maandag 31 augustus 2009

De reader

Wat lees ik in de mail? De mensen willen meer weten over mijn ervaring met de e-reader sinds de opstart- en aansluit-perikelen eerder deze week. Ik had mijn ervaringen elders neergezet - dacht dat het de lezers van mijn privéblog uiteindelijk niet genoeg zou interesseren. Maar goed, voor de liefhebber: ze staan op het blog Boekblad Leest. Daar staan ook Vinnies ervaringen.

De vragen van Elz:

1. Nee, deze Sony is nog niet draadloos. Een volgende generatie ongetwijfeld wel. Het merk BeBook heeft een draadloos exemplaar beloofd eind augustus, maar die is er nog niet. De Kindle (van Amazon in de USA) is al wel draadloos. Voor wie dat niet snapt: dan hoef je de reader niet meer aan je computer te hangen maar kun je overal de e-boeken uit de lucht plukken.

2. Ik heb nog niet gezien of je ze kunt doorverkopen Nu is het zo dat je een e-book op vier verschillende readers zouden te lezen zijn. Daarna blokkeert het. Zelf ben ik erg voor het lénen van e-books. Bijvoorbeeld bij d ebibliotheek. Dan krijg je (evt voor een x-bedrag) zo'n boek een paar weken te leen. Op de persconferentie bvroeg iemand of Bol.com die e-boeken ook ging uitlenen/verhuren en toen antwoordde de baas van het spul [een van mijn vrienden uit Nieuwegein] dat ze niets uitsloten en zouden antwoorden op de vraag van hun klanten.

3. Of je aangeschafte e-boeken op een andere reader kunt zetten. Ja, op maximaal vier (zie antwoord vorige vraag).

4. Er zit geen toetsenbord bij.

Als je het mij vraagt is het gewoon wachten op het apparaat van Apple. Of een Netbook.

zondag 30 augustus 2009

Weekendje priegelen

Niet één, niet twéé, maar maar liefst víjf mandala's heb ik ingekleurd. Ben dit weekend geloof ik toe aan hélemaal niets. Zeker geen e-boeken lezen meer. Ik vind - merk ik - vooral wat van die reader en helemaal niets van de boeken die ik erop lees. Dat komt waarschijnlijk van mijn particuliere manier van boeken lezen, super snel. Dat gaat niet op zo'n reader, dan dringt de inhoud niet tot je door.

Dit is de priegeligste mandala die ik ooit ingekleurd heb. De meeste afbeeldingen in het boek met kringelige cirkelende motieven heb ik nu gehad, er blijven bijna alleen nog maar grove hoekige motieven over - het is ook wel weer de kunst dáár wat van te maken - of hele priegelige.

Van de vijf die ik gekleurd heb vind ik de kleurstelling van deze het meest verrassend. Ik begin met het aqua, maar dan? Dan doe ik roze. En dan? Dat is het leuke: je weet niet wat je doet, je doet maar wat, en je houdt vol. is het schreeuwerig of weet ik er een eenheid in te krijgen? En dan ineens wordt het soort mooi. Op deze scan is het verschil tussen het roze en het felle paars niet zo groot als in het echt.

Draai er muziek bij van Diana Krall bij. All for you. A dedication to the Nat King Cole Trio. O wat houd ik van Diana Krall. Als de cd af is mag ze nog een keer. En nog een keer. Wat is het leven eenvoudigweg goed als je een beetje zit te kleuren en je luistert naar Diana Krall.

zaterdag 29 augustus 2009

Wild China

Even in een andere modus. Bijkomen van de afgelopen week en naar de nieuwe tv kijken met een schitterende dvd over Wild China. BBC-serie, te koop o.a. bij NRC / de Volkskrant. China associeer ik eerder met onderwerpen als mensenrechten, overbevolking, luchtvervuiling, goedkope productie, tweederangs artikelen, dan met liefde voor en in harmonie leven met de natuur. Het is ook heel heel mooi, daar.

vrijdag 28 augustus 2009

Jong en Soepel (4)

Vandaag naar de shiatsu - craniosacraal therapeute. Ze is weer terug van vijf weken weg. Ik weet niet wat ze doet, maar ze maakt alles goed wat de Huisarts en de Fysio laten liggen. Voor wie het zich niet herinnert: het is de jongedame over de dunne-darm-meridiaan begon. Ditmaal vraag ik haar de oren van het lijf, hoe ze dit zo geworden is en hoe en waarom. Als ik dan alles wil weten: ze geeft me drie titels op om te lezen.

Wat is dat dan, Lucie Theodora, craniosacraal? Wat doet ze? Allereerst zegt ze al vrij snel: 'Volgens mij heb je heel erg pijn, ik kan je nauwelijks aanraken', en daar is de eerste hulpverlener is die dat zegt en ben ik haar diep dankbaar. Erkenning. Maar wat ze doet?

'Het craniosacrale systeem bestaat uit de hersenen, het ruggenmerg, het dikke vlies dat daar omheen zit en het hersenvocht dat tussen die twee vloeit. Het geheel wordt omgeven en beschermd door de botten van schedel (cranium) en wervelkolom tot onderaan het heiligbeen (sacrum). Binnen dit systeem bevindt zich ook het zenuwstelsel

Het craniosacrale ritme is een beweging die het hersenvocht creëert waardoor de botten van de schedel uitzetten. Als gevolg hiervan worden de wervels een beetje uit elkaar geduwd en roteert het sacrum naar onder en naar buiten. Het is een uitzettende en inkrimpende beweging die je zou kunnen vergelijken met de beweging van eb en vloed. Het craniosacrale ritme is overal in het lichaam te voelen.

Je zou dit ritme kunnen beschouwen als de ademhaling van het zenuwstelsel. Een storing binnen dit systeem kan een grote variëteit aan klachten veroorzaken. Het ritme geeft de therapeut informatie over het functioneren van dit systeem. De therapeut gaat daar waar nodig, met het ritme mee en oefent een lichte druk op het systeem uit. Het lichaam wordt hierdoor uitgenodigd om zich te ontspannen, ruimte te scheppen en zich te herstellen.'

Is het te volgen? Ik voel het echt. En gewaarwording in het hoofd van de
uitzettende en inkrimpende beweging die te vergelijken is eb en vloed.

Laura













De kwestie van de 13-jarige Laura Dekker die de wereldzeeën wil gaan bezeilen houdt heel Nederland bezig geloof ik. Ook Fokke & Sukke. Vandaag hadden ze er al een derde tekening aan gewijd. Ik vind ze weer geweldig. In nrc-next vanochtend een opiniestuk van een (beginnend) zeezeiler met een dochter van veertien. Over hoe eng het is op zee. En dat wat zij meegemaakt hebben tussen IJmuiden en Den Helder maar een klein stormpje was. En hoe Laura al een keer naar Engeland op en neer was gezeild en niet eens door haar ouders was opgewacht toen ze terugkwam. Ze wordt er neergezet als een eenzaam meisje.

O de rechter heeft al uitspraak gedaan: ze wordt voor een periode van twee maanden onder toezicht geplaatst van Bureau Jeugdzorg.

Westerliefde

We nemen afscheid van een collega op het terras van Wissenkerke, het leukste cafe bij Sloterdijk, en blijven veel te lang. Menu: witte wijn en saté. Tegen negenen fietsen we terug naar de stad. In het Westerpark stuiten we op in een bijzonder leuk Zuid-Amerikaans dansfeest bij café Westerliefde. Buiten.

Wat dansen al die mensen mooi en leuk en makkelijk en vanzelfsprekend. Ik wil onmiddellijk op Zuid-Amerikaanse dansles. Ik zwier er maar een beetje tussendoor terwijl Vinnie met zijn iPhone speelt. 'Am sooooo drunk!' lees ik op zijn Facebook als ik thuiskom. Volgens mij viel het wel mee. We zeggen dat dit maar de hangout moet worden voor ons en onze Twitter-vrienden (inmiddels hebben we er al 299).

Mijzelf vind ik zó terug op Vinnies Facebook-pagina. Wat daarvan te vinden? Moet die foto eraf? Ach, hij is eigenlijk wel leuk. 'k Zie mijzelf niet snel in een midlife crisis geraken. Of ìs dit toevallig de midlife crisis?


woensdag 26 augustus 2009

Doorzwemmen Jantje!

Bobby belt terwijl ik met de e-reader in de weer ben. Wat ik meegemaakt heb, vraag hij. 'Eh...', zeg ik een beetje gegeneerd, 'het is weer volop apparatenstress. Vandaag is het de e-reader.' 'Ga je maar flink ergeren', zegt hij aanmoedigend, 'dan schrijf je de leukste stukjes'.

Nou goed dan. Net als gisteren bij het installeren van de nieuwe tv is ook hier de informatie weer minimaal. Boekje? Dat is zo passé! Ik bevestig de reader aan de laptop, maar hij geeft geen sjoege. 'Het opladen is klaar als het rode lampje uit is hij opgeladen'. Lampje zoeken. 'Hij doet niets als hij aan je PC is bevestigd', meldt de gebruiksaanwijzing nog wel behulpzaam. Daar heb je echt wat aan.

Enfin, na het eten is het rode lampje inderdaad uit. Vanzelf de software installeren, zoals beloofd, doet-ie echter niet. Maar via het Start-programma lukt het wel - ik ben heus geen digibeet. Maar dan. En ik vul echt NEDERLANDS in, maar ik krijg mooi een Franstalige eBibliothèque. Ze hadden een eLibrary beloofd. Nu heb ik wel twee jaar Frans gehad op school, maar dat is al héél lang geleden.

In de eBibliothèque staat in een venster dat ik mijn digitale boeken bij Bol.com kan kopen. OK. Ik browse door hun 1505 Nederlandse titels. De literatuur die daar staat spreekt me niet zo aan. Het is vooral Populair, Spanning en Chicklit. Dat wil ik allemaal niet. Dus kies ik in de categorie non-fictie Psychologie op de Werkvloer van ene Dominique Haijtema. Ondertitel: 'Hoe wij onszelf en anderen dagelijks voor de gek houden'. Business Contact. Kan altijd van pas komen. Dus: downloaden. Bol en Sony hebben er een cadeaubon bijgegeven, dat is slim, want een boek van 16,90 euro dat ik niet kan in bladeren, ik weet niet of ik dat wel zou kopen. Ik vind het erg duur. 10 euro voor een e-book vind ik eigenlijk wel genoeg. Net als bij iTunes, daar kosten alle albums 9,99 euro. Dat mag ik in mijn positie natuurlijk niet zeggen, wordt iedereen weer kwaad.

Denk maar niet dat-ie gaat downloaden. Minuten wacht ik. Ik ga meldingen doen op Twitter, maar niemand van dit spraakmakende sociale netwerk van mij reageert. Ik probeer bij Sony iets anders te downloaden, maar daar krijg ik een foutmeldingen. Bij Bol.com staat bij de pagina 'Veelgestelde vragen' dat-ie niet meer beschikbaar is.

Mopje uit mijn jeugd: 'Papa, ik wil niet naar Amerika!' 'Doorzwemmen Jantje!'

Na een uur doorzwemmen staat het boek in mijn eBibliothèque en nog weer een kwartier later op mijn e-reader. Ik denk dat ik pas morgen ga lezen.

His First Sony

Nu heb ik er echt één. We hebben het over de e-reader. Eigenlijk heb ik er twéé gescoord, maar een heb ik net aan Vinnie doorgegeven. Hebben hebben hebben! sms't Vinnie. Hebberig. Hij moet vanavond naar het Concertgebouw, maar dreigt te laat te komen vanwege de e-reader. Volgende week gaat hij naar Buenos Aires en hij wil alleen maar e-books mee. In Wat Voor Wereld Leven Wij, verzuchten wij grijnzend.

Vandaag was de lancering van de Sony e-reader, waar ik alles al weken van wist, maar niet over mocht schrijven op straffe van 50.000 euri. Echt een opgewonden dag. Rode konen. Omdat ik mij de afgelopen week had ingezet om met iedereen vrienden te worden en steeds de eerste te kunnen met het voor het vak relevante nieuws kreeg ik de laatste dagen steeds meer embargo-persberichten. En dan is het de kunst om al die vriendschappen te behouden maar toch ook een beetje te pesten. Doet me denken aan het spel Barricade. Speelde ik vroeger vaak met verve. Hoog spel. Verbondjes sluiten en dan op zeker moment verraden.

Wat een opwinding rond het tussen de regels door lezen van persberichten, duidelijk door meerdere partijen opgesteld. Gladde teksten die nergens liegen, maar wel graag de kwesties die nog niet opgelost zijn onder het tapijt schuiven. Kwestie na kwestie duikt op. En wij schrijven en bellen en praten. Straks de bezoekersstatistieken eens bekijken. Genieten onze lieve lezertjes net zo van deze dingen als wij? Je hoopt het maar! (Ja, de bezoekersstatistieken zijn de hoogste ooit!)

Nu moet de e-reader eerst 4 uur aan de stroom. Dat is mooi. Dan kan ik ondertussen afkoelen en koken. Ik denk nu ineens: Luigi, jouw luisterboeken moeten natuurlijk ook op de e-reader! Want er kunnen 10.000 boeken op, maar wie wil nu 10.000 boeken? Er kan ook muziek op. MP3. Dat vermindert de kloof tussen leeslezen en luisterlezen enorm! Hebben jullie al plannen hieromtrent?

Vinnie blijkt blijkens Facebook vóór het Concertgebouw toch nog tijd te hebben om een foto te (laten?) maken van zichzelf en zijn Sony.

dinsdag 25 augustus 2009

Geen AT5???

Zal ze naar de film of zal ze in de eigen huisbioscoop blijven? Dan moet ze wel het vraagstuk van de zenderindeling te lijf. Want die wonder-tv heeft dan wel vanzelve allerlei zenders ingeladen en op volgorde gezet, maar dat zijn er maar 20. Ze mist er een heleboel. Er is geen AT5, geen TV Noord Holland, geen Salto, geen BBC, geen Duitsland, geen CNN. En daar heeft de Amsterdamse kabelgebruiker wel recht op. Bovendien krijgt men als men op 1 drukt een videokanaal. Voor Nederland 1 moet ze de 2 indrukken. En voor Nederland 2 de 3. Enzovoort. Daar wil ze zich niet weken aan ergeren. Dat moet te verhelpen zijn.

Het is allemaal geen wereldleed. Er zit alleen geen boekje bij de tv. De handleiding is op het scherm zelve te vinden, maar ze vergeet steeds welk knopje van de afstandsbediening ze moet indrukken om de handleiding te vinden. Wanneer ze die eindelijk vindt moet ze de instructies op een bloknootje overschrijven om ze te kunnen volgen. Kortom: ze blijft thuis, niet naar Cineville. Ze gaat dit aan. Een avondje zenders scoren en herordenen.

Ach en als ze het gewoon gaat doen, dan lukt het allemaal best. En als alles het naar wens ingedeeld is dan kan ze weer trots op en tevreden met zichzelf zijn. Morgen is dit allemaal weer vergeten.

maandag 24 augustus 2009

Oom en Tante

Behalve recepten zijn er meerdere thema's lange tijd niet aan bod geweest. Ik vrees dat dat komt door mijn Complaints of the Arms, Neck and Shoulder. En de dwingende aanwijzing van Fysio om niet meer te bloggen. Ze wist niet wat het was, en zei toch steeds: 'Nou moet je niets steeds met je vriendinnen gaan bloggen', wat mij ergerde omdat je kon horen dat ze niet wist wat het was.

De complaints zijn nog niet over, maar het zorgbudget voor de Fysio is op en ik ben nu overgeleverd aan mijn eigen wijsheid. Tenzij ik ga strijden om de complaints als 'chronisch' aangemerkt te krijgen. Hoe dan ook, mijn hobby is even sterker dan mijn wijsheid.

Bladerend door een van de Fotoboeken des Levens stuit ik op het thema 'Oom en Tante'. Stel je voor dat O. Jan en T. Henny toendertijd liever op het Naaktstrand waren gaan liggen dan ons te bezoeken? Welk jaar is dit? 1965? Ben ik (derde van rechts) een jaar of acht? O. Jan en T. Henny hadden geen kinderen, toen, dus misschien vonden zij dat rijtje van zes bij ons ook wel eens veel te veel van het goede. Of ze hielden heel veel van ons en hunkerden altijd als ze ons zagen naar eigen kroost. Geen idee.

Ooms en Tantes zonder kinderen vonden wij enorm zielig. Van die Ooms & Tantes hadden wij er meerdere. Want Vati en Mutti kwamen zelf ook uit kinderrijke gezinnen. O. Teun en T. Bep hadden geitjes, waar Mutti heel meewarig over deed. O. Jan en T. Henny kregen uiteindelijk toch een Zoon. Een keer heb ik deze Neef op een verjaardag van een Heel Oude Tante gezien. Toen leek hij een beetje op Elvis Presley. Was ik trots op zo'n buitenissige Neef!

Mooi op deze foto is de afbeelding van de Westertoren. Want ook al woonden we te Emmen (Dr.), Vati had mooi wel in Amsterdam gestudeerd en op kamers gewoond aan de Keizersgracht. Dat gaf onze burgermanswoning toch enig cachet. Deze prent hangt nog steeds bij Mutti in de kamer. Het passe-partout is inmiddels helemaal geel en bruin uitgeslagen. Ik vraag me af of Broerlief en ik later om de prent gaan strijden.

Herinner me ineens dat we vorig jaar mei met de redactie op visite bij de christelijke boekhandel te Ermelo waren, waar de oma nog achterin de winkel woonde in een interieur, dat ontzettend aan het onze van vroeger deed denken. Nu zie ik dat alleen de tafel precies hetzelfde was. En de stoelen van de Ermelose oma zijn sindsdien waarschijnlijk wel een keer bekleed. Onze stoelen waren donkergroen. Zuslief heeft er nog een van, die ze lichtblauw heeft laten herbekleden.

Dippen

Het is alweer te lang geleden dat ik een kooktip inbracht. Deze is zó eenvoudig en zo lekker. In het streven meer vegetarisch te eten en dus te koken en toch geen verlies te doen aan het smaakpalet probeer ik recepten uit met bonen en noten. Deze dip heb ik afgelopen week twee keer ingebracht en de verrassing was beide keren enorm en gemeend. 'Zó mediterraan!'

Dobberen in het Twiske

Zondagmiddag moeten we kiezen: of op verjaardagsvisite bij een neefje in een achtertuin van een doorzonwoning in een Vinexwijk met allemaal aanverwante kinderrijke gezinnen en een barcebue, of echt naar buiten. We heen en weren een beetje voor de vorm, enerzijds-anderzijds-maar-toch enzo, maar eerlijk gezegd is de keus gauw gemaakt.

Nu ik het naturistenwezen in Maarsseveen heb leren kennen wil ik dat ook wel eens exploreren in de buurt van Amsterdam. Het wordt Het Twiske. Het naaktrecreëren is anders hier. Het is veel geheimer. Het naaktstrand is helemaal achterin / bovenin Het Twiske, je moet een eind lopen vanaf de allerlaatste parkeerplaats. Er zijn wel toiletten, maar geen versnaperingen. Maar voor de inwendige mens is het sowieso slecht geregeld in Het Twiske. Op dit naaktstrand zijn minder gezinnen, eigenlijk vooral oudere echtparen. Groespsgewijs. Gezellig luidruchtig aanwezig Amsterdams. Een groep speelt jeu de boule. Maf gezicht, al die oude doorgebruinde lijven van de achterkant, met in de handen zilveren jeu de boule-ballen.

Vroeger kwam ik veel in Het Twiske, toen ik er in de buurt woonde. Het is een geweldig weids landschap, en dat onder de rook van Amsterdam. Ben altijd nog beetje sentimenteel. Maar jet naakstrand was niet mijn favoriete stek. Wij gingen altijd naar het eennaverste strandje, maar dan had je wel uitzicht op het naturistenstrand, waar zeker doordeweeks en buiten het seizoen ook in de weekend vaak mannen-alleen stonden te hunkeren en/of te rukken.

Het is mooi in het bloeiende riet. Eén wanklank is een drol. Is het een hondendrol of een mensendrol? Zitten die mannen-alleen hier 's avonds behalve te hunkeren en te rukken ook te poepen? Tweede wanklank is de blubberige bodem. Vanaf het piepkleine zandstrandje heb je misschien twee meter nog zand op de bodem, daarna volgt zuigende zwarte blubber. Hú.

Schilderij Marja de Bruijne

zondag 23 augustus 2009

Lastige portretten




















Twaalf monumentale schilderijen (100 x 140 cm) van (ex-) dak- en thuislozen staan in de prachtige Nicolaaskerk (die bij het Centraal Station van Amsterdam) op schildersezels voor de afbeeldingen van de kruisgang. Heel indrukwekkend. De schilderijen zijn ondertekend met de naam Haas. Ze blijken geschilderd door de Utrechtse grafisch ontwerper/portretschilder Wim de Haas.

Dit 'Lastige Portretten' is een reizende tentoonstelling langs diverse Nederlandse steden. Ter gelegenheid van deze expositie is ook een boek uitgegeven met de reproducties van de schilderijen, levensverhalen van de geportretteerden en diverse artikelen over de problematiek van dakloosheid. De twaalf geportretteerden vertellen elk hun verhaal. De grens tussen in een bed slapen en onder de brug slapen is soms erg dun, als je ze mag geloven.

Deze kerk is prachtig. Hij is opvallend donker geschilderd, veel zwart, maar toch heel licht. Het is helaas wat verder van huis dan de Papegaai, de Krijtberg en Onze Lieve Vrouwe. Het is heel levendige gemeenschap van mensen, alle culturen door elkaar. Vooral het elkaar Vrede wensen ging bijzonder enthousiast. Alle RK Kerken in de omtrek afwegende vind ik De Papegaai het mooist met zijn Latijnse Hoogmis en het schitterende koor met klassieke meesterwerken elke zondag maar weer, de Krijtberg het indrukwekkendst van pracht en praal, maar deze is het meest levendig. Na afloop van de H. Mis ging de organist even helemaal los. Dat nodigt uit tot eens een orgelconcertje daar.

Website Lastige Portretten

zaterdag 22 augustus 2009

Jurpjes

Nu het al weken zo warm is begint de behoefte te groeien aan een jurpje. In korte broek naar het werk vind ik niets. Er zijn er die het doen, maar voor mij vind ik de korte broek uitsluitend een dracht voor de vrijetijd. En zelfs op de Elandsgracht heb ik mijn twijfel. Het is uitgesproken jurpjesweer. Maar ik heb geen jurpje. Geen rok en geen jurpjes. Ik draag nu eenmaal geen jurpjes. Een soort van principieel. Op een dag omstreeks 1987 heb ik dat besloten.

Nu steekt de laatste weken een wens de kop op om deze straffe leefregel af en toe eens los te mogen laten. Maar ja, dan moet het wel een jurpje zijn waar ik mij thuis in voel. In de fotoboeken des levens valt te zien dat ik tot mijn dertigste wel degelijk jurpjes droeg. Lange en korte.

Boeiend om na te trekken waar die leef- en kleedregel vandaan komt. Deels uit een milieu waarin meisjes anders gewaardeerd werden dan mannen en ze de jurken móesten dragen, terwijl de rest van de wereld al jaren op broeken was overgestapt. En deels uit een omgeving van vrouwspersonen waar stoerheid de nieuwe norm was, die meisjesachtigheid/vrouwelijkheid ongeveer evenzeer afkeurden.

Deze jurp gevonden doet sterk aan twee jurken die ik in mijn leven gehad heb. Het motief herinnert aan een strak chocolade-bruin jurpje dat ik droeg toen ik een spicht van een jaar of dertien was. En het model aan een schitterend ruisend dieppaars tafzijden gewaad toen ik spicht van een jaar of negentien was. Dit is een jurpje van internet. Ik heb het besteld.

LCD-tv

Heel prozaïsch. Bij de vele projecten des levens die niet al te nodig zijn en altijd uitgesteld kunnen worden hoort ook de nieuwe tv. Mijn oude tv kocht ik jaren geleden, een week nadat Ex was vertrokken, met medeneming van onder meer de tv. Zonder tv ging het leven toen echt niet, dus ik kocht gezwind een tamelijk goedkope niet te grote Sharp bij Expert. Zo'n zwart bakbeest met een te klein scherm.

Iedereen is inmiddels al lang aan de LCD-tv. En ik zie ook wel dat dat mooier is en vreugde geeft. Maar welke moet je dan in godsnaam nemen? Want al mijn vrienden hebben verschillende merken en ik denk dat ze allemaal het beste van het beste hebben gekocht. Maar allemaal hebben ze een ander merk. Wat zal ik doen? Huiswerk, of gewoon een BCC binnenstappen en zeggen: Wat is de beste? Geeft u die maar. Dat getuigt niet echt van kwaliteitsbesef. Eigenlijk is het probleem dat ik ze allemaal belachelijk duur vind. Maar als je er toch een gaat kopen, kijk dan niet op een honderdje.

De Consumentenbond toch maar geraadpleegd en vastgesteld dat op dit moment Sony en Philips de beste merken zijn. Om half vijf snel op en neer naar BCC op de Bilderdijkstraat en gezegd: Doet u mij maar een van die twee. Wat zijn de argumenten? Toen gekozen, 941 euro neergelegd, de doos naar huis gezeuld en alle kabels aangesloten. Alles gaat eigenlijk vanzelf. En zojuist hebben we wereldkampioenschappen atletiek bekeken op mijn nieuwe tv. Wat indrukwekkend. Al die mensen, die modellen, die inspanning, die spieren, die broekjes, die vlaggen, die kleuren, die trots. Die blauwe hardloopbanen. Mooi hoor, op die nieuwe tv. En morgenavond zal het beeldvullend groen zijn.

vrijdag 21 augustus 2009

Lacrimosa

Vorig jaar zong ik mee in een meezingconcert, in Ein Deutsches Requiem ('Selig Sind die da Leid tragen') van Brahms. Nu zie ze op de laatste zaterdag in oktober het Requiem van Mozart aangekondigd als meezingconcert. O! Wat klinkt dat prachtig. Dat ik daar weer aan mee zou kunnen zingen. Ik ga me onmiddellijk opgeven! Wie gaat er mee?

Stephan Micus

Weet niet eens meer precies hoe ik bij deze cd kom: Snow van Stephan Micus. Misschien via Bol.com. Daar zie ik 'm aanbevolen. Een ECM-album, en kenners zeggen dat ALLE muziek van ECM geweldig is. Ik luister een paar tracks en constateer: Yes! Maar19,95 euro... vind ik toch een beetje veel voor ongehoord op de gok. Bij iTunes is-ie de helft van de prijs. De impulsaankoop is zo gedaan. Maar: geen spijt.

Heel mooi, de meeste nummers, heel verschillend van sfeer. Wie is deze Micus, wat is het verhaal? Hij is een 55-jarige Duitser die al bijna veertig jaar allerlei muziek exploreert, die hij uit hoeken en gaten plukt waar anderen nooit of nauwelijks zijn geweest. Hij laat horen dat muziek een universele betekenis heeft, dat zij niet binnen perken kan worden gevangen en dat van bestaande muziek – en vooral instrumenten – met een gedegen aanpak altijd iets nieuws kan worden gemaakt.

Micus is wat je noemt een multi-instrumentalist. Voor ECM nam hij achttien cd’s op, in zijn eentje vol gespeeld. Hij zoekt alle muziek zelf bij elkaar. Hij kiest een volstrekt eigen weg in het muzikale materiaal en in zijn instrumentarium. Voor ‘Snow’ putte hij uit ‘wereld’-instrumenten als doussn’gouni en sinding (West-Afrikaanse harpen), duduk (Armeens rietinstrument), maung (veertig gestemde gongen uit Burma), charango (snaarinstrument uit de Andes) en nay (Egyptische holle rietfluit). Die instrumenten wendt hij op een eigen wijze aan.

De muziek is dromerig, langdradig, lijzig, hypnotiserend, mystiek. Micus mikt op het gemoed van zijn luisteraars en met zijn oneindige vakmanschap schept hij nieuwe, onvermoede werelden. Zijn onorthodoxe werkwijze, met onderzoek naar nieuw instrumentengebruik en ‘omgebouwde’ muziek, sluit aan bij de wijze waarop jazzmusici al improviserend naar nieuwe wegen zoeken.

Dobberen in de Maarsseveense plassen

Het gaat de warmste dag van de eeuw worden, als je de weervoorspellers mag geloven. Bobby belt weer: Ga je nú dan mee, dobberen in de Maarsseveense Plassen? Ik weet wel wat mij weerhoudt, dat is zijn voorkeur voor het naaktstrand. 'Het is het betáálde naaktstrand', zegt hij, 'echt heel prettig, allemaal OSM.' 'Maar ik ga nooit naar het naaktstrand', zeg ik snedig, 'en mijn vriendinnen en familieleden ook niet, dus is het niet míjn OSM. Het is JSM.' Het 'strand' is trouwens geen strand, maar een grasveld met veel riet en wilgen eromheen.

Mijn neefje Kwek, die van de zomer week weekje kamperen te Ruegen op vakantie was geweest, kon over hun vakantie alleen maar vertellen dat hun camping bij het 'Naktstrand' was geweest. Naktstrand? O! FKK! Was jij ook 'nakt'? Nee, híj was niet 'nakt' geweest. Alleen mama had een keer 's morgens heel vroeg 'nakt' gezwommen. Ik bedoel maar: in onze familie zijn we dat niet gewoon. 'Maar je gaat toch ook naar de sauna,' zegt Bobby, 'wat is het verschil?'

Ach het is ook niets bijzonders. Er liggen allemaal blote lijven. Dikke, dunne, harige, onbehaarde, oude, jonge, vette, en graatmagere blote mensen. Blote buiken, blote borsten, blote billen, blote piemels. Meestal zijn de blote mensen en groupe, soms alleen. Dan zijn het blote mannen. Niemand let op elkaar. Ik ben de enige die kijkt en kijkt en kijkt. Al die schattige blote engelenkindjes die bloot op hun blote ouders klimmen. En al die blote mannen alleen. Je mag er niet fotograferen. Ik had graag een reportage gemaakt. Na een kwartier is het kijken klaar en ga ik met de ogen dicht 'nakt' naar mijn iPod luisteren.

Al ras nadat we aangekomen zijn steekt er een storm op. De Maarsseveense Plassen krijgen enorme golven. En dan onweer. Dat zwemt niet lekker, ook niet 'nakt'.

donderdag 20 augustus 2009

Langzame tijd

Vandaag heb ik de wekelijkse leerdag. Oefendag in 'langzame tijd'. Wat gebeurt er als ik geen plannen maak? Geen doelen stel? Geen agenda af te werken heb? Ik heb al wel vastgesteld dat ik ook op 'vrije' dagen voortdurend plannen maak. En dat ik uiteindelijk het gelukkigst word van helemaal niets doen. Beetje muziek draaien, theetje drinken, vers eten maken. Dus probeer ik gedurende de gehele leerdag geen gehoor te geven aan de impulsen om plannen te maken. Die impulsen zakken grappig genoeg ook best snel af.

Maar ja, hoe verglijdt zo'n leerdag? Ben alweer om zes uur wakker. Zal ik een wandeling door het Vondelpark gaan maken? Om half zeven? Of naar het Amsterdamse Bos. Of naar het strand? Prachtig allemaal, het ochtendgloren. Zal ik een nieuw paspoort halen? Of stel ik dat nog even uit? Zal ik vandaag dan een nieuwe tv gaan kopen? Of ga ik lezen en peinzen en vanmiddag ergens dobberen. Het is er warm genoeg voor.

Eerst maar eens het hoofdstuk over 'Tijdnood' uit Je Leven en Je Werk van Anselm Grun. Hij zegt wel heel wijze dingen over. 'Een van de meest voorkomende klachten die ik bij seminars voor leidinggevende hoor luidt: "Ik heb geen tijd. De tijd gaat steeds sneller. Ik kom tijd te kort.' Seminars over tijdmanagement worden heel goed bezocht. Daar leren managers hun tijd goed te structereren en optimaal te gebruiken. Dat is zeker goed, maar door uitsluitend tijdmanagement krijg je niet meer tijd. In tegendeel. Als je permanent probeert om te tijd te managen ervaar je hem gemakkelijk als opponent. Je werkt ertegenin, je werkt er niet mee samen. Het gevolg is: een reusachtige tijdsdruk, omdat het tijdbudget immers altijd zo goed mogelijk moet worden gebruikt.'

Zijn pleidooi is de tijd niet als tegenstander te ervaren, maar als geschenk dat je elke dag opnieuw krijgt. Hoe je tijd ervaart hangt af van je innerlijke instelling. Als je probeert zoveel mogelijk te doen in zo weinig mogelijk tijd merk je dat er weinig overblijft. Wanneer je echter helemaal in het 'nu ' leeft, dan vind je jezelf terug in de tijd. Het is de kunst om alle taken af te handelen niet meer tegen de tijd in maar en samen met de tijd.

Tijd is niet bedoeld om alleen te werken, maar ook voor andere dingen. Dus moet je hem wel goed structureren. Want wanneer jij de tijd goed structureert zal hij niet je opponent worden, zegt Grun. Maar dat betekent niet dat je je tijd moet volproppen. Altijd tijd inruimen voor 'langzame tijd': mediteren, wandelen, luisteren naar muziek. Van die waarheden. Tuurlijk weet ik dat. En nu waarmaken.

woensdag 19 augustus 2009

Het Lelijke Eendje

Naar aanleiding van Vinnie's nieuwe imagebuilding rond zijn Eend (met een blits luidsprekertje voor de iPod inmiddels omgedoopt tot iEend) komen wij ouwetjes te praten over een liedje van vroeger: 'Het lelijke eendje. Roro7 en ik zingen het zo weg. De jongelui kennen het niet.

Vandaag kondigt uitgeverij Nijgh & Van Ditmar een boek + twee cd's aan met een topveertig van de reclameliedjes uit de jaren vijftig tot tachtig, dunne buigzame 'flexiplaatjes' die reclamemakers weggaven bij een product. Boek en twee cd's komen over een maand uit en gaan heten: De muzikale verleiding, Nederlandse reclame op 45 toeren. Er hoort ook een verkiezing bij.

Over het liedje 'Het Lelijke Eendje' heb ik een hele webpagina gevonden. Het is nog literair ook! De tekst is van de hand van Annie MG Schmidt. Het is helemaal niet briljant, zelfs een beetje saai, maar o, wat een jeugdsentiment. Zoals dat plaatje golfde op de platenspeler. En zoveel platen hadden we toen nog niet, dus dit werd best vaak gedraaid.

Voor de volledigheid ook nog 'Het Lelijke Eendje' op YouTube.

maandag 17 augustus 2009

Albelli

De vakantieboeken des levens. Steen en ik hebben elkaar te lang niet gezien. Steen heeft inmiddels maar liefst vier nieuwe vakantieboeken: twee van New York en wederom twee van Sicilië. Hij maakt zijn fotoboeken al lang niet meer bij Kruidvat, meldt hij plompverloren, hoewel hij die me vorig jaar nog met zoveel klem aanraadde. Nu is hij bij Albelli. Veel goedkoper en weer andere grappige beeldeffecten. En het gedoe met het telkens opnieuw moeten inladen van al die grote fotobestanden (mijn enige klacht over de Kruidvat-fotoprogrammatuur) heb je volgens hem niet bij Albelli.

De fotoboeken zijn goed te behappen, hij heeft ook niet zulke grote als ik, maar hij heeft daarnaast dikke volgepropte Hema-mapjes waar hij op vakantie suikerzakjes en ander plaatselijk drukwerk in verzamelt. Die zijn zijn aller aller allergrootste vreugde. Vooral op wat hij zijn drie-d mapjes noemt is hij extra trots, doorkijkjes, stenen, zand,... Je ziet hem ook helemaal zitten knippen en plakken avond aan avond in de hotelkamer of in de tent. Het is echt leuk maar ook onverdraaglijk veel. Dat hij het laat zien valt hem niet te verwijten, ik had hem zelf aangemoedigd: Laat zien, laat allemaal zien!

Zelf heb ik dan ook nog mijn fotoboek van Slovenië, dus we hebben het maar druk met al die duizenden Plaatjes des Levens. Steen is aanhanger van de positieve bekrachtiging, dus hij complimenteert je van minuut tot minuut, zo niet van seconde tot seconde. Heel fijn, maar ook erg vermoeiend, zowel om te 'ontvangen', als om terug te geven.

Vlieland

Welk jaar? Sinds de computer opgelapt is staan alle muziekbestanden op de externe harde schijf en alle foto's op een deelschijf op de harde schijf. Broerlief heeft de harde schijf zeg maar in tweeën geknipt. Vroeger vond Picasa alle foto's vond, ook die waarvan ik liever niet had dat hij ze vond, nu konden Picasa en ik geen een meer vinden.

Maar met rust en kalmte mij net eens in Picasa verdiept. En ja hoor, net schieten in nog geen tien minuten tijd (zoveel tijd heeft Picasa nodig om al mijn fotomapjes te scannen) al mijn tienduizenden fotobestanden langs mijn oog. Wat is dan een leuke foto om te laten zien?

In het kader van de verhaallijnen 'Frau und Hund' en 'Frau und Datsja' deze maar. De Datsja: wij hadden tussen pak 'm beet 1968 en 1973 (??) een 'tenthuisje' op camping Stortemelk te Vlieland. Daar verbleven we dan gedurende de gehele schoolvakantie, zo'n zes weken. En de hond: dat was Mollie. Er vallen vele verhalen over te schrijven. Over het vierpersoons stapelbed in het tenthuisje. De kledingkisten / hutkoffers die per Van Gend & Loos van Emmen naar de camping te Vlieland verscheept werden. Onze slaaptent waar wij gezusters in sliepen, een oude legertent. Broerlief moest als jongen in een eigen tentje, als ik het wel heb. We hadden geen weekendtassen, maar allemaal een doos waar we onze kleren in op moesten ruimen.

En Mollie, onze lieveling, maar in feite een tamelijk onopgevoede gezinshond. Vals tegen vreemden. Grommend onder de eetkamerkast. Wat ik daar schreef? Geen idee. Op blokjes schrijven en tekenen en doedelen heb ik mijn hele leven al gedaan.

Antony

Bij K. en F. kennis gemaakt met de zanger Antony. Het filmpje komt van een dvd over Leonard Cohen. Misschien kent iedereen deze zanger al, maar voor mij is hij nieuw. Antony is een bolle androgyne jongen met een beverig hoog stemgeluid. Hij is op wonderbaarlijke wijze innemend en fascinerend. Hij werd in 1971 in Engeland geboren maar groeide in de USA op. In zijn jeugd was hij geïnteresseerd in zangers als Marc Almond en Boy George. De laatste was een belangrijk rolmodel voor hem. Hij worstelde als tiener met zijn seksuele identiteit en wist zich gesterkt door de wijze waarop Boy George uitdrukking gaf aan androgynie.

In 1990 vertrok Antony naar New York in de overtuiging dat daar zijn dubbelzinnige seksuele aanleg, homoseksueel en androgyn, meer geaccepteerd zou worden. De experimentele Britse muzikant David Tibet hoorde een demo van hem en bood hem een platencontract bij Durtro aan. Lou Reed, ook gecharmeerd was van Antony’s aparte ‘vrouwelijke’ stem, vroeg hem voor zijn Edgar Allen Poe-project The Raven (2003). Antony zingt er Reeds klassieker 'Perfect Day'.

zondag 16 augustus 2009

Frau und Datsja

Moet wellicht vaker met de camera in de aanslag op pad. Dan kan er weer een nieuwe verhaallijn ontstaan: na 'Frau und Auto' nu 'Frau und Datsja'. Ik heb er nog niet zoveel in de vriendinnenkring, vriendinnen met Datsja's, nog maar drie à vier. Het is maar wat je als Datsja definieert. Maar via via moet de verhaallijn uit te breiden zijn en misschien gaan de lezeressen zelf ook wel weer foto's insturen. Deze Datsja is schitterend. Luxe ook. Ligt midden in het bos.

Will moet het huisjesgevoel nog helemaal krijgen. De parkeigenaar legt uit dat gras gesproeid moet worden als het droog is (en wel nu!). Dus wij naar de Welkoop, waar we een tuinslang en een zwenksproeier aanschaffen. De Welkoop verkoopt twee soorten tuinslang: een goedkope, 20 meter voor ca 12 euro, en een duurder slag voor twee keer zo veel. De verkoper waarschuwt nog dat die goedkope erg gauw een knik krijgt, maar daar hebben wij geen voorstelling bij dus we kiezen voor de goedkope. Die krijgt inderdaad op meerdere plekken een knik en dan sproeit-ie niet. Heel leerzaam.

Ik wil ook een Datsja!

vrijdag 14 augustus 2009

Even goeie vrienden?

Laat het stuk over de nieuwe apparaten (met dat embargo-op-straffe-van) zoals afgesproken vooraf aan de vrienden te Nieuwegein lezen.

Ze vinden het niet leuk dat ik maar zo gematigd enthousiast ben. Ze hebben me toch een voorkeursbehandeling gegeven? Niet dat ze me onder druk willen zetten, maar toch. Of ik niet wat van die kritische noties wil weglaten? Ze waren zelf ook niet over alles enthousiast en ze hebben er nu alweer veel van geleerd.

Ik begrijp het, zeg ik, en het is ook niet leuk, maar jullie wilden toch onafhankelijke feedback? Dan krijg je onafhankelijke feedback en dan dit! Ik ga er nog een nachtje over slapen, maar ik beloof niets. Even goeie vrienden?

Wat een dilemma. Ik voel me een beetje als een kleuter die een jaar lang om een cadeau heeft gezeurd en als ze het eindelijk krijgt zegt: 'Ik vind het stóm!'

Cans!

O, zegt Leen, maar jij hebt CANS! Ik versta 'kans', maar het blijkt met een 'c'. Dat klinkt weer heel anders dan dat je dunne-darm-meridiaan energetisch niet goed doorstroomt.

Op de site Gezond Bewegen van zorgverzekeraar VGZ staat erover te lezen: 'CANS staat voor 'complaints of the arm, neck and/or shoulder'. Sinds 2004 wordt deze term gebruikt in plaats van RSI vanwege de onduidelijkheid en negatieve associaties bij de term RSI. RSI suggereert dat er sprake is van een beschadiging (injury) maar dit is bijna nooit het geval. Lichte CANS verdwijnt na een korte rustperiode. Klachten kunnen ook langer aanhouden. Ernstige klachten of klachten die lang aanhouden, zorgen er soms voor dat mensen hun werk of andere activiteiten niet meer kunnen uitvoeren.

Meerdere specialiteiten kunnen over de klachten gaan: een neuroloog, neurochirurg, plastisch chirurg, orthopedisch chirurg en algemeen chirurg behandelen allemaal specifieke problemen van de arm, nek en schouder. De huisarts bepaalt voor de patiënt of en zo ja, welke specialist kan helpen. Als de klachten aspecifiek zijn, is het goed om bij huisarts of bedrijfsarts onder controle te blijven. Gekeken kan worden naar aanpassingen thuis en/of op de werkplek die de klachten verlichten. Naast een goede lichaamshouding zijn de indeling, planning en taakverdeling van activiteiten belangrijk.

De klachten kunnen onzekerheid met zich meebrengen. Piekeren kan de klachten ook weer versterken. Het zoeken van afleiding en activiteiten waarbij men niet aan de klacht herinnerd wordt, kan gunstig werken. Het kan over het algemeen geen kwaad om aan het werk en in beweging te blijven. Bepaalde werkzaamheden kunnen echter moeilijk zijn zodat sommige mensen zich misschien kortdurend ziek melden. Het is over het algemeen gunstiger voor het herstel om aan het werk te blijven en het werk tijdelijk aan te passen.'

Feest der herkenning. Eigenlijk pak ik het allemaal precies goed aan. Dat is wel fijn.

donderdag 13 augustus 2009

No reason to live

Ik probeer te koppelen. Een vriendin aan een andere vriendin. ('Wie, Lucie Theodora, wie?') Ik doe mijn uiterste best hun overeenkomsten breed uiteen te zetten. Maar alles aangehoord hebbende vraagt de vriendin in kwestie bezorgd: 'Ze is toch niet te kort, hè?' Degene die deze vraag stelt is vrij lang. 'Ik moet geen te kleine vriendin!' Denk onmiddellijk aan het nummer 'Short people' van Randy Newman. Op mijn iPod staat een uitvoering versie van de King's Singers uit 1982.

De kans dat 'Short People' langskomt als ik de iPod op de shuffle-stand zet is inmiddels 1: 2585. Dus ik zet het ding nu vaak toch op het genre 'acapella'. Dat vergroot de kans op de King's Singers aanzienlijk. Vooral 's morgens erg goed voor het humeur. Maar ook 's avonds.

Poezie op een filmpje

Heel leuk, al word je er - na circa een minuut al - een beetje duizelig van. En hij duurt twéé minuten.

Mesologie

Ze leggen maar liefst twee Happinez-en op mijn bureau. Die zijn bij de post gekomen en de twintigers en dertigers hebben er geen interesse in. 'Dat blad is meer voor de generatie van mijn moeder', zegt Frances, fijntjes glimlachend.

Het ene nummer gaat over Liefde, dat heb ik al. Daar is Roro7 erg gelukkig mee, daar zij ook van de generatie van de moeder van Frances is en de Liefde helemaal haar thema is. Het andere themanummer gaat over Weten, dat is al wat ouder. Daarin staat een verhaal over de 'mesologie'. Nóóit van gehoord, maar het zou een nieuwe geneeswijze zijn, gebaseerd op oude inzichten. En daar ik nog steeds geërgerd ben over mijn laatste doktersbezoeken, die alleen bestonden uit diagnosticeren en uitsluiten van diagnoses en dat in tien minuten. Het gaat allemaal al wel een beetje over maar niet echt.

De grondlegger van de mesologie is ene Rob Muts, goeie naam trouwens, die ooit als fysiotherapeut begon, maar het onbevredigend vond om zijn beroep te zien als het afdraaien van een aantal protocollen. Hij ging andere geneeswijzen studeren: acupunctuur, homeopathie, ayurveda en moleculaire geneeskunde en osteopathie. Mond vol. 'Wat mij opviel was dat elke methode voor elk probleem wel een oplossing had en ze hadden allemaal weleens gelijk. Er moest een samenhang tussen verschillende geneeswijzen zijn.'

Het voert te ver om het hele artikel na te vertellen. Het staat in Happinez (nr 3 2009). Muts heeft inmiddels 200 mesologen opgeleid. Een mesoloog zou te vergelijken zijn met de huisarts, maar dan in de complementaire zorg. Een onderzoek duurt niet 10 minuten, maar een uur tot anderhalf uur. Een consult kost ca 80 euro en een aantal verzekeraars vergoedt het.

De website mesologie.nl: 'Mesologie ("het reguliere alternatief") is een concept van geneeskunde waarin reguliere kennis op effectieve wijze wordt geïntegreerd met kennis uit de complementaire (alternatieve) geneeswijzen in diagnostiek en behandeling van vooral chronische aandoeningen. Deze geneeswijze is gericht op de individuele benadering van de patiënt en op de zelfgenezende kracht van het organisme. De mesologische benadering gaat uit van vijf aspecten van het menselijk bestaan: het fysiek, het emotioneel, het mentaal, het energetisch en het existentieel aspect.' Dat is nog eens een aanpak van Heel de Mensch!

Er blijken heel veel mesologen in Amsterdam te zitten. Het zou ook eens niet. Plus een heus mesologisch instituut, in de buurt. Wordt wellicht vervolgd!

woensdag 12 augustus 2009

Wendy & Lucy

Ben vorige week lid geworden van Cineville en nu mag ik onbeperkt films kijken voor 17,50 euro per maand. Vandaag ga ik naar Wendy & Lucy, een Amerikaanse film van het betere soort. Het verhaal: Wendy is een jonge vrouw die van plan is om naar Alaska te reizen met haar hond Lucy, om daar een baantje te vinden. Ze wordt gespeeld door Michelle Williams.

Wendy slaapt in haar auto en wast zich in openbare toiletten. Ze heeft nog een klein beetje geld, maar steelt toch haar ontbijt in een supermarkt. Een medewerker betrapt haar en laat haar arresteren. Als ze uren later weer op vrije voeten komt, is haar hond verdwenen. Haar auto heeft er de brui aan en zo zit ze vast in een gehucht in Oregon, op zoek naar haar hond.

Het ging al niet goed, maar vanaf het moment dat haar auto kapot gaat, is het echt mis. Ze kan de reparatie van de auto niet betalen. Een parkeerwachter trekt zich haar lot aan en helpt haar een beetje, zo goed en zo kwaad als hij kan. Of het uiteindelijk goed of slecht met Wendy zal aflopen is onduidelijk, dat is waarschijnlijk afhankelijk van wie ze tegenkomt.

Mooie maar ongemakkelijke film, dit minimalistische portret van een paar gemarginaliseerde mensen zonder geld en werk. De film werd in augustus 2007 opgenomen, maar omdat deze groep anno 2009 steeds groter wordt in de USA, heeft de film nu een sterk politieke lading meegekregen. Hoe dan ook: een mooi drama.

De trailer:

dinsdag 11 augustus 2009

Onderwater

Nog eentje dan. Deze foto staat in nrc next van vanochtend onder de kop 'Voer voor de doktersvisjes'. Er staat geen fotograaf bij, alleen een fotopersbureau.

'KANGAL - Psoriasispatiënten relaxen in een spa, in Kangal in Midden-Anatolie. De 'doktersvisjes' knabbelen de huidschilfers van hun benen. Deze visjes leven in de mineraalrijke heetwaterbaden en worden gebruikt bij een behandeling waarbij psoriasispatiënten baat hebben. Mensen die aan deze huidziekte lijden verblijven drie weken in Kangal en ondergaan twee keer per dag een vier uur durende sessie.

Hij refereert zo prachtig aan de foto op de hoes van de cd Undercurrent van vorige week.

Jan Garbarek

Ik heb een nieuwe vriend Aad die alles - maar dan ook alles - van muziek weet. Vorig weekend was hij te eten en hebben we vrijwel de hele avond over jazz gepraat. Nou ja, hij heeft vooral gepraat. Omdat ik een beetje indruk terug wilde maken, ik ben best wel een beetje competitief, duwde ik mijn cd Starflowers van de Noorse Sinikka Langeland (ECM) quasi achteloos onder zijn neus. Dat werkte. En zo kwamen wij te praten over de Noors-Amerikaanse saxofonist Jan Garbarek, die ik ooit al eens genoemd heb in samenhang met het Hilliard Ensemble.

Enfin, 24 oktober a.s. komt Garbarek naar Rotterdam. Zodra de kaartverkoop gestart zou zijn zou Aad bellen. Hij belt net. De kaartverkoop is nú van start gegaan. Dit als tip voor de liefhebbers. Ik kan het iedereen aanbevelen. Garbarek is prachtig.

Tekst op de site van Lantaren Venster: 'Niemand speelt saxofoon zoals Garbarek. Zijn geluid is een onmiskenbaar handelsmerk. In zijn composities en improvisaties is hij een meester in het scheppen van kleurrijke muziek die het hart direct raakt. Brede klanklandschappen ontwikkelen zich vanuit absolute rust tot expressieve uitbarstingen, die kalmeren in een sfeer van sereniteit. Soms klinken hymnes door. Zijn muziek klinkt simpel en complex tegelijk zonder saai te worden. In Lantaren Venster wordt hij vergezeld door meesterdrummer Trilok Gurtu uit India. 'Een garantie voor een buitengewoon concert.'

Man en Eend

Het zou een beetje flauw zijn om Vinnie in de reeks 'Frau und Auto' te plaatsen. Misschien is hij toe aan een eigen verhaallijn. Dit moet maar de overweging van de dag zijn. ('Ja!' roept Vinnie, 'daar is alles Wie ik Ben en Wat ik Doe op gericht! Een eigen verhaallijn worden in jouw blog!')

Eindelijk heeft Vinnie zijn Eend hier, ook zíjn parkeervergunning is rond. Hij rijdt veel lekkerder dan de Audi A6 van zijn man, vertelt hij. Het schijnt speciaal rijden te zijn in een Eend. Er gebeurt onder het rijden van alles, je bent voortdurend in de weer. Zo waaien de raampjes open bij een snelheid van 110 km. Straks gaan we een eindje toeren en mag ik alles ervaren van het rijden in een Eend.

De dames van de receptie stralen Vinnie toe. Dat deden ze ook al toen hij laatst in de Audi A6 van zijn man kwam aanrijden: 'Wat zie ik nu??? Heb Jij een Audi A6???' Met een Audi A6 stijgt een man kilometers in ontzag. Maar het moet gezegd, nu met de Eend is hun vreugde nog groter, want een Eend staat voor Levensgeluk. Dat hebben zij vroeger ook gehad, een Eend, én Levensgeluk. Ze overladen ons stralend met rampenverhalen over hun Eenden van vroeger. Zullen we de dames straks achterin de Eend meenemen als we uit rijden gaan, vraag ik.

Vinnie vindt dat geen goed idee. Volgens hem zakt de Eend al vervaarlijk door als alleen zijn man en hij erin zitten.

maandag 10 augustus 2009

Tokyo rules

Daar is-ie dan, de e-reader waar ik al bijna een jaar smartelijk op jaag. Er zitten maar liefst twéé exemplaren in mijn tas. Al uren. Ze zitten nog in de doos, en dat laten we maar even zo. Want jammer maar helaas, ik mag er niets over vertellen! Ik heb een heus embargo-contract ondertekend, want anders hoef ik niet eens te komen. Op straffe van heel veel euro's boete.

Tegen het pr-bureau met wie ik goede connecties onderhoud zeg ik: 'Wat nou? We hebben toch een afspraak? Wat is dat nou voor hysterisch contract. Ik ben toch te vertrouwen? En als de Telegraaf wat schrijft, dan nemen wij dat toch zeker wel over.' 'Dat mag dan wel, reageert ze, maar tot 26 augustus 15 uur mag ik niets publiceren van wat mijn vrienden te Nieuwegein mij gaan vertellen.

Wat een toestand, zeg ik tegen mijn vrienden te Nieuwegein, zo gaan wij toch niet met elkaar om! Nee, zeggen mijn vrienden. Wij kunnen er ook niets aan doen. Dit is Tokyo. Tokyo rules. En die plaatjes van de e-reader, die zijn allang uitgelekt. Zie bij dit bericht. Inderdaad, zeggen mijn vrienden te Nieuwegein, en het zou ons niet verbazen als Tokyo ze zelf heeft laten lekken.

Zo heb je niets, zo heb je in één klap twéé e-readers. En het is nog niet eens niet mijn echte exemplaar. Dat krijg ik over tweeënhalve week. Die 26e. Dit zijn maar leen-exemplaren. Ik kan ze alleen maar vasthouden, aan en uit zetten, en rechtenvrije boeken lezen. Niks aan. E-boeken kopen (voor dit apparaat) kan ik ook pas de 26e.

Hm. Ik ben heus nog wel prettig opgewonden van alles wat ik zie en meemaak, en ik snap het geheimzinnige ook allemaal wel, maar toch ben ik ook teleurgesteld. Zeg ik tegen mijn vrienden te Nieuwegein: 'Afgelopen weekend heb ik in een echte boekhandel twee boeken gekocht: het ene vanwege de onsterfelijk leuke tekeningen, het andere vanwege het mooie omslag en de goede flapteksten. Verleid door aanraken en doorbladeren. Nu wou ik voor mijn artikel onderzoeken of ik die ook als e-book zou kopen. Bedankt voor alles, echt, maar ik weet niet of ik nog wel wat schrijf.'

zondag 9 augustus 2009

Verdwenen tijd

Nog een boek: Verdwenen tijd van Thomas Verbogt. Ik weet niet waarom ik het uitkies. Het ziet er mooi uit en ook de flappen vol indrukwekkende aanbevelingen nodigen bijzonder uit. 'Welke gebeurtenissen uit je jeugd herinner je je nog? Wat weet je van jezelf? En vooral wat niet, terwijl je het wel zou móeten weten? Een roman over schuld en het grillige regime van het geheugen.' Een tekst die binnenkomt - althans bij mij. Schoolvoorbeeld van hoe goed een boekomslag kan werken.

In Verdwenen tijd vertelt Verbogt het verhaal van een kunsthistoricus, BN-er, die minstens twee keer per week op tv- komt om er in talkshows en spelletjesprogramma's wetenswaardigheden te debiteert. Hij leeft alleen, wat geen probleem lijkt te zijn, er is geen groot verlangen naar een vrouw. Wel komt er gedurende de roman een drietal vrouwen op zijn weg, en in die contacten raakt hij steeds meer verstrikt. Want allemaal doen ze een beroep op zijn geheugen en dat is verstopt. Een andere verhaallijn is dat zijn vader sterft, wat ook nogal ontregelend werkt.

Verbogt is een meester in het gedetailleerd beschrijven van de kronkelige bewegingen van de geest. De zoektochten, (dwang)gedachten, gedragingen, gewoontes, gevoelens, herinneringen, zijwegen, gesprekken... Het is nooit hoogdravend en vervelend. Schijnbaar moeiteloos, licht en luchtig schuift hij al die niveaus in elkaar, terwijl de uiteindelijke ontknoping - als die tot je doordringt - toch wel weer als een knal voor je kop komt. Mooi filosofisch boek. De aanbevelingen op de flappen zijn allemaal waar. Zeker twee keer lezen om ten volle tot je door te laten dringen.

Verbogt schijnt al 23 boeken geschreven hebben, maar nooit heb ik enige aandrang gevoeld er een te lezen. Nu wil ik méér.

zaterdag 8 augustus 2009

99 jaar

Bobby heeft nog een oma. Zij is 99 en woont - nog maar pas een paar jaar - in een verpleeghuis in Amstelveen-Zuid. Heel erg zuid trouwens, helemaal onder de A9. De vorige keer gingen we met de bolide, maar van door Amstelveen rijden (met name de eindeloze Beneluxlaan) wordt een mens niet vrolijk.

Vandaag nemen we maar eens de fiets en toeren we in zon en wind langs de Amstel, tot voorbij Ouderkerk. De Amstel kronkelt nogal, hemelsbreed is er een veel kortere route te bedenken, zeg maar. Maar vóór God de A2, de A9 en de A10 schiep was het landschap veel mooier. Als je dan eindelijk onder de A9 doorgereden bent ga je naar rechts en rijd je door een oud landschapje, tot het hoofdkantoor van GfK opdoemt. Laatst was ik daar nog bij iemand op bezoek, nieuwe kantoren in het oude weiland. Na die nieuwe kantoren krijg je al snel het verpleeghuis. Zo'n stuk stad waar niemand vrijwillig gaat wonen, daar zetten ze dan kantoren en verpleeghuizen neer.

De 99-jarige oma is een wonder van levendigheid. De meeste van haar huidige medebewoners zijn veel jonger dan zij, maar zijn er veel minder aan toe. Aan hen heeft ze weinig aanspraak, evenmin als aan het personeel. Daar is er veel te weinig van. Maar ze heeft wel tien kinderen grootgebracht, die op hun beurt bijna allemaal ook weer kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen voortgebracht hebben. Deze oma ontbreekt het daardoor niet aan bezoek. Bovendien is ze erg leuk. Ze kan heel erg lachen.

Mooi is dit. Hoe zal dat zijn als ik 99 ben?

Gerrie Hondius

Ik had wel vijf uitnodigingen gehad voor de boekpresentatie van Ik ben God van Gerrie Hondius, maar toch was ik niet gegaan. Het was vorige week zaterdag in boekhandel Athenaeum in Haarlem. Ik ben echt fan van Hondius. Zij tekent strips, schildert, schrijft en zingt. Voor mijn gevoel ken ik haar werk al decennia lang, maar dat kan niet, ze is nog maar een dertiger. Maar omdat het zaterdag was, weekend, en we andere dingen deden (al weet ik niet eens meer wat) ging ik niet.

De aanbeveling voor dit nieuwe boek was: 'Een vrijgezelle vrouw van in de dertig gaat op zoek naar spiritualiteit in het leven. Ze weegt de godsdienstige waarden uit haar jeugd en zoekt haar eigen vorm van zingeving. Haar oprechte pogingen gaan gepaard met onhandige one-night-stands, yoga, coke en een forse dosis zelfspot en gaandeweg komt ze tot het inzicht dat god in haar zelf schuilt.'

Dat onze excursie gisteren langs Athenaeum leidde was dus geen toeval. De hele etalage lag vol met Hondius. Onmiddellijk dus afgeleid van de toespraak van de bedrijfsleidster, want ik móest dat boek. Hondius is zo grappig, zo'n mengeling van bloedserieus nemen van je queestes en zelfspot, héérlijk. Dat slappe vrouwspersoontje met slungel-armen en -benen en al die levensvraagstukken. Ze heeft zo'n eigen stijl, zo herkenbaar. Het hele boek is handgetekend en handgeschreven, tot het colofon en het isbn aan toe. Tekst over een grappige strip schrijven, dat is geloof ik niet mijn forte. Maar van harte aanbevolen.

vrijdag 7 augustus 2009

Excursie

Vandaag doen we excursie - Frances en ik zijn eigenlijke de leiding, maar voor de deelnemers is het onder leiding van Daan. Daan woont in Haarlem. Hij is trots op zijn stad en de boekhandels daar en op zijn huis. Hij wil dat graag met de mensheid delen.

Daan heeft een prachtige lunch in zijn tuin geprepareerd. Ofwel zijn zus. Zijn zus zorgt overal voor. De deelnemers (allen v) vallen achterover van het idee van prosecco drinken zomaar midden op de dag.

Boeiend de dynamiek van de excursie. Zelf ben ik niet zo goed in op excursie gaan, heb altijd de neiging weg te lopen bij het informatieve praatje en zelf te gaan kijken. Maar dan mis je soms cruciale informatie. Hier zijn ook uiteenlopende gedragingen: een enkele deelneemster heeft een enorme manifestatiedrang, een andere is prototype grijze muis. Maar de eerste indruk kleurt uiteraard in de loop van de dag in. De leukste deelneemsters zijn twee zusjes van boekhandel Nauta te Texel. Twee bruingebronsde cherubijntjes.

We gaan naar de Kennemer Boekhandel, naar Plantage Books & More Coebergh, naar De Vries en naar Athenaeum Boekhandel. Op de foto boven staan we in de prachtige boekhandel De Vries. Maar mijn kooplusten krijg ik bij Athenaeum. Twee boeken koop ik daar: Ik ben God van Gerrie Hondius, een autobiografisch stripboek over het zoeken naar {zingeving, geluk en seks}, waarover wellicht later meer. En Verdwenen tijd van Thomas Verbogt.

donderdag 6 augustus 2009

Verdi

Tijd voor een uurtje pianostudie. La donna è mobile van Guiseppe Verdi. Uit het Duitse pianoboek Klassik Highlights Hit-Album Super 20 (Sehr leicht spielbar). Nou dat Leicht Spielbar valt best tegen. Of ik heb teveel jazz geoefend, en te weinig Verdi.

Voor wie het ook wil proberen: klik op de plaatjes en ze zijn groot genoeg om te printen.

Er zijn uiteraard op YouTube heel veel versies te vinden. Deze jongeman is heel erg ambitieus.

Middagje kleuren

Ik krijg Hani501 zo ver om mee aan het kleuren te gaan. We nemen het leven door, terwijl we met roze, oranje, lichtgroene en felblauwe stiften in de weer zijn. Ik vind dat mooi. Af en toe is het tien minuten stil omdat het kleurwerk zoveel aandacht vergt. Want je moet al kleurend nogal wat keuzes maken! Dat is nog eens ware vriendschap, samen als een clubje kleuters zitten te tekenen en te kleuren.

Hani501 heeft behalve mij - als iemand die voor de zielenrust met mandala's in de weer is - ook bréiende vriendinnen. Breien schijnt nog steeds enorm in te zijn, ook dat je dat groepsgewijs doet, maar die groepjes zijn dan weer behoorlijk verkokerd. Je breit niet zomaar met iemand. Dus sprekende over breien kleuren wij mandala's in. Wat een leven, anno 2009! Het resultaat valt me niet tegen, het wordt wel een van de betere.

We hebben hittegolf, en Broerlief sms-t en belt dat hij met de Duitse neven Kwik, Kwek en Kwak op Zandvoort zit. Of ik ook kom. Maar hoe graag ik ook wil, ik blijf binnen met de gordijnen dicht.

woensdag 5 augustus 2009

Dobberen op het Kinselmeer

Dobberen is een concept dat de mensen aanspreekt, merk ik. En dobberen kun je op heel veel plekken doen. Wat leuk dat je in de Noordzee gedobberd hebt, belt Bobby. Kom je straks dobberen in de Maarsseveense Plassen? Helaas niet, zeg ik, vanavond ga ik dobberen in het Kinselmeer.

Het Kinselmeer in avondstemming, het is er paradijselijk. Er staan de meest schattige chalets ever. Beetje rommelig, ooit een plekje voor de gewone man van de Dappermarkt, maar tegenwoordig alleen nog haalbaar voor de zeer kapitaalkrachtige. Luigi heeft er lang lang geleden een bemachtigd. Zij noemt haar chalet de datsja. Luigi houdt erg van dobberen, het is zeg maar haar hobby. Ik doe manmoedig mee, want ik ben geen watje, maar het is wel een beetje koud in het Kinselmeer.

Daarna eten we op haar steiger een verrukkelijk vispakketje van de barbecue en zien we de zon knalrood in het water zakken.

Zomerverlangen

De invloed van matige wind op kleren

Ga je naar het
strand? Mag
ik als je terug-
komt het zand
uit je schoenen
voor de bodem
van mijn aquarium?

Gedicht: K.Schippers
Beeld: Klaas Gubbels
(Bron: Plint.nl)