Naar de Kerstmarkt

Twee (?) jaar geleden was ik met Zus4 naar de kerstmarkt in Schwerin en dat vond ik toen gewéldig leuk. Schwerin is de hoofdstad van MeckPom. Het sneeuwde, we kochten mutsen, oorwarmers, wanten, en een flesje arabische parfumolie, we dronken een Glühwein en gingen Pakistaans uit eten. Voor mij was het de eerste leuke Kerstmarkt ooit. De andere die ik bezocht waren tijdens novembervakanties in Bitburg, Trier en Koblenz. Altijd koud en met motregen. Die topervaring wil ik graag opnieuw, maar niemand wil mee.

Wat ik in vreemde steden altijd een drempel vind is bet parkeren. In Nederland gebruik ik al jaren de ANWB-parkeer-app, tot volle tevredenheid. Maar die doet het niet in het buitenland. Op advies van Zus4 download en installeer ik een nieuwe internationale parkeerapp: Easypark. 

Ik dacht dat ik de parkeerplaats van de Lidl had gevonden, maar ik blijk terechtgekomen op een parkeerplaats met slagboom en kentekenherkenning. Daar werkt een parkeerapp niet. Bij het inrijden krijg je geen bonnetje. Hoe werkt dit nou weer? Doet mijn betaalpas het straks wel? Ik vind parkeergarages en dit soort parkeerplaatsen vanwege de voortdurende innovaties zo spannend dat ik er bijna om zou thuisblijven. Als ik dit aan de Geschwister vertel hebben zij dat ook. Ze vinden me best dapper dat ik het allemaal aanga.

Bij het uitrijden rijdt er net vóór mij een mevrouw uit die dus niet door de slagboom komt. De oerangst. Ze houdt er kaartjes en pasjes voor maar niets werkt. Zij helemaal wanhopig. Ze moet daar weg, want zo kan er niemand uit. Ze moet terug. Een heel gedoe. En dan mag ik. Bij de betaalautomaat heb ik mijn kenteken ingetoetst en moest ik €5 betalen. Dat lukte met contactloos betalen en nu is dus de proef op de som. En... de slagboom gaat gewoon open. Soms valt het mee.

Hitster

Elke avond spelen we een nieuw spel dat erg in de mode is: Hitster. Het gaat om (pop)muziekkennis. Met kaartjes met een qr-code en een telefoon met Spotify tover je muziekfragmenten op tafel. Je moet raden wanneer her nummer uitkwam en/of een hit was. Maar jw hoeft niet precies het jaartal te weten, alleen of het vroeger of later was dan een jaartal dat je getrokken hebt.  Het is wel een lollig spel. Ook als je niet veel actieve muziekkennis hebt (en dat denkt iedereen van zichzelf) kun je leuk meespelen. Spelers met veel

muziekkennis (wie zingt dit, hoe heet dit nummer, welk jaar...) zullen er waarschijnlijk meer competitie en plezier aan beleven.

Late liefde

Gelezen: Late liefde door Jannetje Koelewijn. Een geschenk van Zwager4. Ik heb al heel wat van haar gelezen. Ze schrijft vaak biografische verhalen over mensen in haar nabije omgeving. Haar ouders, grootouders, moeder. Heel liefdevol en geinteresseerd. 

Dit boek gaat over haar vroegere professor in de Neerlandistiek aan deVU: Margaretha Schenkeveld (1928), die al ver in de negentig is als ze elkaar weer ontmoeten wat tot interviews en vriendschap leidt. En dit boek. 

Ik krijg het omdat ik ooit ook Nederlands heb gestudeerd en Zwager4 mij - denk ik - als neerlandica ziet. Voor mij is die universitaire studie heel ver weg gezakt en omdat ik hem niet afgemaakt heb ook niet erg zelfbeeld bepalend. Koelewijn is wel afgestudeerd in de neerlandistiek maar zij is journalist (NRC) en schrijfster geworden. 

Het boek gaat over Greets levensgeschiedenis, haar carrière, haar (mantel)zorg voor ouders en later haar man. En de bezoekjes. Heel mooi lief boek. Greet vond pas laat in haar leven haar grote liefde, die haar vroegere leraar Grieks was. Ze was na de middelbare school bevriend geworden met zijn vrouw en huisvriendin van het gezin.

Naar Teterow

Op internet heb ik gevonden dat er vandaag een Weihnachtscantate is in de Katholische Kirche in Teterow, een plaats 35 km noordoostelijk van Krakow. Katholisch is hier bijzonder, want de meeste kerken zijn evangelisch. Het is geen oud kerkje helaas, maar iets nieuws, van na de Wende. Je hebt te een ideaalplaatje van zo'n concert in je hoofd en de werkelijkheid zal anders zijn. Zus2 gaat mee. Zus4 en Bobby houden zich bezig met nieuwe lampen in de keuken. 

Bij Teterow is een meer(tje) met eilandjes en schöne Aussichte, dus eerst gaan we daar een wandeling maken. Van mijn wandel-app had de indruk dat een brug de eilandjes verbindt: een groene stippellijn, maar daar blijkt een voetveer te varen, maar niet 's winters. Dus wandelen we op een ander eilandje. Volgens mijn wandel-app zou daar een voetpad lopen, maar dat wat voor een voetpad doorgaat wordt steeds minder voetpad tot we rond dolen en klauteren en struikelen, en nergens is meer een pad te bekennen. Echt een bezigheid voor senioren. Gehavend komen we weer terug bij de auto.

Het concert is hartverscheurend prachtig. Een echt amateurconcert met koor, kinderkoor en orkest. Alle familieleden in de kerk, dus bomvol. 

Abschied

De Limburgse vriendin was altijd lerares Duits, en nu is zij met pensioen. Dat is zij een half jaar, maar door omstandigheden kon ze in juni niet bij haar eigen afscheid aanwezig zijn. Vandaag doet de school het afscheid over. Ze hebben wat jubilarissen en pensionado's te vieren en boerenkoolmaaltijd voor alle medewerkers. 

De Limburgse vriendin gaf les op de Kees Boeke School in Bilthoven. De school heet trouwens geen school maar 'werkplaats', de leerlingen heten 'werkers' en leraren 'medewerkers'. We fietsen er meestal langs als we naar onze 'zanggroep' in de Woudkapel gaan, en dan staan er vaak leerlingen buiten die enthousiast 'Ingrid!!!' roepen. Enthousiasme is daar wel een belangrijke eigenschap. Het pedagogisch ideeengoed is gestoeld op vreedzaamheid en gemeenschap, en het idee is dat de kinderen (en leerkrachten) leren er te worden wie ze zijn. Je particuliere gaven te ontwikkelen.

De collega's zingen enthousiast liedjes, waaronder 'Mit 67 Jahren' door de Duitse sectie. Ze hebben er grijze pruiken bij op. Het is naar het beroemde lied 'Mit 66 Jahren' van Udo Jurgens. Geweldig leuk.

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Werkplaats_Kindergemeenschap

Lingezegen en Waterrijk

Het is alwéér afschuwelijk koud en nat weer, maar dit was de enige dag in onze agenda's dat we konden, dus gaan Nichtje en ik wandelen. In Oosterbeek hebben ze mooie uiterwaarden en mysterieze bossen, maar Nichtje heeft een nieuw lievelingsnieuwnatuurgebiedje tussen Arnhem-Zuid en Elst: Park Lingezegen en Waterrijk heet het. Pas een paar jaar geleden aangelegd ter compensatie van de bouwwoedes daar. Het is van Staatsbosbeheer. Met veel riet en watervogels.

https://parklingezegen.nl/

Voorbij voorbij o en voorgoed voorbij

Bericht in de app: Bobby's nicht is maandag overleden. Ruim twee weken geleden namen we afscheid van haar. Nu staan er twee zeer eervolle artikelen over haar op de site van RTV Utrecht. Indrukwekkend. Ze was radio-presentator bij de regionale radio. Hoeveel haar collega's (en haar luisteraars) van haar gehouden hebben.

Verdrietig dat mensen zo uit het leven weggerukt worden. Steeds is het kanker. We zijn een beetje van slag, vooral Bobby, zij waren leeftijdgenoten. Ook zijn we van slag vanwege de aanstaande kerstdagen. We zouden komende zaterdag naar MeckPom rijden, waar we heel veel zin in hebben, maar nu moeten we de uitvaart afwachten. Zo te zien gaan de plannen voor de kerst een beetje in duigen vallen. Of een beetje verschuiven. Dat is een egocentrische zorg, maar ja.

De kop van deze blog is de slotzin van het gedicht 'Herinnering' van J.C. Bloem.

https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/3829326/in-memoriam-bingo-fm-presentator-sonja-van-stek

Warme jassen (3)

De zoektocht naar de ultieme winterjas gaat verder. Dia vraagt of we in februari weer naar de Oranje Leeuwinnen gaan, maar de herinneringen aan steenkoude avonden in stadions weerhouden me om volmondig ja te zeggen. Zij heeft gelukkig hetzelfde, dus we laten het maar even. Dan heb ik ook geen pooljas meer nodig, realiseer ik me. 

Winkels zijn niet meer zo goed gesorteerd als vroegeer, het meeste assortiment vind je online, maar ik wil niet online kopen want ik wil passen. Ik heb een moeilijke maat. Vandaag doe ik weer de ANWB, Bever aan de Oudegracht en de Bijenkorf Utrecht. Bij de Bijenkorf vind ik een mooie lange grijsgroene jas (urban green) die mooi staat maar als minpuntje heeft dat de mouwen zo strak zitten. En hij past wel, maar liefst zou ik een maat groter ook wel even willen proberen. De donkerblauwe van Bever in Houten is in de stad niet op voorraad. Hij staat mooi, beetje chique zelfs, maar hij heeft niets frivools. Zo'n dure jas moet toch perfect zijn en niet een jamaar hebben. Ik stuur wat plaatjes naar zussen en vriendinnen en de reacties zijn gelijkelijk verdeeld. Online doorzoekend bij de favoriete merken stuit ik nog op de outdoorwinkel Kathmandu (Amsterdam/Utrecht) die werkelijk de top is in dit segment. Daar zie ik een blauwe Didriksons met een bontje.

Wadden

Gelezen: De Hollander door Mathijs Deen. Een zogenoemde 'waddenthriller'. Was mij maanden geleden al aangeraden door Schoonzusje maar ik moest er vele weken op wachten bij de bibliotheek. Deen zit helaas niet in de E-bibliotheek. Hij wordt zeer gewaardeerd, een nieuwe ster in dit genre. Dit boek speelt in en om de Eemdelta, op de grens tussen Nederland en Duitsland. Bij Borkum, Rottumerplaat, Delfzijl. Het zijn plekken waar ik wel geweest ben en dan spreekt het extra tot de verbeelding.

Hoofdpersonen zijn drie mannen, vrienden, ervaren wadlopers. Ze willen door een speciale geul lopen naar Borkum. Een van de drie zit met zijn vrouw in Engeland en doet niet mee. De andere twee gaan toch en een van hen komt om. De havenpolitie van Delfzijl en Cruxhaven gaan op zoek. De hoofdpersoon - uiteindelijk - is een Duitse politieman uit Cruxhaven, die opgegroeid is op Texel. Het is allemaal tamelijk ingewikkeld en niet na te vertellen maar dat hoeft ook niet bij thrillers. Hef is boeiend en goed geschreven.

Rilette

Vorige week gingen Elly en ik na afloop van de wandeling lunchen in het Koetshuis op Beerschoten, en Elly koos kabeljauw rilette. Dat kende ze van vakanties in Frankrijk en Portugal. Nooit van gehoord. Het lijkt me wel wat als voorafje bij het Kerstdiner volgende week. En rilette is een smeersel van uit elkaar getrokken vis of vlees. Je serveert het op toast of op in de oven gebruind stokbrood. Ik heb het aangemeld als voorafje maar moet het toch uitproberen. 

Eerst sjalotje / uitje en knoflook fruiten, dat afblussen met scheut witte wijn, beetje visbouillon erbij, vis erbij, vijf minuten gaar stoven. Afgieten, thijm erbij, scheutje citroen, creme fraiche, augurkjes, alles door elkaar prakken/roeren, en minstens een uur laten opstijven in de koelkast. 

Ik heb nu twee stukjes bevroren kabeljauw gebruikt, dat bestaat toch uit snippers en hoeft er niet mooi uit te zien. Hoeveel is dat? Voor hoeveel personen? 

Bij Peeq en Joost bij wie we gisteren aten kregen we vooraf onder meer geprakte zalm uit blik met kappertjes. Ook heel lekker. Heel wat minder werk. Maar ik ga toch voor de rilette. Verfijnder. En het woord.

Ik zag ook ergens een recept voor rilette met kokosmelk en koriander, maar dat is een heel andere filosofie.

https://www.foodiesmagazine.nl/recepten/kabeljauwrilette-augurkjes-op-toast/

Hallelujah!

Ook dit jaar doe ik mee met de workshop Christmas Carols in Bilthoven. Meegesleept door het kerstenthousiasme van de Bayerische Freundin. We zingen: 'Deck the hall', 'Entre le boeuf et l'ane gris', 'Go tell it on the mountain', 'God rest tou merry Gentlemen', en 'Hallelujah (kerstversie)' van Leonard Cohen. De helft van de deelnemers is onbekend en de dame naast mij zingt heel veel fout en vals. Dat de dirigente steeds roept hoe geweldig we het doen is wel fijn, maar niet altijd geloofwaardig.

https://youtu.be/n9YZJIp8cv0?si=rxnehJTU2g49alt8

Rookmelders (2)

Bobby heeft het tot op de bodem uitgezocht. En wat blijkt? Rookmelders dienen na 10 jaar vervangen te worden. Hoe dan ook. Dat joelen van die dingen geeft aan dat ze op zijn. Voorbij. We wonen hier nu (alweer) 9,5 jaar. Dat moet het zijn. Natuurlijk maakt hij er weer een hele studie van. Het merk dat wij hadden bestaat niet meer. Wij hebben rookmelders op het lichtnet, dat doen ze vaak in nieuwbouw, maar de meeste huizen hebben rookmelders op batterijen. Dus daar is veel meer keuze in. Enfin. Deze dag gaat hij ze alle vier vervangen, wat weer met veel gejoel gepaard gaat.

Tante Annie

Sommige van de Geschwister zijn hun leven lang veel en veel trouwer geweest in het bezoeken van oude familieleden dan ik. Zus3 vraagt of ik meega op bezoek bij Tante-Annie-uit-Haren, die sinds een jaar in Voorthuizen woont. Ze is geen echte tante, maar wel bijna. Zij en haar man Oom Harm waren goede vrienden van Vati en Mutti, uit hun Leeuwarder tijd. Ze hadden geen kinderen. We zagen zoals ik het mij herinner ze best vaak. Deze tante is ook al weer een eindje in de negentig. Zoeken in het familie-archief levert één foto op uit 1962/1963. Tweede van links, boven. Ik sta helemaal rechts onder.

Ze is zo leuk, levendig en hartelijk. 'Lucie', zegt ze steeds, 'Lucie, hoe lang hebben we elkaar niet gezien?' 'Minstens 50 jaar', zeg ik. 'Ik herken níets aan jou. Niets. Je had toch donker haar?' En op een gegeven moment: 'Ik zie het! Je lijkt op je moeder. Je hebt de ogen van je moeder.'

Ze vertelt hoe ze indertijd in Leeuwarden in het gezin van Vati terecht kwam. Een katholiek meisje uit Noordwijk, dat door haar man straf gereformeerd werd. Ze mocht van onze strenge oma niet breien op zondag, en ook niet roken. 

Ze heeft de laatste decennia van haar leven besteed aan het verzamelen van blikjes. Blikjes van merkartikelen. Koffie. Maggi. Buisman. Nivea. Zwitsal. Appelstroop. Beschuit. Nu ze is een verzorgingsflat woont kan ze niet meer al die vele honderden blikjes uitstallen. Een deel staat in dozen in de berging.

Ik ben heel trots op mijn hervonden tante. Vertel bij thuiskomst zeer uitgebreid over haar aan Bobby. Jouw tantes vond ik ook geweldig, zeg ik, maar nu heb ik een éigen tante!

Die Katze

De Münchense vriendin van mijn Bayerische Freundin (die van dat vrolijke 60+-huwelijksportret laatst) heeft ook weer een vriendin, een met een zwarte kat. Of ik die wil tekenen. Mijn internationale klandizie.

K-kaartjes

Ik zou een drukke dag hebben, met in de ochtend een Werkgroepvergadering van het Park en in de middag een interview met de Ontwerper in Rotterdam, maar beide gingen niet door. Wat nu? De dag strekt zich leeg voor  mij  uit. Winterjassen shoppen? Naar een film?

Ik besluit tot de kerstkaarten 2024. Het laatste halfjaar jaar heb ik beduidend minder getekend dan de jaren ervoor, niet zoveel inspiratie, en vind dat ik niet nu een nieuwe eventuele kerstkaartenafbeeldingen moet beginnen, met alle ambitie van dien, maar gebruik moet maken van bestaand materiaal. 

Heel raar is dat. Dan kies je  een tekening uit, ga je het kaartje opmaken, en dan lijkt het bij nader inzien op niets. De selectie van vorig jaar was erg leuk, dat weet ik nog, met cyclaampjes en kerststerren, maar die kan ik niet opnieuw doen natuurlijk. Ik weet niet wie ik welke heb gestuurd.

Het zijn grappige kaartjes van 10x10cm. Altijd ben ik bang dat ze onderweg van A naar B zoekraken in de postzakken, de distributiecentra, en bij de postbestellers. 

Panbos

Vandaag is het is kil maar droog, tijd voor een mooie boswandeling. Elly heeft ook zin. We doen het Panbos, een mooi afwisselend bos tussen De Bilt en Zeist. 

Onderwerp van de dag is het boekje over Het Park, waarvoor weer wat stappen zijn gezet. Omslag, Foto's, nog wat interviews, een voorwoord van de burgemeester. Het vraagt wel wat van ons doorzettingsvermogen. We worden er soms bijna overspannen van. Je bent van zoveel mensen afhankelijk, die dingen doe ze beloven niet doen. Een fotograaf die je om wat foto's vraagt wil zijn archief met 10.000 foto's aan mij overdragen. Een andere fotograaf dir je een paar foto's vraag stuurt er meer dan 100. 

Gelukkig worden wij niet boos op elkaar.

Pech

Ik heb wel een beetje pech met mijn audio-apparaten in mij tuinhuisje. Ik vind het fijn om daar af en toe wat muziek te draaen. In het huisje, niet buiten. Eerst kocht ik een geluidsboxje met bluetooth om via de iPhone muziek te kunnen luisteren. Dat boxje kon ik met mijn powerbankje via een usb-kabeltje opladen. Dat werkte eerst goed, toen soms wel en soms niet, en toen niet meer. Grr. Toen een poosje niets en toen kocht ik een superleuk retro-radiootje op batterijen en met bluetooth. Deed het ook geweldig leuk, wat een plezier, wat koop ik toch leuke dingen, maar na een paar weken deed hij het sons wel en soms niet, grr, en toen helemaal niet meer. 

Deze heb ik teruggestuurd naar de verkoper, dat was gelukkig nog binnen de retourtermijn, ik had geen doosje meer, maar zojuist heb ik het geld teruggekregen. Wat nu? Was het pech? Koop ik rommel? Een radiootje voor €60 euro moet het toch gewoon doen? Wat nu? Hetzelfde ding nog een keer kopen in de hoop dat het pure pech was? 

Maaltijdbezorger

Op maandagmiddagen doe ik maaltijden bezorgen. Al sinds augustus. De eerste maand was het baantje behoorlijk stressvol omdat ik voor mijn gevoel nauwelijks werd ingewerkt en ik me maar moest zien te redden met alle systemen, maar inmiddels voel ik me een routinier. 

Sinds een paar weken is het hele productieproces van de 200.000 maaltijden die het bedrijf per week levert (dit getal komt van ChatGPT, geen idee of het klopt) verder geautomatiseerd. Daar krijgen we filmpjes van te zien. De dozen met maaltijden komen naar een depot in de buurt. Daar haal ik wekelijks vijf koeltassen met daarin zes dozen met daarin max zes maaltijden. Die breng ik naar gemiddeld 27 adressen. 

Toen ik met het baantje begon vroeg ik om een proefmaaltijd omdat ik graag wilde weten wat ik rondbreng, maar die worden alleen af en toe uitgedeeld als er wat over is.

Vandaag is het eindelijk zo ver. Ik krijg twee reserve-maaltijden. Als ik moe en hongerig thuiskom moet Bobby nog boodschappen doen. Dat hoeft niet, zeg ik verheugd, want we hebben twee maaltijden! Na bestudering van de ingrediënten (mer loep) blijken deze glutenvrij Ze moeten een half uur in de oven op 140 graden. In de magnetron gaat het sneller, maar wij hebben geen magnetron. 

We hebben een risotto en iets met bleekselderij en brie. Het ziet er niet zo mooi uit als op het plaatje, want de maaltijden zijn tijdens het vele reizen flink door elkaar geschud. Maar het is best lekker.

Feest

Je ziet al dagen jihadistische 'vrijheidsstrijders' met een noodgang oprukken in Syrië. Gisteravond zeiden we nog voor het naar bed gaan: 'Maar Damascus zullen ze toch niet zomaar kunnen innemen', en bij het wakker worden is het al gebeurd. Die beelden van die wild in het rond schietende fundamentalisten geven toch geen verwachting van bevrijding. Dat hier vrolijk geklede vrouwen staan te juichen bij de 'bevrijders' kun je je nauwelijks voorstellen. Nou ja, wel weer als ze familieleden in de gevangenissen hadden. 

Geeft dit minister Faber argumenten om de Syriërs terug te sturen? Ik las al ergens de term Taliban-light.

Bobby's nichtje werkt alweer een jaar in Damascus voor het Zweedse Rode Kruis, daarvoor zat ze bij Odessa in Oekraïne, maar momenteel zit ze geloof ik al een week preventief in Amman in Jordanië. 

In Utrecht vieren duizenden Syriërs feest op het Domplein, en luid toeterend in auto's in het centrum, maar dat heb ik hier bij ons op Zuilen natuurlijk weer allemaal gemist. En, zo zien we op het nieuws, dat feesten doen ze ook in Zwolle en in Nijmegen, in Stockholm en in Berlijn. Wir schaffen das, zei Frau Merkel in 2015.

https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/3825892/domplein-stroomt-leeg-na-groot-feest-van-syriers-chaotisch-maar-gemoedelijk #rtvutrecht

Rookmelders (1)

We hebben in ons huis vier brandmelders. Dat is verplicht. De laatste dagen beginnen ze ale vier spontaan te loeien. Joelen. Gillen. Snerpen. Welk woord gebruik je voor dat afschuwelijke geluid. Ze zijn op een of andere manier gekoppeld. Als er één afgaat gaan ze allemaal. We weten niet waardoor ze afgaan. We weten ook niet welke als eerste afgaat. Het is niet als we koken. We hebben ook geen vuurtje aan. Of kaarsen. Een keer gebeurde het om drie uur 's nachts. Nu weer om negen uur 's avonds terwijl we wat liggen te suffen op de bank.

Halloumi

Weer eens tijd voor een traybake met halloumi. Dat vond ik erg lekkere kaas op oosterse ovengerechten. Ik heloof dat het Cypriotisch is. De andere ingrediënten zijn kikkererwten, zoete aardappel, aubergine, olijven. Knoflook poffen. Kruiden die erdoor gaan: komijn, paprika, oregano, en als het uit de oven komt doet je verse bladpeterselie er overheen. Ik heb ook nog een broodje gebakken in de oven.  

Ik dacht dat het met die aubergine als enige groente misschien wat saai zou zijn, maar nee, ik krijg grote complimenten.

https://www.ah.nl/allerhande/recept/R-R1195579/traybake-van-zoete-aardappel-kikkererwten-en-knapperige-halloumi

Meditatief

Morgen ga ik meedoen in het clubje Zen-Zien-Tekenen. De afspraak is om 13u in de bibliotheek in Amersfoort. K. met wie ik mee zou kan zelf niet. Na het gedoe vorige week met de juf, die vond dat ik eigenlijk meer cursus zou moeten doen dan die ene ochtend introductie die ik zeven jaar geleden gedaan heb. gaat dit keer zelf ook mee. Natuurlijk krijg ik meteen een aardige shot faalangst, terwijl het bij deze manier van tekenen helemaal niet om het product gaat maar om de aandacht. Ik lees haar boek nog eens en bekijk wat filmpjes op YouTube, en ben het nu helemaal met haar eens dat ik het best echt een cursus bij haar kan volgen.

Na de Buurt Taxi-dienst ga ik in mijn kapelletje zen-tekenen. Ik kies wat eenvoudige objecten uit de kast, ga daar een tijd intensief naar kijken en begin ze dan op kleine tekenvelletjes te tekenen, zonder dus naar het papier te kijken. Een gebrandschilderd Maria-portret, twee keer een kaarsenhoudertje dat ik zelf ooit van speksteen heb gemaakt. Je hand moet doen wat je ogen zien. En je ogen zijn op het ding gericht. Het lijkt helemaal niet en het wordt ook niet mooi, maar er gebeurt wel wat. 

Je werkt met alleen een potloodje. Maar het bloed kruipt waar het niet kan gaan en voor ik het weet zit ik alles weer in te kleuren. ‘Fout’, denk ik steeds. 

Maar eigenlijk vind ik het best leuk en lief wat ik op deze wijze maak. Bidprentjes. Beetje knullig, maar liefdevol. Beetje Cobra.

De juf: https://youtu.be/nVvGlInkNAQ?si=yc7eGcKoxzBNElcY

Warme jassen (2)

Zelfs als het weer zó is koud en miezerig is houd ik erg van Amsterdam. Ik mis de tram net, maar na vier minuten komt er alweer een nieuwe. Een Surinaamse dame op de halte maakt een vriendelijk praatje. 

Ik ben naar Amsterdam vanwege de jassenjacht. Ik heb plaatjes van diverse ideale winterjassen gevonden op internet, maar ik vertrouw die websites niet. Er wordt veel gepraat en geschreven over onbetrouwbare Chinese webwinkels. Dat het rommel is en oplichterij, en dat je door prachtige foto's en onwaarschijnlijke prijzen gelokt wordt. Ik stuur de plaatjes van de internetjassen naar Zus4 en zij vindt ze ook heel mooi. Nu ga ik in Amsterdam zoeken, maar die jassen vind ik natuurlijk nergens.

Met de trein naar Amsterdam CS. Lopend maar de Dam. Er is veel veranderd. Op de Prins Hendrikkade rijden geen auto's meer. C&A is vervangen door Primark. De Bijenkorf heeft alleen nog shop-in-shop merkenwinkels. Alles is op merk gerangschikt, er is geen wintermantel-afdeling meer. Ik kan er niet iets van mijn gading vinden. Bij Peek&Cloppenburg hebben ze alleen maar van die opgeblazen donsjassen, op hun site was veel meer keus. C&A zit nu ergens op anders, er zit wel wat eventueels bij, maar hun teddy-jassen vind ik minder mooi dan die ik in de Chinese winkels zag. De C&A-jassen komen trouwens ook uit China, zoals alles.

Als ik de Dam en de Kalverstraat gehad heb wil ik naar de Albert Cuyp. Ik loop over de Vijzelstraat waar geen tram meer rijdt. Dat zal wel komen door de metro die daar tegenwoordig onder de grond loopt. Wel is daar De Slegte, waar ik dan maar wat poëzie koop. Net als toen. 

Het is snertweer en ik slaag weer niet, maar toch is het heerlijk om in Amsterdam te slenteren. Nu nog naar Bever in Houten en als ik daar niets vind doe ik op de gok misschien toch zo'n Chinese webwinkel. 

Ik laat de score aan Bobby zien en van de goudgele donsjas (linksboven) zegt hij dat het lijkt alsof ik in een slaapslak ingeritst zit. 

Decembermaand

Het is weer december, dus dat wordt deze maand bij het koor veel kerstliederen zingen. Sommige mensen worden haar heel opgetogen van. Mij is de kerstvreugde tamelijk vreemd. Al in mijn jonge jaren voelde ik er een sterk verzet tegen. Waarschijnlijk omdat het zo'n oerchristelijk familiefeest was/is, uitzonderlijk veel naar de kerk, en het (eigen) gezin totaal centraal stond. Ik voelde me helemaal niet thuis, noch thuis, noch in de kerkelijke sferen. Toen het er de tijd voor werd wilde ik ook geen gezin. Aan kerstversiering deed ik ook niet. 

Rond mijn veertigste bedacht ik kerstavond-dinertjes met de Beste Vriendinnen, in het kader van wat-doen-wij-met-onszelf-met-de-feestdagen. We deden hoogstens een kerstkleed en kerstservetten als versiering. Dat was erg fijn en leuk. En tweede kerstdag ging ik meestal naar Mutti. En daarna naar Schoonmama. En daarna naar de oude tantes. Deze personen zijn nu allemaal dood, realiseer ik me.

Rond mijn vijfenvijftigste kocht ik twee papieren kerststerren. Sindsdien hangen die vanaf 6 december in het raam. Een voor en een achter. De straat licht ervan op. Dat vind ik mooi. Bobby heeft een slinger met rode knipperende kerstlichtjes ingebracht. Die vind ik niet zo mooi, maar soit.

Vandaag vraagt de Bayerische Freundin na afloop van het koor of we haar Adventsversiering komen bekijken. Zij is echt van de kerstversiering. Het hele huis. En van de kerstliederen. Totaal. En het is nog niet eens Sinterklaas! Het is allemaal voor haar kinderen, zegt ze. Die wonen dus in Berlijn.

Met Advent vier je al de aanstaande geboorte van Jezus, zeg ik. Warum? Volgens is haar is dat in Duitsland niet zo. Daar doet iedereen uitbundig aan Advent en Weihnachten. Gewoon, omdat het leuk is.

Happy couple

De vriendin van de Bayerische Freundin uit München vraagt of ik nog voor Kerst een tekening wil maken. Een paar jaar geleden maakte ik er een van haar zoon, zijn dochtertje en zijn nieuwe vriendin. Alleen als ik tijd heb. Ik lig uitgeput van alle activiteiten amechtig op de bank en ben meteen klaarwakker. Navraag levert op dat het een foto is van hun recente bruiloft. Gemaakt afgelopen juni.

Weer een afscheid

Alwéér gaat er iemand dood. Houdt het dan nooit op? Of hoort dit erbij? Weer kanker. Weer een leuke vrouw van begin zestig. Ditmaal is het Bobby's lievelingsnicht uit Amersfoort. Vorig jaar had ze al borstkanker gehad. Dat was weg. Nu heeft ze alvleesklierkanker. Ze is helemaal geel. Ze heeft nog maar een paar weken, is de inschatting. Ze woont alleen en heeft geen kinderen,  maar wel een grote schare vriendinnen en vrienden die dag en nacht voor haar mantelzorgen. Bobby mag vanmiddag afscheid nemen, en hij wil heel graag dat ik mee ga.

Eerst wachten we een half uur in de woonkamer met uitzicht op een leeg ziekenhuisbed. Het is een kamer met heel veel spullen. Boeken, tijdschriften, tekenspullen. Over niet al te lang betekenen die niets meer. Ze ontvangt ons in haar slaapkamer, fris gewassen en gestreken.

Ze praat als een soort profetes. Ze ligt in bed en praat over haar leven, de dood, haar vader en moeder, tante Fie, haar liefdes, haar angsten, haar vertrouwen. Een lange stroom woorden. Op haar sprei ligt een boek van de Vietnamese boeddhist Thich Nhat Hanh, 'Liefde voor de aarde', waar ze een paar pagina's uit wil voorlezen voor op haar uitvaart.

Tuinavondje

Een van de tuinvriendinnen heeft een etentje georganiseerd in haar tuinhuisje. Het is op het park toch anders dan thuis: het is er aardedonker en steenkoud. Sommige mensen hebben hun huisjes opgefluft met gaskachels, zonnepanelen en isolatie, maar de meesten niet. Dus ieders oplossing met de petroliekachels en de verlichting zijn hoofdonderwerp van de avond. Evenals de diverse thermoskannen. De hooikist. Mijn Xenos-lampen op batterijen doen goede dienst.

We hebben allemaal een gang eten mee. Ik heb pastinaaksoep gemaakt en geroosterde paprika, Karin een spruitjesschotel, Trudy een schotel met bladerdeeg, spinazie & champignons, en Toine een chocoladepudding met slagroom.

De gesprekken gaan grotendeels over levensvreugd, we lachen veel, maar vanavond gaat het ook over ziekte en dood. Ouders. Tantes. Vriendinnen. Dementie. Kanker. Om ons heen gaan veel mensen dood.

Zen Zien

Jaren geleden heb ik eens een eenmalige introductiecursus Zen Zien Tekenen gevolgd. Ik vond dat heel leuk, maar het kwam er niet van om een vervolgcursus te gaan doen. Die cursussen waren in Bilthoven (wéér Bilthoven!) maar ook in het Klooster Huissen. 

Nu blijkt dat K. ook een paar keer zo'n cursus gevolgd heeft bij diezelfde juf en nu tekent ze eens per maand met een aantal oud-cursisten op plekjes in de stad. In de traditie van Zen Zien Tekenen. Informeel clubje. Mag ik misschien meedoen, vraag ik bedeesd. Want het lijkt me echt iets voor mij. Ze vinden het best.

Twee weken geleden kom ik de juf tegen in de Woudkapel. Ik vertel enthousiast  dat ik in haar groepje oud-cursisten ga en hoe leuk ik dat vind. Een paar dagen later krijg ik een mailtje van haar met hoho-dat-gaat-zomaar-niet en zou-je-niet-eerst-nog-eens-nog-een-cursus-volgen?  Ik een beetje geïrriteerd. Nou dan niet. Maar vandaag hebben we gebeld en is het goed.

Zen Zien tekenen is heel anders dan wat ik doe. Het is luchtig en lossig, warrig, je kleurt niet, je tekent alleen met een vulpotlood. Je kijkt intensief naar het object en de contouren, nadrukkelijk niet naar het papier. Hoe zou zo'n straatlantaarn eruit komen te zien op de Zen Zien-manier? We gaan het zien.

http://lucietheodora.blogspot.com/2017/06/zien.html?m=1

Even respijt

Er moet veel bijgebouwd worden en vergroend. Ook in Utrecht, en ook in Overvecht. Overvecht is zo'n jaren zestig flattenwijk met behalve veel flats ook veel openbaar groen en ruimte. Dat is dus tricky. 

Overvecht heeft ook een oerlelijk bedrijventerrein. En daar grenst ons paradijselijke volkstuinencomplex aan. In de concept-toekomstplannen van de gemeente voor de wijk stond dat op de plek van onze tuinen mógelijk sportvelden zouden komen. We hebben ermee in de krant gestaan, ik heb zelf ook een protest ingestuurd. Een 'zienswijze' heet dat in ambtelijke termen. 

Vandaag valt het definitieve beleidsplan in de mail, waar de gemeenteraad dus nog over moet besluiten.

Het is een heel gezoek naar de alinea over ons complex, maar er staat dat ons park niet meer specifiek benoemd wordt als locatie voor sportvelden, maar dat die nu eerst in het Noorderpark gezocht zullen worden. Maar - staat tussen haakjes - die sportvelden móeten er komen, waar dan ook, en dat doet altijd ergens pijn, waar dan ook. Even respijt, dus.

https://utrecht.bestuurlijkeinformatie.nl/Document/View/3b8a822b-703b-4dbd-8fe1-96b1840d6934

Naar het Kasteel

Als het zo koud is is live voetbal echt minder leuk. We hebben ons dik aangekleed, en een wollen deken overgedaan, maar het helpt niet. Echt goed gespeeld wordt er niet. Er zijn veel nieuwe jonge speelsters die we zo op afstand niet (her)kennen, de chinezen kennen we sowieso niet, dus het is een grote opluchting als Dia in de rust (het is 0-1 voor de Chinezen) voorstelt om naar huis te gaan. Domweg gelukkig in de warme auto om 22.15u op tijd terug naar huis. Niet in het holst van de nacht.

In de auto terug evalueren we ons wild. Is het nu over en voorbij mer onze leuke hobby? Ja die wedstrijden zijn idioot laat. Ze beginnen om 20.45u, maar je gaat veel eerder om van de opwinding en voorpret te genieten, en tegen 23u is het klaar. Dan moet je nog het stadion uit schuifelen en in de drukte de stad uit zien te geraken. Het is te laat voor met de trein terug. In de krant stond ook al dat deze wedstrijden van de leeuwinnen eerder zouden moeten beginnen, ook omdat er zoveel kinderen komen. Nee, zeggen we,  de hobby is niet over en voorbij. Vandaag zijn we gewoon moe en verkleumd.

Het was namelijk weer een leuke dag. Goed georganiseerd, al zeg ik het zelf. We kunnen pal naast het Sparta-stadion parkeren, dat midden in de volkswijk Spangen staat. Een soort Kinkerbuurt. Er stopt een tram pal voor het stadion, tram 8, die regelrecht naar de binnenstad én de Kunsthal rijdt. In de Kunsthal bezoeken we twee tentoonstellingen 'Diva's' en de striptekenares Aimée de Jong, waarvan de eerste niet zo aanspreekt maar de tweede des te meer. Kopje gemberthee in het restaurant en dan terug met de 8 naar een Libanees restaurant Souq in de oude haven van Delfshaven. Alles even leuk en lekker en smaakvol en pittoresk. We zijn zo enorm op schema dat we lopend terug gaan naar het stadion. Óók heel leuke wandeling. Maar koud. 

Misschien een volgende keer niet meer zo'n heel dagprogramma, en alleen het voetbal? Met een patatje? Nee, geen conclusie trekken, besluiten we. In de auto terug volgen we de wedstrijd. Oranje scoort maar liefst vier keer. Het wordt 4-1 voor Nederland. Hebben we allemaal gemist. 

https://www.facebook.com/share/r/15CHRdxD9G/?mibextid=UalRPS

Like a prayer

Ik  had al eerder voor 'De Fluisterstille Stem' (in welk kader Nieuwe Wilma en ik onze stille wandelingen organiseren) een playlist op Spotify gemaakt rond het woord 'stilte', vanavond doe ik dat rond het woord 'gebed', prayer, prière, preghiera. Mooie troostrijke muziek. Je hoeft er geen gebedjes voor uit te spreken, maar komt toch in die zachte meditatieve sfeer met het hart open.

Warme jassen (1)

Omdat het buiten koud en nat en naar is en vrijdagavond de Oranje-vrouwen in Het Kasteel in Rotterdam spelen is de winterjas ineens weer een accuut issue. Vorig jaar had ik nog een grijsgroene regenjas van America Today met binnenin teddy, waar ik ooit heel blij mee was maar het laatste jaar wat minder omdat de rits haperde en stokte. Die heb ik ten einde raad maar weggedaan.

Een nieuwe waterdichte hérfstjas heb ik inmiddels al wel gekocht, maar de winterjas nog niet. De herfstjas voldoet niet met dit weer. Wel heb ik nog een mooie lange nepbont teddy jas, zo'n poezel waar iedereen zijn/haar wang tegenaan wil leggen (en dat mag), maar die is niet heel warm. Die kocht ik tijdens een Eifel-vakantie. Eigenlijk zou ik die jas opnieuw moeten laten voeren met iets warmers. Maar daar is het nu te laat voor.

Her winterjas-shoppen heb ik almaar uitgesteld. Het is ook geen pretje. Ik kan naar de Bever aan de Oudegracht, maar eigenlijk moet ik dan naar de grotere winkel in Houten. Of naar Decathlon, maar hun winkel in de binnenstad is weer gesloten, dan moet je naar The Wall langs de A2. Bij dat soort winkels krijg je een parka. Eigenlijk wil iets zwierigers. Vroeger had je in Utrecht een grote Peek&Cloppenburg, maar die is alleen nog op de Dam in Amsterdam. Daar is ook de grootste Bijenkorf. C&A en H&M zijn het echt niet. Vroeger had je ook een paar winkels met leren jassen, stoer of hippie. Maar ik weet niet of die er nog zijn. Eigenlijk zou de Albert Cuypmarkt een goeie optie zijn om te neuzen. Daar zijn leuke winkels.

Enfin, ik heb helemaal geen tijd meer voor dit soort exercities. Het zijn te grote afstanden. Dus ga ik wat googelen op 'warme winterjas dames' en stuit ik op allemaal webwinkels die volgens een zelfde stramien zijn opgebouwd. Leuke jassen. Geen geld. Wat is dit? Ik vermoed dat het 'filialen' zijn van Chinese webwinkels, waarbij ondernemende jonge vrouwen met eenvoudige tools onder eigen naam een eigen webwinkel met eigen assortiment kunnen starten. Hun droom. De sites zijn smaakvol ingericht, het aanbod, de foto's en de teksten zijn opvallend aantrekkelijk, evenals de reviews. De jassen zijn heel erg leuk. En geen geld. Te mooi om waar te zijn. Ik heb geen zin in de teleurstelling als het pakje bezorgd wordt. 

En Route

27 adressen heb ik vanmiddag. Beetje veel. Ik heb ook zes tassen in plaats van vijf. Dat past niet in de auto. Omdat het door de schrijfcursus op maandagochtend nu zes keer nogal pezen is om op tijd bij het depot te zijn ben ik iets gestresster dan ik was. Ze geven in de app de route aan, dan weet je waar je heen moet en wat dan je volgende adres is. Omdat Bilthoven nogal groot is en onbegrijpelijk van opzet weet ik niet goed waar de adressen zijn en kan ik niet bij doorlezen van de routelijst zien dat het eerste adres fout in de route staat. Het kost je zo een half uur. Grr. Langzaamaan, is mijn devies, kalm aan. Maar houd je daar maar eens aan als je een half uur achter op schema bent door HUN schuld.

Als ik thuis komt heb ik een mailtje van de firma dat meerdere klanten mij een complimentje hebben gegeven. Vanwege de privacy mag ik niet weten wie. 

Ruimtelijk perspectief

'Ruimtelijk perspectief' is vandaag de insteek bij de schrijfcursus. Eerst moeten we de eettafel van vroeger thuis schetsen. Van bovenaf. Wie zat waar? Welke vaste elementen waren er. Hoe waren de rituelen? De regels? En dan vraagt ze ons beschrijven hoe een maaltijd verliep. En nu, hoe is je eettafel nu? Hoe gaat de maaltijd nu? Hoe is je gevoel aan tafel? Nu. Wat zijn verschillen? Wat zijn overeenkomsten? Leuke opdracht. We moeten aan het eind van obs materiaal een 'rondeel' van maken. 

De tweede helft van de les mag je een voorwerpen in gedachten nemen, waar je heel erg aan gehecht bent. Eerst moeten we het beschrijven zonder te zeggen wat het is. En dan beschrijf je vanuit het perspectief van het voorwerp een belangrijk moment met jou. 

Als derde opdracht laten we een stukje dat we vandaag hebbwb geschreven lezen aan een buurvrouw en wisselen we uit wat volgens obs werkt. Het zijn weer heel verrassende onverwachte opdrachten en groot genoegen. 

Stille wandeling

We hebben weer een stille wandeling. Terwijl we gisteren nog motregen rond het vriespunt hadden is het nu zonnig en 15 graden. Een cadeautje. Er zijn negen aanmeldingen maar vier komen niet opdagen. Iedereen die meedoet is positief. Een bedankt ons nadrukkelijk voor de gelegenheid die we bieden. De natuurgebiedjes die we vinden. Dat het goed georganiseerd is. Dat het eerst even wat onwennig is: met vreemden in stilte lopen, maar dan heel fijn. Dat het zoveel rust geeft. 

We wandelen in een prachtig gebiedje bij Groenekan. Je kan niet goed zien waar het bij hoort. Aan de Groenekanse weg ik een groot landhuis. Vorig jaar was daar nog een chique opleidingscentrum in maar nu staat het leeg. Enig gegoogel levert op dat het landgoed ooit Voordaan heette, en dat daar ni een tennisclub is die Voordaan heet. Nu wordt het voormalig landgoed klaar gemaakt voor jonge alleenstaande asielzoekers. Groenekan is een dorp zonder winkels.

ChatGPT

Sinds twee weken stel ik met enige regelmaat een vraag aan ChatGPT. Het lijkt sneller en overzichtelijker dan iets in Google opzoeken, waar je vaak in een woud van commerciële websites terecht komt. Maar... hoe betrouwbaar is het. Dat is de vraag. Zo wilde Bobby weten waar de Qlima petroleumkachels geproduceerd worden. Op de Qlima-website staat dat niet. ChatGPT is overtuigend: Japan en Zuid Korea. We vinden het antwoord wel geloofwaardig. We lijken et een nieuwe vriend bij te hebben.

Vandaag wil ik echter graag weten wie Frits Dietrich Kahlenberg is, naar wie een straat op IJburg genoemd is. Het is een straatnaam die ik maar moeilijk kan onthouden, ik denk omdat ik niet weet wie de man is. Dat de straat naast de Eva Besnyö-straat ligt doet vermoeden dat hij een fotograaf is/was. Maar ChatGPT noemt hem een personage uit een boek van Hendrik Groen. Beláchelijk. Dus naar Wikipedia.

Het antwoord van Wikipedia:

Waarmee de geloofwaardigheid van ChatGPT weer een eind is gekelderd.

Mijn kapelletje

Ik wandel een eind met Zus2 in het Diemerbos in de snijdende kou. Toch is het fijn: bij haar zijn en haar dochter herdenken. Om weer warm te worden eten we Flammkuchen en dan gaan we verkwikt weer elk ons weegs. 

Ik naar de volkstuin om de nieuwe petroliekachel nu zelfstandig - met behulp van de gebruiksaanwijzing - aan te krijgen en het lukt. Probleemloos. Klak. Aan. 

Het stinkt nog wel erg en echt behaaglijk warm wordt het niet. Daarvoor is het buiten te koud en het huisje is in het geheel niet geïsoleerd. Maar het is niet meer zo fel koud. Zo in het schemerdonker met kleine lampjes en Radio4 aan wordt het hier echt het Griekse kapelletje dat ik mij gedroomd had.

Släpp Taget

Gezien op Netflix: de film Släpp Taget (2024)  van de Zweedse regisseur Josephine Bornebusch Ze speelt ook de hoofdrol. Släpp Taget betekent zoveel als 'laat gaan'. Het gaat over het rampzalige huwelijk van Stella en Gustav, ouders van twee kinderen; Anna en Manne. Anna is een puber met grote stemmingswisselingen, Manne een lastpost met coeliakie. Het gaat niet erg goed tussen Stella en Gustav, hij is veel afwezig en alles in huis komt op haar neer. Zij moppert altijd. Tegenover zijn cliënten weet Gustav precies wat hij moet zeggen wanneer hun relatie op een dood spoor is beland. Privé gaat dat een stuk minder gemakkelijk. Ondertussen heeft hij het aangelegd met een vrouwelijke collega. Na de zoveelste ruzie aan de eettafel komt het hoge woord eruit: Gustav wil scheiden. Zij wil nog één goede week met het hele gezin en dan mag hij gaan. Anna wil meedoen aan een wedstrijd paaldansen, iets wat beide ouders helemaal niet zien zitten.

Ik heb heel lovende kritieken gezien alsook afbrekende, dat het allemaal clichés zonder diepgang  waren. Ik heb geboeid gekeken, hoe verstikkend mis het kan gaan in een relatie en in een gezin, en hoe dat toch weer ten goede om kan slaan.

Ontsteken

Bobby en ik gaan weer naar de tuin, nu om de kachel daadwerkelijk aan te steken. Ik durf dat niet zo goed in mijn eentje, ik ben bang dat-ie ontploft. Dat heb ik trouwens met veel dingen. Zus3 en Zus4 blijken dat ook te hebben, misschien de anderen ook wel, maar dit soort domme paniek dat dingen ontploffen deel je niet gauw met anderen. We kunnen niet terughalen waar we die angst ontwikkeld hebben. Er is vroeger bij ons thuis nooit wat ontploft. 

Bobby leest gewoon de gebruiksaanwijzingen van A tot Z. En dan gaat hij stapsgewijs de aanwijzingen opvolgen. Eigenlijk vrij voor de hand liggend. Ik wil dat iemand die het kan/kent het me voordoet en daarbij vertelt wat ik vooral níet moet doen. 

In de gebruiksaanwijzing staat dat het de eerste keer dat je de kachel laat branden heel erg stinkt. Dat doet het onderdaad. Er staat ook dat het vijf minuten duurt voor de vlammetjes goed zijn. Als je de kachel uit doet moet je een kwartier wachten voordat je hem weet mag aansteken. We moeten weg dus nu heb het nog niet zelf gedaan. Wordt vervolgd.

De jubilaris

We hebben de novemberborrel van de Buurt Taxi. Het is niet helemaal mijn ding, ik moet me er een beetje doorheen slaan. Je hebt er niet echt een band met je collega's. Je rijdt in je eentje en hebt soms wat extra contact met de centralist van dienst. Je plezier haal je uit de passagiers. Maar daar ben ik met hart en ziel bij betrokken, dus ik vind dat ik erbij moet zijn. Beetje kletsen over de mensen die we allemaal rijden, de kleine rampen die je af en toe meemaakt, vergeetachtigheden, tassen laten staan, etcetera. 

We krijgen ook een speech. Er zijn klanten en chauffeurs overleden dit jaar, en er zijn chauffeurs die in het zonnetje gezet worden.  Blijk ik zelf als jubilaris in het zonnetje gezet te worden. Vijf jaar rijd ik nu al voor Buurt Taxi. Vijf jaar!  

Vroeger in mijn werkend leven hoorden borrels er ook bij, dat heette dan boekpresentaties, openingen, prijsuitreikingen. Niemand van de collega's wilde er graag naar toe, maar het heette goed je gezicht te laten zien. Toen had ik als regel ingesteld dat we naar huis mochten als je twee leuke gesprekken had gevoerd. Dat werkte motiverend om leuke gesprekken te beginnen.

Nu mag ik van mezelf na anderhalf uur weg en die tijd kun je dan maar beter vullen met leuke gesprekken. Er is een nieuwe centralist met wie ik kennis maak en er is een oud-collega van toen ik in Maarssen werkte bij Elsevier. Met hem kan ik grapjes maken. Line is ook chauffeur geworden dus op haar kan ik ook terugvallen. Voor ik het weet heb ik eigenlijk gewoon een leuke borrel.

Het kacheltje

Het kacheltje is maandag bezorgd door POSTNL. Vandaag brengen we het naar de tuin. Yes! Eerst even langs de Praxis voor petrolie. 20 liter voor 80 euro. Benieuwd hoe lang we daar mee doen. Veel mensen schijnen in huis bij te stoken met dergelijke kacheltjes. Dat zou goedkoper zijn dan meer gas gebruiken.

De benodigde batterijen hebben we op voorraad: het zijn dezelfde joekels als die in het radiootje gaan. Er moeten vier van in de kachel, ik neem aan voor de ontsteking. Met een hevelpompje hevelen we de petrolie over naar een reservoirtje. Nu moet het 'kousje' (de lont) drie uur petrolie slurpen voor we de kachel kunnen aansteken. Er is geen kousje te zien maar gaan er maar van uit dat er een kousje in zit. In de gebruiksaanwijzing staat een lang hoofdstuk over het vervangen van het kousje. Dat is gelukkig voorlopig niet aan de orde. 

Ik ben heel benieuwd hoeveel ik ervan ga genieten. Het is koud en nat en de volkstuinen staan al bijna weer onder water. Brr.

Persoonlijke Perspectieven

De vervolgcursus creatief schrijven van de HOVO is begonnen. Vorige week. De cursus is op maandagochtend tot 12.45u. Mijn maaltijdbezorgersbaantje begint op maandagmiddag om 13.15u. Als ik heel hard pees haal ik het net. 

De cursus is weer met twintig mensen in een academisch zaaltje, nu in de Juridische Faculteit, een statig gebouw aan het Janskerkhof. Ze doet geen kennismakingsrondje, want dat zou zo een hele les duren. We krijgen vooral vrij-schrijven-opdrachten. Pen op papier. Niet nadenken, gewoon de inkt laten vloeien. Ik vind het heel erg leuk. Je werkt niet naar een eindproduct toe, het gaat er vooral om de geest los te kloppen.

https://www.hovoutrecht.nl/cursus/persoonlijke-perspectieven-deel-2/

Naar het bos

De laatste maanden lees ik nogal veel kranten en nieuwswebsites, en ik volg diverse actualiteitenprogramma's en podcastst. Het is sinds de laatste verkiezingen beduidend meer dan voorheen. Het is nogal verslavend en het helpt weinig bij het oplossen van de maatschappelijke en politiekw vraagstukken, laat staan bij de eigen zielenrust. 

Dus ga ik maar de tuinen een beetje opschonen. In beweging. In de kruidentuin voor ons huis zijn de meeste kruiden aan hun eind, alleen de platte peterselie tiert nog welig, en voor de rest zet ik maar winterviolen in de plaats. 

De tuin achter is een natte ellende met afgestorven planten en veel mos. Het is koud en naar, maar een half uurtje ruimen levert toch al heel wat op. Dat helpt dan wel een beetje voor de zielenrust. Evenals een boswandeling in De Leyen, waar de herfst nu helemaal heeft toegeslagen. Nog een zucht wind en de laatste bladeren vallen ook.

Die wandelingen leiden tot een staat van diepe dankbaarheid voor al het mooie om ons heen. Om even iets anders te ervaren dan de televisiewerkelijkheid.

Oranje

Voorstudie. Dia en ik gaan volgende week vrijdag weer naar het vrouwenvoetbal. Er staan twee vriendschappelijke oefenwedstrijden op stapel: vrijdag 29 november tegen China in het Sparta-stadion Het Kasteel in Rotterdam, en dinsdag 3 december tegen de Amerikanen ik geloof in Den Haag. Ik weet niet meer precies hoe onze keuze voor de wedstrijd tegen de Chinezen tot stand is gekomen. We wilden niet twee wedstrijden zo vlak na elkaar en we wilden wel eens naar Het Kasteel. En op dinsdag heb ik gymnastiek. Eind oktober wonnen de Oranjevrouwen met 15-0 van Indonesië, ook een oefenwedstrijd.

Het is alweer maanden geleden dat Dia en ik in Sittard waren, in het stadion van Fortuna Sittard. 12 juli was dat, ze speelden tegen Italië. Daardoor ben ik de ontwikkelingen bij het Nederlands vrouwenelftal weer een  beetje kwijt. Alleen dat de jonge Ajax-ster Lily Yohannes niet voor Nederland gaat spelen, maar voor Amerika.

Chat GPT vertelt: 'De selectie van het Nederlands vrouwenelftal voor de oefenwedstrijd tegen China op vrijdag 29 november 2024 omvat een mix van ervaren en opkomende speelsters. Onder hen spelen Esmee Brugts (FC Barcelona), Daphne van Domselaar (Arsenal), Vivianne Miedema (Manchester City), Lynn Wilms (VFL Wolfsburg), en Sherida Spitse (Ajax) zijn geselecteerd. Ook keert Jill Roord terug na blessureleed, en nieuwkomer Kayleigh van Dooren maakt na bijna twee jaar haar rentree in het team.  China is een sterke tegenstander. Deze wedstrijd dient als voorbereiding op de ontmoeting met de USA op 3 december in Den Haag.' Voor wat deze informatie waard is!

De voorpret van zo'n dagje voetbal alleen al is een feest. We hebben weer een heel dagprogramma in elkaar getimmerd. We vertrekken rond 13u van de Kiss & Ride bij Utrecht CS. We gaan met de auto, omdat we niet zeker zijn van de middernachtelijke terugreis met het OV. Eerst gaan we een parkeerplaats zoeken in de buurt van Het Kasteel, liefst gratis, maar we weten niet of we de wandeltocht naar het industrieterrein 's nachts eng vinden. Zo ja, dan gaan we betaald parkeren ergens in de straten rond het stadion.

Van daar nemen we tram 8 naar de Kunsthal. Daar is onder anderen een tentoonstelling over 'Diva's'. Vervolgens gaan we eten bij een Libanees genaamd 'Souq' in Delfshaven, en vandaar weer naar Spangen waar de wedstrijd om 20.45u begint. Dit schijnt allemaal met die tram 8 te kunnen. We kennen de buitenwijken van Rotterdam niet zo goed. Niet dus. Het wordt nog wat. Het zal wel ijzig koud zijn.

De man uit Rome

Gezien: intrigerende film 'De man uit Rome', uitgezonden door de EO, teruggekeken bij NLZiet. de film vertelt verhaal van een hype rond een huilend Mariabeeld in een Limburgse arbeiderswijk. Een priester uit Rome moet onderzoeken of het echt een wonder is of een verzinsel van de mensen. 

Het is een soort thriller. Wat is er aan de hand? Wat is de functie van zo'n huilende Maria-hype waar dagelijks honderden mensen op af komen? Die allemaal in die straat in de rij staan om voor haar te bidden. 

Het gezin waar dit plaats vindt heeft een zwijgende dochter. Die kan na een traumatische gebeurtenis in het dorp niet meer praten. De Italiaanse priester die onderzoek komt doen is een afstandelijke man. Hij ontmaskert veel van dit soort zaken, maar hier raakt hij toch wel involved omdat hij ziet hoeveel troost en hoop het Mariabeeld geeft.

Terugkijken:

https://npo.nl/npo3/de-man-uit-rome/26-10-2024/VPWON_1333819