Allerzielen

Gisteren ben ik Allerzielen vergeten. Spijtig. Toen ik er aan dacht om kwart voor acht waren alle mooie treurige concerten in dat kader al bijna begonnen. Vorig jaar was Allerzielen nog een betekenisvolle inburgeringsavond voor mij, bij begraafplaats St Barbara, samen met Peeq. We hadden toen allebei geen eigen geliefde op deze begraafplaats liggen, onze beider Mutti's lagen te ver weg om naar hun respectievelijke graf af te reizen. Wel hadden we op deze begraafplaats uitvaarten meegemaakt, van geliefden van vrienden. Van Lambert maakte ik dit jaar hier zijn Byzantijnse afscheidsritueel mee.

St Barbara is de mooiste begraafplaats van Utrecht. Dat zeg ik nu wel, maar ik ken geen andere begraafplaats hier, bedenk ik nu. 

De mondhygiëniste zit er om de hoek. Daar heb ik nu een afspraak. Dus dan toch nog maar even bij St Barbara langs.

Een nieuwe Meneer Pastoor

Ik heb een geweldige ochtend in de Augustinuskerk. A. was op bezoek en zei: Ik zou wel weer eens naar de H. Mis willen, maar niet in mijn eentje. En zo geschiedt. 

De nieuwe pastoor van Utrecht treedt op, gaat voor, en dat is een groot feest. Een Indische man, opgegroeid in Maarssen. Hij is van 1957, maar vergeleken met de priesters die er doorgaans voorgaan doet hij heel jong aan. Hij is hedendaags en verfrissend. Hij heet een verandermanager te zijn, heeft vroeger bij de politie gewerkt. In de kerk zie ik ook een vrouw van het nieuwe woensdagkoortje, die heel blij verheugd is mij daar te zien. A. en ik gaan na afloop met de mensen koffiedrinken en raken met diverse in gesprek, een Senegalese man, een dirigente van diverse koren in de Jozefkerk, de moeder van de dirigente van ons woensdagkoor, de pastoor zelf...

Aan de koorleden en de dirigente vraag ik of je ook gelovig moet zijn om in hun kerkkoor te mogen. Welnee! zeggen ze. Hoe kóm ik erbij?

Er is een versgehuwd echtpaar dat volgens de regelen van de Kerk geen kerkelijk huwelijk mag, maar die zegent hij uitgebreid in. Ik versta dat hij ze Claudia en Jacqueline noemt, en denk: wat krijgen we nou? Een nieuwe pastoor die een lesbisch stel inzegent? Is het soms Claudia de Breij? Maar zo mooi is het niet. A. hoorde dat ook. Je hoort soms ook wát je wilt horen. 

Dymphna

In Trouw van vandaag staat een interview met een Egyptische 'feministisch extremiste' Mona Eltahawy met tattoos en knalrood rood geverfd haar. Knalrood haar is voor haar het symbool van de vrijheid: 'Mijn rode haar zegt: hier ben ik.' 

Als ik later op de dag naar een nieuwe vrouwelijke heilige zoek om te tekenen, kom ik terecht op een met rood krullend haar. Dat zie je ook niet veel: meestal zijn ze decent gesluierd. De roodharige heilige heet St. Dymphna, zij was een beeldschone Ierse uit de 7e eeuw, die vluchtte voor haar vader en door hem achternagezeten werd omdat hij met haar wilde trouwen. Zijn vrouw (Dymphna's moeder) was namelijk overleden en hij vond geen geschikte vervangster). Toen hij Dymphna uiteindelijk vond in België en zij nog steeds niet met hem wilde trouwen hakte hij haar hoofd af. Zo wil de hagiografie. Nu is zij beschermheilige van geesteszieken. Dat rode haar zal wel Iers zijn.

(O, zie ik nu, ik ben heel haar aureool  vergeten!)

Zoveel roodharigen op één dag, dat moet een betekenis hebben. Een aanmoediging wellicht om terug te keren naar het oranjerode haar. Ik heb er de laatste maand wat beschaafder 'hazelnoot' in. Dat is toch anders dan róód.

Ora et Labora

Wat ik mooi vind aan sommige religieuze systemen is dat ze een paar keer per dag het werkbijltje erbij neergooien en geestelijke rust nemen. Je ziet dat bij de islam en je ziet het in de kloosters. Daar heet het Ora et Labora, bid en werk. Even bijtanken.

Op zich is daar  ons fenomeen 'pauze' ook voor bedoeld. Maar omdat pauze houden vaak inhoudt met je collega's kletsen, slaan veel employees dat even zo lief over. Zo ook ik. 

Vandaag schijnt de zon echter uitbundig en besluit ik tot een wandelingetje. Het héle Kromme Rijn-ommetje is te lang, dus kuier ik vandaag te Bunnik naar de St. Barbarakerk, tien minuten lopen, waar een dagkapelletje is en en een schitterende voorjaarstuin. In het kapelletje steek ik een kaars aan voor het huis, het werk, Bobby, Schoonmama, mijzelf, al mijn zussen (m/v), nichtjes (m/v) en vriendinnen (m/v). Even een momentje voor een soft spot. Dan breng ik nog even door onder een verpletterend prachtige tulpenboom. 

Dat is opladen. Deze pauze ga ik vaker doen. 

Ignatiaans

De zondag breng ik grotendeels door in mijn kapelletje. Prachtige zachtaardige orgelmuziek op de boxen van organiste Gonny van de Maten. Ik heb een printje naast mij van de tweede nieuwsbrief Ignatiaans bidden voor in de Vastentijd. Die is via Facebook via Diane tot mij gekomen. Op internet lees ik dat al 10.000 mensen zich voor deze nieuwsbrief hebben ingeschreven. Op de radio is een item over dit fenomeen. EO. En zo ontdek ik dat de Jezuïet Nikolaas Sintobin (foto) van het Ignatiushuis in Amsterdam de motor achter de verspreiding van het Jezuïtisch gedachtengoed via de nieuwe media is. 

Hij werkt ook samen met de EO in het tv-programma waarin jonge BN-ers een week in het klooster gingen. Daar herinner ik me hem nog goed van, zo'n vriendelijke met de mensen meebewegende man in een dominee Grendaat-trui. Nu vertelt hij dat hij erg van zijn biertje bij het eten houdt, dat de vasten op zondag niet hoeft, en dat hij dus op zondag een lekker biertje bij het eten mag.

Blijkbaar vindt hij via de nieuwe media multichannel aansprekende vormen waar aarzelende geïnteresseerden mee willen doen zonder zichzelf geweld aan te doen.

Die dagelijkse nieuwsbrief vind ik wel een beetje veel. Dat zeggen de twee radiojournalisten ook. Ze hebben nog geen tijd gehad ze helemaal te lezen. De vrouwelijke journalist volgt de bijeenkomsten in het Ignatiushuis bij deze  Nikolaas. Er komen alleen maar vrouwen op af, vertelt ze. Wat haar het meeste treft is dat protestanten benadrukken wat ze allemaal níet mogen tijdens de vasten, en de katholieken welke kansen hen dit geeft.

Ik mail Diane wat zij aan de vasten en aan die brief heeft, maar zij gaat een verre reis maken en doet daarom dit jaar niet mee. Maar verder is ze dól op de vasten.

Dan haal ik een sixpack alcoholvrije Stenders-biertjes en bereid ik een verrukkelijke Bretonse vissoep met linzen en venkel. Die vasten zijn zo gek nog niet.