Van Ommen

Als je dan toch in Slot Zeist bent kun je ook naar een tentoonstelling van ene Erik van Ommen, vogelkunstenaar genoemd. Hij maakt gebruik van verschillende technieken: houtdruk, ets, aquarel, sumi-e en olieverf. Hoe eenvoudiger hoe mooier. Zo beeldschoon, zo raak. Hij tekent buiten en kijkt door een groothoeklens om de dieren goed te bestuderen.

https://www.erikvanommen.nl/kunstenaar/

Zen-Zien-Tekenen

Vandaag ben ik voor de tweede keer op stap met het tekenclubje Zen-Zien-Tekenen. De eerste zaterdag van de maand. Ze hebben ditmaal afgesproken in Slot Zeist. We zijn met zijn vieren. Er is daar ook een tentoonstelling van Erik van Ommen die landschappen en vogels schildert. In hun restaurant is het te druk dus zoeken we een plekje in de galerie en het museumwinkeltje. Het zijn geen ideale plekken om te tekenen, maar je doet het er maar mee. Dat is het leuke spirituele ervan: je bent wat men noemt heel erg in het hier-en-nu. Daar moet je er wat van maken. En dan komt er wat.

Bij het brainstormen over locaties nodig ik ze uit op mijn volkstuin. Maar als dat in Oud Zuilen blijkt te zijn vinden de dames dat véél te ver weg. Zij wonen in Bilthoven, Amerongen en dat soort oorden. Ik zeg nog: ik ben toch ook hier? Het was maar 20 minuten rijden. Maar zo werkt dat niet in die koppies.

Mochi

De Bayerische Freundin heeft sinds Weihnachten het hondje van haar Berlijnse zoon te logeren voor drie weken. Volgens haar is het diertje een kruising tussen een teckel en een Jack Russell. Mochi heet hij. Dat is ook de naam van een Japans rijstgerecht. We lopen op Landgoed Beerschoten en alle andere hondenbezitters barsten in kirren uit. Middernachtelijk krijg ik ineens de geest. Morgen afmaken.

Jongensuur

In de kleine theaters speelt momenteel een voorstelling 'Jongensuren' naar de gelijknamige roman van Andreas Burnier. Zij was in mijn vroeglesbische periode een groot lichtend voorbeeld, evenals Doeschka Meijsing. Zij bezondigden zich niet aan bet radicaal feminisme, wat ik een groot pré vond. Ze wordt nu door jonge queers (her)ontdekt. Al weken geleden heb ik kaarten voor de voorstelling besteld, volgende week vrijdag, maar het theater waarin het gespeeld wordt (Kikker) werkt met een onbegrijpelijk wachtlijstsysteem. 

Enfin. Bij de bibliotheek had ik een bloemlezing van brieven en artikelen en interviews werk besteld, Privédomein, samengesteld door Ronit Palache, en die komt vandaag binnen. Ik lees de uitgebreide inleding over haar leven, maar de artikelen en brieven spreken me vooralsnog niet zo aan, ik wil eerst haar romans zelf (weer) lezen. Het jongensmeisje dat ze was sprak me intertijd erg aan. Dat weet ik nog heel goed. De brutaliteit ook. Ik weet alleen niet meer wat ik gelezen heb. Was het Het Jongensuur? Of Een tevreden lach? Ik hoef alleen maar de trap op naar onze bibliotheek te lopen om te kijken welke titels ik in de kast heb staan, maar daar ben ik te lui voor, dus download ik Het jongensuur via de e-bibliotheek. En ook maar meteen de biografie van Burnier.

In een adem uitgelezen. Gaat over de onderduiktijd van Haags joods jongensmeisje Simone. Van haar negende tot haar twaalfde woonde ze op heel veel verschillende onderduikadressen op het Nederlandse platteland. Allerlei geloven en gezindten. Nee dit heb ik niet eerder gelezen. Een tevreden lach moet het geweest zijn dat mij zo verpletterde in die tijd.

Over de voorstelling:

https://www.theaterkrant.nl/recensie/jongensuren/koen-verheijden-toneelschuur-producties/

Naar m'n huisje

Het is 2 januari, het is volbracht, alle feestdagen zijn voorbij, het leven is weer gewoon, hoera. En de zon schijnt ook nog. 

Ik ga naar mijn volkstuinhuisje, waar ik sinds 30 november niet meer geweest ben. Het is er lang zo nat niet als januari vorig jaar: toen stond mijn hele tuin onder water. Er staat nog een afwasje van de laatste keer, toen we een slot-etentje met de tuinvriendinnen deden. 

Ik stuur ze een appje of toevallig iemand zin heeft om koffie of thee te komen drinken. Twee van de drie komen zowaar. Om de beurt. Dat is leuk. Het petroliekacheltje snort gezellig. Het is alleen wel zo dat de ramen steeds beslaan van alle vocht, dus elk kwartier zeem ik ze even droog. 

Nu nog weer een nieuw radiootje (met batterijen en Bluetooth). Het geld van het vorige dat kapot gegaan was, heb ik teruggekregen. Ik ga er maar van  uit dat ik pech had en precies dezelfde. Alle transistor-radio'tjes op batterijen heten ineens 'noodradio's', sinds de boodschap van Rutte dat we ons op een oorlog moeten voorbereiden. 

.

Vispannetje a la Ans

Het recept 'Vispannetje à la Ans' staat zowel bij Chicks Love Food als bij de Jumbo. En die hebben het weer van Smulweb. Erg lekker verjaardagsrecept. Met kabeljauw en garnalen, uit paprika, champignons en courgette, in een saus van yoghurt, mosterd en rode pesto. Ik serveer er aardappeltjes naast, en sperziebonen, dan kan het koolhydraatarm. Rijst of pasta kan natuurlijk ook.

https://chickslovefood.com/recept/vispannetje-a-la-ans/

Gelukkig Nieuwjaar

Sinds een paar jaar stuur ik weer nieuwjaarskaartjes per post. De kerst- en nieuwjaarswensen via Whatsapp zijn ook mooi en goed bedoeld, maar het kaartje vind ik iets persoonlijker en nadrukkelijker. Ook omdat de wensen vaak via groepen tot je komen word je erdoor overladen. Filmpjes. De collega's van de Buurttaxi, het koor, de gymnastiek, het Park, de tuinvriendinnen, de Duitse vriendinnen, de collega's van de maaltijdbezorging, de Geschwister. Alsmaar bevind ik mij in dubio of ik ook was moet/zal sturen of niet. Of het onattent is als ik niet ook wat stuur. Maar iets in me verzet zich er tegen. Ik stuur nu soms een hartje terug.

We hebben een gezellige Oudejaarsavond. Vanwege Bobby's verjaardag op Nieuwjaarsdag doen wij met Oudjaar al jaren geen feestjes meer. Ik sta er helemaal achter, maar vind het toch ook een beetje saai. Tot onze verrassing staan halverwege de avond Zus+Zwager3 op de stoep. Met wie we een lange en genoeglijke avond hebben. Hoewel tegenwoordig in Utrecht vuurwerk verboden is, is er geweldig veel en mooi vuurwerk in de buurt.