Ik wandel een eind met Zus2 in het Diemerbos in de snijdende kou. Toch is het fijn: bij haar zijn en haar dochter herdenken. Om weer warm te worden eten we Flammkuchen en dan gaan we verkwikt weer elk ons weegs.
Ik naar de volkstuin om de nieuwe petroliekachel nu zelfstandig - met behulp van de gebruiksaanwijzing - aan te krijgen en het lukt. Probleemloos. Klak. Aan.
Het stinkt nog wel erg en echt behaaglijk warm wordt het niet. Daarvoor is het buiten te koud en het huisje is in het geheel niet geïsoleerd. Maar het is niet meer zo fel koud. Zo in het schemerdonker met kleine lampjes en Radio4 aan wordt het hier echt het Griekse kapelletje dat ik mij gedroomd had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten