Woeste Grond

Van de week hoorde ik dat de nieuwe tv-serie 'Woeste Grond' (AvroTros) over het moderne boerenleven in Oost Nederland wekelijks maar liefst 1 miljoen kijkers trekt en dat er een vervolg komt. Twintig afleveringen. U begrijpt het al: ik ben een van die 1 miljoen en ondanks mijn bedenkingen af en toe was ik  helemaal hooked en nu heb ik alles gezien. 

Alle standpunten komen in de serie aan bod: de oude boer met twee zonen, waarvan de een beoogd opvolger is die biologisch wil gaan boeren en de ander makelaar die het land verkwanselt aan projectontwikkelaars. De (klein)zoon die bij het boerenverzet gaat. De echtscheiding, de nieuwe vriendin, een dochter die per ongeluk zwanger raakt, een dochter die lesbisch, een zus met een verstandelijk gehandicapte zoon...

En wat lees ik nu op NU.nl? BBB-partijleider Caroline van der Plas wil Kamervragen stellen over een scène waarin een boerenprotest tegen een AZC wordt vergeleken met de NSB. Van der Plas wil nu Kamervragen indienen. Zij noemt het 'een respectloze en onjuiste vergelijking die diep kwetsend is voor boeren en burgers die vreedzaam protesteren voor hun toekomst'. 

https://www.nrc.nl/nieuws/2025/01/17/caroline-van-der-plas-boos-over-nsb-vergelijking-in-boerensoap-woeste-grond-a4879888

Mist

Vandaag ga ik naar Hani501 te Heeg. Die heb ik al weer veel te lang niet gezien. Het is heel mistig onderweg en morgen zal dat ook weer het geval zijn op de terugweg. Op de radio hoor ik dat je je mistlampen aan moet doen als het zicht minder is dan 200 meter. Dat is twee hectometerpaaltjes. Het zicht is minder, maar bijna niemand gebruikt zijn mistlichten.

Rond Woudsend en Heeg op de provinciale wegen is het nog erger dan op de snelweg. Je rijdt zo'n dorp in en ziet de kruispunten en rotondes vrijwel niet. Gelukkig voorspelt Google Maps wat er aan bochten aan komt. Ik rijd er max 60 km en houd afstand. 

De paniekerige nieuwe hond Spikkel is een heel stuk gekalmeerd sinds vorig jaar. Hij komt steeds tegen mij aan zitten en met zijn kop op schoot. Mmm.

Aan het eind van de avond komen we er achter dat er een Staakt-het-Vuren-akkoord ligt tussen Israël en Hamas, per zondag, en zitten we verder aan de tv geplakt.

'n Beetje André Rieu

De dirigente heeft nieuwe nummers. Dit is héél mooi zegt ze, ook al denk je eerst dat het André Rieu is.

Dienst

Er is wat met de meneren tijdens deze dienst. Vier van hen doen vandaag de deur niet open en dan bel ik ze maar op dat hun maaltijd op de brievenbus staat. Of wat dan ook. Een meneer doet de deur op een kier open en zegt angstig: 'Ik ben niet gekleed. Ik voel me niet lekker. Ik ga nu in de woonkamer. Wilt u dan de maaltijden in de keuken op het aanrecht zetten?' 

Ik heb weer vier koeltassen, 24 maaltijden voor 21 adressen. En een extra tas met drie reservemaaltijden. Die zijn dus voor mijzelf. Ditmaal twee hutspot met kalfssaucijsjes, wel glutenvrij.

Ruim voor zonsondergang ben ik terug bij het depot. Wat een verschil is dat: de terugtocht van Maartensdijk naar huis bij licht of in het donker. Nog twee drie weken, en ik kan wel weer vijf tassen.

Ik herinner me...

De 'schrijfingang' van vandaag is 'Ik herinner me...': nogal breed dus. Juf Geertje zegt dat we ons niet moeten verzetten tegen opdrachten, niet blokkeren, maar meegaan in de flow. Dan gaat er een weteld open. 

Vandaag ga ik na afloop van het koor naar het volkstuinhuisje om te schrijven. Misschien dat die omgeving me meer inspireert. De nieuwe radio gaat ook mee, we beginnen hier gewoon opnieuw. Kijken hoe lang deze het volhoudt. 

Het is ouderwets geweldig met Radio 4 (dat tegenwoordig NPO Klassiek heet) op de speaker. Ik probeer nog even een klassieke playlist op mijn Spotify, via bluetooth, maar nee, hier gaat de verrassing van radiomakers de boventoon voeren.

Mijn herinnering gaat meteen naar mijn eerste studentenkamer. Bloemstraat 27a te Groningen. Een minimale zolderkamer met twee kleine dakraampjes. Er stond een petroleumkachel, vanwege de geur natuurlijk de herinnering. Die had trouwens wel een uitlaat naar buiten, in tegenstelling tot de kachel hier in huisje. De atmosfeer, de kou en de vochtigheid zijn een beetje vergelijkbaar.

Ik had er een bed van slechts 70 cm breed, dat was mijn meisjesbed uit de periode dag er thuis nog twee meisjesbedden en een bureautje in een niet zo grote slaapkamer moesten. Dat vond ik gewoon, tot er het eerste liefje kwam. Die paste er echt niet bij op/in mijn bed. Een tafel met twee stoelen en twee oude fauteuils van thuis. En een kleed op de houten vloer. Later plakte ik daar gele Heugaveld tapijt-tegels op. Grappig dat zo'n woord ineens boven komt. Dat is wat Juf Geertje ook zegt. Eens kijken of er ergens nog een foto is van mijn studentenkamer. Ik vrees van niet.

Op schrijfreis met Geertje

Het is wel fijn om niet meer op maandagochtend de schrijfcursus te hebben, voor het maaltijd-rondbrengen aan. Dat was te veel. Die schrijfcursus is weer voorbij maar ik heb iets vervangends gezocht. Een online schrijfcursus met dagelijks een 'schrijfingang', zo noemt de docente het. Niet een schrijfopdracht. Een jaar lang krijg je 's ochtends in de mail een 'schrijfingang'. Het doel is niet een boek te gaan schrijven, een product, maar je geest en je herinneringen los te kloppen. Als je met de hand begint te schrijven dan gaat het vanzelf stromen. Dat is het idee. Die ervaring had ik ook bij Lasse van de HOVO-schrijfcursus, bij haar werd ik er heel blij van. Het is niet dat ik moet leren schrijven, het is meer dat je wat muren rond je herinneringen neerhaalt.

Ik heb Elly gevraagd of ze ook meedoet, dan kunnen we ervaringen uitwisselen. Er is inmiddels een week voorbij. We hebben nog geen ervaringen uitgewisseld, behalve dan dat Elly appte dat ze het héél leuk vindt. Zelf heb ik nog enige reserves. Dat komt omdat de schrijfingangen bij mij af en toe minder leuke herinneringen aanboren. Lasse van de Hovo hield je daar expliciet bij weg. Je moet een wekker zetten en 10 minuten schrijven. Dan stoppen. Het is 10 minuten per dag. Het is te doen.

Vandaag mogen we over een kanariepietje schrijven. Maar wij hebben thuis nooit een kanariepietje gehad. er komt geen een herinnering.

De opdrachten tot nu toe: 1. Schrijf over de allereerste keer dat je verliefd was. 2. Beschrijf je ondergoed-lade. 3. Maak een lijst van 10 dingen die je vertederen. 4. Schrijf over vloeibaar eten. 5. Schets een object binnen handbereik. 6. De handen van je moeder. 7. Het verhaal van je nagelriemen.  Ga er maar aan staan. De kunst is niet te blokkeren maar gewoon maar de pen op het papier  te zetten en de inkt te laten vloeien.

40 jaar

Schoonzusje en Zwager zijn 40 jaar getrouwd en zij vieren dat in een Boscafé in de buurt van Heerde. Met familie en vrienden. Het feest begint om 14u en eindigt om 22u. De vrienden moeten rond 18u weer weg, de familie (broers en zussen al dan niet met aanhang, en de kinderen al dan niet met aanhang) blijft dineren. Het is heel mooi, zoveel dankbaarheid, maar duurt al met al best heel lang. In de eerste helft voer ik wel vier gesprekjes met 'vrienden' (waar woon je, wat doe je voor werk, waar ben je geboren, hoeveel kinderen hebben jullie?) tot ik totaal uitgeput ben. 'Ik heb nog nooit iemand zó uitgeteld gezien', zegt tegen tienen een ander schoonzusje van Schoonzusje tegen mij. 

Om 23u zijn we goddank weer thuis, om daar nog naar het Journaal en de Eredivisie te kijken. Ajax staat gelukkig weer op 2. 

Nu is het zondagmorgen. Eerst ga ik snert koken, dat is lekker aards, en daarna met een boek weer terug naar bed. Pyjamadag. Hier moeten we maar lering uit  trekken.