voor moslims vormt het eindeloze motief een symbool voor de eenheid van de schepping van God.'

Er zitten in dit boek ook veel grovere patronen, mathematisch, met rechtere vlakken opgezet. Zo op het eerste gezicht lijken die me niet zo leuk om in te kleuren, maar misschien zijn die boeiender met aquarelverf. Lijkt me een fijne tijdsbesteding voor na het Paasontbijt.

1973

Ik moet eigenlijk gaan slapen, maar ik raak verzeild in fotobestanden. Het komt door die rijtjesfoto van de oud-collega's. Af en toe onverwacht een persoonlijke foto maakt zo'n blog toch extra leuk. Want wat kan mijn lieve lezers Vader Abraham schelen, of die bladmuziek van Feelings...

Deze foto is weer zo'n fijne familiale rijtjesfoto van ElsjeNínekeBéppieLúcieHelééntjePéterján, anno 1973. Hij is gemaakt op de ochtend van het huwelijk van Zus1, die met dingen op haar hoofd. Had ze krulspelden in? Ze was 21. Mijn oudere zussen trouwden op hun 21e. En dat in de wilde jaren zeventig. Te Emmen waren die nog niet doorgedrongen.

Zelf sta ik wat mysterieus achter iedereen en achter mijn eigen elleboog. Ik had een donkerblauw gebreide jurpje aan, met op borsthoogte roze en witte randjes erin gebreid. Dat is op deze foto niet te zien. Van deze feestdag bestaan nog meer rijtjesfoto's, herinner ik me nu, ook van dat we een liedje zongen voor Zus1, waarbij ik grote cartoons over haar leven had gemaakt. Ik was een jaar of zestien, schat ik in. Zal eens zoeken.

Yes! Gevonden! De tekening verbeeldt de studietijd van Zus1 in Arnhem alwaar zij de Gristelijke Academie voor Lichamelijke Opvoeding volgde. Zij woonde op kamers bij onze oudste tante. Jammer voor Zus2 dat zij niet te zien is en achter de tekening verborgen blijft.

In die tijd tekende ik veel, vooral met mijn buurmeisje Annet. We zaten aan de tafel in de kamer kladblokken vol te tekenen. Tientallen per dag. We tekenden met viltstiften, vooral meisjes, in een vast stramien. Ik herinner me dat ik de portretten altijd afmaakte door veel pleisters toe te voegen. Als een tekening af was lieten we hem zien en lachten we over alle pleisters. Op knieen, ellebogen. Wat daar de diepere betekenis van was? Van deze overproductie is niets bewaard gebleven. Nu dus deze foto.

Wat valt er nog meer te zeggen over de foto's? Tegenwoordig dragen vijf van de zes een bril. Twee hebben vast een bril, drie een leesbril. Alleen Zus3 (op deze foto mét bril) draagt heden ten dage géén bril.

C-locatie

‘Reed Business sluit vestiging Maarssen’. Voor wie het niet aangaat is het misschien niet zo belangrijk nieuws, maar mij werpt zo’n bericht even terug in de tijd, want ik was erbij toen deze vestiging openging. Dat was zo rond 1997. Ik werkte bij een uitgeverij die werd overgenomen door Elsevier Gezondheidszorg. Wij werkten in een tamelijk chique kantoor in Utrecht-Oost en om te bezuinigen verplaatste Elsevier ons naar een industrieterrein bij Maarssenbroek, naast de Kwikfit. Een zogeheten C-locatie.

Al heb ik sentimenten vanwege de prettige collega’s (v.l.n.r. Eric, Kees, Bobby en ik, in onze Jonge Jaren - visualiseer dit gezelschapje met die sokken maar eens in die kantoren) en het best bewaarde geheim van Maarssen: de plaatselijke Griek aan de Vecht, toch had ik na een tijdje genoeg van het filerijden en was ik blij met mijn nieuwe werkplek in hartje Amsterdam.

Maar de tijd staat niet stil. Zoals u toen hier heeft kunnen lezen zijn we een jaar geleden verkast. Naar Sloterdijk. Ik geloof dat dat een B-locatie heet, in elk geval leverde de verhuizing een behoorlijke bezuiniging op. Wonderlijk genoeg kijken we nu uit op de Millenniumtoren van Reed Elsevier. Daar gaan de oud-collega’s van Maarssen nu dus naar toe. Een schrale troost: hoe erg ook, elke nieuwe plek heeft weer een eigen best bewaarde geheim. Straks kunnen we met elkaar gaan lunchen of borrelen bij Wissenkerke, het best bewaarde geheim van Sloterdijk.

PS. Bobby, die er indertijd ook bij was, noemt de Planetenbaan te Maarssen geen C-locatie, maar een D-13-locatie. Bovendien tipt hij een liedje van Vader Abraham, getiteld 'In de C-Klasse'. Helaas staat dat niet op YouTube. Dat gaat zo: Als je oud bent moet je in een heel groot huis / Want je kinderen die willen je niet thuis / Je bent arm, daarom zit je in klasse C / In de voorkant in klas A daar tel je mee. // Je krijgt een kanariepiet en 's zondags een sigaar / En de kapper knipt in 1 minuut je haar / Je kijkt naar buiten en je ziet niet eens de zon / Want er staat een grote flat van grijs beton // Refrein: In de C-klasse mag je dan klaverjassen / Je eigen piepers jassen Maar de zon kun je niet zien / In de C-klasse mag je nooit kleren passen / Niet eens je eigen wassen / Je zult wel zien.

Meditatief momentje

Kom om 21.30 uur thuis. Afgepeigerd, want zoveel dingen gedaan en bedacht, zoveel ontmoetingen gehad en zaken aan het hoofd. Wat doe je dan? Je liefje bellen met al die verhalen? Maar even niet. Wat dan wel? Het schitterende tweedelige meditatiekussen dat ik vorig najaar kocht blijft heel decoratief, geen centje spijt, maar erop zitten mediteren 'is niet mijn ding', zoals dat heet.

In Parijs zag ik in de kloosterboekhandel allemaal mandala-boeken. Heb er een van meegenomen. Beter papier en inspirerender tekeningen dan die je van internet plukt. Als je die met aquarel of waterverf kleurt lost printerpapier bijkans op.

Luigi mailt me dat ze niets van de mandala's begrijpt maar dat ze intrigeren. Je moet het gewoon een keer doen. Je bent met het inkleuren van zo'n mandala uren geconcentreerd bezig. Dat heeft een kalmerende en gelukkig stemmende werking. Je gedachten lossen op, zorgen waaien weg, je bent alleen maar dat kleuren. Als een kleuter, met het puntje van de tong uit de mond. In het boek staat dat je het best van buiten naar binnen kunt werken. Dat heb ik nog niet gedaan. Dit heet ook mediteren. We gaan het wel een keer sámen doen! Dat is heel genoeglijk.

Frau und Citroën

Het is toch leuk als de mensen je categorieën herkennen en spontaan bijdragen gaan sturen. Dit is een foto van Elz, wier blog ik vrijwel dagelijks volg omdat ze onvoorspelbaar en onnavolgbaar blijft, hoewel ik haar steeds meer leer kennen. Het is maar een wonderlijke foto, hij ziet er een beetje gephotoshopt uit, net of ze tegen de achtergrond geplakt is. Waarschijnlijk is dat gewoon ook zo.

De foto staat bij een artikel in het FD ergens afgelopen maand. ‘Ik heb een Citroën 2CV uit 1986. Een donkergrijze, met zwarte spatborden. Ik ben een Eendengek. Eind jaren ’80 kocht ik mijn eerste. Die was uit 1980. Ik was lid van Eendenclub Het Eendeëi. Die hadden een loods en een landje in Rotterdam-Zuid. Daar ging je elke zaterdag met z’n allen gezellig sleutelen. Ze gaven ook cursussen: kleppen stellen, en ook leren lassen. Je kon Eendoloog worden. Die eerste Eend heb ik in 1993 verkocht. Daarna heb ik een hoop oude onverschillige bakken gehad. Zoals de Renault 5 van mijn vader. Ondertussen eeuwig verlangend naar de Eend. Toen we een huis in Frankrijk kochten heb ik er weer eentje gekocht. Dat was tweeënhalf jaar geleden. Ik heb hem ingevoerd in Frankrijk. Op die rit, via Parijs, kwamen we welgeteld één andere Eend tegen.’

Haar dróómauto, zegt Elz in het FD, is 'een oude Citroën CX. Oh, tjongejonge, die rijdt echt heerlijk. Dat is ‘m.' Ik weet niet welk model / jaar ze precies bedoelt, maar Citroen CX, die reed ook wijlen mijn goede vader. Dit is model 1978, toen reed mijn vader hem ook. Zoiets was het wel, maar dan wit. Ik zie opeens enorm veel overeenkomst met mijn eigen bolide.

Beaker

Tip van een trouwe lezer: nòg een keer Feelings, nu door Beaker van de Muppet Show.

Feelings, de bladmuziek

'Feelings', de bladmuziek. Voor Zuslief. En Broerlief. En Reenske. En RoRo7. En Riemke. En Jeroen, als hij mij nog volgt. En misschien nog wel veel meer lieve lezertjes.

Klik op de afbeeldingen en ze worden groter.

Feelings

Omdat ik zo Gevoelig ben oefen ik op een nieuw nummer: 'Feelings' van Morris Albert. Pakt Bobby - zomaar na een jaar - zijn gitaar onder de bank vandaan, plugt 'm in de versterker en zegt: Zullen We Sámen Spelen? The Girl from Ipenema? Gentle Rain? Quiet Nights? How Insensitive? As Long As You Love Me? Goldfinger? Het is niet zo raar dat hij dat vraagt, die nummers heb ik immers de afgelopen maanden zelf allemaal op mijn blog gezet, daarmee de indruk wekkend dat ik die kán. Help! Toen ik de piano ongeveer een half jaar had, nu anderhalf jaar geleden, vroeg ook een keer Zullen We Samen Spelen. Ik raakte toen geheel in de stress, want ik-kan-helemaal-geen-piano-spelen. Maar ja, nu heeft hij al lang gehoord dat het best een beetje ergens op begint te lijken. Het klinkt alsof het ontzettend leuk is, samen muziek maken. En eigenlijk is dat het ook wel. Nu maar weer oefenen op 'Feelings'.

Feelings / Nothing more than feelings / Trying to forget my feelings of love //Tear drops / Rolling down on my face / Ttrying to forget my feelings of love // Feelings / For all my life I’ll feel it / I wish I’d never met you, girl / You’ll never come again...

Wikipedia over Morris Albert

Eenvoudig doch voedzaam

Al enige weken heb ik geen receptje geplaatst. Ik kook nog wel, hoor. Mijn vondsten met eenvoudige doch voedzame recepten wil ik toch graag met de mensen blijven delen. Geen idee of iemand ze overneemt, maar 't zou kunnen. Dit weekend deed ik geheel vegetarisch. Een van de zoveelste goede voornemens.

Eerst gele paprikasoep met kidneybonen en koriander, erg lekker. Er zit aardappel in, die het heel voedzaam maakt. Kan volgens mij ook wel weggelaten worden. Ik heb ook minder kidneybonen toegevoegd dan voorgeschreven. Leuke verrassende kleur, dat knalgeel. En verrukkelijk altijd weer, die koriander. Een eitje, deze soep. Als men maar een staafmixer heeft.

Het andere recept is ook lekker en zeer eenvoudig: aubergine en tomaatjes in de oven. Ik doe er rijst bij in plaats van aardappelpuree. Beetje tricky of alles bij elkaar het wel vochtig genoeg is, maar dat gaat best.

Klik op de plaatjes en ze worden leesbaar.