Op straat staat een jonge vrouw met een grote pet intensief te loeren naar onze blauwe regen. Ik vraag of ik wat voor haar kan betekenen. Onze blauwe regen is de mooiste uit de buurt, zegt ze, en hoe we die plant boven de ramen langs hebben geleid. Staaldraad, maar hoe? Dat weet ik eigenlijk niet zo goed. De staaldraad en de bevestiging zijn helemaal achter de blauwe regen verdwenen. Ik pak de hoge huishoudtrap zodat ze het beter kan bekijken.
Zij woont een paar straten verderop, vertelt ze, en ze heeft zich aangesloten bij 'Zuilen Samen Groen', een clubje buurtgenoten die elkaar helpen de wijk te vergroenen. Of ik daar ook bij wil. Ik ben een beetje gedesillusioneerd op dat gebied, zeg ik, en vertel over het avontuur met de moestuinbakken. Dat mensen minder bereid zijn om samen te werken in de buurt (community) dan je zou denken/wensen.
Al moet ik zeggen dat ik juist vandaag met een nieuwe buurttuinierster in de straat enorm veel gesnoeid heb, waardoor het er allemaal alweer een stukje prettiger uitziet. Ik was zo blij dat zij helpt! Wat een energie krijg je daarvan.
Dit meisje is zo leuk. Chantal heet ze. Ze gaat regelmatig met mensen in onze straat kijken, naar de blauwe regen, en naar onze moestuinbakken. We zijn echt een voorbeeld, zegt zeker. Ik glim ervan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten