Voor het eerst actief getwitterd. Ik ben bij de afsluiting van Amsterdam WereldBoekenstad in de Passengers Terminal en het is zó erg dat ik van pure ellende ga twitteren. Om eerlijk gezegd schakel ik Vinnie in, want ik heb alleen maar mijn eenvoudige Nokia-telefoon, daar kun je niet mee twitteren. Daar heeft men internet of een iPod voor nodig. Vinnie, altijd enthousiast, zet al mijn sms-jes op Twitter. Het is héél héél héel opwindend.
Ik kom aan, word de hand geschut door de Directeur en een ander Bestuurslid, Welkom, meld mij bij de Persbalie, zegt zo'n communicatiemeisje dat ik naar het Persvak moet.
- Persvak? Het is toch geen voetbal? En mag ik mij dan niet meer bewegen.?
- Nee dan mag u zich niet meer bewegen.
- Dat is toch zeker een grap.
- Nee dat is geen grap.
Ik stap naar de Directeur en het andere Bestuurslid, waar ik Goede Vrienden mee ben, die daar niet van weten, maar die het ook niet belachelijk vinden en al helemaal niet snappen dat ik dat belachelijk vind en dat ik weer weg wil.
- Persvak? Het is toch geen voetbal? En mag ik mij dan niet meer bewegen.?
- Nee dan mag u zich niet meer bewegen.
- Dat is toch zeker een grap.
- Nee dat is geen grap.
Ik stap naar de Directeur en het andere Bestuurslid, waar ik Goede Vrienden mee ben, die daar niet van weten, maar die het ook niet belachelijk vinden en al helemaal niet snappen dat ik dat belachelijk vind en dat ik weer weg wil.
Nu ik er toch ben moet ik dit maar ten volle meemaken. Ik op zoek naar het Persvak. Niet te vinden. Ik vind wel Connie, vroegere directeur. Leuk om haar te zien, maar ik mag niet naast haar zitten, zij is geplaceerd naast Guus Schut. Er zijn honderden bobo's geplaceerd. Die voelen zich door dit alles ontzettend bevestigd in hun Belangrijkheid. Waar gvd is dat Persvak. Uiteindelijk vind ik het naast het podium. Zes stoelen. Ik zet mij naast een jongeman van het ANP. Daarna komen er nog twee freelancers. Dan stroomt er een stoet pensionado's binnen, niet te geloven. Bestuursleden en andere belanghebbenden. En dan de Prinses. ('Welke?' sms-t Vinnie. 'Oen! Laurentien natuurlijk'). Enfin. Er zit niets anders op dan te gaan twitteren. Heel heel heel onbeleefd van mij, maar ik kan mij niet meer inhouden. Ben ik te cynisch, sms ik naar Vinnie. Nog lang niet erg genoeg, sms-t hij terug. Schaadt mij dit? Ik denk het niet. Mijn collega-journalisten weten niet eens wat twitteren is.
Hani501 is er ook, zij maakt foto's, maar het wordt niets, want het Persvak is aan de andere kant van waar alle plichtplegingen gepleegd worden. Zij woedend. Er blijkt een Libanese prinses te zijn (de qualificatie Wereldboekenstad gaat morgen naar Beiroet) en die mag niet op de foto. Alsof iemand die prinses kent of wil fotograferen. Als die pseudobeveiliging, scheldt ze. En nog veel meer. Nog nooit zoveel pseudo bijeen gezien. Grr!!!
Op Twitter maak ik denk ik wel een paar nieuwe vrienden. Ze denken dat het fake is, maar het is echt! Leve de Republiek, twittert Enno terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten