Oranje

De voetbalvriendin en ik hebben weer een tópuitje. Aanleiding is de Nations League-wedstrijd van de Oranjeleeuwinnen tegen Oostenrijk in Almelo. Het is al lang geleden dat we een wedstrijd zagen: dat was in het Sparta-stadion in Rotterdam. Toen speelden ze tegen China. Het was zo koud dat we in de rust naar huis zijn gegaan.

Almelo vinden we te ver om 's avonds laat weer terug naar Utrecht te rijden  We hebben een Airbnb-tiny-house in Ambt Delden bij een kaasboerderij die op/bii het Landgoed Twickel ligt. En maken er weer een onvergetelijk dagje uit van. In Delden gaan we naar het museum No Hero. We eten bij de Griek Santorini. En dan naar het Heracles-stadion in Almelo. De sfeer is er ontzettend leuk en gemoedelijk. Veel kinderen. En dit alles in een schetterende zon. Het is hier prachtig en heerlijk. En de Leeuwinnen spelen niet heel goed maar ze winnen wel: 3-1

Avondstond

Ik ben toch een beetje opgefokt van de voorspellingen van Elly dat de slakken mijn prille groenteplantjes in de moestuin zouden opeten, en van de droogte. Maar ik vrijdag met de voetbal vriendin naar het vrouwenvoetbal in Almelo (Nederland-Oostenrijk) en we overnachten in een tiny house in Ambt Delden dus een dagje weg. De grond vette klei is kurkdroog dus dat wordt niets met die twee worteltjes. Dus om half negen toch nog even naar de tuin in het half schemer. Alles staat er gelukkig nog pront bij en de gieter water zal ze ongetwijfeld goed doen. Het is mooi in de schemer op het complex. De ooievaar zit op zijn/haar nest.

Offerte

De ambtenares en ik hebben een afspraak met een drukker die graag zijn offerte voor het boekje over het Park wil toelichten. Zij heeft geen verstand van drukkers, zegt ze. Ik wel, zeg ik. Dus hebben we zo'n zakengesprek zoals ik vroeger zo veel had. Eerst een kwartiertje smalltalk, kijken waar de ander staat, woont, werkt, het verhaal eromheen, en dan een half uurtje to the point. Papier kiezen, de coating, het gewicht, de afwerking, de techniek. Leuk om te merken dat je zulke gesprekken goed kon en kunt. Jammer dat dat voorbij is. 

Terras

Dagelijks werk ik nu lekker in de tuin, maar langzaam maar zeker dringt tot me door dat het uitzonderlijk zonnig en droog is en dat dit helemaal niet goed is voor de natuur en de waterhuishouding. Maar vooralsnog geniet ik er wel van. 

Met Elly spreek ik 's avonds af op het terras van Peters Bistro in het Griftpark. Dat vinden we het mooiste terras van Utrecht, aan het water. We hebben wel een winterjas aan, dat wel, want 's nachts zitten we nog net boven het vriespunt, maar het is heerlijk ontspannen. We zijn de enigen op het terras.

Vandaag heb ik goede zin, want 's middags heb ik mijn jonge groenteplantjes in de volkstuin in de volle grond gezet. Normaal doe ik dat pas na een week thuis opkweken. Maar Elly voorspelt dat de slakken die plantjes meteen op zullen eten, knibbel knabbel knuisje, lekker verse blaadjes. Ik heb daar nog geen slak gezien, zeg ik. Door de droogte. Maar ja, er waren ook geen groenteplantjes. Bij hen in de wijk Wittevrouwen zijn al veel kleine slakjes waargenomen.

En dan de andere werkelijkheid. Bij thuiskomst moet ik mij toch ook nog even informeren over de lands- en wereldpolitiek. De importtarieven die Trump afkondigt. De motie van wantrouwen tegen Minister Faber. Israël dat de aanvallen op Hamas hervat. De catastrofe in Myanmar.

Vol goede moed

De groenteplantjes die ik vrijdag in Harmelen haalde (sla, andijvie, rode kool en spitskool, uitjes) heb ik thuis in kleine potjes gezet zodat ze eerst hier wat wortel kunnen schieten voordat ik ze in die ruige klei van de volkstuin poot. Daar heb ik nog tijd voor omspitten, zodat de tuin(en) steeds optimistischer worden. Met al die zon en elke dag een flinke slok water doet alles het heel goed. So far. Ik krijg er gewoon weer zin van. Het lijkt wel een antidepressivum. 

Het dameskoor

Ik zit wat te jeuzelen tegen Hani501 over ons koor (met name over een paar kwebbelende mezzo's) en ter ondersteuning stuurt zij dit filmpje. Arjan Ederveen en Koefnoen die een provinciaals dameskoor en hun dirigente spelen. 

Spotify delen

Vaste lezers van mijn blog weten wellicht dat ik samenleef met iemand die nogal kritisch is op de digitale vernieuwingen. Wij kunnen daar wel eens woorden over hebben. Maar zelf zegt hij dat hij gewoon tien jaar achterloopt en dan alsnog best heel enthousiast kan worden. Zo heeft hij onlangs eindelijk een smartphone aangeschaft en ik heb hem laten zien over welke apps ik enthousiast ben. 

Een daarvan is Spotify. Ik ben echt fan van het eerste uur. Een van de Duitse neven memoreerde met kerst dat ik de eerste was die hij kende die Spotify gebruikte. Ik weet nog dat je dat indertijd gratis bij je XS4ALL-abonnement kreeg. 

Ik luister veel naar Spotify en sinds een jaar maak ik ook actief playlists aan. Vooral van hele rustige klassieke, oude en religieuze muziek. En van mijn eigen muziekgeschiedenis. Nu heb ik Bobby toegang tot mijn account gegeven en hij is ineens laaiend enthousiast en zit er dag en nacht op. Als ik erop wil moet ik vragen of hij er af wil gaan, want je kan maar op één device tegelijk. 

Hij heeft al een lange playlist gemaakt, met vooral muziek uit de seventies. Ik kan het precies volgen. Ik vind dat wel leuk, maar al zijn muziekavonturen (de popmuziek uit zijn jeugd) beïnvloeden mijn algoritmen nogal. In alle aanbevelingen die altijd zo mooi raak waren, herken ik me nu helemaal niet meer terug.