Stephan Micus

Weet niet eens meer precies hoe ik bij deze cd kom: Snow van Stephan Micus. Misschien via Bol.com. Daar zie ik 'm aanbevolen. Een ECM-album, en kenners zeggen dat ALLE muziek van ECM geweldig is. Ik luister een paar tracks en constateer: Yes! Maar19,95 euro... vind ik toch een beetje veel voor ongehoord op de gok. Bij iTunes is-ie de helft van de prijs. De impulsaankoop is zo gedaan. Maar: geen spijt.

Heel mooi, de meeste nummers, heel verschillend van sfeer. Wie is deze Micus, wat is het verhaal? Hij is een 55-jarige Duitser die al bijna veertig jaar allerlei muziek exploreert, die hij uit hoeken en gaten plukt waar anderen nooit of nauwelijks zijn geweest. Hij laat horen dat muziek een universele betekenis heeft, dat zij niet binnen perken kan worden gevangen en dat van bestaande muziek – en vooral instrumenten – met een gedegen aanpak altijd iets nieuws kan worden gemaakt.

Micus is wat je noemt een multi-instrumentalist. Voor ECM nam hij achttien cd’s op, in zijn eentje vol gespeeld. Hij zoekt alle muziek zelf bij elkaar. Hij kiest een volstrekt eigen weg in het muzikale materiaal en in zijn instrumentarium. Voor ‘Snow’ putte hij uit ‘wereld’-instrumenten als doussn’gouni en sinding (West-Afrikaanse harpen), duduk (Armeens rietinstrument), maung (veertig gestemde gongen uit Burma), charango (snaarinstrument uit de Andes) en nay (Egyptische holle rietfluit). Die instrumenten wendt hij op een eigen wijze aan.

De muziek is dromerig, langdradig, lijzig, hypnotiserend, mystiek. Micus mikt op het gemoed van zijn luisteraars en met zijn oneindige vakmanschap schept hij nieuwe, onvermoede werelden. Zijn onorthodoxe werkwijze, met onderzoek naar nieuw instrumentengebruik en ‘omgebouwde’ muziek, sluit aan bij de wijze waarop jazzmusici al improviserend naar nieuwe wegen zoeken.