Weer een klaar

Weer een werkweek voorbij. Weer een magazine af. Het was een te volle week. Ik tuimel van dag naar dag. Van avond naar ochtend. Van ochtend naar avond. Er is geen anecdote deze week. Hoop maar dat de lezers er straks een beetje van genieten.

Reizen

Onze nieuwe digitale special is live! Yeah. Mandy en ik  hebben enorm gezwoegd en stegen in de loop van de week in onze eigen ogen van een zesje via een zeven naar best een acht! We zijn er weer trots op. Bekijk hem vooral op de computer of de iPad, op de telefoon komt-ie niet zo heel goed uit. Zie: http://special.boekblad.nl/special-reisgidsen

Monday morning

De receptioniste van de Spoed Eisende Hulp zei vrijdagavond: 'Dan belt u maandagmorgen om half negen even voor een afspraak met de gipsafdeling.'

Eerst sta je een kwartier in de wacht. Dan hoor je een damesstem: 'Afspraken. Een momentje alstublieft.' En dan hoor je niets meer. Na tien minuten stilte denk ik: wat was ik ook alweer aan het doen? Ik hang maar op en probeer het nog een keer. Dan krijg ik de melding: 'Het is te druk. Probeert u het later nog maar een keer.'

Om vervolgens het autobus-systeem van Utrecht Noord-West naar Bunnik (Utrecht Zuid-oost) te gaan betreden. Je moet je gewoon níet opwinden en géén haast hebben. Het duurt ruim een uur. Je mist steeds net alles, ga daar nu maar van uit, dat is part of the game. Uiteindelijk kom je er wel.

Treintje

Helemáál ideaal is het niet met de trein. Hoe graag ik dat ook wil. Ik zet tegenwoordig in op de sprinter van 08.07u vanaf Zuilen. Dan moet ik uiterlijk 07.55 de deur uit. In de spits gaat er 4x per uur een trein. Maar al te vaak komt ie doodweg niet. En wat dan erg is: je weet niet waarom. Er zijn geen informatieborden. Wel is er af en toe een ingeblikte informatie-stem, maar die geeft alleen algemeenheden: zoals: 'De trein rijdt vandaag niet, zoekt u een bus naar Utrecht CS.' En doorgaans passeert er dan net een intercity het station, of een brandweerauto, zodat je net niets hoort. Slapstick.

Vandaag rijdt de trein slechts naar Utrecht CS. Daar hoor ik dat er een kapotte bovenleiding is tussen Utrcht en Bunnik. En dat ze niet weten hoe lang het duurt. Dus moeten alle mensen in bus 41 naar Wijk bij Duurstede. Dat past niet. Mensen wilt u nog een stukje doorlopen naar achteren? Dan kunnen er nog wat mensen bij. Drie keer vraagt de chauffeur dat. Wel leer ik hiervan dat het nieuwe NS-station Utrecht Leidsevaart (waarvan je denkt: wie moet hier nu wezen?) naast een ROC ligt. 

Nu heb ik de keuze: uitstappen in Bunnik-dorp en via het station omlopen om mijn fiets daar te halen, of uitstappen bij ons bedrijventerrein en vanmiddag helemaal naar het station lopen. Geloof ik dat ProRail de bovenleiding in één dag fikst?

Opening

Ik ga met de trein naar de Opening van het Boekenjaar. Die is in het drijvende Chinese restaurant Sea Palace tegenover de OBA. De gekneusde rib zorgt inderdaad voor nieuwe compensatiepijntjes. Het voelt of ik een verzwikte voet heb. Ik kan absoluut niet hollen en mis daardoor én heen én terug een trein. Dat onthaast.

Honderden mensen kletsen op de bovenverdieping van dit Sea Palace. Je pikt er maar wat uit om mee te socialiseren. We hebben onze nieuwe uitgeefster mee. Kijk, nieuwe uitgeefster! Dit zijn onze lezers. Verzin er wat op!

Werk

Ik ben weer naar het werk. De laagliggende bolide kan ik in en uit. Dat was het belangrijkste vraagstuk 'Je loopt nog wel heel voorzichtig', stellen de collegae vast.

Omdat me dat leuk lijkt bel ik Ben Tiggelaar. We hebben door mijn week ziekteverzuim vorige week op het nippertje nog 5 pagina's te vullen. In het kader van de Maand van de Spiritualiteit - die a.s. vrijdag begint - heeft Tiggelaar het essay geschreven met als thema 'werk'. Hoe wij mensen ons werk als plezieriger en zinvoller kunnen beleven. Ik heb mij met veel overtuigimgskracht in zijn agenda gewurmd. Ben belt mij, is de afspraak. 'Je houdt van Byzantijnse kerken', opent hij het gesprek. O. Hij heeft me gegoogeld. 'En je komt uit Emmen.' 'Ja', zeg ik, 'en jij uit Veendam.' Dat is een mooie begin. 

Hij wil dat ik het gesprek op band opneem. Dat doe ik niet, zeg ik, want dat kost veel te veel tijd. Ik maak er naar eer en geweten een mooi stuk van en als er iets niet helemaal klopt, dan verbeter je het maar.

Welke plaats heeft spiritualiteit in je leven vraag ik. Hij is namelijk een managementgoeroe, dat slag ken ik niet zo. Ik vind het vaak pakkemansen met veel hoogdravende blabla. Ik associeer dat vakgebied meer met gebakken lucht dan met spiritualiteit. Maar hij blijkt een ware christenziel. Hij wil graag bewerkstelligenen dat we prettiger werken, en zinvoller, en beter.

Zijn boekje opent ermee dat werk tegenwoordig voor ons veel identiteitbepalender is voor ons dan indertijd voor zijn ouders en grootouders. Dus ik denk dat hij ons gaat (be)leren hoe we ándere zaken weer belangrijk kunnen maken. Maar dat is niet zo. Dat zou flauw zijn, zegt hij. Het is zoals het is.

Anarchie

Hij belde op of ik vanmorgen op de persconferentie kwam. Die zou om 08.30 uur zijn, aan de Coolsingel te Rotterdam. Weet je wel wat je vraagt, zeg ik.

Om er op tijd te zijn moet ik al om 7 uur gaan rijden. Maar ik doe het en het is het waard. De boodschap is dat Donner in Rotterdam gaat verbouwen en uitbreiden, en het is allemaal bijzonder groots en ambitieus. En dat anderhalf jaar nadat al die grote boekwinkels failliet gingen zijn ze nu weer enorm: Scheltema Amsterdam, Van der Velde Groningen, Paagman Den Haag, Gianotten Tilburg... 

Bij Donner zijn ze heel verheugd dat ik er ben en dat is wederzijds. Tijdens een kopje kov ná de persconferentie praten we over het leven, zijn anarchistische karakter en dat van de boekhandel. Dat dat nu weer terug is. En dat iedereen dat /hen omarmt. Yeah.

Dat ik dat dan allemaal opschrijf ('Je hebt er een interview van gemaakt!') daar is hij heel blij verrast over. Wat dacht hij eigenlijk dat ik daar zat te doen?

Bellen

Belevenis van de dag: iemand moet Johan D. bellen en niemand wil. We moeten altijd iedereen maar bellen, dat is ons vak, maar toch is er vaak toch een soort drempel. En soms wil je gewoon NIET. Johan D bellen wil niemand. Dan moet ik maar. 

Als ik na een paar uur zoeken hem aan de lijn krijg ben ik eigenlijk vrij gauw door mijn vragen heen en uitgepraat. Hij rijdt ook nog door tunnels gedurende het korte gesprek. Maar ik weet er toch nog 4 alinea's van te knutselen. Hij wilde 'baas in eigen huis zijn', zei hij, en: 'Je kunt ons wel om een boodschap sturen'. 

Als je online een stukje over Johan D. schrijjft word je goed gelezen. De wetten van het internet.

Altijd vrolijk

Elke eerste woensdag van de maand, voordat we met het magazine naar de drukker gaan, is het altijd stressen. Alles moet op alle niveaus rond zijn en kloppen. De foto's, de teksten, de opmaak. Het ergste - voor mij - is de column. We hebben een jaar of wat geleden bedacht dat het leuk is om met een fotospread te openen. Maar dan moet je wel een leuke foto gevonden hebben. En hij moet zó high res zijn dat hij op A3-formaat scherp is. 

Ik heb geen foto. Alleen deze heb ik achter de hand, voor het geval ik geen andere vind. Ik vind 't een geweldige foto, maar wat moet ik er bij schrijven. Dinsdagochtend hak ik de knoop door dat deze het dan maar moet worden. De foto opgevraagd, maar woensdagmiddag is hij er nóg niet. Ik heb 'm ergens op Facebook gevonden, je gaat bellen, hij moet dan viavia komen. Niemand weet of de foto wel met een camera gemaakt is of met de telefoon. In dat laatste geval is hij niet bruikbaar. Je belt nog eens, ze beloven het, je wacht, wilt niet ongeduldig lijken maar de tijd gaat dringen. En je belt nog eens, en nog eens. 

De column kan ik pas bedenken als ik weet wat de foto is. De foto was gemaakt tijdens een boekpresentatie aan de Sloterplas. Een boek van schrijfster Anke Kranendonk, die opgroeide in een Pinkstergemeente-gezin, waar alle gezinsleden altijd vrolijk moesten zijn. En nu ik.

En - zoals het altijd gaat - het is weer af en klaar.

How fragile we are

Om vier uur worden we naar beneden genood, eerder gedirigeerd. Vrij dwingend. In de vergaderzaal zitten we met zes, zeven collega's tamelijk onwillig, want er moet nog zoveel werk gebeuren en ik wil voor de files naar huis. Mijn hele systeem slaat ervan op tilt.

Een van de collega's heeft een man op bezoek die een muzikant rondrijdt, en die wil graag een liedje voor ons zingen en spelen. Ik snap niet wie de man is, en niet wie de zanger is. De zanger is Zuid-Afrikaans, eigenlijk Zimbabwaans, vertelt de man. In Zuid-Afrika is hij heel beroemd, en morgen treedt hij op in Club Dauphine in Amsterdam. En nu dan ven voor ons zevenen  te Bunnik. Eén liedje maar.

Het is mooi. Hij zingt How fragile we are. Maar we zitten niet in de juiste mood. Het voelt raar, alsof het aan ons ligt dat we in ons hoofd geen ruimte hebben voor een liedje. Ik denk alleen maar: Ga weg! We voelen ons haast schuldig, maar we willen werken en/of weg. Als het liedje uit is klappen we natuurlijk wel, want dat het mooi is is ons niet ontgaan. Hoe heet je, vraag ik maar aan de muzikant, want zomaar weglopen is ook zo wat. Jeremy Olivier heet hij. En hoe laat treed je morgen op? Om half negen.

Pas tegen vijf uur lukt het me het pand te verlaten. Het regent erg. Bunnik staat vol auto's, want de A12 en de A27 staan helemaal vast. Waar ik langs moet.

Groene Hart

I

Heb een afspraak om 09.30u in Hoofddorp, wat volgens de Tomtom over de A2, de A9 en de A4 drie kwartier rijden is. Ik vertrek om kwart over acht, maar op de Zuilense Ring staat het verkeer al muurvast. Er is een file van 18 km van Utrecht naar Abcoude, zeggen ze op de radio. Dan steek ik de A2 maar over, naar Vleuten. Geen idee waar wat ligt, ik doe maar een beetje links rechts naar het noordwesten. Recht door het Groene Hart. Hemelsbreed is het  zelfs korter. Wat een mooie luchten. En ik kom nog op tijd ook.

Voor de topografie: ik kwam langs Maarssenbroek, Vleuten, Haarzuilens, Portengen, Kockengen, Wilnis, Mijdrecht, Amstelhoek, Uithoorn, Aalsmeer, Hoofddorp. 

Power Banks

Er lopen hele aardige jongelieden door de trein met een ingenieuze rugzak vol koffie, thee, bammetjes en snoep. Zij werken voor het bedrijf RailCatering. Wat zij ook aanbieden is een oplader voor de mobiele telefoon. Hij kost €12,50. Je kunt een volle oplader kopen en je mag een lege altijd omruilen voor een volle. 

Een prachtige oplossing voor de treinreiziger die panisch is voor een lege telefoon, zoals ikzelf. Ik zie er een groepje jonge vrouwen mee in de weer, wat is dat? Dat wil ik ook! Want ik moet te Zwolle een foto maken en de vraag is, lukt dat wel? Want met de uren hólt de batterijlading achteruit.

Het is een fijne ontdekking, deze Power Station in het klein, ik ben er heel blij mee. Maar ik geloof niet dat het modelletje erg solide is. Googelen levert op dat er veel meer veel solidere modellen zijn. Een nieuw attribuut voor in het moderne damestasje.

Stralen

Het is weer leuker dan verwacht. Je moet gewoon stralend de wereld tegemoet treden, houd ik mijzelf voor, en dan krijg je die straling vanzelf weer terug.

Laatst las ik - ik meen in De Correspondent - een verhaal over het fenomeen dat een babbeltje met een wildvreemde net zo gelukkig maakt als een fijn gesprek met een geliefde bekende. En hoe je zo'n gesprekje met een vreemde begint: met een groot compliment. Dat breekt het ijs enorm.

Het helpt ook dat ik daar te Zwolle Hani501 tegen het lijf loop. Kunnen we in gesprek met de mensen elkaar een beetje aanknopingspunten en onderwerpen aanreiken aan deze en gene.

Zoals elk jaar is het extra leuk om personages tegen het lijf te lopen die je alleen van de telefoon kent.

Botsing

Bij Ermelo is de trein in botsing gekomen met een persoon, roept de machinist eufemistisch om. We staan stil  in een maïsveld bij Putten en moeten terug naar Amersfoort, vervolgt hij. 'Dan kunt u via Deventer naar Zwolle.'

Ik had gedacht rond 14 uur in Zwolle te zijn, en dan een paar uur programma mee te maken. Dit ongeluk leidt tot minstens ruim uur vertraging. 

Misschien is dit ongeluk - welk drama zit hier achter - zal ik nooit weten - ook wel weer mooi. Je kunt niet anders dan je  overgeven aan de dingen. Om 17 uur word ik geacht een winnaar te twitteren en een foto aan Mandy appen. Verder ga ik maar wat flierefluiten en pierewaaien.

Japanse toestanden

Vandaag ga ik met de bus naar Bunnik, want vanavond ga ik naar Paradiso te Amsterdam. Ik ga ook maar weer eens het OV uitproberen. Van 17.30 tot 23 uur in Amsterdam parkeren kost al gauw 20 euro, plus uit eten, plus toegangskaartje... Eerder besloot ik dat het de ergernis en tijdwinst waard was, nu probeer ik toch weer de OV-experience. Het wordt een hele dag overstappen in meutes. Echt mijn hobby.

Mijn eigen Bus 3 vanaf het Prins Bernhardplein snap ik nu. Die rijdt op tijd en snel. In Bus 3 tref ik een buurvrouw in die webdesigner blijkt en in Amsterdam-Noord werkt. Ze werkt nu aan de site van de Vogelbescherming. Dat is leuk!

Dan moet ik op Utrecht Centraal Bus 41 naar Wijk bij Duurstede vinden, want die stopt dichter bij het werk dan de trein. Zoals bekend is het gebied rond Utrecht CS een onoverzichtelijke chaos. Voor de gemoedsrust kan men daar het beste een kwartier extra voor nemen. En inderdaad. Te Utrecht raak ik - ondanks grondige voorbereiding - verzeild op een verkeerd perron en wel op dat van de bus naar De Uithof. Hier zijn Japanse toestanden. Elke 5 minuten komt er een bus, maar die kan de toevloed studenten en wetenschappelijk medewerkers niet aan. Om het te reguleren staan er maar liefst vijf veiligheidsbeambten die de busreizigers in toom moeten houden. Ik mis mijn bus 41. Dat kwartiertje tijdverlies was dus goed ingeschat.

Als ik met de bolide was gegaan was ik al lang op het werk geweest. Al met al doe ik er 5 kwartier over, minus dat kwartier is dat dus een uur. Met de fiets is 19 km ook 5 kwartier. Leve de bolide.

Zitzakken

Het is zó komkommertijd, zo erg heb ik het nog nooit meegemaakt. Er is helemaal geen nieuws. Ik zoek me suf en kan ook helemaal geen leuke foto vinden voor bij de column. Deze column hebben we twee jaar geleden bedacht: een grote opvallende foto die je recht in je gezicht en je hart treft  en dan maak ik daar een luchtig-maar-diep (of diep-maar-luchtig) tekstje bij. Maar dan moet je wel een foto hebben. Bien vraagt: wanneer komt de column en ik piep: Ik heb geen foto! 

En dan komt Vinnie op de proppen met deze. Een event aan het IJ, waarin mensen die thuis niet aan lezen toekomen en groupe op blauwe zitzakken gaan zitten lezen. Daar heb ik natuurlijk 1001 gedachten over dus dan is de column er ook zo.

Levensles:  je moet vertrouwen hebben in de dingen. Alles komt altijd goed.

Pok!

Het is raar weer. De zon schijnt weer volop, maar het is in de ochtend nog hartstikke koud. Ik had het al eens over de temperatuurregeling (geen) op ons kantoor, waar de zon volop op de ramen staat die niet open kunnen. vanochtend hoor ik 'Pók'. Ik denk nog dat een vogel zich te pletter vliegt tegen het raam, maar zit te druk in een werkzaamheid om te kijken. Het raam blijkt gebarsten. Te strak in de sponning. 

De bolide (de middelste) staat er na de minieme oplapbeurt laatst weer keurig bij, niet?

OoVee

Het regent en ik moet om half 10 op het Rokin te Amsterdam zijn. Wat te doen? Zal ik met de bolide met grote kans op file en dan bij de Bijenkorf parkeren, of zal ik het OV eens uitproberen? Dat je niet via NS-Station Zuilen vlakbij hier moet, maar naar Utrecht CS dat is duidelijk. En ook dat je - als je met de fiets gaat - je minstens10 minuten moet uittrekken om je fiets ergens te parkeren. 

Omdat het regent valt de keuze ditmaal vrij eenvoudig op Bus 3, die vier keer per uur rijdt en op tijd. De heenweg stopt hij zelfs bij het Vredenburgviaduct bij de Van Sijpesteijnkade, en blijk ik binnen het kwartier hoog en droog op het station. (De terugweg op Utrecht CS zal ik op zoek naar busperron A. Dat adviseerde Reenske laatst als toevoeging bij mijn reisadvies Bus 3: 'Dan moet je er wel Perron A bij zeggen.' Zij had wat afgedwaald op dat Hoog Catharijne. Je hebt busperron A t/m E. De perrons A, B en C zijn aan de Centrumzijde, D en E zijn bij de Jaarbeurs. For whom it might concern.

Alle tijdwinst gaat overigens vervolgens geheel weer verloren aan vertraagde treinen en trams, maar als je je eraan overgeeft is dat allemaal helemaal niet zo erg. Met OV is het anderhalf uur heen en anderhalf uur terug. Een nadeel zijn wel de verlokkingen onderweg. Shoppen en eten. Ik koop een wit linnen colbertje, een wijde zwabberbroek (zwart met sterretjes), en nog wat witte t-shirtjes. Voor de tijd van het jaar.

Met de bolide was het denk ik 50 minuten plus wat parkeergeld geweest. Maar met minder verlokkingen. De bolide is véél (kosten)efficiënter. 

Hitte

Het kantoor waar wij werken heet volgens de verkoopborden aan het begin van het bedrijventerrein een 'kantoorvilla', maar dat zijn ze binnen zeker niet. Tenminste niet bij ons. Ik denk dat de ondernemers de bedrijfspanden hier casco konden kopen tegen een schappelijk prijsje. De ramen van ons kantoor zijn op het oosten en zuiden, ze kunnen niet open en er is geen airco. 

Blinderen is het enige wat erop zit. En de voordeur staat open, en verder staan er een stuk of vijf losse ventilatoren te zwaaien van de Blokker. 

En als je dan aan het eind van de dag weg wilt rijden dan heeft je bolide een hele dag in de brandende zon gestaan. Die van mij is nog van voor de airco. Thuis hebben we nog geen schuttingen of zonnewering, er is geen ontkomen aan te zon. Maar met de gordijnen dicht is het thuis beneden aardig koel. 

Het is vooral gutsen dezer dagen. 

Big Brother

 

Voortdurend ben ik in discussie met het project van Mijd-de-Galecopperbrug. Ze zijn die brug aan het verbouwen en bieden een kleine vergoeding aan als je als vaste gebruiker de brug in de spits mijdt. Big Brother volgt je met camera's, en controleert van alles. Ik dacht: ze volgen me toch, of ik meedoe of niet, dus doe ik maar mee. Kortom: ik heb me laten uitdagen om de brug in kwestie in de spits te mijden. 

Nu hebben ze via het RDW uitgevonden dat ik niet meer in Amsterdam woon en dus mag ik niet meer meedoen. Ik woon sinds 1 juni in Utrecht, schrijf ik ze. Dat dat is een beetje gelogen, maar mijn Amsterdamse huur betaalde ik tot 1 juni. Nu willen ze een pausibele verklaring hoe ik de brug zo heb weten te mijden als ik heb gedaan. Als ik die niet heb dan krijg ik de beloning niet, lees ik in een wantrouwige mail. Ik ben helemaal pissed. Míjd ik de brug, zoals jullie willen, is het wéér niet goed!