De groef

Gelezen: De groef door Maartje Wortel, gevonden in de e-bibliotheek. Weer een boekje in de reeks 'Terloops' van uitgeverij Van Oorschot. Ik heb er inmiddels heel wat gelezen, geïnteresseerd in wandelen als ik ben. Maartje Wortel woont aan / loopt door in het Oosterpark in Amsterdam, naast/achter het Tropenmuseum. Samen met haar beste vriendin de schrijfster Niña Weijers die dan in het Willem Witsenhuis aan de Oosterparkstraat woont. Mij als oud-Amsterdammer allemaal zeer bekend.

Maartje is een persoon met een nogal obsessieve geest, die de dagelijkse rondwandelingen in fit niet al te grote park gebruikt om de dingen te verwerken, zoals een verloren gegane liefde. En Niña luistert en zegt af en toe iets relativerends. Niña  heeft een nieuwe verkering die door Maartje De Koning wordt genoemd en die in werkelijkheid Arnon Grunberg is. Maar ten tijde van dit verhaal is dat allemaal nog pril en gaat Niña nog in Almere wonen als writer in residence. Dus moet Maartje die wandelingen alleen gaan doen.

Ik lees haar graag. 

Werkstress

Opeens zit ik in weer een nieuwe groepsapp en wel in die van de maaltijdbezorgers regio Utrecht Nieuwegein. Ik doe dit maaltijden bezorgen nu alweer vijf maanden. Op zich vind ik het leuk werk, maar er zijn wel iets te vaak vaak wat ontregelende details waardoor je stress ervaart. Bijvoorbeeld dat er zes koeltassen met maaltijden zijn terwijl je in je auto maar plaats hebt voor vijf, en echt geen zes. Het zijn grote zware krengen, die koeltassen. Of dat je een onlogische route krijgt waardoor je onnodig lang moet (om)rijden. En als je er over gaat mailen dan geven verschillende medewerkers van de afdeling Logistics verschillende en tegenstrijdige antwoorden. 

Dus als een fellow-bezorger in de groepsapp meldt dat hij ermee stopt omdat hij teveel stress ervaart, dan begrijp ik dat wel. Iemand anders meldt dat hij zijn max aantal tassen op 4 heeft gezet, en dat sindsdien het werk veel relaxter is. Dan verdien je wat minder, maar je hebt geen stress.

Dus als ik vanochtend mijn route download en doorlees zie ik weer staan dat ik 6 tassen heb. Grr. Ik weer in discussie met Logistics, dat ik geen plek heb voor 6, en dat er bij mijn naam toch duidelijk max 5 staat. Een heel geheen-en-weer, met als conclusie dat ik dan maar het beste mijn max aantal op 4 kan zetten. Maar als ik vervolgens arriveer bij het depot dan staan daar gewoon 5 koeltassen voor mij.

Vandaag heb ik veel nieuwe adressen in mijn route. Het zal met de kerstvakantie te maken hebben? Dat betekent veel zoeken in hofjes en appartementencomplexen naar het juiste nummer. Afwachten wat er gebeurt als iemand niet (meteen) open doet. Soms zijn oude mensen heel traag. Het is niet de bedoeling dat je de maaltijden voor de deur zet. Ze moeten gekoeld bewaard. Dan maar buren proberen. 

Bij een paar nieuwe klanten moet ik de doos openscheuren op hun aanrecht en de maaltijden in de koelkast zetten. Bij een blinde mevrouw moet ik zeggen wat erin zit. Ik heb ook een paar bijzonder verwaarloosde villa's met versmoezelde oude bewoners. Het bijzonderste nieuwe adres is een caravanpark in Hollandsche Rading, waar ik in het aardedonker een heel eind op moet. Lopend, want ik kan niet door de slagboom. Moeilijk te vinden. Een jonge medebewoonster is behulpzaam. Het eten is voor een oud echtpaar dat daar permanent in die caravan woont, net als de meeste andere mensen trouwens. Wel heel gezellig, zo'n caravancommunity. Ook bij deze mensen moet ik binnenkomen en uitpakken. De werkdag is bijzonder avontuurlijk.

Stammering ballad

Gezien: een mooie VPRO-documentaire over een Chinese folkzanger Ga Song die probeert beroemd te worden met zijn folksongs. Tip van Elly. We tippen elkaar documentaires en podcasts.

Ga Song leeft voor zijn muziek en treedt kriskras door het land op. Soms alleen, soms met bevriende muzikanten. Je volgt hem op zijn trips langs steden, de Gele Rivier, zijn ouders, zijn grootouders. Ooit woonde zijn familie in de bergen, hij als kind ook, maar het land verdroogde en mensen werden verplaatst naar de rivier, waar het keihard werken was in de akkerbouw. Om meer te verdienen trokken zijn ouders naar de stad waar ze nu rotbaantjes hebben en niet gelukkig zijn. We zien het allemaal: de muziek van de mensen in de bergen, de familie in armoedige omstandigheden, de uitgaansgelegenheden, de treinen, de snelwegen, de bergafgravingen, de zoekende zanger. Het is een heel ander China dan je op je netvlies hebt.

Ik heb 'm gezien op NPO Plus, Elly zei dat ze hem gezien had op NPO 2 Extra. Ik kan geen link vinden.

Antoine

De priester Antoine Bodar is 80 geworden en KRO-NCRV heeft een lang programma aan hem gewijd. Eerst een lang vraaggesprek met Annemiek Schrijver, en dan een compilatie van programma's waar hij aan meegewerkt heeft, al vanaf eind jaren zestig. 

Ik heb hem altijd met een half oog/oor gevolgd, maar hij klonk me altijd te traditioneel Rooms in de oren om goed naar hem te luisteren. Maar toch intrigerend..Ooit in de jaren negentig hadden Bobby en ik een bijzondere collega Marion, die nooit haar deadlines haalde en altijd 's morgens haar dromen vertelde, al dan niet erotisch. En op een ochtend vertelde ze dat ze van Antoine Bodar gedroomd had. Dat moet gekomen zijn toen hij werd geïnterviewd door Sonja Barend. 

Sonja en Antoine hadden even een diepe klik, terwijl zij hem over het celibaat bevroeg flirtte hij met haar en zij raakte daar erg van in de war. De jonge Antoine was een zeer sensuele jongen. Het was dat hij zo traditioneel formeel Rooms praatte dat zijn charme niet bij mij overkwam. 

Later kwam hij in diverse talkshows om het standpunt van de RK kerk toe lichten inzake de misbruikschandalen. Hij keurde het af maar zei ook dat je het in het licht van de tijd moest zien. Nog weer later (nog niet zo lang geleden) deed hij voor de KRO reisprogramma's naar Assisi en het Meer van Galileï. 

Nu ben ik wel geroerd door zijn ouderdom sn kwetsbaarheid. Annemieke zegt dat hij zo'n sensuele man is. Hij zegt dat zij zo'n sensuele vrouw is. Ze glumlachen breed naar elkaar. Hij wordt nauwelijks meer gebeld, vertelt hij, en als de telefoon gaat neemt hij niet op. De ouderdom.

Weer een uitvaart

Derde kerstdag 's ochtends is de uitvaart van Bobby's nicht Sonja. In het crematorium van Amersfoort. Ze woonde alleen, had maar één broer, maar heel veel vrienden en (oud-)collega's. En de Neven en Nichten met aanhang. Er zijn wel 200 mensen ofzo. Bijna allemaal zestigers. Weinig jonger. Heel anders dan een maand daarvoor, bij de uitvaart van ons nichtje van ca 45. Daar waren veel gezinnen met kinderen. Een nichtje van moederskant spreekt, een vriendin, een oude vriend, een ex. En zelf spreekt ze ook, op band. Mooie muziek. Popmuziek. 

Bloemkoolpuree met paddenstoelen en gesmolten mozzarella

De rest van december gaan we sober doen. Op een site 'Makkelijk Afvallen' stuit ik op een mooi recept met bloemkoolpuree, kikkererwten, champignons en mozzarella. Je verzint het niet maar het is basic, gezond en lekker.

Recept: https://makkelijkafvallen.nl/recepten/bloemkoolpuree-met-gebakken-paddestoelen/

Gelezen in 2024

Het is weer tijd voor de jaarlijkse leeslijst. Ik dacht dat ik veel meer had gelezen dan vorig jaar, maar het zijn er maar vijf meer.

1. Cecile Pin, Dolende zielen (Hollands Diep)
2. Fieke Gosselaar, Als je ze kent (Ambo Anthos)
3. Connie Palmen, Voornamelijk vrouwen (Prometheus)
4. Marja Pruis, Huiswerk (Pluim)
5. Nadia Kroon, Non in de bus (Ark Media)

6. Nguyen Anh-Huong & Thich Nhat Hanh, Meditatief wandelen (Panta Rhei)
7. Chiara Bots, Gezond leven, bezield eten (Ten Have)
8. Vonne van der Meer, Naar Lillehammer (Atlas Contact)
9.  Olivier Willemsen, Terug op de achterbank (De Harmonie)
10. Joyce Roodnat Met moeder mee  (Van Oorschot)

11. Marie Darrieussecq, Hier zijn is heerlijk (over Paula Modersohn-Becker) (AP)
12. Karel Glastra van Loon, De passievrucht (L.J.Veen)
13. Inge de Bever, Moederland (Van Oorschot)
14. Libby Page, Het eiland (Ambo Anthos)
15. Yolanda Entius, Om en nabij (Van Oorschot)

16. Yolanda Entius, Niet ik (Van Oorschot)
17. Detlev van Heest, Parkeren in Hilversum (Van Oorschot)
18. Camilla Grebe, De minnares (Cargo)
19. Renée van Marissing, Parttime astronaut (Atlas Contact)
20. Mary Michon, Van die damesdingen. Over de kunst van het ouder worden (Archipel)

21. Jay Shetty, Denk als een Monnik (Thema)
22. Femke Vindevogel, Confituurwijk (Van Oorschot)
23. Herman Stevens, De Schandalen (Prometheus)
24. Eva Meijer, Zee nu (Cossee)
25. Rune Christiansen, De eenzaamheid in het leven van Lydia Ernemen (Oevers)

26. Mathijs Deen, Onder de mensen (Thomas Rap)
27. Thomas Heerma van Vos, Omwegen (Van Oorschot)
28. Jonathan Coe, Nummer 11 (De Bezige Bij)
29. Tom Hodgkinson, Lof der Luiheid. Wenken voor de beoefenaar (De Bezige Bij)
30. Thomas van der Meer, Welkom bij de club (Pluim)

31. Petra Possel, De stad uit (Podium)
32. Joke van Leeuwen, Ik dacht dat jij (Querido)
33. Mathijs Deen, De Hollander (Alfabet Uitgevers)
34. Jannetje Koelewijn, Late liefde  (Van Oorschot)
35. Vonne van der Meer, Letselschade (Atlas Contact)

Gelezen in  2023:
https://lucietheodora.blogspot.com/2023/12/gelezen-in-2023.html

Tweede Kerstdag

Ze hadden het al voorspeld op het Nieuws, dat het een grijze dag zou worden. Maar zo grijs? We rijden in etappes. Eerst van KiKo naar Goldberg, waar een benzinepomp is met Super-benzine voor €1,70. Dan naar Schwerin waar we een bijna snelweg bereiken. Dat is een uur. Dan naar Hamburg, dat is nog een uur. Daar is van deze kant af een heel stomme benzinepomp met alleen automatenkoffie à €4,20, maar je moet toch wat. Dan naar Bremen en door naar Osnabrück, nu drie uur rijden en ergens in between een break met een saladebowl in een Raststätte. En dan de afslag naar Nederland. De heenweg hadden we grenscontrole, hier staat niets. Elke keer weet je dat het erg zal zijn, maar dat het het waard was /is.

Heiligabend

Het gezinsleven op het platteland van MeckPom is rijk en vol tradities. Heiligabend begint om 15u met koffie met tulband die natuurlijk eerst gebakken moet worden. Daarna hebben we om 17u in het middeleeuwse dorpskerkje het Krippenspiel over de geboorte van Jezus, waar kinderen uit de omliggende dorpen aan meedoen. Engelen, herders, Jozef en Maria, wijzen. Zus4 is de regisseur en producent. Het kerkje waar normaal nooit iemand komt is nu bomvol met trotse familieleden. Het is hartverscheurend prachtig van toewijding en knulligheid. Ik zit naast een soort stokoude gravin. Na afloop drinken alle mensen tesamen Glühwein in de dorpsstraat. 

Dan is het tijd voor Glühwein thuis en de Bescherung: de pakjesavond. De vader, de moeder en de zonen hebben mooie cadeaus voor elkaar gekocht en volverwachting onder de kerstboom gelegd. Wij logees uit Holland kennen dat niet zo en hebben géén pakjes meegenomen. Van tevoren hadden we zelfs iets licht afwerends van: we-hebben-toch-allemaal-alles-al. Maar het is erg leuk om de vreugde van het geven en ontvangen mee te maken. Ik krijg onder andere twee boeken: een Duitse hitroman en een boek over kunst-kijken en kunst-bespiegelen. 

Dan gaan we Kartoffelsalat met worstjes eten.

En als dat allemaal op is is het tijd om naar de Dom in Güstrow te gaan alwaar een grote Kerstnachtdienst is met een optreden van het koor van het Gymnasium, waar de Neven vroeger ook op gezeten hebben. Het begint om 23u, denken we, en we scheuren er in het holst van de nacht in de nieuwe elektrische Mini van Zus4 naar toe. We blijken ons half uur vergist te hebben en we vallen midden in een eindeloze preek in een bomvolle kerk. Maar wel een práchtige kerk. En een hemels koor. Met eindeloos napraten op straat. Weihnachten is alles behalve saai in Duitsland. Een beetje misselijk en bleek van vermoeidheid rollen we diep in de nacht in bed. Ik ben bang dat we vandaag het Familieontbijt niet halen..

Letselschade

Gelezen: Letselschade door Vonne van der Meer. Een jonge vrouw Lucia heeft na een ski-ongeluk een dwarslaesie gekregen en is van onderen geheel verlamd. Er is geen verbetering mogelijk en ze verblijft in een duur maar saai instituut. 

Er komt een letselschade-specialist op bezoek die een rapport moet schrijven over hoe haar leven er uit had kunnen zien was ze gezond gebleven. Om op grond van dat ideale plaatje (goeie baan, man, kinderen, mooi huis, prachtige vakanties) er een zo hoog mogelijke schadeclaim uit te halen. Dat beschrijft de letselschadespecialist, een bijna gepensioneerde man. Dat haar leven in werkelijkheid helemaal niet zo ideaal was geweest beslaat de helft van het boek. De vader die zakenman was en veel van huis, de moeder die alcoholist was. Haar relaties met getrouwde mannen.

Bijzonder boek. Mooi.

Naar de Kerstmarkt

Twee (?) jaar geleden was ik met Zus4 naar de kerstmarkt in Schwerin en dat vond ik toen gewéldig leuk. Schwerin is de hoofdstad van MeckPom. Het sneeuwde, we kochten mutsen, oorwarmers, wanten, en een flesje arabische parfumolie, we dronken een Glühwein en gingen Pakistaans uit eten. Voor mij was het de eerste leuke Kerstmarkt ooit. De andere die ik bezocht waren tijdens novembervakanties in Bitburg, Trier en Koblenz. Altijd koud en met motregen. Die topervaring wil ik graag opnieuw, maar niemand wil mee.

Wat ik in vreemde steden altijd een drempel vind is het parkeren. In Nederland gebruik ik al jaren de ANWB-parkeer-app, tot volle tevredenheid. Maar die doet het niet in het buitenland. Op advies van Zus4 download en installeer ik een nieuwe internationale parkeerapp: Easypark. 

Ik dacht dat ik de parkeerplaats van de Lidl had gevonden, maar ik blijk terechtgekomen op een parkeerplaats met slagboom en kentekenherkenning. Daar werkt een parkeerapp niet. Bij het inrijden krijg je geen bonnetje. Hoe werkt dit nou weer? Doet mijn betaalpas het straks wel? Ik vind parkeergarages en dit soort parkeerplaatsen vanwege de voortdurende innovaties zo spannend dat ik er bijna om zou thuisblijven. Als ik dit aan de Geschwister vertel hebben zij dat ook. Ze vinden me best dapper dat ik het allemaal aanga.

Bij het uitrijden rijdt er net vóór mij een mevrouw uit die dus niet door de slagboom komt. De oerangst. Ze houdt er kaartjes en pasjes voor maar niets werkt. Zij helemaal wanhopig. Ze moet daar weg, want zo kan er niemand uit. Ze moet terug. Een heel gedoe. En dan mag ik. Bij de betaalautomaat heb ik mijn kenteken ingetoetst en moest ik €5 betalen. Dat lukte met contactloos betalen en nu is dus de proef op de som. En... de slagboom gaat gewoon open. Soms valt het mee.

Hitster

Elke avond spelen we een nieuw spel dat erg in de mode is: Hitster. Het gaat om (pop)muziekkennis. Met kaartjes met een qr-code en een telefoon met Spotify tover je muziekfragmenten op tafel. Je moet raden wanneer her nummer uitkwam en/of een hit was. Maar jw hoeft niet precies het jaartal te weten, alleen of het vroeger of later was dan een jaartal dat je getrokken hebt.  Het is wel een lollig spel. Ook als je niet veel actieve muziekkennis hebt (en dat denkt iedereen van zichzelf) kun je leuk meespelen. Spelers met veel

muziekkennis (wie zingt dit, hoe heet dit nummer, welk jaar...) zullen er waarschijnlijk meer competitie en plezier aan beleven.

Late liefde

Gelezen: Late liefde door Jannetje Koelewijn. Een geschenk van Zwager4. Ik heb al heel wat van haar gelezen. Ze schrijft vaak biografische verhalen over mensen in haar nabije omgeving. Haar ouders, grootouders, moeder. Heel liefdevol en geinteresseerd. 

Dit boek gaat over haar vroegere professor in de Neerlandistiek aan deVU: Margaretha Schenkeveld (1928), die al ver in de negentig is als ze elkaar weer ontmoeten wat tot interviews en vriendschap leidt. En dit boek. 

Ik krijg het omdat ik ooit ook Nederlands heb gestudeerd en Zwager4 mij - denk ik - als neerlandica ziet. Voor mij is die universitaire studie heel ver weg gezakt en omdat ik hem niet afgemaakt heb ook niet erg zelfbeeld bepalend. Koelewijn is wel afgestudeerd in de neerlandistiek maar zij is journalist (NRC) en schrijfster geworden. 

Het boek gaat over Greets levensgeschiedenis, haar carrière, haar (mantel)zorg voor ouders en later haar man. En de bezoekjes. Heel mooi lief boek. Greet vond pas laat in haar leven haar grote liefde, die haar vroegere leraar Grieks was. Ze was na de middelbare school bevriend geworden met zijn vrouw en huisvriendin van het gezin.

Naar Teterow

Op internet heb ik gevonden dat er vandaag een Weihnachtscantate is in de Katholische Kirche in Teterow, een plaats 35 km noordoostelijk van Krakow. Katholisch is hier bijzonder, want de meeste kerken zijn evangelisch. Het is geen oud kerkje helaas, maar iets nieuws, van na de Wende. Je hebt te een ideaalplaatje van zo'n concert in je hoofd en de werkelijkheid zal anders zijn. Zus2 gaat mee. Zus4 en Bobby houden zich bezig met nieuwe lampen in de keuken. 

Bij Teterow is een meer(tje) met eilandjes en schöne Aussichte, dus eerst gaan we daar een wandeling maken. Van mijn wandel-app had de indruk dat een brug de eilandjes verbindt: een groene stippellijn, maar daar blijkt een voetveer te varen, maar niet 's winters. Dus wandelen we op een ander eilandje. Volgens mijn wandel-app zou daar een voetpad lopen, maar dat wat voor een voetpad doorgaat wordt steeds minder voetpad tot we rond dolen en klauteren en struikelen, en nergens is meer een pad te bekennen. Echt een bezigheid voor senioren. Gehavend komen we weer terug bij de auto.

Het concert is hartverscheurend prachtig. Een echt amateurconcert met koor, kinderkoor en orkest. Alle familieleden in de kerk, dus bomvol. 

Abschied

De Limburgse vriendin was altijd lerares Duits, en nu is zij met pensioen. Dat is zij een half jaar, maar door omstandigheden kon ze in juni niet bij haar eigen afscheid aanwezig zijn. Vandaag doet de school het afscheid over. Ze hebben wat jubilarissen en pensionado's te vieren en boerenkoolmaaltijd voor alle medewerkers. 

De Limburgse vriendin gaf les op de Kees Boeke School in Bilthoven. De school heet trouwens geen school maar 'werkplaats', de leerlingen heten 'werkers' en leraren 'medewerkers'. We fietsen er meestal langs als we naar onze 'zanggroep' in de Woudkapel gaan, en dan staan er vaak leerlingen buiten die enthousiast 'Ingrid!!!' roepen. Enthousiasme is daar wel een belangrijke eigenschap. Het pedagogisch ideeengoed is gestoeld op vreedzaamheid en gemeenschap, en het idee is dat de kinderen (en leerkrachten) leren er te worden wie ze zijn. Je particuliere gaven te ontwikkelen.

De collega's zingen enthousiast liedjes, waaronder 'Mit 67 Jahren' door de Duitse sectie. Ze hebben er grijze pruiken bij op. Het is naar het beroemde lied 'Mit 66 Jahren' van Udo Jurgens. Geweldig leuk.

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Werkplaats_Kindergemeenschap

Lingezegen en Waterrijk

Het is alwéér afschuwelijk koud en nat weer, maar dit was de enige dag in onze agenda's dat we konden, dus gaan Nichtje en ik wandelen. In Oosterbeek hebben ze mooie uiterwaarden en mysterieze bossen, maar Nichtje heeft een nieuw lievelingsnieuwnatuurgebiedje tussen Arnhem-Zuid en Elst: Park Lingezegen en Waterrijk heet het. Pas een paar jaar geleden aangelegd ter compensatie van de bouwwoedes daar. Het is van Staatsbosbeheer. Met veel riet en watervogels.

https://parklingezegen.nl/

Voorbij voorbij o en voorgoed voorbij

Bericht in de app: Bobby's nicht is maandag overleden. Ruim twee weken geleden namen we afscheid van haar. Nu staan er twee zeer eervolle artikelen over haar op de site van RTV Utrecht. Indrukwekkend. Ze was radio-presentator bij de regionale radio. Hoeveel haar collega's (en haar luisteraars) van haar gehouden hebben.

Verdrietig dat mensen zo uit het leven weggerukt worden. Steeds is het kanker. We zijn een beetje van slag, vooral Bobby, zij waren leeftijdgenoten. Ook zijn we van slag vanwege de aanstaande kerstdagen. We zouden komende zaterdag naar MeckPom rijden, waar we heel veel zin in hebben, maar nu moeten we de uitvaart afwachten. Zo te zien gaan de plannen voor de kerst een beetje in duigen vallen. Of een beetje verschuiven. Dat is een egocentrische zorg, maar ja.

De kop van deze blog is de slotzin van het gedicht 'Herinnering' van J.C. Bloem.

https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/3829326/in-memoriam-bingo-fm-presentator-sonja-van-stek

Warme jassen (3)

De zoektocht naar de ultieme winterjas gaat verder. Dia vraagt of we in februari weer naar de Oranje Leeuwinnen gaan, maar de herinneringen aan steenkoude avonden in stadions weerhouden me om volmondig ja te zeggen. Zij heeft gelukkig hetzelfde, dus we laten het maar even. Dan heb ik ook geen pooljas meer nodig, realiseer ik me. 

Winkels zijn niet meer zo goed gesorteerd als vroegeer, het meeste assortiment vind je online, maar ik wil niet online kopen want ik wil passen. Ik heb een moeilijke maat. Vandaag doe ik weer de ANWB, Bever aan de Oudegracht en de Bijenkorf Utrecht. Bij de Bijenkorf vind ik een mooie lange grijsgroene jas (urban green) die mooi staat maar als minpuntje heeft dat de mouwen zo strak zitten. En hij past wel, maar liefst zou ik een maat groter ook wel even willen proberen. De donkerblauwe van Bever in Houten is in de stad niet op voorraad. Hij staat mooi, beetje chique zelfs, maar hij heeft niets frivools. Zo'n dure jas moet toch perfect zijn en niet een jamaar hebben. Ik stuur wat plaatjes naar zussen en vriendinnen en de reacties zijn gelijkelijk verdeeld. Online doorzoekend bij de favoriete merken stuit ik nog op de outdoorwinkel Kathmandu (Amsterdam/Utrecht) die werkelijk de top is in dit segment. Daar zie ik een blauwe Didriksons met een bontje.

Wadden

Gelezen: De Hollander door Mathijs Deen. Een zogenoemde 'waddenthriller'. Was mij maanden geleden al aangeraden door Schoonzusje maar ik moest er vele weken op wachten bij de bibliotheek. Deen zit helaas niet in de E-bibliotheek. Hij wordt zeer gewaardeerd, een nieuwe ster in dit genre. Dit boek speelt in en om de Eemdelta, op de grens tussen Nederland en Duitsland. Bij Borkum, Rottumerplaat, Delfzijl. Het zijn plekken waar ik wel geweest ben en dan spreekt het extra tot de verbeelding.

Hoofdpersonen zijn drie mannen, vrienden, ervaren wadlopers. Ze willen door een speciale geul lopen naar Borkum. Een van de drie zit met zijn vrouw in Engeland en doet niet mee. De andere twee gaan toch en een van hen komt om. De havenpolitie van Delfzijl en Cruxhaven gaan op zoek. De hoofdpersoon - uiteindelijk - is een Duitse politieman uit Cruxhaven, die opgegroeid is op Texel. Het is allemaal tamelijk ingewikkeld en niet na te vertellen maar dat hoeft ook niet bij thrillers. Hef is boeiend en goed geschreven.

Rilette

Vorige week gingen Elly en ik na afloop van de wandeling lunchen in het Koetshuis op Beerschoten, en Elly koos kabeljauw rilette. Dat kende ze van vakanties in Frankrijk en Portugal. Nooit van gehoord. Het lijkt me wel wat als voorafje bij het Kerstdiner volgende week. En rilette is een smeersel van uit elkaar getrokken vis of vlees. Je serveert het op toast of op in de oven gebruind stokbrood. Ik heb het aangemeld als voorafje maar moet het toch uitproberen. 

Eerst sjalotje / uitje en knoflook fruiten, dat afblussen met scheut witte wijn, beetje visbouillon erbij, vis erbij, vijf minuten gaar stoven. Afgieten, thijm erbij, scheutje citroen, creme fraiche, augurkjes, alles door elkaar prakken/roeren, en minstens een uur laten opstijven in de koelkast. 

Ik heb nu twee stukjes bevroren kabeljauw gebruikt, dat bestaat toch uit snippers en hoeft er niet mooi uit te zien. Hoeveel is dat? Voor hoeveel personen? 

Bij Peeq en Joost bij wie we gisteren aten kregen we vooraf onder meer geprakte zalm uit blik met kappertjes. Ook heel lekker. Heel wat minder werk. Maar ik ga toch voor de rilette. Verfijnder. En het woord.

Ik zag ook ergens een recept voor rilette met kokosmelk en koriander, maar dat is een heel andere filosofie.

https://www.foodiesmagazine.nl/recepten/kabeljauwrilette-augurkjes-op-toast/

Hallelujah!

Ook dit jaar doe ik mee met de workshop Christmas Carols in Bilthoven. Meegesleept door het kerstenthousiasme van de Bayerische Freundin. We zingen: 'Deck the hall', 'Entre le boeuf et l'ane gris', 'Go tell it on the mountain', 'God rest tou merry Gentlemen', en 'Hallelujah (kerstversie)' van Leonard Cohen. De helft van de deelnemers is onbekend en de dame naast mij zingt heel veel fout en vals. Dat de dirigente steeds roept hoe geweldig we het doen is wel fijn, maar niet altijd geloofwaardig.

https://youtu.be/n9YZJIp8cv0?si=rxnehJTU2g49alt8

Rookmelders (2)

Bobby heeft het tot op de bodem uitgezocht. En wat blijkt? Rookmelders dienen na 10 jaar vervangen te worden. Hoe dan ook. Dat joelen van die dingen geeft aan dat ze op zijn. Voorbij. We wonen hier nu (alweer) 9,5 jaar. Dat moet het zijn. Natuurlijk maakt hij er weer een hele studie van. Het merk dat wij hadden bestaat niet meer. Wij hebben rookmelders op het lichtnet, dat doen ze vaak in nieuwbouw, maar de meeste huizen hebben rookmelders op batterijen. Dus daar is veel meer keuze in. Enfin. Deze dag gaat hij ze alle vier vervangen, wat weer met veel gejoel gepaard gaat.

Tante Annie

Sommige van de Geschwister zijn hun leven lang veel en veel trouwer geweest in het bezoeken van oude familieleden dan ik. Zus3 vraagt of ik meega op bezoek bij Tante-Annie-uit-Haren, die sinds een jaar in Voorthuizen woont. Ze is geen echte tante, maar wel bijna. Zij en haar man Oom Harm waren goede vrienden van Vati en Mutti, uit hun Leeuwarder tijd. Ze hadden geen kinderen. We zagen zoals ik het mij herinner ze best vaak. Deze tante is ook al weer een eindje in de negentig. Zoeken in het familie-archief levert één foto op uit 1962/1963. Tweede van links, boven. Ik sta helemaal rechts onder.

Ze is zo leuk, levendig en hartelijk. 'Lucie', zegt ze steeds, 'Lucie, hoe lang hebben we elkaar niet gezien?' 'Minstens 50 jaar', zeg ik. 'Ik herken níets aan jou. Niets. Je had toch donker haar?' En op een gegeven moment: 'Ik zie het! Je lijkt op je moeder. Je hebt de ogen van je moeder.'

Ze vertelt hoe ze indertijd in Leeuwarden in het gezin van Vati terecht kwam. Een katholiek meisje uit Noordwijk, dat door haar man straf gereformeerd werd. Ze mocht van onze strenge oma niet breien op zondag, en ook niet roken. 

Ze heeft de laatste decennia van haar leven besteed aan het verzamelen van blikjes. Blikjes van merkartikelen. Koffie. Maggi. Buisman. Nivea. Zwitsal. Appelstroop. Beschuit. Nu ze is een verzorgingsflat woont kan ze niet meer al die vele honderden blikjes uitstallen. Een deel staat in dozen in de berging.

Ik ben heel trots op mijn hervonden tante. Vertel bij thuiskomst zeer uitgebreid over haar aan Bobby. Jouw tantes vond ik ook geweldig, zeg ik, maar nu heb ik een éigen tante!

Die Katze

De Münchense vriendin van mijn Bayerische Freundin (die van dat vrolijke 60+-huwelijksportret laatst) heeft ook weer een vriendin, een met een zwarte kat. Of ik die wil tekenen. Mijn internationale klandizie.

K-kaartjes

Ik zou een drukke dag hebben, met in de ochtend een Werkgroepvergadering van het Park en in de middag een interview met de Ontwerper in Rotterdam, maar beide gingen niet door. Wat nu? De dag strekt zich leeg voor  mij  uit. Winterjassen shoppen? Naar een film?

Ik besluit tot de kerstkaarten 2024. Het laatste halfjaar jaar heb ik beduidend minder getekend dan de jaren ervoor, niet zoveel inspiratie, en vind dat ik niet nu een nieuwe eventuele kerstkaartenafbeeldingen moet beginnen, met alle ambitie van dien, maar gebruik moet maken van bestaand materiaal. 

Heel raar is dat. Dan kies je  een tekening uit, ga je het kaartje opmaken, en dan lijkt het bij nader inzien op niets. De selectie van vorig jaar was erg leuk, dat weet ik nog, met cyclaampjes en kerststerren, maar die kan ik niet opnieuw doen natuurlijk. Ik weet niet wie ik welke heb gestuurd.

Het zijn grappige kaartjes van 10x10cm. Altijd ben ik bang dat ze onderweg van A naar B zoekraken in de postzakken, de distributiecentra, en bij de postbestellers. 

Panbos

Vandaag is het is kil maar droog, tijd voor een mooie boswandeling. Elly heeft ook zin. We doen het Panbos, een mooi afwisselend bos tussen De Bilt en Zeist. 

Onderwerp van de dag is het boekje over Het Park, waarvoor weer wat stappen zijn gezet. Omslag, Foto's, nog wat interviews, een voorwoord van de burgemeester. Het vraagt wel wat van ons doorzettingsvermogen. We worden er soms bijna overspannen van. Je bent van zoveel mensen afhankelijk, die dingen doe ze beloven niet doen. Een fotograaf die je om wat foto's vraagt wil zijn archief met 10.000 foto's aan mij overdragen. Een andere fotograaf dir je een paar foto's vraag stuurt er meer dan 100. 

Gelukkig worden wij niet boos op elkaar.

Pech

Ik heb wel een beetje pech met de audio-apparaten in mijn tuinhuisje. Ik vind het fijn om daar af en toe wat muziek te draaien. In het huisje, niet buiten. Eerst kocht ik een geluidsboxje met bluetooth om via de iPhone muziek te kunnen luisteren. Dat boxje kon ik met mijn powerbankje via een usb-kabeltje opladen. Dat werkte eerst goed, toen soms wel en soms niet, en toen niet meer. Grr. Toen een poosje niets en toen kocht ik een superleuk retro-radiootje op batterijen en met bluetooth. Deed het ook geweldig leuk, wat een plezier, wat koop ik toch leuke dingen, maar na een paar weken deed hij het sons wel en soms niet, grr, en toen helemaal niet meer. 

Deze heb ik teruggestuurd naar de verkoper, dat was gelukkig nog binnen de retourtermijn, ik had geen doosje meer, maar zojuist heb ik het geld teruggekregen. Wat nu? Was het pech? Koop ik rommel? Een radiootje voor €60 euro moet het toch gewoon doen? Wat nu? Hetzelfde ding nog een keer kopen in de hoop dat het pure pech was? 

Maaltijdbezorger

Op maandagmiddagen doe ik maaltijden bezorgen. Al sinds augustus. De eerste maand was het baantje behoorlijk stressvol omdat ik voor mijn gevoel nauwelijks werd ingewerkt en ik me maar moest zien te redden met alle systemen, maar inmiddels voel ik me een routinier. 

Sinds een paar weken is het hele productieproces van de 200.000 maaltijden die het bedrijf per week levert (dit getal komt van ChatGPT, geen idee of het klopt) verder geautomatiseerd. Daar krijgen we filmpjes van te zien. De dozen met maaltijden komen naar een depot in de buurt. Daar haal ik wekelijks vijf koeltassen met daarin zes dozen met daarin max zes maaltijden. Die breng ik naar gemiddeld 27 adressen. 

Toen ik met het baantje begon vroeg ik om een proefmaaltijd omdat ik graag wilde weten wat ik rondbreng, maar die worden alleen af en toe uitgedeeld als er wat over is.

Vandaag is het eindelijk zo ver. Ik krijg twee reserve-maaltijden. Als ik moe en hongerig thuiskom moet Bobby nog boodschappen doen. Dat hoeft niet, zeg ik verheugd, want we hebben twee maaltijden! Na bestudering van de ingrediënten (mer loep) blijken deze glutenvrij Ze moeten een half uur in de oven op 140 graden. In de magnetron gaat het sneller, maar wij hebben geen magnetron. 

We hebben een risotto en iets met bleekselderij en brie. Het ziet er niet zo mooi uit als op het plaatje, want de maaltijden zijn tijdens het vele reizen flink door elkaar geschud. Maar het is best lekker.

Feest

Je ziet al dagen jihadistische 'vrijheidsstrijders' met een noodgang oprukken in Syrië. Gisteravond zeiden we nog voor het naar bed gaan: 'Maar Damascus zullen ze toch niet zomaar kunnen innemen', en bij het wakker worden is het al gebeurd. Die beelden van die wild in het rond schietende fundamentalisten geven toch geen verwachting van bevrijding. Dat hier vrolijk geklede vrouwen staan te juichen bij de 'bevrijders' kun je je nauwelijks voorstellen. Nou ja, wel weer als ze familieleden in de gevangenissen hadden. 

Geeft dit minister Faber argumenten om de Syriërs terug te sturen? Ik las al ergens de term Taliban-light.

Bobby's nichtje werkt alweer een jaar in Damascus voor het Zweedse Rode Kruis, daarvoor zat ze bij Odessa in Oekraïne, maar momenteel zit ze geloof ik al een week preventief in Amman in Jordanië. 

In Utrecht vieren duizenden Syriërs feest op het Domplein, en luid toeterend in auto's in het centrum, maar dat heb ik hier bij ons op Zuilen natuurlijk weer allemaal gemist. En, zo zien we op het nieuws, dat feesten doen ze ook in Zwolle en in Nijmegen, in Stockholm en in Berlijn. Wir schaffen das, zei Frau Merkel in 2015.

https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/3825892/domplein-stroomt-leeg-na-groot-feest-van-syriers-chaotisch-maar-gemoedelijk #rtvutrecht

Rookmelders (1)

We hebben in ons huis vier brandmelders. Dat is verplicht. De laatste dagen beginnen ze ale vier spontaan te loeien. Joelen. Gillen. Snerpen. Welk woord gebruik je voor dat afschuwelijke geluid. Ze zijn op een of andere manier gekoppeld. Als er één afgaat gaan ze allemaal. We weten niet waardoor ze afgaan. We weten ook niet welke als eerste afgaat. Het is niet als we koken. We hebben ook geen vuurtje aan. Of kaarsen. Een keer gebeurde het om drie uur 's nachts. Nu weer om negen uur 's avonds terwijl we wat liggen te suffen op de bank.

Halloumi

Weer eens tijd voor een traybake met halloumi. Dat vond ik erg lekkere kaas op oosterse ovengerechten. Ik heloof dat het Cypriotisch is. De andere ingrediënten zijn kikkererwten, zoete aardappel, aubergine, olijven. Knoflook poffen. Kruiden die erdoor gaan: komijn, paprika, oregano, en als het uit de oven komt doet je verse bladpeterselie er overheen. Ik heb ook nog een broodje gebakken in de oven.  

Ik dacht dat het met die aubergine als enige groente misschien wat saai zou zijn, maar nee, ik krijg grote complimenten.

https://www.ah.nl/allerhande/recept/R-R1195579/traybake-van-zoete-aardappel-kikkererwten-en-knapperige-halloumi

Meditatief

Morgen ga ik meedoen in het clubje Zen-Zien-Tekenen. De afspraak is om 13u in de bibliotheek in Amersfoort. K. met wie ik mee zou kan zelf niet. Na het gedoe vorige week met de juf, die vond dat ik eigenlijk meer cursus zou moeten doen dan die ene ochtend introductie die ik zeven jaar geleden gedaan heb. gaat dit keer zelf ook mee. Natuurlijk krijg ik meteen een aardige shot faalangst, terwijl het bij deze manier van tekenen helemaal niet om het product gaat maar om de aandacht. Ik lees haar boek nog eens en bekijk wat filmpjes op YouTube, en ben het nu helemaal met haar eens dat ik het best echt een cursus bij haar kan volgen.

Na de Buurt Taxi-dienst ga ik in mijn kapelletje zen-tekenen. Ik kies wat eenvoudige objecten uit de kast, ga daar een tijd intensief naar kijken en begin ze dan op kleine tekenvelletjes te tekenen, zonder dus naar het papier te kijken. Een gebrandschilderd Maria-portret, twee keer een kaarsenhoudertje dat ik zelf ooit van speksteen heb gemaakt. Je hand moet doen wat je ogen zien. En je ogen zijn op het ding gericht. Het lijkt helemaal niet en het wordt ook niet mooi, maar er gebeurt wel wat. 

Je werkt met alleen een potloodje. Maar het bloed kruipt waar het niet kan gaan en voor ik het weet zit ik alles weer in te kleuren. ‘Fout’, denk ik steeds. 

Maar eigenlijk vind ik het best leuk en lief wat ik op deze wijze maak. Bidprentjes. Beetje knullig, maar liefdevol. Beetje Cobra.

De juf: https://youtu.be/nVvGlInkNAQ?si=yc7eGcKoxzBNElcY

Warme jassen (2)

Zelfs als het weer zó is koud en miezerig is houd ik erg van Amsterdam. Ik mis de tram net, maar na vier minuten komt er alweer een nieuwe. Een Surinaamse dame op de halte maakt een vriendelijk praatje. 

Ik ben naar Amsterdam vanwege de jassenjacht. Ik heb plaatjes van diverse ideale winterjassen gevonden op internet, maar ik vertrouw die websites niet. Er wordt veel gepraat en geschreven over onbetrouwbare Chinese webwinkels. Dat het rommel is en oplichterij, en dat je door prachtige foto's en onwaarschijnlijke prijzen gelokt wordt. Ik stuur de plaatjes van de internetjassen naar Zus4 en zij vindt ze ook heel mooi. Nu ga ik in Amsterdam zoeken, maar die jassen vind ik natuurlijk nergens.

Met de trein naar Amsterdam CS. Lopend maar de Dam. Er is veel veranderd. Op de Prins Hendrikkade rijden geen auto's meer. C&A is vervangen door Primark. De Bijenkorf heeft alleen nog shop-in-shop merkenwinkels. Alles is op merk gerangschikt, er is geen wintermantel-afdeling meer. Ik kan er niet iets van mijn gading vinden. Bij Peek&Cloppenburg hebben ze alleen maar van die opgeblazen donsjassen, op hun site was veel meer keus. C&A zit nu ergens op anders, er zit wel wat eventueels bij, maar hun teddy-jassen vind ik minder mooi dan die ik in de Chinese winkels zag. De C&A-jassen komen trouwens ook uit China, zoals alles.

Als ik de Dam en de Kalverstraat gehad heb wil ik naar de Albert Cuyp. Ik loop over de Vijzelstraat waar geen tram meer rijdt. Dat zal wel komen door de metro die daar tegenwoordig onder de grond loopt. Wel is daar De Slegte, waar ik dan maar wat poëzie koop. Net als toen. 

Het is snertweer en ik slaag weer niet, maar toch is het heerlijk om in Amsterdam te slenteren. Nu nog naar Bever in Houten en als ik daar niets vind doe ik op de gok misschien toch zo'n Chinese webwinkel. 

Ik laat de score aan Bobby zien en van de goudgele donsjas (linksboven) zegt hij dat het lijkt alsof ik in een slaapslak ingeritst zit. 

Decembermaand

Het is weer december, dus dat wordt deze maand bij het koor veel kerstliederen zingen. Sommige mensen worden haar heel opgetogen van. Mij is de kerstvreugde tamelijk vreemd. Al in mijn jonge jaren voelde ik er een sterk verzet tegen. Waarschijnlijk omdat het zo'n oerchristelijk familiefeest was/is, uitzonderlijk veel naar de kerk, en het (eigen) gezin totaal centraal stond. Ik voelde me helemaal niet thuis, noch thuis, noch in de kerkelijke sferen. Toen het er de tijd voor werd wilde ik ook geen gezin. Aan kerstversiering deed ik ook niet. 

Rond mijn veertigste bedacht ik kerstavond-dinertjes met de Beste Vriendinnen, in het kader van wat-doen-wij-met-onszelf-met-de-feestdagen. We deden hoogstens een kerstkleed en kerstservetten als versiering. Dat was erg fijn en leuk. En tweede kerstdag ging ik meestal naar Mutti. En daarna naar Schoonmama. En daarna naar de oude tantes. Deze personen zijn nu allemaal dood, realiseer ik me.

Rond mijn vijfenvijftigste kocht ik twee papieren kerststerren. Sindsdien hangen die vanaf 6 december in het raam. Een voor en een achter. De straat licht ervan op. Dat vind ik mooi. Bobby heeft een slinger met rode knipperende kerstlichtjes ingebracht. Die vind ik niet zo mooi, maar soit.

Vandaag vraagt de Bayerische Freundin na afloop van het koor of we haar Adventsversiering komen bekijken. Zij is echt van de kerstversiering. Het hele huis. En van de kerstliederen. Totaal. En het is nog niet eens Sinterklaas! Het is allemaal voor haar kinderen, zegt ze. Die wonen dus in Berlijn.

Met Advent vier je al de aanstaande geboorte van Jezus, zeg ik. Warum? Volgens is haar is dat in Duitsland niet zo. Daar doet iedereen uitbundig aan Advent en Weihnachten. Gewoon, omdat het leuk is.

Happy couple

De vriendin van de Bayerische Freundin uit München vraagt of ik nog voor Kerst een tekening wil maken. Een paar jaar geleden maakte ik er een van haar zoon, zijn dochtertje en zijn nieuwe vriendin. Alleen als ik tijd heb. Ik lig uitgeput van alle activiteiten amechtig op de bank en ben meteen klaarwakker. Navraag levert op dat het een foto is van hun recente bruiloft. Gemaakt afgelopen juni.

Weer een afscheid

Alwéér gaat er iemand dood. Houdt het dan nooit op? Of hoort dit erbij? Weer kanker. Weer een leuke vrouw van begin zestig. Ditmaal is het Bobby's lievelingsnicht uit Amersfoort. Vorig jaar had ze al borstkanker gehad. Dat was weg. Nu heeft ze alvleesklierkanker. Ze is helemaal geel. Ze heeft nog maar een paar weken, is de inschatting. Ze woont alleen en heeft geen kinderen,  maar wel een grote schare vriendinnen en vrienden die dag en nacht voor haar mantelzorgen. Bobby mag vanmiddag afscheid nemen, en hij wil heel graag dat ik mee ga.

Eerst wachten we een half uur in de woonkamer met uitzicht op een leeg ziekenhuisbed. Het is een kamer met heel veel spullen. Boeken, tijdschriften, tekenspullen. Over niet al te lang betekenen die niets meer. Ze ontvangt ons in haar slaapkamer, fris gewassen en gestreken.

Ze praat als een soort profetes. Ze ligt in bed en praat over haar leven, de dood, haar vader en moeder, tante Fie, haar liefdes, haar angsten, haar vertrouwen. Een lange stroom woorden. Op haar sprei ligt een boek van de Vietnamese boeddhist Thich Nhat Hanh, 'Liefde voor de aarde', waar ze een paar pagina's uit wil voorlezen voor op haar uitvaart.