Zing met Passie

We doen mee met een workshop(dag) van Hans Veldhuizen: 'Zing met Passie'.  Een topdag!

We zijn niet de enige deelnemers uit het midden en Westen des lands die helemaal naar Maastricht zijn gekomen. Een paar Amsterdammers, een dame uit Huizen. Een Amsterdamse meneer vertelt dat hij het niveau hier relatief hoog vindt, beduidend hoger dan in Amsterdam waar Hans volgens hem een grote fanbase heeft uit de kop van Noord Holland. Die is behoorlijk oud en niet meer allemaal even goed bij stem. Ook hier doen alleen ouderen mee. Veertig dames en tien heren. Heel prettig, sociaal, aardig, gedisciplineerd, rustig. We zingen echt mooi. En alles gaat smooth, van een leien dakje. Ik heb goed de audiobestanden (midi-files) bestudeerd en er is meer blijven hangen dan ik dacht. 

Het is een gelukzalige bubbel, deze dag. Mooie muziek, mooie aardige hartelijke mensen, goed georganiseerd.

Na afloop bestudeer ik waar die kerk in Amsterdam-zuid ligt waar hij oefent. Het is maar 8 minuten lopen van station Amsterdam-Zuid. Dat is vanuit Utrecht dus goed te doen. Ik zou wel een keertje pop willen zingen, maar hij is net begonnen met een project Simon&Garfunkel, en dat is niet helemaal mijn muziek.

Te Maastricht

Met de Bayerische Freundin ben ik in Maastricht. Morgen 's er van 10-15 een Passie-zangworkshop waar we ons voor hebben ingeschreven. We reizen met de trein en slapen een nachtje in een B&B net buiten het centrum. Halte 'De Villawijk'. De Bayerische Freundin heeft Maastricht nog nooit gezien en aan mij de taak van reisleidster.  Ik vind Maastricht een mooie stad, vooral de entree over de Servaasbrug, maar ook heel vol en commercieel vol winkelend publiek. En weinig groen. Mijn lievelingspleintje is het Onze Lieve Vrouweplein.

Asura

Door alle Champions League- en Europa League-wedstrijden deze week was onze nieuwe Japanse Netflix-serie Asura er een beetje bij in geschoten. Vrijdag de zevende en laatste aflevering gezien. Het is heel bijzonder. Ik houd nu van alle vier de zusters en hun partners en hun gedoetjes even veel. Netflix vraagt een beoordeling en we zeggen 'goed' en dus doen we daarna een korte evaluatie achteraf. Het is een wonderlijke serie, je moet er echt inkomen. Eerst kun je de Japanse personages niet zo goed uit elkaar houden, en dan die namen, maar langzaam maar zeker worden ze allemaal vertrouwd. Allemaal met hun eigen gedoe en onenigheden maar ook gelach. De andere cultuur en de andere manier van vertellen is heel aantrekkelijk, vinden Bobby en ik allebei. Ik kan 'm zeer aanbevelen.

Voor wie de Volkskrant kan lezen: https://www.volkskrant.nl/nieuwe-series/doe-uzelf-een-groot-plezier-en-ga-binnen-de-kermis-die-netflix-is-op-zoek-naar-het-japanse-asura~be1cb47b/

Struikelen

Waar je als mens al niet over kunt struikelen. Na twee gebroken polsen de afgelopen zes (?) jaar doe ik altijd en overal heel voorzichtig kijken waar ik loop. In huis en buiten. Maar nu is het me toch weer overkomen. Ik loop even een avond-ommetje naar de bibliotheek om een boek in te leveren waarvan de uitleentijd overschreden is. Een vierminutenloopje om 22 uur. Bij de bibliotheek branden 's avonds en ' nachts de lichten voluit, tot mijn verbazing en ik zie dat het kantoor van de medewerkers ook opnieuw ingericht is. Even door de ramen gluren. Dan maak ik rechtsomkeert, zonder specifiek om mij heen te kijken, struikel en val plat op mijn gezicht. Bril vliegt af. Ik blijk over fietsbeugels gestruikeld te zijn. Het gaat zo snel dat ik me niet eens op kan vangen met mijn handen. Gelukkig maar, want anders had ik misschien weer een pols gebroken. Nu dus op mijn gezicht knie, elleboog. Ik weet op te staan en naar huis te strompelen. Zere knie, maar denk ik niet gebroken. Bril is ontzet. Heb nog een oude bril.

Vanochtend vroeg de buurt taxi dus naar afgezegd. Ik kan mijn knie niet buigen, nauwelijks traplopen en opstaan uit een stoel. Dan kun je geen oude mensen met rollators vervoeren. Gelukkig is er binnen een half uur vervanging. En ik ga met de bus naar de stad naar de brillenwinkel. Lopen gaat gelukkig wel, maar op een fiets klimmen niet. De bril gelukkig zo gefixt. Dan naar de Etos voor een knieverband, om die wat zeker te stellen. 

Voetbalavondje

Bobby heeft zijn lagere school-vriend uit Maassluis op bezoek. Ze gaan voetbal kijken: PSV tegen Arsenal in de Champions League. We zitten allebei nog in de lappenmand, hoestend en proestend, en ik heb beloofd te koken. Ze praten over voetbal, de wereldpolitiek en de media, zoals altijd, met een constante strekking van vroeger-was-alles-beter. Mannen van 66. Ze weten alles, over elk onderwerp, en zijn het ontzettend eens. Het koken doe ik graag en met liefde, maar af en toe kijk ik naar mezelf: wat sta jij je nu uit te sloven voor twee voetbalminnende mannen?

Toch kijk ik helemaal mee naar PSV-Arsenal. De plotselinge teloorgang van PSV de afgelopen maanden en de wonderbaarlijke wederopstanding van Ajax doen mij goed, dat PSV-spits Luuk de Jong zondag bij het verlies tegen Go Ahead Eagles bijna moest huilen ('Ik ben een winnaar') en trainer Peter Bosz steeds kwaaier wordt, dan schep ik een akelig genoegen in. 

Na de wedstrijd praten ze nog een uurtje na. Of twee Tientallen jaren voetbalwedstrijden, goals, spelers, coaches. Ongelofelijk wat een kennis. Ik val er bijkans bij in slaap.

Aan het werk

Als je nog niet helemaal beter bent dan weet je van tevoren niet precies waar de stress zich gaat manifesteren als je toch gaat werken. Bij het maaltijd bezorgen vandaag blijk ik echt getergd als mensen niet thuis zijn, als hun back up ook niet werkt, als hun voicemail niet werkt, als het afleveren langer duurt dan gepland, als ik te krap geparkeerd sta, als er fouten in de route zitten, als de zon te fel en te recht ik mijn gezicht schijnt. Het zijn die dingen waar ik me altijd wel een beetje aan erger, maar die ik doorgaans ook weer gauw kwijt ben. We halen het einde zonder kleerscheuren. En dan maar weer gauw in bed.

Naar de tuin

Het vriest dan nog wel 's nachts, een paar graden, maar overdag wordt het al lente. Bobby heeft gisteren met zijn fris geslepen knipscharen de appelboom nog wat verder gesnoeid dan mijn snoeibeurt van een paar weken geleden, en ik ga nu de takken opruimen. 

Het is heel zonnig en vredig in de tuin, een roodborstje zingt uit volle borst en blijft gewoon zitten als ik hem ga fotograferen. De radio is nog thuis, want de batterijen in de radio overleven geen vorst. De batterijen in de lampjes wel. Het is een mysterie. Zodra de vorst helemaal voorbij is kan ik hier weer Radio 4 luisteren.

The Assistent

Gezien: de film The Assistent, VPRO 2019, verpletterend goed. Ik zag 'm op NLZiet. Hoofdpersoon is een jonge getalenteerde vrouw, die assistent is bij een belangrijke filmproducer.  Haar eerste baan. Het gaat erom om carrière te maken, ze wil uiteindelijk  filmproducer worden, maar voorlopig is het onder aan de pikorde beulen en buffelen. Je ziet haar baas niet, je ziet alleen het kantoorleven. De hoofdpersoon werkt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Ze moet telefoneren, kopiëren, plannen, de troep opruimen... alles heeft voorrang en het houdt niet op.

Telefoontjes met zijn vrouw wier creditcard geblokkeerd is, een oorbel op de grond, een nieuwe jonge assistente die naar een hotel wordt gebracht. Je ziet haar worstelen, en op een gegeven moment gaat ze het melden bij een 'vertrouwenspersoon', die haar helemaal niet serieus neemt. Als ze haar baantje en haar carrière wil houden moet ze net als de anderen zwijgen en wegkijken. 

En dan eet ze 's avonds een broodje in een cafetaria en belt ze haar vader, die nieuwsgierig is naar haar baan. Het gaat wel, zegt ze, het is druk.

Bij mij roept het natuurlijk mijn eigen jaren kantoorleven in herinnering. De zielloze kantoorpanden, met elektronische poortjes, marmer, liften, karakterloos meubilair, steeds meer kantoortuinen. Er werken echte mensen, maar die conformeren zich allemaal aan de gang van zaken. Niet zo erg als hier natuurlijk, met Harvey Weinstein-achtige situaties, maar toch.

De griep

Iedereen had al de griep, maar ik niet hoor. Maar gisteren ineens na het uitstapje naar Otterlo en de daarna ingelaste kookbeurt stort ik in. Koude handen, hoogrode konen, hoofdpijn, niezen, hoesten, snuiten. Te moe om te zitten.

En dat allemaal terwijl Zelensky uitgescholden wordt door Trump en Vance. We zitten/liggen weer de hele vrijdagavond voor de tv. 

Kröller-Müller

Bobby en ik gaan naar het Kröller-Müller Museum op de Veluwe. Ik wil graag de tentoonstelling 'Zoeken naar Zingeving' zien, over de beweegredenen van kunstverzamelaar Hélène Kröller-Müller (1869-1939) bij de samenstelling van de enorme collectie schilderijen en beeldhouwwerken.  haar belangstelling  voor filosofie en spiritualiteit zou hierbij een grote rol gespeeld  hebben. Ik ben benieuwd. Omdat ik zelf ook erg van (oude) religieuze kunst houd ben ik benieuwd naar de overwegingen en beweegredenen. Eigenlijk hoop ikop een mooie catalogus met verhelderende essays waarin staat waarom ze die werken uitkoos.

Er hangt op de tentoonstelling inderdaad religieuze kunst, maar dat is maar een deel. In haar eerste museum in Den Haag had ze een apart zaal met oudere religieuze kunst, wat voor haar de basis was voor wat ze aan moderne kunst verzamelde. Veel Van Gogh. 

Ik ga me erin verdiepen, helaas dat een catalogus ontbreekt.