Zwaar liefdesverdriet

In Drenthe is het 18 graden, terwijl het in het Westen al regent.

Eerst zouden we naar een Dagopvang, voor kennismaking met een huiskamer vol lotgenoten, maar Mutti is zo verdrietig dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen en ik zeg de kennismaking af. In plaats daarvan gaan we toeren langs het Oranjekanaal. De weg langs het Oranjekanaal is een zandweg met kuilen, dus we gaan letterlijk stapvoets. 

Het Oranjekanaal is geen park, het is Platteland. Het duurt  derhalve een hele tijd voor we een bankje vinden. Daar gaan we zitten. Omdat het bankje zo hoog is  gaan we met onze voeten wiebelen. De vogeltjes fluiten. De sfeer is goed. Dit is wel mooi. 

Maar echt helpen tegen de treurnis doet het toch niet. 'Ik ben zo verdrietig dat ik ben zoals ik ben,' zegt ze, en legt haar hoofd tegen mijn hoofd. En als ik aan het eind van de middag weg wil gaan zegt ze: 'Nee, niet weggaan'. En dan ga ik toch.

De hele dag heb ik een gevoel alsof ik zwaar liefdesverdriet heb.

'Ben jij al oma?'

Wordt mij een nieuw trauma aangepraat? Op het oudere damesfeestje (het feestvarken werd 65) is een hele grote extended family met lesbische moeders, donorvaders, zussen zwagers, opa's, oma's, vriendinnen, buren en wat al niet. De jonge ouders met de baby's in de draagzakken spelen een grote rol, en niet te vergeten de jonge grootouders. Stralen doen ze allemaal, die grootouders. Strálen!

Ben jij al oma? Die vraag heb ik nog nooit eerder gehad. Laatst vroeg Zus3 ook al of ik het niet erg vond dat ik geen oma was. Ik ben niet eens móeder, zeg ik, het idee komt niet eens bij mij op. Ik heb Nichtje toch?

Maar ik ben geloof ik deel van een maatschappelijk probleem Op EenVandaag vanavond zomaar een heel item over vrouwen die geen oma worden. Waren het vroeger 11 procent van de vrouwen die geen kleinkinderen kregen, nu heeft al 20 van de vrouwen geen kinderen en dus geen kleinkinderen. Er is al een therapeute gespecialiseerd in de rouwverwerking hieromtrent.

Waarom gaat het eigenlijk niet ook over de mannen die geen vader en dus ook geen opa zijn?

Maandagavond

We doen bij Zing & Beleef Brahms eigenlijk dezelfde nummers als de vorige keer, zoals dit 'Am Donaustrande' en weer is het genieten, louter omdat je je partij redelijk onthouden hebt en het al behoorlijk heel mooi klinkt. Ook al als alleen de sopranen en alten samen zingen. 'Als wij straks jarig zijn', zeg ik tegen Leen, wij zijn daags na elkaar jarig, 'dan gaan we samen wat duetten zingen.' Daar reageert zij eigenlijk niet op.

Cederhout

Op een verjaardagsfeest met veel dames op leeftijd (de jarige is 65 geworden) krijg ik nogal wat respons op mijn houten hanger. 'Is dat een Siberische hanger van cederhout?' 'Nee', zeg ik, en vertel van de Utrechtse kunstenares die deze hangers maakt. Die mooie plakjes hout van takken snijdt en ze zorgvuldig polijst. Bij de Altai, vertelt de mevrouw, krijgen jonge mensen een ruw plakje hout om en in de loop van het leven polijst het vanzelf door tegen de huid aan te hangen.

De Altai, vraag ik? Wat is dat? 'Dat is een staat in Zuid-Siberië', zegt ze, 'daar was ik een keer.' 'Hoe kwam u nou in Zuid-Siberië terecht?' En dan volgt er een heel verhaal over het sjamanisme aldaar. Dat ze heel erg ziek was en in een healing terecht was gekomen. Teveel om na te vertellen.

Er valt ontzettend veel te vinden als je gaat googelen op 'Siberië', 'sjamanisme' en 'cederhout'. Over de ceder: 'De Siberische ceder leeft 550 jaar. Met zijn miljoenen naalden ontvangt hij dag en nacht het hele spectrum van lichte energie en slaat dit op. De ceder, en ook de cederhout-hanger, neemt de kosmische energie op, bewaart deze, en geeft deze af aan de mens, wanneer diens energiepeil daalt. Veel healers voelen deze energie en kracht. Maar bij een cederhout-hanger moet je rol die je zelf speelt niet vergeten, want het amulet slaat ook jouw liefde en jouw licht op.'

Het is even zoeken, maar het was 2 december 2010. Mijn plakje hout is niet van Ceder is maar van Christusdoorn.

'Dat is geen film voor dames!'

Zullen we naar de film, sms ik. Ik wil graag naar The King's Speech, maar die heeft zij al gezien, en zij stelt voor Brownian Movement. Maar dat gaat over een vrouwelijke arts (met een aantrekkelijke architect als echtgenoot) die zich heimelijk door lelijke dikke patiënten laat neuken, en daar heb ik dan weer geen zin in.

Informeren doe ik mij middels een nieuwe app op mijn iPhone. Blijkbaar lees ik te oppervlakkig en/of te snel, want ik kies voor de film Fighter, in de veronderstelling  dat het gaat over een Turks meisje dat kung fu fighter wil worden en associeer dat met de film Bend it like Beckham en met Lucia Rijker, maar ik heb niet goed gelezen, het is een mannen-bokserfilm. 

Bij de zaal zegt de kaartjesscheurder: 'Dat is helemaal geen film voor u dames! Gaat u liever naar Blue Valentine. Daar word je óók niet vrolijk van, maar het is beter dan zo'n boksfilm.'

Blue Valentine is een film over de teloorgang van een liefde. Het verliefde begin en het uitgewrongen einde. een beetje mies lopen we terug. Ja, zo gaat dat, het einde van een liefde, zeggen we, levenswijs als wij zijn. Met elk onze herinneringen.

Weet je wat me trof, zeg ik ineens openhartig, hoe die man zijn trouwring afrukt van zijn vinger en in een hoop bladeren gooit, en hem vervolgens weer gaat zoeken in die hoop bladeren. Dat heb ik ook meegemaakt met mijn eerste (en tevens laatste) ring. En zo krijgen we een bijzonder gesprek over de Ringen des Levens.

Violist

Moshe Hammer

Muziek van de dag: 'Centone di Sonate' van Paganini, gespeeld door Moshe Hammer op viool en Norbert Kraft op gitaar. Mooi! Met dank aan Spotify.

Moshe Hammer is een Canadees violist die geboren werd in Hongarije, in zijn jeugd in Israel bij Ilona Feher studeerde en zijn studie vervolgde bij Ivan Galamian, Jascha Heifetz en Yehudi Menuhin. Hij was concertmeester bij het Calgary Philharmonic en speelde met diverse orkesten in Noord-Amerika en Europa. Hij is oprichter van de Hammer Band, voor kansarme jongeren die muzikaal onderwijs krijgen. Tegenwoordig is hij veelgevraagd solist en geeft hij masterclasses. Over Norbert Kraft kan ik niets vinden.

Frau und Katze

Voor het derde weekend op rij gaan Vespa en ik naar Utrecht, omdat Bobby voor het derde weekend op rij moet werken. Men kan gaan grommen, thuisblijven, of meebewegen. Het is nu eenmaal zoals het is. En Bobby straalt zo onweerstaanbaar als wij zijn galerij komen oplopen ('Wat een plaatje zijn jullie!'), dat Vespa en ik van de weeromstuit ook weer beginnen te lachen. Máák dat plaatje dan ook maar, zeggen wij. En wij pimpen het nog wat op ook, zodat het er nóg vrolijker uitziet. De enorme bank is van buurvrouw Janny, de forsythia van Bobby.

Jongen A

Eens iets heel anders. Hoe deze roman Jongen A in mijn huis gekomen is herinner ik me niet meer, maar het ligt al lange tijd op een der stapels. Van de redactie meegenomen? Toen ik de uitgeefster ervan ging interviewen? Het werd in Engeland uitgebracht in 2004, in 2008 vertaald en ook al succesvol verfilmd. Dat alles is geheel langs mij heen gegaan. Maar als ik er aan de lunchtafel over vertel weten diverse collegae ervan. 

Uitdagend gegeven. Mooi uitgewerkt. Het riep in Engeland sterke associaties op met een zaak waarbij twee jongetjes een peuter vermoordden. Hoofdpersoon in deze roman is een jongen van 24 jaar, die bijna vijftien van zijn leven in jeugdgevangenissen heeft doorgebracht. Hij krijgt een nieuwe naam, Jack, een baan en een nieuw leven. Zolang zijn echte naam niet aan het licht komt, ziet zijn toekomst er hoopvol uit. Tenminste, als het aan zijn maatschappelijk werker Terry ligt. Voor zijn nieuwe vrienden is hij een goeie jongen die bij vlagen onverklaarbaar agressief wordt. Voor zijn vriendin is hij onwaarschijnlijk naïef en ondoorgrondelijk. Jack lijdt eronder dat hij niemand in vertrouwen kan nemen. Hij levert een constant gevecht met zichzelf om écht iemand anders te worden. Maar de media gunnen hem zijn nieuwe leven niet. Het is een indringende aanklacht tegen de dubbelhartigheid van een maatschappij die jeugdige criminelen een herkansing wil geven, maar ze tegelijkertijd genadeloos veroordeelt.

De auteur Jonathan Trigell (1974) is Brits en woont in Frankrijk. In 2002 behaalde hij een mastertitel in ‘novel writing’ aan de universiteit van Manchester. Daarna had hij talloze baantjes als gids, barman, bordenwasser, chauffeur, manager op het vliegveld en skileraar. Zijn tweede roman Cham verscheen in 2007.

High Tech Campus

Vandaag ben ik voor een Studiedag naar de High Tech Campus te Eindhoven. Het forensen ben ik inmiddels helemaal verleerd dus aan het eind van de dag ben ik van de ontmoetingen al gevloerd. En dan moet je nog bijna twee uur terug in de auto!

Sinds het geheugenkaartje kwijtraakte uit mijn voormalige TomTom heb ik - woedend over zo'n slecht ontwerp voor zoveel geld - nooit een nieuwe TomTom gekocht. Vandaag was het toch misschien wel fijn geweest, een TomTom, zo vaak als ik fout gereden ben. 

Op de routebeschrijvingen staat dat je op de A2 Afrit 32a moet hebben. Dat moet toch niet al te moeilijk zijn. Maar dan blijk je bij Eindhoven-Noord al de N2 te moeten nemen, dat is de nieuwe 'buitenring' waar de op- en afritten van aftakken. De A2, dat is sinds de renovatie en verbreding ervan tegenwoordig de doorgaande route naar Maastricht, helemaal zonder op- en afritten. Pas ver ònder Eindhoven kun je weerom. 

Die High Tech Campus is ook helemaal door techneuten bedacht. Die gaan er van uit dat je de weg kènt als je daar aankomt. Of dat je een TomTom hebt. Aan routebordjes doen ze nauwelijks. Als je de aanwijzing P-0 (dat is Parkeerplaats 0) gemist hebt kun je niet meer stoppen of keren, maar moet je de hele High Tech Campus rond. De P-0 parkeerplaats heeft vele verdiepingen en pas op de vijfde verdieping is een plaatsje. In de parkeerplaats hangen geen plattegronden. 

Bij de lift van de garage loop goddank ik M. Koekkoek tegen het lijf, die hier woont en gestudeerd blijkt te hebben. Zij beschouwt deze artificiële omgeving als haar natuurlijke habitat. Zij is er apetrots op. Hoe is het mogelijk. Het is dat ze mij bij het Boekenbal ver na Middernacht om de hals viel en dat ik hier ik hier nog veel meer Vrienden van Het Nieuwe Lezen tegenkom.

Ook bij het uitrijden gaat het helemaal mis. Nergens staat aangegeven hoe je terug moet naar de A2 richting het noorden Ik probeer de route die ik nam toen ik aankwam, maar dat blijkt fout. Uiteindelijk word ik dwars door de binnenstad van Eindhoven geleid. De berichtgeving over het event moet maar even tot morgen wachten.

Een eigen tulp

Vincent van Gogh heeft een eigen tulp. Eindelijk. 'Het betreft een roodbruine tulp van circa 50 tot 60 centimeter hoog. Het gaat om een nieuwe bloem die recent is gekweekt. De kweek gebeurde in samenwerking met de Keukenhof in Lisse.' Het nieuws is te lezen op vele sites. Vrijwel alle daar dienstdoende webredacteuren hebben bij het bericht de gevel van het Van Gogh Museum geplakt. Dat irriteert me enorm. Hoe ziet die tulp eruit? Even zoeken en je vindt 'm toch, op een buitenlandse site.

Ze is weer aangekomen!

Met de glucosewaarde is het helemaal goed, stelt de dierenarts vast. Die is 8. Dat is goed. Daarvoor hoef ik niet meer terug te komen. Maar Vespa is niet afgevallen, moeten we constateren, ze is áángekomen. We zitten nu weer op 5510 gram! Hoe kán dat nou! zeg ik. Ik hou me zo precies aan het dieet! 25 gram 's morgens, half blikje 's avonds.

'Vespa was toch uit logeren?' vraagt de dierenarts. 'Waar was ze uit logeren?' 'Bij mijn Nichtje', zeg ik. 'Maar die heeft zich absoluut aan de toegestane grammen gehouden'. 'Hoe weet u dat zo zeker?' vraagt de dierenarts. 'Dat zegt ze', zeg ik, 'en ik geloof haar.' 'Dat logeren is vaak een probleem', zegt de dierenarts. 'Mensen vinden het toch heel moeilijk om zich aan die grammen te houden. Een béétje extra, zeggen ze dan, maar dat béétje kan net iets te veel zijn... Ik zeg niet dat uw Nichtje de grammen overtreden heeft, maar Vespa wàs de vorige keer 5380 gram... 

Misschien zijn er duizend andere redenen waarom Vespa aangekomen is. Maar nu heeft ze toch twijfel gezaaid!

Viooltjes

Ter troost vanwege van alles haal ik bij het Tuincentrum een grote doos viooltjes. Ik moet me aan het begin van de lente altijd erg beheersen bij het tuincentrum. Als je je even laat gaan wordt het meteen zo'n kakelbonte boel: Die hel-gele narcissen, de rode tulpen, de blauwe druifjes, ze zijn allemaal even aanlokkelijk, maar ze kleuren niet echt op een stadsbalkon. Vinnie vertelt wel eens over hoe hij en zijn man door het Tuincentrum lopen: de een stapelt de kar vol gekleurde bloemetjes, waarna de ander die weer terugzet en vervangt door esthetisch unicolor.

Hoewel ik dat overdreven vind probeer ik me toch ook passende kleuren te richten. Enige witte tulpen heb ik, witte narcissen. En blauwe druifjes en paars-witte violen. In de bakken komt een plantje van vorig jaar op, ik herinner me nog dat ik ze haalde. Roze pluimen. Maar dat was in het najaar. Geen idee of die in het voorjaar ook iets doen.

Het is een heel werk dit alles in de bakken te krijgen en de oude bladeren achter de potten weg te halen. En als het allemaal klaar is zie je er haast niets van. Maar het is een aankondiging van de lente. Stil maar wacht maar alles wordt nieuw.... De buurman fleurt er ook helemaal van op dat hij zijn buurvrouw met haar plantjesmanie in de weer ziet.

Amandelboom

Vanmiddag gaan we naar d'Amandelboom in Bilthoven. Dit verzorgingshuis is onderdeel van de Accolade Zorggroep die gereformeerde verzorgingshuizen beheert. En dat betekent dan Vrijgemaakt Gereformeerde. Een van hun huizen is De Arendshorst te Assen. Daar woonde vroeger onze oma. Het stond middenin de Molukkerswijk. Als wij op zondag naar oma gingen dan schalden de psalmen je uit het hele pand tegemoet.

De intake-mevrouw (in hardroze gekleed) denk dat wij voor een gewóne kamer komen, maar als we die gezien hebben, verrast door het contrast met de kamers vorige week in Loosdrecht - vraag ik: maar zulke ruime fijne kamers hebben de PG-afdelingen toch niet. O! zegt ze, gaat het om PG! Dat was drie weken geleden (toen twee andere Geschwister waren gaan kijken) nog niet duidelijk. Nee, zeggen we, maar nu wel.

Dan gaan we naar de PG-afdeling en we laten ons door een aardig jongmens uit Veenendaal de voordelen van een Gristelijk huis uitleggen. Dat ze als Gristenen zo aardig zijn in de bejegening. Ik wil zelf dat Mutti ingebed wordt door psalmen, dus ik zeg niets.

In de auto terug naar Amsterdam zeggen we tegen elkaar: Wat worden we mild! We denken er het onze van, maar we spreken ze niet meer tegen. We slaan ook niet meer op tilt. Als ze zeggen dat zij zo goed zijn in bejegening, dan gaan wij niet zeggen: Nou dat hebben wij anders vroeger wel anders meegemaakt. En waar ging het nu allemaal over! Of de slang in het Paradijs nu wel of niet gesproken had. Hele gemeenschappen barstten uit hun voegen. Families spleten.En toch willen we misschien wel dat Mutti hier naar toe gaat.

Er is niet een lange wachtlijst zegt de mevrouw, maar er zijn ook weinig mutaties. Dat is neem ik aan eufemistisch voor: Er gaat hier niemand dood.

Parkeerleed

Voor ons kantoor strekt zich een grote parkeerplaats uit, die bijna helemaal leeg is. Parkeren kost hier voor een hele dag 14 euro, maar je kunt ook 30 cent per 3 uur betalen. Dat is ongekend laag voor Amsterdamse begrippen. Het zal wel een tegemoetkoming aan de kantoormensen hier ter plaatse zijn. Voor mensen van buiten is die drie uur te kort. Daarvoor is de parkeerplaats te onbereikbaar. Parkeerbeheer is hier wel heel streng, die controleren op de minuut. En dan heb je zo een bon van 50 euro. Als je met de auto bent moet je altijd op tijd naar buiten en bijvullen.

En dat maakt het parkeren hier zo erg. Hier staan hele rare automaten met onbegrijpelijke draaiknoppen. Als je er eenmaal aan gewend bent dan gaat het wel, maar wie hier voor het eerst is en haast heeft, noem een sollicitatiegesprek, die komt om in de stress. Voor buitenlanders is het al helemaal niet te doen. Er zijn er zo'n 1200 van deze apparaten in Amsterdam. Wie die bedacht heeft???

Het probleem is nu eindelijk bestuurlijk erkend. Ik lees in Het Parool: 'Alle parkeerautomaten in Amsterdam met een draaiknop worden nog dit jaar vervangen door automaten met een aanraakscherm. Dat schrijft wethouder van Verkeer Eric Wiebes aan de raad, na aanhoudende klachten over de automaten met draaiknop, waarmee het kenteken moet worden ingevoerd. Twaalfhonderd automaten zullen worden vervangen.

In de brief staat ook dat betalen met muntgeld, wat nu nog in ruwweg de helft van de gevallen gebeurt, geleidelijk wordt gestaakt. In de toekomst zal alleen nog met bankpas, chipknip en creditcard kunnen worden betaald voor parkeren (of per mobieltje). Alleen stadsdeel Noord houdt vast aan betalen met muntgeld, naast een aantal specifieke plekken die door andere stadsdelen zullen worden bepaald.'

Verlate kraamvisite

Wij Geschwister mailen elkaar tegenwoordig vaak een foto. Om onszelf en elkaar te bezweren dat Mutti zeker ook nog goede momenten heeft. Wat ontegenzeggelijk waar is. Vaak staat er koffie en appeltaart op foto's. Maar nu krijg ik er een met Job Jonathan erop! Hoe lief! Wat is hij al groot! Hoe zal hij haar noemen? Omi? Omama?

Vandaag ga ik eindelijk op kraamvisite. Dat kun je toch nauwelijks kraamvisite meer noemen, Lucie Theodora! Job Jonathan is al meer dan zeven maanden! Het kwam allemaal van Capelle.

Om het goed te maken heb ik een chique merk-konijn mee, deftig verpakt in vloeipapier en een prachtige doos. Job Jonathan is  een geweldige wolk van een baby geworden in die zeven maanden. Hij heeft het echter te druk met zijn worteltjeshapje om zich met het konijn te bemoeien, maar dat komt wel.

In de Ouders van Nu die bij de jonge ouders op tafel ligt staat een fotoreeks van negentigjarige overgrootouders met hun lievelingsachterkleinkind op schoot. Het is een thema.

Amelisweerd

Eerste echte lentedag. Amelisweerd bot uit. Sneeuwklokjes onder de bomen. Narcissen langs de Kromme Rijn. Alles bot uit. We lopen ineens langs het huis waar mijn guasha-therapeute woont. Daar wil ik ook wel wonen, wat een idylle!

Soto Ajam

Ineens heb ik enorme zin in Soto Ajam. Soto Ajam heb ik nog nooit gemaakt, maar ik kom het woord tegen in de Appie-app met recepten. Ik had een 'Indonesisch' 'hoofdgerecht' met 'kip' gezocht. Soto Ajam ken ik van eetcafé Coffee & Jazz aan de Utrechtsestraat waar een bijzonder man eten en drinken serveert, aan louter relaxte gasten. Mensen met haast moet hij niet, die moeten maar ergens anders naar toe. Hij serveert onder meer Soto Ajam als lunchgerecht.

Men neme (voor 6 personen): 1 liter kippenbouillon, 2 teentjes knoflook, gehalveerd, 3 cm verse gemberwortel, 1 stengel sereh (citroengras), 1 rode peper, 1 theelepel koenjit, 4 eieren, 2 kipfilets in reepjes, 100 g peultjes, 250 g rijst, 125 g taugé, 1/2 Chinese kool, in dunne repen. Garneren met hardgekokte eieren en gebakken uitjes.

Het is heel erg licht en lekker. En pittig.

Schroot

In de fietsenkelder van Bobby's flat is een grote schoonmaak aan de gang. Alle fietsenwrakken zijn naar buiten gegooid en wachten nu op het moment op gehaald en vermalen te worden. Ik word altijd blij van dergelijke opruimingen: fietsenwrakken staan tenslotte enorm in de weg. Opgeruimd staat netjes.

Bobby wordt echter bevangen door een andere vreugde: namelijk om uit dertig wrakken een nieuwe fiets te fabrieken. Hij kiest een basisframe - een heren-Gazelle uit 1960 ofzo - scharrelt uren om de berg wrakken heen, sloopt overal onderdelen af en gaat dan op zijn balkon knutselen tot hij een goed werkende fiets heeft. Dolgelukkig.

Maar je hebt al twee fietsen en de mijne, pruttel ik, 'n beetje getergd door al die Malle Pietje-zooi, waarom in godsnaam een vierde? ('Hij is voor Maassluis! Dat had ik je toch gezegd?')

Beige

Ik ga met een der Geschwister naar een verpleeghuis in Loosdrecht. Ik heb er al een verslag over gehad, maar wil het ook met eigen ogen aanschouwen. Ik heb net het essay van Cyrille Offermans Waarom ik moet liegen tegen mijn demente moeder uit. Daar word je niet opgewekt van. Maar ik ga het bezoek met frisse zin tegemoet.  

Het tehuis is heel nieuw en modern. Toch denk ik als ik die kale kamers zie: mag ze dan niet haar eigen gele vloerbedekking en geelgroene gordijnen mee? Dan heeft het tenminste nog een beetje haar eigen sfeer. Er ligt beige linoleum. De wanden zijn net niet wit, licht beige zeg maar. Mogen die wanden dan niet een kleurtje? Nee, dat mag niet. En die vloerbedekking ook niet. Eigen gordijnen mocht dacht hij wél.

Ik geloof wel dat wij een wonderlijk bezoek zijn. We vragen namelijk of er ook airco is, en telefoon, en  internet en wifi. Want onze Mutti telefoneert soms via Skype. Wij hebben wel een digitále demente moeder. En  we willen ook niet zo'n saaie lijst aan de muur met foto's, wij hebben een digitále fotolijst. Dat kan toch ook wel?  Het verpleeghuis heeft een hele wilde rode theaterzaal waar ze oude films draaien. Zoals Charlie Chaplin en de Dikke & De Dunne. Daar is hij heel trots op, maar wij worden daar dan weer niet warm en koud van, want  daar heeft Mutti werkelijk níets mee. Worden er soms ook Psalmen gezongen? Zijn er  wel eens kerkdiensten? Hoeveel bewoners komen daar op af? Vijf, zegt hij. Max.

We willen het niet afkraken. We moeten het eerst maar even verwerken allemaal.

En ondertussen het wereldnieuws

Het wereldnieuws is veel te groot om over te bloggen, Japan, Libië, de resolutie van de Veiligheidsraad, Navoschepen op weg naar Libie. Maar je kijkt en luistert de hele dag naar het nieuws. Ik kan het toch niet onvermeld laten en alleen maar over mijn ditjes en datjes bloggen? De straling vlakbij de Japanse kerncentrale Fukushima-1 bereikte vanochtend een nieuwe piek: een niveau van twintig millisieverts per uur, meldden Amerikaanse media. Dat is duizend keer meer dan een röntgenapparaat. Een normaal stralingsniveau is bovendien slechts 3 millisieverts per jaar. Bij drie van de reactoren van de kerncentrale stijgt witte, radioactieve rook op.

(De foto komt van Nu.nl.)

Alzheimer

Indrukwekkend bij Pauw & Witteman, Maria van der Hoeven die voorzitter is geworden van Alzheimer Nederland. Haar man heeft al vier jaar Alzheimer. Ze vertelt er mooi en zelfbewust over. Ze geeft vertrouwen. Dat gevoel had ik nooit toen ze minister was.

Menselijke resten in het zand

In het Flevopark zijn teams van stadsdeel Oost en de begraafplaats sinds vrijdag op zoek naar meer menselijke resten, zo lees ik in het Parool: 'Stadsdeel Amsterdam-Oost en begraafplaats De Nieuwe Ooster zijn in ernstige verlegenheid gebracht nu in twee parken menselijke resten zijn gevonden die afkomstig zijn uit graven van begraafplaats De Nieuwe Ooster. Een vrouw die vorige week donderdag haar hond uitliet vond stukken menselijk bot en ging daarmee naar de politie.'

Er zijn stukken ruggenwervel, kiezen en een handvat van een grafkist gevonden, die afkomstig zijn uit graven van de nabijgelegen begraafplaats De Nieuwe Ooster. Op die begraafplaats wordt momenteel gewerkt aan de bouw van een nieuw kantoor. Het zand dat daar tijdens graafwerkzaamheden naar boven is gekomen, is door stadsdeel Oost gebruikt om het Flevopark en Park Frankendael te 'bezanden'.

De graafwerkzaamheden voor het nieuwe kantoor op De Nieuwe Ooster zijn vorig jaar november tijdelijk gestaakt toen onverwacht op oude graven werd gestuit. Het gaat om de overblijfselen van mensen die in de jaren zestig en zeventig in algemene graven zijn begraven en die eind jaren negentig geruimd zijn. In november bleek dat dat slechts gedeeltelijk is gebeurd. De botten en kiezen die vorige week zijn gevonden, zijn inmiddels terug bij De Nieuwe Ooster, waar ze herbegraven worden. 

Boekenbal

Boekenbal 2011 is een feest. Leuke ontmoetingen, relaxed, lekker geouwehoerd en gedanst. Op de site van de Barneveldse Courant vind ik deze foto, waarop ik midvoor op de foto sta. Zit. Een hele eer!

Vorig jaar was ik wat uitzinniger gekleed, maar dat was de invloed van voorheen Nieuwe Baas. Dit jaar heb ik Reenske weer aan mijn zijde.

Hani501 maakt foto's voor ons Vakblad en  zoekt een insteek voor de reeks van dit jaar. Ik stel voor: 'Toon mij uw bril en ik zeg u wie u bent' en dat vindt ze een goed idee want zelf heeft zij ook net weer een bril aangeschaft. Ze heeft de heel avond mensen gevraagd sinds wanneer ze brildragend zijn.

Ik wil er graag bij hebben staan wat de sterkte van de mensen hun glazen is. Een uitgeefster met -10-glazen is daar echter apert op tegen. 'Nee, Lucie Theodora, Dat is net zoiets als de cupmaat van iemands bh publiceren!'

Boekenbal 2010
Boekenbal 2009
Boekenbal 2008

De interim

Sinds de Overname is Nieuwe Baas niet meer bij ons. En sinds de verhuizing terug naar Amsterdam hebben we een nieuwe Nieuwe Baas. Zij is Interim Manager. Zij moet alles opschudden en opstoten in de Vaart der Volkeren. Ik mag haar wel. Zij is heel snel en heel slim.

Vandaag begint ze met het in kaart brengen van de redactieprocessen. Vergadering van 2,5 uur. Zij denkt dat zij veel van ons vraagt, maar wij willen heel graag vertellen wat we doen en hoe we het doen en waarom we doen wat we doen. Want dat heeft al jaren niemand ons gevraagd. Wij  op onze beurt zijn al dankbaar dat ze ons überhaupt vragen wat we doen, voordat ze alles onherstelbaar gaan verbeteren. En zij zijn dankbaar dat we zoveel hebben verteld en zo enthousiast.

De Interim schat in dat de volgende vergadering waarin het verbeteren aan de orde komt geen 2,5 uur gaat duren. De Developer New Business zit er ook bij. Ook hij is enthousiast. 'Ik heb nog nooit zó diep in het redactieproces gezeten', zeggen ze. Dat zijn de mensen die de beslissingen nemen. Donderdag krijgen we de hele dag cursus van hem.

Nieuwe zin

De dagelijkse fietstocht naar en van het werk begint en eindigt bij het Flevopark. Het is een heel groene route die ik fiets Daarna krijg ik de groenstrpook die Galileiplantsoen heet, dan Park Frankendael, het tuinhuisjespark Klein Dantzig en het Darwinplantsoen. Overal lopen mensen met honden, met kinderwagens, ze gaan hardlopen, doen rek- en strek-oefeningen, ze kletsen met elkaar... Er is leven en er is contact.

Heel voorzichtig bot het Flevopark uit. Vooral sneeuwklokjes nu, en een paar bloesems. In de plantsoenen zijn het vooral krokussen. 

Er is een blik werklieden opengetrokken die de parken en plantsoenen fatsoeneren, die nieuwe invalidenparkeerplaatsen aanleggen, die de grasvelden met zand ophogen, de schelpenpaadjes verversen, de speeltoestellen toetsen op deugdelijkheid. De straten worden gerepareerd. Er is allemaal nieuwe zin.

De lente

De shiatsu-therapeute is een maand naar India geweest, dus ze moet eerst bijgepraat worden over de nieuwste ontwikkelingen, zoals de bril, de suikerziekte van Vespa en de ontwikkelingen bij Mutti. Ik word weer zo enorm wakker 's nachts, zeg ik. Van 02 tot 05, je kunt er de klok op gelijk zetten. Dat komt van de lente, zegt ze. Dat is het seizoen van de levermeridiaan, mensen slapen slecht, mensen zijn wanhopig. Niet in het najaar, maar bij het bijna uitbarsten van de lente worden de meeste zelfmoorden gepleegd. Het duurt een paar weken en dan gaat het weer over. 

Ik snap er niets van als ze over de meridianen praat, en kijk dan altijd een beetje leeg, maar het is goed, want daarna behandelt ze me altijd mooi en heilzaam. Ze prikt met haar mooie vingers in mijn hiel, in mijn benen en mijn zij en dat doet zeer, maar dat heft blokkades in de levermeridiaan op, zegt ze. Zie plaatje.

Mijn shiatsu-therapeute is jong en beeldschoon. Ze heeft lange zwarte krullen. Maar nu ik een bril heb zie ik  ineens dat ze wallen onder haar ogen heeft en bij de oren een beetje grijs wordt. Dat maakt haar iets menselijker.

Am Donaustrande

Héérlijk avondje Zing & Beleef Brahms. Het is de vijfde avond van de reeks alweer, maar pas de eerste waarbij de mensen blij naar buiten stappen, omdat niet álles zo moeilijk was. Omdat we onze zanglijn eindelijk eens kunnen onthouden. Omdat we naar elkaar kunnen luisteren. Omdat het ineens ergens naar klinkt.De gezichten klaren op, de mensen gaan kletsen met elkaar. Hèhè.



We zingen ook nog 'Magdalena'. En dat lukt ook. Onderstaand filmpje klinkt wel 'n beetje hol, maar soit, dan zet u het na een of twee maten maar weer uit. Het is toch maar om een idee te gaven wat we daar doen, daar in dat Concertgebouw. Leen is er niet. In de pauze praat ik met een mevrouw die hier elke week voor uit Dordrecht komt. 'Zoiets heb je niet in Dordrecht'.

In de ouderdom

Bij Mutti's bed staan christelijke plaatjes en teksten. Verlaat-Mij-Niet-Heer-In-De-Ouderdom. Het is waarschijnlijk het enige dat in deze onzekere tijden nog een beetje troost en houvast geeft.

Misschien, zeggen wij Geschwister tegen elkaar, misschien moeten we maar aansturen op een Vrijgemaakt Verzorgingshuis, waar ze psalmen zingen, bijbellezen, bidden. In godsnaam dan maar. Ik heb beloofd dat ik met haar naar haar kerk ga morgen. Ik lees voor uit haar bijbel aan tafel. Ik!

Wilt u een advocaatje, vraag ik tegen half tien. Ze knikt en glundert voluit. De zuster die niet veel later komt helpen uitkleden en te bedde gaan kijkt een eindje mee naar de digitale fotoreeks en zegt: 'Wat was u een knappe meid!' 'Wàs?' vraagt Mutti, bijna koket. We hebben zomaar ineens weer gewoon plezier.

Het middelbare kind huilt

In Trouw van vandaag staat in de literaire bijlage onder de kop 'Het middelbare kind huilt' een stuk van Rob Schouten over een populair thema van veel hedendaagse schrijvers: de crisis van de middelbare mannen  (de Lusten) en het thema ik-en-mijn-dementerende-ouder. Niet de ongelukkige jeugd is meer de literaire goudmijn, stelt Schouten, maar de gearriveerde vijftiger die - onder andere door zijn/haar ouders - geconfronteerd wordt met de eindigheid van het bestaan.

Mutti weet het allemaal echt niet meer. Conversatie is moeilijk, veel verder dan 'Ik weet het niet meer.' 'Wat is de bedoeling?' 'Hoe moet het nou?' 'Ik ben zo verdrietig', komt ze niet meer. Af en toe wijst ze vaag in de verte en vraagt dan 'Wat is dat voor een ding?' En ik weet niet waar ze naar wijst en wat ze bedoelt.

Wandelen wil ze niet, zoals vorige keer, maar wel een rondritje maken met de auto. We doen vandaag het rondje Westenesch-Noordsleen-Sleen- Erm-Nieuw-Amsterdam-Schoonebeek- Erica-Emmen. Het is een stukje Hondsrug en een stukje veenkolonien. In Schoonebeek is nog veel terrein van de NAM, de Nederlandsche Aardolie maatschappij, maar er staan nog maar twee ja-knikkers. Vroeger stond het hier stampvol ja-knikkers. Na afloop ga ik kibbeling bakken. Dat vindt ze lekker.

Schouten noemt: Ik heb Alzheimer van Stella Braam, Waarom ik moet liegen tegen mijn demente moeder van Cyrille Offermans, De moeder van Nicolien van Voskuil, Sprakeloos van Tom Lanoye, Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor van Renate Dorrestein en Gesloten huis van Nicolaas Matsier. Ik ga maar eens die titels zoeken en bestellen.

Lekker Loi

Dat is toch ook wel sterk, dat ik twee weken geleden ontzettend op zoek ging naar Lianne Abeln en dat er deze week een verzamelbox van haar verschenen is. Die ik bij thuiskomst van de wadden in de brievenbus vind. Zus 4, met wie ik in Groningen studeerde en liedjes maakte, die met een Groninger een Duits bedrijf, een Duits huis en drie Duitse zonen heeft, heeft nog nooit van Lianne gehoord. Ik beloof haar een paar voorbeelden. Per mail, heel ouderwets. Dat hoeft niet, zegt ze, zoon Kwek vindt 't wel op internet. Nee, zeg ik, want Lianne beweegt nog niet in the cloud.

Mijn lievelingsliedjes zijn 'Jannes'  (naar 'Jesse come home' van Janis Ian), 'Lekker Loi' naar 'Lazy River' van Hoagy Carmichael ), en 'Sjorsie' (naar 'Georgia on my mind' van Hoagy Carmichael).

Zeer recent filmpje op RTV Noord

Protest

Blijk ik gisteren getuige geweest te zijn van een heus protest! Terwijl ik op het strand kuierde zag ik in de verte een groepje mensen bij de gestrande boot. Ze stonden daar maar. Groepsvakantie, dacht ik nog met licht afgrijzen. Op een gegeven moment stak één persoon de handen in de lucht, en vervolgens staken alle mensen van het groepje de handen in de lucht. Het is niet zomaar een groepsvakantie, het is een esoterische groepsbvakantie, dacht ik. Wat zijn we volgzaam. Follow the leader. Gaat hij op één been staan, ga jij op één been staan. Wijst hij naar zijn voorhoofd, wijs jij naar je voorhoofd...

Helemaal mis dus. Het bleek een protest te zijn van Borkumers tegen de steeds uitbreidende Eemshaven. Zij voeren al sinds 2007 actie. 'Vanuit de mist doemt op het brede strand een groepje mensen op', schrijft Trouw. 'Ze hebben sportkleding aan en gooien ballen naar elkaar. Na een kwartier loopt het groepje kuchend richting boulevard onder leiding van een sportleraar. Terug naar het kuuroord met uitzicht over de Waddenzee.' Borkum is (nóg) een kuuroord, vanwege de superschone lucht daar, maar die wordt ernstig bedreigd door drie energiecentrales. 'In de snel  groeiende Eemshaven verrijzen in hoog tempo drie nieuwe energiecentrales. Een poeder-kolencentrale  van het Duitse RWE, een multi-fuel  centrale van Nuon en een gasgestookte centrale van Eemsmond  Energie. Het Eemsgebied moet  straks 30 procent van het Nederlandse energieaanbod voor zijn rekening  gaan nemen.' Met alle gevolgen voor kuuroord Borkum van dien.

Het hele bericht in Trouw

Zeehondjes, vuurtoren en oranje prullenbak

Windkracht 8

De voorjaarsvakantie eindigt met storm.  Ineens is dat hele grote brede oneindige strand weg.  In de verre verte ligt dat befaamde zeehondenrif, maar of daar nu nog zeehondje op liggen? Niet alleen het brede eindeloze strand is weg, ook het smalle strand. Nu is het duidelijk waarom er zo'n betonnen wal is opgeworpen. Zonder die wal was er al lang geen Borkum mee. De aangespoelde boot ligt ineens weer een stukje in zee.

In de storm bezoeken we de sauna. In je naakje op een breed balkon bij ondergaande zon, o hoe romantisch prachtig - lopen af te koelen in windkracht 8! Hu! Heb ik dat weer!

Rote Grütze

Kent u die mop van die twee die naar de sauna zouden? Maandagavond zouden we naar de sauna. Er is hier een hele mooie grote sauna, Gezeitenland, met uitzicht op zee. Maar we hadden een beetje gekibbeld en het leek me helemaal niet leuk. Laten we dinsdag gaan, zeg ik, als we weer opgewekt en opgeruimd zijn.

Komen we dinsdagavond bij de sauna aan, bepakt en bezakt met handdoeken, sloffen, cremepjes en ochtendjassen, blijkt het Damenabend te zijn. Bobby mag er niet in. U had gisteravond moeten komen, zegt de caissiere, toen hadden we Romantische Stellenabend. Met allemaal kaarsjes.

Gaan we maar vast Bonte Avond vieren in een Fischrestaurant. Ik neem het grootste bord met visvarieteiten dat ze hebben. En een lekker glas Riesling. Het is heel gezellig. En we nemen een tweede glas Riesling en het wordt nog gezelliger. Tegen de tijd dat het tijd is om naar huis te gaan stelt Bobby voor nog Rote Grütze te nemen. Hij weet dat ik probeer aan de lijn te doen en hoe moeilijk dat is. Rote Grütze kun je nemen met Eis, met Sahne en en met Vanille Soße. Of alle drie. Nou ja, voor deze keer dan maar. De ober (een jonge Roemeen) geniet er zichtbaar van dat die Holländer zo genieten.

Nu hebben we nog een (1) kans voor de sauna.

Zand

 

Bobby gaat naar de haven boten kijken, waaronder een oud vuurtorenschip, ik ga naar het strand. Dat strand hier is zo ongelofelijk breed. Zo'n grote witte leegte aangaan heeft iets metaforisch. De stilte en de leegte zoeken. Je kunt er zo mooi over lezen in de boekjes. Je kunt het beoefenen in een meditatieklasje. En hier is het.

Eerst is er weerstand, want men kan ook winkeltjes kijken, er is aan het strand een goede boekwinkel, en zijn diverse souvenirwinkeltjes waar men ettelijke Sanddorn-producten kan uitzoeken, men kan koffie en Kuchen nuttigen, kijken naar de tractoren die het strand herinrichten, de kinderen die kastelen bouwen, de kapper  (Inselfriseur) bezoeken, maar nee, toch het strand op.

Er is op dit strand geen enkel ijkpunt waar je naar toe kunt lopen. Ergens richting het noorden moet de kustlijn en de branding zijn. Dat is het doel. En het doel wordt steeds onbelangijker. En eerst zie je alleen maar wit maar gaandeweg zie je in het zand steeds meer structuren, golven, kleuren, soorten zand. Ik heb ergens  in een raam hier tien glazen potjes met zand zien staan. Zoals de eskimo's allemaal woorden voor sneeuw hebben, zo hebben ze hier waarschijnlijk allemaal woorden voor zand. Het is een uur lopen naar de branding en een uurt weer terug. Heerlijk het hoofd leeg.

(Dan alsnog naar de Inselfriseur. Mijn haar is te wild. Er is niemand in de kapsalon. Ik kan alleen geknipt worden, zegt de kapster, als ik een Termin heb. Nu? stel ik voor. Er is tenslotte niemand, en er was de hele ochtend al niemand. Nee dat kan niet, zegt de kapster, want nu hebben we middagpauze. Het kan pas over een uur. De kapster schrijft me in het grote Terminen-boek, waar ik de eerste Termin van de dag ben.)

Biografie

Onder meer raak ik verzeild in de biografie van Maaike Meijer over M. Vasalis. Het is nog al een dik boekwerk, ruim 800 bladzijden. Ik wil het allemaal weten: hoe kon het dat deze dichteres die altijd in de anonimiteit wernste te blijven vanwege haar gezion en haar werk als psýchiater zo beroemd werd met slechts drie dunne dichtbundels? En hoe is Maaike Meijer dat project te lijf gegaan?

Ze heeft toegang tot het materiaal gekregen van Vasalis' kinderen. Die hebben veel in te brengen gehad bij dit werk, dat lees je tussen de regels door. Waar ze over uitwijdt, wat ze allemaal citeert, pagina's lang, waar ze weinig tot niets over vertelt. Hoe ze - veel minder dan vroeger in haar boeken als De Lust tot Lezen - haar eigen verhaal over zo'n dichteres vertelt. Hoe ze minder dan vroeger interpreteert. En dan toch 800 bladzijden. Ik lees vol verwachting, gebiologeerd en soms teleurgesteld. In de keuzes die Vasalis maakte, in wat Meijer niet vertelt.

Als we langs het strand lopen begin ik er druk over te praten. Die dingen die jij zegt, die heb ik ook in de recensie in Trouw gelezen, zegt Bobby. Maar wat wind je je erover op, zegt hij. Waar gaat dat over?

Kunnen we daar eens over nadenken. Zelf heb ik ooit ook een paar biografieen ('biografische schetsen') geschreven, van schrijfsters van de generatie van Vasalis, of iets ouder, elk zo'n 130 pagina's. Willy Corsari, Clara Eggink, Henriette van Eyk. Ik deed dat in drie maanden, naast het werk. Ik deed dat op een journalistieke manier. Die boekjes leg ik nu onwillekeurig naast deze lijvige wetenschappelijke biografie.

En er valt meer om over te herkauwen. Over zo ontzettend veel begaafde veelzijdige mensen die alles in zich hebben (Kunst, Leven, Liefde, Vriendschap, Gastvrijheid, Zorg, Werk, Drank) en bij wie het Leven het uiteindelijk wint van de Kunst. Toch wel bijzonder, zo'n dichteres met zo'n klein oeuvre, die zelfs een staatsprijs krijgt voor haar drie bundels. Wier biografie de winkel uit vliegt. Ik houd vol. Alle 800 pagina's.

Ostland

Het blijft maar knetterhelder weer hier te Borkum. De zon schettert je van 's morgens vroeg tot 's avonds etenstijd tegemoet. Wel is het steenkoud. We doen een uitje naar het Ostland. Dat is een gehucht aan de oostkant van het eiland met een stuk of tien huizen. Twee restaurants. En vooral veel duinen en strand. En uitzicht op het volgende waddeneiland Juist.

Er is veel herinnering aan mijn bezoeken aan de Nederlandse waddeneilanden vroeger. Vlieland van circa mijn twaalfde tot circa mijn zestiende. Schiermonnikoog in mijn eerste studiejaren. Je was altijd voor of tegen een bepaald eiland. Wij waren - dat moge duidelijk zijn - voor de eilanden zonder auto's.

Nederlandse waddeneilanden zijn gebouwd rond de haventjes aan de waddenkant. Hier hebben de eilanden tamelijk volle badplaatsen aan de Noordzeekust, met enige allure maar vooral Duitse lelijkheid, en daar verblijf je, en de rest van het eiland is helemaal leeg. Geen grote huisjesparken of grote campings. Het strand is oorverdovend wit en leeg. Af en toe lopen er wat mensen.

Het is een raar weekje. Thuis zijn er zoveel zorgen om dit en om dat, en een volle agenda, en het gevecht om af en toe helemaal niets, en hier is dat Helemaal Niets ten voeten uit. Dat valt ook weer niet mee. Ik ben vergeten een stapel romcoms mee te nemen en lees me nu dus een ongeluk.

Kaarsje voor die Mutti

We gaan ook nog naar de Katholische Kirche, wat altijd weer een belevenis is is den vreemde. In Amsterdam ben je toch wat rijkere kerken gewend met mooi orgelspel en prachtige koormuziek. Hier gaat een tamelijk onverstaanbare Indiase priester voor, die een maand op Borkum heeft ingevallen. Er is geen orgel, een persoon geeft de toon aan en dan zingt iedereen luid mee.

Ik brand voor het eerst van ganser harte een kaarsje, voor Mutti, die ik deze week niet kan bezoeken omdat ik op Borkum ben. Of ze wat aan mijn kaarsje heeft durf ik te betwijfelen. Maar men doet wat men kan. Niet naar Borkum gaan was ook niet goed.

Bitterkut

Gelezen: Bitterkut van de Zweedse Maria Sveland. Het is een leesexemplaar dat ter redactie gestuurd is dat ik lees, het boek verschijnt 1 april en dan heet het Bitterbitch, want de Nederlandse boekhandel vond dat de titel niet door de beugel kon, Bitterkut. Maar Bitterfittan betekent wel degelijk Bitterkut. Het is een zelfbedacht woord van de schrijfster, voor verbitterde vrouwen, verbitterde jonge vrowuen met een baby diue in een situatie verzeild zijn waarvoor de nooit gekozen hebben, namelijk met naby en een man die zijn werk belangrijker vindt dan de baby en haar lichamelijke en psychische processen.

Raar boek. De woedende vrouw die een weekje weg gaat naar Tenerife, in haar eentje, omdat ze aldoor maar zo woedend is. Ze heeft Fear of Flying van Erica Young mee en is jalioers op de vrouwen van de feminstische golf die nog van vrije seks konden dromen en doen zonder angst voor aids. Het is een ouderwetse woede, de wereld verandert nooit, de mannen blijven egoistische lullen, de vrouwen tuinen er met al hun Liefde steeds weer in. Maar aan het eind gaat ze gewoon weer naar huis, zwanger van de tweede en wel, en sluit ze liefdevol man en kind in de armen. Misschien wel levensecht, maar als slot van een haatroman een beetje onbevredigend.

Südstrand

Vandaag doen we het Südstrand . Daar is een grote betonnen wal opgeworpen om te voorkomen dat Borkum wegwaait, zoals immers met alle waddeneilanden dreigt. Het is een eindeloze wandeling, zoals het op een waddeneiland betaamt. Na afloop eten we uitgehongerd Flammkuchen met spekjes, ui en bieslook.

Daarna beklimmen we de vuurtoren. Het beklimmen van torens is iets nieuwes in mijn leven sinds ik Bobby ken. Hij wil altijd op torens. Ik wil altijd niet, vanwege die volle nauwe steile trappen propvol gezinsleven, maar nu ga ik toch maar mee, omdat het uitzicht altijd wel indrukwekkend is en iets wat je mist als je het niet gedaan hebt.

Voor wie meer wil zien: Borkum in Bildern

De man die de wereld verandert

Gelezen: Julian Assange, De man die de wereld verandert door Carsten Görig en Kathrin Nord. Fascinerend boek over die man die wekenlang de media beheerste. Deze journalisten zetten de feiten op een rijtje. Wat voor man is die Assange? De man van WikiLeaks? Kind van een hippymoeder die altijd onderweg was, deels op de vlucht voor een gewelddadige ex-echtgenoot. Toen hij volwassen werd kwam hij in een wereld van hackers, van wie velen een soort nomaden zijn zonder banden in de fysieke wereld. Hij is een tijdje getrouwd geweest en tijdens de strijd om de voogdij om het zoontje schijnt hij zo grijs geworden te zijn.

Is hij een wereldverbeteraar of verrader? Sinds zijn publicaties op Wikileaks is er een kloof ontstaan in de wereld: voor zijn medestanders is Julian Assange de Robin Hood van de cyperspace, terwijl zijn tegenstanders in het openbaar oproepen om hem te vermoorden. Internetproviders weigeren hem serverruimte, banken blokkeren zijn rekeningen en zijn internetplatform Wikileaks wordt gericht aangevallen. 

Het verhaal over zijn twee noodlottige seksuele uitstapjes in Zweden wordt ook ontrafeld. Sinds Liesbeth Wytzes in Elsevier schreef dat zij die vrouwen niet geloofde was dat een beetje bij mij blijven hangen, maar het jkan natuurlijk heel goed dat de dames eerst wel graag wilden, maar gaandeweg dachten: laat maar zitten. Hier wordt de man toch meer neergezet als iemand die geen nee kan horen of begrijpen of verdragen. Op welk vlak dan ook, trouwens. Carsten Görig en Kathrin Nord zetten hem neer als een wereldverbeteraar die vooral aan zijn eigen ego te gronde gaat.

Leuchttürme

Borkum begint beetje bij beetje te wennen. Een heel mooi ding is de vuurturen. Veel verder zijn we ook nog niet geweest. Hij staat midden in het stadje op een groene grazige heuvel. Overdag komt het allemaal een beetje overdreven voor, maar als hij 's avond begint te lichten dan valt je mond open van verbazing en bewondering.

Deze vuurtoten heet de Neue Leuchtturm, want er is ook een Alte Leuchtturm, die indertijd niet voldeed. En er is een Kleine Leuchtturm. Van de Noordzee via de Wadden naar Emden is blijkbaar heel gevaarlijk. Kortom: er valt hier een boel te beklimmen en bezichtigen. Bobby heeft al een boek over Leuchttürme Deutschlands gekocht. Ik vrees dat ik deze vakantie Leuchtturme en Seehunde ga tekenen.

Man en boot

Op het strand van Borkum ligt een schip. Dat is er begin februari bij een grote storm op gewaaid. De mevrouw van de boekhandel vertelt dat het groot nieuws is (geweest), landelijk, en nog steeds. De boot moet 18 maart weg zijn. Maar niemand weet hoe. De eigenaar moet dat doen. Maar die weet ook niet hoe. Desnoods moet hij hem aan mootjes zagen, zegt ze, maar dat wil hij niet.

Zeehonden

Na een avond en een ochtend op de bank moeten we er maar eens uit. Dat beeld van dat enorme strand op luchtfoto's van Borkum is een dat graag nader onderzocht wil worden. Ongelofelijk leeg, dit strand. Op de kaart die we van de VVV krijgen staat het niet eens afgebeeld, waarschijnlijk is het een zandbank. Op de zeehondenzandbank mogen we niet, daar zijn hekken. 'Robbenliegeplatz' heet het. 'Zal ik daar maar bij gaan liggen', vraagt Bobby. Wandelend langs de waterlijn zie je zeehondjes vlakbij in de golven spelen. Eentje zwemt met ons mee. O!

Borkum

Het is toch nog best een aardige trip naar Borkum. 2 Uur en 3 kwartier naar Eemshaven. Dan kunnen we bijna de boot niet op vanwege dat we niet gereserveerd hebben, er is nog maar 3 meter over, zeggen ze. Maar we mogen op de wachtlijst. Er is maar 1 boot per dag. Het is even spannend, maar ik zal de uitkomst onthullen: we zijn over.

De overtocht duurt 50 minuten, waarvan het in de rij staan voor een bordje eten 40 minuten duurt, dus tegen de tijd dat je je bordje eindelijk op tafel hebt hebt word je alweer verordonneerd om naar de auto te gaan, maar: een kniesoor!

Borkum is heel anders dan de Nederlandse waddeneilanden, waar de dorpjes echt nog dorpjes zijn. Borkum is meer een stad. Op foto`s had ik een muur van indrukwekkende witte gebouwen langs de boulevard en de zee ontwaard, ik dacht dat dat dure hotels zouden zijn, maar dat blijken allemaal klinieken te zijn. Borkun is goed voor de gezondheid. Er is hier ook een prachtig Welness Centrum me een sauna met uitzicht op zee.

Het eiland is heel leeg, maar het stadje is tamelijk vol gebouwd. We hebben blijkt nu midden in het stadje een mooi licht appartement in een Villa, met moderne meubels en ruimte en een grote hoekbank waar we allebei op kunnen liggen. Dat is fijn. Geen groen eromheen, alleen maar huizen en daken, maar niet getreurd: de zee is dichtbij en het strand is echt eindeloos breed en groot. Deze eerste dag kan ik al de ruimte nog bijna niet aan. Ik kijk eerst maar eens straatjes en galerietjes.

Vrijdag treedt hier in ditzelfde KulturInsel als waar ik nu blog een Shanty Chor op dat reeds 35 jaar bestaat. Kortom: men hoeft zich hier geen moment te vervelen.

Villa Wilhemlmina

Ze hebben zon beloofd. Het miezert. Maar het komt allemaal goed. In deze Villa Wilhelmina te Borkum hebben we Wohnung Wiebke gehuurd. We gaan zo op pad. Het is te vroeg voor verhalen. Maar dat u dat weet.

Huisjespark

Het nieuws van de dag (Telegraaf dan) is opeens heel dichtbij. Ik bliok iemand te kennen die familiaal gelieerd is aan dit verhaal.  'Sandra H., telg uit een van de rijkste families van Nederland, is dinsdagochtend dood gevonden in de bossen rond Woudenberg. Haar 49-jarige partner is aangehouden. De 45-jarige vrouw werd sinds zaterdag vermist. De politie is daarop een onderzoek gestart en kon maandagavond haar partner uit Soesterberg aanhouden. Het stel woonde tijdelijk in een huisjespark. Aanwijzingen van de man leidden tot de vondst van haar lichaam van Hazeleger. De Telegraaf meldde dinsdag dat de partner heeft bekend. De politie kan dit niet bevestigen. H. zou met haar gezin net zijn teruggekeerd van een vakantie. Zij verdween  toen zij een geleende TomTom zou terugbrengen naar haar broer.' Echt een griezelverhaal. Vanavond naar Hart van Nederland kijken.

En misschien is het verhaal nog wel dichterbij, bedenk ik nu. Will heeft een datsja te Soesterberg. Zou het bij haar op het park zijn?