In de trein van Utrecht naar Alkmaar beland ik in een klas ROC-studenten. Ofzo. Zij gaan een dagje naar Amsterdam.
De leerlingen hebben om de beurt een kennismakingsgesprekje met een juf. Ze zitten pal achter mij en praten tamelijk luid. Een Irakees meisje dat nu twee jaar in Nederland woont en geen idee of en wanneer ze en officiële 'status' krijgt. Ze is hier met haar broer. De rest van de familie woont nog in Irak. Ze is de jongste uit een groot gezin. Het is wachten wachten wachten op haar status. Ze wil graag doktersassistente worden. Haar ouders zouden hier graag komen. Het was daar genocide. Ze zegt het woord genocide wel vijf keer. En je denkt aan de politiek in Den Haag. De wereld.
Volgende gesprekje. Een meisje uit Brazilië. Haar moeder woont al twee jaar hier. In die tijd woonde zij bij haar opa en oma. Die mist ze nu erg, maar ze bellen elke dag. Wonderlijk luide gesprekjes. Wat ze lekker eten vindt. Wat ze het meest missen uit het land van herkomst.
De andere klasgenoten bespreken de verkiezingen in Duitsland. 'Mijn moeder heeft nooit gestemd. Maar nu gaat ze wel stemmen. Dat die vrouw niet aan de macht komt.' Alice Weidel van de AfD.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten