Er is een mooi gedicht van Ed Hoornik, getiteld 'Hebben en Zijn'. Nu een blog over de werkwoorden 'Moeten en Willen'.
Ooit had ik een medewerkster, eindredacteur, en die raakte overspannen. Zij ging naar een coach die haar onder andere leerde te denken in 'ik wil' in plaats van 'ik moet'. Dat hielp enorm en dat is mij altijd bij gebleven.
De laatste weken heb ik nogal last van 'ik moet'-gedachten. Ik-moet-ik-moet-ik-moet. Dat kom door de tuinen. Thuis voor, thuis achter, de volkstuin en de 14 moestuinbakken voor ons huis: de 'Tuyn te Zuylen'. In tegenstelling op de prille groei op de foto (vorig jaar) zijn zevverwilderd en verwaarloosd. Na acht jaar dat project getrokken te hebben vond ik twee jaar geleden eindelijk een opvolgster die de coördinatie wilde overnemen. Maar die heeft niet zoveel gedaan en twee weken geleden gaf ze het taakje weer terug aan de groep, die niet meer groep is dan een appgroep. Een aantal mensen heeft de bak 'teruggegeven'. Nou, bedankt!
Een aantal moestuinbakken is ingestort, waaronder die van mij. Maar om nu weer de gemeente aan zijn jasje te gaan trekken, dat is een oeverloos traject. Ik wilde niet meer. Ik had geen zin meer. Niet weer. Ik was in staat de gemeente op te gaan bellen en te zeggen: haal de hele troep maar weg. Dat zouden dan sommige tuinierders misschien jammer vinden, maar die hielpen mij toch ook niet. Maar ja, ik was er toch zo trots op. De gemeente ook, die vond ons een voorbeeldproject.
Dus ik ben de afgelopen week weer alle stadia doorgegaan. Heb ondertussen wel een aantal troeperige bakken leeggetrokken, en een Marokkaanse meneer uit de buurt die mij aansprak geworven voor een bak. Die staat nu verwachtingsvol met nieuwe aarde en kruiden.
Eigenlijk is het allemaal best overzichtelijk. Acht overwoekerde verwaarloosde moestuinbakken leegtrekken. Maar je moet het wel doen. En je eigen bakken leeghalen en vullen. Vier kroppen sla zitten er nu is, en ik heb nog een artisjok gekocht.
Enfin, in de appgroep gevraagd wat we zouden doen: of iemand van de overgebleven tuinierders een extra bak wilde, of ik het in de straat app zou vragen. Op twee na reageerde niemand. Twee stapten uit de appgroep. Die vinden het waarschijnlijk vreselijk gezeur van mij. O je daar heb je weer een appje van Lucie: mij niet gezien! Toes kwam er toch een die zei: doe mij maar een tweede bak. En toen ik weer een uurtje een bak aan het leegtrekken was en er weer een buurman kwam kletsen en zei dat hij met zijn vrouw zou overleggen en dat werd ja. Nu heb ik weer wat moed.
Dus nu heb ik een goedgemutst verzoek in de straat-app gezet. En daar zijn maar liefst drie reacties op gekomen. Dus ik kan ze nadat ze leeggehaald zijn verdelen. Dan nog alle onkruid eromheen wegmaaien, en dan is het weer een beetje netjes. En voor het najaar nieuwe bakken aanvragen. Het is toch wel geweldig dat de gemeente dit faciliteert.
En denken 'ik wil' en niet 'ik moet'. Dit projectje is mijn bijdrage aan een betere wereld te beginnen bij een betere buurt. Pff.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten