Vanwege de gewoonte om op reis waar mogelijk concertjes aan te doen, komen we terecht in een restaurant van Duitsers langs de weg van Lajes naar Fajã Grande. Eten kunnen we er niet, want alle tafeltjes zijn al gereserveerd, daarvoor moeten we maar naar de pizzeria in de haven van Lajes. Maar daarna zijn we welkom.
Drie jongeren, twee Amerikaanse en een Franse, twee met een gitaar en een met een soort mandoline, en een droom het te gaan maken in de muziek. Het is heel lief. Hoe zal ik het zeggen. Lief. Ontroerend. Als fenomeen. Puur. You name it. Maar ze zijn zo bleu, hebben weinig uitstraling, weinig volume, weinig charisma... Teksten als 'Sisters... Your my salvation' uit de mond van een klein baaraapje. Of een eindeloos herhaald 'You and me...'
Dana de blonde Amerikaanse heeft de luidste stem en zij straalt iedereen om de beurt persoonlijk aan. Dat werkt wel een beetje. Maar al met al zijn ze denk ik beter op hun plek aan een kampvuur.
Er is daar veel hippy-publiek. Jonge hippy's. Die zijn hier best veel. Maar sommige toeristen (Duitsers) praten steeds luider door de zachte muziek heen, zodat je nóg minder hoort. Na een uur wil ik wel graag weer weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten