Eerste Paaswandeling

Verder hebben we geen Paasplannen. Dat is wel lekker. Eerst regent het licht, maar dan ineens een zonnetje en 18 graden buiten. We gaan naar Westbroek, de Westbroekse Zodden, wat ik de allermooiste wandelplek vind. Zo ruim, zo leeg, en als je goed kijkt zo veel te zien. De vliegtuigjes hoog in de lucht van het Vliegveld Hilversum geven een vertrouwde soundscape. Stoort nooit. 

Eerste Paasdag

De muzikanten en de sopraan krijgen als dank een bosje bloemen van de voorzitster, en wij van het koortje krijgen van de cantor/organist na afloop van de Paasdienst een bloesemtak. Hij blijft maar glunderen. 'Ik vond het ook heel leuk', zeg ik, en voor een gelegenheidskoortje klonken we best aardig. 'Ik weet nu jullie e-mail-adres', zegt hij als met een kwinkslag.

De dames van het gelegenheidskoortje hebben allemaal hun echtgenoten mee en iedereen is nieuwsgierig. Ze hebben allemaal oudere kalende mannen. Bobby  vinden ze heel jong.

Ik krijg naa aafloop trouwens twéé takken mee, ook een voor de Bayerische Freundin, die helaas niet mee kon zingen wegens ziekte.

Traybake met zalm

Weer een nieuwe traybake, ditmaal met zalm. Dunne plakjes aardappel, courgette en broccoli, aangemaakt met gedroogde tomaatjes. Ik zie in de winkel gedroogde tomaten-tapenade staan en gebruik die. Zalm ook daarmee insmeren. 'n Half uur in de oven, staat in het recept, ik die 40 minuten in verband met het garen van de aardappel. 

Recept:

https://miljuschka.nl/gezonde-traybake-met-zalm/

Paula

Gelezen: Hier zijn is heerlijk door de Franse schrijfster Marie Darrieussecq. Het is een biografie over Paula Modersohn-Becker. Ik werk nog aan een artikel voor Museumkijker.nl over de Kunsthalle in Worpswede, maar daarna wil ik iets schrijven over het Paula Modersohn-Becker-museum in Bremen. Leen wist van de week van deze biografie, die ik me ineens ook herinner, 2017, en bij de bibliotheek is hij in twee dagen al beschikbaar. Er zijn ook films en documentaires over Paula M-B gemaakt, best veel, maar toch blijft ze maar onbekend. 

Ik had liever een geromantiseerde biografie, waarin alle gebeurtenissen invoelbaar waren gemaakt. De jeugd in Dresden, de verhuizing naar Worpswede om svhilderles te nemen, dd vriendschap met Clara Westhof en Rilke, de reizen en verblijven in Parijs, de gesprekken met Otto Modersohn die uiteindelijk haar echtgenoot werd. Haar zorg voor zijn dochtertje, haar kookcursus, haar blijvende ambitie en trek naar Parijs. Haar plan om te scheiden en toen kwam ze toch weer bij hem terug. 

Prachtig!

We oefenen weer voor de Paasdienst, morgen in Bilthoven. Er is nu ook een hobo en een cello bij. Er komt ook nog een heuse sopraan. Solist. De gelukkige organist veroorzaakt nog steeds veel chaos, maar roept wel om de haverklap 'Prachtig!' 

Zo klinkt het bij ons ìn het koortje niet. Maar goed, we doen ons best en het gaat zoals het gaat. Bernardien die in de dinsdagochtend-zanggroep steeds naast bij staat te kwebbelen, staat nu ook weer naast mij. Ze praat maar en praat maar. Ssst, zeg ik steeds, ssst, en dat vindt ze heel goed, maar het weerhoudt haar niet zich overal tegenaan te bemoeien. Ssst!

We krijgen de kledinginstructie 'stemmig met een geel en/of paars accent'. Afschuwelijk. Ik heb geen geel en geen paars en ik houd niet van stemmig. Medekoorlid Tiny zegt: 'Je had dinsdag zo'n prachtige zachtroze trui aan.' 'Ja! zeg ik, 'maar dat valt dan zo uit de toon'. Ik heb ook nog een mooie lichtgroene trui. En mijn grijze vestje. Maar het is allemaal niet stemmig, en niet geel, en niet paars.

Naar Harmelen

Omdat morgen de dag weer tamelijk volgeboekt is en ik dan niet naar de zaterdagse plantjesmarkt kan, ga ik vandaag naar de kwekerij in Harmelen. Die is op vrijdag en zaterdag open.

Ze hebben daar veel perkplanten en groentenplantjes: sla en andijvie en bietjes. En ook heel veel kruiden. Maar daar wacht ik nog even mee. 

Dus nu heb ik in de moestuinbak in de straat al peultjes, bosui, bietjes, andijvie en kropsla. En op de oppot-tafel in de achtertuin heb ik de rest van die groentetjes in potjes gezet, zodat ze alvast een beetje kunnen wortelen voordat ik ze in die koude klei duw. 

Het voelt allemaal daadkrachtig en hoopgevend. Ik denk dat ik van de vrijdag mijn tuindag ga maken, te beginnen in Harmelen.

In de straat zit er vrees ik een beetje de klad in het moestuinbakken-project. Vorig jaar was er een dievegge die alle oogst stal en daardoor raakten de mensen hun motivatie kwijt. Ik heb in de groepsapp voorgesteld dat ik in de bakken van de ongemotiveerde mensen aardappels poot. Of bietjes. Of uien. Lekker prozaisch.

Calendar Girls

Gezien: de mooie documentaire 'Calendar Girls' over een groep 60+-vrouwen in Florida (USA) die meedoen aan een dansgroep doe veel optreedt. Het dansen is hun lust en hun leven. Ze doen het voor het plezier, om niet (meer) onzichtbaar te zijn, de vriendschap, maatschappelijk belang. Ze halen met hun optredens (tot 200 per jaar) geld op voor asielhonden. Het leukste is dat ze zich zo uitdossen en zo zelfbewust zijn.

Ik deel het op de groepsapp van mijn cursus 'Dansconditie 60+' maar die dames zijn onderling nog een beetje terughoudend en bleu, allemaal in het zwart, en zeker niet extravagant. Ben benieuwd of iemand gaat kijken.

Terugkijken:

https://www.2doc.nl/documentaires/2024/03/calendar-girls.html

Tulpen

Raar is dat: of je wel of niet inspiratie krijgt om iets te gaan tekenen. Het is tamelijk onvoorspelbaar. Ik heb het de laatste tijd wat minder, wat ik jammer vind want het geeft zoveel geluk. Misschien heb ik wat teveel afspraakjes en things-to-do-today. Maar gisteravond is het weer gelukt, tot groot genoegen.

Nog meer bloesem

Met Leen ga ik naar het Japanse bloesempark in het Amsterdamse bos bij Amstelveen. Het staat in bloei momenteel. Dat is altijd een feestje omdat er honderden japanners en andere mensen op af komen die er gaan picknicken en droomfoto's maken. 

Als we er nu arriveren is er iets officieels aan de hand. Een Japanner (ambassadeur?) houdt een ellenlange oerend saaie speech over de liefde van de Japanner voor de kersenbloesem, zoals volgens hem de Nederlander van de tulp houdt. 

In het publiek staan dames in kimono's klaar. En van hen doet na de speech een dansje op het podium. Verder veel pakkemansen. Ik had gehoopt op fotoshoots waarbij de mannen / geliefden van Japanse vrouwen hun vrouwen zo flatteus mogelijk op de foto krijgen met die bloesem. Dat moet dan maar weer volgend jaar.

We hebben afgesproken bij eetcafé Silversant in Bovenkerk. Ik heb dat voorgesteld omdat ik het geruststellend onmodieus vind, in tegenstelling tot het café van de Bosbaan. Leen bestelt koffie met havermelk. Nee, dat hebben ze niet.

Zij is op de fiets gekomen. Vanaf het centrum van Amsterdam is het wel 14km fietsen. 

Tegen lunchtijd gaat de zon schijnen en mogen we op het terras. O! 

Amstelveen en de Japanse gemeenschap:

https://www.amstelveensnieuwsblad.nl/lokaal/economie/917632/amstelveen-ontvangt-japanse-gemeenschap-in-bloeiend-bloesempark

Bloeitijd bloesempark:

https://www.amsterdamsebos.nl/bloesempark/bloeitijd/

Toekomstvisie

Naar de volkstuin, kijken wat er sinds een week veranderd is. Eind maart is het inmiddels. De erwtjesplantjes en de bosuitjes die ik anderhalve week geleden op de plantjesmarkt had gekocht heb ik in de moestuinbakken in de straat gezet. Die koude vette klei in de moestuin vind ik te vet en de koud. De rabarber is gelukkig aangeslagen, maar die kon het hele jaar door de grond in, had de plantjesverkoper gezegd.

Er bloeit diverse tere witte bloesems. Weer ben ik van alles de naam vergeten.

Er is wat onrust op de tuin. Ik heb er nog noemand over gesproken, maar wel een brief van het bestuur en een stuk in het AD. Er is onlangs een toekomstvisie op de wijk Overvecht gepubliceerd, en daarin staat de gedachte om ons volkstuincomplex te sluiten en er sportvelden van te maken. Het is nog niet besloten, zegt de gemeente tegen het AD.

Artikel in het AD:

https://www.ad.nl/utrecht/tuinvereniging-ons-genot-in-zak-en-as-na-50-jaar-dreigt-gedwongen-vertrek~a2eb97b3/?cb=9f2dab2e7e43a57e5ba563ea35281134&auth_rd=1

Artikel van RTV Uttecht:

https://www.rtvutrecht.nl/amp/nieuws/3713148/oprukkende-stad-bedreigt-volkstuinvereniging-als-we-weg-moeten-ga-ik-huilen

Pink Moon

Gezien op tv: de film Pink Moon (1922). Heel mooi. Oude vader (gespeeld door John Leysen) is nog gezond maar wil niet meer leven. Hij heeft medicijnen verzameld om er zelf een einde aan te maken. Hij vertelt het zijn zoon Ivan (Eelco Smits) en dochter  Iris (gespeeld door Julia Akkermans), die daar moeten dealen. Vader en dochter zijn de hoofdpersonen. Hij besluit (in soort van overleg) het te gaan doen de dag ná zijn verjaardagsfeestje. Zoonlief werkt mee, dochterlief kan het niet accepteren en wil dat hij blijft leven. Pff. Mooie film.

Interview met regisseur Floor van der Molen: 
https://www.cineville.nl/magazine/interview-pink-moon-floor-van-der-meulen

Scootmobielen

Gekeken naar documentaire over Scootmobielen door Frans Bromet. Het is toch wel bijzonder wat die man maakt. De vorige docu die ik zag ging over honden opvoeden, ik zag ook een over zijn dochter Laura die Tweede kamerlid is voor GroenLinks. En een over uitgesproken rechtse mensen. Een echtpaar dat hun oude vader bij hen in een huisje in de tuin laat wonen. De mensen uit Soest die zich verzetten tegen de renovatie van Paleis Soestdijk. 

Vroeger was hij cameraman, nu is hij camjo, een journalist met een camera, een eenpitter van inmiddels tachtig. Hij filmt wat op zijn weg komt en waar hij zich over verbaast. Nu dus mensen op scootmobielen. Meestal zijn dat oude mensen, maar ook wel eens jonger. Hij filmt en praat met mensen uit Amsterdam en een club scootmobielers uit Woerden. De gesprekken zijn een beetje raar, hij stelt wat zoekend en traag vragen, niet altijd even goed verstaanbaar, maar wel karakteristiek..

Er is niet één verhaal over scootmobielers, het is telkens weer helemaal anders. Gemeen hebben de mensen dat ze bijna niet meer kunnen lopen, dat ze heel wat moeten overwinnen om op zo'n apparaat te gaan zitten, maar dat het iedereen weer bewegingsvrijheid en contacten geeft, want anders zaten ze maar thuis. Naar het park, naar de supermarkt. Er is ook een vrij jonge vrouw met een dochtertje, die haar kind naar school brengt en haalt, die het grootste plezier hebben. De mensen van de scootmobielclub ook, trouwens. Die scheuren vanuit Woerden het land in, er fietsen een paar vrijwilligers in groene hesjes mee, en dan gaan ze lekker dikkedakken op een terras. Leuk om te zien.

Het kan ons allemaal overkomen.

Terugkijken:

https://www.2doc.nl/documentaires/2024/03/scootmobiel.html

Johannes en Matthäus

Vandaag begin ik de zondag met de tv-uitzending van de Johannes Passion op NPO-2, een uitvoering in Tiel, maar het is muzikaal en visueel allemaal zo overweldigend veel, zo kort na het opstaan, dat ik afhaak. 

Ik stap over naar podcasts waarbij verteld wordt over het werk én stukken muziek. Eerst over de Johannes- en dan over de Matthäus-Passion. Dat is een goeie introductie. Ik ben een paar keer naar de hele Matthäus geweest, en ook een paar keer naar de Generale Repetitie door de Bachvereniging, maar al jaren niet meer. Voor wie nog gaat en er een beetje tegen opziet, je zou deze podcasts kunnen luisteren.

- https://www.nporadio4.nl/podcasts/matthaus

-https://www.nporadio4.nl/podcasts/meer-dan-matthaus

Lente

De hele dag voorspelt Buienradar dat het droog wordt. Geloof ze niet. Maar toch fijn dat we even naar buiten gaan. Ook van een nat bos knap je op.

Crucifiction

De dirigente uit Bilthoven heeft gevraagd wie er mee wil zingen in de Paasdienst in de Woudkapel. Omdat in december het Kerstzingen best leuk was geweest heb ik me weer opgegeven, in  de hoop natuurlijk dat we Paas-evergreens gaan zingen. Maar nee. 

Onze dirigente dirigeert helemaal niet zelf. De leiding is in  handen van de (oude) organist die heel gelukkig is dat er eindelijk weer eens een koortje is. Cantorij. Zijn programma voor eerste Paasdacht bestaat uit één stuks Bach en  verder liederen van Huub Oosterhuis. En: géén enkele Paas-evergreen. Hij is ook niet echt een didactisch talent. Ik hou mijn  hart vast, maar probeer niet te kritisch te zijn en te kijken wat ik kan.

Het instuderen moeten we doen bij YouTube-filmpjes van 'Nederland Zingt' van de EO, waar Mutti vroeger altijd naar luisterde en waar ik toen gillend gek van werd.

Voor aanstaande dinsdag (het tweewekelijkse koor) mogen we gelukkig de paas-spiritual 'Crucifiction' instuderen. Maar daar is op YouTube dan weer geen koorversie van.

Reis naar Bremen

Bremen is 326 km van Utrecht. Als je door kunt rijden doe je er tegen de vier uur over. Als je geluk hebt gaat heen-en-terug op één tank benzine à ca €100. Dan heb je in de stad nog je parkeergeld, ik had een plek bij het hotel à €7 per dag.

Je kan ook met de trein: Utrecht-Amersfoort-Deventer-Hengelo-Osnabrück-Bremen. Dat is natguurlijk veel milieuvriendelijker. Het is een paar keer overstappen, wat de betrouwbaarheid niet vergroot, mede omdat Duitsland de faam heeft dat treinen er slecht op tijd rijden. Maar Zus4 was uit MeckPom met de trein gekomen: Bützow-Hamburg-Bremen. Stoel gereserveerd, behaaglijk en voorspoedig. 

Bij de terugreis (ik ging rond 14u terugrijden) moest zij nog twee uur stukslaan voordat haar gereserveerde trein reed. In die zin ben je met de trein minder flexibel. 

Maar nu achteraf alle ervaringen overwegende had ik wellicht toch beter met de trein kunnen gaan. Zowel de heen- als de terugweg had ik een uur file. Stau. Heen in Duitsland bij Vechta tussen Osnabrück en Bremen, waar over een lengte van ca 30 km enorm aan de weg wordt gewerkt. Een half uur stond ik stokstil. En de terugweg had ik in Duitsland niets, maar in Nederland drie files, allemaal op de A1: bij Deventer, bij Barneveld en bij Hoevelaken. Dan vraag je je af: is dat vrijheid? 

Dus toch maar eens de trein onderzoeken. De goedkoopste ritten Utrecht Bremen (enkele reis) zijn €24,90, en er is er zelfs een van €19,90. Die vertrekt rond acht uur. In Hengelo en in Osnabrück heb  je een half uur overstaptijd. Je hebt ook een trein die in een keer van Amersfoort naar Osnabrück rijdt, dus dan hoef je niet in Hengelo over te stappen. Al met al is het met de trein een stuk relaxter, hoewel je dan mogelijk weer stress hebt over vertraagde en/of uitgevallen treinen. De Bayerische Freundin weet te vertellen dat als je gereserveerde trein vertraging heeft, meer dan 20 minuten, dan mag je in elke andere trein.

Paula Modersohn-Becker

De laatste ochtend in Bremen wil ik nog graag wat kunst kijken en hebben we de keuze uit de Kunsthalle en het Paula Modersohn-Becker Museum. Allebei is te veel. 

Het wordt het Paula Modersohn-Becker Museum. Het is gevestigd in een heel bijzonder straatje: de Böttcherstrasse. Het bestaat uit allemaal rijkversierde rood-bakstenen art-deco panden. Heel bijzonder. Het stamt uit de jaren twintig, is bij de bombardementen in WO II geheel vernietigd en in 1954 weer opgebouwd. Het straatje is ontworpen gebouwd door beeldhouwer en architect bernhard Hoetger, die een groot fan en vriend (en neem ik aan een tijdje ook geliefde) van Paula Modersohn-Becker was. Hij heeft ook in dat dorp Worpswede veel gebouwen in diezelfde stijl gebouwd. 

Paula Becker (1876-1907) was getrouwd met de expressionistische schilder Otto Modersohn, uit Worpswede die veel succes had. Haar werk sprak in eerste instantie minder aan. Het waren meer portretten, het werd wel naief genoemd. Zij trok naar Parijs om zich verder te ontwikkelen waar ze dus diet Hoetger ontmoette. Toen Otto ervan hoorde heeft hij haar teruggehaald naar Worpswede. Paula overleed kort na de geboorte van haar dochter. Nu is zij een van meest bekende Duitse expressionisten.

Ik vind het eigenzinnig krachtig werk.ongewoon. Altijd herkenbaar. Ik heb er nooit veel van gezien. Een paar jaar geleden was er een grote overzichtstentoonstelling van haar werk in Enschede, maar dat vond ik toen te ver weg.

Interessant levensverhaal. Er zaten daar in Worpswede dus meerdere kunstenaressen met een geheel eigen aanpak. Zo was er ook de schilderes Clara Westhoff die getrouwd was met de dichter Rainer Maria Rilke. 

https://www.museen-boettcherstrasse.de/

- https://www.kunsttrip.nl/steden/bremen/botterstrasse%20bremen.htm

Naar Worpswede

Ik had bedacht: we gaan naar Worpswede, dat is een mooi kunstenaarsdorp waar veel beroemde expressionisten zaten, dat wil ik wel zien. Het heeft alleen wat voeten in de aarde voor we er geraken. 

Eerst een e-bike verhuurder, die we uiteindelijk vinden in Bremen Neustadt. Aan de andere kant van de Weser. Dan is het ca 25 km fietsen door de wat zompige natuur boven Bremen, een moerasgebied, waar weer stukken teruggegeven zijn aan de natuur. En daar ergens in dat moerasgebied ligt plots een heuvel met een bos en daar is eind 19e eeuw dan dit kunstenaarsdorp ontstaan. 

Het plan is al met al best avontuurlijk en we krijgen  diverse kanten van Bremen te zien. Dat Neustadt lijkt een leuke levendige wijk. Veel normaler dan die opgepimpte Altstadt. Wonderlijke fietsenmaker (v), die vertelt dat ze graag in Nederland gaat shoppen en wel in Winschoten. 'Leuke winkels in Winschoten.' 

De fietstocht (brr... koud vandaag!) voert ons door Bremen-Noord. Aan de andere kant van het Hauptbahnhof, waar ook ons eerstgekozen pension staat, is het heel chique met Jugendstil stadvilla's en een enorm groot en mooi park: het Bürgerpark. 

En dan komen we het moerasgebied in door de tamelijk saaie burgerlijke dorp Lilienthal. En dan weer veel verder dat toverachtige Worpswede. Google stuurt ons door bospaden de berg op. Ik heb net hongerklop en krijgt bijna een crisis. 

De fietsenmaakster vraagt bij het inleveren van de fiets waar we geweest zijn ('helemaal daar?') en ook hoe we geleid werden. Zo waren zij ook eens geleid en toen was haar dochter van acht ook in een crisis geraakt.

Over Worpswede: 

https://tentoonstellingen-duitsland.nl/worpswede-musea-tentoonstellingen/

Naar Bremen

Met m'n zussie genieten in Bremen. Ik ben al zo vaak langs Bremen gereden, en nog nooit geweest. Gewoon nieuwsgierig. Al om 07.30u vertrek ik van huis, want zij is nogal matineus en ik wil niet kinderachtig doen. 

We logeren in een eenvoudig hotel in de buurt van het Hauptbahnhof. Het prachtige Pension am Burgerpark dat ik eerst had uitgezocht was nu net een weekje op vakantie. Hier heb ik een parkeerplaats op een parkeerplaats achter een (ander) huis, eerst door een poort / een hek. Het is niet een bijzonder fijne straat, veel hotels maar ook een sfeertje met daklozen, waarschijnlijk veelal illegalen. Twee straten verder is een soort opvang, vlak bij waar de mooie binnenstad begint. We starten met een mooie lunch in een hip cafeetje aan de 'singels' van Bremen. Het is met singels een beetje als in Utrecht: de oude stad omrand door weelderig groen.

We verkennen de stad kriskras en zigzag. Het is er heel rustig, volgens Zus4 komt dat van de staking bij de bussen en trams. Er is veel staking in Duitsland op het moment. Bij de treinen, de vliegtuigen, de bussen. 

Je kunt je haast niet voorstellen dat al die historiche gebouwen uit de puinhopen van WO II zijn herrezen. Zo'n middeleeuws stadsdeeltje Schnoor aan de Weser. De Dom. Het Rathaus.

We zoeken als gekken online naar een e-bike-te-huur voor morgen, want dan willen we fietsen naar Worpswede, een beroemd kunstenaarsdorp 20 km van hier. Maar we vinden niets. Heel ergerlijk. 

Tenslotte eten we Afrikaans om de hoek van het hotel. 'Pindasaus met kip en rijst'.

Brugwachter

Vati had een oom en die was brugwachter te Krommenie. Oom Henk en Tante Gré. Er was daar een drukke provinciale weg met een brug. En een dijkhuisje. Het stond recht tegenover de Forbo-fabriek waar marmoleum werd gemaakt. Een penetrante geur. De weg werd almaar groter en de brug ook, evenals de knoppenpanelen. We kwamen er met zekere regelmaat. 

Het geheel heeft zo'n diepe indruk op me gemaakt dat ik elke keer als ik vanuit Amsterdam richting Alkmaar reed aan mijn gezelschap vertelde: 'Kijk! Daar had ik ooit een oudoom wonen.' Ik doe dat nog steeds, al rijd ik niet meer zo vaak richting Alkmaar. Vaak droomde ik dat ik brugwachter zou willen worden.

Nu zag Zus3 vanmorgen een rouwadvertentie in de krant van hun dochter. En gelijk flitsen er weer jeugdfoto's door het universum. In de Geschwister-app. Ik ben op deze foto de tweede van rechts.

De Watergraafsmeer

Gelezen: Met moeder mee door Joyce Roodnat. Een boekje met verhalen over wandelingen door Amsterdam-Oost, de Watergraafsmeer. In de Terloops-reeks van uitgeverij Van Oorschot, waar ik er meer van gelezen heb. (Marjoleine Vos, Gerbrand Bakker, Willem-jan Otten, zo uit mijn hoofd. Allemaal mijn generatie, allemaal schrijvende wandelaars). Deze trof ik in de e-bibliotheek.

Roodnat is van 1955, was eerst filmrecensent en later kunstredacteur bij NRC, daar ken ik haar naam van, en later columnist. Verpletterend beeldschone vrouw, en met brille. Zij blijkt dus ook veel inspirerende stukken over wandelen geschreven te hebben, wist ik niet, die later gebundeld zijn in diverse boeken. Toen ik dit boek uit had heb ik er meteen een bij Boekwinkeltjes besteld. 

Ze kan heel goed vertellen. Hoe ze opgroeide in de Watergraafsmeer met een alleenstaande moeder die even getrouwd was met Bas Roodnat, Parool-journalist, maar alras verlaten. Ze woonden in een appartement vlak bij de Middenweg. Ze wandelden naat Betondorp, naar Zeeburg, Flevopark. Leuk natuurlijk omdat ik daar van 2010-2015 woonde en ook veel liep.

Dit boek bevat herinneringen aan haar moeder en aan de buurt, en ook verhalen over haar eigen dochter en moederschap, omdat ze heel veel hetzelfde deed als haar moeder. 

Alle boeken in de reeks 'Terloops':

https://www.boekhandeldouwes.nl/boekenlijst/424

Tot slot

Vandaag de laatste les alweer van de cursus Creatief Biografisch Schrijven. Jammer jammer jammer. Zo leuk als het is. 

Ditmaal moeten we een verhaal van onszelf voorlezen in een kleine groep, max 2 minuten. Ik ben nog een hele tijd bezig geweest om mijn verhaal(tje) over het oranje radiootje te halveren. Dan merk je dat andere mensen zich aan zo'n aanwijzing niet storen en drie keer zoveel tijd innemen. Die hebben thuis niet gelezen en geklokt. 

Eentje heeft een herinnering geschreven aan het in slaap vallen als kind van twee. Een heeft een logeerpartij als onderwerp op een boerderij waar de staart van een paard gecoupeerd werd. Het is al leuk om te luisteren, en we mogen een complimentje uitdelen en op een briefje schrijven.

Aan het eind van de les is iedereen vol lof over de juf. In november gaat ze een vervolgcursus geven. 

Op de achterbank

Gelezen: Terug op de achterbank van Olivier Willemsen, gevonden in de bieb hier in de wijk. Het verhaal: man van 42 is weer single. Zijn (ex-) geliefde Anna heeft het uitgemaakt omdat ze het zat was om alles voor hem op te knappen. Nu woont hij op een treurig flatje in Diemen, voor hem gevonden door de man van zijn beste vriendin. Nu gaat hij met zijn reeds lang gepensioneerde ouders mee op vakantie naar Frankrijk. Ze hadden hem uitgenodigd en die beste vriendin leek dat een goed idee. Terug op de achterbank. Het is op de een of andere manier heel herkenbaar, geestig ook wel, maar ook irritant dat die jongen/man geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn leven. 

Nooit van auteur Olivier Willemsen gehoord. Maar dat hoort bij de leeftijd. Hij woont in het Witsenhuis aan het Oosterpark in Amsterdam. 

Ik vind het leuk om te zien hoe hij allemaal zintuiglijke details beschrijft, precies zoals de docente van de schrijfcursus adviseert. Niet psychologiseren en reflecteren, maar laten zien, ruiken, ervaren. In de auto, in zijn jongenskamer, in het Franse huisje, op een terras, in de Franse supermarkt, je bent er helemaal bij.

Tuinbuurtje

Weer een middagje naar de tuin, want er thuis over nadenken helpt niet. Er is denk ik heel veel verzopen want het heeft hier van oktober tot eind februari onder water gestaan. Met leedwezen kijk ik naar de dode takken bij de bordjes 'brem' en 'hybiscus' om er maar een paar te noemen. Misschien is het beter om hier oeverplanten in de tuin te zetten. Langzaam komen hier en daar bloesems uit. De namen ben ik alweer vergeten.

Verder is het levendig om mij heen. Alice - die ik ken van de moestuinbakken uit de straat - heeft sinds een maand ook een tuin hier en is - hoewel behoorlijk tuinonwetend - stralend gelukkig. Buurman Richard die een maand of wat geleden een herseninfarct heeft gehad is er nu met een rollator en een schare getrouwen die zijn tuin omspitten. Hartverscheurend lief is dat.

Na een uurtje schoffelen, tuinafval verwijderen en weer een stukje veelbelovende orde creëren  beloon ik mijzelf met een kopje thee, luister ik naar het gekwinkeleer van de vogeltjes, en de playlist 'Classical Garden' om de middag te vervolmaken.

Goulash

Ik houd erg van suddervlees, maar niet zo van drie uur sudderen. Ik houd heel erg van goulash, maar dat maak ik dus nooit, en anderen eigenlijk ook niet, Maar nu zie ik bij Marleyspoon een recept van goulash met gehaktballen. Ganz einfach. Mmm. Ui, knoflook, wortel, tomatenpuree, grote witte bonen. Ik doe er ook een paprika in, het staat niet in het recept maar in goulash hoort paprika, vind ik. En goulashkruiden natuurlijk.

Geen idee hoe dit zou smaken met vegetarische gehaktballetjes. Lijkt me niks. 

Recept:

https://marleyspoon.nl/menu/69346-goulash-met-gehaktballen-met-cannellinibonen-en-dille

Snoeien

Eindelijk een dag zon. Dan is het echt weer leuk om naar de tuin te gaan. Vrijdag heb ik het 'akkertje' van de ergste onkruid ontdaan en er alvast een rabarberplant in gezet. Ik denk dat dat mijn aardappelveldje gaat worden. 

En vandaag snoei ik de drie vlinderstruikplanten en verwijder ik wat dood gras en hout. Ook probeer ik de borders een beetje schoon te harken. Dan krijg je toch meer een idee. De erwtjes- en bosuitjes-plantjes die ik zaterdag op de plantjesmarkt kocht zijn nog te iel voor de volle grond. Wordt vervolgd.

In Loving Memory

Vandaag is het een jaar geleden dat Will overleed. Ik mis haar nog elke dag. Maar het gemis wordt gelukkig minder fel. Met drie vriendinnen en een oude schoolvriend gaan we gedenken, herinneringen ophalen en bijkletsen. Dat doen we in het Diemerbos.

Deze foto was op Borkum, 2018. In onze reeks 'Voordeeluitjes' was dit ons 'voordeeluitje' naar Delfzijl met uitstapjes naar Appingedam en naar Borkum. Wat woei het die dag naar Borkum. 

Copa 71

Gezien de documentaire 'Copa71', over de officieuze eerste Wereldcup-voetbalwedstrijd voor vrouwen in Mexico in 1971. Een waanzinnig groot evenement in het Aztekenstadion met een capaciteit van ruim 83.000 toeschouwers, zat alle wedstrijden vol. Ter vergelijking: in de Johan Cruijff-Arena kunnen 55.000 mensen. En in het Abe Lenstra Stadion in Heerenveen waar ik onlangs was passen 23.000 mensen. 

Het toernooi uit 1971 is (nog steeds) niet erkend door de FIFA. Want voetbal was een mannensport en moest dat blijven. De film 'Copa71' is vertoond op het IDFA vorig jaar. Wat een enorm stadion is dat daar in México. En helemaal vol, met vooral mannen.

 

Geschiedenis van de tegenwerking van het vrouwenvoetbal:

https://npokennis.nl/longread/7578/sinds-wanneer-mogen-vrouwen-professioneel-voetballen

De documentaire:

https://www.2doc.nl/documentaires/2024/03/copa-71.html

Stortemelk

Vandaag op de Creatief Biografisch Schrijven-cursus (de vijfde en helaas een-na-laatste bijeenkomst alweer) doen we schrijven over een periode waar je zelf graag over wilt schrijven. Vlieland! Stortemelk! denk ik. 

En zo ploppen er uit mijn geheugen behalve beelden van onze tent(en) twee situaties op. Eenmaal was er iets dramatisch met de kerk. We gingen naar de kerk in een duistere beetje smoezelige stinkende bioschoopzaal, Bruins heette die geloof ik. Dat was de vrijgemaakte kerk, Artikel 31, voor wie dat wat zegt. We zaten midden in een kerkscheuring. Heel dramatisch was het allemaal. Met weer een diep dieptepunt in die bioscoopzaal. Maar de schrijfjuf heeft wijselijk al gezegd: neem nou niet te zware thema's, kies iets luchtigs.

Dus ik kies wat anders, het volksdansen op de camping, in recreatiegebouw De Bolder. Toen ik op de lagere school zat gingen we vele jaren naar Zeeland op vakantie, met veel sightseeing en steeds met z'n allen achter in de Oude Opel. Op een gegeven moment wilde Mutti dat niet meer. Zij wilde meer rust. Dus toen gingen we jarenlang zes weken in een tenthuisje op camping Stortemelk te Vlieland. Vati vond er niets aan, maar deze slag had zij gewonnen. Met z'n allen in die Opel Record van Emmen naar Harlingen. Dat was een ommelandse reis, want er waren toen nog nul snelwegen in het Noorden.

Vlieland was in mijn levensverhaal een plek waar nieuwe werelden lonkten. Er was veel te zien van andere mensen, hoe die leefden, jongeren die in kleine tentjes op het 'jongens-' danwel 'meisjeskamp' kampeerden. Wauw. Dat was nog eens vrijheid. Alleen al het met de bolderkar de boodschappen halen (bij de kampwinkel of  in het dorp) was voor mij een enorm avontuur. Ik vond het spannend om alleen te gaan.

In De Bolder deden we dus mee aan volksdansen. Ik was nog klein en dun en geheel niet uit de kluiten gewassen, maar wilde heel graag met de volwassenen meedansen, die veel uitbundiger en bloter gekleed waren dan ik van huis en onze kerk uit kende. Ik vond dat heel eng, of ik wel mee mocht doen, of ik niet afgewezen zou  worden, of ze mijn zweethandjes niet te warm vonden. 

Het is leuk om erover te schrijven. Geremde puber ontdekt de wereld. Volksdansen was vrolijk en democratisch voor iedereen.

De Sloterplas

Weer een Vonne van der Meer gelezen: Naar Lillehammer. Gevonden in de e-bibliotheek. Ik ben geloof ik echt een liefhebber van haar werk. Dit tamelijk nieuwe boek speelt zich af aan en rond de Sloterplas, waar zij en haar man (de schrijver Willem-Jan Otten) sinds een paar jaar zelf ook wonen. Daarvoor woonden ze in Naarden. Ik weet niet waarom, maar het boeit me waar ze wonen. Dat ze verhuisd zijn weet ik omdat ik een paar jaar geleden een wandel-essay van Otten las. Uit een leuke reeks van uitgeverij Van Oorschot in de corona-tijd. Hij beschreef hoe hij en Vonne elke dag een rondje om de Sloterplas, in tegengestelde richting. Halverwege komen ze elkaar dan even tegen. Ik ben altijd gefascineerd geweest door de Sloterplas en dat gruwelijke Amsterdam-Far-West dat allang niet meer gruwelijk is maar gewild.

Maar goed. In deze roman speelt een (pas gescheiden) vrouw van een jaar of vijftig de hoofdrol, die naar die markante jaren zestig-flats aan de Sloterplas is verhuisd en haar baan heeft opgezegd. Bij een wandelingetje door het park krijgt ze bij een speelplaats even de zorg voor een peutertje toebedeeld, de moeder (een beeldschone jonge Nigeriaanse) moet even wat doen. En die komt niet meer terug. Dus zit zij met dat meisje Faith.

Het heeft wel aspecten van een thriller, maar niet genoeg om het een spannend boek te noemen. Daarvoor kabbelt het teveel. Over de voorbije relatie met een verstikkend jaloerse man die alles wilde weten. Die zich al voor hij haar leerde kennen had laten steriliseren zodat zij nu geen kind heeft en diep verborgen kinderwens. Dus zo erg vindt ze de zorg voor het meisje niet. Maar wel dat ze niet weet wie de moeder is, waar die is, hoe ze die kan bereiken. Of ze weer terugkomt. Maar ze wil ook niet naar de politie.

Trage Post

Ik doe weer mee aan een seizoentje Trage Post. Dan sturen mensen die zich daarvoor aangemeld hebben elkaar per post  (al dan niet zelfgemaakte) ansichtkaarten. De vorige keer dat ik meedeed schreef ik me in bij de een groep in de Provincie Utrecht. Nu waren alle groepen vol, zeker wat oproepen tot aanmelden gemist, en kon ik alleen nog in de receptengroep. Je krijgt een lijstje namen en adressen en bij iedereen een introductie die ze zelf geschreven hebben. Ik heb geschreven dat ik glutenvrij en koolhydraatarm kook.

Ik vond het heel leuk, maar het was de eerste ronde dat ik meedeed ook wel een soort stress om elke keer iets origineels te bedenken. Nu maak ik het mezelf gemakkelijker. Ik stuur iedereen een dubbele kaart met voorop een printje van de bietentekening en binnenin links een recept van heerlijke bieten-pastinaak-appel-soep, en rechts een handgeschreven tekstje, toegeschreven naar wat ik weet van de geadresseerde.

Gisteren de eerste kaart gekregen van een dame uit Maartensdijk. Een recept van sinaasappel-amandelcake. Glutenvrij: ja, maar koolhydraatarm... nou nee. Dat is wel weer een wonderlijke bijkomstigheid, nu, dat ik het gevoel heb dat ik het recept móet maken en terugschrijven hoe lekker het was.

https://tragepost.nl/

Chiara

Gelezen: Gezond leven, bezield eten door Chiara Bots. Zij is een van de Zusters Clarissen te Megen, waar wij de afgelopen weel logeerden. De broodmaaltijden waren er erg sober, misschien vanwege de vastentijd, maar het warme eten (tussen de middag) smakelijk. Al deden de toetjes me soms aan Mutti's kookkunsten denken: yoghurt met witte suiker en griesmeelpap.

Ik herinner me dat er jaren geleden een kookboek is verschenen van Zuster Chiara, die toen abdis was te Megen. Nu is ze alweer 10 jaar ouder dan toen dat boek verscheen. 

Als we thuis komen bestel ik het boek tweedehands. Toen aten ze blijkbaar nog vlees, nu eten ze vegetarisch. Eerlijk gezgd vind ik het qua receptuur niet zo'n inspirerend kookboek. Maar veel foto's van de zusters die werken in de moestuin: leuk ter herinnering. 

Rabarber

Het is zaterdag, ik ga weer naar de plantjesmarkt. Vorige week had ik ook al gevraagd wat er nu begin maart al direct in de grond kan en hij had het over peultjes en uien. Deze week heeft hij ook snijbiet en rode biet op de kraam. Kan dat al in de grond  nu, vraag ik aan de  puberjongen die me moet helpen. Dat  moet hij even aan zijn vader vragen. Maar rabarber kan altijd, roept de vader. Dus koop ik mini-peultjes, mini-bosuitjes en een rabarberplant.

Ik doe weer een uurtje beetje borders aanharken op de tuin. De grond loswoelen. Het ziet er meteen een stuk verzorgder uit. Ik weet niet meer goed wat er stond en staat. De meeste bolletjes zijn niet uitgekomen. Waarschijnlijk zijn ze verzopen in de kletsnatte winter. En ik kan een vlinderstruik terugsnoeien. Verder weet ik het ook niet. Maar het is heel goed om er te zijn.

Marley Spoon

Na de sobere kloosterdagen (qua eten) ga ik eens lekker aan de ovenschotel. Ik heb een site Marley Spoon ontdekt die mooie maaltijden aanreikt en maaltijdboxen verkoopt. Maaltijdboxen begrijp ik niet niet zo goed, je kunt toch gewoon de ingrediënten gewoon pakken in de winkel. Nou ja, bij een maaltijdbox heb je een recept en hoef je niet te zoeken. Maar hoe moeilijk is het om zelf een paprika, een courgette een stuk halloumi, een blik lima-bonen en een blik tomatenblokjes te scoren? 

Der maaltijdbox zal wel een concept zijn voor hard werkende mensen met een hang naar een perfect eten en leven. En weinig tijd. En genoeg geld op de bank en een zucht naar gemak. Het zal zoiets zijn als Hello Fresh. Van Marley  Spoon zeggen ze zelf dat ze betere chef-koks en betere recepten hebben dan Hello Fresh.

Hoe dan ook: dit recept is verrukkelijk, in het bijzonder de gegrilde halloumi.

Het recept: https://marleyspoon.be/menu/46746-goedgevulde-ovenschotel-met-courgette-en-krokante-halloumi

De menu's:: https://marleyspoon.nl/menu

Meditatief Wandelen

In de bibliotheek van het klooster vind ik een boek over meditatief wandelen. Ik wandel veel, maar niet meditatief. Mijn wandelingen zijn meer avonturen, zoals gisteren door de blubber in de uiterwaarden van de Maas. Of naar Appeltern, waar zowel de route langs provinciale wegen, plaatselijke weggetjes met enorme weilanden en bio-industrie-boerderijen (BBB), en een grootschalig commercieel tuinproject wat tegenviel, maar als avontuur de moeite waard. De wereld lopend verkennen. Maar in het klooster ben je voor de binnenwereld, voor even géén prikkels uit de buitenwereld. Meditatief wandelen, hoe doe je dat? Je wandelt langzaam, op de ademhaling. Twee teugen in, twee teugen uit. Je rolt je voeten bewust af. Je neemt waar met al je zintuigen. Je plooit een glimlach om je mond en wordt vanzelf gelukkig. Aldus Thich Nhat Hanh. Ik was gisteren van plan zo te lopen, maar ik wilde ook naar de veerpont verderop, en dat zou ik nooit halen in dat meditatieve tempo.

Dus de laatste wandeling is een meditatieve wandeling door de tuin van het klooster. De glimlach op het gezicht, daar moet ik mij even toe zetten, maar toegegeven: het werkt wel. En dan nog een laatste rondje voor wat plaatjes.

In het Land van Maas en Waal

De 'Tuinen van Appeltern' staan al jaren in mijn geheugen gegrift. Daar wil ik ooit eens naar toe. Ze liggen een beetje uit de route, vandaar is het er nog nooit van gekomen, maar nu speur ik op de kaart en zie ik dat die tuinen hier 5 km vandaan liggen, aan de overkant van de Maas. Even met de pont over. 

Eigenlijk weet ik niets van die tuinen, maar ik stel me er iets heel romantisch bij voor. Zoals de tuinen in de Ooijpolder aan de Waal, oostelijk van Nijmegen. Nu dat zo onder handbereik ligt besluit ik er in de middag naar toe te lopen. 5 km heen 5 km terug. 's Morgens heb ik ook al 5 km gelopen naar naar een volgende veerpont naar Maasbommel. Toen was het stikmistig. Spooky. Vanmiddag schijnt de zon.

Het is een fantastisch rivier- en plassengebied. Ik denk dat het de laatste decennia ontwikkeld is om bij overvloedige regen mogelijke overstromingen voor te zijn. De wandeling is verder dan ik dacht, de tuinen liggen niet in, maar ver achter Appeltern. En het is een gigantisch commercieel gebeuren. Droomtuinen te koop. In concept. De een nog modieuzer dan de andere. Ik vind het vreselijk. Ik moet ook nog €18 entree betalen. Maar ja, nu ik er toch ben moet dat maar. Ik vrees dat het oorspronkelijke idee totaal uit zijn voegen gebarsten is.

https://appeltern.nl/nl/park_bezoeken/historie/

Zr. Nadia

Gelezen: Non in de bus door Nadia Kroon. Een dertigster vertelt over haar zoektocht naar een klooster dat haar past. Ik vond het in de bibliotheek hier. Er zijn nog altijd jongeren die verlangen naar het kloosterleven.  Zij hebben wen lange weg te gaan. De omgeving begrijpt het niet, er zijn zoveel kloosterorden met elk hun eigen regels en gebruiken. Er wonen vooral oudere mensen. Deze Nadia is van vrijgemaakte huize, uit IJmuiden, en ze wil in een klooster. Ze logeert in diverse kloosters waar ik ook gelogeerd heb, of anderzins bezocht heb: twee kloosters in Egmond, Oosterbeek, Megen, Hilversum.... Blijkbaar steekt het nogal nauw waar je je aan verbindt. Uiteindelijk wordt het van ganser harte Casella bij Hilversum, waar ik met enige regelmaat het labyrint loop. Dat is van de Zusters Augustinessen uit Utrecht. Die lopen in burgerkkeding en bewegen zich ook in de buitenwereld. Nadia kan haar baan in Haarlem gewoon behouden. Maar na verloop van tijd is ze bijkans overspannen omdat ze geacht wordt zich per dag vier uur sociaal met de gemeenschap bezig te houden. Eten,  kletsen, feestjes. Dar breekt haar op en ze treedt weer uit.

De poort

De middag breng ik door met tekenen van de poort van het klooster. Ik vind het nu al jammer dat we hier maar drie dagen kunnen zijn. Morgen nog een hele dag en dan is het donderdag alweer voorbij. Toen we twee jaar geleden in de Adelbert waren in Egmond mochten we langer blijven. Nu is er een soort onrust dat ik er alles uit wil halen wat erin zit. Elk uur vraag ik mij af: wat wil ik nu het liefst? Als ik eerlijk blijf ik dan het liefst de hele tijd in mijn kamertje. Mij verbazen over wat mandala's kleuren en tekeningen maken met me doen. Dat is het állerbelangrijkste. Naar de zusters kijken en luisteren, over ze lezen. Het is zo'n bijzonder leven hier.

Gangen en deuren

De lente is geloof ik weer voorbij. Het is helemaal grijs en mistig, maar toch ook mooi. Vooral de Maas is mooi. Het is nog een beetje wennen hier, het gebouw is een ongelofelijk doolhof, en een plattegrond zit niet in het pakket voor de gasten. 

Dus je (ver)dwaalt steeds door de gangen en deuren. Voor wie het niet kent: als gast krijg je in een klooster een eenvoudig eenpersoonskamertje met wastafel in het gastenverblijf, op de gang zijn wat douches en toiletten. Er zijn vijf 'diensten' per dag waarvan je er een paar geacht wordt mee te beleven. 07.45u, 12u, 17.45u en 20.30u. Die van 06.30u doe ik niet. Er zijn grenzen. Er zijn een paar zusters die héél mooi hemels zingen. Helaas is een van de mede-gasten zo geïnspireerd dat hij mee gaan brommen. Maar ik ga niet zeggen dat hij op moet houden.

Er zijn drie maaltijden per dag in de refter, dat is de eetzaal. De tafels staan in een grote kring langs de muur. Er zit niemand tegenover je. Eten is hier louter om te eten, niet om te kletsen. Het eten is héél sober. Ik heb alleen nog maar broodmaaltijden gehad: bruine boterhammen, plakken kaas, kruidenthee, een appel. drie keer per dag worden er in de gezamenlijke huiskamer kannen koffie/thee neergezet, dan kun je die daar nuttigen. Daar mag je eventueel praten, maar tot nu toe doet dat nog niemand.

Vanmorgen heb ik vóór de koffie de bibliotheek gescand, en een eerste rondje om het klooster gelopen. Wellicht ga ik vanmiddag wat verder, even met de pont naar de overkant. 

Om af te winden heb ik nu twee mandala's gekleurd. De eerste was - geïnspireerd op het felle lentelicht van gisteren - nogal kleurig. Dat vind ik niet zo mooi, dus direct een tweede geprobeerd. Gemende kleuren, meer ton sur ton.

Weer te Megen

Ik lig op mijn bedje in mijn kloostercel in het Clarissenklooster in Megen aan de Maas. Megen is een klein historisch stadje aan de Maas, onder de Rook van het lelijke Oss, beeldschoon landelijk met twee nog levendige kloosters. Er is een pont over de Maas naar Tiel, en aan de overkant ligt Appeltern met beroemde tuinen. 

In het klooster verkeer ik de komende dagen met mijn stapeltje boeken, mijn tekenspullen, mijn muziek en mijzelf. Vandaag is de lentezon losgebarsten en ik hoop dat dat zo blijft. 

Het is 12 jaar geleden dat ik hier ook was. 2012 was het. Toen sneeuwde het waanzinnig en maakte ik een enorme slip op de A2 bij Zaltbommel. Ik eindigde achterstevoren tegen de vangrail terwijl uit de sneeuwbui vrachtwagens naar me toe denderden. Ik wist zeker dat het mijn einde zou zijn. En wonder boven wonder kwam ik er totaal zonder kleerscheuren van af. 

Bobby was hier al een paar dagen. Ik zou mij bij hem voegen. Hij stond in de deuropening van het klooster en zei steeds: 'Kom nou binnen, het is koud!' maar ik wilde niet, ik moest vertellen wat er was gebeurd en nog even gillen. Het is hier een stilteklooster. Je wordt geacht te zwijgen. Normaal vind ik dat niet erg, maar toen ging dat niet. Ik dacht: niemand gelooft me, want ik had geen schrammetje.

De belevenis uit 2012:

http://lucietheodora.blogspot.com/2012/02/de-dood-in-de-ogen.html?m=1

De Kromme Boom

Er ligt nog een opdracht van de schrijfcursus. De afgelopen week was zo belachelijk druk (dat kwam natuurlijk van de voetbalwedstrijd in Heerenveen) dat ik er nog niet aan toegekomen ben. Morgen is alweer de vierde bijeenkomst en het zou jammer zijn om de opdracht over te slaan. 'Beschrijf je eerste herinnering', luidt die. Ik heb maar weinig herinneringen en van de herinneringen die ik heb weet ik niet of ze echte herinneringen zijn of vertelsels die zijn blijven hangen. 

Mijn eerste herinnering gaat over mijn allereerste schooldag. Ik denk naar de kleuterschool. Wij liepen naar school, het was ca 1 kilometer. De route voerde grotendeels langs het spoor. Als je op het kaartje kijkt zie je dat aan de andere kant van het spoor de dierentuin was, het 'Noorderdierenpark' heette het toen. Daarna 'Noorder Zoo' en nu 'Wild lands'. Het had indertijd alle oerwoudgeluiden die daarbij horen.

Wij liepen met een kluitje buurkinderen naar school. De herinnering is dat ik aan het eind van de Parallelweg bij de Kromme Boom weigerachtig op de grond ging liggen. Ik wilde niet naar school. Ik-wil-niet. En dat mijn grotere zussen en andere buurkinderen mij bij de armen en benen gepakt hebben en me naar school hebben gedragen / gezeuld. Het is een scherpe herinnering. Ik voel nog dat ik op de grond ging liggen en weigerde op te staan. Ook toen de andere oudere kinderen me zeulden ging ik niet zelf lopen.

Ik moet mijn herinnering opschrijven in de tegenwoordige tijd met veel zintuiglijke indrukken. Ik herinner me lage muurtjes langs het voetpad waar we over balanceerden, de plassen waar we in springen. 

Ik bel Zus1 om te vragen wat zij zich hiervan herinnert. Of het eenmalig was of vaker gebeurde, zelf vermoed ik dat het vaker was. Of ze toen kwaad op me was.

Femke & co

Ook atletiek kijken is veel leuker op de nieuwe grootbeeld tv. En al helemaal Femke Bol. Vannacht na de Eredivisie gezien te hebben zagen we al dat ze de 400 meter had gewonnen en met haar karakteristieke hoge stem uitkraamde: 'Ik wist wel dat ik hard kon, maar je moet het wel dóen!' Eigenlijk kijk ik vooral naar Femke Bol om na afloop haar eerste commentaar te horen. Ze zijn geweldig. Dat we niet eerder een grote tv hebben gekocht, zeggen we nu.

Lente

Ineens is het te warm met de winterjas aan. Ineens springen de crocusjes open. Ineens gaan mensen weer met elkaar praten op straat. Mijn plantenbak aan de straatkant vol witte druifjes, hyacinten, crocusjes en narcisjes is een waar conversation piece.

Kaapse Bossen

Met de Bayerische Freundin wandel ik 10 km door de Kaapse Bossen. Die liggen op de Utrechtse Heuvelrug tussen Doorn en Maarn. 

We kiezen de blauwe wandeling, 10 km, de 'hoogtepunten', vanaf een leuk restaurant Chalet St. Helenaheuvel. Helaas ben ik mijn printje van de wandeling vergeten mee te nemen, dus die hoogtepunten hebben we gemist.

https://www.natuurmonumenten.nl/natuurgebieden/kaapse-bossen/route/wandelroute-hoogtepunten-kaapse-bossen-doorn

One day

Sinds dinsdag hebben we de nieuwe grotere tv waar ik onverwacht erg gelukkig mee ben. Alleen al naar het Journaal kijken is qua beeld een groot genoegen. Het beeld is scherper en groter en je kan alle mensen onderscheiden, zeg maar. De grote proef komt straks bij het voetbal dat ik deze week in Heerenveen live zag. Al een paar keer heb ik gezegd dat ik zo blij ben met de tv. Bobby is ook blij, en blij dat ik blij ben, en hij wil nu weer meer series kijken want dat is al lang geleden dat we dat samen deden. Ik kijk mijn series meestal op de iPad. 

Nu hebben we op Netflix een nieuwe Britse serie uitgekozen: 'One Day', een zogeheten miniserie van 14 afleveringen. Naar de gelijknamige roman van David Nicholls uit 2009. Die ik in mijn boekenkast heb staan, maar ik weet er niets meer van. Ik kocht een tijdje Engelse boeken voor op vakantie omdat ik daar langer mee deed.

Deze serie kan ik van harte aanbevelen. Zo leuk en lief! Twee personages, Emma en Dexter, hebben elkaar op een afstudeerfeest leren kennen. Ze hebben een klik, maar het wordt nooit een liefde. Elke aflevering is één dag per jaar. Dexter is een hele knappe jongeman met veel charme waar iedereen voor valt. Met rijke ouders. Maar geen doel en drive. Zijn leven bestaat uit feesten en meisjes versieren en waar we nu zijn is hij presentator bij een tv-nachtprogramma. Emma is een Indiaas meisje, slim, creatief, wil theater maken, of literatuur.