Condoleren

Ineens ben ik met Ruth op vrijdagavond te Twello, te condoleren. Twello ligt net voor Deventer. Best een eind. Het is bij een traditioneel dorps uitvaartcentrum. Er komen wel honderd dorpelingen op af. We kennen de overledene niet, maar wel de schoondochter van de overledene. Een man van 55, overleden aan kanker. Wat een verdriet. En wat een boel dorpelingen. Loop je daar ineens enorm stads te zijn en meningen te hebben. Herinneringen aan uitvaarten en afscheiden worden getriggerd. Wat je zelf mooi en goed vindt. Maar we zijn hier te gast. Ik wil niet oordelen.

Netwerken

Het magazine is af. Naar de drukker. Het waren weer vier  bomvolle complexe dagen met veel gedoe, Een van de artikelen gaat over mijn damesnetwerk dat alweer vijf jaar bestaat. Bien heeft het stuk gemaakt, want dat kon ik natuurlijk niet doen. Aanleiding is het eerste lustrumfeest alweer van het Genootschap. Ik wou graag een groepsfoto, maar dat wilde het bestuur niet. Het Genootschap is namelijk geheim. Iedereen wil erbij, maar dat mag niet. Maar dertig mogen  erbij. 

Ook met dit stuk was wat gedoe. Dat ging over de foto. Een van de drie wilde deze foto liever niet. Wij geven sommige geïnterviewden de kans even mee te kijken met de foto's. Mag u raden wie van de drie deze foto niet wilde.

Ik ben best trots op het Genootschap. Zo'n stuk draagt ook nog eens bij aan die trots, ook al is het in je eigen blaadje. Dit weekend viert het Genootschap het lustrum. Aan het strand. Helaas is er iets gebeurd deze week waardoor ik er niet bij kan zijn. 

Distels

Er is Klankbordgroep over het plantsoen. Het afgraven van het gras ten behoeve van het aanstaande bloemenlint is begonnen. Als het goed is hebben we over twee weken 14 moestuinbakken.

Ook de rest van de plannen wordt doorgenomen. Zo hebben we de vlonder. Die was niet goed begroot, er moet een goedkopere versie komen. We hebben het groot onderhoud aan de Prinses Irenelaan (volgend jaar) waar in plaats van de duiker onder de straat waarschijnlijk een brug gaat komen. Dan is onze vijver verbonden met de Vecht. Een brug is goedkoper dan een duiker. Dat is leuk, want dan kan je vanaf huis in een kano naar de Vecht. Het speelbos gaat gefaseerd gemaakt worden. Die financiering is nog niet rond. 

De laatste iepen moeten nu ook om wegens de iepziekte. Aan de overkant is het groen nu overwoekerd door distels. Maar er wordt niet meer gemaaid. De natuur gaat haar gang. ik de Facebook-pagina van het plantsoen vraag ik of mensen de distels mooi vinden. Ze vinden ze mooi. 

Ik loop er met Reenske door het parkje. Haar laatste avond hier alweer. Ik ga haar enorm missen. Ze hoort er gewoon bij. Ik vertel over de plannen, Zij vindt het plantsoen mooi zoals het is. Nu. Lekker niksig. Leuk dat ononderhouden groen. Waarom veranderen, vraagt zij. Waarom al die mensen in het park? Ja, waarom eigenlijk?

De ceo's des levens

Het is al tamelijk veel te veel werk allemaal - deze weken dat Mandy op vakantie is - en dan komt er dinsdag einde middag ook nog een persbericht dat deze ceo van baan gaat veranderen. Op dat moment moet ik alles uit mijn handen laten vallen waar ik mee bezig ben, nieuws maken, nieuwsbrief maken, interviewafspraak proberen te maken. En voor de old times sake wil ik het interview zelf doen. 

We begonnen bijna gelijk in het vak, hij denk ik ietsje eerder dan ik. We waren allebei nieuw en onwennig en hadden bij officiële bijeenkomsten wat houvast aan elkaar. Hij had altijd een pakje sigaretten mee en dan gingen we stout roken. 

Om half tien hebben we telefonisch interview. Ik moet hem uit hoofde van mijn functie natuurlijk kritische vragen stellen, maar hij is goed in zijn repliek. We memoreren ook even die oude tijd. Hij is een beetje sentimenteel: Ja we zijn elkaar uit het oog verloren, zegt hij. Hij bedankt mij, dat hij me altijd kon vertrouwen.

Een leuk gesprek. Wat vind je ervan om het niet alleen online maar ook in het magazine te publiceren, opper ik tegen Bien, dat morgen naar de drukker gaat. 4 pagina's extra.  Alsof we niet genoeg te doen hebben. Maar we doen het toch.

Ceo's interviewen is een thema in mijn leven waar ik nooit over blog. De verhaallijn Frau und CEO's. Het leuke is dat jij helemaal niet bang voor ze bent, zei Mandy laatst.

Nog wat plantjes

Van mijn verjaardag heb nog twee cadeaubonnen van de Intratuin, plastic pasjes waarvan je niet weet welk bedrag erop staat. Na het werk rijd ik naar de Intratuin aan de Koningsweg - vanuit Bunnik is dat een soort van handig, want dat is Utrecht Bunnikzijde. Maar naar huis moet je daarna dwars door de stad. Misschien is het filiaal Vleuten toch handiger.

Er blijkt 50 euro op de cadeaupasjes te staan. Dat is mooi. Eerst verzamel ik plantjes peper, veldsla, rucola en rode kool. Vooral van de rode kool heb ik hoge verwachtingen. Die vind ik zo mooi. Met nieuwe plantjes ziet een moestuin er meteen weer verwachtingsvol en veelbelovend uit.

Dan heb ik de kwestie van ons minivijvertje, waarvan de buurkinderen vinden dat er vissen in moeten. Dat vijvertje is qua materiaal bij wijze van spreken een grote afwasteil. Vorig jaar werd het geplaagd door onuitputtelijke slijm-alg, dit jaar is het draad-alg. Ik ben er inmiddels niet meer zo vies van. Elke week trek ik zonder blikken of blozen handenvol meters slierten alg uit het vijvertje. Daar ga je toch geen goudvissen in rond laten zwemmen?

Ik weet niet goed hoe het moet met de waterplantjes. In het tuincentrum staan ze ingedeeld op niveaus: tot 10 cm, tot 20, tot 30. Onze teil heeft maar één niveau: 30 cm, dus ik kies maar wat uit die categorie. Het eerste jaar haalde ik ze uit de pot en zette ik ze met 'kluit' zo in het water. Sommigen deden het wel, andere niet. Maar ik vond het toch raar, zonder aarde in die bak. Dit voorjaar zette ik ze met mandje maar op de bodem. Maar wat hoge planten waaien steeds om.. 

Vandaag vraag ik aan een medewerker hoe dat moet. Hij wijst me grotere mandjes aan en speciale vijveraarde. En zo ben ik gauw door die cadeaubonnen heen. Een prototype tuinconsument. We gaan het allemaal proberen. Prachtige waterlelies is wat wij wensen.

Hobo

Bobby's Neef  Jan is 60 en viert dat op een mooie buitenplaats bij Arnhem. Neef Jan op de foto in peach) speelt hobo in een Duits-Nederlands salonorkest - en zijn Yvette speelt cello. Het orkest is hun lust en hun leven. Het treedt tijdens het feestje twee keer een half uur op met operetteachtige muziek. Het is heel vrolijk en aanstekelijk, van het genre 'Ja een reisje langs de RijnRijnRijn...' Het is een genre waar  je even moeite mee kunt hebben, maat dan verslaafd aan raakt. De jarige straalt helemaal, dat helpt ook.

Het is een feestje met leuke ontmoetingen met vreemden. Zo praat ik met de dirigente die zo ontzettend leuk dirigeerde. Ze woont in Kleve, ze oefenen in Emmerich. Ze praat goed Nederlands omdat ze een Duitse vader heeft en een Vlaamse moeder. Haar vader van 74 is trouwens net uit een kersenboom gevallen bij het kersenplukken dus ze wil gauw weer weg. 

En ik praat met de oude tantes, rond de 90 zijn ze, waarvan tante Cor elk kwartier vraag: wie ben jij ook alweer? En dan zeg ik 'Lucie van Bobby', en dan zegt zij: 'O ja, van Aat.' En dat herhaalt zich. En tante Greet vraagt steeds weer: 'Hoe lang gaan Miek en Arend op vakantie? En waar naar toe?' Ik weet het niet. Sorry, tante Greet, ik weet het niet. Dat heeft u net ook al gevraagd, tante Greet, ik weet het niet.' En tante Miep is niet tevreden over het eten want de groenten (peultjes) zijn koud. Ze zijn allemaal lief, dus dat is ook mooie belevenis.

Tenslotte raak ik aan de praat met een nicht van Neef Jan van de andere kant, die in Breezand woont. 'Breezand: dat zul je wel niet kennen.' 'In tegendeel', zeg ik, 'dat ken ik heel goed!' Want daar woonde jarenlang mijn Zus2. 'En Den Helder ken ik ook best goed. Want daar woont ze nu.' Ook dit gesprek wordt onverwacht heel geanimeerd. Dan vind ik feestjes echt leuk.

Feestje

We hebben maar liefst twee feestjes vandaag. Bekenden die iets te vieren hebben en die graag willen dat we erbij zijn. Die met hun nieuw gestarte bedrijf alweer vijf jaar bestaan. Die zestig worden. Die je het gunt dat we er allemaal bij zijn. Maar we willen eigenlijk alleen maar in een hoekje wegkruipen. Bobby met zijn Gregoriaans en ik met mijn tekendoos. Omdat Reenske nu in mijn kapelletje woont wijk ik uit naar de bibliotheek om te tekenen. En ik kan het nog. Gelukkig.

Lucy in the Skye

Ik heb een wonderlijke droom. Ik herinner me haast nooit een droom. Nu heel gedetailleerd. Met een vliegtuigje - helicopter - ga ik naar een eiland, het ligt wegens Noord oostelijk. Een denkbeeldig eiland in de Oostzee ofzo. Maar het is ook een beetje Hebriden, maar niet zo hoog. Het eiland is wijds en leeg, maar er is wel een steiger waar je afgezet wordt. Ik kan zo uit het vliegtuig stappen terwijl die daar in de lucht hangt.. als een voetveer dat even aanlegt. Het eiland heet Skye. Maar het ís niet het Schotse eiland.

Ik loop er wat rond, maar kan de plotselinge leegte niet goed aan. En besluit het volgende vliegtuigje te nemen naar de volgende plaats. Want dat vliegtuigje is een soort metro. Net als ik instap zie ik allemaal familieleden achter uit dat vliegtuig stappen: Jongste Nichtje, Zus1 en Zwager1, en nog wat. Ik wil weer terug, met hen op het eiland, maar ik kan niet meer terug. 

Dan stap ik uit in een krankzinnig drukke stad. Beetje een Walt Disney pretpark, middenduits kitsch van sfeer. Wel moderne mensen, moderne vervoermiddelen. Ik heb geen idee waar ik ben, waar ik naar toe kan, wat doe ik hier, waarom ben ik niet op dat lege eiland gebleven. Ik neem een ringmetro, maar ik heb geen idee waar ik uit kan stappen. Hoe ik weer terug kan. Waaar ik die helicopter terug naar dat eiland kan vinden. 

Er is een mevrouw die mij ziet zoeken en mij meeneemt, maar dan zie ik dat zij begeleidster is van een troepje demente bejaarden. de hoogste tijd om me uit deze droom te rukken.

Preiplantjes en andere tuinbelevenissen

Het motregent nogal, maar we hebben nog maar eens per maand  de moestuincursus, dus ook al wil ik liever niet, ik ga toch maar wel. Als een verzopen kat. Juf is heel vrolijk, ze kakelt luid en veel over vroeger toen er nog geen supermarkten waren en de melkboer, de groenteboer en de bakker langs de deuren kwam. Geen idee of Hasan enig idee heeft wat ze vertelt.

We lopen onze tuintjes langs. Hasan bietjes zijn mooi, complimenteert Juf, de mijne zijn heel klein. Dat komt omdat ik ze niet genoeg uitgedund heb. Uitdunnen had de juf nog zo gezegd. Nu steekt ze de loftrompet over de vreugde over de smaak van de eerste jonge bietjes, en oogst ik maar wat babybietjes. Eigenlijk is in Hasan tuin alles mooier dan bij mij. Maar ik gun het hem. Zijn vrouw wil niets uit de tuin eten. Zij ziet beestjes, zelfs in de sjalotten. Er zitten helemaal geen beestjes in sjalotten, roept Juf. Vertel dat mijn vrouw maar, zegt Hasan. Die zegt gewoon: jij hebt geen goeie ogen. 

Vandaag geeft Juf ons krijgen  prei- en boerenkoolplantjes. Daar ben ik wel blij mee, want de prei die ik een maand geleden gezaaid heb is nog niet meer dan een paar sprietjes. Hasan hoeft geen boerenkool. Hij heeft het nog nooit gegeten. 'Wij vinden dat 's winters heel lekker', zeg ik. Wat een rare zin. Wij wie? Een uur later plant hij ze toch.

Verdere avonturen van vandaag. De ongelofelijk snelgroeiende courgette krijgt van Juf wat extra mest. Want dan blijft hij op dit tempo niet doorproduceren. Maar ik hoef helemaal niet elke dag een courgette, sputter ik. Daar luistert Juf niet naar. Je kan er altijd soep van maken, zegt ze. Ik oogst ijsbergsla, courgette, mosterdsla, snijbiet en aardappel. Die mosterdsla vind ik een beetje bitter. Het lijkt wel of er een knolletje onder die mosterdsla zit. Het is geen sla, het is een knolletje, zegt Hassan. Kool.

Dat zoeken we op. En inderdaad. Van Diana's mooie moestuin: 'Latijnse naam: Brassica juncea. Nog niet erg bekende groente, die er in een aantal leuke kleuren en vormen is. Ze hoort bij de koolgewassen en heeft een lekkere, pittige smaak. De planten zijn éénjarig en vormen losbladige ‘kropjes’ met knapperige blaadjes die een beetje radijsachtig smaken.'

Van Dongen

Ik had gezien, dat Lenette van Dongen de Preek van de Leek zou houden in de Domkerk, en ergens wilde ik er wel naar toe, maar de volle werkweek zat me in de weg. Maar als Reenske vraagt of ik zin heb zeg ik toch ja. Al heb ik ook allerlei bedenkingen bij Van Dongen. Ik vind haar vooral zo drúk. Er zijn meer actrices die het hart helemaal op de goede plaats hebben, maar ook zo druk zijn, zoals ook Adelheid Roosen. 

Het blijkt Kerkennacht en er is ook Kerkendictee, dus het is best wel een beetje bomvol in de Domkerk. Daardoor zitten we niet op de eerste rang, wat ik gehopt had. Van Dongen vult de hele liturgie in haar eentje, samen met haar pianist. Zij zingt ook alle liedjes. De liedjes vind ik het mooie van de dienst. Ze zingt 'Denk je dat het goed komt' van Ivo de Wijs, 'Ken je mij' van Huub Oosterhuis, 'Heaven down here' van Tuck & Patty, en 'Kom dan bij mij' van Brigitte Kaandorp. Het zijn heel erg mooie gevoelige liedjes maar toch ben niet helemaal positief. Zo zingt ze door een andere microfoon dan dat ze praat en die zangmicrofoon heeft heel veel galm en dat in een kerk met zoveel akoestiek, het is bijna niet te verstaan. Dat ergert mij dan. Het is ook net een theatershow, de mensen applaudisseren bij wijze van spreken al na een gebed. Ze is heel beweeglijk en heeft van die ingestudeerde tekst en lachjes, ik had liever iets stillers.

Na afloop check ik mijn wat kritische bevindingen bij Reenske maar zij deelt ze niet. Line is er ook. Haar reactie: zij vindt dat expressieve lichamelijke van Lenette van Dongen juist heel mooi, dat lichaam en geest bij haar zo samenvallen. Dat zou zij ook wel willen.

Uren later nog wat namijmerend concludeer ik dat ik -als ik gekritiseer voorbij ben - het volledige JA zeggen tegen het leven, er zonder enige terughoudendheid in staan, dat dat van Lenette van Dongen wel prikkelt. Het voor-mij-hoeft-het-niet, dat Mutti lange tijd had, zo erg ben ik niet, maar er 100% positief in staan, dat ontbreekt er ook wel eens aan.

'Ken je mij', zoals Lenette van Dongen dat in 2009 zong.

De weg naar Toren A

Marg ligt een paar dagen in het ziekenhuis voor een 'ingreep'. Het gaat goed, appt ze vrij snel na de 'ingreep'. Ik vind dat je als vriendin dan onmiddellijk op bezoek moet. Ik zie er altijd een beetje tegenop: naar een vreemd ziekenhuis. Je krijgt een onbekende naam  (Jeroen Bosch Ziekenhuis), een adres waar je nooit van gehoord hebt (Henri Dunantlaan) en een beschrijving: Afdeling A6 Noord, Kamer 44, waar ik onmiddelijk de rillingen van krijg. Net zoiets als die Route 52 in het Diakonessenziekenhuis in Utrecht. En dan de parkeerplaats, die is bij ziekenhuizen doorgaans ook nogal gebruikersonvriendelijk georganiseerd.

Natuurlijk gaat het maar een béétje mis (Google Maps leidt me naar de Parkeergarage voor de personeel en daar mag in niet in, en nergens aanwijzingen naar de bezoekersparkeerplaats) maar natuurlijk vind ik het uiteindelijk wel.  Een blijmoedige vrijwilligster wijst me de weg naar naar Toren A, eerst rechtdoor, dan met de roltrap, dan naar rechts en aan het eind van de gang zijn de liften naar Toren A, de zesde etage, en daar staan bordjes naar de noord- en de zuidzijde. O fijn, dank u wel.

Marg ligt er gelukkig tamelijk monter bij. Ze is na een dag al geheel gehospitaliseerd, vertelt ze. Maakt flauwe grapjes met de verpleegsters. We halen herinneringen op aan onze vaders die schalkse grapjes maakten tegen verpleegsters. Hoe we ons dan geneerden. 

Heb je ook schriftelijke instructies, vraag ik, voor als je naar huis mag? Dit indachtig het volstrekte gebrek aan schriftelijke instructies toen mij gips eraf was. Ze heeft heel veel schriftelijke instructies. Ik lees ze van a tot z door. Heel boeiend allemaal. Ze mag maandag alweer naar huis.

Flexibel

Reenske logeert weer bij ons. Dat is altijd een feest. Nu zijn we een huisgezin van drie. Gisteren is ze voor het eerst Utrecht in geweest en heeft ze alle boekhandels bezocht. Daar heeft ze het tijdschrift 'Mix' voor ons meegenomen, over de hedendaagse invulling van religieuze behoeften. Mensen hangen niet meer één religie aan, maar cherrypicken uit alle tradities. Bijna een kwart van de Nederlandse bevolking schijnt elementen uit verschillende religies en levensbeschouwingen te combineren.

Het aardigst vind ik de portretten van de ‘mixers’, zoals de joods-boeddhistische zangeres Lies Müller en theologe Berthe van Soest, die zich laat inspireren door Hare Krishna’s, sjamanisme, tarot en Keltische feesten. En de columns van schrijfster Rosita Steenbeek, cabaretière Nilgün Yerli en tv-presentator Narsingh Balwantsingh, over hun eigen multireligiositeit. Zo zou Narsingh Balwantsingh graag zijn favoriete lied over Allah ten gehore brengen in een hindoetempel en ontdekte Rosita Steenbeek dat haar oma joods was, maar daar als domineesvrouw over zweeg. Mix bevat ook tips voor multireligieuze bezinningscentra, gemeenschappen, tv-programma’s en boeken.

Ze is ineens verrukt van mijn spiri-boekenkast. Leest boek na boek. Ondertussen is mijn eigen religieuze leven een beetje ingekakt. Ik heb het te druk slash wil er geen 20 minuten voor fietsen.

Jardin d' Amour (2)

Het is zo warm dat we tot na enen geheel verstild (nou ja, fluisterend) in de tuin zitten. Bobby drinkt om de dorst te lessen een enorm glas karnemelk-met-diksap-en-ijswater. Ik denk dat het ouzo is en maak mijzelf een sterk verdunde ijskoude ouzo. Wat een vredig midzomertafereeltje. 

Ik herinner me ineens dit plaatje, dat cruciaal was in de huizenzoektocht 2012-2013, die uiteindelijk leidde tot de verhuizing naar Utrecht. Lange tijd leek het er niet van te komen, omdat Bobby en ik om de beurt een veto uitspraken tegen huizen die de ander net heel leuk vond. Dat was steeds enorm slikken. Ik was er helemaal aan toe het verhuizen af te blazen. Maar toen kocht ik in Almere het boek Flora in de kunst en de literatuur waar dit plaatje in stond. En ik dacht als ik nu niet meer ga mopperen en alleen nog maar positieve affirmaties ga plegen op grond van dit plaatje, dan móet het lukken.

Nu zijn we bijna vier jaar verder en zíjn we het plaatje geworden. Soms.

Bij De Bibliotheek van de Nederlandse Letteren DBNL is over dit plaatje de volgende tekst te vinden: 'Filips de Goede gaf David Aubert opdracht om de geschiedenis van de Karolingische held Renaud de Montauban op te tekenen. Het fraai geïllustreerde werk werd pas in 1468 voltooid, een jaar na de dood van de hertog. Renaud maakt avances in een besloten minnetuin en de officiële verlovingsceremonie van Renaud de Montauban. Miniaturen door Loyset Liédet. (Parijs, Bibliothèque de l'Arsenal, Ms. 5072, fol. 71v en 162)

En nog weer elders: 'Maugis et Orlande dans le jardin'. Enluminure, Bruges, v. 1462/70. Illustration in : “Roman de Renaud de Montauban”. Ms. Arsenal 5072 fol. 71 v, Paris, Bibliothèque de l’Arsenal
©bibliothèque de l’Arsenal. Dat is de pagina van een Franse kunsthistorica. Misschien kan zij mij verder helpen.

Zie ook: Jardin d'Amour (1) 

Oefening

Vakantietijd als spirituele oefening. Mandy is op vakantie en omdat wij sinds januari 2016 een hedendaagse tweekoppige 'romp-redactie' zijn moet ik nu 3 weken alles in mijn eentje doen. Twee banen in een. Vijf dagen per week in plaats van vier. En dat met die hitte.

De kunst is om je niet mee te laten slepen door je gedachten dat het allemaal veel te veel is. En dat het niet kan. Want het zijn juist die gedachten die het zo erg maken.

Ik moet twee artikelen afmaken. Daarvoor is focus en concentratie nodig. Niet 100 mailtjes moeten verwerken en onderwerpen kiezen en berichten online plaatsen. En nieuwsbrieven maken. En 's avonds diverse tuinen begieteren. Ik kan dus nu geen blogjes verzinnen. Uiteindelijk lukt altijd alles. Dat weet ik al lang.

Lampje

Ben ik alwéér bij de garage! De lampjes op het dashboard: als daar een van gaat branden is er toch altijd enige paniek. Kan ik doorrijden of moet ik acuut stoppen? Vandaag brandt er een lampje dat ik nog nooit brandend gezien heb: dat van het motorblok. Het is op de A27 bij Huizen, er zijn geen parkeerplaatsen voorhanden of benzinestation tot thuis.

Laatst was ik ook al aangehouden door een motoragent dat een remlicht het niet deed, kortom de hoogste tijd om even langs te gaan.

De katalysator is kapot, constateert de garageman. Hij reset de instellingen en nu brandt het lampje niet meer. Maar, waarschuwt hij: misschien gaat-ie gauw wéér branden. Op zich is het niet zo erg, die katalysator is een middel om vervuiling door oudere auto's tegen te gaan, Misschien komt-ie zo niet door de APK. Kosten van een nieuwe katalysator zijn ruim 500 euro. maar doorrijden levert geen gevaar op. wel meer vervuiling.

Van de site Autoweetjes: 'De katalysator bevindt zich voor in het uitlaatsysteem, vlak na de motor of onder de auto. De katalysator zet schadelijke stoffen in uitlaatgas om in stoffen zoals koolstofdioxide, stikstof en waterdamp. In de katalysator is een keramische blok aangebracht met kleine doorgangen wat eruit ziet als honingraat. Er zitten edelmetalen in verwerkt: platina, palladium en rhodium, die een aanzienlijke waarde hebben. Daarom wordt de katalysator zodra hij verstopt zit of kapot is gerecycled om deze edelmetalen terug te winnen. De oude is best wat waard.

Haarzuilens

Laten we eens naar Haarzuilens fietsen, zeggen we. Het is niet ver, maar je moet over de Vecht, het Amsterdam Rijnkanaal, het spoor en de A2. Dat zijn echte hobbels. Dat eerste stuk is onduidelijk en alles behalve romantisch. Maar Westbroek, Tienhoven, Maarsseveen en Loosdrecht heb ik nu wel gezien. Ik wil ten westen van de A2 exploreren. Daar heb je bijvoorbeeld ook het beeldschone Kockengen. Ik zie er op de een of andere manier tegenop omdat je je met een stuk enorm geasfalteerd en geindustrialiseerd Nederland en het onaantrekkelijke  Maarssenbroek moet verhouden.. 

Maar vandaag doen we het en nu weten we het. Als je als  aanvliegroute de Amsterdamsestraatweg neemt is het eerst niet erg mooi, maar wel efficient. (de route langs de Vecht is best omslachtig, als je doel is ten westen van dew A2 te geraken. Want de route langs de Vecht naar Maarssen die we de heenweg nemen is wel pittoresk, maar dan stuit je op de brug te Maarssen die aldoor open staat. Eenmaal over de A2 en dat rare recreatiemeer heen ben je ineens op het mooiste platteland. Heel mooi.

Kasteel Haarzuilens is zo kitsch, dat kan ik vandaag niet aan. We doen een biertje en een clubsandwich in Haarzuilens dorp, waar de finish is van een ralley van de plaatselijke Rotary. Daar doen de plaatselijke notabelen aan mee in hun mooiste oldtimers of andere excentrieke auto's. Met barbecue na. En een hoempa bandje. Dat we dat nu weer allemaal mogen meemaken.

De Neven van Eus

Ben verzeild geraakt in de documentaire 'De Neven van Eus', waar ophef over schijnt te zijn, las ik gisteren ergens. Eus is Özcan Akyol, een Turks-Nederlandse schrijver-journalist uit Deventer. Hij zou bedreigd worden omdat hij Turkije in een kwaad daglicht zou zetten. Ik heb anderhalve aflevering gezien en ben nu geraakt en geboeid. Zijn ouders kwamen naar Nederland en streken neer in Deventer en hij gaat met een cameraploeg naar Turkije op zoek naar de verhalen van zijn familie die daar gebleven is. Ooms en tantes in een bergdorp. Neven en nichten in Ankara. Ik vind het allemaal mooi en sympathiek en open en geinteresseerd en boeiend, ik wil de hele reeks wel zien, maar blijkbaar wordt dat oordeel niet door iedereen gedeeld. Wat een nare wereld, dat gescheld op de social media.

Terugkijken bij de NTR
Eus bij DWDD

Eerpels

In elk geval Zus4 geniet erg van mijn volkstuinbelevenissen. Het is alweer een week geleden dus het is de hoogste tijd. Hoe staat het er allemaal bij? Hebben de verplaatsingen van andijvie en sla tot afsterven geleid? Is er van alles opgevroten? Hoe staat het met de kolen? Doet de pompoen het inmiddels een beetje? En de aubergine? Wat moet ik in godsnaam met de tuinbonen die zo onder de luis zaten? En zo meer van die prangende vraagstukken. 

Ik kan al aardig converseren met de mede-tuinierders, wat me vorig jaar nog absoluut niet lukte. Hoe gaat het, vraag je, en dan gaan ze oeverloos uitwijden over alle groenten. Hoe uitbundig alles groeit dit jaar, en dat vorig jaar níets wilde. Dat de mais die we van Juf kregen niets doet, en de pompoen ook niet, maar de daarna zelf gezaaide mais wel. Een buurvrouw heeft in een keer dertig kropjes sla geplant en die zijn nu op hin mooist dus daar zit ze nu mee. Neem alsjeblieft wat van mijn sla mee, smeekt ze.

Vandaag heb ik ruim twee uur nodig om de tuin weer een béétje onkruidvrij te krijgen. Er is een muziekfestivalletje in voorbereiding, maar gelukkig ben ik net voor dat losbarst weg. Het wordt gezelliger met Hasan, die er toevallig tegelijk is, en die steeds mededeelzamer wordt. Hij vertelt me ook steeds wat ik fout doe. Mannen die tegen vrouwen zeggen wat ze fout doen. Als Bobby zegt wat ik fout doe word ik wel eens sacherijnig, maar van Hasan kan ik het tot nu toe hebben. Hasan zijn tuin is zó mooi ordelijk en onkruidvrij. Een uitdaging, zeg maar. Ik moet voorzichtig zijn met de schoffel. Ik moet geen nieuwe sla planten op de plek waar de sla stond. Ik moet mandjes over de bloemkool doen, want die wordt opgevroten. Nee, Hasan. Thanx.

Er is alweer een nieuwe courgette. Woensdag had ik de eerste courgette geoogst en nu is er alweer een grote nieuwe. Vandaag eten we dus twéé courgettes. Bij het schoffelen rond de aardappelen ( wat ik nog niet eerder gedaan heb) blijken er al allemaal aardappelen vlak onder de aarde te liggen. Ik was helemaal niet van plan aardappelen te oogsten, dat doe je als de bladeren geel worden heb ik geleerd, maar nu gaan er toch 7 mee naar huis, en ze zijn práchtig. Ik heb nog nooit zo trots naar aardappelen gekeken. En dan de tuinbonen. Ik dacht dat doe opgevroten waren door de luis, maar dat had geen negatief effect op de tuinbonen. Ik had ze alleen niet gezien. Hasan wijst me erop. Ik oogst er een paar, maar zie dan dat zijn tuinbonen veel groter zijn dan de mijne, dus ik heb veel te vroeg geoogst. Nu hoop ik maar dat hij het niet ziet, want nog een reprimande trek ik niet. 

Hondenliefhebbers

Ik heb ineens een akkevietje op mijn Facebookpagina van mijn Plantsoen. Ik heb buurtgenoten uitgenodigd om mee te doen met de moestuintjes, om ook een vierkantemeterbak te gaan beheren, gaat er ineens een hondenliefhebber tekeer. Dat de veranderingen van het park geen verbeteringen zijn voor de hondenliefhebber. Ik reageer dat er niets verandert aan de padenstrucruur, dat er alleen bloemen bijkomen en wat moestuinbakken, en dat het fijn zou zijn als de hondenliefhebbers de uitwerpselen in elk geval straks rond die moestuinen zouden verwijderen.

Had ik dat niet moeten zeggen? Het is er eigenlijk maar een trouwens die zo tekeer gaat. De man met de roedel wolfshonden. Hij is boos dat niemand rekening houdt met hondenliefhebbers. En dat mensen met katten geen belasting hoeven te betalen. Hij noemt het project met de 14 moestuinbakken 'landjepik'. Ik verwijs hem naar de inspraakrondes die er waren en de Klankbordgroep waar iedereen welkom is/was. Ik probeer me in hem in te leven, waar dat gescheld vandaan kan komen. Er reageert ook een boze mevrouw, over de zwanen, er is weer iets met een van de zwanen, en waarom ik dáár niets aan doe. 

Het probeert het naast mij neer te leggen, maar het enerveert wel, zulke discussies. Moet ik die man nu aanspreken? Wij groeten elkaar altijd bij het rondje park, wel een paar keer per week, maar we hebben nooit kennis gemaakt. Ik ben bang dat ik zo een klap voor mijn kop krijg. Een hengst voor m'n harsens.

Woodstock

De kunstenares van mijn kring zzp-ers houdt avondjes bij haar thuis waar ze eten en live muziek aanbiedt. Vanavond is dat het groepje Irrelephant. Twee gitaren en twee zangstemmen. Mo is mee en Bobby ook. Mo kent de kunstenares van lang geleden. 

Ik ben erg verrukt van de heerlijke sfeer van alles en iedereen. Open huis, mensen zijn nieuwsgierig naar elkaar, leuke mensen, heerlijk eten, gezellig creatief huis...  mooie muziek ook. Alsof je in een hemelse bubbel terecht komt. Een geweldig cadeautje van zomaar een buurtbewoonster. 

Ik raak in gesprek met een enorm leuke overbuurvrouw van haar die ook nog niet lang in Zuilen woont. Zij werkt san de Hogeschool voor de Kunsten. En dan mag ik met de schaal rondgaan voor het geld.

https://youtu.be/qzvrOklowBs

Overleg

De vrije dag. De hovenier komt op bezoek met tekeningen, tijdschema's en een conceptcontract over wat de gemeente en wij beheerders over en weer van elkaar mogen verwachten. Volgende week woensdag gaan ze ongeveer beginnen met het gras eraf. En zaterdag 8 juli staan de bakken er en gaan we planten. Ik scoor nog even een minibudgetje per moestuinbak zonder dat ik het administratief hoef te verwerken. Dat is ook goed. Het is een wonder alles bij elkaar.

Rokjesdag

Nieuw levensthema: het rokje. Het is steeds zo warm en ik kan moeilijk in korte broek naar het werk, dus ik wil een rokje. Ik heb leuke stoere korte broeken maar in het stadsleven staat dat niet. Waar haal je een rokje. Ik wil een soort 'kokerrokje' van soepele jersey, met een wijde bloes of t-shirt erop. Niet te lang, niet te kort, niet te tuttig, niet te saai, niet te formeel, niet te zwart, etcetera. Ik weet het precies, maar ik zie het niet. na uren googlelen ga ik donderdagavond het nieuwe Hoog Catharijne in naar H&M en C&A om rokjes te kijken, Maar ze hebben niets. En die jonge verkoopsters kijken me verbijsterd aan... Rokjes? Voor U? Nee, ik wil niets formeels, gewoon leuk op de knie, liefst een beetje fleurig. Een beetje flatteus, als het kan. Niets dus. Ik pas er een, en kijk en kijk en kijk: ik ben net mijn moeder. Dit is net zo erg als een badpak kopen. 

Vanochtend ga ik naar Nieuwegein, omdat ik daar laatst ook was en zag dat ze daar wat provincialer zijn en en maar liefst drie winkels voor curvy vrouwen hebben. Bij de firma Promiss heb ik beet. Daar hebben ze spijkerrokjes: lichtblauw en wit. De witte is de beste. 42 euro. Maar daar doet de pin het niet. Tja, dan ben je je klant zo weer kwijt. 

Zo kom ik verzeild bij de Hema, toch even kijken, waar ze allemaal dunne soepele rokjes blijken verkopen voor rond de 10 euro. Wel zwart, maar dan toch weer met motiefjes. 

Modeshowtje voor Bobby, die nog aan de ochtendkoffie is, en die altijd bij alles bij dit soort situaties bedachtzaam zegt: 'Ja, dat kàn...' Bij het blauwe rokje zegt hij echter ook dat het wat corporate lijkt, 

Stress en succes

Vanwege dat ik de kunst wil leren je aan te sluiten bij clubjes ga ik naar de bijeenkomst van de Kring van zzp-ers in de wijk. Om beurten verzorgen leden een workshop. Een  maand geleden ging het over idealen, ditmaal overs stress en succes. Het zijn allebei thema's die me niet zo bezig houden, maar zzp-ers wellicht meer. Zij knokken voor hun inkomen, dat bepaalt hun stress en hun succes. Als loonslaaf heb ik die kwesties minder. Ik moet wel heel veel doen, bedenken, regelen, beoordelen, voor elkaar boksen, maar - voor zolang het duurt - mijn salaris komt. Daar ervaar ik geen stress over.

De eerste vraag is hoeveel stress we ervaren op de schaal van 1 tot 10. Ik zeg 4. Eigenlijk 3, maar door mijn vrijetijdsprojecten is het 4. Al die moestuindingen. Elke dag sproeien. Oogsten. Nu weer de aanstaande moestuinuinbakken in ons aanstaande verfraaide plantsoen onder mogelijk geïnteresseerde buurtbewoners verdelen. 

Verder valt het wel mee. De remedie voor bijna alles is: ruim de tijd nemen. Een dag of twee vóór de deadline je stukken af hebben. Stress ervaar ik vooral door de files. Als ik de weg op moet: ruim op tijd vertrekken. En verder: gedisciplineerd leven. Op tijd opstaan zodat ik een kwartier onder de douche kan staan, én een eitje kan koken, én een kop thee, én een kop koffie, én het aanrecht weer schoon. Op tijd bij afspraken zijn, tijd nemen tússen afspraken. De avondwandeling om de vijver. 

Er zit een kunstenares bij de groep bij die geaccepteerd heeft, vertelt ze, dat ze weinig tot niets verdient met haar werk, die een uitkering heeft, en dat dat nu maar goed is. Ze neemt ook de tijd en probeert niet te kritisch op zichzelf te zijn. De workshopleidstet vindt haar en mij wijze oudere vrouwen. Dat is dan maar zo. Misshcien isdat ook wel zo.

Het subthema 'succes' slaat niet zo aan in de groep. We willen allemaal dingen doen en maken waar we blij van worden. We hoeven geen prijzen, lintjes, en kasten van huizen.  

Na afloop mogen we haar feedback geven. Dat vind ik wel weer een beetje stresserend. Want inhoudelijk spreekt de avond mij niet zo aan, maar ze heeft enorm haar bast gedaan, ze heeft het heel goed voorbereid, ze was er een beetje nerveus over, en we hebben leuke uitwisselingen. In die zin is de avond een cadeautje.

Zelf krijg ik ook feedback: de workshopleidster vindt me een beetje een cabarettier. Ik zeg niet zoveel en zit in een hoekje af en toe een beetje te pruttelen. Ze praten allemaal in mijn ogen net iets teveel de mindfullness- en yogacursussen na, en de Kracht van het Nu. Een boekje met de titel '365 dagen per jaar succesvol', daar ga ik van steigeren. Ik hoop dat ik het pruttelen zo leuk doe als Herman Finkers.

Zoetzuur

O ja, en dan moet er ook nog gekookt worden. Op de Allerhande-site vind ik een heerlijk recept waar ik de hele avond enthousiast over blijf. Onverwachte heerlijke smaak. Gestoofde kip in zoetzure saus met puntpaprika's. Je begint even met knoflook en gember aan te bakken en dan maak je eerst de rode saus met een blikje tomatenpuree en een beetje Chinese zoetzure saus. Die verdun je met kippenbouillon. Daar doe je stukjes kipfilet in en twee rode puntpaprika's, en je suddert de boel 10 minuten. Op het laatst gaan er nog stukjes ananas in. Met eiernoedels. 

Natuurlijk serveer ik er nog sperziebonen bij want die vind ik lekker bij alles. 

Multifocaal

Ik ga Leens opperbaas interviewen en app haar of we misschien daarna samen zullen lunchen. Ze suggereert  De Vergulde Eenhoorn, een boerderette op de Ringdijk bij de Wibautstraat. Ooit was ik daar in de winter, anderhalf jaar geleden, binnen, toen we afscheid namen van Vinnie. Snik. 

Nu zitten we buiten in een knetterstralende zomerlocatie. Wauw. The place to be for the chillende Young & Beautiful. Ik kom er ook nog een aangetrouwde Neef tegen. Yeah, Amsterdam! Het is er enorm dynamisch en hip. O! Ik verheug me nu al op je blog, gnuift Leen.

Ze ziet er anders uit. Ze heeft een bril. Het is niet meer een leesbril, want ze houdt hem op. Het is een multifocale bril. Och! Ze was altijd zo jong en nu heeft ook zij een bril! Daar wil ik alles van horen. 

Ze wordt er misselijk van, vertelt ze. Maar het is wel fijn bij vergaderingen en de medemens aan te kunnen kijken en de vergaderstukken ook. Of nu aan tafel en het menu te kunnen bestuderen en mij aankijken. Maar andere kijkcombinaties gaan nog wel eens mis.

We bespreken veel. Hun bedrijf. Ons bedrijf. Onze toekomst. De moeders. De mantelzorg. Buurtinitatieven. Clubjes. Alles even boeiend. Maar het onderwerp wordt je bril, zeg ik. En ik maak gelijk een foto.

Verslaving

Gelezen uit de verjaardagsstapel: Superverslavend door Adam Alter over de verslaving aan smartphones en andere schermen. Ik had een andere titel over dit onderwerp op mijn verlanglijst staan, herinner ik me nog, maar ik kreeg deze. Over dit boek had ik al zoveel gelezen dat ik het gevoel heb dat ik het van A tot Z kende. 

's Morgens op het station en in de trein kijkt 80 procent van de reizigers alleen maar op zijn / haar smartphone. Het is een vervreemdend gezicht en er wordt dan ook veel maatschappijkritiek op geleverd. Dit boek analyseert waar de smartphoneverslaving hem in zit en dat die daar door de ontwikkelaars heel bewust is ingebouwd. Dat die mensen zelf die apparaten niet gebruiken. Hoeveel uren per dag miljoenen mensen met die smartphone bezig zijn. Dat ze nauwelijks door hebben hoe zeer ze verslaafd zijn.

Natuurlijk vraag ik me reflectief af hoe dat bij mij zit. Of het bij mij ook zo erg is en zo fout. Ik weet het niet. Ik lees het nieuws, ik lees achtergrondartikelen, ik lees boeken, ik schrijf, ik fotografeer en ik deel schrijfsels en foto's. Zelf denk ik dat ik er tamelijk bewust en creatief mee bezig ben. Ik kijk bijna geen tv meer. Is er ooit zo kritisch gedaan over mensen die avond aan avond voor de tv zitten? Die uren de krant lezen? Die uren boeken lezen? 

Ooit ben ik een paar maanden echt verslaafd geweest aan Wordfeud en één maand aan Netflix. Met beide ben ik  gestopt omdat ik er gestresst en niet blij van werd. Van Instagram word ik ook niet blij. Dat is eindeloos. Maar ik ben wel ook een persoon met de smartphone bijna altijd onder handbereik. Op het werk doe ik er niets mee. Aan tafel en op bezoek doe ik er weinig mee. Ik ervaar het als positief. Ik voel me meer verbonden met mensen door Facebook en appjes. Het maakt contacten vaak net iets makkelijker. Whatsapp-berichten zijn doorgaans luchtiger en vrijblijvender dan een telefoongesprek, bij mij zijn ze altijd een mix met real life. Vaak een poging tot een real life ontmoeting. 

Ik ben mooie foto's gaan maken met de telefoon. Ik documenteer het dagelijks leven, word gelezen door zo'n 300 mensen per dag. Ik weet niet goed waarom ze het (blijven) lezen. Het schijnt wel leuk te zijn om dat dag-aan-dag geneuzel bij te houden. Ik geniet van het maken die dingen. En  zo'n boek maakt dat ik denk ik het allemaal verachtelijk is.

Je ziet niet wat mensen doen op hun smartphone. Je moet denk ik niet alles en iedereen over een kam scheren. Vanavond lag ik op de phone in bed naar Jinek te kijken die Jesse Klaver op bezoek had. Toen ik alleen woonde had ik een tv bij het bed en keek ik voor het slapen gaan naar Pauw. Nu kijk ik soms tv-on-demand op de smartphone. 

Meiknolletjes

Ik zie er wat tegenop om mij in de bereiding van meiknolletjes en snijbiet te verdiepen. Gelukkig vindt Bobby dat juist leuk. Ooit had hij een groentetas van Odin, vertelt hij, dat was een abonnement en daar zaten dat soort groenten ook in. Ook ik had ooit die groentetas van Odin, ik wist niet hoe snel ik ermee zou stoppen. Dat was in de jaren negentig, je kreeg elke week een papieren tas vol biologische groenten en bijbehorende recepten. Ze zaten vol met wat we nu 'vergeten groenten' noemen. Ik vond dat toen niet leuk. En nu heb ik van die groenten in mijn tuintje. 

Aan het eind van onze fietstocht naar de Loosdrechtse  Plassen laat ik Bobby even trots mijn gisteren helemaal gefatsoeneerde moestuin zien. Het gaat moedeloos makend hard met het onkruid. Mijn klasgenoot Hassan is wel een uitdagende klasgenoot, zo keurig als hij zijn tuintje heeft. Daar kan werkelijk niemand op dat hele volkstuinencomplex aan tippen. En als zijn buurvrouw moet ik me er extra toe verhouden. Dat gedaan hebbende kan ik vandaag weer trots wijzen: 'Kijk, daar heb ik de snijbiet afgesneden. Dat schijnt over twee weken weer aangegroeid te zijn.' En op de plek van de geoogste meiknolletjes staat nu nieuwe andijvie.

Ik heb er gisteren ook een pompoenplantje van de plantjesmarkt in gezet, want de ingezaaide pompoen kwam maar niet op, en ook augurk, en ik heb de sla en andijvie verplaatst. De courgette bloeit trouwens als een gek. Prachtig. En de kolen die het op zandgrond niet zouden doen groeien vooralsnog als kool.

Ik google even op Odin. Dat blijkt nog steeds te bestaan Ze hebben door het hele land inmiddels winkels. In Utrecht aan de Biltstraat. En op die wekelijkse groententassen à € 8,75 kun je je ook nog steeds abonneren. 

We eten witte cannelloni-bonen met snijbiet en geglaceerde meiknolletjes. Mmm.

Zen zien

Natuurlijk koop ik ook het boek 'Zen Zien Tekenen' van de cursusleidster. Aardige vrouw. Samenstelster. Ze is ook procesbegeleidster bij organisatieveranderingen en deed haar leven al tekencursussen maar bij deze zienswijze viel bij haar het kwartje. Haar eerste cursus deed ze tijdens een stilteweekend in een klooster te Uden. Dat lijkt me echt beter dan in een werfkelder vol kletsende vrouwen. Ze had wel waargenomen dat dat geklets mij een beetje teveel werd. Maar ze had deze groep niet helemaal in stilte durven laten werken.

Ik vind de opvatting dat het niet gaat over het product maar over het proces wel interessant, maar in zo'n boek wil ik toch graag weten wie welke tekening gemaakt heeft. Ik mis het fotobijschrift. Het zijn tekeningen, instructies over de werkwijze en veel reflectieve teksten over kijken en zien.

Ik lees in mijn voortuintje (enige stoorzender: de vrijgemaakten in de kerk aan de overkant van de straat zingen met honderden uit volle borst) maar ik zou zo iets uit mijn eigen plantenbak kunnen zen zien tekenen.

Zien

Ondanks mijn reserves over de Zen Drawing Community laatst, het lijkt wel een beetje een religie, wie is er genoeg recht in de leer, ga ik vandaag meedoen aan een eendaagse  introductiecursus Zen Zien Tekenen. Bij De Graal, Nieuwegracht, nooit van gehoord, een van oorsprong (1920) vrijzinnig katholieke maar nu meer spirituele beweging van vrouwen. Vooral oudere vrouwen.  Om wat anders te leren en wat los te komen van mijn eigen stijl. Wat losser.  

De clou is dat je onder het tekenen niet naar het papier kijkt maar naar je onderwerp. Dat je heel veel aandacht hebt voor dat onderwerp. Kijken, ruiken, voelen. Nu hebben we als onderwerp vooral vruchten en bloemen. Terwijl je je potlood op het papier zet volg je met je ogen de contouren van het onderwerp. En die contouren zet je op papier. En je kijkt niet. Rodin deed dat ook zo als hij zijn modellen tekende.

Bij het na afloop bekijken van de tekeningen - van jezelf en van de anderen - oordeel je niet, maar probeer je te zien wat de ander heeft gezien. Hoewel ik niet mag oordelen, vind ik het stiekem best mooi wat ik gemaakt heb.

De Hoofdprijs

De Bunnikse collega's hebben een feestje georganiseerd in De Pijp, heel modern, in een pop-upstore. Ik neem vanaf station Amstel een OV-fiets en gelukzalig fiets ik langs de rivier. Eerst een date bij de Ysbreker. Wauw. Wauw. Wauw. Ik voel me nu echt wel thuis in Utrecht, maar wat is Amsterdam toch gewéldig.

Blokje leeftijdsrelativering: ik werk met allemaal jonge(re) mensen die nieuwe tijden en social media prediken, en die afgeven op oude(re) mensen, maar mooi ben ik als oudste aanwezige wel de enige die tijdens de feestelijke momentjes relevante publicabele foto's maakt en op de diverse kanalen post. O ja, zeggen ze, goed van je, bedankt, mijn telefoon is leeg, helemaal niet aan gedacht!

Als ik rond 21u De Pijp probeer uit te fietsen stuit ik op een clubje 'handhavers', waarvan een dame blijmoedig tegen mij roept: 'Mevrouw, u gaat voor de Hoofdprijs! U mag hier niet fietsen. Dat is €65,-. 'Hè', zeg ik, 'dat wist ik niet. Ik ben twee jaar geleden naar Utrecht verhuisd. Toen ik vertrok was dat nog niet zo.' Ze houdt het bij een waarschuwing. 

Sla

De wekelijkse vrije dag. Will komt lunchen en neemt haar vriendin mee, die een echte tekenares is. Illustrator. Succesvol. Ik ben enorme fan van haar. Ze doet nu ook vrij werk. Heel mooi. Natuur. Heel vrij. Met gepigmenteerde inkt. Ze heeft een flesje mee. 

Zij wil wel samen tekenen in de Oude Hortus zoals Will en ik een tijdje terug deden. Lijkt me hartstikke leuk, zeg ik, maar ik word natuurlijk meteen door faalangst bevangen. Zij is zo goed! Zodra ze weg zijn ga ik verder met mijn oefening in sla. Ik heb er nu drie. Deze vind ik de beste. Het randje wit doet wonderen. Zoals altijd.

Als het om de liefde gaat...

Sandra Remer overleden. 66 jaar. Op de radio hoor ik het liedje 'Als het om de liefde gaat'. Dat was 1972. Wat een rare tekst.

Na nana nanana nana… wat zal ik doen
Om nog vandaag van jou te zijn?
Na nana nanana nana… wat zou je doen
Om nog vandaag van mij te zijn?
Hé, moet ik orgineel zijn of is dat nog te vroeg?
Doe jij maar gewoon, da’s gek genoeg
Na nana nanana nana… ‘t is nog de vraag
Ben ik van jou of jij van mij?

Ach, wat is het moeilijk om een eerlijk mens te zijn
Als het om versieren gaat
Je kunt niet altijd zeggen wat je werkelijk voelt
Je bent bang dat je een flater slaat

Ja, mensen, doe gewoon
We doen al gek genoeg
Vooral als het om liefde gaat

Sla

Gelukkig vindt buurvrouw Claudia mijn sla heel lekker. En mijn andijvie ook. Ik had natuurlijk wel gehoord van de wanhoop van mensen over hun oogst, en over het geleur bij deze en gene met groenten en fruit, maar nu overkomt het me zelf. Bij de groenteafdeling in de supermarkt ben ik ook dunne plastic zakjes aan het scoren om de oogst in mee te nemen. 

De kroppen andijvie en kroppen sla zijn inmiddels enorm. Het voelt heel verplichtend. Vandaag oogst ik 1 krop andijvie, 2 kroppen sla, een rijtje snijbiet en een bundeltje sjalotjes waarvan ik vind dat ze op lente-uitjes lijken. Alles even groen. Een kléurig maaltje zit er vandaag niet in. 

We eten andijviestamppot en snijbiet met Lima-bonen. De sla en sjalotjes bewaar ik maar voor morgen.

Eerlijk zeggen hoor, app ik nog aan Claudia, want stel je voor dat ze alleen voor de beleefdheid ja zegt. Gelukkig zegt ze dat ze de sla heerlijk vindt. En de andijvie ook. 

Ik probeer uit de hand een krop sla te tekenen. Dat valt niet mee. Wat een wonderlijke vormen.

Meanderende geesten

Als Bobby uit bed komt ga ik er weer in. Vandaag is de slaapkamer met uitzicht op wisselende wolkenluchten de beste plaats om te zijn. Ik ga helemaal niets doen. Lezen, dat wel, in Zachte riten van Marja Pruis. Dat was het verjaardagscadeau van Peeq. Ik weet niet meer precies wat ze er over vertelde, dat het een wonderlijk moeilijk na te vertellen boek is, maar mooie ervaring. Tweemaal genomineerd eerst voor de ECI Literatuurprijs en toen voor de Libris Literatuurprijs, beide keren niet gewonnen.  

Het is geen gemakkelijk boek in die zin dat het niet een duidelijke verhaallijn volgt maar die de immer meanderende geest. Een hoofdpersoon, een poëziedocente aan de universiteit van Amsterdam, single, en een aantal van haar belangrijkste relaties: Ellie de secretaresse op het werk die plots kanker krijgt, haar broer Lucas die ze verloren is op een slagveld, en haar beste vriend Leon, ook wetenschapper, die van plagiaat wordt beschuldigd. Pruis is heel sterk in het waarnemen en benoemen wat anderen waarschijnlijk ook wel zien maar niet benoemen. Dat het zo meandert: je moet het verdragen en accepteren en erin mee willen bewegen.

Het gaat over loyaliteit, stelt Wim Brands in februari 2016 vast tegenover haar in de uitzending van VPRO Boeken. Het moet een van zijn laatste uitzendingen geweest zijn. Wat zal hij zelf toen over loyaliteit gedacht hebben, toen hij een einde aan zijn leven maakte.

De tijd

De verjaardagsstapel boeken is nog lang niet uit. Ik pak er weer een: Stil de tijd van Joke Hermsen over de tijd. Geen tijd hebben schijnt een van de fundamentele ervaringen van onze tijd te zijn. In dit boek neemt zij dit gevoel onder de loep en ontwikkelt zij een nieuwe visie op het fenomeen tijd. Zij brengt een onderscheid aan tussen kloktijd en innerlijke tijd, verkent het belang van rust, verveling, aandacht en wachten; ervaringen die sinds de Oudheid als belangrijke voorwaarden voor het denken en de creativiteit werden beschouwd, maar in het huidige economische tijdsgewricht nog weinig waardering krijgen. 

Het is tijd voor dit boek. Na vrijdag de lange wandeling met twee gezusters langs de Lek, zaterdag de familiedag en zondag de Klompenpadwandeling met Peeq is de energie even helemaal op. Bobby wil ook liever helemaal niets. 

Joke Hermsen schrijft mooi. Haar eigen bevindingen en bewoordingen vind ik aansprekender en overtuigender dan wanneer ze allemaal andere filosofen gaat behandelen. Als ze in Frankrijk aan een boek gaat zitten werken en er is geen agenda meer en geen internet, dan glijden de dagen voorbij in een natuurlijke loop, is het fijner en ontspannender, en (qua boek schrijven) nog veel productiever ook. De bespiegelingen over verveling vind ik ook fijn.

Klompenpad

Peeq vraagt of we mee gaan wandelen. Ja leuk, zeggen we, maar s.v.p. niet te vroeg, want we moeten eerst nog bijkomen van de Familiedag. Peeq is fan van de Klompenpaden. Dat is een verzameling wandelroutes waarbij je deels ook dwars over het boerenland loopt. Zonder paadjes dus. We doen vandaag een klompenpad bij Kamerik en Woerden. Grappig genoeg begint het bij uitspanning De Boerinn, waar we vijf jaar geleden onze eerste Familiedag hadden. Toen nog heel onwennig, met kanoën en boerengolf. 

Het is veel sloten oversteken over smalle planken en over hekken klauteren. Het lijkt wel een totale workout. En we lopen een paar keer verkeerd, want we hebben alleen een kaartje en dat is niet altijd gedetailleerd genoeg, maar dat mag de pret niet drukken. De weilanden en de Hollandse luchten zijn prachtig. 

Dat er in Londen weer een aanslag is geweest, af en toe denk je er aan. 

Voorbeeld

Twee jonge journalistes - Adinda Akkermans en Roos Menkhorst - horen steeds over de gegendarische interviewster Bibeb en gaan op zoek naar de verhalen over die vrouw. Want vroeger, zo horen zij altijd, toen was de journalistiek anders dan nu. Toen werd er niet zo persoonlijk gepraat en geschreven. Wat Bibeb deed was heel uitzonderlijk. Ik las graag Bibeb, vanaf 1975 dat ik in Groningen ging studeren. Elke week kocht je de Vrij Nederland en de Haagse Post, en vaak ook De Tijd en Hervormd Nederland. En had je het erover. 

Het was de tijd vóór de computer. Journalisten typten hun stukken of schreven ze met de hand. Die werden op de redactie en bij de zetterij óvergetypt. Ik lees steeds dat Bibeb altijd werkte. Haar interviews waren heel lang, dus als je je voorstelt dat schrijven schaven is, dan schreef ze ze voortdurend over. 

Zelf begin ik in de jaren tachtig met interviewen en stukken schrijven. Ik typte per stuk wel vijf versies. Die moesten per post naar de redacties. Hier lees ik dat Bibeb vanuit Scheveningen als het stuk met de auto langs de geïnterviewden reed die dan even die eindversie mochten inzien. En dan bracht ze het naar de redactie. Ik kocht die Bruna-boekjes met interviews: Bruna in Parijs enzo, voor mij waten ze een fijne ingang om me over kwesties in de wereld in te leiden. 

Leuk dat twee jonge meiden nu een boek over haar schrijven, vooral over hin zoektocht naar informatie om een boek over haar te schrijven. Hoofdredacteur van VN Rinus Ferdinandusse. Zoon Wouter. Vriendin Mensje van Keulen.  Veel geïnterviewden. Veel willen de mensen trouwens niet kwijt.

Familie

Het is weer een groot succes, de jaarlijkse familiedag. De eerste zaterdag van juni. Ditmaal is het bij een firma Buitensport te Buren in de Betuwe. De ene heft van de familie doet een gps-wandeling, de andere helft doet BoerenBuilding. Ik blijk me maanden geleden opgegeven te hebben voor de BoerenBuilding. 

Vooraf zie ik er een beetje tegenop, 32 mensen, én buitensport, maar ik weet inmiddels dat dat altijd over gaat. Je accepteert je dat je niet met 32 mensen kunt praten, en dat die stomme spelen in en om het water stom zijn, maar toch een verbindende tijdverdrijf en aan het eind van de dag zeg je weer: wat een topdag.

Lek

Morgen hebben we onze jaarlijkse grootfamiliedag en Zus4 uit MeckPom bedacht een dagje eerder naar Nederland te komen. Kunnen we lekker wandelen. Zus3 gaat ook mee. Ik stel voor de Lek onder Lopik, en re lopen naar Schoonhoven en weerom. Het is daar weer onweerstaanbaar prachtig. En helemaal niet druk. Je loopt door de bloeiende uiterwaarden met af en toe een strandje. De enorme rijnaken maken het heel dynamisch. Aan de overkant ligt een oud stadje Ameide en er is een voetveer. 

Drie dames van rond de zestig. We klimmen over hekken alsof het niets is. We hebben onze badpakken mee, voor de verkoeling, maar uiteindelijk gaan we toch niet zwemmen. Dat water, die boten, je weet het niet.

Aan de zuidzijde van de Lek zie je diverse bescheiden campings liggen. O! Daar te kamperen aan het water! Alles is even verlokkelijk daar. En maar een half uurtje rijden van huis.

Leuk is dat, zussen. Al zestig jaar samen. Zo vertrouwd. 

Power

Vijf jaar geleden alweer kocht Bobby een oranje Power Station bij het Zaans IJzerhuis, een van zijn lievelingswinkels bij de Hornbach bij Zaandam toen ik nog in Amsterdam woonde. Het is een compact loodzwaar dingetje, waar we af en toe wat woorden over hebben. Het is een van de thema's, zeg maar. Het ding staat in de achterbak van de auto, naast nogal veel andere ook heel nuttige danwel handige dingen. Met enige regelmaat wil ik de meeste van die nuttige danwel handige dingen er uit, want er past nauwelijks iets meer meer bij. 'Als mijn accu leeg is, om maar wat te noemen, zeg ik dan, 'dan bel ik mijn vrienden van de Wegenwacht.' Maar voor de lieve vrede blijven de handige dingen toch in de auto staan.

Vanochtend vroeg in haast probeer ik de auto te starten, is de accu leeg. Prrt prrt stil. 'Eh... Bobby ... eh...' Binnen een minuut heeft hij / hebben we de wagen weer aan de praat. Dat is nog eens andere koek dan anderhalf uur op je vrienden van de Wegenwacht wachten. Ik glimlach wat bête. 'Kijk', doceert Bobby, 'zwart op zwart, rood op rood. Hij moet contact maken met het metaal.' 

Vanmiddag op het werk moet ik - wederom in haast - op pad: prrt prrt stil. Wéér de accu leeg. En niemand om me te redden. Dus moet ik zelf de Power Station uit de achterbak pakken, klemmen op de accu en hop! Zo weer onderweg. Soms moet men haar ongelijk bekennen. Het geeft wel een machtig gevoel, moet ik zeggen. Frau und Power Station.

'Zo dood als een pier', zegt garage-Dirk over mijn accu. Ik vertel van 'mijn' Power Station. 'Heb je een Power Station achterin de auto?' reageert Dirk vol bewondering. 'Wat goed! Dat heb zelfs ik niet.' En dan mag ik anderhalf uur bij Dirk op het stoepje wachten tot de juiste accu bezorgd wordt. 

Over accu's: https://www.firststop.nl/cms/accu.html