Daar is-ie dan, de e-reader waar ik al bijna een jaar smartelijk op jaag. Er zitten maar liefst twéé exemplaren in mijn tas. Al uren. Ze zitten nog in de doos, en dat laten we maar even zo. Want jammer maar helaas, ik mag er niets over vertellen! Ik heb een heus embargo-contract ondertekend, want anders hoef ik niet eens te komen. Op straffe van heel veel euro's boete.
Tegen het pr-bureau met wie ik goede connecties onderhoud zeg ik: 'Wat nou? We hebben toch een afspraak? Wat is dat nou voor hysterisch contract. Ik ben toch te vertrouwen? En als de Telegraaf wat schrijft, dan nemen wij dat toch zeker wel over.' 'Dat mag dan wel, reageert ze, maar tot 26 augustus 15 uur mag ik niets publiceren van wat mijn vrienden te Nieuwegein mij gaan vertellen.
Wat een toestand, zeg ik tegen mijn vrienden te Nieuwegein, zo gaan wij toch niet met elkaar om! Nee, zeggen mijn vrienden. Wij kunnen er ook niets aan doen. Dit is Tokyo. Tokyo rules. En die plaatjes van de e-reader, die zijn allang uitgelekt. Zie bij dit bericht. Inderdaad, zeggen mijn vrienden te Nieuwegein, en het zou ons niet verbazen als Tokyo ze zelf heeft laten lekken.
Zo heb je niets, zo heb je in één klap twéé e-readers. En het is nog niet eens niet mijn echte exemplaar. Dat krijg ik over tweeënhalve week. Die 26e. Dit zijn maar leen-exemplaren. Ik kan ze alleen maar vasthouden, aan en uit zetten, en rechtenvrije boeken lezen. Niks aan. E-boeken kopen (voor dit apparaat) kan ik ook pas de 26e.
Hm. Ik ben heus nog wel prettig opgewonden van alles wat ik zie en meemaak, en ik snap het geheimzinnige ook allemaal wel, maar toch ben ik ook teleurgesteld. Zeg ik tegen mijn vrienden te Nieuwegein: 'Afgelopen weekend heb ik in een echte boekhandel twee boeken gekocht: het ene vanwege de onsterfelijk leuke tekeningen, het andere vanwege het mooie omslag en de goede flapteksten. Verleid door aanraken en doorbladeren. Nu wou ik voor mijn artikel onderzoeken of ik die ook als e-book zou kopen. Bedankt voor alles, echt, maar ik weet niet of ik nog wel wat schrijf.'
Tegen het pr-bureau met wie ik goede connecties onderhoud zeg ik: 'Wat nou? We hebben toch een afspraak? Wat is dat nou voor hysterisch contract. Ik ben toch te vertrouwen? En als de Telegraaf wat schrijft, dan nemen wij dat toch zeker wel over.' 'Dat mag dan wel, reageert ze, maar tot 26 augustus 15 uur mag ik niets publiceren van wat mijn vrienden te Nieuwegein mij gaan vertellen.
Wat een toestand, zeg ik tegen mijn vrienden te Nieuwegein, zo gaan wij toch niet met elkaar om! Nee, zeggen mijn vrienden. Wij kunnen er ook niets aan doen. Dit is Tokyo. Tokyo rules. En die plaatjes van de e-reader, die zijn allang uitgelekt. Zie bij dit bericht. Inderdaad, zeggen mijn vrienden te Nieuwegein, en het zou ons niet verbazen als Tokyo ze zelf heeft laten lekken.
Zo heb je niets, zo heb je in één klap twéé e-readers. En het is nog niet eens niet mijn echte exemplaar. Dat krijg ik over tweeënhalve week. Die 26e. Dit zijn maar leen-exemplaren. Ik kan ze alleen maar vasthouden, aan en uit zetten, en rechtenvrije boeken lezen. Niks aan. E-boeken kopen (voor dit apparaat) kan ik ook pas de 26e.
Hm. Ik ben heus nog wel prettig opgewonden van alles wat ik zie en meemaak, en ik snap het geheimzinnige ook allemaal wel, maar toch ben ik ook teleurgesteld. Zeg ik tegen mijn vrienden te Nieuwegein: 'Afgelopen weekend heb ik in een echte boekhandel twee boeken gekocht: het ene vanwege de onsterfelijk leuke tekeningen, het andere vanwege het mooie omslag en de goede flapteksten. Verleid door aanraken en doorbladeren. Nu wou ik voor mijn artikel onderzoeken of ik die ook als e-book zou kopen. Bedankt voor alles, echt, maar ik weet niet of ik nog wel wat schrijf.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten