My Bike & My Choir

My bike, is a very very very fine bike... Ik kreeg hem op mijn veertigste verjaardag in Amsterdam-Noord van de vriendinnen. Wat was ik verguld. Ik was van plan woeste fietstochten te maken door de wandelpaadjes van het Twiske, en misschien wel over de Veluwe, maar na twee keer had ik dat wel weer gezien.

Nu is hij mijn Utrechtse stadsfiets. Ik fiets er heel hard op. Dat maakt de afstand Zuilen-Utrecht Centrum behapbaar. Hier staat-ie aan de Bemuurde Weerd, waar mijn woensdagzangkoortje is. Er zijn vandaag maar zes koorleden, vorige week waren we nog met tien. Een heeft haar pols verstuikt, een was haar huissleutels kwijt, een was te zwanger, en een kwam niet meer.  'We moeten ons maar niet te veel aan elkaar hechten', zeg ik. 'Wél!' reageert de dirigente. 'Wél hechten!'

En buiten wacht mijn bike op mij, als een trouwe hond.

De oorsprong van de Vecht

Nel viert haar 65e verjaardag en onderdeel van de partij is een rondwandeling met gids Arthur door een prachtig verscholen stukje Utrecht, een veel bedreigd maar door strijd steeds gewonnen stukje groen. Het is de oude loop van de Rijn en de Vecht. De waterwegen in en om Utrecht zijn door de eeuwen heen nogal verlegd. Zo ook de loop van de Vecht, die nu begint bij de Weerdsingel, maar ooit ergens een aftakking was van de Kromme Rijn. 

Dat gebiedje ligt achter de Abstederdijk. Het is altijd een hoveniersgebied geweest en ook nu nog zijn er heel veel volkstuinen, vooral groentetuinen. Zowel Nel als Arthur hebben daar een tuin. 

De Gemeente wilde er in de jaren 70 een grote brede toegangsweg doorheen aanleggen, en een giga rotonde, wat de buurtbewoners tot de Raad van State toe aangevochten hebben en in 1985 gewonnen. Wonderschoon is het.

Een nieuwe Meneer Pastoor

Ik heb een geweldige ochtend in de Augustinuskerk. A. was op bezoek en zei: Ik zou wel weer eens naar de H. Mis willen, maar niet in mijn eentje. En zo geschiedt. 

De nieuwe pastoor van Utrecht treedt op, gaat voor, en dat is een groot feest. Een Indische man, opgegroeid in Maarssen. Hij is van 1957, maar vergeleken met de priesters die er doorgaans voorgaan doet hij heel jong aan. Hij is hedendaags en verfrissend. Hij heet een verandermanager te zijn, heeft vroeger bij de politie gewerkt. In de kerk zie ik ook een vrouw van het nieuwe woensdagkoortje, die heel blij verheugd is mij daar te zien. A. en ik gaan na afloop met de mensen koffiedrinken en raken met diverse in gesprek, een Senegalese man, een dirigente van diverse koren in de Jozefkerk, de moeder van de dirigente van ons woensdagkoor, de pastoor zelf...

Aan de koorleden en de dirigente vraag ik of je ook gelovig moet zijn om in hun kerkkoor te mogen. Welnee! zeggen ze. Hoe kóm ik erbij?

Er is een versgehuwd echtpaar dat volgens de regelen van de Kerk geen kerkelijk huwelijk mag, maar die zegent hij uitgebreid in. Ik versta dat hij ze Claudia en Jacqueline noemt, en denk: wat krijgen we nou? Een nieuwe pastoor die een lesbisch stel inzegent? Is het soms Claudia de Breij? Maar zo mooi is het niet. A. hoorde dat ook. Je hoort soms ook wát je wilt horen. 

Verdwalen

De week van het grote verdwalen. Ik weet gewoon de weg hier nog  niet goed, maar vergeet dat wel eens en ga soms te nonchalant op stap. Toen ik vrijdag naar de Galgenwaard moest pakte ik per ongeluk de binnenbaan van de A12 in plaats van de buitenbaan, waardoor ik er nooit weer af kon: pas bij Bunnik of bij Rijnsweerd. 

Uren later moest ik weer terug en kon ik de oprit naar de snelweg zo gauw niet vinden en reed ik de verkeerde kant op en weer terug. Je zag het niet aan me af, maar ik reed tientallen zinloze  kilometers langs de snelwegen.

Maar het is niet alleen Galgenwaard. Als je vanuit Utrecht Zuilen naar Hilversum Kerkelanden wil, waar Zus&Zwager1 wonen, heb je de keuze uit drie routes: over de A27, via Hollandsche Rading langs het vliegveldje, of over Nieuw Loosdrecht. Allemaal zouden ze 33 minuten kosten. Omdat ik erg van de Loosdrechtse Plassen houd neem ik de toeristische route. Maak een mooie stop op De Strook. Wat is water toch fijn. De heenweg gaat helemaal goed.

Maar de terugweg in het donker doe ik iets fout. Op een splitsing in de Bethunepolder kies ik richting Maarssen (want de heenweg reed ik adequaat via Maarssen en de Maarsseveensevaart) in plaats van richting Tienhoven en raak ik het spoor geheel bijster in een aardedonkere polder. Er komt geen einde aan. Heel spooky. Uiteindelijk stuit ik op de Vecht bij Breukelen en dan slinger ik in het duister Vecht weer terug naar het zuiden. Het nog maar half tien, maar ik kom niemand tegen. Alleen een maansikkel schijnt mij bij. Is dit de Randstad?

'Jij weet ook overal een avontuur van te maken', zegt Bobby als ik een beetje opgewonden thuiskom, 'zelfs van een ritje Hilversum Utrecht.'

Op 14 juli 2014 heb ik dit gefietst, lees ik op mijn eigen blog terug. Er zit een informatief kaartje bij. Toen voorspelde ik al dat ik erg van De Strook zou gaan houden.