into the onion

Een van de medetuinierders heeft een tip gestuurd in de groepsapp: een uitzending van het tv-programma Keuringsdienst van Waarde over uien en sjalotten, over Franse en Nederlandse sjalotten. De Franse  sjalottentelers stellen dat de Nederlandse sjalotten geen sjalotten zijn maar uien. En deze kwestie gaat het team van Keuringsdienst van Waarde tot op het bot uitzoeken. 

Dat gaan we dan maar eens bekijken. Into the onion.

Het afgelopen halfjaar heb ik uien geháát. Omdat ze veel te veel uien geplant hadden in de buurttuin, en het onkruid er omheen uit de grond explodeerde. En nu dan kalm en geïnteresseerd naar een documentaire over uiten kijken, dat is een mooie opdracht.

Melk

De melk is op op het werk. Dus kunnen we geen cappuccino. Zal ik melk halen, bied ik aan. Dus ik op mijn fietsje naar AH. Er is een enorme AH in het dorp. Kom ik daar aan, is de AH is dicht. Huh? Ik vraag aan een man op straat waar ik boodschappen kan doen. Of AH een noodgebouw heeft of dat er er nog een supermarkt is in Bunnik. 

Er gaat op maandag, woensdag en vrijdag een bus naar de AH te Zeist, zegt hij. En er is een Jumbo in Odijk. Verder niet. Dat kan ik niet geloven. Er is te Bunnik een schoenmaker, een groenteboer, een boekhandel, een kaasboer, een Kruitvat, een kleine Hema, en wat al niet. Zou er in heel Bunnik nu geen melk te koop zijn? De man herhaalt nog maar eens: 'U kunt op maandag, woensdag en vrijdag met een speciale bus naar de AH te Zeist.' 'Maar ik hoef alleen maar een pak melk', zeg ik, 'Nu! Ik hoef niet op maandag, woensdag of vrijdag met de bus naar Zeist.'

De kaasboer en de groenteboer hebben geen melk, maar  en ik vind tenslotte een biologisch winkeltje. En kom dus terug met Demeter melk. Zo'n belevenis: dat is typisch weer iets voor jou, zegt Ruth.

Zomaar een nazomeravond

En dan ga ik zomaar ineens met buurvrouw C. uit wandelen en uit eten in Oud-Zuilen. Het is prachtig weer, we hebben onze gympen aangetrokken en we kuieren op ons gemak naar Bistro Belle, waar het heerlijk toeven is op het terras. Uitzicht op de brug over de Vecht. Laatst deed ik dit uitje ook al met Zus3. Het is gewoon een topuitje! Heerlijk eten. Alsof je op vakantie bent. En met een goeie buur is het ook zo fijn. Zo thuis. Mij hoor je denk ik niet meer klagen over Zuilen. Dat is voorbij.

Dé ginkgo

De tekencursus is weer geweldig. Juf Ellen is een erg prettige juf. Ze zegt: 'Vandaag gaan we een boom tekenen. Een stam of een tak. Of de wortels. Zie maar. Ik liep vorige week door de tuin en dacht: Wat zijn bomen eigenlijk mooi. Dus nu gaan we eerst een beetje bomen kijken, en dan tekenen.'

En het is waar. Je gaat rondlopen en sommige boomstammen blijken veel mooier en interessanter dan andere. Ik weet niet hoe ze heten. Er staan niet altijd bordjes bij.

Mijn streven is minder te schilderen. Minder kleur. Meer wit. Dat is heel moeilijk. Ik begin met de boom wit te laten en de omtrek lichtgeel. Rechts, Het is wel interessant, maar ook te saai. Juf Ellen  suggereert toch iets in de sta te gaan proberen en voor ik het weet is de stam helemaal grijsbruin. Dan begin ik met een grijsbruine stam en verder niets. Maar wat dan?

De andere aquarelleren. Ik vind dat heel knap maar ik weet niet hoe dat moet. Ze zeggen dat het zo grafisch is wat ik doe. Ik kan niet anders zeg ik, dit is wat ik doe.

Bij de nabespreking meld ik: 'Ik weet niet hoe deze boom heet. Er stond geen bordje bij.' 'Lucie!' zeggen de medecursisten. 'Dat is de ginkgo! Dé ginkgo van de Oude Hortus! Hij is wel 300 jaar oud en heel beroemd!'

'n Postzegeltje land

Ik zit al enige weken te urmen over de buurttuin. Ik vind het er niet zo leuk meer. Er zijn vijf dames vrijwilligsters die het leuk vinden en elkaar ook, maar de coördinator en de voorzitter van de stichting trekken een eigen onnavolgbaar plan en werkwijze, en luisteren niet naar de rest. 

Het gevolg is dat nieuwe enthousiaste vrijwilligers zich na verloop van tijd gefrustreerd weer terugtrekken. Op dat punt sta ik ook. 

Suzan belt me waarom ik niet meer kom. Ik heb er geen lol meer in, zeg ik, dat hij alleen maar uien en aardappelen wil poten en geen fantasie heeft. Ik wil een structuur, een besluitvorming en zicht op of er geld is. Ik wil gewoon als ik een plannetje heb weten of het goed is en zo ja hoeveel geld er voor is. En niet die onduidelijkheid.

Ik heb het er al over gehad met Petra en met Margreeth zeg ik, en ik hoor mezelf mopperen. Ik wil niet mopperen. En veranderen kan ik het niet. Dan is de conclusie geloof maar dat ik ermee moet stoppen.

Zoveel commotie en emotie over zo'n postzegeltje land.

Ik vind filmpjes uit 2008 en 2011 over het elan waarmee de tuin gered werd van het grootkapitaal. Met veel energie en enthousiasme van buurtbewoners. Buurtfeesten. Trots. Elan. Een nieuw ontwerp. Ingericht door de gemeente. Een tuinman. Nu is er bijna niets meer van over. De oprichters zijn moegestreden. Mijn klein leed hoort in dit hele verhaal thuis.

Filmpjes:

Huiselijk geluk

Ik probeer een nieuwe kolam. Die stijl was me in de vakantie goed bevallen. Het is elke keer een grote verrassing wat er uit komt. Dit lijkt wel de verbeelding van een partijtje huiselijk geluk.

Als je het woord kolam googelt dan is mijn interpretatie van deze tekenstijl wel anders dan in Nepal en India gebruikelijk, maar wel geestig, al zeg ik het zelf.

Een filmpje:

Champignonragout

We fantaseren over een najaarsweekje Duitsland en in dat kader kook ik maar eens heerlijk geurende champignon-ragout met Spätzle. DE spreekwoordelijke eenvoudige-doch-voedzame maaltijd. Dat is de leuke kant van de boodschapwoede die Bobby elke vakantie bevangt: dat je dan leuke ingrediënten in de kelderkast hebt staan. 

Gagel

Het is een vrije zondag, maar ik moet eigenlijk een paar uur werken, en ik wil dat niet. Dat geeft stress, en dat helpt zeker niet voor mijn probleemoplossend vermogen. Dan maar een rondje fietsen. Ik wil niet zo ver en doe dan maar het Gagelbos. Hoe heerlijk het groen en de frisse lucht ook zijn, het ergert me altijd weer dat je alleen maar noord-zuid en zuid-noord kan fietsen en niet met diagonalen of zigzaggend. Het leven is al zo zinloos en dan ook nog dit zinloos ge-heen-en-weer. 

Volgens Bobby kan ik als ik een klein rondje wil fietsen beter richting Maarssen gaan en dan via de Maarsseveense plassen of via Tienhoven-Westbroek weer terug.

Alzheimer

Tegenwoordig ga ik als Bobby naar de Eredivisie gaat kijken naar mijn eigen kamer lezen of een documentaire kijken. Nu kijk ik naar de documentaire 'Wat ik nog ben' van Omroep Max, over de laatste jaren van Gerard Smit. Hij was hersenwetenschapper en kreeg Alzheimer. Zijn vrouw Liz en hun drie kinderen zorgen liefdevol voor hem. 

Hij wil als de ziekte gediagnostiseerd is dat de ziekte gefilmd wordt, deels door een cameraploeg, deels door Liz zelf. Het is prachtig gedaan en zeer ontroerend. Natuurlijk raakt het kijken aan de ziekte en einde van onze ouders, en met name aan dat van Mutti. Maar het is meer universeel, dat het leven eindig is en het verval niet altijd mooi. En dat er in die periode toch ook veel mooie momenten zijn.

Gerard gaar bijvoorbeeld schilderen, prachtig werk maakt hij. Hij voelt zich vaak een toeschouwer, maar kan lange tijd daar ook wel van geniete. Wel wordt de angst en de verwarring steeds groter, en de heldere momenten steeds zeldzamer. Vooral als de dochters in tranen vertellen wat het met hen doet biggelen mij ook de tranen over de wangen. Het is heel mooi gedaan.

Apparatenstress

De HP-printer is al weken stuk. Hij maakt wondere geluiden die hij niet hoort te maken, hij doet niets meer en ik krijg meldingen dat het helemaal mis is. Printers repareert men niet. Het is tijd voor een nieuwe. Tegenwoordig gaat printen geloof ik via de WiFi en daar zie ik nogal tegenop. Zoals wellicht bekend is Bobby vóór kabels en tégen WiFi (en eigenlijk ook tegen laptops) en om gekibbel te voorkomen kan ik het er beter niet over hebben.

Bij de BCC haal ik een Canon. De verkoper is namelijk weinig complimenteus over HP-printers - die ik tot nu toe had. Voor foto's is de Canon véél beter, zegt hij. Eerlijk gezegd heb ik over de HP-printer geen klagen gehad, behalve dat de inkt zo duur is, maar dat geldt voor alle merken. Dat is nu eenmaal het business model. Het wordt de Canon Pixma MG 3650.

Uiteraard detecteert de laptop de printer niet. Er worden diverse alternatieve methoden aanbevolen. Zo moet ik een knop op de router aan en uit zetten. De router kan ik nog wel vinden, maar welke knop?

Ik heb ook geen idee, zegt Bobby. Ik zou gewoon de kabel gebruiken, zegt hij. Dat zat erin. 'Welke kabel dan', vraag ik al bijna hulpeloos. 'Er zit geen kabel bij...' Maar de kabel van de stukke printer past gewoon. En inderdaad, nu werkt de printer gewoon. 

Ramsj

Bij boekhandel Steven Sterk van de week kocht ik de bundel korte verhalen of columns Ben je gelukkig? van Peter Middendorp. 5 euro in de ramsj. Dat vind ik nu echt een fijne prijs voor een boek, dan neem je nog eens een stapeltje mee. Het andere boek dat ik kocht was van Ingmar Heytze. Deze Middendorp is van 2015, het is net een jaar uit en dan al in de ramsj.

Peter Middendorp komt uit Emmen en hij publiceerde in 2014 een prachtige roman Vertrouwd voordelig over zijn jeugd aan de Noorderstraat aldaar, waar zijn ouders een Blokker-winkel bestierden. Tot woede van de Emmenaren, die vond dat hij Emmen en de Emmenaren te kakken zette. Peter Middendorp is een bekende columnist - eerst voor De Pers en nu voor De Volkskrant - maar als je die kranten niet leest dan ken je hun bekende columnisten ook niet. Een jaar later moest dat succes een vervolg krijgen met deze gebundelde columns, maar nee dus. En onterecht! 

Het is een mooie bundel. Elk verhaal / column lees ik met smaak. Het is heel fijngevoelig, opmerkzaam, open, zelfspot, liefde, mededogen. Bijvoorbeeld over de ontreddering van een man in de trein van Zwolle naar Groningen die zijn telefoon kwijtraakt in de bekleding van het treinameublement. Wat hij ziet aan het huis van de moordenaar van Marianne Vaatstra. Keurig geschilderd houtwerk, lief gehaakte gordijntjes. 

Diederik

Gekeken naar de aflevering Diederik in de serie Icarus, ditmaal geïnspireerd op de wetenschapper Diederik Stapel die al zijn onderzoeken bij elkaar verzon. Het is heel knap gedaan, hoe je er geen vinger achter krijgt bij die man, omdat hij maar blijft liegen en fantaseren. Hij moet na zijn val door met leven. Je ziet hem thuis, niet zijn vrouw, maar wel even een puberdochter, je ziet hem relaxed de  ontbijttafel afruimen, een mooi beeld voor iemand die niet naar het werk gaat. Hij rijdt veel rond in zijn auto, op zoek naar werk, bevestiging. Met een bevriend regisseur werkt hij aan een theaterstuk over zichzelf, maar het wordt niets omdat hij niet in staat is tot nederigheid en zelfreflectie. Mooi vindt ik ook de passage waarin hij klusjes in de tuin doet bij zijn oude moeder, die hem blijft verdedigen. Over de hypocrisie van de universiteit die dit soort bedrog in de hand werkt. 

Het is allemaal fictief, moet er steeds bij herhaald worden. Hoe zou die Diederik Stapel er zelf naar kijken? Zou hij het snappen? Zijn vrouw en dochter zeker wel.

Marketing

De hele dag doende met de finishing touch van ons tweede digitale magazine. En met de peptekstjes voor op alle communicatiekanalen. Giftige gedachten als: wat is het nu helemaal, wat stelt het voor, ze zullen wel denken, schakel je dan even uit. Nee, het ziet er gewéldig uit, mede door de foto's van Hani501. Het ís geweldig. 

Ik ben erg te spreken over dit medium. Het is alleen wel heel erg veel werk en het steekt allemaal nogal nauw. De adverteerders bijvoorbeeld. Wij zeiden: zeg maar wat je wilt, dan gaan wij dat proberen te maken. En dat gaat dan vijf keer heen en weer, tot iedereen tevreden is. Maar vandaag gaat zo'n marketingmeisje het resultaat aan haar baas laten zien en die wil dan alles anders. Grr. Zie: http://special.boekblad.nl/special-kookboeken~

'Meten is weten' (1)

'Meten is weten' (2)

Gemaks-bbq

Hani501 is jarig en ik rijd naar Woudsend. Het is anderhalf uur rijden. Dit jaar houdt ze een family-party, maar ik mag gelukkig ook. We zijn ook wel een beetje family, we kennen elkaar al 40 jaar, stellen we geschrokken vast. We gaan barbecueën, en Hani501 en ik, die altijd voornamelijk consumptief op barbecues aanwezig zijn, moeten ineens vol aan de bak: vlees kopen en marineren. 

We slaan ons er dapper doorheen. de Australische schoonzus adviseert de biefstukjes te marineren in rode wijn en bbq-saus, en de kipfiletjes in olie, citroen en knoflook, alsof we nooit anders gedaan hebben.

Hani501 heeft een heel handige barbecue: een Cobb. Hij doet qua gemak denken aan de Zweedse fakkel. Wij zijn helemaal vóór gemak.

Op cursus

De tekencursus in de Oude Hortus is enorm leuk. Feest. Het is er prachtig. De Juf is leuk en de medecursisten (3) zijn ook leuk. Je zit vooral allemaal in je eigen hoekje je eigen ding te doen, maar dat geeft niet. Het is alweer heel zonnig, hoewel gelukkig niet meer zo heet als vorige week. Vorige week moesten we detail, inzoomen, vandaag moeten we een vergezicht maken. Voor zover mogelijk in zo'n propvolle Hortus. Een opzet in vlakken maken. 

Natuurlijk heb ik faalangst. Ik wil wat nieuws leren en doe wat ik altijd doe. Er is een mevrouw die heel goed kan aquarelleren. 

De juf (rechts) zegt dat wat ik heb aan verf geen aquarelverf is, hoewel er aquarelverf op staat. En dat het daarom zo dicht smeert en niet zo open blijft als bij de anderen. Voor wie geïnteresseerd is: op 'Lucie Theodora - Galerie' de laatste werkjes.

'Telleurstelling'

Wat ik dan weer minder leuk vind zijn de automatisch aangemaakte zogenaamd gepersonaliseerde mailtjes van de WeightWatchers. Vorige week was ik ziek en kon ik niet komen wegen, en gisteren kon ik niet omdat Bobby's Openingsfeestje was. Nou is zo'n feestje al een uitdaging, omdat dat begint met bubbels op een lege maag, en dan denk je laat ik niet flauw doen, ééntje dan! Na de te lange toespraken komen de gesoigneerde hapjes, maar dan raak je in een goed gesprek verzeild en wordt het later en later. Dan serveren ze bovenmatig veel ordinair bittergarnituur à 2 punten per bitterbal en 3 punten per glaasje wijn. Ik doe het allemaal zelf, ik weet het.

Vanochtend krijg ik een mail waarin ze vaststellen dat het me allemaal heel moeilijk afgaat en dat ik me misschien wel 'telleurgesteld' ben. Daar haak ik wel behoorlijk van af.

