Waar je als mens al niet over kunt struikelen. Na twee gebroken polsen de afgelopen zes (?) jaar doe ik altijd en overal heel voorzichtig kijken waar ik loop. In huis en buiten. Maar nu is het me toch weer overkomen. Ik loop even een avond-ommetje naar de bibliotheek om een boek in te leveren waarvan de uitleentijd overschreden is. Een vierminutenloopje om 22 uur. Bij de bibliotheek branden 's avonds en ' nachts de lichten voluit, tot mijn verbazing en ik zie dat het kantoor van de medewerkers ook opnieuw ingericht is. Even door de ramen gluren. Dan maak ik rechtsomkeert, zonder specifiek om mij heen te kijken, struikel en val plat op mijn gezicht. Bril vliegt af. Ik blijk over fietsbeugels gestruikeld te zijn. Het gaat zo snel dat ik me niet eens op kan vangen met mijn handen. Gelukkig maar, want anders had ik misschien weer een pols gebroken. Nu dus op mijn gezicht knie, elleboog. Ik weet op te staan en naar huis te strompelen. Zere knie, maar denk ik niet gebroken. Bril is ontzet. Heb nog een oude bril.
Vanochtend vroeg de buurt taxi dus naar afgezegd. Ik kan mijn knie niet buigen, nauwelijks traplopen en opstaan uit een stoel. Dan kun je geen oude mensen met rollators vervoeren. Gelukkig is er binnen een half uur vervanging. En ik ga met de bus naar de stad naar de brillenwinkel. Lopen gaat gelukkig wel, maar op een fiets klimmen niet. De bril gelukkig zo gefixt. Dan naar de Etos voor een knieverband, om die wat zeker te stellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten