Dit is Guus, pianoverhuizer, pianostemmer, pianoleraar, pianist. Hij heeft een uitvinding gedaan met een pianoheffer, daarmee dingt hij mee in het programma Beste Idee van Nederland, maar dit terzijde. Hij geeft een informeel concertje in een klaslokaal op een piano die hij net afgeleverd heeft. Er zijn zo'n tien mensen opgetrommeld. Het is een verhaal van niets, maar tegelijk zo mooi.Er is een piano, een Tjech, die staat onderin een ruimte in een oude kerk. Naar die benedenruimte gaat alleen een wenteltrap. Die piano moet naar boven. Maar hoe? Langs die wenteltrap. Ooit is hij naar beneden gegaan via die trap, dus hij moet ook weer naar boven kunnen. Maar niemand ziet hoe. Diverse pianoverhuizers hebben de klus geweigerd. En dan komt Guus Tel Pianovervoer uit Asten. Die zegt: 'Ik zal het doen. Zorg voor vijf sterke mannen die niet eigenwijs zijn en zonder discussie mijn aanwijzingen opvolgen.' Met veel sjorren en trekken en duwen komt de piano uiteindelijk boven, maar de kast is wel een beetje beschadigd. Dat is Guus' eer te na. Hij neemt de piano mee Brabant in.
Vrijdagavond komt hij hem terugbrengen. En hij wil graag een concertje geven. Ooit in een ver verleden heeft hij conservatorium gedaan. Er zijn uiteindelijk tien dames opgetrommeld en ook wat heren: Bobby en zijn collega, en Simon Been, ook pianist. Een van de dames is de vroegere eigenares van de piano. Zij heeft hem ooit aan de kerk geschonken. Een andere dame is de uitvaartonderneemster die ik eerder dit jaar de witte vlaggetjes had geschonken die ik gebruikte bij het decoreren van Bobby's verjaardagspartijtje. Zij biedt mij nu klussen aan als decorateur bij haar uitvaarten. Maar dit ook alweer terzijde. Guus speelt nummers die hij mooi vindt, maar doet ook quizjes. Hij speelt wat en dan moeten wij raden. Zo raad ik Jules de Corte, waar Guus - die behalve pianist ook rasverteller blijkt te zijn - enorm adept van blijkt te zijn. Verzoeknummers mogen ook. De oud-eigenares van de piano vraagt het nummer aan 'When I'm Sixty Four' van de Beatles. En met zijn allen zingen we: 'Will You Still Need Me, Will You Still Feed Me, When I 'm Sixty Four?' O! Het is zo mooi!
Om half elf is het meeste-dames-bedtijd, en ik blijf met één dame en vier heren achter. We spreken en luisteren tot diep in de nacht over muziek, over dromen, over desillusies, over nederig zijn en worden. Het is een ongelofelijk breekbare avond. En de foto's zijn gemaakt door Hani501... zegt Hani501
Geen opmerkingen:
Een reactie posten