Fit for the future

Het is een speciale dag voor Bobby's werk: de kerk waar hij werkt is het afgelopen jaar verbouwd tot een gebouw dat de toekomst tegemoet kan en daar is vandaag de Grand Opening van met hotemetoten tot de wethouder aan toe, die vertelt hoe belangrijk het hedendaags gebruik van kerken voor is. Ook economisch.  

De kerk is licht en strak geworden, met hoge glazen afscheidingswanden en in de kosterswoning is een grote professionele keuken gekomen. Er zijn nieuwe toiletten en er is nieuwe belichting. Er zijn nieuwe stoelen.  De verbouwing heeft veel langer geduurd dan oorspronkelijk gepland. Maar nu is het dan zo ver.

We sluiten de avond af met een handvol collega's en ex-collega's die verhalen ophalen, en alsof het niet genoeg is gaan we daarna ook nog bij de collega langs die drie maanden geleden zo noodlottig van de trap gevallen was. Alsof we zestien zijn. En dat zijn we niet meer.

Fantasy

De nieuwe pensionado's in de buurttuin hebben een ongekende energie en ambitie. Fris van de lever. Ik heb om 12u met ze afgesproken, want ik zou de uitschietende paksoi nog oogsten. Er zijn ook pompoenen te oogsten. En wortelen. Zij zegt: laten we de lange voorzaai-bak met onkruid eens onkruidvrij maken en dan fantaseren wat ermee te doen. Er springen forse kikkers in en uit de bak. Zij zegt: O! laten we er een vijver van maken! Ja! zeg ik. En fantaseer er meteen de prachtigste waterplanten bij. Maar ik denk wel: Daar komen alleen maar ja-maren en bezwaren tegen. We kunnen dat toch alleen maar met toestemming doen, van wie dan ook? Maar van wie?

Er is er één jarig

Schoonmama is jarig en we zijn een dagje in Maassluis. Op de een of andere manier is het cadeau voor haar voor mij heel belangrijk. Ik vind eigenlijk dat Bobby iets voor zijn moeder zou moeten kopen en niet ik, maar hij weet niets. 'Jij weet altijd goeie cadeaus voor mijn moeder.'

Dat is ook zo. Bij de Maassluizer boekhandel Het Keizerrijk kopen we ditmaal het boek 'Schilders aan de Nieuwe Waterweg. 150 jaar Hoek van Holland'. Prachtige schilderijen van het water van Rotterdam tot aan de Noordzee. Eerst de delta van de Oude Maas en later dus de Nieuwe Waterweg. 

En dan nog even langs de bloemenzaak: 'Stop Bobby! We moeten nog bloemen!'

'Oooh!' roept Schoonmama dankbaar, zoals alleen zij dat kan, 'wat een práchtige bloemen!'  En ze voegt er fluisterend aan toe: 'ik ben zo blij dat je bloemen hebt meegenomen! Ik had nog geen bloemen. Ik zei net al tegen Ank: nee ik heb geen bloemen, maar Lucie Theodora komt zo, die heeft bijna altijd bloemen mee!' 

En het boek valt ook weer helemaal in goede aarde. Er komen weer veel verhalen los. Ik moet me maar met deze rol verzoenen: ik ben een goede cadeautjeskoper, in het bijzonder voor Schoonmama.

IM

Op de grond in mijn kapelletje valt me in dat het vandaag vijf jaar geleden is dat Mutti overleed. Ik kan dat laatste jaar, de laatste maanden, weken, dagen dromen. Wat een intensieve tijd was dat. En alweer lang geleden. 

Op de Geschwister-app verschijnt een filmpje van Mutti die heel onzeker met een ijl stemmetje 'Op de grote stille heide' zingt. Ze wist toen al bijna niets meer, maar de woorden van de liedjes waren er nog wel. Zo onzeker als ze was. Zo lief. Tranen schieten me zo in de ogen. 

Ik lees mijn blog van vijf jaar geleden na: de weken voor en na haar verscheiden. Wat mooi deed ik dat, toen, al zeg ik het zelf. Hoe diep. En hoe vlak voelt het nu, vaak. De dagen rijgen zich aaneen. Genieten we wel genoeg, vraag ik aan Bobby. Of genieten we juist teveel? 

De afgelopen week moest ik vaak aan haar denken. Hoe je je als je ziek bent af en toe een kindje voelt. Hoe je als ziek kindje kan hunkeren naar de zorg van je moeder. Op de bank onder een deken liggen luisteren naar de huishoudelijke geluiden die zij produceerde.

Na een avond liggen in het kapelletjes ga ik maar weer eens piano spelen. Onder het toeziend oog van Vati en Mutti. Eert uw vader en uw moeder, opdat uw dagen verlengd worden in het land dat de Heere uw God u geven zal.

's Nachts zo hoesten

Toen ik in Noord woonde in de jaren negentig had ik dat regelmatig, dat ik wekenlang nachtenlang hoestte. En dan overdag weinig aan het handje. Dat herinner ik me ineens weer. Heel hard hoesten.

's Nachts eruit, in het logeerbed. Je druk maken dat je de ander uit zijn/haar slaap houdt. Dat je de volgende dag zo moe zult zijn. Dat je eindelijk terug bent op het werk en de schade inhaalt, en dat je dan nog blijft miepen over dat hoesten. Dat je zo moe bent.

Nu heb ik dat weer. Maatschappelijk draai ik weer mee. Gaat het? Jawel, dank je, maar ik moet 's nachts zo hoesten. Maar voel je je verder beter? Ja, maar ik moet 's nachts zo hoesten. Etcetera. Het is geloof ik de hoogste tijd om me op te sluiten in mijn kapelletje. (De tekening komt van Lotte Klavers Drawing Blog.)

Curry

Aline komt eten. Ik fabriek een courgettesoep en een heerlijke Weight Watchers-curry met kip, wortelen, tomaten, mango en kikkererwten. Die Weight Watchers-recepten zijn wel érg lekker. En als ik aan het eind vraag: wil je nog aardbeien, dan glimt zij van genoegen. Wat is eten toch heerlijk.

Gevallen

Ik kijk naar de eerste aflevering van de serie Icarus over Rita Verdonk. Wat lijkt die Yvonne van den Hurk op Verdonk!

Ik herinner me nog goed dat ik op Corsica was toen die VVD-lijsttrekkersstrijd was tussen Mark Rutte en haar. Ik was met Marianne op reis. WiFi bestond nog niet. We lagen elk op onze eigen kamer en probeerden via een sms-je van familie en vrienden allebei als eerste de winnaar te weten te komen. Ze verloor nipt en was nog wel twee jaar bijna dagelijks op tv. 

Voor wie het niet gevolgd heeft: Icarus is een nieuwe dramaserie met fictieve portretten van personen met een torenhoog zelfbeeld en een diepe val, Rita dus, ex-bankier Dirk (Scheringa), ex-verslavingsdeskundige Keith (Bakker), ex-wethouder Rob (Oudkerk), ex-onderzoeker Diederik (Stapel) en ex-zorgondernemer Aysel (Erbudak).

Rita wordt (uiteraard) neergezet als een heel gedreven iemand. Nogal pijnlijk hoe haar omgeving haar ondergaat, hoe ze alleen maar zendt, hoe haar man haar gedoogt, hoe ze over haar dochter heen walst. Ik begreep dat Rita niets van deze serie af wist en al weer gerechtelijke stappen overwoog. Hoe zou die gekeken hebben? 

In 2013 was er ook al een documentaire over haar. Dat die vrouw zoveel fans had blijft fascineren. http://www.2doc.nl/documentaires/m/mark-vs-rita.html

Oude Hortus

In de nieuwe buurt-app Nextdoor heb ik een tekencursus op woensdagochtend gevonden in de Oude Hortus. Dat moest zo wezen. Ik ben wel gesloopt van een hele nacht hoesten, maar ik ga toch. Dan ga ik 's middags wel weer slapen.

Een keer eerder ben ik - maar al heel lang niet - in deze Hortus geweest. Het is een schitterende ommuurde groene oase in de stad. Een Geheimtipp. De nieuwe Hortus is bij  Uithof. Ook mooi, maar dit! Je komt er via het Universiteitsmuseum.

We mogen van de juf rondwandelen en een plantje zoeken dat ons aanspreekt, en dan op een detail inzoomen. Alleen met potlood, niet met kleur.  Uit je comfortzone. Zij loopt rond en geeft aanwijzingen.

Ik val helemaal op de karmozijnbes. Hardroze takjes en steeltjes en gifgroene besjes en blaadjes. Maar met potlood is dat niet zo leuk. Als ik thuis ben ga ik ze lekker toch inkleuren.

Aan de Vecht

Bart heeft een gezamenlijke soep bedacht. Met 10 verschillende groenten uit de tuin, in één groentesoep. De uitbaters van De Parel hebben de soep gekookt. Ik heb dan wel geen stem, maar hier wil ik wel bij zijn. In het kader van de inburgering.

Zo zitten wij bijeen onze wensen en verlangens aangaande de tuin uit te spreken. Er is een weer nieuw stel pensionado's bij, Margreeth en Peter, dat met nieuwe energie en inbreng komt. 

Stellen zijn in dit verband heel wonderlijk. we hebben er nu drie. De tuin is duidelijk iets wat ze sámen doen, waar ze sámen over praten en waar ze sámen beslissingen over genomen hebben. Ze komen samen en ze gaan samen. En ze nemen samen koekjes mee. Ze zeggen altijd 'wij' en hebben meer  second thoughts dan de eenlingen. En die hebben ze altijd sámen. 

Black & white

In de middag ga ik maar een wandelingetje proberen. Na een nacht hoesten kijken of we weer een beetje boven jan geraken. De natuur is nogal over zijn hoogtepunt heen. Maar het is snikheet. Frisgroen zit er niet meer in. Ik ga maar eens zwart-wit fotograferen. Dat geeft een heel andere sensatie. Nazomer.

Malade

Doorgaans kan ik ziek zijn goed negeren en meestal gaat het ook vanzelf weer over. Zo niet nu. Eigenlijk was het donderdag al begonnen met keelpijn en niesen en een verstopt hoofd, en gisteren was ik kapot van vermoeidheid en had ik geen stem, maar dat ik dan toch zo ziek kan worden, dat is een verrassing. Daar lig je dan. Opstaan is geen optie. 

Popkoor

Jongste Nichtje speelt piano in het combo van het Popkoor Zuilen en dat treedt op bij het jaarlijkse ZON-Festival bij het Vorstelijk Complex hier te Zuilen. Ik heb wel eens laten vallen dat ik misschien op dat koor wilde, maar nog nooit de daad bij het woord gevoegd. Tenslotte heb ik op dinsdagavond ook die buurttuin en men kan niet alles. 

Wat vónd je, vraagt ze. Kom je er nu ook bij? Ik moet zeggen dat het me erg meegevallen was. Op grond van hun website en filmpjes had de indruk zich opgedrongen dat het allemaal heel overdreven enthousiaste expressieve middelbare dames waren, voor wie het koor hun lust en hun hele leven is, met weekenden samen weg en veel optreden in bejaardenhuizen. 

'Hoezo zijn ze middelbaar?' zegt Bobby, die het koor erg leuk vindt. 'Ze zijn allemaal gewoon onze leeftijd'. 'Dat ís toch middelbaar,' zeg ik. 'Misschien zijn we er zelfs al overheen!' 

'Ze bewegen me een beetje te veel', zeg ik tegen Jongste Nichtje, 'ik werd er een beetje zeeziek van.' Nichtje vindt een koor dat beweegt juist goed, maar dan moeten ze haars inziens wel allemaal gelijk bewegen en niet ongelijk alle kanten op. Maar ze vindt me inmiddels wel een smoesjeszoeker. Ik moet er gewoon bij gaan!

Houtsneden

In het Schirn Museum gaan we naar de tentoonstelling 'Kunst für Alle' over/met houtsneden uit begin 20e eeuw in Wenen. Weense kunstenaars begonnen ermee, geïnspireerd door Japanse houtsneden die in groten getale naar Europa geïmporteerd werden. Mijn eigen Japanse Schonen staan in zekere zin in een traditie, stel ik er een beetje ijdel vast. Er zijn veel thema's: dieren, havens, naakte vrouwen, geleerde heren, straatgevechten, sneeuwlandschappen... Ik vind het heel mooi en prettig werk. Er wordt helaas niet laten zien hoe het ambacht in zijn van gaat. Bij groffe houtsneden kan ik me het gutsen in het hout nog voorstellen, maar bij het ragfijne werk in lichte grijzen? 

FF

Dagje nachtje Frankfurt. 16,9 km lopen. Mensen ontmoeten. Kijken. Praten. Instorten. Doorlopen. Contact leggen. Luisteren. Het is wel veel, maar het leuke dat het op zich nu helemaal niet druk is in Frankfurt. En zomerweer. Wat een heerlijk relaxte stad!

Boekendroom

Bobby heeft in de krant een grote advertentie zien staan van een familiefirma in Zevenhuizen (Z-H) die ook antieke boekenkasten verkoopt. Beduidend lager aan de prijs dan de zaak uit Apeldoorn waar we enige weken geleden ons licht opgestoken hebben. Hij gaat naar zijn moesje te Maassluis en ik heb pas 's middags een afspraak, dus we gaan naar Zevenhuizen. 

Wat een firma! Wat een weelde! Mahoniehout. Het zijn Engelse boekenkasten, niet? zeggen wij als kenners.,Van oorsprong is de kast echter niet Engels, vertelt de verkoper, maar Oostenrijks. De Globe Wernicke stacking bookcase. Een zo'n kast kost 1500 euro. Ze worden nu in Indonesië gemaakt, maar er zijn  ook nog antieke te koop. Dream on. 

Twee jurken

Diana ga je mee naar zee? Vandaag? Straks? Appen vergemakkelijkt in sommige gevallen de communicatie. Vinden wij. Want bellen met deze vraag durf je eigenlijk niet. Maar Diana wil heel graag naar zee, en zo verzeilen wij op het terras van Timboektoe te Wijk aan Zee. Het is voor mij een uur rijden maar zo geweldig in de nazomer aan zee te zitten, dat dat uur (twee maal) ook wel goed is. Een poosje samen optrekken en de verhalen vertellen. En dan op de eigen stek weer verder.,

We lopen de Noordpier op en neer en bespiegelen over het fenomeen vissende mannen. Die willen gewoon rust aan hun kop, en zeker geen pratende vrouw. Dat is mijn analyse. 

We dragen allebei een jurk. Wij die eerder nooit jurken droegen.

Kronkels

Maartje Wortel is een nieuwe ster aan het schrijversfirmament die ik kan aanbevelen. Heb ik geloof ik dit jaar al eerder gedaan. Ik ben echt enthousiast over haar. In de vroege ochtendzon lees ik een dun net verschenen boekje van haar, eigenlijk een kort verhaal, getiteld Goudvissen en beton. Prachtig. Een onnavolgbare stream of consciousness, het is een term die ik met schrijvers van begin vorige eeuw associeer terwijl dit heel hedendaags is. Ze volgt alle kronkels van de geest en heeft toch een heldere verhaallijn. Heel hedendaags. Heel fijn. Ik-persoon uit Tilburg, hoe de vader in Tilburg terecht kwam. Zijn onaffe verhalen, hoe een kind dat dan weer navertelt. Te moe nu, wordt vervolgd.  

Oogst

Ik ga toch weer even naar de tuin. De avonden worden steeds korter. Eigenlijk ga ik vooral om foto's te scoren. Storytelling. Zo'n oogst verzin je toch niet? Ik ken alleen net gevormde groenten uit de supermarkt. Hier hebben we buitenissig grote en kleine vormen. Een enorme courgette, geschikt voor maar weer eens courgettesoep of misschien eens courgettechutney. Rode aardappelen.

Heen en weer

Deze dag is geloof ik wel mijn maximale beweegdag. Het boeit u vast niet, maar dit was mijn werkelijkheid. Klokken. Meten is weten. Om acht uur moet de bolide naar de garage te Overvecht voor de jaarlijkse APK. Terug naar huis lopen. Kwartiertje. Met de fiets naar Bunnik. Drie kwartier.

De garage gaat om 17uur dicht, en je weet het niet, dus vanaf het werk tijdig naar station Bunnik voor de trein van al 15.39u. Dat is een beetje vroeg, dus werkstress.  Weer klokken: dit is zes minuten fietsen plus 2 minuten fiets van het slot en 2 minuten weer op slot. Dan 3 stations (Utrecht Vaartse Rijn, Utrecht CS, Zuilen). 12 minuten. 

Van station Zuilen naar de Amsterdamsestraatweg is 4 minuten lopen naar bus 3 die eens per 10 minuten hoort te rijden, maar die pas na 20 minuten komt. Kortom: theoretisch had het veel sneller gegaan, en ik kom maar net op tijd bij de garage aan. 

Dan met de bolide weer naar huis en vervolgens weer op de fiets naar de stad, 20 minuten, voor de wekelijkse weging bij de WeightWatchers. Ik blijk sinds vorige week 1,5 kilo afgevallen. Goedzo Lucie. Ik heb vandaag geen zin in de peptalk en fiets onmiddellijk weer terug naar huis. Weer 20 minuten. Langs AH. Koken. Eten.

Als ik sta te koken appt Zus3: zullen we wandelen? Dat lijkt me leuk zo wandelen we naar Oud-Zuilen, half uur, half uur terug, waar we in het vallende duister bij kaarslicht een glaasje witte wijn nuttigen bij restaurant Belle aan de Vecht met uitzicht op de brug. Door de vroege nacht kuieren we weer terug. Dit is wel een maximale beweegdag: 1uur 11 minuten fietsen en 14.000 stappen. 

Morgen begint dan echt het nieuwe woon-werkregime: om 08u van huis voor de trein van 08.21u, die om 08.33u in Bunnik is.

Perzische muziek

Ergens lees ik dat vandaag te Utrecht een 'Stadsklooster' opent. Het is een buurt-initiatief in de wijk Lombok, waar net als bij ons op Zuilen de katholieke kerk onlangs is gesloten, daar betreft het de Antoniuskerk. Kerkleden en andere buurtbewoners willen het voortzetten als religieus-spiritueel centrum en voorlopig mag dat van het parochie-bestuur. Ze roepen mensen op er iets te gaan doen. Er komt onder andere yoga en meditatie, zie ik op de site. 

Vandaag is dus de 'opening' met twee concerten en een paar sessies met 'verhalenvertellers'. Het gaat allemaal tamelijk amateuristisch en knullig, maar goed. Het tweede concert is Perzische muziek van het Shandiz Ensemble. Daar komen we voor. Een al wat oudere Iraanse pianist/componist Hamid Tabatabaei en zangeres Mehrnaz Salehi. Hoog niveau. De pijn om hun verleden - ik denk onder Khomeini - spreekt uit alles. In een nieuw land beginnen. Waar de gevluchte Syriërs nu aan beginnen hebben zij eind jaren tachtig, begin jaren negentig meegemaakt. En alles daarna.

Práchtige muziek. Het eerste stuk heet 'A woman alone' en is gecomponeerd op gedichten van de Perzische gevierd dichteres Forugh Farrokhzad (1935-1967) die veel over de eenzaamheid van Iraanse vrouwen in de toenmalige patriarchale maatschappij dichtte. Vandaag de dag is ze in Iran met zijn seksuele apartheid een symbool van de geëmancipeerde vrouw. 

Ondanks de knullige organisatie van de dag is het concert toch indrukwekkend.

Meisje

Meisje, wil je mijn vriendinnetje zijn? Zoals dat vroeger ging. Ik zit op mijn terrasje in de zon voor het huis de krant te lezen en ik socialise af en toe met wie contact zoekt. Nu staat ineens een vrouw voor mijn neus. Lucie! roept ze verrast. Ik heb eerlijk gezegd geen idee. We hebben elkaar twee weken geleden op de buurtborrel ontmoet, vertelt ze. 

Ik herinner me ineens weer dat ik de volgende dag een appje had gekregen van een van de organiserende buren dat ene Anneke om mijn e-mail-adres had gevraagd. Maar het was zo'n tollende avond geweest en ik had zoveel nieuwe mensen gesproken, behalve dan dat het erg leuk was herinner ik me niet alles meer. Zeg maar. Of we eens iets samen zouden doen. We waren toch een beetje van dezelfde leeftijd. Dat lijkt me wel leuk.

Verder maak ik bij het biebje ook weer nieuwe buurtbrienden, zoals een experimenteel dichter in een knalgele blouse die een beetje teleurgesteld is dat zijn afdankertjes niet gretiger aftrek vinden. 

Film

In de nacht - ik kan weer eens niet in slaap komen - zie ik een leuke VPRO-film: 'The kids are allright'. Uit 2010, lees ik na afloop, in alle kranten 4 of 5 sterren. Ik heb er nooit van gehoord, maar hij is inderdaad erg onderhoudend. 

Twee lesbische moeders (een echtpaar) met twee kinderen: een dochter van 18 en een zoon van 15. Terwijl hun moeders op een avond naar homomannenporno liggen te kijken om hun libido een beetje op te peppen zoeken de kinderen in hun administratie naar informatie over hun spermadonor. 

Dat blijkt Paul, een vrolijke losbol met een biologische tuin en een restaurant. De kinderen gaan stiekem kennismaken en hij gaat steeds meer deel van hun leven uitmaken. Met een van de moeders, die zijn tuin gaat inrichten, krijgt hij een wilde seksuele verhouding, en hij begint van een eigen gezin te dromen, maar als de andere moeder daar achter komt hebben we natuurlijk de poppen aan het dansen. 

Onzichtbaar

Ik zit in de trein helemaal alleen in een halletje. Heerlijk. Komt er een vrouw bij zitten, die omstandig luid gaat bellen. Zegt ze in de telefoon 'Ik zit nu alleen in een halletje, dan kan ik even bellen. Net zat ik in een ander halletje, en daar zat een vrouw te bellen, héél ergerlijk. Dus ik ben maar even ergens anders gaan zitten. Alleen.'

Hoe onzichtbaar kan een mens zijn. En ik heb net een mooi bloesje aangetrokken. Leen zei gisteren nog op Utrecht CS in de spits dat zo fijn aan mij was dat je mij altijd zo kon vinden. Zelfs op Utrecht Centraal. Het kan verkeren.  

Even slikken dus. Maat ik zeg toch maar tegen het bellende meisje: 'Hallo! Je zit hier niet alleen! Dat ergeren aan bellende personen, dat heb ik nu ook!'  Ze vertrekt - ik hoop met enig schaamrood op de kaken.

Nieuw krotje

Aanstaande maandag schijnen de treinen van Zuilen naar Bunnik (van Breukelen naar Rhenen) eindelijk weer op gewone frequentie en snelheid te gaan rijden. Dat zou al de 21e, maar dat is niet gelukt. De afgelopen weken was er nog een vertraging van 15 minuten, en dat op een ritje van 12 minuten. Dus aanstaande maandag gaat de pilot woon-werkverkeer fiets-trein-fiets van start. Want die twee keer per dag drie kwartier fietsen is natuurlijk niet vol te houden. Ik ben alweer twee keer met de bolide geweest.

Dus nu een nieuwe ouwe treinfiets scoren voor te station Bunnik. Maandag ga ik dan nog een keer helemaal op die fiets naar Bunnik en dan blijft-ie daar. Na eindeloos op Markplaats gekeken te hebben kies ikj voor een buurtfietsenmaker. Geen zin in gedoe met bellen en afspreken. Hier in de buurt zijn de fietsenmakers Turken. Ik ervaar ze niet als gepassioneerde fietsenmakers, zoals ik fietsenmakers ken.

Wat te kiezen? Ik wil onder de 100 euro. Geen omafiets. Het wordt een oude Sparta-damessportfiets, die lijkt een beetje op mijn allereerste Mercier-racefiets. Hij heeft vijf versnellingen. Voor bij tegenwind.Het zal wel een krot zijn, maar dat zien we dan wel weer. 

Te Bunnik is het station niet meer bemand, laat staan dat er een fietsenstalling-met-fietsenmaker is. Wel zijn er eindeloos veel fietsenrekken met dakje, en er is ook nog een afgesloten fietsenhok, waarvoor je via internet een sleutel kunt bemachtigen.

Daar moet ik me dan even over heenzetten, dat we in een wereld leven waar op veel plekken waar altijd mensen werkten (ook in veel armer tijden) nu geen mensen meer werken.

Madeliefjes plukken eendjes voeren eindeloos

Ik had Leen de foto van het bord 'Verboden eenden te voeren' gestuurd. We hebben het erover. Welke kwesties er allemaal wel niet in dit plaatje samengebald zitten. 

Het is niet dat ik tegen ben, of dat ik vind dat iemand gelijk heeft of ongelijk, maar ik vind de veelheid aan kwesties interessant.

De discussie op mijn Nifterlake-Facebook-pagina aanzwengelen leidt helaas tot misverstanden. Niet doen. Maar Leen ziet het meteen. Hier zit een essay in, zegt ze. De vele verhalen, werkelijkheden, waarheden en overtuigingen samengebald in dit plaatje. De liefde voor een beetje een schone woonomgeving, respect voor de natuur, ergernis over mensen die dat met de voeten treden, ook al doen ze van vanwege hun geloof, over het lakse gemeentebeleid, kleine politieke partijen als de PvdD en de CU, die rare afbeelding, de discussies die je je voorstelt met de ontwerper over het beeld...  Kramp als het over moslims gaat. Misschien moet ik het essay eens proberen.

Zingt door mijn hoofd: Gingen madeliefjes pukken eendjes voeren eindeloos. Kijk toch uit je jurk wordt nat, je handjes vuil, en papa boos... Even een stukje Leen Jongewaard.

De toerist in haar

'Heb je al een plan?' app ik naar Leen. Ze heeft nog geen plan. 'Zullen we een plan?' Goed idee. 'Utrecht?' probeer ik. 

Ik merk dat ik het moeilijk vind om Amsterdammers naar Utrecht uit te nodigen. Ik ben zelf weggegaan, tenslotte, dan moet ik ook maar steeds daar naartoe. En in Utrecht nieuwe vriendinnen vinden. Ze zegt een beetje aarzelend ja. 'Ik haal je van het station', beloof ik. Nu moet ik wel iets bedenken dat haar positief stemt. Ik bedenk een rondje singels. Dat is een uurtje lopen en zo verpletterend beeldschoon, daar kom je niet op als je hier niet woont.

Het is echt dankbaar om Leen rond te leiden. Ze vindt álles beeldschoon en prachtig en romantisch en harmonieus en ze wil zo wel weer. 'Het maakt helemaal de toerist in mij wakker.' Dat hoor ik graag.

Aan het eind van het rondje lopen geeft ze toe dat ze wel even had zitten miepen tegen Ekfa: 'Hélémáál naar Utrecht.' 'Stel je niet aan,' had Ekfa gezegd, 'het is maar 20 minuten met de trein.'

En zo was het. Ik bezorg haar terug op het station en ga gauw een nieuwe route verzinnen.

Weer klaar!

Wat is het papieren magazine toch altijd een boel werk. En zo'n gedoe omdat het allemaal op afstand wordt gemaakt. De eindredacteur nu freelance in Haarlem, en de opmaak in Den Haag. En maar communiceren via de mail en af en toe bellen. Als iemand niet direct reageert, is er wat? 

Op het nippertje bellen we de persoon die op de cover staat, ditmaal de directeur van Athenaeum Boekhandel. Die bestaat over twee weken vijftig jaar. Vindt hij die kop ok? Stel je voor dat hij er boos over wordt. Hij vindt het goed. Laten we hem dan meteen een paar dozen  exemplaren verkopen, zeg ik tegen onze uitgeefster. Voor al zijn gasten op zijn feestje. Zij belt hem en hij vindt het goed. 200 exemplaren. Gna.