dinsdag 30 augustus 2022

Voetpijn

Een van mijn passagiers van de Buurt taxi vandaag breng ik naar de orthopedische schoenenwinkel in Groenekan. Ze vertelt dat ze sinds de Corona-vaccinaties veel last heeft van haar gewrichten en haar wervels en daardoor veel slechter loopt. Vandaar dat orthopedische schoeisel. 

Als ik haar weer ophaal vertelt ze dat de orthopeed veel klanten heeft met voetproblemen sinds de vaccinatie. Dat is de eerste keer dat ik dat hoor, want ik had dat immers ook. De dag ná de eerste vaccinatie kon ik haast niet meer lopen en dat duurde ongeveer een week. Toen werd het minder. Maar de laatste week steekt het de kop weer op. Hoe omschrijft ze de voetpijn, vraag ik. Gewrichten en spieren. Ja dat heb ik ook. Deze mevrouw is er uitgesproken anti-vaccin van geworden. Ze is heel fel.

Verder hebben we het best gezellig, want zij is ook fan van de Appeltaartconcerten.

maandag 29 augustus 2022

Maandag tuindag

Ik moet nodig weer naar de volkstuin, voordat al dat vorige week afgeknipte gras me weer boven het hoofd groeit. Nu proberen of de grasmaaier erdoorheen gaat. Maandag tuindag vind ik wel een mooie. Dan zijn er nauwelijks tuinburen en hoef je niet te socialisen.

Het maaien is wel weer een crime. Zo moeilijk als die maaier door het gazon gaat. Het is ook helemaal geen gazon, er groeit van alles wild doorheen. Sommige mensen hebben van hun woeste gazon een biljartlaken gemaakt. Perfect. Dat is ook niet mijn stijl. Maar dit is twee uur zwoegen en zweten voor het een beetje netjes oogt. Maar als dat zo is ben ik weer intens tevreden. 

Ik heb geoogst: bramen uiteraard, de pompoen. Groenlof. Dat is het plaatje rechtsonder. Dat heb ik nog nooit gegeten. In de grond zit nog zoete aardappel,  bieten, pastinaak, knolselderij. Ik heb een artsjok geplant en preien. De bosuitjes die je in de winkel altijd in zo’n kaarsrecht bosje koopt groeien hier heel geestig alle kanten op. 

zondag 28 augustus 2022

De menhirs

Voort maar weer eens met het Bretonse fotoboek. Het valt niet mee de foto's in de fotomap van het fotoboekprogramma terug te vinden. Het is de kunst niet te wanhopen. Stapje voor stapje. De aanhouder wint.

Dit is de spread met de menhirs op het schiereiland van Crozon. Twee weken geleden kwamen we terug. Het voelt alweer heel lang geleden en tegelijk kan ik al die plekken nog dromen. Ik heb de beelden blijkbaar in mij opgezogen.

Die menhirs staan daar maar te staan. Hoe hebben mensen die daar ooit gekregen? Met welk doel? 

De Veemkade (2)

Ik ga weer met het OV naar de Veemkade, want een hele dag Amsterdams parkeergeld betalen is me te duur. Het is heel vol in de trein er naar toe, en op het CS. Veel rolkoffers. Amsterdam is weer vol. De toeristen zijn terug en er is Uitmarkt. De tram naar IJburg komt maar niet, er staan veel mensen lijdzaam te wachten, de OV-fietsen zijn op, dus ik ga maar lopen. Het is een half uur. 

Maar net als ik aan de tocht begin onder het spoor door loopt daar net zo’n flatgebouw van een cruiseschip leeg. Dat ligt net achter het Muziekgebouw en torent daar hoog boven uit. Money makes the world go round. De cruise-passagiers gaan en groupe uit wandelen in de hoofdstad. Ik moet ze allemaal passeren op een smalle stoep onder het spoor. Grr. Maar eenmaal voorbij het kolossale cruiseschip is het op de Veemkade een oase.

Het verhuizen gaat wonderbaarlijk voorspoedig. Als ik rond 12.30u arriveer komt de verhuiswagen ook net aan. Doel van ons hulptroepen is alle dozen leeg te trekken. En dat lukt. Alles kriskras in de enorme wand boekenkast. Huisraad zonder ordening is alleen maar zooi. De ordening geeft zin en betekenis en een gevoel van huiselijkheid. Dus ik probeer in die wand wat voorlopige ordening te maken. De spelletjes. De snoeren. De schilderijtjes. De officiële papieren. De wierook. De boeken. De vazen. De geluidsinstallatie. De kussens. De sjaals. Dat dat daar allemaal zo open en bloot ligt vindt Will maar privacygevoelig allemaal. 

De planten in potten op het grote balkon aan de zuidzijde doen ook meteen hun geruststellende werk. Om drie uur zijn de verhuizers klaar en om half vijf wij hulpen. En Will maar glunderen. Ze zal nog wel dagen bezig zijn een plek voor alles te vinden, maar dat is nu een leuk proces. Met zijn vieren gaan we weer naar het tapasrestaurant beneden aan de kade. 

Ik beloof dat ik Bobby zal vragen gauw met de gereedschapskist langs te komen.

zaterdag 27 augustus 2022

De Marnixlaan

Vorige week hadden we de Vuelta in Utrecht met alle volksvreugde en stremmingen van dien, nu is qua stremmingen de verbouwing van de westelijke ring in volle gang. De Westelijke Stadsboulevard zoals die gaat heten. Dat is dus in onze buurt. Op dit moment zijn de Marnixlaan, het kruispunt met de Amsterdamsestraatweg, en station Zuilen aan de beurt. De ’boulevard’ wordt smaller, van vierbaans naar tweebaans, er komt groen, en alle leidingen worden meteen ook maar vernieuwd. Het is nogal storend voor het verkeer, want een cruciale verkeersader. 

Ik heb er steeds me te maken. Op de fiets valt het nog wel mee, maar de auto en de bus hebben er echt last van. Ik ben helemaal vóór. Dit gaat wel maanden duren, veel gemopper dus op GroenLinks, en het project heeft door de hitte, personeelstekort en andere tegenvallers nu al vertraging.

Ik ben al de hele week gebiologeerd door de sluiproutes die de automobilisten weten te vinden. Die gaan natuurlijk over mijn fietsroutes. De onhandigste is als ze langs het smalle weggetje langs het Amsterdam-Rijnkanaal gaan. Daar is bij de Werkspoorhavembrug, een smal bruggetje waar maar één stuks verkeer tegelijk over kan. Voorrang voor het verkeer vanuit het zuiden. Daar waar normaal nauwelijks verkeer is ontstaan nu ineens lange files en stress voor mensen die slim dachten te zijn. 


vrijdag 26 augustus 2022

Tweepersoons

Al zeven jaar heb ik een tweepersoonslogeermogelijkheid, maar die is inklapbaar tot een eenpersoons. En omdat ik als ik een logé heb tot nu altijd een eenpersoonslogé heb heb ik het geheel staan als een eenpersoonsbed langs de wand. Ik lig er zelf best veel op, want het is een heerlijk kamertje. Nu zou ik eindelijk twéé logés krijgen, morgen, maar omdat ik morgen ook ga helpen verhuizen had ik het allemaal vandaag al verbouwd. En de logés een foto gestuurd, bij wijze van welkom. Ik dacht al wel: Dat is de goden verzoeken.

En nu krijg ik een berichtje. Het logeren gaat niet door. Er is iets heel ergs gebeurd. Mij hoor je niet. Ik zal gewoon alles weer afhalen en inklappen en omdraaien en terug neerzetten alsof er niets gebeurd is.

Bobby vindt de foto net een plaatje voor het tv-programma B&B (dat we allebei nog nooit gezien hebben), maar ziet er zo’n echtpaar op gaan zitten mopperen dat het matras anders is dan het matras thuis.

Stiltewandeling

Met een nieuwe Wilma (links) heb ik bedacht om af en toe ‘stiltewandelingen’ te gaan organiseren en vandaag lopen we onze eerste wandeling op proef. We hebben zoiets begin juli al eens op proef gedaan in de buurt van Gouda, dat heette een ‘mijmerwandeling’, om te kijken hoe die dat deden. Dat vond ik mooi en heerlijk. En hoe gaan wij het aanpakken? 

We kennen elkaar nog niet zo goed, van een online meditatiegroep uit de Corona-tijd. Het is een beetje aftasten. We komen uit op de zondagmiddag 15u. Eerst maar eens in september. Nu tekstjes bedenken.

Mijmerwandeling:

Cosby

Gekeken naar ‘We need to talk about Cosby’ bij de VPRO. Want behalve mijn eigen belevenissen in en om huis en tuin leef ik heus ook intens mee met de toestand van de wereld. De hitte. De droogte. de oorlogen her en der. Ter Apel. Wopke Hoekstra. De boeren. De genderdysforen. De stijgende prijzen van alles. Maar ik blog er niet over, want wie ben ik. Maar ik blog wel over boeken die ik lees en tv-programma’s die ik zie.

En nu dan Bill Cosby, die in 2017 of daaromtrent veroordeeld is voor het drogeren en verkrachten van een vrouw. Hij heeft dat met heel veel gedaan, maar al die zaken waren binnen het Amerikaanse rechtssysteem verjaard. En nu is hij na een paar jaar gevangenisstraf alweer vrij vanwege een vormfouten. Hij was de onbetwistbare held van velen, vooral van zwarte Amerikanen, vooral van zwarte Amerikaanse mannen, acteurs, comedians. Zij konden er niet bij dat hun held een verkrachter was/is. Daar gaat dat programma over. Allemaal talking heads (want de meesten ken ik niet) over hoe moeilijk ze het vinden om hun held af te vallen. Dus praatte niemand erover. 

Za’atar

Ik heb een leuk recept gevonden voor een traybake vanavond, maar er zit weer een nieuw Kruidenmengsel bij: za’atar. Ik heb al tien blikjes kruidenmengsels van Jonnie Boer die heerlijk zijn, maar heel uitgesproken, en die ik haast nooit gebruik. Za’atar zit ook in dat assortiment. Bij hem (Euroma) kost dat maar liefst € 4,39. Ik word daar altijd een beetje kribbig van, die marketingtruc. Nu zijn er ook nieuwe goedkopere lijnen van die kruidenmengsels, bijvoorbeeld van het ouderwetse merk Verstegen, en ook van een nieuw merk Souq. Dat zit in van die platte plastic bakjes, die wil ik niet.

Volgens Souq is Za’atar een mengsel van oregano, sesamzaad, zout en sumak. Nee dat kan ik niet zelf maken want ‘sumak’ ken/heb ik niet. Voor wie dat interessant vindt: dat is een vermalen besje. Ook weer te koop bij Souq.

Recept:

donderdag 25 augustus 2022

Grantchester (2)

Met een medekoorlid bespreek ik in het café hoe we zo zonder arbeidsinvulling van de dag de hete dagen doorkomen. Mensen met banen hebben vaak gekoelde kantoren. ‘s Ochtends vroeg opstaan en actief zijn en ‘s middags naar binnen met de ramen en gordijnen dicht. Zij gaat ook taakjes doen als gordijnen wassen. Ik op mijn beurt ga nu op het heetst van de dag met de ramen en de gordijnen dicht serie kijken. 

Dat is geen straf, want wat een prachtige serie: Grantchester. Ik heb ‘m voor mijn vakantie geloof ik al eens genoemd, en nu ben ik doorgegaan. Zes seizoenen heb ik gezien, en er is geloof ik al een zevende gemaakt. Een politieman en een dominee in een Engels dorp eind jaren vijftig. Alle maatschappelijke vraagstukken komen aan de orde: klasse- en standsverschillen, seksualiteit, gedwongen adoptie, de oorlog, homoseksualiteit. Na drie seizoenen komt er een nieuwe dominee Will. De hulpdominee Leonard. een nicht als een kathedraal, hele lieve jongen. De strenge rechtlijnige huishoudster Sylvia die dol is op haar dominees. Het is  de tijd dat homoseksualiteit nog in het wetboek van strafrecht stond. Leonard komt zelfs in het gevang. Echt een heerlijke serie.

Terugkijken op NPO Plus:

Koor


Het Koor is ook weer begonnen. Bijna alle koorleden dragen een jurkje vanwege de hitte. We zingen - al zeg ik het zelf - allemachtig prachtig. De dirigente is ook heel gelukkig met ons. Alsof ze goed gegokt heeft door met ons in zee te gaan. 'Weten jullie nog hoe moeilijk je dit vond?' zegt ze. Deze canon 'Illumina colulos meos' van de 16e-eeuwse Italiaanse componist Palestrina is even een inzingertje. We zingen ook nummers ineens elemaal uit ons hoofd. Zonder tegensputteren, en het gaat. Die glunderende juf, daar doe je het voor.

woensdag 24 augustus 2022

Loslaten

Het is al een tijdje dat ik tob met de moestuintjes in het plantsoen voor mijn huis. Het is inmiddels echt een ding. Mijn maat in dezen is begin dit jaar wegverhuisd en ik vind maar geen nieuwe. Wel een maatje om mee te snoeien (één), maar geen maatje om het regelwerk en zo nodig contact met de gemeente te doen. Ik heb daar geloof ik al eens over geschreven. Ik heb dit project zo'n zes jaar gedaan, gecoördineerd en aangejaagd, en ik ben er trots op, maar de energie raakt op. Ik wil niet meer. Ik heb nu mijn volkstuin. Maar ik wil het niet loslaten voor ik het kan overdragen. Dilemma's dilemma's. En veel negatieve gedachten in het hoofd. Wat je niet wilt.

Nu lijkt eindelijk het zo ver te zijn. Ineens roept een medetuinierster uit zichzelf op tot samen snoeien op dinsdagavond. Op de straatapp meldt ze echter dingen over de gemeente en het park die niet helemaal kloppen, dus vraag ik haar even op de koffie, om het uit te leggen. Ze komt. Ik leg het uit. En ik zeg dat ik zo graag wil stoppen met aanjagen en coördineren. 

Ze belooft dat zij de coördinatie overneemt. Nu ga ik alles overdragen en het loslaten. Poeh! Het lijkt wel de overdracht van een báán.

De Gymjuf

De zomervakantie is voorbij aan het raken: de Gym is weer begonnen. Dat is goed. We zijn allemaal toch lichtelijk verstijfd geraakt. Het is alleen bloedjeheet in de gymzaal. 

De gymjuf start met een mededeling: nog een seizoen en dan gaat ze ermee stoppen. Het gaat niet meer. Ze is 87 jaar en traint deze groep al oneindig lang. De gymnastiek en de gymnastiekvereniging (met de prachtig archaïsche naam Sport Vereent) zijn haar lust en haar leven. Op een foto van de vereniging op Facebook met jubilarissen was te lezen dat ze al 75 jaar lid is. Nu is ze bang dat als zij weg gaat deze hele klas ermee gaat stoppen. De jonge trainsters van de vereniging werken met kinderen. Die vinden zo’n club oudere dames maar niks.

Hoe nu verder? Is haar prangende vraag. Er moet een nieuwe juf gevonden worden. En wat voor Afscheid? Het weegt allemaal zwaar. Ik vind dat ze een lintje verdient.

dinsdag 23 augustus 2022

Los haar

Als je haar maar goed zit. De laatste weken probeer ik mijn haar weer los te dragen en niet opgestoken. Het is momenteel alleen zo warm, los haar. Dat kwam zo: ik had een dame in de Buurttaxi en die herkende me niet met dat opgestoken haar. ‘O!’, zei ze, ‘bent u die vrouw met die krullen?’ Ja ik ben die vrouw met die krullen. 

Bobby, die mij eerder had vergeleken met Wouke van Scherrenburg (toen ik was begonnen met het haar opsteken), zegt nu dat ik op kunstenares Gertie Bierenbroodspot lijk. Hij zegt het heel voorzichtig, alsof hij bang is mij te beledigen. Maar ik vind haar geweldig. Schijnbaar en ongeordend maar ze maakt prachtige dingen. Ze is een rolmodel.

Raven

Na deze ‘Zomergasten’ ben ik helemaal fan van Raven van Dorst. Dat was ik al door haar tv-programma’s ‘Boerderij Van Dorst’ en ‘Nachtdieren’. Ik moet ‘hun’ zeggen of ‘die’, maar daar blijf ik moeite mee hebben. Ze is helemaal zichzelf, brede kennis, welbespraakt, eerlijk, zelfbewust. (‘Hun’ is helemaal zichzelf). Beetje ruig, maar toch ook fijngevoelig.

De verhalen over haar hermafroditisme ken ik al wel, maar nog niet die over Maassluis waar ze geboren en getogen is en veel naar de muziekwinkel ging waar Bobby ook graag naartoe ging toen Schoonmama nog leefde. De films die ze laat zien, films over tegendraadse muzikanten en andere ‘andere’ mensen. Deze aflevering van ‘Zomergasten’ boeide vooral door de interactie met presentator Janine Abbring die tamelijk overruled werd door Raven. Ik las allemaal reacties dat Raven de volgende presentator van ‘Zomergasten’ zou moeten zijn.

Terugkijken:
https://www.npostart.nl/vpro-zomergasten/21-08-2022/VPWON_1340568

maandag 22 augustus 2022

De wijkagent

Vandaag heb ik een interview met de wijkagent. Ik probeer er achter te komen wat de politie beleeft in het Park, de mensen in het park, wat zijn de verhalen van de politie daar? Interessante vragen heb ik bedacht, maar de wijkagent herhaalt maar steeds dat er niets gebeurt, dat het een prachtig park is, veilig, af en toe een incidentje maar overal gebeurt wel eens wat. 

Er woont daar niemand, dus niemand doet melding dus gebeurt er niets. Ze hoeven niet te surveilleren want er gebeurt niets. Ik krijg er niets uit. Heel erg. Na een half uur kap ik het gesprek maar af. Murw. 

Maar de foto vind ik wel goed. Morgen kijken of ik er misschien nog drie alinea’s uit kan persen.

Passe-partoutje

Mijn vriend de inlijster is weer terug van vakantie. Dus ik er even langs. Het passe-partout was een heel vraagstuk. De Limburgse vriendin had om een warme kleur gevraagd. Zelf kwam ik uit op blauw, hoewel je dat geen warme kleur kunt noemen. Maar die rode sjaal en rode lippen en oranje bril zijn al zo warm. Maar de Limburgse én de Bayerische Freundin gaan 100% voor groen.




Kuisheidsstruik

Het zondagswandelingetje doen we naar de volkstuin. Er staat nu een struik te bloeien met mooie blauwe bloemen: de ‘Kuisheidsstruik’ ofwel de ‘Monnikspeper’. Elke week loop ik weer nieuwe bloemen te ‘determineren’: hoe heet die bloem? En ik onthoud ze nooit.

Elke dag pluk ik een boterhamzakje vol zwarte bramen. De druiven hangen er in zware trossen. De vijg krijgt eindelijk kleine vijgen. 

Kopje thee erbij. Het voelt als die drie weken op de camping. Het is stil, er zijn geen buren. Alleen het overdadig groen en vlindertjes.

Alles over de kuisheidsstruik:

zondag 21 augustus 2022

Vispannetje

Gijs komt eten en ik maak het lekkerste vispannetje ooit. Het gerecht is heel rijk en heerlijk, gewoon overdadig zeg maar, dat er ook wel wat minder in kan. Drie soorten vis (zalm, kabeljauw en scampi), een roomsaus met champignons (met wijn erdoor en wat groene curry, en verse dille en peterselie), pompoen en courgette, en dan ook nog emmentaler kaas. Lekker! Om het betaalbaar te houden neem ik vis uit de diepvries, om het doenlijk te houden een zal voorgesneden blokjes pompoen.

Aardappeltjes erbij voor de niet-keto’s en sperziebonen voor mij.

(Ik zie nu dat ik deze in mei ook al gemaakt en aanbevolen heb!)

zaterdag 20 augustus 2022

De Veemkade (1)

Will heeft ineens een nieuw huis gekocht. Ze gaat volgende week al verhuizen. Zal ik komen kijken? Zij is al de tweede in mijn omgeving die een nieuwe tamelijk luxe flat koopt. Mooi, ruim, veilig, nette omgeving, fijne mensen. Ze zit aan het water, de IJhaven heet het daar, met uitzicht op het Java-eiland. En aan de andere kant ongeveer tegenover het Lloyd-hotel. 

Ooit waren hier de Amsterdamse havens. Deze appartemtencomplexen zijn in de jaren negentig gebouwd. Maar nu alweer helemaal ingeklonken. De bomen zijn al behoorlijk hoog. Langs de kade fietsers en wandelaars. Naast haar pand is een groot winkelcentrum Brazilië met onder meer een goeie AH en een Jumbo. En terrassen. Heel gemoedelijk en gezellig.

Voor mij van buiten Amsterdam gaat de OV-route er naartoe vanaf het Centraal Station met tram 26 naar IJburg. Drie haltes. Waar zou die tram vertrekken, vraag je je af. Nou die staat links van de hoofdingang van het station, de oostzijde. Bij de lijnen die over het Damrak rijden. Deze maakt echter een grote bocht om de kolk heen langs de Nicolaaskerk, onder het spoor door, langs het Muziekgebouw aan het IJ en Pakhuis de Zwijger. Heel avontuurlijk. Haar tramhalte Rietlandpark ligt laag, je moet met een lange trap of lift, waarschijnlijk omdat die tram naar IJburg daar de Piet Heintunnel in duikt. Ik vind het er op de een of andere manier heel buitenlands, een beetje Berlijn. Opwindend.

Het is een heel prettig en ruim appartement. Ze heeft sinds de jaren tachtig aan de Weteringschans bij het Rijksmuseum en het Leidseplein gewoond waar het altijd en steeds meer overladen is met toeristen. ‘Er lopen hier alleen maar buurtbewoners!’ roept ze hier steeds stralend. We doen een tapasmaaltijd aan het water. Heerlijk en gezellig. Heel fijn. Volgende week verhuizen.

Het is een beetje mijn laatste buurt van mijn Amsterdamse tijd. De Zeeburgerdijk is er niet ver vandaan. Ik deed ook wel boodschappen in dat winkelcentrum Brazilië omdat die AH beter gesorteerd was dan de dichtstbijzijnde aan de Molukkenstraat. Onze bamboe vloerdelen kochten we ook aan deze kade. 

vrijdag 19 augustus 2022

Tour d’ Utrecht

Het zal u waarschijnlijk niet ontgaan zijn: in Utrecht rijdt vandaag La Vuelta, de Spaanse wielerronde. Ze doen alle wijken aan. Toen in 2015 de Tour de France Utrecht aandeed stond ik aan de Maliesingel te kijken. En later aan de Marnixlaan bij ons op Zuilen. 

Vandaag was ik weer naar Amsterdam, en voor de zekerheid was ik met de fiets naar het station gegaan, terwijl ik meestal met de bus ga. Maar de stadsbus moet ook die Marnixlaan over. En dat gaat natuurlijk niet, bij zo’n wielerronde. Maar als fietser kun je dan langs de Vecht onder de brug door.

Inderdaad staat om 19u alle verkeer in de stad stil. Het kan geen kant op want de Vuelta rijdt in de hele stad. Door alle wijken. De rijen publiek langs de route achter de dranghekken zijn vriendelijk. Het is tijdrijden voor ploegen en zodra er weer een ploeg aan komt wordt er luid gejuicht. 

Er zijn ook tot op het bot getergde automobilisten die het fietspad langs de Vecht onder de Marnixbrug nemen. Tussen de fietspaaltjes door. Je moet als fietser of voetganger dus wel een beetje uitkijken. 

Maar volgens mij zijn er ook heel veel Utrechters die er helemaal niets van merken.

Het fotoboek

Laat ik maar meteen met het nieuwe fotoboek beginnen: Bretagne 2022. Dat betekent weer honderden foto's van mijn telefoon naar de computer uploaden en dan naar het fotoboekprogramma van Fotofabriek.nl.

Nu gaat het grote puzzelen beginnen. Gelukkig ben ik inmiddels ervaren. Niet dat het dan sneller gaat, maar er zijn minder hoofdbrekers. De eerste keer dat ik zo'n boek maakte dacht ik dat ik een complete opzet diende te hebben voor ik begon. Dat hoeft niet. Ik begin gewoon met een iconische coverfoto (en die kan altijd gewijzigd), bij wije vaaan daadkrachtig statement, dan een inhoudspagina, dan de route, en dan dag voor dag. Het blog is hierbij een hele hulp, daar heb ik in tegenstelling tot vorige jaren nu steeds alle plaatsnamen en namen van verblijven goed genoteerd. Een of twee uur per dag knutselen, en over ruim een week is het dan klaar.

woensdag 17 augustus 2022

Pelgrim

De Centrale van de Buurttaxi zit vlakbij de volkstuin. Dus na een middag taxiën kan ik nu hier op de tuin een uurtje bijkomen. Het heeft heerlijk geregend, alles is nat, de regentonnen zijn alweer boordevol. Een half uur gazon knippen - nog twee dagen en ik ben weer bij - en een half uur muziek luisteren. Het lijkt wel een monnikenleven. 

Ik luister het album ‘Pelgrim’ van Lotte Pen. Zij is een saxofoniste en componiste uit het oosten des lands en maakt prachtige rustgevende muziek. Ik ken haar uit de krant waar ik een paar maanden geleden las dat zij meditatieve wandelingen organiseert waarbij de deelnemers deze muziek op hun oren krijgen. Het doet heel goed. Ik ben héél blij met mijn geluidsboxje.


Website Lotte Pen:

dinsdag 16 augustus 2022

Muziek

Ik heb een eenvoudig retro bluetooth geluidsboxje aangeschaft, omdat ik almaar denk dat op sommige momenten muziek net iets extra’s geeft. Gisteren besteld, vanmiddag bezorgd. 

Dus ik meteen de doos uitpakken, het apparaat aan mijn power bankje hangen, en ja it works

Het is niet voor onder het snoeien en gieteren, geen Arbeidsvitaminen, maar om binnen stil te zitten. De Griekse zangeres Nene Venetsanou weer. 

Memory Lane

Ik ga de twee jongensportretten die ik van Broerlief voor zijn zestigste gemaakt had bij hem afleveren. Dagje Amsterdam. Hij woont in de wijk De Baarsjes, die ligt tegen mijn oude wijk Bos & Lommer aan. Vanaf Amsterdam Centraal ga ik lopen en het wordt een hele memory lane. Alle wegen van en naar het centrum zitten boordevol herinneringen. Het uitgaansleven, de winkels, de cafés, de trams, op elke hoek ligt wel een verhaal. In vier wijken woonde ik en het centrum was altijd onderdeel.

Daar woonde Will, daar woonde Lise, daar woonde Reenske, daar woonde Hani501, daar woonden Leen en Ekfa. Daar deed ik sport, daar deed ik meditatie, daar was mijn eerste baan, daar kocht ik hippie-bloesjes. Daar ging ik met Will naar toe als het ijzelde of sneeuwde, op het terrasje zitten en auto’s de brug opduwen. Daar had ik een gesprek met een fotograaf, daar ging ik met Annelies naar een cello-concert van Pieter Wispelwey. Daar gleed Ex uit met de fiets op de trambaan. Daar vierde Diana haar 60e verjaardag. Enzovoort enzovoort. 

Lieke Marsman

Gekeken naar Zomergasten met Lieke Marsman, Dichter des Vaderlands. Wat een leuke open heldere persoon. Ik luister heel graag naar haar. De filmfragmenten die ze uitgekozen had boeien me maar voor de helft. Het is duidelijk dat ze daar niet als zieke dichter wil zitten, met (zonder) een geamputeerd arm, maar dat is wel het onderwerp wat het meeste raakt en boeit. Maar behalve ziek is ze ook dichter, klimaatactivist, iemand die in Ufo's gelooft, die van tennis houdt. Het valt me op dat ze heel veel tv kijkt, dat ze bijvoorbeeld álle sport programma’s ziet. Misschien kun je ook niet anders als je ziek bent, maar het is een mooi programma. Volgende week Raven van Dorst.

Terugkijken:

maandag 15 augustus 2022

De tuin

Wat ben ik blij als ik het vannacht hoor regenen. Het was wel voorspeld: hier en daar een bui, maar dat moet je dan maar net treffen dat-ie jóu treft. Want ik zie er toch een beetje tegenop: hoe zal de volkstuin eraan toe zijn? De groenten, het onkruid, het gazonnetje, de bloeiende struiken, het fruit. Een tuinbuurman heeft in die weken mijn ‘akkertje’ begieterd, maar zal de rest totaal uitgedroogd zijn?

De droogte blijkt nogal mee te vallen. En dat kan niet alleen dat regen uitje van vannacht zijn. Een explosie van onkruid bij de groentebed nee, maar na een uur wieden en dan staan die er weer acceptabel bij. Dan de takken van de braam en de druif afknippen waar je steeds tegenaan loopt, en de brandnetels die weer opgekomen. Bramen oogsten. Dat zijn er heel veel. Dan een uur het ‘gazon’ - dat alles behalve gazon is - knippen. Dat is teveel voor één dag dus morgen verder. 

Laatst heb ik een reprimande gehad van het Bestuurslid Groen, dat je geen tuinafval in de bosjes mag gooien. Dat wist ik natuurlijk wel, dus nu vul ik maar vuilniszakken als de compost-bak vol is. En die gooi ik thuis in de afvalcontainer.

Qua bloemen is er veel uitgebloeid, maar er is toch ook nog nieuwe bloei. Het zijn allemaal bloemen die ik wel ken, maar niet de namen. 

Voorlopig geoogst: vier grote bieten, uitgeschoten rode sla, en bramen. Binnenkort te oogsten: enorme andijvie, uitgeschoten paksoi, een joekel van een pompoen, druiven. En voor nu: thuis de bieten koken en een receptje zoeken voor de bramen. Ik lijk wel een kruidenvrouwtje.

Recept Bramensaus:

zaterdag 13 augustus 2022

Back home

Het is volbracht. Van Hotel de la Seine in La Frenaye in Normandië terug naar Utrecht. Door enorm veel tolpoortjes. Ditmaal lunchen we op mijn verzoek in een wegrestaurant in plaats van in een pittoresk stadje. De enige file hebben we bij St Job in ‘t Goor boven Antwerpen. Eenmaal moe thuis eerst de tuinen sproeien. De eerste boodschappen halen. De eerste was draaien. Het eerste keto-gerecht maken. Ik ben heel benieuwd wat drie weken Frans eten (alle dagen stokbrood met Franse kaas, en de laatste dagen met die hitte regelmatig een grote ijs toe) gedaan heeft met de lijn. 

Alles back to normal. En dat betekent straks weer Eredivisie met vanavond onder andere Emmen tegen RKC.

vrijdag 12 augustus 2022

Zwarte vrijdag

De terugtocht naar huis willen we zoals altijd in twee dagen doen, zeker nu die drie uur langer zal zijn dan de heenweg. We begonnen in het noordoosten van Bretagne en eindigden in het westelijkste zuidwesten.

Met die 35 graden en die schelle zon weet je dat het een zware reis  zal worden, maar de details van de zwaarte moeten zich nog ontrollen. En dat doen ze dan ook meteen. Het begint ermee dat we de camping alleen met cash kunnen betalen en niet met een pasje. Dat had de bazin natuurlijk bij het inchecken moeten ze zeggen en wij hadden het moeten vragen, maar is achteraf. Ze heeft ook geen computer, zie ik nu, alleen een schriftje. Dus wij vanuit onze camping in the middle of nowhere langs bankautomaten in de dorpen in de omgeving die allemaal stuk blijken te zijn. Uiteindelijk vertrekken we pas rond 12 uur. Grr.

En als we behoefte hebben aan koffie en lunch zijn er in dorpen die we passeren geen cafe’s, geen restaurants, of gesloten, of dicht. Er zijn geen wegrestaurants onderweg. Uiteindelijk scoren we maar elk een niksige maaltijdsalade in een supermarkt. Het is allemaal geen ramp, maar je wordt er niet blij van en het schiet niet op.

Rond 19u gaan we een middelgrote plaats Surville onder La Havre in op zoek naar een hotel. Maar alles is vol. Het is namelijk het weekend van de 8e augustus, leggen ze uit, dan is Maria Hemelvaart, voor alle Fransen een lang weekend vrij. We kiezen dan maar een middelgrote plaats tussen La Havre en Rouen: Bolbec, com daar nog eens alle hotels te checken. Ook alles vol. Maar een hotel suggereert heel hulpvaardig een plattelandshotel Hotel De la Seine en die heeft plek. Heel niksig. Geen airco op de snikhete kamer. Alleen een koude douche helpt.

Zo’n dag ga je door alle stemmingen heen. Normandië is heel verrassend en ook de moeite waard. We hebben ook mooie dingen gezien zoals de brug over de Seine bij Le Havre. En we hebben het chagrijn overwonnen. Morgen kom er nog zo’n dag en tegen de avond zijn we hopelijk thuis.

donderdag 11 augustus 2022

Laatste dag

34 Graden zou het worden. Of 35. Vijf meer dan gisteren toen het ook al zo bloedheet was. Het programma: zolang er nog schaduw is op de camping blijven we bij de tent zitten lezen. Zodra de zon de overhand neemt gaan we naar het strand afkoelen in het ijskoude oceaanwater. Het is er fantastisch lichtblauw: zowel de zee als de lucht.

Een gesprekje met de eigenares van de camping die drie maal daags het toiletgebouwtje poetst. We  vragen bedeesd of we nu eindelijk wèl onder de douche mogen. Nu er ook mensen vertrokken zijn. Ze begint enorm te lachen. Zijn wij echt niet onder de douche geweest? Dat had ze niet verwacht. Mensen houden zich nooit aan die belofte. Ze is ons dankbaar voor ons respect, maar ga nu gauw maar douchen. 

Dan naar de supermarkt voor de laatste boodschappen. Lekker Bretonse dingen voor thuis.

En dan naar Penmarc’h voor alsnog die indrukwekkende vuurtoren. Blijkt dat Bobby het verkeerd onthouden heeft. Hij dacht laatste klimmoment 19.30u, maar het is 18.30u. Dus als we om 18.15u arriveren is het maar de vraag. Het meisje van de kassa en de toegang laat nog 30 mensen toe. Inclusief ons. Het is heel hoog, die vuurtoren. Maar fantastisch uitzicht. En dan kan het evalueren beginnen. 



Lesconil

Om de extreem warme dag toch een beetje vreugdevol af te sluiten gaan we om een uur of acht te uit eten in een naastgelegen beeldschoon vissersplaatsje Lesconil. Het is heel gezellig met een pleintje aan de haven waar veel types mensen te bekijken zijn en veel kinderen spelen. Zo’n droomplek. We komen op een terras met helaas nogal wat kettingrokende medemensen, wat de vreugde wat tempert. Of we zitten in de zon. En we willen geen zon. De humeuren zijn duidelijk een beetje geprikkeld door de zon. 

We proberen een ander restaurant maar dat is vol, daar moeten we een uur wachten op een tafel. Wat nu? Naar een ander dorp?  We gaan maar terug naar het eerste terras waar gelukkig een paar rokers zijn vertrokken en de zon helemaal weg is. Zo hebben we gelukkig toch een fijne avond. Met een ijscoupe Poire Belle Hélène toe.

woensdag 10 augustus 2022

Amos Oz

Gelezen: Onder vrienden van Amos Oz. Een verhalenbundel over verschillende bewoners van een kibboets in de jaren vijftig. Mooi boek: al die karakters, alle gedoe met de regels van de kibboets. Iedereen heeft er een taak / baan, en er is een leiding die besluit wat mensen wel en niet mogen: reizen, studeren… De kinderen behoren meer aan de gemeenschap dan aan het gezin van herkomst en slapen ‘s nachts in het kinderhuis. Het zijn mooie subtiele portretten van vaak eenzame mensen in deze gemeenschappelijke vorm van leven. Oz is van 1939, geboren in Jeruzalem, overleden in 2018. 

Too hot

Het is zo heet nu dat we niets meer kunnen bedenken dan met de schaduw om de tent meebewegen. Alle mogelijkheden om te doen zijn te erg voor woorden. Een wandeling? Een bezoek aan een haventje? Een rondrit? Nee nee nee. Alleen tweemaal daags naar het strand en in de ijskoude oceaan gaan liggen is een optie, maar zodra je na afloop in het brandend zand staat is die ijskoude ervaring alweer vergeten. Stil zitten, boek lezen, beetje tekenen. Stiekem verlangen naar ons koele huis.

Ik probeer een van de vuurtorenfoto’s. Soms weet ik niet waarom ik een foto genomen heb, en/of gekozen om te tekenen. En hoe ik dat overbreng. Uiteindelijk denk ik dat het al die vale bruingrijzen en crèmen zijn. En ik voeg een randje (groen) gras toe, langs het randje van de muur. Gras is groen moet ik gedacht hebben maar op de camping is al het gras natuurlijk strogeel.

Als ik niets meer te tekenen weet stort ik me op het inkleuren van Keltische mandala’s. Het stapeltje producten neemt hand over hand toe.

Penmarc’h

We doen een uitje naar Penmarc’h alwaar een beroemde vuurtoren Eckmühl. Het is een uiterste puntje van Bretagne en blijkbaar kan het hier wind matig goed spoken. Op dinsdagavonden kun je de toren kunnen beklimmen terwijl het licht gaat zwaaien. Bobby heeft ons via een voicemail opgegeven voor de avondexcursie, maar we weten niet goed of het goed is doorgekomen. 

Op Google had ik gezien dat er daar diverse restaurants in de buurt zijn, dus we overwegen er wellicht uit eten te gaan, maar het blijkt het er een kermis van jewelste. Een echte toeristische hotspot. Om vijf uur staat er nog een lange rij wachtenden voor en gewóón bezoek aan de vuurtoren. Nee die avond-excursies moet je lang van tevoren boeken. Kom volgend jaar maar terug. Dan gaan we maar even binnen bij het museumpje van de reddingsbrigade door de eeuwen heen, nou ja zo lang er foto’s zijn. Foto’s van reddingsbrigades en enorme stormen. Soms verliest een hele brigade het leven.


Nog wat indrukwekkender foto’s:

dinsdag 9 augustus 2022

Léchiagat

Wat zijn ‘kleine campings’ toch aangenaam, zelfs als je beloofd hebt er niet te douchen. Volgens mij is het eigenlijk onzin en maakt ‘s middags en begin van de avond niemand gebruik van de wasgelegenheid, maar we hebben het nu eenmaal beloofd en behelpen ons met een teiltje. Dat heeft ook wel weer wat. 

Op de ‘kleine campings’ waar wij geweest zijn, zijn de medekampeerders bijzonder voorkomend en netjes, en groeten ze elkaar, terwijl op een grote camping mensen meer afstandelijk zijn en wegkijken.

Onze tent staat de hele ochtend in de schaduw, echt lekker koel, tot een eind in de middag. Vandaag doe ik in de ochtend terwijl Bobby uitslaapt een lange wandeling naar het haventje van Léchiagat, over de GR34. 8 km in de al brandende zon (4 km heen en 4 km terug). Op zoek naar plaatjes.

‘s Middags gaan we zwemmen, in de Atlantische Oceaan. Hu ijskoud! is de Atlantische Oceaan. Hoe heet het op het land ook is. Zo onverdraaglijk heet als het nu is hebben we het trouwens nog niet gehad. Ook hier zijn de stranden ongekend relaxt en genoeglijk. Alleen een parkeerplaats, geen horeca. Ruimte genoeg voor iedereen.

‘s Avonds na negenen koelt het sterk af en hebben we het zelfs een beetje koud in de tent. 



maandag 8 augustus 2022

Treffiagat

We zijn nu in Zuid-Finistère op een kleine camping aangeland, genaamd ‘Karreg Skividem’ bij Treffiagat slash Guilvinec. Er liggen hier twee kleine campings vlak naast elkaar. Het zijn allebei officieel ‘door de ANWB goedgekeurde kleine campings.’ Dat vind ik behoorlijk tuttig, we hadden ze er niet op uitgezocht. Maar dat kleinschalige bevalt zeer. 

‘Alles is volgeboekt’, zeggen de recepties steeds, ‘geen plaats’, maar dat gezegd hebbende is er meestal toch wel een mouw aan te passen. 

Schaduw is nu wel het allerbelangrijkste selectiecriterium. Bij de eerste camping van de twee is nog wel een veldje over, naast geiten en honingbijen, maar nergens schaduw. Dat is niet te doen. De tweede camping heeft nog wel plekken en schaduw, maar te weinig douches en de gasten gaan klagen dat ze te lang in de rij moeten staan, zegt de eigenares. Dus ze wil geen nieuwe mensen meer. Ik beloof met de hand op mijn hart dat wij niet zullen douchen, en dan moet ze lachen en mogen we blijven. We vinden weer een plekje onder de bomen. Wat is het heet.

De beleving van de tijd is heel raar. Alles wat we beleefd hebben lijkt alweer zo lang geleden. Dat we gisteren in Brest waren, zeggen we tegen elkaar.



zondag 7 augustus 2022

Operatie Brest

Vandaag gaan we naar Brest. Om hier te Bretagne ook eens een grote stad te zien. En om over te varen. Brest is niet heel mooi, het is een marinehaven die zeer gehavend uit WOII kwam, eerst door de Duitsers geconfisqueerd en daarna platgebombardeerd. Dus zien we behalve een kasteel en indrukwekkende vestingmuren nauwelijks historie en veel Wederopbouw. ‘n Beetje Den Helder en ‘n beetje Rotterdam, zeg maar. En dan op zijn Frans.

Onze tocht er naar toe begint met een uur vertraging bij de veerpont, waar met ons meer dan honderd mensen van het Festival wachten om terug naar huis te gaan. Maar dan; het is een heerlijke oversteek. 30 minuten slechts.

We gaan op zondag omdat we denken dat we daarmee de zaterdagdrukte vermijden en dat is ook wel zo, maar nu hebben een geheel uitgestorven stad. Er is bijna niemand op straat. Vacances en dimanche. Op zondag zijn hier alle winkels dicht. De supermarkten zijn ook maar tot 12.30u open. Alle supermarkten. Ook in de stad. Dat zal wel te maken hebben met de sterke vakbonden in Frankrijk.

Brest is niet zo mooi maar wel fascinerend. Hoe hier met een optimistische visie na de oorlog en het platbombarderen de stad weer opgebouwd is. De meeste huizen (appartementencomplexen) zijn wit. En hebben iets statigs. Recht stratenplan. Hier en daar een vlak of strook Park. In vreemde steden loop ik graag van park naar park.

We bezoeken geen museum of zee-aquarium en proeven alleen maar sfeer. En een lekkere uitgebreide lunch. Het laatste uur vóór de terugtocht van 17.30 liggen we in een park op de vestingwal onder een oude boom met zwaar gebladerte. Ter verkoeling.

Een dag

Gelezen: Moeders Zondag van de Engelse schrijver Graham Shift (1949). Héél mooi boek. Vertelt een dag uit het leven van een Engels dienstmeisje, Jane Fairwright. Het is 30 maart 1924, een stralend zonnige dag. Ze dient bij een rijke familie, al sinds haar 14e. Die hebben al niet zoveel personeel meer als voorheen, nog maar twee personen: een dienstmeisje en een kokkin. Jane is een wees. Het is gebruik dat op deze dag alle personeel een dag vrij krijgt en naar hun ouderlijk huis mag. Maar Jane heeft geen ouderlijk huis. Zij brengt de ochtend door in bed bij de zoon van de buren, Paul, met wie ze al jaren een soort verhouding heeft. Hij gaat binnenkort trouwen met een meisje van zijn stand. Het boek staat bol van de klasseverschillen, zo heeft zij helemaal niets in te brengen, hij maakt geheel de dienst uit. Omdat dit de enige dag is dat er niemand in zijn huis is bedrijven ze de liefde in zijn slaapkamer in zijn huis. Het is de enige keer dat zij daar is. Als het boek begint zijn ze naakt, na de daad.

Vele pagina’s wijdt ze uit over hoe hij zich aankleedt, hij blijkt een lunch afspraak met zijn verloofde te hebben en treuzelt. Zij blijft in dat huis achter en bekijkt alle kamers terwijl zij nog naakt is. Vooral de bibliotheek. Dienstmeisjes zien alles en zeggen niets. Zij is zich zeer bewust van de zaadvlek in het laken, dat het dienstmeisje in dat huis ongetwijfeld zal zien. Die zal zien hoe hij zijn kleren heeft neergegooid. Hij is iemand die overal kleren neergooit en ze later gewassen en gestreken weer in de kast terugvindt.

Ze is niet eens opstandig. Ze kent haar plaats en weet dat ze niets te verwachten heeft.

De dag loopt heel dramatisch af. Paul verongelukt met de auto nog voor hij zijn verloofde bereikt. Jane krijgt het te horen als ze na een fietstocht thuis komt en haar ‘meneer’ haar het vertelt. Hij vraagt haar mee te gaan om in het huis van de buren te gaan kijken of er wellicht iets bijzonders te zien is, dat huis waar zij dus een paar uur daarvoor naakt ronddwaalde. Het dienstmeisje aldaar is ook alweer terug van haar vrije dag en heeft het slaapkamerraam gesloten en dus ook de zaadvlek in de lakens gezien. Een groot pijnlijk geheim. 

Er wordt alleen die dag beschreven, een lange monologue interieur, met af en toe flash forwards. Jane wordt uiteindelijk boekhandels-assistente in Oxford en beroemd schrijfster. Ze is in de negentig als ze dit verhaal vertelt. Heel indrukwekkend knap mooi boek.

zaterdag 6 augustus 2022

Landévennec

Ik geloof dat mijn plaatjes van Bretagne tot nu toe iets te ruig zijn en niet een volledige indruk geven. Dat komt omdat wij de eerste week vooral kustwandelingen gemaakt hebben. Maar zoals ik al verhaalde raken we vandaag in het kustplaatsje Landévennec verzeild alwaar het ongekend bloemrijk en schilderachtig is. Prachtige huizen. We vinden er een antiquariaat en een enorm leuke crêperie van - ik denk - gepensioneerde kunstenaars, in elk geval zijn het mensen met plezier in het leven en in crêpes en in mensen. En lunchen er. Ze vertellen dat het driedaagse muziekfestival ‘Du bout du monde’ een paar dorpen verderop 60.000 mensen trekt. Hele families, drie generaties gaan er naar toe.

In Memoriam

Vandaag is verjaardag van Marg. Vijf jaar geleden werd ze zestig en vierden we het voor haar doen groots. Een half jaar later was ze er niet meer. Sindsdien eet ik twee keer per jaar met haar zus Hilde eten, rond haar verjaardag en rond haar sterfdag. Maar sinds enige tijd heeft Hilde een amant en is zij in de zomers langdurig met hem op vakantie. Zelf ben ik in augustus vaak ook ergens op vakantie. Hilde appt me wel, dat we in september weer uit eten moeten. 

Vandaag bezoeken Bobby en ik het dorpje Landévennec, vanwege de resten van de oude abdij, tevens een museum dat in de 5e eeuw gesticht is. Het is een onverwacht mooi dorpje aan het water met schitterende huizen, bomen en planten. Al sinds eeuwen is het zo mooi, in de 9e eeuw schreef al een monnik dat hier de bloemen het vroegst en het langs bloeien. 

Bij het kerkje in het dorp is een prachtig kerkhofje. De mensen doen hier porseleinen bloemen op de graven. Heel wondermooi.

vrijdag 5 augustus 2022

De kust

We maken een avondwandelingetje langs ‘ons’ strand: bij Telgruc-sur-Mer. We doen hele strand op en neer met de voeten in het water. Opkomend water. En vanuit de zee zie je dit: tientallen campers langs de dijk en hun weerspiegeling in het water. Ik denk dat ze hier gewoon overnachten. 

La Fret

In de Fiat Panda op weg naar de Point d’ Espange reden we via La Fret om ons te informeren over de veerpont van en naar Brest. Dat is nog eens een leuk plaatsje, bijna Engels, en vanuit vroeger was de veerpont de manier om van het schiereiland naar Brest te komen. Er hangen ook diverse historische foto’s.

Laat er daar vandaag nu net een groot Festival beginnen, het Festival Au Bout Du Monde, driedaags. Internationaal vermaard. Er loopt daar dus sinds vandaag overal langs ‘s Heeren wegen backpackers die gaan kamperen. Er schijnen tienduizenden mensen op af te komen. En die kleine veerpont die normaal twee maal daags heen en weer gaat, vaart nu elk uur. En al die jongere backpackers gaan lopend of met een bus verder naar het Festival. 

Dus als wij ‘s morgens met die pont naar Brest gaan dan gaan wij mooi de stille kant op.

Verder vergapen wij ons vandaag aan nog wat meer kapen en kusten. Er is zo westelijk als het daar is aan de Atlantische Oceaan ook veel militair gebied. Vanaf die uitkijkpunten op de kapen is dat goed te zien. Een grote marinehaven in Brest en verder ook veel hekwerk.