Vondelpark

Heb je net je avondmaaltijd achter de kiezen, gaat de telefoon. Steen: 'Lucie Theodora, wat dacht je ervan: het is de hoogste tijd om het leven door te nemen en wijn te drinken.' 'Goed dat je belt', antwoord ik, 'ik was net alleszins toe aan een Feestje. Bobby heeft zijn Rijbewijs, maar het Water is veel te Diep. Ik vertel je er graag álles over.'

We spreken af aan het begin van het Vondelpark. Steen moet nog eten en komt aanfietsen met een AH-tasje van vol minuscule modehapjes. Op de foto rechts eet Steen een haring. We zetten ons aan de nieuwe 'vijverette', naar later blijkt tussen de junks, die ons waarnemen als hapklare brokken. 'Bent u beleidsmakers? Of journalisten? Ik dacht al!'

'Hoe vind jij dat', vraag ik Steen, 'om door zo'n junk als Beleidsmaker aangemerkt te worden? Terwijl we zo Bijzonder zijn?' 'Ja', geeft hij toe, 'dat is confronterend.' Dus liever dan te luisteren naar de diverse detenties van de praatgrage junk in allerlei landen over de hele wereld, praten Steen en ik over de zaken van onze eigen ziel. Thanks for sharing, zeg ik dus maar na een kwartier tegen de praatgrage junk, maar wilt u nu weer een eindje verderop gaan zitten?

En dan komt alles aan bod: het werk, de bazen, de crisis, de plannen, de aanpak, de vrijetijd, de familie, de therapeutes, de verandering, de oplossing. De weekends, het werk, de vakanties... Zijn therapeute is paranormaal begaafd. Zij doorziet je, ze weet alles. Ze is ook tamelijk directief en schroomt niet je te vertellen wat je volgens haar het beste kunt doen en laten. Ze masseert ook. Wil haar behandeling werken moet je wel willen leren. Mensen die niet willen leren neemt ze niet. Op de een of andere manier klinkt het naar iemand die ik wel aan een paar personen wil adviseren. Van welke school en welk geloof is ze dan, vraag ik, heb je ook zákelijke informatie? Wat is haar vak? Ik moet haar maar bellen.