Alwéér gaat er iemand dood. Houdt het dan nooit op? Of hoort dit erbij? Weer kanker. Weer een leuke vrouw van begin zestig. Ditmaal is het Bobby's lievelingsnicht uit Amersfoort. Vorig jaar had ze al borstkanker gehad. Dat was weg. Nu heeft ze alvleesklierkanker. Ze is helemaal geel. Ze heeft nog maar een paar weken, is de inschatting. Ze woont alleen en heeft geen kinderen, maar wel een grote schare vriendinnen en vrienden die dag en nacht voor haar mantelzorgen. Bobby mag vanmiddag afscheid nemen, en hij wil heel graag dat ik mee ga.
Eerst wachten we een half uur in de woonkamer met uitzicht op een leeg ziekenhuisbed. Het is een kamer met heel veel spullen. Boeken, tijdschriften, tekenspullen. Over niet al te lang betekenen die niets meer. Ze ontvangt ons in haar slaapkamer, fris gewassen en gestreken.
Ze praat als een soort profetes. Ze ligt in bed en praat over haar leven, de dood, haar vader en moeder, tante Fie, haar liefdes, haar angsten, haar vertrouwen. Een lange stroom woorden. Op haar sprei ligt een boek van de Vietnamese boeddhist Thich Nhat Hanh, 'Liefde voor de aarde', waar ze een paar pagina's uit wil voorlezen voor op haar uitvaart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten