We hebben een novemberborrel van de Buurt Taxi. Zo'n borrel is niet helemaal mijn ding, ik moet me er overheen zetten en doorheen slaan. Je hebt niet echt collega's, je rijdt in je eentje en hebt soms wat contact met de centralist van dienst. Maar ik ben er wel met hart en ziel bij betrokken, dus ik vind dat ik erbij moet zijn. Dus we slaan ons er door heen. Beetje kletsen over de mensen die we allemaal rijden, de rampen die je af en toe meemaakt, vergeetachtigheden, tassen laten staan, etcetera.
Er zijn klanten en chauffeurs overleden dit jaar, en er zijn chauffeurs die in het zonnetje gezet worden. Blijk ik zelf als jubilaris in het zonnetje gezet te worden. Vijf jaar rijd ik nu al voor Buurt Taxi. Vijf jaar!
Vroeger bij mijn werk hoorden borrels er ook bij, dat heette dan boekpresentaties, openingen, prijsuitreikingen. Niemand van de collega's wilde er graag naar toe, maar het was goed je gezicht te laten zien, heette het. Toen had ik als regel ingesteld dat je naar huis mocht als je twee leuke gesprekken had gevoerd. Dat werkte zeer motiverend om leuke gesprekken te beginnen.
Nu mag ik van mezelf na anderhalf uur weg en die tijd kun je dan maar beter vullen met leuke gesprekken. Er is een nieuwe centralist met wie ik kennis maak en er is een oud-collega van toen ik in Maarssen werkte bij Elsevier. Met hem kan ik grapjes maken. Line is ook chauffeur geworden dus op haar kan ik ook terugvallen. Voor ik het weet heb ik eigenlijk gewoon een leuke borrel.
