Terras

Dagelijks werk ik nu lekker in de tuin, maar langzaam maar zeker dringt tot me door dat het uitzonderlijk zonnig en droog is en dat dit helemaal niet goed is voor de natuur en de waterhuishouding. Maar vooralsnog geniet ik er wel van. 

Met Elly spreek ik 's avonds af op het terras van Peters Bistro in het Griftpark. Dat vinden we het mooiste terras van Utrecht, aan het water. We hebben wel een winterjas aan, dat wel, want 's nachts zitten we nog net boven het vriespunt, maar het is heerlijk ontspannen. We zijn de enigen op het terras.

Vandaag heb ik goede zin, want 's middags heb ik mijn jonge groenteplantjes in de volkstuin in de volle grond gezet. Normaal doe ik dat pas na een week thuis opkweken. Maar Elly voorspelt dat de slakken die plantjes meteen op zullen eten, knibbel knabbel knuisje, lekker verse blaadjes. Ik heb daar nog geen slak gezien, zeg ik. Door de droogte. Maar ja, er waren ook geen groenteplantjes. Bij hen in de wijk Wittevrouwen zijn al veel kleine slakjes waargenomen.

En dan de andere werkelijkheid. Bij thuiskomst moet ik mij toch ook nog even informeren over de lands- en wereldpolitiek. De importtarieven die Trump afkondigt. De motie van wantrouwen tegen Minister Faber. Israël dat de aanvallen op Hamas hervat. De catastrofe in Myanmar.

Vol goede moed

De groenteplantjes die ik vrijdag in Harmelen haalde (sla, andijvie, rode kool en spitskool, uitjes) heb ik thuis in kleine potjes gezet zodat ze eerst hier wat wortel kunnen schieten voordat ik ze in die ruige klei van de volkstuin poot. Daar heb ik nog tijd voor omspitten, zodat de tuin(en) steeds optimistischer worden. Met al die zon en elke dag een flinke slok water doet alles het heel goed. So far. Ik krijg er gewoon weer zin van. Het lijkt wel een antidepressivum. 

Het dameskoor

Ik zit wat te jeuzelen tegen Hani501 over ons koor (met name over een paar kwebbelende mezzo's) en ter ondersteuning stuurt zij dit filmpje. Arjan Ederveen en Koefnoen die een provinciaals dameskoor en hun dirigente spelen. 

Spotify delen

Vaste lezers van mijn blog weten wellicht dat ik samenleef met iemand die nogal kritisch is op de digitale vernieuwingen. Wij kunnen daar wel eens woorden over hebben. Maar zelf zegt hij dat hij gewoon tien jaar achterloopt en dan alsnog best heel enthousiast kan worden. Zo heeft hij onlangs eindelijk een smartphone aangeschaft en ik heb hem laten zien over welke apps ik enthousiast ben. 

Een daarvan is Spotify. Ik ben echt fan van het eerste uur. Een van de Duitse neven memoreerde met kerst dat ik de eerste was die hij kende die Spotify gebruikte. Ik weet nog dat je dat indertijd gratis bij je XS4ALL-abonnement kreeg. 

Ik luister veel naar Spotify en sinds een jaar maak ik ook actief playlists aan. Vooral van hele rustige klassieke, oude en religieuze muziek. En van mijn eigen muziekgeschiedenis. Nu heb ik Bobby toegang tot mijn account gegeven en hij is ineens laaiend enthousiast en zit er dag en nacht op. Als ik erop wil moet ik vragen of hij er af wil gaan, want je kan maar op één device tegelijk. 

Hij heeft al een lange playlist gemaakt, met vooral muziek uit de seventies. Ik kan het precies volgen. Ik vind dat wel leuk, maar al zijn muziekavonturen (de popmuziek uit zijn jeugd) beïnvloeden mijn algoritmen nogal. In alle aanbevelingen die altijd zo mooi raak waren, herken ik me nu helemaal niet meer terug.

Groenteman

Geluisterd naar de podcast 'Met Groenteman in de kast'. In een aflevering uit november interviewt hij Ernst-Jan Pfauth. Ik weet niet of jullie hem kennen, twintig jaar geleden was hij met Alexander Klöpping zo'n leuke jonge upcoming internetdeskundige / -ondernemer die aan de wieg stond van wijlen nrc next en de Correspondent.  De laatste jaren schreef hij onder andere over zelfhulpboeken, een in zijn ogen ondergewaardeerd genre.

Ooit heb ik deze Ernst-Jan ontmoet, toen we hem uitgenodigd hadden als dagvoorzitter van Boekblad-aan-Zee, een geweldig event dat wij organiseerden. Leuke ontmoeting, leuke jonge hond, intelligent, vlot gebekt. Hij deed dat presenteren heel goed en dat zonder zich al te gedetailleerd voor te bereiden. 

Enfin, we zijn nu zo'n vijftien jaar later, de jongen is ook alweer rond de veertig en is inmiddels gestopt met zo keihard werken en wijdt zich nu aan levensgeluk en zijn gezin. Drie, vier dagen werken, beetje vrijwilligerswerk en de kinderen centraal. Over zijn omslag van altijd werkend carriereman naar gelukkige huisvader schreef hij een zelfhulpboek. En daar interviewt Gijs Groenteman hem over. 

Gijs Groenteman is tegenwoordig niet meer van tv en podcast af te slaan. Ik was nooit zo fan van hem, maar langzamerhand word ik het toch, tegen wil en dank. Op maandagavond kijk ik naar het flauwe mediaprogramma Van Roosmalen & Groenteman, en daar moet ik ondanks mijzelf heel erg om lachen. Op vrijdagavond luister ik naar de Volkskrant-podcast 'De Kamer van Klok', waarin hoofdredacteur Pieter Klok, Sheila Sitalsing en Raoul du Pré de Haagse politiek van de afgelopen week doornemen zonder blad voor de mond. Gijs Groenteman leidt dat gesprek. Ik wist niet dat hij zo politiek op de hoogte was. Héél fijn programma. 

Op Instagram zie ik steeds ankeilers van de podcast van Gijs Groenteman en journalist Teun van der Keuken, waarin ook Gijs' moeder Hanneke Groenteman een rol in speelt. Ze hebben het over van alles en nog mat, vooral kleine dagelijkse onderwerpen. Naar zijn cultuurprogramma 'Groenteman op zondag' kijk ik trouwens niet.

En nu luister ik dan eindelijk naar een podcast 'Met Groenteman in de kast', waarin hij mensen die hij interessant vindt een uur lang interviewt. Ik had al eens een serie interviews van hem met stadsontwikkeling Riek Bakker beluisterd. Hij kan heel los heel interessante gesprekken voeren met allerlei mensen. Hij weet ontzettend veel. Blijft zelf uit beeld, is geheel dienstbaar aan zijn item.

Zomaar een Zondag

Het stormt ineens enorm als we wakker worden. Zelfs met alle ramen dicht klapperen de deuren.

Eerst even de puntjes op de 'i' voor de Stille Wandeling. We lopen bij ons in de buurt. Eerst alle klokken goed zetten op de zomertijd, en dan onderzoeken of de route over het dijkje (waar van de week werken-aan-de-weg was) vandaag weer voor voetgangers toegankelijk is. Dat is het. 

Ik fiets langs ons volkstuincomplex waar het toegangshek op slot is en op het terrein vier politie-auto's en drones en honden. Huh? Het ziet eruit als een grimmige crimi, de politie zegt niets, en niemand van de tuinders aan het hek weet wat er aan de hand is. 'Er wordt iemand gezocht, al sinds 03 uur vannacht.' Ik zoek op RTV Utrecht, de Duic en het AD, maar niets te vinden. Nu maar wachten op een mail van het bestuur.

En dan moet de Stille Wandeling nog beginnen. We zijn met acht personen. Mooi aantal. Mooi weer. Mooie sfeer. 

Aan het eind van de dag komt inderdaad het mailtje van het bestuur, maar dat verheldert ook niet alles.

Feest

Drie meisjes van een jaar of acht uit onze straat - Anne, Fiene en Babet - gaan een Lentefeest organiseren. Van de week kwamen ze al aan de deur voor sponsoring van een springkussen. Het zijn heel initiatiefrijke meisjes. Ze vormen ook een dansgroepje samen. Vorig jaar organiseerden ze een verkiezing voor een naam voor hun dansgroepje. Ze zijn hartverscheurend leuk. Ik vroeg of ze ter inspiratie een dansje wilden doen en dat wilden ze. In ons achtertuintje.

Natuurlijk heb ik ze nu een paar euro gegeven. Ze kwamen nog terug dat ze niet genoeg hadden en of we nog statiegeldflessen hadden. Vandaag kwam de uitnodiging en het programma op de straat-app. Geniet even mee!